MY PETER PAN รักนี้มีบททดสอบ [END] || EXO SNSD

ลำดับตอนที่ #12 : My Peter Pan: Chapter10

               “ อยู่กับฉันทั้งคืนมันไม่สะใจใช่มั้ยเธอถึงได้แล่นไปหาผู้ชายคนอื่นแต่เช้าแบบนี้ ” ร่างสูงที่ยืนอยู่นอกระเบียงรับรู้ถึงการเข้ามาของเจ้าของห้องทันทีที่เสียงประตูถูกเปิดออก หลังจากที่ทำให้เขาร้อนเป็นไฟอยู่นานแทยอนก็ยอมโผล่หัวมาสักที “ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำตัวง่ายกับผู้ชายคนอื่น...ในขณะที่เธอกำลังเป็นของของฉันอยู่ ”

แทยอนตอนนี้มีเพียงเสื้อผ้าน้อยชิ้นปกปิดร่างกายดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นการปรากฎตัวของเขา ใบหน้าเรียบนิ่งยังคงเอกลักษณ์ดังเดิมเฉกเช่นที่เคยมีให้เธอเหมือนทุก ๆ ครั้งที่เจอหน้ากัน...ตอนนี้แทยอนโกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไงแล้วที่เขาทำแบบนี้ แบคฮยอนแอบเข้าห้องเธอโดยพลการแถมยังมาเจอเธอในสภาพแบบนี้อีก ไม่ว่าจะคิดยังไงก็ไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

“ รุ่นพี่! ”

ร่างเล็กรีบขนขวายหาผ้าขนหนูที่ห้อยอยู่แถวนั้นมาปกปิดส่วนที่อยู่นอกเหนือเสื้อผ้าชิ้นน้อย แบคฮยอนยังคงเดินหน้าเข้าหาเธอเรื่อย ๆ อย่างเชื่องช้าราวกับหมาป่าที่กำลังจะตะปบเหยื่อผู้โชคร้ายให้สิ้นลมในทันที สายตาที่แข็งกร้าวทำให้หัวใจของแทยอนไหลลงไปรวมกับเครื่องในอยู่ที่ตาตุ่ม

“ ทำไม? ตกใจมากหรอที่เห็นหน้าฉันเนี่ย ”

“ ก็ใช่น่ะสิคะ...รุ่นพี่เข้ามาในห้องของฉัน ทำไมไม่บอกฉันก่อน แอบเข้าห้องคนอื่นแบบนี้มันผิดรู้มั้ยคะ? ”

“ ห้องคนอื่นที่ไหน...นี่มันห้องของฉันต่างหากทุกตารางนิ้วของห้องนี้เป็นของฉัน รวมทั้งเธอด้วย ” จริงอย่างที่แบคฮยอนพูด ทุกอย่างในห้องนี้รวมทั้งตัวของแทยอนตอนนี้ถูกตีตราด้วยชื่อของแบคฮยอนไปเสียหมด...แต่ก็นั่นแหละ ถึงยังไงร่างกายของเธอ เธอก็ยังพอมีสิทธิ์อยู่บ้างไม่มากก็น้อยไม่ใช่หรอ

“ แต่ถึงอย่างนั้นรุ่นพี่ก็ควรจะอยู่ในที่แจ้งไม่ใช่ที่มืดแบบนั้น ฉันจะได้เห็นว่ารุ่นพี่ก็อยู่ในห้องนี้ด้วย แล้วตอนนี้ก็จะได้ไม่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ ”

“ สภาพแบบนี้นี่...แบบไหนเหรอ? ”

                ร่างสูงเขยิบเข้าไปใกล้คนตัวเล็กเรื่อย ๆ จนเธอถอยหลังกรูด ทว่าโชคชะตาเหมือนกลั่นแกล้งเพราะทางที่แทยอนถอยหลังไปนั้นกลับเป็นเตียงนุ่ม ๆ ทำให้คนตัวเล็กหงายหลังลงไปกับฝูกอย่างช่วยไม่ได้...แบคฮยอนยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้ามากระโดดขึ้นคร่อมคนตัวเล็กที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงอย่างเจ้า

นี่เธอกำลังให้ท่าเขาอยู่ชัด ๆ

“ เธออ่อยฉัน ” นิ้วเรียวยาวของคนบนร่างไล้ลงเบา ๆ ตามโครงหน้าสวยทำเอาแทยอนขนลุกซู่และไถลตัวลงไปกับเตียงจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน...สายตาที่มีแต่ความเจ้าเล่ห์ทำเอาคนมองร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ยิ่งถูกมองในสภาพแบบนี้แล้วยิ่งรู้สึกร้อนทั้งกายและใจไปกันใหญ่

“ อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะคะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน ”

“ กลัวจังเลย ”

“ ฟังกันบ้างสิคะ เลิกแกล้งฉันได้แล้ว ” มือเรียวยกขึ้นมาดันอกแกร่งเอาไว้ไม่ให้มันเข้ามาแนนชิดกับร่างกายมากจนเกินไป ผิดกับแบคฮยอนที่ยิ่งผลักไสมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งอยากเข้าใกล้เธอมากเท่านั้น

มือหนาจัดการรวบแขนเรียวทั้งสองข้างให้แนบไปกับเตียงพรางยกยิ้มเล็กน้อย ทีแรกแบคฮยอนกะว่าจะแกล้วพอเป็นพิธีเท่านั้นแต่ทว่ากลิ่นหอมอ่อน ๆ ของคนตัวเล็กทำให้สติของเขาหลุดลอยไปไกลเกินจะกู่ให้กลับ...เวลานี้ริมฝีปากเล็กสีชมพูอ่อนนั่นมันช่างเย้ายวนและดึงดูดให้เขาอยากจะริ้มรสความหอมหวานจากมัน

“ ปากน่าจูบจัง ”

“ อะไรนะ...อุ๊ป ” ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบ ริมฝีปากหนาก็จัดการทาบทับลงไปยังริมฝีปากของคนตัวเล็กที่นอนดีดดิ้นอยู่ใต้ร่าง แบคฮยอนเก็บเกี่ยวเอาความหวานจากริมฝีปากของร่างบางอย่างเพลิดเพลินจนทำให้แทยอนลืมไปชั่วขณะว่ากำลังต่อต้านเขาอยู่

ใจดวงน้อยเต้นแรงพอ ๆ กับอีกคนที่อยู่บนร่าง ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าแบคฮยอนเกลียดเธอแต่ไม่รู้ทำไมแทยอนถึงได้ปล่อยใจให้ไปกับเขาในเวลานี้ เขาดูอ่อนโยนมากกว่าปกติแม้ไม่ได้พูดอะไรแต่เธอก็สัมผัสได้...ร่างสูงผละออกจากร่างเล็กอย่างเชื่องช้าราวกับว่าเสียดายช่วงเวลาที่กำลังจะจบลง มือหนาเลื่อนมาปัดปอยผมที่ปกปิดใบหน้าสวยหวานที่อยู่ใต้ร่างก่อนจะพรมจูบลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา

“ ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นมาหน่อย ”

“ ตอนนี้ปล่อยได้รึยังคะ? ”

“ ไม่อยากปล่อยอ่ะ อยากทำอย่างอื่นมากกว่า ”

“ นี่รุ่นพี่เมาหรอคะ? ”

                “ ฉันไม่ได้กินเหล้าจะเมาได้ไง ให้เมาอากาศเหรอ? ” พูดจบก็ก้มหน้าลงไปฝังจมูกกับพวงแก้มใสและปล่อยค้างมันเอาไว้อย่างนั้นเพราะเขารู้ดีว่าแทยอนไม่กล้าขัดขืนอะไรอยู่แล้ว แทยอนกลัวเขาอย่างกับอะไรดี ขู่อะไรนิด ๆ หน่อย ๆ ก็กลัวแล้ว...แต่ถ้าจะหยุดอยู่แค่นี้มันก็ไม่ใช่แบคฮยอนน่ะสิ จมูกโด่งเลื่อนลงจากพวงแก้มสีชมพูอันหอมกรุ่นมายังลำคอขาว ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นเลยด้วยซ้ำเสียงแหลม ๆ ของเครื่องมือสื่อสานก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน

Rrrr

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นระงมทั่วห้องทำให้แบคฮยอนต้องจำใจผละออกจากร่างเล็ก...ร่างสูงสบอย่างอารมณ์เสียในขณะที่แทยอนกลับรู้สึกโล่งใจเหมือนยกอุกกาบาตลูกใหญ่ออกจากอกได้สำเร็จ ร่างเล็กรีบถอยหลังกรูดไปติดกับหัวเตียงพรางกระชับผ้าห่มหนาขึ้นมาปกปิดร่างกายให้แน่นขึ้นป้องกันการจู่โจมจากคนตัวสูง

“ ว่าไง? ”

[ คือตอนนี้ที่บริษัทเกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ...คุณแบคฮยอนรีบออกมาด่วนเลย ข้อมูลลับของเรารั่วไหลออกไป แล้วเราก็พึ่งพบว่ามีเงินสูญหายจากบัญชีของทางบริษัทเป็นจำนวนสองร้อยสิบห้าล้านวอนครับ ]

น้ำเสียงของชายวัยกลางคนที่ดูร้อนรนผสมปนเปกับความกังวลใจถูกส่งผ่านมายังปลายสายที่พอได้ยินเช่นนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการกระวนกระวายไม่แพ้กัน เพราะบริษัทดังกล่าวนั้นเปรียบเสมือนเสาหลักในการค้ำจุนธุรกิจต่าง ๆ ของทั้งสิบสองตระกูลรองลงมาก็คือโรงเรียนแห่งนี้การปล่อยให้สองธุรกิจนี้มีปัญหาก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เขาตัดท่อน้ำเลี้ยงทิ้ง

และในฐานะที่แบคฮยอนก็เป็นหนึ่งในสี่หุ้นส่วนใหญ่ซะนั้นเขาจึงต้องรีบไปเพื่อที่จะได้แก้ไขเรื่องบ้า ๆ นี่ให้จบ...โดยปกติแล้วปัญหาต่าง ๆ ที่บริษัทจะมีบิดาของพวกเขาเป็นผู้ควบคุมอยู่แล้วแต่หากตอนนี้พวกท่านได้เดินทางไปร่วมงานนักธุรกิจที่ครอบคลุมทั่วทั้งเอเชียที่ปักกิ่งทำให้ปัญหาต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นที่นั้นตกเป็นของพวกเขาโดยปริยาย

“ ดูแลกันประสาอะไรทำไมปล่อยให้เกิดปัญหาได้...แล้วนี่โทรบอกคนอื่นแล้วหรือยัง ”

[ ยังเลยครับ ผมโทรมาบอกคุณแบคฮยอนก่อน ]

“ งั้นฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย เตรียมสอบสวนพนักงานฝ่ายบริหารฝ่ายบัญชีและทุกพากส่วนที่เกี่ยวข้อง ”

[ ครับ...เอ่อ คือเรื่องนี้ผมพึ่งรู้มา ผมจึงบอกคุณแบคฮยอนเป็นคนแรก คุณแบคฮยอนจะให้ผมประกาศหาตัวคนทำผิดตอนนี้เลยมั้ยครับหรืออะไรยังไงต่อ ]

“ เรื่องนี้อย่าพึ่งป่าวประกาศไป เดี๋ยวไก่ตื่นหมด...ฉันจะเข้าไปจัดการเอง แค่นี้แหละ ”

พูดจบแบคฮยอนก็ยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิมแล้วเปลี่ยนจากโหมดเคร่งเครียดเป็นทำหน้าเรียบนิ่งพรางส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้คนตัวเล็กทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่กับสายตาแบบนั้นที่แบคฮยอนมอบให้

“ วันนี้เธอรอดตัวไปเพราะฉันมีธุระต้องไปจัดการ...แต่หลังจากนั้นฉันจะกลับมาเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก รอฉันนะเด็กน้อย ” ร่างสูงใช้น้ำเสียงแหบพร่าอันแผ่วเบากระชิบไปที่ข้างหูของร่างเล็กทำเอาแทยอนเลือดขึ้นหน้าแก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ ใจดวงน้อยเต้นแรงราวกับจะถล่นออกมานอกเบ้าสิ่งที่แบคฮยอนทำเปรียบเสมือนการร่ายมนต์สะกดที่ทำให้เธอไม่สามารถขยับเนื้อตัวไปไหนได้

อะไรคือการเอาคืนทั้งต้นทั้งดอก!

“ อ้อ แล้วก็อย่าคิดไปอ่อยใครอีกล่ะ ไม่งั้นเธอโดนหนักกว่านี้แน่ ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกฉันจะทำในสิ่งที่ทำให้ผู้ชายทั้งโรงเรียนไม่กล้าเข้าใกล้เธอแม้กระทั่งเซฮุนกับชานยอล ”

ร่างสูงเจ้าของใบหน้าและจิตใจอันแสนเย็นชาที่กำลังเดินออกไป แต่ทว่ากลับชะงักกลางทางแล้วหันหลังกลับมาเพราะพึ่งนึกอะไรขึ้นได้ ทำให้แทยอนที่ได้ยินคำพูดกำกวมเช่นนั้นอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามกับคนเย็นชาออกไป

“ รุ่นพี่มีอะไรหรอคะ? หันกลับมาทำไม? ”

“ รอยที่คออ่ะ ถือเป็นค่ามัดจำนะ ”

เขากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปเดินต่อด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะปกติเท่าไหร่...เพราะแทยอน ผู้หญิงคนนั้นกำลังทำให้กำแพงทิฐิที่ก่อตัวขึ้นสูงของเขาสั่นคลอน กำแพงที่แบคฮยอนสร้างมันขึ้นมานานกว่าสองปีกลับดูเปราะบางไปเลยเมื่อเจอใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้แบคฮยอนต้องเปลี่ยนไปกลายเป็นเขาในทุก ๆ วันนี้...

