I'll be staying with you... forever (1886)

ข้อมูลเบื้องต้น

  

ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่…

ที่ผมเริ่มสนใจในตัวเธอ เฝ้ามองเธอทุกวัน…


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

hibari kyoya x miura haru
I'll be staying with you...forever

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

B E R L I N ❀

เนื้อเรื่อง

  

I'll be staying with you ... forever

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่…

ที่ผมเริ่มสนใจในตัวเธอ เฝ้ามองเธอทุกวัน…

…เด็กจากโรงเรียนสตรีมิโดริ

ผมรู้ว่ามันผิดกฎที่ให้คนภายนอกเข้ามาที่นี่โดยพละกาล

แต่ผมก็ยังอยาก…เฝ้าดูเธอ

เวลาที่เธอมาเพื่อรอพบใคร…ที่ไม่ใช่ผม…

ทำไมถึงเป็นเจ้าสัตว์กินพืชที่น่าสมเพชนั้น

“คุณสึนะคะ ฮารุเอาข้าวกล่องแสนรักมาให้ค่ะ”

“อ…เอ่อ ฮารุ คือขอโทษนะ ฉันได้รับข้าวกล่องจากเคียวโกะจังมาแล้วน่ะ”

“ฮาฮิ! หรอคะ? ว้า! เสียดายจังเลยค่ะ ยังไงก็ทานให้อร่อยนะคะ คุณสึนะ”

  เหตุการณ์แบบนี้ก็เป็นเหมือนละครที่ฉายแต่ฉากเดิมๆซ้ำกัน และผมก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้

  ผมมองเจ้าของเสียงใสยูนิฟอร์มจากสตรีมิโดริ เดินจากเจ้าสัตว์กินพืชนั้นไป หยาดน้ำใสๆค่อยๆล้นปริ่มออกจากดวงตาที่ไม่เคยให้ใครได้เห็นความอ่อนแอ …หรือมีแต่ผมที่ได้เห็นอยู่คนเดียว

          เธอกำลังร้องไห้…

          เพราะเจ้าสัตว์กินพืชนั่นอีกแล้ว

  ผมตัดสินใจเดินตามเธอออกไปเหมือนทุกครั้ง โดยห่างจากเธอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

  น่าแปลก…ที่เธอไม่รู้สึกหรือสังเกตเห็นผมเลย

         หรือผมไม่เคยอยู่ในสายตาของเธอกัน

  แกรบ…

  ผมก้มลงดูก็พบว่าตัวเองเหยียบเข้ากับใบไม้แห้งๆ และเสียงนั้นก็ทำให้เธอหันมา…หันมาหยุดที่ผม

“ฮาฮิ! คะ…คุณฮิบาริ!” เธอพูดชื่อผม จากนั้นเธอรีบใช้มือเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้า

“…”

“คะ...คือ ฮารุ แค่…”

“…เธอน่ะ”

“ฮาฮิ!?”

“…ทำไมถึงได้ยึดติดกับคนแบบนั้น” ผมถามเธอตรงๆ

“ฮาฮิ! หมายถึงคุณสึนะหรอคะ …ก็” เธอเว้นช่วงนิดหน่อย เหมือนครุ่นคิด แล้วจึงยิ้มออกมา “…ก็คุณสึนะ เป็นคนใจดี และก็อ่อนโยนกับฮารุมากเลยล่ะค่ะ”

              ไม่จริง…เธอกำลังโกหก

              ทำไม ต้องเป็นเจ้าสัตว์กินพืชนั่น

              คนที่ไม่เคยมีใจให้เธอเลยแม้แต่น้อย

              เธอจะฝืนตัวเองไปเพื่ออะไร…

“ถ้าเขาเป็นคนดีขนาดนั้น ทำไมถึงร้องไห้” ผมรู้ว่าการพูดแบบนี้มันจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ แต่เพราะมันคือความจริง

               ผมอยากให้เธอ…เข้าใจเสียที

“ฮาฮิ! ร้องไห้อะไรกันคะ! ฮารุไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย”

