Learn to love รักโง่ๆ

Puen

'กูมันขี้ขลาดเอง'

Base

'ความรู้สึกกูเป็นแค่ของเล่นของมึงรึไง'

Namkhing

' จะแย่งแฟนเพื่อนฉันน่ะ ฝันอยู่หรอ'

Par

'สุดท้ายเขาต้องผู้หญิงอย่างฉัน ไม่ใช่...อย่างนาย :)'

###################################################################################

“ทำไมที่ผ่านมามึงไม่ติดต่อมาเลยวะ” จู่ๆ ไอ้ปืนก็ถามขึ้นหลังจากจ้องหน้ากันอยู่นาน

“ไม่รู้จะติดต่อยังไง” ตอบโง่ๆ ไปอย่างนั้นแหละ จริงๆ ผมรู้อยู่แล้วแหละว่าช่องทางติดต่อของเรามีเยอะแค่ไหน ผมรู้ดีกว่ามันที่ไม่เคยคิดจะทำอะไรให้ผมหายโกรธเลยสักอย่างเดียว

“มึงไม่มีเฟสบุ๊ครึไง ก็เห็นเล่นอยู่ทุกวันนี่หว่า” สนใจกูเป็นด้วยรึไง ก็อยากจะถามออกไปแบบนี้อยู่หรอก แต่ไม่อยากให้มันอึดอัดยิ่งกว่าเดิมอ่ะ ผมไม่ชอบบรรยายกาศแบบนั้นเลย

“กูไม่รู้ว่าจะทักไปว่ายังไง ไม่มีเหตุผลอะไรที่กูต้องทักไปสักหน่อย”

“เหอะ” ผมเองก็อยากจะหัวเราะแบบนี้ใส่มันเหมือนกันนั่นแหละ

“แล้วมึงล่ะ มึงเองก็ไม่ติดต่อกูเหมือนกันนี่หว่า”

“ทำไมกูต้องทักไปด้วยวะ ไม่ได้มีธุระอะไรสักหน่อย” 

ไอ้เวรนี่

“ถ้าแม่งจะพูดอย่างนี้ก็ไสหัวไปเถอะ กูไม่อยากเห็นหน้ามึงแล้ว” รำคาญใบหน้าเปื้อนยิ้มของมันมาก เกลียดใบหน้าแบบนี้มาตลอด...

“คบกับกูนะ”

“…” 

“ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า แต่เป็นประโยคบอกรัก”

“ทำไม…?” ผมอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่รู้ว่ามันกำลังโกหกเหมือนที่ผ่านๆ มาอยู่หรือเปล่า

“จะได้มีเหตุผลที่จะทักกันสักทีไง”