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ทำอะไรแบบนั้น เพราะอะไรเขาถึงแค้นแทยอนมากมายขนาดนั้น ความรักที่เขาเคยมีต่อเธอมันลบล้างความผิดที่เธอเคยทำไม่ได้เลยเหรอ? แต่สุดท้ายคำถามพวกนั้นก็ถูกกลืนไปด้วยความคิดที่ว่าการเกลียดแทยอนคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว

แต่แค่เพียงแบคฮยอนหยุดคิดแล้วฟังเสียงหัวใจของตัวเองสักนิด เขาก็จะได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองบอกให้เขาหยุดและยอมรับเสียทีว่าไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่แบคฮยอนจะไม่รักแทยอน

ไหล่บางของหญิงสาวสั่นไหวเพราะอารมณ์ที่กำลังอ่อนแอ น้ำตาแห่งความทุกข์ไหลรินอาบแก้มขาวเนียนอย่างน่าสงสาร...ยุนอานั่งก้มหน้าร้องไห้ในห้องที่แม้แต่แม่บ้านที่จะเข้ามาทำความสะอาดยังต้องขออนุญาตจากเจ้าของห้องก่อน แต่สำหรับเธอ จะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้เพราะเจ้าของห้องไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว

" พี่ยุนอาเป็นอะไรครับ? "

เสียงทุ้มต่ำของเด็กหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นถามหญิงสาวผู้ที่เขาเคยมีใจให้...ซึ่งทุกวันนี้ความรู้สึกดีก็ยังคงมีอยู่ถึงแม้จะเหลืออยู่เพียงน้อยนิดก็ตามเพราะเธอคนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นของพี่ชาย แต่นั้นยังไม่เจ็บปวดเท่าที่การที่เขากำลังจะเกิดความรู้สึกที่เรียกว่ารักกับผู้หญิงของแบคฮยอน...อีกแล้ว และคราวนี้ความรู้สึกของเขาก็แตกต่างจากตอนของยุนอาอยู่มากจนเขาเองยังกลัวใจตัวเองว่ามันจะเผลอรักคนตัวเล็กเข้าสักวัน

" เซฮุน ฮึก ฉันไม่เหลือ ฮึก ใครอีกแล้ว " เสียงสะอื้นอันน่าสมเพชของหญิงสาวดังระงมทั่วห้องเสียจนชายหนุ่มร่างสูงอดไม่ได้ที่จะรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของเธอในทันที

" ใจเย็น ๆ แล้วค่อยพูดนะครับ พี่มีอะไรบอกผมได้ ผมยินดีที่จะช่วย " ร่างเล็กโผลเข้าโอบเอวของร่างสูงไว้พรางเอาหน้าซบลงตรงช่วงท้องแกร่งก่อนจะระบายความอัดอั้นตันใจที่มีออกมา ทำเอาคนถูกกอดใจหายยวบไปกับเสียงสะอื้นของเธอ

" นายพูดจริง ๆ นะเซฮุน...นายอย่าทิ้งฉันนะ ฮึก เพราะตอนนี้ ฮึก ฉันไม่เหลือใครแล้วจริง ๆ "

" ไหนคนดีของผม ลองเล่าให้ผมฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น "

" เซฮุน นายต้องฟังฉันนะ นายต้องเชื่อฉันนะ อย่าไปหลงกลยัยแทยอนเด็ดขาดนะ ยันนั่นมันมารยา...นายไม่รูหรอกว่ายัยนั่นเคยหลอกอะไรแบคฮยอนไว้บ้าง " คำพูดของยุนอาทำเอาเซฮุนคิ้วขมวด แทยอนหลอกอะไรแบคฮยอนอย่างงั้นเหรอ? ทั้งคู่เคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ?

" ครับ? แทยอนทำอะไรแล้วเธอเคยไปหลอกอะไรพี่แบคฮยอนหรอครับ ช่วยเล่าให้ผมฟังหน่อยได้มั้ย "

ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมจ้องมองยุนอาด้วยความอยากรู้ที่มีอยู่เต็มอก ยิ่งได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งเกิดความรู้สึกอยากรู้เรื่องราวต่าง ๆ มากขึ้นกว่าเดิมหลายร้อยเท่า และนั่นยิ่งทำให้ทุกอย่างเข้าทางยุนอาไปกันใหญ่ หญิงสาวลอบยิ้มอย่างผู้ชนะภายใต้ใบหน้าสวยหวานที่แนบกับแผงอกแกร่งของร่างสูงก่อนจะผละออกจากอกแกร่ง

" นายอยากรู้จริง ๆ หรอเซฮุน แต่การที่ฉันทำแบบนี้เท่ากับว่าฉันเอาแทยอนมาแฉเลยนะ นายอาจจะมองเธอไปในทางที่ไม่ดีก็ได้...ฉันไม่อยากให้นายเกลียดแทยอนเลยนะ ถึงแม้ว่าแทยอนจะ... "

" จะอะไรครับ? "

" นายไม่สงสัยเลยหรอว่าทำไมแบคฮยอนถึงได้ดูเจ้าคิดเจ้าแค้นกับแทยอนนัก "

" ... "

“ ไม่เคยสังเกตเลยหรือไงว่าแบคฮยอนเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ฉันเลิกกันเขา ก่อนที่จูฮยอนจะตาย ”

" ผมไม่อยากจะเชื่อ แทยอนของผมไม่มีทางทำเรื่องบ้า ๆ พวกนั้นได้แน่ ๆ "

" แล้วนายจะบอกว่าฉันโกหกหรอเซฮุน? "

" ผม...ไม่รู้ "

เซฮุนบอกออกไปตามที่ใจคิด...ใจนึงเขาก็เชื่อที่ยุนอาพูดแต่อีกใจนึงเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่เซฮุนไม่อยากจะรับรู้เรื่องอะไรเลยทั้งสิ้นเพราะสิ่งที่เธอพูดมันทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ที่ก้อนเนื้อตรงอกข้างช้าย

ทำไมต้องเป็นแทยอน ทำไมถึงไม่ยอมบอกไม่ยอมเล่าอะไรให้เขาฟังทั้งที่แบคฮยอนเคยทำร้ายจิตใจเธอมากขนาดนั้น...ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ดูไม่มีพิษมันมีภัยอะไรแต่ทำไมเบื้องหลังกลับเคยสร้างเรื่องเลวร้ายเอาไว้มากมาย...ทำไมเธอถึงทำเรื่องพวกนี้ได้ ทำไมถึงยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อแบคฮยอน ทำไมถึงต้องใส่ร้ายยุนอา ทำไมถึงต้องทำอะไรมากมายขนาดนั้น...เซฮุนได้แต่คิดอยู่ในใจแต่เพียงผู้เดียว

ตกลงแล้วเธอเป็นคนยังไงกันแน่?

