[RV] ::: Happy Wendy Day ::: [WENJOY]

ข้อมูลเบื้องต้น

 

◊ SQWEEZ

เนื้อเรื่อง

HAPPY WENDY DAY

            หากคุณคิดว่าวันเกิดเป็นวันที่สมควรจะมีความสุขที่สุด…ถูก แต่ไม่ทั้งหมด เพราะสุขน่ะมันสุขจริง หากแต่ยังไม่สุด เวนดี้ซนไม่อยากจะอธิบายอะไรให้มากความ เพราะความสุขแต่ละวันของเธอทะยานสูงขึ้นทุกวันจนประเมินออกมาเป็นคำพูดไม่ได้… มันเริ่มตั้งแต่วันที่ปาร์คซูยองก้าวเข้ามาในชีวิต

            วันที่ 2 กุมภาพันธ์ ถ้าจำไม่ผิดคือฤดูหนาว แต่ฝนดันตก นั่นทำให้เวนดี้ไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก เธอยืนเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอยู่หน้าร้านขายของชำเก่าๆที่เหมือนจะเจ๊งไปนานแล้ว ดีที่หลังคาของร้านยื่นออกมาเพียงพอให้เธอหลบฝนได้ หญิงสาวชายตามองชั้นวางของเก่าๆที่ฝุ่นจับเขรอะ หากตอนนี้ร้านเปิดคงดี สิ่งที่เธอต้องการมีเพียงร่มหนึ่งคันเท่านั้น

          ครืน…

            ทันใดนั้นเสียงแปลกประหลาดก็ดังขึ้น เธอสะดุ้งก่อนจะหันไปมองด้านหลัง ประตูเหล็กค่อยๆเลื่อนขึ้นเรื่อยๆ วินาทีนั้นเองที่เธอได้เจอกับเด็กสาวร่างสูงที่กำลังพยายามดันแผ่นเหล็กขึ้นไปอย่างเอาเป็นเอาตายจนเวนดี้อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย

            เราสองคนมองหน้ากันอย่างละล่ำละลัก ดวงตากลมโตของเด็กผู้หญิงคนนั้นจ้องมองเธอจนร่างแทบพรุน เขาดูแปลกใจไม่น้อยที่มีคนแปลกหน้ามายืนอยู่หน้าร้านแล้วจู่ๆก็ปรี่เข้าไปช่วยเปิดร้าน… ไม่ต่างกันนักหรอก เธอก็แปลกใจที่ร้านนี่ยังเปิดอยู่เหมือนกัน

            “ยังขายอยู่มั้ยคะ”

            “ข…ขาย ขายค่ะขาย”

            “มีร่มมั้ยคะ…”

            สิ้นเสียงของเธอ เด็กสาวกระพริบตาปริบๆ มองไปโดยรอบก่อนจะส่งยิ้มหวานมาให้แทนสิ่งที่เธอต้องการ

            “ไม่มีค่ะ แต่ว่า…” เขาเดินไปหลังร้านครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาพร้อมร่มสีฟ้าหนึ่งคัน “ถ้าไม่รังเกียจ…ยืมของฉันไปก่อนก็ได้นะคะ”

            เวนดี้รับมาอย่างเกรงๆ อันที่จริงเธอไม่อยากรับของจากคนแปลกหน้า ด้วยว่าไม่มั่นใจเท่าใดนักว่าจะมีโอกาสเอามาคืนให้ หากแต่ไม่รับมาก็กลัวคนดีจะเสียน้ำใจ หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะเอ่ยถามเสียงใส

            “ขอบคุณค่ะ…คุณ…?”

            “ซูยองค่ะ ปาร์คซูยอง”

            “อ่า…ฉันเวนดี้ซนค่ะ รู้สึกเหมือนเราจะอายุไม่เท่ากันนะ” เธอเลิกคิ้วถาม

            “ฉันอายุสิบเก้าค่ะ”

            “พี่อายุยี่สิบเอ็ดค่ะ”

            เวนดี้ยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าของซูยองตอนที่รู้อายุของเธอตลกมาก เหมือนเขาจะอึ้งไปพักหนึ่งถึงจะตั้งสติได้

            “แล้วพี่จะเอามาคืนให้นะคะ ซูยอง…”

