lovediary บันทึกรักพิทักใจนายกระล่อน

lovediary บันทักรักพิทักใจนายกระล่อน เช้าวันหนึ่งทีี่หมู่บ้าน ตงหยวน ที่มีผู้คนอาศัยอยู่กันไม่มากนักเพราะที่นั่นเป็นพื่นที่ส่วนบุคคลแต่จะเปิดให้คนมาอาศัยเช่ากันอยู่ บ้านส่วนใหญ่จะเป็นบ้านเดี่ยวมีหลังคุมมีโรงจอดรถ ส่วนถัดจากบ้านเดี่ยวก็จะเป็นคอนโดของเศรษฐีคนหนึ่งมีชื่อว่า คาโอโดะ เคนจิ คุณเคนจิคนนี้มีคนลือกันว่า รวยมากมีเงินถึงพันล้าน แต่เขาเป็นชาวญี่ปุ่นที่มาทำธุระกิจที่เมืองจีนและเขาก็ทำงานต่อจากพ่อของเขาซึ่งได้เสียไปโดยอุบัติเหตุเขาจึงต้องมาทำงานตั่งแต่อายุ17ปี แต่นั่นก็ไม่เกี่ยวกับฉัน เฮ้อเสร็จงานสักที สาวน้อยวัย15ปีพูดขั้นพร้อมถอนหายใจเล็กน้อย เธอหยิบกล่องกระดาษใบใหญ่วางลงบนพื้นหินอ่อนสีขาว พร้อมเปิดกล่องใบใหญ่นั่นออก เอะ เธอเห็นกระดาษใบหนึ่งแหนบมากับกล่องกระดาษใบใหญ่ของเธอ เธอยื่นมือไปหยิบกีะใบนั้นขึ้นมาพร้อมอ่านมัน ถึงคุณ มิสึกิ ค่าเช่าห้องพักที่นี่จะถูกเก็บรวมกับค่าน้ำ-ค่าไฟรวมแล้ว 13,000 บาท/เดือนนะค่ะ ถ้าคุณจ่ายครบ5เดือน คุณก็จะจ่ายค่าห้องนี้ครบตามสัญญาและคุณก็จะสามารถอยู่ในห้องพักนี้ฟรีนะค่ะจาก ผู้ช่วยแผนกการเงิน ห๊าาาาา! ว่าไงนะ 13,000 บาท/เดือน แล้วฉันจะไปหาเงินที่ไหนเนีย ตายละแม่ก็ส่งเงินค่าเรียนมาจากที่ญี่ปุ่นก็แค่7,300บาทตรงกับค่าเรียนที่เจี๋ยวอันพอดีแปะเลยด้วย เธอล้มลงบนพ้นห้องคอนโดที่กว้างใหญ่ซึ่งนั้นก็คือคอนโดมาซึกะ ของนาย เคนจิ เธอยืนขึ้นพร้อมเอาของที่เธอขนมาวางให้เรียบร้อยและจัดห้องคอนโดนี้มีพื้นที่4000ไร่ซึ่งก็นับว่าเยอะมากเลยทีเดียวห้องของเธอเป็นห้องน้ำ+ห้องครัวในตัวและเป็นห้องนอนเตียงเดี่ยวมีทีวีและโซฟาไว้ใช้แถมยังมีตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่กำลังรอให้เธอตัดสิ้นใจอยู่ ว้าา เอาไงดีละ ห้องซะหรูขนาดนี้จะปฎิเสธก็ยากอยู่แหะ เอะ! จะว่าไปเงินของเมืองจีนกับญี่ป่นมีค่าสกุลต่างกันนิน่ารองเช็คดูก่อนดีกว่าว่าแม่ให้เงินประเทศอะไรมา มิซึกิคิดในใจพร้อมเดินไปหาเงินที่อยู่ในกระเป๋าตังของเธอเอง กะ กริ๊ด แย่แล้ว เธอร้องเสียงหล่งแต่ไม่ดังมากจึงได้ยินถึงเพียงแค่ห้องข้างๆ2ฝั่งแต่ก็โชคดีไปที่ไม่มีคนอยู่ แย่ละซิคุณแม่ดันเอาเงินสกุลประเทศญี่ปุ่นมาให้ทำไงดีละ เอาละไปหางานทำดีกว่าสู้ๆเย้ๆ มิซึกิเดินออกจากประตูพร้อมล๊อกกุญแจห้องของเธอ มิซึกิเดินลงไปข้างล่างที่ล๊อบบี้ "เออคุณค่ะคือว่าฉันจะออกไปข้างนอกอะค่ะ" "อ๋อ ได้ค่ะหมายเลขห้องหมายเลขอะไรหรอค่ะ" "เบอร์ 102 " "ได้ค่ะกรุณานำกุญแจมาฝากไวที่นี้นะค่ะตอนคุณกลับมาก็สามารถมาติดต่อได้ที่นี่อีกครั่งเพือเอากุญแจคืนได้นะค่ะ" "ขอบคุณค่ะ" มิซึกิยืนกุญแจให้พนักงานพร้อมเดินออกมาที่หน้าโคนโดที่สุดจะหรูแล้วเดินออกมานอกหมู่บ้าน เธอเดินไปเลือยๆจนถึงที่ร้านหนังสือร้านหนึ่ง "เอะ รับสมัครพนักงานจัดหนังสือและพนักงานแคชเชียร์" 'ดีละคราวนี้ได้งานแน่นอน' 20นาที ผ่านมา "แม่ง่างีเง่าที่สุดเลยดันเอาเงินมาให้ผิดสกุลเซงๆไม่ได้งานอีกแถมยังไม่มีตั่งอีกเซงวุ้ย"(โหไม่ได้งานแล้วลงที่แม่) "เอาละลองใหม่อีกครั้ง" มิซึกเดินไปเลื่อยๆและเธอก็แวะเข้าร้านอาหารที่หนึ่งจนกระทั่งบ่ายสองเธอก็ยังหางานทำไม่ได้เธอเดินหางานทำไปเลือยๆแม้จะล้มเหลวมาแล้ว5ร้านเธอก็ยังเดินต่อไปเลื่อยๆ "เฮ้อนี่ใกล่จะบ่ายสามแล้วนะเนี่ยเรายังไม่ได้งานอีกหรอเนี่ยเซง" มิซึกินั่งลงบนเก้าอี้ที่สวนสาธารณและก็นั่งบ่นพึมพำๆ "จริงหรอ" 'จริงสิ พนักงานที่บริษัท ลาออกกันยกใหญ่เพราะว่าคุณนะลาพักร้อนมาที่จีนไม่ยอมกลับไปให้เงินเดือน' "งั้นเอางี้นะครับเราล้มบริษัททิ้งซะแล้วคุณมาทำงานกับผมที่เมืองจีนแทนได้ไหม" 'คุณบ้ารึป่าวกว่าจะมาเป็นบริษัทมันยากแค่ไหนคุณก็ไม่เคยจะสนใจ' "แล้วคุณจะเอาไง" 'ผมของลาออกแต่ผมจะทำให้คุณเรื่องลื้อบริษัททิ้งแต่เงินทุนที่เหลือผมของเบิกไปแทน' "..." 'ว่าไงจะรับข้อเสนอนี้ไหมละ' "ได้สิงั้นเอาไปเลย5หมืนแล้วอย่าลืมลือให้ด้วยละกันผมจะโอนเงินผ่านทางธนาคารไปให้คุณเอง" 'วางใจได้ยังไงเราก็เคยทำงานให้กัน' สายถูกตัดไปพร้อมเสียถอนหายใจเฮือกใหญ่ของชายหนุ่มที่นั่งเก้าอี้ถัดจากมิซึกิชายหนุ่มคนนั้นสั่งสายตามาที่มิซึกิ "เฮ้อเธอนะ ไม่มีงานทำใช่ไมละ" 'รู้ได้ไงเนี่ยหมอนี่เป็นใครกัน' "มาทำงานกับฉันไหมละฉันกำลังขาดคนอยู่พอดีเลย" "เอ๋ งานไรละ" "งานในคอนโดนะ" "ได้เงินเท่าไร" "สองหมืน" "ห๊-า" 'จะเอาไงดีละเงินก็เยอะดีนะแต่ว่าไอนายคนเนี่ยหน้ามันออกแนวหืนกามไปหน่อยมั้ง' มิซึกิหายใจเสียงดังทำให้ชายคนนั้นลุกขึ้นมานั่งใกล้ๆมิซึกิเหมือนว่าจะบังคับให้เธอทำงานกับเขาอย่างไงอย่างงั้นแหละ "เออ..