" สุดท้ายแล้วนายก็เชื่อแทยอน ฮึก ไม่มีใครรักฉันเลยสักคน ฮึก ฉันอยากตาย! " ร่างเล็กพร่ำร้องไห้คร่ำครวญพรางเอากำปั้นเล็กทุบอกตัวเองอยู่แบบนั้นจนผมรีบวิ่งเข้ามาห้ามทันที ปกติพี่ยุนอาไม่ใช่คนที่จะร้องไห้กับอะไรง่าย ๆ แต่นี่เธอคงเหลืออดแล้วจริง ๆ

" อย่าทำแบบนี้สิครับ ที่ผมพูดแบบนั้นมันไม่ได้แปลว่าพี่โกหก ผมแค่ไม่อยากจะเชื่อว่าแทยอนจะทำอะไรแบบนั้นได้...ก็แค่นั้น "

" ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อเพราะยัยเด็กนั่นมันร้ายจริง ๆ เซฮุนนี่ฉันหวังดีดับนายนะ ฉันไม่อยากให้นายโดนหลอก...ฉันไม่อยากให้แบคกับนายต้องผิดใจกันเพราะความมารยาของผู้หญิงคนนั้นแค่คนเดียว...นะเซฮุน เลิกหยุ่งกับแทยอนเถอะนะ ถือว่าเห็นแก่ฉันเถอะ...เซฮุนได้โปรด แทยอนเคยทำร้ายฉันทำร้ายเอสแล้วก็แบคเอาไว้มากมายฉันไม่อยากให้เธอทำแบบนี้กับนายเลยจริง ๆ "

ยุนอาช้อนสายตามองเซฮุนด้วยแววตาอ้อนวอนเพื่อหวังว่าเซฮุนจะใจอ่อนเลิกหยุ่งกับแทยอนไปซะ  หากเขายังตามติดและดีกับแทยอนอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ แน่นอนว่าแผนการที่เธอและเอสร่วมกันวางไว้คงไม่สำเร็จ

พูดออกไปขนาดนั้นยังไงเซฮุนก็ต้องมองแทยอนต่างออกไปจากเดิมบ้างแหละ ไม่มากก็น้อย แต่ที่ยุนอาต้องการคือให้เซฮุนเกลียดหรือไม่ก็โกรธแค้นเธอไปเลยก็ได้เรื่องทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น เพราะยุนอารู้ดีว่าเมื่อก่อนนั้นเซฮุนเคยแอบชอบเธอ แต่เพราะตอนนั้นใจของยุนอามีเพียงแบคฮยอน เซฮุนจึงกลายเป็นแค่น้องชายที่แสนดี

ความสนิทสนมที่เซฮุนมอบให้จึงทำให้ยุนอารู้ดีว่าหากโอ เซฮุนได้โกรธได้เกลียดใครแล้ว แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากจะมอง สิ่งที่เซฮุนเกลียดที่สุดก็คือการโกหกเสแสร้งและตอนนี้ทุกอย่างที่เธอเล่ามันก็ได้ชี้ชัดแล้วว่าแทยอนเป็นอย่างนั้น

" ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก...ถึงเมื่อก่อนแทยอนจะเคยทำเรื่องเลวร้ายอะไรไว้มากมาย แต่สิ่งเหล่านั้นมันก็ไม่สามารถเอามาตัดสินได้ว่าตอนนี้แทยอนเป็นคนแบบไหน "

" เลิกบ้าสักทีเซฮุน! ถ้านายรู้ว่าแทยอนเป็นเมียของเอสนายยังจะมองยัยนั่นเป็นคนดีอยู่มั้ย?! "

" เมื่อกี้...พี่พูดว่าอะไรนะ! "

" ฉันบอกว่า แทยอนเป... "

ก๊อก ๆ   ๆ

" เซฮุนอยู่ในห้องใช่ไหม? เปิดประตูให้พี่หน่อย ”

ไม่ทันที่ยุนอาจะได้ย้ำประโยคเดิมที่บาดลึกลงขั้วหัวใจของเซฮุน จู่ ๆ เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเคาะประตู เซฮุนรู้ทันทีว่าเป็นใคร เขาละความสนใจจากยุนอา ขายาวก้าวไปยังประตูห้องอย่างเชื่องช้าเพื่อเปิดให้พี่ชายคนสนิทได้เข้ามา...ทันทีที่เซฮุนเปิดประตูปาร์ค ชานยอลก็ก้าวเข้ามาในห้องทันทีอย่างถือวิสาสะ

“ พี่มีอะไรเหรอครับ? ”

“ อ่อ ว่าจะมา...อ้าว ยุนอา เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ ”

“ เอ่อคือ... ”

“ พี่ยุนอาติดต่อพี่แบคฮยอนไม่ได้น่ะครับ เธอเลยมาถามผมว่าเห็นพี่แบคฮยอนบ้างรึเปล่า และตอนนี้เธอก็กำลังจะกลับแล้วด้วย...ลาก่อนนะครับพี่ยุนอา โชคดีครับ ”

“ เหรอ? งั้นแกมานี่ มากับฉัน ”

“ ไปไหนเหรอครับ? ”

“ มาเหอะน่า... ”

อ๊อด ๆ

เสียงออดห้องของร่างเล็กที่มีนามว่าคิม แทยอนดังขึ้นเรียกสติของคนที่จิตใจกระเจิดกะเจิงลอยเขว้งขว้างกลางอากาศให้กลับมาสู่สภาวะปกติ...ร่างเล็กรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้าแถวนั้นมาสวมใส่ก่อนจะวิ่งไปที่ประตู

ทันทีที่เปิดประตูออกไปก็พบกับชายหนุ่มร่างสูงสองคนยืนอยู่ที่หน้าห้อง...ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มสดใสที่เห็นเมื่อไหร่ก็มีความสุขยืนอมยิ้มมองแทยอนไม่วางตาต่างจากเพื่อนหนุ่มอีกคนนึงที่วันนี้เขากลับมีท่าทีที่แปลกไป...ใบหน้าหล่อเหลาดุจรูปปั้นที่น่าหลงใหล แต่หากตอนนี้ใบหน้านั้นกลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและดูยากเหลือเกินว่าเขาคิดอะไรอยู่ จะว่ายิ้มก็ไม่ใช่จะว่าโกรธก็ไม่เชิงเพราะมันนิ่งเสียจนร่างเล็กแอบคิดในใจว่าวันนี้เพื่อนหนุ่มผู้น่ารักของเธอลืมเอาความรู้สึกมาด้วยรึเปล่า

