ก้อนหินกลิ่นดอกไม้ [มี E-BOOK]
'หนึ่งตะวัน' ลูกสาวโชติโจรชั่วฆ่าคนตายเป็นเบือเมื่อหลายปีก่อน 'หฤษฎ์' ลูกชายของคนที่พ่อเธอฆ่า พวกท่านเสียชีวิตต่อหน้ากลายเป็นปมร้ายฝังใจ พวกเขาโคจรมาเจอกันในสถานะ คนใกล้ตาย และ ผู้ช่วยชีวิต
ผู้เข้าชมรวม
2,677
ผู้เข้าชมเดือนนี้
192
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เขียนจบแล้วค่ะ เขียนมา 4 ปี เรื่องนี้ T//T
เนื้อหาทั้งหมด 23 บท + บทส่งท้าย ความยาว 152,000 คำ (จัดโปร 169 บาท ที่ Meb ค่ะ)
'หนึ่งตะวัน' ลูกสาวโชติโจรชั่วฆ่าคนตายเป็นเบือเมื่อหลายปีก่อน
'หฤษฎ์' ลูกชายของคนที่พ่อเธอฆ่า พวกท่านเสียชีวิตต่อหน้ากลายเป็นปมร้ายฝังใจ
พวกเขาโคจรมาเจอกันในสถานะ คนใกล้ตาย และ ผู้ช่วยชีวิต'
หนึ่งตะวัน' ถูกว่าจ้างให้ดูแล 'หฤษฎ์' ระหว่างรอการผ่าตัดดวงตา
ความใกล้ชิดก่อเกิดความรักและความผูกพัน
แต่แล้วความรักก็ค่อยๆ หมดไป หลังจากหฤษฎ์กลับมามองเห็น
และมองเห็นย้อนกลับไปถึงอดีตของหนึ่งตะวัน!
ตัวอย่าง
หนึ่งตะวันเคยชินกับการถูกมองด้วยสายตาแบบนี้ ก้มหน้าหลบสายตาผู้คน กึ่งเดินกึ่งวิ่งตามทางเท้าขนาดเล็กไปทางหน้าโรงแรม ทว่ามีมือหนึ่งเอื้อมมาคว้าท่อนแขนก่อนหล่อนจะเดินผ่าน
เขานั่นเอง คุณเจ้าของบริษัท
“คุณรอรถตรงนี้เหรอ” หฤษฎ์ชี้นิ้วไปทางป้ายรถเมล์
“ใช่ค่ะ” คุณอาสาวของเด็กชายตัวแสบพยักหน้า ถอดกระเป๋าจากแผ่นหลังมาวางบนหน้าขาหลังจากนั่งลงบนที่นั่ง
“แน่ใจเหรอว่าจะมีรถเข้ามา ตอนนี้ตีหนึ่งแล้วนะ”
“แน่ใจค่ะ” หนึ่งตะวันยืนยัน
“ถ้าไม่มาในชั่วโมงนี้ รออีก 2-3 ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ฉันไม่รีบค่ะ กลับถึงบ้านตอนไหนก็ได้”
“จะบ้าเหรอ ใครเขารอรถเมล์ 2-3 ชั่วโมงบ้าง”
คนหน้านิ่งดุจริงจัง ผู้หญิงคนเดียวจะมานั่งอยู่ในที่มืดๆ ได้อย่างไร มีโจรผ่านมาเห็นเข้า เข้ามาปล้น หรือทำร้ายจะสู้ได้เหรอ
“คุณไม่เคยรอรถเมล์เหรอคะ” หนึ่งตะวันถามตาใส
“ไม่เคย ผมไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนมากๆ”
หฤษฎ์ตอบตามจริง ตัดสินใจนั่งบนเก้าอี้พลาสติกเปื้อนฝุ่นเว้นระยะห่างหนึ่งตัว เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงนั่งลงแทนที่จะกลับไปเอารถแล้วกลับบ้าน ไม่รู้ว่าทำไมถึงสนใจผู้หญิงหน้าตาท่าทางธรรมดาคนนี้
อาจจะเพราะแววตาใสซื่อของหล่อนทำให้เขานึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เขารักมาก มารดาผู้ล่วงลับ ดวงตาท่านเหมือนผู้หญิงคนนี้ มองโลกราวกับว่ามีแต่สีขาว ไม่มีสีดำมาแปดเปื้อนความคิด
“ทำไมไม่เคยนั่งล่ะคะ ราคาถูกกว่ารถแท็กซี่ตั้งเยอะ”
“ผมมีรถส่วนตัว” หฤษฎ์ตอบสั้น
“อ๋อ มีรถส่วนตัว อ้าว แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะคะ ดึกมากแล้ว นึกว่าคุณรอรถเมล์เหมือนกันถึงตามมา” ย่นคิ้วเข้าหากัน เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ ว่าเขาตามมาถึงตรงนี้ทำไม
เปรียบว่าหฤษฎ์เป็นโจร หนึ่งตะวันคงจะเป็นเหยื่อที่หลอกง่ายและเข้าถึงตัวง่ายมากที่สุด
หฤษฎ์อ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรให้ตัวเองดูดี เขาสาบานได้ว่าไม่เคยกระอักกระอ่วนใจมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต ถ้าเบญญาอยู่ตรงนี้ คงจะมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด
“ลมเย็นดี เลยออกมาเดินเล่น”
“จริงด้วย ดีนะที่ฝนไม่ตกไม่อย่างนั้นลำบากแย่เลย”
หฤษฎ์เปลี่ยนจากอ้ำอึ้งเป็นแปลกใจ ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเชื่อคนง่าย แถมยังดูเหมือนว่าจะเชื่อสนิทใจ
หล่อนสูดอากาศ ยื่นมือไปข้างหน้าตรวจดูว่ามีเม็ดฝนหล่นลงมาหรือเปล่า พลิกฝ่ามือตัวเองเล่น มีรอยยิ้มสดใส ทำให้หฤษฎ์ยิ้มตาม
“ทำไมถึงแย่ล่ะ”
“รถเมล์บางคันหลังคารั่ว กว่าจะถึงบ้านเปียกหมด”
“ฟังไม่น่าสนุก แต่ทำไมคุณถึงหัวเราะ”
“หัวเราะให้ลืมความทุกข์ คุณไม่เคยได้ยินเหรอคะว่าความสุขอยู่กับเราแป๊บเดียว แต่ความเศร้าอยู่กับเราน๊านนาน ถ้ามัวแต่เศร้ากับเรื่องแค่นี้ ฉันคงเศร้ากับมันทุกวันไปตลอดชีวิต”
“คุณจะนั่งรถเมล์ไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ”
“ใช่ค่ะ สบายออก รอนานหน่อยแต่อีกเดี๋ยวก็คงมา”
หนึ่งตะวันมองผ่านชายหนุ่มหน้าตาดีไปทางท้องถนนที่มีรถวิ่งตลอดทั้งคืน รอคอยว่ารถเมล์สายที่ตัวเองรออาจจะกำลังมา
ฝากผลงาน e book อื่นๆ ของคณานางค์
เพื่อเธอ - นภ พรชำนิ
ลมหายใจเพื่อใครคนหนึ่ง - หนึ่ง ณรงค์วิทย์
ผลงานอื่นๆ ของ คณานางค์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ คณานางค์
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น