               ทำเป็นเข้มแข็ง

“แล้วเธอก็ยังจะรอเขาแบบนี้ไปตลอดแบบนั้นหรือไง…เสียเวลา”

              เสียเวลา…เปล่า ผมไม่ได้ต้องการจะพูดแบบนั้น

             ไม่ได้มีแต่เธอที่รอ ตัวผมเองก็เช่นกัน

             รอวันที่เธอจะมองมาที่ตัวผม…เพียงคนเดียว

“ก็ฮารุรักคุณสึนะนี่คะ! การรอใครสักคนถึงแม้จะไม่เคยมีหวังเลย มันเสียเวลามากหรอคะ!” ดวงตาของเธอเริ่มแดงก่ำ “มันเสียเวลามากเลยหรอคะ…” เธอพูดย้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำตาที่หยดลงมาเป็นสาย

            ไม่…ไม่ใช่แบบนั้น เธอกำลังร้องไห้อีกครั้ง

            และเพราะผมที่เป็นต้นเหตุ…เจ็บ…เจ็บ ที่ทำเธอร้องไห้

            และเจ็บที่ต้องคอยมองเธอร้องไห้ แต่คนอย่างผมจะไปทำอะไรเพื่อใครได้ที่ไหนกัน

            ทั้งที่ผมควรจะเข้าใจความรู้สึกของเธอมากขนาดนั้น…

             อยาก…อยากคว้าเธอเข้ามากอด และพูดคำว่าขอโทษ

             และอยากจะบอกความรู้สึกกับเธอไป…

“หยุดร้องได้แล้ว” สุดท้ายก็พูดได้เท่านี้

“ก็มันเศร้านิคะ! ฮึก! …จะไม่ให้ฮารุร้องไห้บ้างเลยหรือไงคะ! อย่างคุณฮิบาริจะไปเข้าใจอะไร คุณฮิบาริไม่เคยรักใครเลยนี่คะ!”

              ทำไมจะไม่…

“…คนที่ผมรู้สึกดีด้วยก็มี” เธอมองมาที่ผม อย่างกับว่าผมพูดอะไรผิด

“ฮาฮิ! ใครหรอคะ!?” เธอหยุดร้องไห้แล้วปาดคราบน้ำใสๆออก ดวงตากลมโตกำลังจ้องมาที่ผม

“แล้วทำไมผมต้องบอกเธอด้วย” ถึงแม้จะเป็นอาวุธคู่กายของผมเอง แต่ตอนนี้รู้สึกอยากจะฟาดทอนฟาลงบนปากที่แข็งเป็นหินของตัวเอง

              แต่…อย่างน้อยเธอก็หยุดร้อง

“ฮาฮิ! คุณฮิบาริขี้งก” เธอทำแก้มป่องแบบเด็กๆ

              …อยากคว้าเข้ามากอดจริงๆ

“…แล้วข้าวกล่องนั้นน่ะ ใหญ่โตเชียว” ผมชี้ไปที่กล่องข้าวที่เธอทำมาให้เจ้าสัตว์กินพืช มันมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่คนคนเดียวจะกินไหว

“อ้ะ! ไหนๆก็ทำมาแล้ว ยังไงมาทานด้วยกันมั้ยล่ะคะ”

  ถึงจะไม่ได้ทำมาเพื่อผมโดยตรง แต่ถ้าได้ทานพร้อมเธอคงไม่เป็นอะไร

“อืม…” ผมตอบสั้นๆ

.

.

  หลังจากการที่ผมเผลอพูดออกไปว่าข้าวกล่องที่เธอทำมาอร่อย เธอก็เริ่มจะทำมาเผื่อผมด้วยบ่อยขึ้น ถึงแม้ว่าจะยังคงทำมาให้เจ้าสัตว์กินพืชนั้นด้วยก็ตาม แต่ลึกๆแล้วก็ดีใจที่เธอยังพอนึกถึงผมอยู่…