วันนี้นายเป็นอะไรของนายน่ะเซฮุนดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลย แบบนี้ฉันควรทำยังไงให้นายยิ้มให้ฉันดี นายรู้มั้ยว่านายกำลังทำให้ฉันใจไม่ดี

" มีอะไรรึเปล่าคะ? "

" ไปกินไอติมกัน "

" คะ? "

ไม่ทันที่แทยอนจะได้ตอบตกลงอะไรชานยอลก็ดึงมือให้ร่างเล็กเดินมาตามแรงฉุดโดยมีเซฮุนเดินตามหลังมา หลังจากที่เขาปิดประตูล็อกห้องให้คนตัวเล็กเรียบร้อย...สำหรับคนทั่วไปอาจจะชินและเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดาแล้วกับใบหน้าแบบนี้ของเซฮุนเพราะเขาก็มักจะทำหน้าแบบนี้ตลอดเวลา แต่สำหรับแทยอนแล้วถือว่ามันคือเรื่องที่ไม่ควรปล่อยเอาไว้เพราะตั้งแต่เจอหน้ากัน เธอก็มักจะได้รับรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นและมีเสน่ห์ในเวลาเดียวกันจากเขาคนนี้เสมอ เธอจึงไม่ชินที่เขาไม่ยอมยิ้มสักที

" แทยอนจะเอารสอะไรเดี๋ยวพี่ไปสั่งให้? " ชานยอลเอ่ยถามในขณะที่แทยอนกำลังจะย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้สีอ่อน ชานยอลพาเธอมากินร้านเดิมร้านที่เขาและเซฮุนพาเธอมาในวันแรกที่เจอกัน

" เอารสบลูเบอร์รี่ค่ะ แล้วเซฮุนล่ะนายจะเอาอะไร? "

" ฉันไม่กิน " เสียงเรียบที่ออกมาจากปากของเซฮุนทำให้แทยอนได้แต่มองหน้าเขา เซฮุนในเวลานี้น่ากลัวพอ ๆ กับแบคฮยอนเลยแต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังพยายามที่จะเรียกรอยยิ้มของชายหนุ่มให้กลับมาอีกครั้งโดยการส่งยิ้มให้เขา

" ได้ไง...นายกับรุ่นพี่ชานยอลเป็นคนชวนฉันออกมานะ นายต้องกินด้วยกันสิ "

" ก็ฉันไม่อยากกิน "

“ แล้วแต่ไม่กินก็ไม่ต้องกิน...งั้นเดี๋ยวพี่มานะ ไปสั่งให้ก่อน ”

“ ค่ะ ” แทยอนก้มหัวเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมามองเซฮุนต่อ หลังจากที่แน่ใจว่าชานยอลเดินออกไปไกลพอสมควรแล้วเธอจึงเริ่มพูดสิ่งที่คาใจกับเซฮุน “ เซฮุน นายโกรธอะไรฉันอยู่รึเปล่า? ฉันทำอะไรผิดไปหรอ? ทำไมนายถึงได้เอาแต่เงียบแบบนี้ล่ะ นายเป็นอะไรนายก็พูดมาสิ”

“ ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรหนิ ”

“ จะไม่เป็นอะไรได้ยังไง นายกำลังโกรธฉันอยู่เห็น ๆ ”

“ ใครบอกเธอล่ะ ”

แทยอนเงียบไปกับคำพูดของโอ เซฮุน ท่าทางแบบนี้น้ำเสียงแบบนี้คำพูดแบบนี้มองมาจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าเขาโกรธ...คนที่เอาแต่ยิ้มให้ทุกครั้งที่เจอ คอยใส่ใจในทุก ๆ เรื่อง ดีกับเธอทุก ๆ อย่างเปลี่ยนไปใครบ้างจะไม่รู้

" ...เซฮุน "

" ... "

“ ขอได้ไหม...ขอให้เซฮุนคนเดิมกลับมา ไม่เอาคนนี้ ไม่เอาคนที่เฉยชากับฉํน มันไม่สนุกเลย ไม่สนุกเลยสักนิ ”

“ ... ”

" ก็ได้ ถ้านายไม่อยากคุยกับฉันตอนนี้ก็ไม่เป็นไร งั้นไว้ใจเย็นเมื่อไหร่แล้วเราค่อยคุยกันก็แล้วกัน "

“ มาแล้วจ้า ไอสครีมรสบลูเบอร์รี่ของแทยอน รสชาเขียวของเซฮุน และช็อกโกแลตของคนคูล ๆ อบ่างปาร์ค ชานยอล ” ทันทีที่แทยอนพูดจบเสียงอันทุ้มต่ำของปาร์ค ชานยอลก็ดังขึ้นทำให้บรรยากาศมาคุที่ก่อตัวเมื่อสักครู่พอเจือจางลงบ้าง “ เกิดอะไรขึ้นทำไมสองคนทำหน้าตึงงี้อ่ะ ตอนที่พี่ไม่อยู่มีอะไรกันเหรอ? ”

“ เปล่าค่ะ ”

“ แหม พูดเหมือนพี่ไม่ได้เป็นพี่เลยนะ...แต่เอาเถอะ เรื่องของพวกเธอสองคนพี่จะไม่เอาตัวเองเข้าไปหยุ่ง พี่พาออกมากินก็กิน ๆ ไปไม่ต้องมานั่งปั้นหน้า โอเค๊? ”

แทยอนพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองถ้วยไปติมที่บางส่วนกำลังละลายเพราะเจ้าของไม่ยอมกินเสียที ร่างเล็กมองมันอยู่สักพักก่อนจะเริ่มตักเข้าปาก ความหวานและความเย็นของไอสครีมตรงหน้าไม่ได้ทำให้แทยอนรู้สึกดีขึนเลยสักนิด ตรงกันข้ามมันยิ่งทำให้แทยอนรู้สึกหนาวเย็นมากกว่าเดิมอย่างบอกไม่ถูก

“ เออนี่แทยอน... ”

“ คะ? ”

“ ช่วงนี้ได้เจอแบคฮยอนบ้างไหมอ่ะ พอดีว่ามีคนติดต่อมันไม่ได้อ่ะเลยอยากรู้ว่าแทยอนเห็นมันบ้างรึเปล่า ” ชานยอลเอ่ยถามคนตัวเล็กแต่หางตากลับเหล่ไปทางน้องชายอีกคนที่นั่งหน้าตึงอยู่ข้าง ๆ เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเซฮุนเป็นอะไรทำไมจู่ ๆ ถึงได้มีอาการแบบนี้แต่แน่นอนว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับการที่ยุนอาไปหาเซฮุนที่ห้องแน่ ๆ

“ ก็ต้องเจออยู่แล้วล่ะครับ เมื่อวานแทยอนก็อยู่กับพี่แบคฮยอนทั้งวันหนิ แล้วตอนที่พี่พาผมไปหาแทยอนที่ห้องผมก็เห็นรถของพี่แบคฮยอนขับสวนออกไป ใช่มั้ยแทยอน? ”