            วันที่ 4 กุมภาพันธ์ เป็นฤดูหนาว และหนาวแน่นอน เวนดี้กระชับเสื้อโค้ทของตนก่อนจะชะเง้อมองร้านขายของที่เจ้าของร้าน(?)ที่มีน้ำใจเผื่อแผ่ร่มให้เธอยืม เมื่อวานงานเยอะมากเสียจนหญิงสาวไม่สามารถปลีกตัวมาคืนร่มให้เขาได้ แต่พอวันว่างๆแบบนี้…

            ปิด

            ตัวหนังสือสีแดงบนป้ายประกาศโชว์หราอยู่หน้าร้าน ดันมาปิดวันนี้เสียได้ เวนดี้ถอนหายใจยาวเหยียด คงต้องเป็นวันอื่นที่เธอจะพาเจ้าร่มสีฟ้าคันนี้คืนสู่มือเจ้าของตัวจริง หญิงสาวก้มมองสิ่งของในมืออย่างลำบากใจ เธอรึอุตส่าห์ทำขนมมาตอบแทนน้ำใจเล็กๆน้อยๆของปาร์คซูยอง แต่เขาดันปิดร้านวันนี้เสียได้

            ครืน…

          เสียงดังขึ้นหลังจากเธอหันหลังและเดินจากไปประมาณสิบก้าว… เด็กสาวรีบปรี่ออกมาทั้งๆที่ประตูเปิดออกเพียงครึ่งเดียว ซูยองวิ่งมาดักหน้าพี่สาวที่เคยยืมร่มไป ส่งยิ้มแห้งๆมาให้ก่อนจะปาดเหงื่อบนหน้าผาก

            “จ…จะซื้ออะไรเหรอคะ”

            “พี่เอาร่มมาคืนค่ะ” เวนดี้กล่าวพลางยื่นร่มมาให้ “ไม่เห็นต้องรีบขนาดนี้เลย”

            “ก็ถ้าฉันมาไม่ทัน พี่อาจจะเดินเลยไปเลยก็ได้” เขาหยุดหอบพักหนึ่ง “ฉันอาจตามพี่ไปไม่ทัน ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันต้องโกรธตัวเองแน่ๆ”

            “ถึงวันนี้พี่จะเดินเลยไป วันอื่นๆพี่ก็จะมาอีกอยู่ดี อย่าลืมสิ พี่ยืมร่มเรามานะ”

            “ค่ะ แต่ขนมในมือพี่นั่นมันจะยังรอฉันหรือเปล่า”

            “พี่จะทำมาให้อีกกี่ครั้งก็ได้” เธอเลิกคิ้วขึ้น “ว่าแต่เรารู้ได้ไงว่าพี่เอาขนมมาให้”

            “ก็…พี่ถือมา”

            “พี่อาจจะเอาไปให้คนข้างบ้านก็ได้” เวนดี้ยิ้ม กลั้นขำสุดแรงเมื่อเห็นน้องสาวหน้าเสีย “ล้อเล่นน่า”

            “ฉันว่าแล้วว่าต้องเดาถูก พี่เข้ามาในร้านก่อนสิคะ”

            ซูยองเอ่ยพลางนำทางหญิงสาวไปที่ร้าน เมื่อเธอเห็นว่าประตูถูกเปิดไว้เพียงครึ่งหนึ่งก็อดไม่ได้จะเดินเข้าไปเปิดให้สุด ซูยองรีบวิ่งเข้าไปห้าม ทว่าไม่ทัน ประตูถูกเปิดขึ้นอย่างเรียบร้อยจนเด็กสาวแอบตกใจ ตัวเธอเล็กแค่นั้นแต่ดันมีแรงมากมายมหาศาลได้อย่างไร

            “วันนั้นฉันตั้งใจจะให้พี่ยืมเสื้อไปด้วย แต่ไม่ทัน พี่เดินออกไปก่อน”

            “ทำไม…วันนั้นเสื้อพี่บางมากเลยเหรอ”

            เวนดี้เบิกตาโพลง พลางก้มมองสำรวจชุดของตนวันนี้ เผื่อว่าท้องฟ้าเกิดเกเรเทฝนลงมาอีกเธอจะได้ระวังเข้าไว้

            ซูยองส่ายหัวพลางยิ้มน้อยๆ “ไม่ค่ะ ไม่บาง ฉันแค่กลัวพี่หนาว”

