ราชาแห่งโลกเวทย์มนตร์

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แบนเนอร์เรื่องนี้
v
v
v
v
v

เเบนเนอร์เรื่องอื่นๆของฉัน
v
v
v
v
v

@SQWEEZ
ขอขอบคุณธีมสวยๆจา◊ SQWEEZ

เนื้อเรื่อง

วันนึ่งเด็กผู้หญิงคนนึ่งที่เป็นจอมเวทย์ได้เข้ามาอยู่ในโลกมนุษย์ เธอนั้นมีดวงตาสีแดงและผมยาวสีดำ เธอคนนั้นพูดว่า
"ในที่สุดข้าก็มาถึงซักที"
เธอเดินผ่านชุมชนร้างด้วยรองเท้าส้นตึกสีดำสนิท สวมอาภรสีดำและในมือถือโลหะทรงสูงสีนิลกาล ผูคนที่พบต่างขนานนามว่า'มัจจุราศสีดำ'
เธอเดินไปเรื่อยๆสุดท้ายเธอก็มาถึงยังบ้านๆนนึ่งที่มีหลังคาสีน้ำเงิน ตัวบ้านสีส้มเธอบอกว่า
"ในที่สุดข้าก็พบเจ้า ราชาแห่งโลกเวทย์มนตร์"
ปึง!
เธอถีบประตูออกโครมใหญ่ทำให้อาคุนตุกะ(คน)ภายในบ้านพากันแตกตื่น เธอเดินเข้าไปในบ้านพลางหยิบกระบอกน้ำชาออกมาดื่มรอในห้องๆหนึ่ง พอเสียงสงบลงทุกคนภายในบ้านก็ต่างออกมาหาต้นตอของเสียง อยู่ๆเด็กผู้ชายผมสีดำ ตาสีขาวก็เห็นอะไรบางอย่างที่ห้องนั่งเล่นมันคือ............
หนังสือเล่มสีดำพร้อมกับบิลค่าเสียหายที่ทำประตูพังของหญิงสาวปริศนา ส่วนตัวของเธอนั้นได้หายไปดั่งสายลมอันแผ่วเบา และเธอก็ปรากฎตัวที่หลังของเด็กชายคนนั้น
"ในที่สุดข้าก็พบเจ้าแล้ว นายของข้า"(เดี๋ยวมาต่อน่ะ)(มาต่อแล้วน่ะ)เธอพูดพรางคุกเข่าแล้วจับมือของเด็กชายคนนั้นมาจุตพิตที่หลังมือเบาๆ
"เหวอ! O[]O"เขาอุทานพรางถอยหลังไปกระแทกประตู "คะ...คุณเป็นใครครับ?"เขาถาม
"ดิฉันเป็นจอมเวทย์แห่งโลกเวทย์มนตร์ ดิฉันมาเพื่อรับตัวท่านค่ะ คิง"
"หา!"เขาอุทานออกมา
"ท่านคงสูญเสียความทรงจำสินะ ข้าชื่อเเฟรี่เป็นข้ารับใช้ส่วนพระองค์ค่ะ คิง^^"เธอยิ้มให้กับเด็กชายคนนั้น เด็กชายอึ้งไปพักใหญ่จากนั้นก็มีวุธสีดำจ่ออยู่ที่คอของเด็กสาวอีกครั้ง
"เธอมาทำอะไรที่นี่!กลับไปซะแฟรี่ 'มุจจุราชแห่งความตาย'"เสียงตะคอกดังลั่นมาจาก
"แม่!"เด็กชายคนนั้นตะโกนกลับมา
"โอ๊ะโอ!เธอเองหรอที่เป็นคนลบความทรงจำของคิง ไททาเนีย"แฟรี่พูดพรางกอดร่างของเด็กชายไว้
"อย่ายุ่งกับคลูน่ะ ยัยผมดำ"แม่ของเด็กชายเริ่มตวาด(ที่จริงมันควรจะตวาดตั้งนานแล้วน่ะ --//ริกะ)
"ขอบคุณที่ชมฉันนะคุฯวินเทอร่า"แฟรี่พูดกลับ
"ชั้นชื่อวินเทียร์ต่างหากเล่ายัยบ้า!"วินเทียร์โต้