“ ค่ะ...เมื่อวานฉันอยู่กับรุ่นพี่แล้วเมื่อเช้านี้เขาก็มาหาที่ห้อง เขาก็ไม่ได้หายไปไหนหนิคะ แล้วคนที่บอกว่าติดต่อไม่ได้นี่ใครคะ ก่อนจะออกไปฉันยังเห็นรุ่นพี่คุยโทรศัพท์อยู่เลย ”

“ งั้นแสดงว่าคนที่ติดต่อไอ้แบคไม่ได้นี่คงไม่ได้โทรหามันสินะ หรือไม่ก็ไม่ได้พยายามจะติดต่อหามันเลย ” ชานยอลกระตุกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองเซฮุน เขาตักไอสครีมเข้าปากคำใหญ่ก่อนจะล้วงมือลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ชานยอลกดมันอยู่สักพักก่อนจะลุกพรวดขึ้นเต็มความสูง ชายหนุ่มหันหน้าไปหาเซฮุนก่อนจะเอ่ยปากพูดกับเขา “ พี่มีธุระต้องรีบไปทำอ่ะ ธุระสำคัญมาก ๆ ฝากน้องด้วยนะเซฮุน ถ้าน้องกินเสร็จแล้วให้พาน้องไปส่งที่ห้องเลย เข้าใจไหม? ”

“ อะไร พี่เป็นคนพามาพี่ก็พากลับไปเองสิ ”

“ เอ้า! เข้าใจมั้ยคำว่าฝากอ่ะ ฝาก...ถ้าพาน้องกลับเองได้ฉันคงไม่รบกวนแกหรอก แล้วนี่ไปอารมณ์เสียมาจากไหน โตแล้วแยกแยะบ้างสิวะ โกรธใครก็ไปลงที่คนนั้นอย่ามาพาลไปทั่วแบบนี้ ”

“ ...เรื่องของผมน่า ”

“ นี่เซฮุน! ”

“ พอได้แล้วค่ะ...พี่ชานยอลคะ พี่ไปทำธุระของพี่เถอะไม่ต้องห่วงฉัน ฉันกลับเองได้ ฉันกะว่าจะนั่งเล่นต่ออีกสักหน่อยค่อยกลับแล้วก็ไม่อยากจะรบกวนเซฮุนด้วย ไม่ต้องห่วงนะคะ ”

“ พี่ไม่รู้แหละ ยังไงเซฮุนก็ต้องเป็นคนไปส่งเธอ...พี่ขอยื่นคำขาดนะ ยังไงเซฮุนก็ต้องเป็นคนไปส่งแทยอนไม่ว่าแทยอนจะนั่งอยู่นี่นานกี่ชั่วโมงเซฮุนก็ต้องอยู่ ” ชานยอลตอบเสียงแข็ง แววตาดุดันอันแสนน่ากลัวของเขาบ่งบอกถึงอารมณ์ในตอนนี้ ความนิ่งของชานยอลบวกกับความเฉยชาของเซฮุนทำให้แทยอนใจสั่น วันนี้มันวันบ้าอะไรกันเซฮุนก็เหมือนจะโกรธเธอ ชานยอลก็มีทีท่าว่าจะทะเลาะกับเซฮุน มันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ

“ แต่ว่าผม... ”

“ ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น พี่ก็ไม่ได้อยากพูดอะไรมากหรอกนะเซฮุน แต่ในฐานะที่แกเป็นน้องชายที่ฉันรัก หัดมีสติให้มาก ใช้สมองเยอะ ๆ ทบทวนดูดี ๆ ไม่ใช่ใครเอาอะไรมาพูดก็เชื่อไปซะหมด...เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเจอไม่ใช่สิ่งที่คนอื่นบอก...พี่บอกแกได้แค่นี้แหละ และถ้าแกยังทำตัวแบบนี้ต่อไปก็อย่ามาเสียใจให้พี่เห็นทีหลังแล้วกัน ”

ชานยอลพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทิ้งเอาไว้แค่ความเงียบที่ตลบอบอวลอยู่ทั่วบริเวณ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ แทยอนเองเอาแต่ก้มหน้ามองไอสครีมในถ้วยส่วนเซฮุนเองก็เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง ร้านทั้งร้านตกอยู่ในความเงียบแต่ยินเพียงเสียงถอนหายใจของโอ เซฮุนเป็นระยะ ๆ จนแทยอนทนบรรยากาศแบบนี้ไม่ไหวจึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

“ อันที่จริงนายไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ได้นะ กลับไปเถอะเดี๋ยวฉันกลับเอง ”

“ ...ฉันจะไปส่งเธอ ”

“ แต่ว่าตอนนี้นายยังอารมณ์ไม่ดี ฉันว่านายคงต้องการอยู่คนเดียวสักพักโดยที่ไม่มีฉันไปกวน...ฉันรู้นะเซฮุนว่านายลำบากใจที่จะต้องอยู่กับฉันในเวลานี้ และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรฉันก็จะไม่กวนใจนาย จนกว่านายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม... ”

“ ... ”

“ ตอนนี้นายอาจจะแค่สับสน...ไม่เป็นไรขอแค่นายไม่เกลียดฉัน ฉันก็พอใจแล้ว ”

แทยอนฝืนยิ้มออกมาทั้ง ๆ ที่น้ำตาคลอเบ้า น้ำเสียงที่สั่นเครือทำให้หัวใจของเซฮุนวูบไหวไปครู่หนึ่ง มันอึดอัด ความรู้สึกตอนนี้มีแต่คำว่าอึดอัดเต็มไปหมด มันอึดอัดจนอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะแทยอนไม่ต้องการเป็นคนอ่อนแอให้ใครเห็นอีกแล้ว

เธอแค่อยากรักษาความสัมพันธ์ที่ดีนี้ไว้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะเซฮุนนั้นดีกับเธอมาโดยตลอด ถึงตอนนี้เขาจะมีท่าทีแปลกไปแต่แทยอนเชื่อว่าเซฮุนมีเหตุผล ตอนนี้เขาอาจจะแค่สับสนกับอะไรบางอย่างแต่อีกไม่นานทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

                “ แล้วเจอกันนะ ฉันขอตัวกลับก่อน ”

ฟึ่บ~

แทยอนยันตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะหันหลังเดินออกมาแต่ทว่าไม่ทันจะก้าวไปไหนไกลด้วยซ้ำสัมผัสอันอบอุ่นบริเวณแผ่นหลังทำให้ร่างบางหยุดชงักแล้วพยายามจะหันไปมองด้านหลังเพื่อดูว่าเป็นใคร ทว่าอ้อมแขนแกร่งของใครบางคนทำให้เธอไม่สามารถที่จะขยับเขยื้อนตัวได้เลยแม้แต่น้อย