              แบบนั้นอาจหมายความว่าผมก็พอจะมีตัวตนในสายตาเธอแล้วหรือไม่นะ…

 “คุณฮิบาริ คิดว่าความรักเป็นยังไงคะ?” ดวงตากลมโต หันมาถามผม

              ผมเองก็ไม่เคยรู้จักหรอก ไอเจ้าสิ่งที่คนเรียกว่าความรักน่ะ

              แต่… พอได้เฝ้ามองเธอถึงได้เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้าง    

              ผมอยากบอกเธอ ว่าผมรู้สึกยังไง…

              แต่ถ้าบอกไปแล้ว เธอ…เกิดตีตัวออกห่างจากผม

             เหมือนที่เจ้าสัตว์กินพืชนั้นทำกับเธอล่ะ…

“ไม่รู้” ผมเลือกตอบไปแบบนั้น

“ฮาฮิ! อะไรกันคะ ก็เห็นคุณฮิบาริเคยพูดว่า คุณก็มีคนที่รู้สึกดีอยู่ด้วยนิคะ!?”

  เป็นผู้หญิงที่ช่างพูดเสียจริง ผมไม่เคยพูดกับผู้หญิงคนไหนได้นานขนาดนี้มาก่อน เพราะสำหรับผมมันน่ารำคาญ แต่สำหรับเธอแล้วไม่…ผมยินดี

“ก็แล้วทำไมผมต้องบอก”

“ฮา ฮิ! บอกหน่อยก็ไม่ได้” เธอทำหน้าบึ้งตึงเป็นเด็กๆ

“เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง…”

“แล้วฮารุจะรอดูนะคะ!”

.

.

ช่วงบ่ายของวันหนึ่ง

  วันนี้เป็นวันที่ฟ้าครึ้มมีเมฆมาก และเม็ดฝนก็เริ่มตกลงมา แต่ทว่าสิ่งที่ผิดปกติไปในวันนี้คือ เธอไม่ได้มาที่โรงเรียนนามิโมริเหมือนทุกวัน จะว่าไปก็ไม่เห็นตั้งแต่เช้าเลยด้วย มีสอบหรือเปล่า หรือไม่สบาย…

“รองหัวหน้า วันนี้เห็นผู้หญิงจากต่างโรงเรียนแอบเข้ามาบ้างหรือเปล่า” ผมเรียกถามจากรองกรรมการ ที่ยกชาเขามาในห้องรับรอง

“ไม่เลยครับท่านหัวหน้า”

“’งั้นเหรอ…”

            เธอกำลังทำอะไรอยู่นะ…

  ระหว่างที่ผมกำลังเดินตรวจความเรียบร้อยตามทางเดินเหมือนทุกวัน ผมก็ได้เห็นเจ้าสัตว์กินพืชกำลังเดินกับน้องสาวของกัปตันชมรมมวยซาซางาวะอยู่ แล้วก็บังเอิญได้ยินบทสนทนาอย่างไม่ได้ตั้งใจ…

“ดีใจจังที่เคียวโกะจังตอบตกลง” เขายืนเขินใบหน้าแดงก่ำ

“ฉันเองก็ไม่คิดเหมือนกันว่าสึนะคุงจะมาบอกรักฉันน่ะ ดีใจมากเลยจ่ะ”

“แต่…แต่ฉันดีใจมากกว่านะ ฮ่าๆ” เขาแก้เขินโดยหัวเราะหน่อยๆ

              หืม…เพิ่งจะสารภาพรักมานี่เอง…

              สัตว์กินพืชที่น่าสมเพช …

              หรือเธอจะรู้แล้วเลยไม่ยอมมา...

ฟวับ ฟวับบ!! เสียงทอนฟาคู่ฟาดให้กับผู้ชายที่เพิ่งสารภาพรัก

“อ้ะ! สึนะคุง!”

