[Yaoi] Dark wings...พันธะสัญญายมทูต

บทนำ

คำสัตย์สาบาน

ในห้องเล็กๆแห่งหนึ่ง ในห้องมีเพียงหน้าต่างบานเล็ก เตียง และโต๊ะตัวเล็กๆตัวหนึ่ง ห้องเล็กๆแห่งนี้ช่างดูเงียบเหงาและอ้างว้างนักเมื่อมีร่างซีดเซียวของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ร่างกายของเธอซูบผอมไร้ซึ้งชีวิดชีวา แต่หากลองพิจารณาดูดีๆจึงจะพบว่าเธอจัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง ข้างกายหญิงสาวมีเด็กหนุ่มน่ารักคนหนึ่งนั่งอยู่อย่างเงียบๆ เด็กหนุ่มถือแอปเปิ้ลสีแดงสดและค่อยๆบรรจงปลอกมันอย่างเบามือ เมื่อนัยน์ตาสีน้ำตาลจับจ้องไปยังร่างซูบผอมของมารดาก็เผยแววเศร้าสร้อยขึ้นมา

“แม่ครับ...อีกเดี๋ยวแม่ก็จะหายแล้วนะครับ...” เด็กหนุ่มยิ้มเศร้า ผมสีรัตติกาลปลิวเบาๆไปตามแรงลมอ่อนๆจากหน้าต่างบานเล็ก

“ผมหางานทำได้แล้วนะครับแม่ เดี๋ยวก็จะได้เงินมาผ่าตัดให้แม่แล้วนะครับ” น้ำใสๆไหลออกจากนัยน์ตาคู่สวยของเด็กหนุ่มช้าๆ

“แม่ครับ...ผมคงต้องไปทำงานแล้วแหละครับ ผมสัญญาว่าพรุ่งนี้จะมาอีกแน่นอน...ผมไปนะครับแม่”พูดจบเด็กหนุ่มก็วิ่งออกจากห้องไปราวกับต้องการจะหลบซ่อนน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด ทิ้งไว้เพียงจานแอปเปิ้ลที่ตนบรรจงปลอกไว้อย่างสวยงาม....

ฉับพลันบรรยากาศในห้องก็เปลี่ยนไปบังเกิดแสงสีดำสว่างจ้าขึ้น เมื่อทุกอย่างหยุดลงอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกับตอนที่เกิด ภายในห้องเล็กๆก็ปรากฎเงาของชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง นัยน์ตาสีม่วงเข้มดูลึกลับน่าค้นหากับเส้นผมสีดำสนิทราวรัตติกาลยาวระต้นคอ ผิวของชายหนุ่มเป็นสีขาวซีด เสื้อผ้าบนร่างกายของเขานั้นล้วนแล้วแต่เป็นสีดำทั้งหมด แต่มันกลับดูไม่ขัดตาและยังดูเข้ากันลงตัวเสียด้วยซ้ำ เมื่อดูเพียงแค่รูปร่างหน้าตาเขาก็ดูเหมือนหนุ่มหน้าหล่อหุ่นดีสุดเซ็กซี่ธรรมดาๆคนหนึ่ง  แต่สิ่งที่แปลกและออกจะพิเศษกว่าคนอื่นๆของชายหนุ่มก็คือปีก...ปีกคู่ใหญ่สีดำที่หลังของเขา  นัยน์ตาสีม่วงเข้มของเขาจับจ้องไปยังร่างของหญิงสาวตรงหน้า

“...เจ้าแก่ลงไปมากนะ อาเรีย...”ชายหนุ่มรำพึงออกมาเบาๆ หากเสียงทุ้มนุ่มของเขากลับดังกังวานไปทั่วทั้งห้องเล็กๆนั่น

“...ข้าเตือนเจ้าแล้วว่าอย่ายุ่งกับมัน...แต่เจ้าก็ไม่ฟังข้าเหมือนเช่นทุกครั้ง” คิ้วคมของชายหนุ่มขมวดน้อยๆแต่ปากกลับคลี่ยิ้มบางประดับราวกับกำลังต่อว่าเด็กสาวตัวน้อยที่ทำเรื่องผิดอย่างน่าเอ็นดู

“...เจ้าไม่ฟังข้าและแต่งงานกับมันโดยที่ข้าไม่รู้ แถมเจ้ายังให้กำเนิดลูกกับมันถึง4คน...” เสียงนุ่มของชายหนุ่มเข้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อเอ่ยถึง ‘มัน’ คนนั้น รอยยิ้มบางค่อยๆเลือนหายจากใบหน้าขาวซีด

“...เจ้าล้มป่วย ส่วนมันก็ทิ้งหนี้ก้อนใหญ่ไว้ให้เจ้าแล้วหนีหายไป...เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้ไม่ผิด สุดท้าย...มันก็ทรยศเจ้าจริงๆ” มือเรียวของเขาลูบผมสีน้ำตาลอ่อนเบาๆ แม้ใบหน้าจะปราศจากรอยยิ้ม แต่กลับรู้สึกถึงความอ่อนโยนได้จากนัยน์ตาสีม่วงเข้ม ทุกสัมผัสราวกับจะช่วยปลอบประโลมหญิงสาวจากความทุกข์ใจ

“...เจ้ามีลูกชาย3คนสินะอาเรีย ทุกคนมีส่วนคล้ายกับเจ้านะ...โดยเฉพาะเด็กคนเมื่อกี้...ชื่อฮายาโตะสินะ เขา...ดูอ่อนโยนเหมือนเจ้าไม่มีผิดเลย...” คราวนี้สายตาของชายหนุ่มแฝงด้วยความเศร้าก่อนเอ่ยกับหญิงสาวเบาๆ

“...ข้ามิอาจปกป้องเจ้าจากยมทูตคนอื่นได้อีกต่อไป...ข้าขอโทษอาเรีย ข้ายื้อชีวิตเจ้าต่อไปไม่ได้แล้ว” ชายหนุ่ม...ไม่สิ...ยมทูตหนุ่มพูดอย่างขมขื่น เขาลูบผมสีน้ำตาลอ่อนของหญิงสาวเบาๆก่อนยืดตัวขึ้น เขาวางมือขวาไว้ตรงกับหน้าอกซ้าย กล่าวคำสัตย์สาบานช้าๆ

“ข้าขอสาบานต่อหน้าเจ้าอาเรีย...ด้วยเกียติของยมทูต ข้าขอสาบานจะปกป้องลูกของเจ้าด้วยชีวิตของข้า” ยมทูตมักไม่กล่าวคำสัตย์สาบาน แต่เมื่อกล่าวคำสาบานแล้วพวกเขาจะรักษาคำสัตย์นั้นชั่วชีวิต เช่นเดียวกันกับยมทูตหนุ่มผู้นี้ที่จะรักษาคำสาบานนี้ไปตลอดกาล...

ยมทูตหนุ่มกระพือปีกเบาๆก่อนจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับไม่เคยมีใครอยู่ในห้องนั้นเลย...

Duck- Fly