“ ...ขอโทษ ”

ทุกสายตาที่อยู่ในร้านรวมทั้งนักเรียนของเนเวอร์แลนด์ที่เดินผ่านไปมาข้างนอกดจับจ้องมายังร่างสูงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณชายเล็กของโรงเรียน คนที่ตอนนี้กำลังโอบกอดหญิงสาวผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนของพี่ชายของเขาอย่างอ่อนโยน...เซฮุนรู้ว่าหลังจากที่เขาตัดสินใจทำแบบนี้ผลที่ตามมาจะเป็นยังไงแต่เพราะเสียงของหัวใจอยู่เหนือสิ่งอื่น ๆ ผลเสียที่ตามมาจึงไม่มีค่าอะไรเลย

“ ขอโทษที่งี่เง่า ”

“ เซฮุน...นาย... ”

“ ขอโทษที่ไม่เชื่อใจเธอ ขอโทษที่ทำให้เธอไม่สบายใจ ฉันขอโทษจริง ๆ ” เซฮุนกล่าวคำขอโทษออกไปไม่หยุดปากเพราะเขาเองก็ทนไม่ได้เหมือนกันหากจะต้องเสียเธอคนนี้ไปเพราะเรื่องอดีตบ้าบอที่ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อเขาเลย

“ พอแล้วเซฮุน นายเลิกขอโทษฉันได้แล้ว ”

เซฮุนไม่ได้อยากจะเห็นแทยอนเจ็บปวดและที่ผ่านมาแบคฮยอนก็ทำให้เธอเสียใจมามากพอแล้ว และเขาเองก็ไม่อยากจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาเสียความรู้สึก...ฉะนั้นเขาจึงต้องแยกแยะให้ออกระหว่างอดีตและปัจจุบัน ความจริงและการโกหก โดยการไม่ตัดสินแทยอนเพียงเพราะคำพูดของยุนอาเพียงฝ่ายเดียว

“ นายปล่อยได้แล้วนะ...คนมองกันใหญ่แล้ว และฉันก็ไม่ได้ถือโทษโกรธอะไรนายด้วย ”

แทยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นผู้คนแถวนั้นซุบซิบกันใหญ่ และเธอเองก็เดาได้ทันทีว่าเรื่องนี้ต้องถึงหูแบคฮยอนในไม่ช้าแน่ ๆ เพราะขนาดคราวก่อนตอนเธอกับแบคฮยอนกลับมาจากสระว่ายน้ำด้วยกันหน่วยข่าวจากโรงเรียนยังจับได้เลยแล้วนับประสาอะไรกับการที่เซฮุนกอดเธอในที่แจ้งแบบนี้ แบคฮยอนต้องรู้แน่ ๆ

“ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้โกรธฉัน แต่ฉันทำให้เธอไม่สบายใจ ฉันเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาลงที่เธอ ฉันผิด ”

“ ใช่นายผิด แต่ฉันให้อภัย...แต่ว่าการที่นายกอดฉันอยู่แบบนี้มันจะทำให้ฉันเดือดร้อนนะเซฮุน ถ้ารุ่นพี่แบคฮยอนรู้เข้าเขาเอาฉันตายแน่  ”

“ ตายแบบไหน? แบบที่เขาทำไว้บนคอเธอน่ะเหรอ? ” เซฮุนกระซิบเบา ๆ แบบที่ได้ยินกันแค่สองคนซึ่งประโยคดังกล่าวทำให้คนถูกท้วงหน้าแดงเพราะความโกรธและเขินในเวลาเดียวกัน...ร่างเล็กดีดดิ้นจนหลุดออกมาจากอ้อมกอดของเซฮุน ในหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ ทั้งโกรธทั้งอายอธิบายไม่ถูกจริง ๆ

“ นี่นายเห็นเหรอ? ”

“ เด่นขนาดนั้นไม่เห็นได้ไง...ฉันเห็นตั้งแต่ตอนที่เธอมาเปิดประตูห้องให้แล้ว ยัยบื้อ และนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ฉันหงุดหงิดหนักกว่าเดิม ”

“ ไอ้เซฮุน! ”

“ ...พี่เอส ” เซฮุนเอ่ยชื่อผู้ชายที่เดินตรงเข้ามากระชากคอเสื้อของเขาออกมาเบา ๆ อย่างแปลกใจเมื่อจู่ ๆ คนที่เกือบจะเรียกได้ว่าเป็นศัตรูนั่นมากระชากตัวเขาแบบนี้ จากปกติที่ไม่ค่อยชอบหน้ากันอยู่แล้วพอได้รู้ถึงเรื่องนั้นยิ่งทำให้เซฮุนไม่ชอบเอสเข้าไปใหญ่

“ เออฉันเอง แกกอดแทยอนทำไมวะ แกอยากฆ่าเธอทางอ้อมรึไง?! แกก็รู้ว่าไอ้แบคมันเป็นคนยังไง...แต่แกก็ยังหาเรื่องมาให้แทยอน! ” เอสตะคอกเสียงดังด้วยอารมณ์ที่คุมไม่อยู่จนคนแถวนั้นเริ่มมองกันมากขึ้น เขาซุ่มดูเหตุการณ์อยู่นานตอนแรกเห็นเซฮุนมีท่าทางไม่พอใจแทยอนมันก็ดีอยู่หรอกจนกระทั่งมันเดินเข้ามากอดแทยอนเนี่ยแหละเขาจึงทนดูเฉย ๆ ไม่ไหว

“ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ ผมกอดแทยอนไม่ได้กอดพี่ ทำไมจะต้องมาเดือดร้อนด้วย ”

“ เกี่ยวสิ เพราะแทยอนคือน้องสาวของฉันและคงไม่แปลกถ้าพี่ชายจะหวงน้องสาว แล้วอีกอย่างนะ แกลืมไปแล้วหรอว่าแทยอนเป็นผู้หญิงของไอ้แบคฮยอนซึ่งเป็นพี่ชายของแก ฉะนั้นแกก็ยิ่งไม่ควรมาทำแบบนี้ในที่สาธารณะ เข้า-ใจ-มั้ย? ”

“ เท่าที่ผมรู้ แทยอนไม่มีพี่ชายเลว ๆ อย่างพี่ ” เซฮุนพูดเสียงเรียบพยายามเก็บความโกรธเอาไว้ให้มากที่สุดเพราะไม่อยากจะมีเรื่องให้คนอื่นเอาไปนินทาเล่น ว่าเขามีเรื่องเพราะผู้หญิงของพี่ชาย...อีกอย่างเซฮุนถือคติที่ว่าโกรธคือโง่ โมโหคือบ้า คนเราเวลาโมโหอะไรมาก ๆ จากคนฉลาดก็กลายเป็นไอ้หน้าโง่ได้ในพริบตาเดียว