"โทษที่เเล้วกันวินเทียร์"เเฟรี่พูดพรางแสยะยิ้ม "จะยังไงก็แล้วเเต่ฉันขอตัวคิงไปก่อนนะ"แฟรี่พูดอีกครั้ง
"เดี๋ยวก่อนครับมันเกิดอะไรขึ้น เมื่อวานผมพึ่งทานผัดเผ็ดเป็นข้าวเย็นหรือว่าผัดเผ็ดเป็นพิษ"คลูแตกตื่นถามเเม่ตัวเอง(ผัดเผ็ดมันเกี่ยวหรอคลู? -*-//ริกะ)
"เกี่ยวอะไรกับผัดเผ็ดลูกไม่เกี่ยวกัน --"
"คิงค่ะ จะเล่นมุขหรอค่ะ"แฟรี่ถามยิ้มๆ "แต่ก็ฮาดีน่ะค่ะ^^"แฟรี่พูดอีกครั้ง
"แฟรี่ออกห่างจากคลูซะ นี่เป็นคำสั่ง"วินเทียร์พูดกับแฟรี่
"หึหึ ไม่มีทางค่ะ วินเทียร์คุณเคยเล่าให้ท่านฟังรึเปล่าค่ะเรื่องเมื่อตอนนั้น"แฟรี่พูดอย่างมีเลศนัย คลูที่ได้ฟังหันไปหาแม่ด้วยเเววตาสงสัยอย่างมาก
"หุบปากซะแฟรี่!!!"วินเทียร์ใช้เวทย์น้ำเเข็งโจมตีใส่เเฟรี่
"หึหึ คุณเนี่ยไม่ค่อยได้ฝึกเวทย์สินะถึงได้หลบง่ายเเบบนี้^^"เเฟรี่หลบไปหลบมาอย่างคล่องแคล่่วแต่คลูที่แฟรี่อุ้มอยู่แทบจะคอยของเก่า(ผัดเผ็ด) "เธอนี่ไม่เคยเล่าเลยสิน่ะว่าคิงน่ะ 'เคยจับดอกไม้ปีศาจที่ทำให้โลกแทบแตกสลายเลย'น่ะค่ะ"
"หึหึ ฉันไม่คิดเลยน่ะว่าเธอจะหาญกล้ามาที่นี่เเฟรี่"เสียงปริศนาดังขึ้น
"ทะ...ท่านดราก้อนทำไมถึง O_o!!!"แฟรี่หันกลับไปก็พบกับดราก้อนชายร่างสูงผมสีดำสนิท นัยตาสีขาว
"พ่อ!"คลูตะโกนเรียก
"แฟรี่เธอยังอยากมีชีวิตอยู่อีกหรือไม่ ^^**"ดราก้อนยิ้มเย็น
"ขะ...ข้าคงมิหาญกล้ากับท่าน"แฟรี่พูดเสียงสั่น
"ไหนเธอลองบอกมาสิว่าใครใช้ให้เจ้ามาที่นี่"ดราก้อนพูดพรางจ้องไปที่แฟรี่ปานจะกินเลือดกินเนื้อ "พูด-มา"ดราก้อนเค้นเสียงบังคับทีละคำ
"ขะ...ข้ามิรู้เจ้าค่ะ T-Tแฟรี่พูดทั้งน้ำตา
"ดีงั้นแกจงกลับไปที่เดิมของเเกซะ!!"ดราก้อนสั่ง
"ขะ...ข้าไม่มีที่ไปเจ้าค่ะ"แฟรี่พูดด้วยเสียงสั่น
"แล้วเราจะทำยังไงดีน่าาา ^^***"ดราก้อนพูดพร้อมกับรอยยิ้มเย็น
"นี่พ่อให้เขามาอยู่กับเราก็ได้นิ^^"คลูพูดพรางมองมาที่เเฟรี่
"ก็ดีน่ะลูกในเมืองนี้จะได้มีบ้านเราที่มีคุณเมด"ดราก้อนพูดพรางหันไปมองคลูและหันไปหาแฟรี่ "ส่วนเธออยู่ที่นี่ในสถานะคนใช้ นี่เป็นคำสั่ง!!!"
"รับทราบค่ะ"แฟรี่เอามือข้างซ้ายวางไว้ตรงกลางอก "จากนี้ไปข้า แฟรี่ เดอมอ ลัฟ จะปฎิบัติหน้าที่เป็นอย่างดีค่ะ^^"และเเฟรี่กับครอบครัวของคลูก็อยู่ด้วยกันอย่างHappy
-End-