Memory of Doll

ข้อมูลเบื้องต้น

Shalunla

About Writer : )

ตอนแรกที่เขียนเรื่องนี้ก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกันค่ะ
เพราะเป็นหัวข้อบังคับ 'เจ้าหญิงแห่งความเศร้า'
(การแต่งเรื่องสั้นในบอร์ดน่ะนะ - -)

แต่พอแต่งออกมาแล้วก็รู้สึกมันใช้ได้เหมือนกัน
ยังไงเข้ามาแล้วก็อยากให้อ่านนะคะ : )

About Shot Story :X

เป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้สึกของ 'ตุ๊กตา' ค่ะ
การที่มีตัวตนอยู่ มองเห็น ได้ยิน...
แต่กลับไม่เข้าใจความหมาย 

...คำเปรย...

...รัก...

...โลภ...

...โกรธ...

...หลง...

...เศร้า...

...ความรู้สึกเหล่านี้...

...ฉันไม่สามารถสัมผัสได้...



...ขอบคุณธีมสวยๆ...

เนื้อเรื่อง

Shalunla

          
        หนึ่งคืน...
        หนึ่งวัน...
        หนึ่งสัปดาห์...
        เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่ฉันก็ยังอยู่ที่เดิม บนใบหน้ามีรอยยิ้มระดับอยู่ทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไม คอยเฝ้าดูมนุษย์ผู้โง่เขลา ที่ใช้ชีวิตแบบเดิมๆทุกวัน กินอาหารแบบเดิมๆ แต่ในความซ้ำซากจำเจนั่น กลับมีสิ่งๆนึงที่ฉันไม่เคยมี...

        ความรู้สึก...

        มนุษย์พวกนั้นมีความรู้สึก ไม่ว่าจะเป็น รัก ทุกข์ โกรธ หลง เจ็บ ทุกอย่างที่เรียกว่า ‘มนุษย์’ นั้นมีความรู้สึก ผิดกับฉันไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรู้สึก’ ได้แต่หวังอยู่ในใจลึกๆว่าจะมีคนมอบสิ่งมี่เรียกว่า ‘ความรู้สึก’ ให้ 

        ทุกคนเรียกฉันว่า ‘เจ้าหญิง’

        ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น ทั้งๆที่ฉันไม่มีสมบัติ เงินทอง ชาติตระกูล หรืออะไรก็แล้วแต่ที่พอจะถูกเรียกว่า ‘เจ้าหญิง’ ซักนิดเดียว ถึงได้บอกว่ามนุษย์ช่างโง่เขลานัก... ชอบคิดเองเออเอง ใช้ชีวิตตามความคิดของตัวเองโดยไม่คิดถึงคนรอบข้าง...

        กริ๊ง~

        เสียงกระดิ่งดังขึ้น

        วันนั้นฉันได้ก้าวออกจากที่เดิมๆ โดยมนุษย์ซึ่งได้ชื่อว่า ‘แม่’ เป็นคนพาฉันออกไป แม่พาฉันมาอยู่กับเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 5 ขวบ พอเธอเห็นฉัน เธอก็ยิ้มแก้มปริ แววตาสดใสนั่น แสดงออกว่าเธอกำลังมีความสุข

        “แม่ทำตามสัญญาล้วนะ ว่าจะพา ‘เจ้าหญิง’ มาอยู่ด้วย ดังนั้นลูกต้องดูแลเธอดีๆนะ” 

        “ค่ะ~”
        ฉันนั่งอยู่บนบนเตียงของเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอวางชุดน้ำชาของเล่นไว้เกลื่อนไปหมด เธอหยิบถ้วยน้ำชาที่ไม่มีน้ำชายื่นให้ฉัน แต่เมื่อไม่เห็นฉันรับมา เธอก็เลยทำเป็นดื่มชาถ้วยนั้นเอง 

        “เจ้าหญิงคงไม่ชอบดื่มชาถูกๆแบบนี้สินะคะ คราวหลังดิฉันจะชงชาแบบที่พวกท่านกินกันให้นะคะ”

        เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของแม่เรียกเธอจากข้างล่าง เธอขานรับแล้วเดินออกไปจากออก ทิ้งฉันให้นั่งอยู่ในห้องคนเดียว

        มนุษย์ก็เป็นแบบนี้สินะ...