            เจ้าของถิ่นกำลังทำหน้าที่เจ้าบานที่ดี ซูยองพาพี่สาวไปนั่งที่ด้านใน ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไร เวนดี้นั่งมองเด็กสาวที่กำลังเอาขนมที่เธอทำมาเองไปจัดจานเพื่อจะเอามาให้เธออีกที คนแก่กว่าหลุดยิ้มออกมาตอนที่ซูยองแอบหยิบคุกกี้ไปเคี้ยวชิ้นหนึ่งก่อนจะวางจานลงบนโต๊ะ ทั้งยังทำท่ากล้าๆกลัวๆที่จะหยิบชิ้นต่อไป

            “กินสิ เอาเลย เต็มที่ พี่ทำมาให้เรานะ”

            “ขอบคุณค่ะ”

          “แล้วนี่…ร้านใคร ร้านของซูยองเองเลยเหรอ”

            “อ้อ…ร้านแม่ค่ะ แม่ไปซื้อของ ยังไม่กลับมาเลย ส่วนพ่อไปทำงานค่ะ พี่สาวไป…”

            “ซูยอง ช็อกโกแลตเลอะแล้วนั่น” เธอกล่าวพลางโน้มตัวมาใช้นิ้วเกลี่ยที่มุมปากของคนเด็กกว่าเบาๆ “กินเลอะเทอะเป็นเด็กๆเลยนะเรา”

            “ข…ขอบคุณค่ะ”

ความรู้สึกประหม่าลอยคละคลุ้งไปทั่ว ซูยองก้มหน้าลงหลังจากที่รู้ตัวว่าเผลอแอบมองปากกระจับสวยได้รูปนั้นนานเกินไป ทางด้านเวนดี้ เธอยังไม่รู้ตัวหรอก เพียงแต่รู้สึกเขินอายขึ้นมากับสัมผัสหวานนุ่มที่ปลายนิ้ว…เอ่อ… เธอดันเผลอเลียช็อกโกแลตที่เช็ดให้เด็กน้อยด้วยความเคยชินเสียได้ นั่นแหละเป็นเรื่องน่าอายที่สุด

“พ…พี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะ”

“เดี๋ยวฉันไปส่งนะคะ”

            “ไม่เป็นระ-”

            “อย่าปฏิเสธเลยนะคะ…”

          นับจากวันแรกที่เราเจอกัน…หนึ่งปีสิบเก้าวันพอดิบพอดี เวนดี้ยกยิ้มขึ้นเมื่อเธอถูกเซอร์ไพรส์อะไรเล็กๆน้อยๆด้วยการโอบกอดจากด้านหลัง ซูยองทำตัวน่ารักสม่ำเสมอจนบางครั้งเธออยากจะหยิกแก้มยุ้ยนั่นให้หายหมั่นเขี้ยว อยากจะจูบริมฝีปากอวบอิ่มนั่นเสียให้หนำใจ และปีนี้เป็นปีที่ดี ซูยองจะอายุครบยี่สิบปีพอดี และมันอาจทำให้เราทำอะไรๆได้อย่างใจมากขึ้น

            “ไหนบอกไม่ว่างต้องช่วยแม่ขายของไง…”

            “วันเกิดแฟน ไม่ว่างไม่ได้หรอกค่ะ”

            “นึกไว้อยู่แล้วแหละ เราน่ะมันขี้แกล้งแบบนี้ ห้าทุ่มเข้าไปแล้วเพิ่งจะโผล่หน้ามาหากัน ไม่คิดว่าพี่คิดถึงเธอบ้างเลยหรือยังไง”

            “ใจเย็นๆก่อนสิคะคนสวย อย่าเพิ่งบ่นสิ อย่าทำหน้างอด้วย เดี๋ยวแก่เร็วนะ” ซูยองหัวเราะคิกคักเมื่อยั่วโมโหแฟนสาวของตนได้สำเร็จ เวนดี้ขมวดคิ้วพลันยกกำปั้นขึ้นพร้อมจะต่อย “เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆก่อนค่ะพี่ ฉันมีอะไรจะให้”

            “ไหนล่ะ” หญิงสาวพูดพลางกอดอก เบินปากขึ้นอย่างแสนงอน

            “ท้าดา”

            กระดาษสีขาวใบเล็กสองใบถูกชูขึ้นตรงใบหน้าสวย เวนดี้กระพริบตาปริบๆก่อนจะละเลียดอ่านตัวอักษรเล็กที่เรียงติดกันเป็นพรืด… คูปองกินไก่ฟรี?