คืองานอะไรหรอค่ะไอที่ว่าเนีย" "อ๋องาน... " 'ตึกตักๆ' เสียงเต้นของหัวใจของมิซึกิเต้นแรงขึ้นเพราะไม่รู้ว่าเธอเองจะได้ถึงเสนอให้ทำงานประเภทไหนกันแน่ "งานนั่นก็คือเธอเป็นคนค่อยบริการฉันเวลาฉันต้องการ" "อี๋นายบ้ากาม" มิซึกิลุกขึ้นพร้อมเอากระเป๋าสพายตีหน้าพร้อมวิ่งหนีนายคนนั้นไป "เดี๋ยวสิเข้าใจผิดรึป่าว" นายผมยาวสีน้ำตาลวิ่งตามมิซึกิและมองหามิซึกิด้วยดวงตาสีม่วงเข้มและรูปร่างที่เพียวและบึกบึน "อย่าตามมานะไอบ้ามกาม" "เฮ้ยเดี๋ยว ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดมาคุยกันให้รู้เรื่องกันสิ" "ว๊าย" มิซึกิสะดุดขาตัวเองแล้วล้มลงบนหิมะที่ขาวโพลน "เฮ้ วิ่งเร็วจริงนะเธอนี่" "เอะ อย่าทำไรฉันนะ อะอุ๊ย เจ็บๆ" "อ่าว ทำไรนะเลือดไหลใหญ่แล้ว" นายคนนั้นวิ่งตามมาด้วยความเหนื่อยแต่เมื่อเห็นมิซึกิที่มีรูปร่างเพียวผมยาวสีน้ำตาลแกมม่วงและมีดวงตาสีน้ำตาลกลมโตซึ่งกำลังล้มในท่ายั่วยวนไอพวกบ้ากามได้อย่างดีนายคนนั้นดึงเนกไทที่คอออก "อย่าทำอะไรฉันนะไอบ้ากาม" "เฮ้ เดี๋ยวพูดเป็นแค่ไอบ้ากามหรือไงเดี๋ยวก็จูบซะเลยนี่คนเขาอุสาตจะมาช่วยดันมาด่าว่าไอบ้ากาม" "ไงฉันก็ว่านาย.." นายคนนั้นเอามืออุดปากมิซึกิพร้อมนำเนกไทพันแผลที่ขาของมิซึกิ "เอาละผูกไปแบบนี้ก่อนก็ละกัน ขืนพูดส่งเสียงโวยวายอะไรอีกละก็ชั้นจะจูบเธอ" นายคนนั้นพยุงฉันขึ้นขีคอแล้วพอไปที่คอนโดมาซึกะ "เอะนายพาฉันมาที่นี่ทำไหมนายเป็นอะไรกับที่นี่หรอ" "ก็ที่นี่มันคอนโดฉันนะซิฉันก็พาเธอมาทำงานไงละ" "เดี๋ยวฉันยัง.." 'เฮ้อโชคดีนะเนี่ยที่รั้งปากไม่ด่านายคนนี้ไม่งั้นมีหวังโดนจูบแหง่ๆเลย' นายคนนั้นพามิซึกิเดินเข้าไปในคอนโดแล้วพาไปนั่งที่โซฟาของคอนโดข้างล่างหน้าล๊อบบี้ "คุณเคจิมีอะไรเกิดขึ้นหรอค่ะ" "อ๋อมาพอดีเลยฉันพอคนมาสมัครงานใหม่มาแ่เธอดันหกล้มเลยเป็นแบบนี้ไงก็พอเธอไปดูงานmsด้วยละ" "ได้ค่ะดิฉันจะจัดารให้ค่ะ" และแล้วมิซึกิก็ได้งานแต่ทว่าดันไม่ทำลามปามกับเจ้าของคอนโดเข้าให้แล้วมีหวังโดนเล่นงานแน่นอน100 %