“ ถึงฉันจะเลว แต่ฉันก็ไม่เคยกอดเมียพี่ชายของตัวเองแบบแกหรอก แล้วอีกอย่างแทยอนรักฉันเหมือนพี่ชายและฉันเองก็รักแทยอนเหมือนน้องสาว...ไม่เชื่อแกก็ถามเจ้าตัวเองสิ "

เซฮุนมองไปยังร่างเล็กอย่างคาดคั้นคำตอบทำเอาแทยอนถึงกับเหงื่อตกกับสถานการณ์อันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ แต่สิ่งที่เอสพูดมาก็เป็นความจริงเพราะก่อนหน้านี้เธอกับเอสตกลงกันไปแล้วในเรื่องนี้ แทยอนพยักหน้าแทนคำตอบก่อนจะมองไปยังเซฮุนด้วยแววตาขอโทษเพราะดูเหมือนเขาจะผิดหวังไม่น้อยที่เธอยังมีความสัมพันธ์กับเอสอยู่แม้จะเป็นแบบพี่น้องก็ตามเถอะ

“ เห็นไหม แทยอนเขารักฉัน ”

“ ก็แค่ในแบบพี่น้อง อย่าสำคัญตัวไปหน่อยเลย... ”

“ ไอ้เซฮุน! ”

“ ครับ! ”

“ พอเถอะค่ะ! ทั้งคู่เลย...อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ ฉันขอร้องล่ะ ตอนนี้คนอยู่เยอะไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรอ? ทะเลาะกันเป็นเด็ก ๆ ไปได้ "

“ แล้วที่แทกอดกับมันแทไม่อายบ้างหรอ?....แทก็รู้ดีนิว่าไอ้แบคมันจะเป็นยังไง อีกไม่นานเรื่องคงถึงหูมันแล้วมันก็คงจะกำลังมาที่นี่แน่ ๆ ! ” เอสพูดออกไปด้วยความเป็นห่วงที่มีต่อร่างเล็ก เขารู้ว่าก่อนหน้านี้มันเกิดอะไรขึ้นกับเซฮุนแต่เขาคิดไม่ถึงว่ามันจะมาก่อนแทยอนแบบนี้ซึ่งมันกำลังจะทำให้แทยอนเดือดร้อนจากการกระทำดังกล่าว

“ ...เอ่อ ”

“ ก็แค่กอดไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยหนิ ผมก็แค่กอดในฐานะเพื่อน ไม่ได้ไปทำให้เธอท้องซะหน่อย...แล้วพี่จะมาเดือดร้อนอะไรด้วย ”

“ ยังจะมาลอยหน้าลอยตา สามัญสำนึกแกน่ะมีบ้างรึเปล่า ถึงทำแบบนี้กับของ ๆ ไอ้แบคได้...แกกล้าพูดรึเปล่าล่ะว่าเมื่อกี้ที่แกกอดแทยอนน่ะ แกกอดด้วยใจบริสุทธิ์จริง ๆ ”

คำว่าของ ๆ แบคฮยอนที่เอสพูดออกมามันยังคงก้องอยู่ในหัวของแทยอนอยู่อย่างนั้น เอสใช้คำ ๆ นี้เพื่อมาปกป้องเธอแต่คำพูดนั้นมันช่างเป็นตัวบ่มทำลายหัวใจเธอได้ดีเหลือเกิน...คนของแบคฮยอนงั้นหรอ? มันก็แค่สร้อยเส้นเดียวที่ผูกมัดทางร่างกายของเธอเท่านั้น แบคฮยอนแค่ต้องการใช้เธอเป็นของเล่นสนุก ๆ เพื่อความสะใจ เขาไม่ได้รักไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอสักนิด สิ่งเดียวที่เขามีให้ก็คือความเกลียดชังและไม่มีวันแปรเป็นอย่างอื่นไปได้อีกแล้ว

“ ผมจะรู้สึกแบบนั้นกับแทยอนได้ไงในเมื่อเธอคือคนของพี่แบคฮยอนอีกคนต่อจากพี่ยุนอา ”

ยิ่งได้ยินยิ่งตอกย้ำลงไปถึงขั้วหัวใจ ตกลงผู้ชายพวกนี้กำลังปกป้องเธอหรือทำร้ายเธอกันแน่...แทยอนคงทำอะไรผิดพลาดไปครั้งใหญ่เป็นแน่ที่ยอมให้เซฮุนกอดโดยไม่คิดถึงผลที่จะตามมาอย่างเช่นเหตุการณ์ที่กำลังปะทุขึ้นในตอนนี้โดยมีเธอเป็นต้นเหตุ

“ อยากทะเลาะกันนักก็ทะเลาะกันไปเลยค่ะ! อยู่ทะเลาะกันตรงนี้แหละ...อย่าตามฉันมานะ ไม่งั้นฉันจะไม่คุยด้วยอีกเลย ”

สมองสั่งการให้ขาเรียวทั้งสองข้างก้าวออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุดและไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อตัดปัญหา และตอนนี้ก็มีแค่ที่เดียวที่แทยอนคิดออกนั่นก็คือสวนหลังโรงเรียน ที่ที่ใครคนนึงมักจะไปทุกครั้งที่เขาไม่สบายใจ ณ.ตอนนี้เขาเป็นคนแรกและคนเดียวที่แทยอนอยากจะเจอ...คริส

ร่างเล็กวิ่งออกมาจากร้านโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากชายหนุ่มทั้งสอง ไม่ใช่ว่าเธอโกรธหรืออะไรทั้งนั้นเธอแค่เหนื่อยที่จะต้องมานั่งรับฟังสิ่งที่บีบคั้นหัวใจให้เจ็บช้ำทุกครั้งที่ได้ยิน...มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูก และมันก็รู้สึกแปลก ๆ ด้วยที่คนอื่นเอาแต่ทำดีกับเธอ ในขณะที่คนที่เธอรักกลับทำร้ายจิตใจเธอสารพัด

                “ คนที่คิดถึงกลับไม่เคยช่วยให้ดีขึ้นเลยสักครั้งในตอนที่พบกัน...บ้าจริง ๆ เลย ”              

                คิดถึงแบคฮยอนแต่กลับไปหาไม่ได้ เจอเขาก็ต้องเตรียมจิตใจเอาไว้ให้เข้มแข็ง แบคฮยอนเป็นผู้ชายปากร้ายแต่กลับพี่ชายอีกคน คริสเป็นคนที่ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ทำให้แทยอนสบายใจไปซะหมด อบอุ่นเหมือนตอนที่นั่งผีงไฟในฤดูหนาว

ฟึ่บ~

“ ใครเนี่- - อะ...อื้อ ”

เกิดอะไรขึ้นกับแทยอน เซฮุนก็ใจกล้าเกินมากงมากอดระวังเถอะถ้าแบคฮยอนรู้คุณลัคกี้จะซวยเอา

ให้กำลังใจคนเขียนเยอะ ๆ นะคะ

B E R L I N ❀