            “ไว้ว่างๆเราไปกินด้วยกันนะคะ”

            “อ่า…พี่ภูมิใจในของขวัญของเธอจริงๆเลยเด็กน้อย พี่ชอบมันมากกว่ากองของขวัญที่กองอยู่หลังห้องอีกรู้มั้ย”

            “ชอบฉันหรือของขวัญคะ”

            “ก็ทั้งสองนั่นแหละ ยัยเด็กแสบเอ้ย” พูดพลางจรดปลายจมูกเข้าที่แก้มใส ถูไปมาเบาๆด้วยความเอ็นดู เวนดี้ซนสบตากับคนที่โอบกอดเธอไว้ จำไว้ให้ดีเลยนะชื่อของเด็กตัวสูงผู้ขโมยหัวใจเธอไป คือปาร์คซูยอง

            “วันนี้พี่มีความสุขที่สุดเลยรู้มั้ย”

            “ไม่ค่ะ…”

            “หืม?”

            “ไม่ใช่แค่วันนี้ที่พี่จะมีความสุขที่สุด… พี่จะมีความสุขที่สุดทุกวัน ไม่สิ พี่จะมีความสุขเพิ่มขึ้นไปอีกทุกวัน เพราะพี่อยู่กับฉัน”

            “สำคัญตัวผิดไปหน่อยหรือเปล่าเราน่ะ”

            “ไม่หรอกค่ะ ฉันรู้ว่าพี่รักฉัน” เวนดี้หัวเราะในลำคอเบาๆทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ถูก เธอหลงรักแฟนเด็กของตัวเองจนโงหัวแทบไม่ขึ้น

            “แล้วเราล่ะ…รักพี่มั้ย”

            “รักค่ะ รักที่สุด”

            เสียงหนักแน่นเปล่งออกมาจนคนฟังตกใจ เวนดี้เลิกคิ้วขึ้นเล็กๆ ปกติซูยองไม่ใช่พวกที่จะบอกรักง่ายๆ เป็นเธอตลอดที่คอยคะยั้นคะยอให้ได้ฟังคำว่ารักจากปากคนรัก

            ยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรให้มากความ ริมฝีปากอวบอิ่มก็พุ่งตรงเข้ามาประทับลงที่ตำแหน่งเดียวกัน คนแก่กว่ายืนแข็งทื่อเพราะได้รับการจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะต้องไหลไปตามรสสัมผัสที่แฟนเด็กมอบให้ ลิ้นเรียวตวัดเกี่ยวรัดรวบความหวานจากตัวเธอไปหมดสิ้น ให้ตายสิ…ซูยองไปฝึกอะไรแบบนี้มาจากไหนกันนะ

            “ของขวัญชิ้นที่สอง รอฉันอายุครบยี่สิบก่อน ชิ้นที่สามจะตามมาในไม่ช้า”

            เด็กแสบยกยิ้มขึ้น บีบแก้มของพี่สาวเบาๆ เดาไม่ยากเลยว่าต่อจากนี้พี่เวนดี้อาจจะต่อว่าเธอยกใหญ่

            “ย๊า!! ซ…ซูยอง!”

          หญิงสาวแสร้งโกรธเพื่อปกปิดความขัดเขินที่พุ่งทะลุออกมาหลังจากเธอได้รับของขวัญชิ้นพิเศษ ไม่น่าเชื่อเลยว่าคนที่กวนประสาทไปวันๆอย่างซูยองจะ…ฮึ่ย เธอกัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ

            “พี่อย่ากัดปากตัวเองแบบนั้นสิ” ซูยองกระซิบข้างหูแฟนสาว ก่อนจะรั้งเอวบางของเธอให้เข้ามาใกล้ “ฉันยิ่งกลัวตัวเองอยู่ หรือพี่อยากได้ของขวัญชิ้นที่สามวันนี้เลยดีล่ะ”

            “บ…บ้าไปแล้วหรือไง!! อื้อ…”

            …………..

          เรื่องมันเมาอ่ะค่ะ รีบปั่น กราบขอโทษทั่วหล้า ;- ; วันเกิดวานเค้าก็อยากมีสเปเชี่ยลให้บ้างง่ะ เพิ่งจะมาแต่งเอาวันนี้เอง ; - ; ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ T – T ถึงจะจั่วหัวไว้ว่าเวนจอยก็เถอะ แต่เราว่านี่มันโคตรจอยดี้อ่ะค่ะ…555555

            สุขสันต์วันเกิดนะคะวานต๋า เค้ารักวาน รักมาก และจะรักต่อไป เย่ ~