“อะ โอ้ย! คะ คุณฮิบาริ! ทะ ทำไมล่ะครับ!?” เขาเอามือลูบคางตัวเองที่แดงจัดเพราะแรงฟาด

“โทษฐานที่สุมหัวกันตรงทางเดิน…”

               โทษฐานที่ทำให้เธอไม่มาที่นี้ต่างหาก     

  แล้วเจ้าของทอนฟาคู่นั้นก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดีคนตรงนั้น      

               ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร

               ออกไปหาดูหน่อยคงไม่เสียหาย…

               แล้วที่ไหนล่ะ… ที่ที่เธอมักจะไปนั่งร้องไห้คนเดียว

  ผมเดินออกนอกรั่วโรงเรียนนามิโมริ ไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยดี และไปตามเส้นทางที่เธอคนนั้นเดินไปประจำเพื่อร้องไห้ …สนามเด็กเล่น

               เจอแล้ว…

“ฮึก ฮึก!”

              เธอร้องไห้ จริงๆด้วย…

              ยูนิฟอร์มโรงเรียนสตรีที่เปียกแฉะไปด้วยสายฝน

              เธออยู่ตรงนี้นานแล้วสินะ…

“…เธอ” ผมเรียก

“ฮึก…คุณฮิบาริ…” เธอหันมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำและชุ่มไปด้วยน้ำฝนและ น้ำตา…

  ผมเดินไปใกล้ชิงช้าตัวที่เธอนั่งและเลือกที่จะยืนอยู่ข้างๆเธอ

“ร้องอีกแล้ว…ทำไม” ผมถามไปทั้งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

“เปล่านี่คะ…ฮึก”

              โกหกอีกแล้วนะ…

“เธอเคยถามผมว่า สำหรับผมความรักเป็นยังไงใช่มั้ย”

“…” เธอพยักหน้าและก้มไป เพื่อปิดบังน้ำตาไม่ให้ผมเห็น

“…ผมไม่เคยรักใครมาก่อน แต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่มีหัวใจ ผมก็ …รักใครเป็น…”

“…”

“…คนที่ทำให้ผมอยากเฝ้ามอง เธอสำคัญต่อผม”

“อะ ฮาฮิ…ฮึก!”

  เธอเงยหน้ามอง ที่ตอนนี้ผมมายืนอยู่หน้าเธอ และใช้เสื้อคุมของตัวเองสวมทับให้กับเธอตรงหน้า

“เป็นของสำคัญของคุณฮิบารินะคะ”

“…เพราะมันสำคัญถึงได้อยากให้เธอใส่”

“คะ..คุณฮิบาริ”

                 ผมกำลังกอดเธอ…

                 ตัวเธอเริ่มสั่นเพราะความหนาว

                 เธอจะอุ่นมั้ยถ้าเป็นกอดของผม…

“ร้องจนกว่าจะพอใจ อยู่กับผมจะไม่มีใครได้เห็นน้ำตาของเธออีก”

“คุณฮิบาริ…” เธอมองด้วยแววตาที่สั่นเทา

“…เชื่อใจผมสิ”

“อุ่นจังเลยค่ะ…ฮึก ฮึก”

  เธอตอบรับกอดของผมแล้วจึงปล่อยให้น้ำตาได้ไหลออกมา อย่างไม่คิดปิดบัง เวลานี้คือเวลาที่เธอกำลังอ่อนแอมากที่สุด

 

                ผมกระชับอ้อมแขนเพื่อกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม…


 

                ผมอยาก …เป็นกำลังให้ …อยากให้เธอรู้ว่าจะปลอดภัยถ้าอยู่กับผม

                ผมไม่อาจบอกไปว่า ผมรักเธอ แค่ไหนในตอนนี้…

                แต่ผมอยากให้เธอรู้สึกพึ่งพาผมได้ อยากให้เธอนึกถึงผม

                ไม่ว่าจะเป็นตอนที่มีความสุข หรือเศร้า ผมจะอยู่กับเธอ…

                แล้วสักวันหนึ่งผมจะพูดออกไป…

ผมรักเธอ …








 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

เอ้าจบ ฮ่าๆ
คิดว่าน่าจะมีตอนพิเศษอีกตอนแหละ
ไม่รู้ทำไมชอบเขียนจบแบบนี้นะ ว่าแต่เป็นยังไงบ้างคะ

ฟิคสั้น (ตอนเดียวจบ) ครั้งแรกของเรา พอจะผ่านหรือเปล่าคะ
ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