ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อดีต...
อืม... เหมือนเดิม อะไรๆก็เหมือนเดิม ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ เหมือนเหน็บกินไปทั้ง
ร่างแม้แต่หัวใจก็ด้วย ชิน..ชา งั้นเหรอ.. คงจะอย่างนั้น อ่า... นั้นสินะ ฉันเพิ่งค้นพบความจริง
บางอย่างจากปากชายผู้เป็นที่รัก... คำพูดฉันนี้เหมือนนิยายน้ำเน่าเลยแหะ ฮะฮะ ก็แค่..
"มีคนอื่น" ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาทีแล้วที่ฉันยืนเงียบไม่พูดไม่จาอะไร ได้แต่มองไปที่ชายผมสีแดง
เพลิงข้างหน้า อืม...ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ นายไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลยนะ อย่าสิ นายกำลัง
ทำให้ฉันอยากพูดคำว่า "ขอร้อง" นะ
"อืม รู้แล้ว"
ในที่สุดฉันก็ขยับปากพูดออกไป ไม่ใช่ไม่รู้ ว่าที่ผ่านมาเขามี "ใคร" ไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่่ผ่านมา
เขาเอาเวลาไปให่ใคร แค่...อยากปล่อยมันไปก็..เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาเองแหะ
ฮ่ะฮ่า เลือกวันถูกซะด้วย ฉันเลื่อนสายตาไปมองที่กล่องของขวัญสีขาวผูกโบสีฟ้าน้ำทะเล
เหมือนกับสีตาของเขา มันเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์นะ อืม ใช่ วันนี้คือวันที่ 14 กุมภา วันบอก
รักแห่งชาติ แต่ตอนนี้กลายเป็นวันบอกเลิกของฉันซะแล้ว -_- หลังจากที่กำลังโทรเรียกเขา
ออกมา ก็ไม่คิดว่าจะโดนอะไรแบบนี้
"อย่าให้อะไรฉันอีกเลย ไม่ว่าจะสิ่งของหรือแม้แต่ความรักของเธอ..."
"ทำไม"
"เพราะ.."
"?"
"ฉันมีคนอื่น..."
นั้นคือสิ่งที่ฉันได้รับฟังเมื่อหลายนาทีก่อน รู้สึกเหมือนยืนอยู่ท่ามกลางน้ำแข็งที่เย็น
เฉียบ ขยับไม่ได้ พูดไม่ออก เนื้อตัวเย็บเฉียบรู้สึกชาไปทั้งตัวจนเหมือนแทบจะไม่รู้สึก
อะไรแล้ว แต่แปลกแหะ... ไม่มีน้ำตาเลยด้วยซ้ำ
"ฉันขอโทษ"
ไม่รู้สิ... ฉันจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ฉันหลงรักมาปีกว่า ผู้ชายที่ฉันคิดว่าเขาคงไม่ทำร้าย
ฉันอีก ผู้ชายที่ฉันอยากเดินเคียงข้างเขาไปตลอด แต่ฉันกลับลืมไป เมื่อไรที่คนเรามีความคิด
อย่างนั้น ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ามักจะหายไปเสมอ เมื่อไรที่ให้หัวใจไปทั้งดวง แล้วมักกลับได้สิ่ง
ตอบแทนเป็นความเจ็บที่หัวใจแทน
"ไม่ต้องขอโทษหรอก มันไม่ใช่ความผิดของนาย"
แม้จะรอยยิ้มที่ให้ไปมันจะบางเบาแค่ไหน แต่ฉันก็อยากยิ้มให้เขา ไม่รู้ทำไมนะ อาจแค่
อยาก... ทำให้เขามีความสุขจนวินาทีสุดท้ายที่เรายังยืนอยู่ข้างกันมั้ง
"ฉัน..."