        ถึงไร้เหตุผล แต่ก็มีสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรู้สึก’ อยู่ในตัว ตอนนี้เด็กคนนั้นคงมีความสุขอยู่แน่ๆ
        อิจฉาจัง ฉันเองก็อยากมีความรู้สึกเหมือนคนอื่นเค้าบ้าง...

        เมื่อเวลาผ่านไป มนุษย์ก็เปลี่ยนไปเป็นธรรมดา ตอนนี้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนั้นได้กลายเป็นหญิงสาวแรกรุ่น ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ ก่อนหน้านี้ฉันเคยอยู่ในห้องนอนสวยงามสะอาดตา แต่ตอนนี้กลับได้อยู่ในห้องใต้หลังคาที่มีแต่หยากไย้และแมงมุม

        ความรู้สึกของเธอที่มีต่อฉันกำลังเลือนหายไป...

        “ฮึก...ฮึก...ทำไมล่ะ ฉันทำอะไรผิด” ฉันมองผ่านเข้าไปในห้องของเธอ เธอกำลังนั่งอยู่บนเตียงดวงตามีสีหยดน้ำใสๆไหลออกมา ปฏิกิริยาแบบนั่นคงเรียกว่า ‘ร้องไห้’ ในมือกำโทรศัพท์ไว้แน่น ฉันว่า...เธอคงทะเลาะกับเพื่อนอีกแล้ว ตั้งแต่เธอเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ เริ่มมีเพื่อนมากขึ้น ปัญหาก็คงมากขึ้นไปด้วย นานๆครั้งที่ฉันเห็นเธอเศร้า แต่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอร้องไห้

        ความรู้สึก...มันมีข้อเสียเหมือนกันสินะ

        แต่ฉันก็อยากจะลองสัมผัส ‘สิ่งนั้น’ อยู่ดี...

        ที่จริงฉันอยากออกไปปลอบเธอ แต่ทำไม่ได้ ฉันติดอยู่ในนี้ ไม่สามารถออกไปได้ถ้าเธอไม่ต้องการ

        แต่ผิดคาด...

        เธอให้ฉันออกมาจากห้องใต้หลังคามืดๆนั้น “ฉันทำอะไรผิดเหรอคะ ฮึก...เจ้าหญิง ทำไมไม่มีใครต้องการฉัน ฮึก...” เธอกอดฉันไว้แนบอก พลางร้องไห้สะอื้น อ่า...เอาไงดีล่ะ ฉันรู้แค่ว่าเธอกำลังเศร้า แต่ก็ไม่เข้าใจสิ่งอื่นที่มากกว่านั้น 

        “ทำไม!! ฮืออออ!!!” เธอร้องไห้หนักขึ้น ปล่อยฉันลงบนพื้น ชิ้นส่วนของฉันหลุดออกจากกัน คงเป็นเพราะฉันเก่าแล้วจึงทำให้ชึ้นส่วนเปราะบางเลยหลุดออกกันได้ง่าย

        หยดน้ำไหลลงข้างแก้มของฉัน...

        ฉันกำลังร้องไห้อยู่รึเปล่านะ? ฉันกำลัง ‘รู้สึกเศร้า’ รึเปล่านะ? ฉันกำลังมี ‘ความรู้สึก’ อยู่รึเปล่านะ? แต่...คงไม่ใช่หรอก ตลอดชีวิตนี้ฉันคงไม่ได้รับรู้ถึง ‘ความรู้สึก’ ของตัวเอง หยดน้ำนั่นคงมาจากดวงตาของเด็กสาวที่นั่งร้องไห้อยู่ตรงหน้าฉันแน่ๆ เพราะฉันเป็นแค่...

        ตุ๊กตา

‘ความรู้สึก มีใครจะยื่นความรู้สึกให้ฉันได้บ้างนะ ไม่ว่าจะเป็น ความเศร้าเสียใจ หรือความทุกข์

ฉันยินดีจะรับมันไว้ทุกอย่าง

ขอเพียงได้แค่สัมผัสมัน...’