"พอแล้ว... พอเถอะ ฉันไม่อยากได้คำขอโทษแล้ว" ฉันเงยหน้ามองสบตากับดวงตาสีฟ้าน้ำ
ทะเลที่อบอุ่นเสมอ แม้จะเย็นชา แต่ก็อุ่นใจที่ได้ยืนอยู่เคียงข้างเขา
"ดูแล รักครั้งใหม่ให้ดีๆ อย่าทำแบบนี้อีกนะ เรื่องนี้ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ฉันที่ไม่สามารถทำให้นาย
มีความสุขได้อีกแล้ว และการที่มีคนที่ทำให้นายมีความสุขเดินเข้ามาหานาย ถ้านายจะคว้าเอา
ไว้ก็ไม่แปลก"
"ไม่!ไม่ใช่แบบนั้น" ฉันยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ เพื่อเป็นการทำให้เขาหยุดพูด ฉัน
ส่งยิ้มบางๆให้เขาแล้วส่ายหน้าเบาๆ
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ของขวัญชิ้นนั้นอย่าลืมเอากลับไปด้วยนะ กว่าจะเลือกได้ฉันคิดหนัก
มากนะ ฉันไม่รู้ว่าจะถูกใจนายมั้ย ฉันเลือกของไม่เก่งนะ" ฉันพูดติดตลก แต่ก็รู้ว่าหน้าเขาไม่ได้
ตลกไปกับฉันเลย อืม.. ไม่มีคำพูดรั้งไว้แบบที่คิดเลยแหะ ฮ่าๆ ฉันคงหวังสูงเกินไป
"นี้เป็นคำขอครั้งสุดท้ายของฉัน ทำให้ฉันหน่อยได้มั้ย" ฉันปล่อยมือจากปากเขาช้าๆ ทั้งๆที่...
ทั้งๆที่ไม่อยากทำ...
"ได้สิ ได้หมดเลย"ฉันส่งยิ้มให้เขา นี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยิ้มแบบนี้ให้เขาก็ได้
"ฉันจะหันหลังและเดินออกไป ได้โปรด อย่าเรียก อย่าเอยอะไรทั้งสิ้น อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่านาย
ยังยืนอยู่ข้างหลังฉัน แต่ฉันไม่สามารถกอดนายได้ อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่านายยังเป็นของฉันอยู่
ได้มั้ย" ฉันมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้แสดงออกถึงความตกใจอย่าง
เห็นได้ชัด นี้คง..ดีที่สุดแล้ว
"....."
"^^" ฉันส่งยิ้มกว้างเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับ ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ไม่มีอีกแล้ว ผู้ชายผมสีแดงตาน้ำทะเล
"ฉันรักเธอซากูระ ฉันรักเธอจริงๆ"
"....."
"....."
"ฉันก็รักนาย... กาอาระ"
ร่างแม้แต่หัวใจก็ด้วย ชิน..ชา งั้นเหรอ.. คงจะอย่างนั้น อ่า... นั้นสินะ ฉันเพิ่งค้นพบความจริง
บางอย่างจากปากชายผู้เป็นที่รัก... คำพูดฉันนี้เหมือนนิยายน้ำเน่าเลยแหะ ฮะฮะ ก็แค่..
"มีคนอื่น" ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาทีแล้วที่ฉันยืนเงียบไม่พูดไม่จาอะไร ได้แต่มองไปที่ชายผมสีแดง
เพลิงข้างหน้า อืม...ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ นายไม่เคยเป็นอย่างนั้นเลยนะ อย่าสิ นายกำลัง
ทำให้ฉันอยากพูดคำว่า "ขอร้อง" นะ
"อืม รู้แล้ว"
ในที่สุดฉันก็ขยับปากพูดออกไป ไม่ใช่ไม่รู้ ว่าที่ผ่านมาเขามี "ใคร" ไม่ใช่ไม่รู้ว่าที่่ผ่านมา
เขาเอาเวลาไปให่ใคร แค่...อยากปล่อยมันไปก็..เท่านั้น แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาเองแหะ
ฮ่ะฮ่า เลือกวันถูกซะด้วย ฉันเลื่อนสายตาไปมองที่กล่องของขวัญสีขาวผูกโบสีฟ้าน้ำทะเล
เหมือนกับสีตาของเขา มันเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์นะ อืม ใช่ วันนี้คือวันที่ 14 กุมภา วันบอก
รักแห่งชาติ แต่ตอนนี้กลายเป็นวันบอกเลิกของฉันซะแล้ว -_- หลังจากที่กำลังโทรเรียกเขา
ออกมา ก็ไม่คิดว่าจะโดนอะไรแบบนี้
"อย่าให้อะไรฉันอีกเลย ไม่ว่าจะสิ่งของหรือแม้แต่ความรักของเธอ..."
"ทำไม"
"เพราะ.."
"?"
"ฉันมีคนอื่น..."
นั้นคือสิ่งที่ฉันได้รับฟังเมื่อหลายนาทีก่อน รู้สึกเหมือนยืนอยู่ท่ามกลางน้ำแข็งที่เย็น
เฉียบ ขยับไม่ได้ พูดไม่ออก เนื้อตัวเย็บเฉียบรู้สึกชาไปทั้งตัวจนเหมือนแทบจะไม่รู้สึก
อะไรแล้ว แต่แปลกแหะ... ไม่มีน้ำตาเลยด้วยซ้ำ
"ฉันขอโทษ"
ไม่รู้สิ... ฉันจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่ฉันหลงรักมาปีกว่า ผู้ชายที่ฉันคิดว่าเขาคงไม่ทำร้าย
ฉันอีก ผู้ชายที่ฉันอยากเดินเคียงข้างเขาไปตลอด แต่ฉันกลับลืมไป เมื่อไรที่คนเรามีความคิด
อย่างนั้น ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ามักจะหายไปเสมอ เมื่อไรที่ให้หัวใจไปทั้งดวง แล้วมักกลับได้สิ่ง
ตอบแทนเป็นความเจ็บที่หัวใจแทน
"ไม่ต้องขอโทษหรอก มันไม่ใช่ความผิดของนาย"
แม้จะรอยยิ้มที่ให้ไปมันจะบางเบาแค่ไหน แต่ฉันก็อยากยิ้มให้เขา ไม่รู้ทำไมนะ อาจแค่
อยาก... ทำให้เขามีความสุขจนวินาทีสุดท้ายที่เรายังยืนอยู่ข้างกันมั้ง
"ฉัน..."
"พอแล้ว... พอเถอะ ฉันไม่อยากได้คำขอโทษแล้ว" ฉันเงยหน้ามองสบตากับดวงตาสีฟ้าน้ำ
ทะเลที่อบอุ่นเสมอ แม้จะเย็นชา แต่ก็อุ่นใจที่ได้ยืนอยู่เคียงข้างเขา
"ดูแล รักครั้งใหม่ให้ดีๆ อย่าทำแบบนี้อีกนะ เรื่องนี้ถ้าจะผิดก็คงผิดที่ฉันที่ไม่สามารถทำให้นาย
มีความสุขได้อีกแล้ว และการที่มีคนที่ทำให้นายมีความสุขเดินเข้ามาหานาย ถ้านายจะคว้าเอา
ไว้ก็ไม่แปลก"
"ไม่!ไม่ใช่แบบนั้น" ฉันยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ เพื่อเป็นการทำให้เขาหยุดพูด ฉัน
ส่งยิ้มบางๆให้เขาแล้วส่ายหน้าเบาๆ
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ของขวัญชิ้นนั้นอย่าลืมเอากลับไปด้วยนะ กว่าจะเลือกได้ฉันคิดหนัก
มากนะ ฉันไม่รู้ว่าจะถูกใจนายมั้ย ฉันเลือกของไม่เก่งนะ" ฉันพูดติดตลก แต่ก็รู้ว่าหน้าเขาไม่ได้
ตลกไปกับฉันเลย อืม.. ไม่มีคำพูดรั้งไว้แบบที่คิดเลยแหะ ฮ่าๆ ฉันคงหวังสูงเกินไป
"นี้เป็นคำขอครั้งสุดท้ายของฉัน ทำให้ฉันหน่อยได้มั้ย" ฉันปล่อยมือจากปากเขาช้าๆ ทั้งๆที่...
ทั้งๆที่ไม่อยากทำ...
"ได้สิ ได้หมดเลย"ฉันส่งยิ้มให้เขา นี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะยิ้มแบบนี้ให้เขาก็ได้
"ฉันจะหันหลังและเดินออกไป ได้โปรด อย่าเรียก อย่าเอยอะไรทั้งสิ้น อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่านาย
ยังยืนอยู่ข้างหลังฉัน แต่ฉันไม่สามารถกอดนายได้ อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่านายยังเป็นของฉันอยู่
ได้มั้ย" ฉันมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้แสดงออกถึงความตกใจอย่าง
เห็นได้ชัด นี้คง..ดีที่สุดแล้ว
"....."
"^^" ฉันส่งยิ้มกว้างเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมุนตัวหันหลังกลับ ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ไม่มีอีกแล้ว ผู้ชายผมสีแดงตาน้ำทะเล
"ฉันรักเธอซากูระ ฉันรักเธอจริงๆ"
"....."
"....."
"ฉันก็รักนาย... กาอาระ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น