ปัดฝุ่นหัวใจ...ไว้ให้รัก

เนื้อเรื่อง

นานแล้ว เก็บหัวใจไว้เงียบ-เงียบ
ไม่เคยรู้จักรัก....
ไม่เคยทายทักกับความสุขหวาน
เก็บหัวใจ...ไว้กับความปวดปร่า...เนิ่นนาน
ปล่อยวันเวลา...ให้ผ่าน...เลยไป
                                                        มิ้นท์
"ไม่ได้เรื่องเล้ย"เสียงบ่นเมื่ออ่านจบ
"ทำตัวคบยากอีกแล้ว พี่เอลฟ์"สาวมิ้นท์เจ้าของกวีสวนขึ้น
"ก็จริงนี่นา เนี่ยจ้างเค้าลงให้แหงๆเลย"เอลฟ์เบรกมิ้นท์ แล้วส่งนิตรสารเล่มนั้นให้เพื่อนๆดู...ก่อนจะแซวต่อ
"จะพร่ำเพ้ออะไร ก็ต้องส่งไปลงหนังสือให้ชาวบ้านเค้ารับรู้ด้วย"
"ไม่อยากพูดด้วยแล้ว คนอะไร อารมณ์หยาบละเอียดเลย..ไม่รู้เรียนศิลปะได้ไง"มิ้นท์ต่อว่าด้วยความฉุนนิดๆ
"ก็ยังดีกว่าคนที่เขียนว่า...อะไรนะ...เก็บหัวใจไว้เฉยๆ...ป่านนี้ฝุ่นขึ้นแล้วมั้ง"หนุ่มเอลฟ์ย้อนให้อีก
"พี่เอลฟ์เนี่ย...เมื่อไรจะเลิกทำตัวคบยากสักที...จะปีใหม่แล้วนะค่ะ"
"ใช่...ผมมันไม่ดี...ผมมันชั่ว...ผมมันเลว...ผมมันแตกปลาย...ฮะๆ"เอลฟ์พูดหน้าตาเฉยแล้วก็หัวเราะตอนท้าย
"พรุ่งนี้ต้องไปตัดผมแล้วสิ"มิ้นท์ต่อให้
"เบื๊อ....เบื่อไอ้สองตัวนี่กัดกันได้เรื่อยเลย"ไอซ์บ่นอุบอิบ แต่ก็ยิ้ม....เพราะถ้าเอลฟืกับมิ้นท์ถ้าไม่เยงกันก็จะคุยอะไรบ้าๆบอๆกันที่คนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง...เอลฟ์กับไอซ์เรียนจิตรกรรม...มิ้นท์เรียนมัณฑศิลป์ แต่มิ้นท์มักจะมาตึกจิตรกรรมเสมอ...เพราะมิ้นท์เคยมีแฟนอยู่คณะนี้
"พี่เอลฟ์...ไปหอศิลป์กันมั้ยค่ะ"เป็นคำที่ชักชวนของสาวรุ่นน้องคนหนึ่งที่เดินเข้ามาเกาะแขนเอลฟ์
"พี่ยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย"เอลฟ์พูดหน้าตาย"จริงๆนะ ตั้งแต่เช้าแล้ว"
"พูดอะไรก็ไม่รู้...ไปดีกว่า"สาวคนนั้นส่ายหน้าแล้วก็เดินไป
"อุ๊ย! มีเด็กมาทาบทาม...แล้วยังเล่นตัวอีก"มิ้นท์แกล้งทำเสียงดุ
"ว้าว! ตื่นเต้นจัง ไม่ไหว กลัวอกหักเหมือนใครไม่รู้"เอลฟ์พูดแล้วเอามือทาบที่หัวใจ
"พี่ไอซ์ดูพี่เอลฟ์สิ...พูดคุยด้วยหน่อย...ชักก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวคนอื่นแล้ว"มิ้นท์ฟ้องไอซ์ที่นั่งคุยโทรศัพท์
"ก็มันถึงไม่มีแฟนซะทีไง...ว้าเหว่มาตั้งแต่ก่อนสมัยยุคหินอีก"
"นี่มิ้นท์...เราเรียนเดคเคอเรทใช่มั้ย...พี่จะบอกให้นะ...ปีใหม่นี้ลองออกแบบตกแต่งใบหน้าตัวเองใหม่สิ..รับรองไม่ร้าวรานอีกแน่"เอลฟ์จบประโยคด้วยเสียงหัวเราะ ชอบใจ แต่มิ้นท์ไม่ขำด้วย...คว้าหนังสือได้ก็ไปเลย
"แปลกแฮะ...พอพูดถึงเรื่องอกหักรักร้าวทีไร...มิ้นท์ทนฟังไม่ได้ทุกที"เอลฟ์พึมพำอยูคนเดียว
"ก้อไอ้ต้นมันไปจีบมิ้นท์อยู่เกือบปี...แล้วก้อเปลี่ยนคู่ควงใหม่....ใครๆก้อรู้ทั้งนั้น"ไอซ์บอกเล่า
"เจ้าต้นมันมีดีตรงไหนวะ...สาวๆถึงพิศวาสกันนัก...ฟอร์มจัดออกจะตาย"
"ก้อยังดีกว่าคนไม่มีฟอร์มอย่างนายแหละวะ...ไม่เปิดโอกาศให้สาวคนไหนเลย...ไอซ์ว่าเพื่อนๆต่อ"
เอลฟ์ก้อเพิ่งนึกถึงตัวเอง...เขาไม่เคยมีคู่รัก...ทั้งที่มีผู้หญิงมาจีบตั้งเยอะ...เพื่อนๆยังจัดให้อยู่ในอันดับ

5 หนุ่ยหล่อของวิทยาลัยเลย...เอลฟ์เคยมีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทมากๆ...ใครๆก้อเลยล้อว่าเป็นแฟน...แต่ความจริงเขาแทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักเป็นไง....เอลฟ์รู้แต่ว่าเขารักงานศิลปะของเขา เพื่อนๆบอกว่าถ่านบ้า...บ้างาน....บ้างครั้ง...หรือหลายครั้งที่ผลงานออกมาไม่ได้ดั่งใจ...เขาก็จะไม่จากับใครๆเลยทั้งอาทิตย์...แม้แต่กับอาจารย์
"หวัดดีเด็กหญิงมิ้นท์"เอลฟ์ทักทายมิ้นท์ตอนเย็นวันหนึ่ง ที่ม้านั่งสีขาว..ของท้องสนามหลวง
"ปีใหม่นี้มิ้นท์ 20 แล้วนะค่ะ"มิ้นท์ตอบให้แถมค้อนอีก
"งั้นก้อบรรลุภาวะแวดล้อมแล้วสินะ"เอลฟ์พูดแล้วก็นั่งแปะลงข้างๆมิ้น้ท์ พร้อมกับภาพเขียนขนาดใหญ่ที่ผูกโบเป็นของขวัญ
"ใช่ค่ะ สภาวะแวดล้อมที่เป็นพิษ เมื่อมีพี่เอลฟ์อยู่ด้วย"
"แล้วนี่มานั่งทำอะไร....อ่อยเหยื่อเรอะ"เอลฟ์พูดหน้าตากวนๆ
"บ้า! พี่เอลฟ์....พูดน่าเกลียด"มิ้นท์ทุบต้นแขนเอลฟ์แรงๆ
"โอ๊ย! ซาดิสม์เรอะไง เจ็บนะ"
"มิ้นท์มานั่งลงแป๊บเดียว....เด๋วก็กลับ..เออ!ปีใหม่นี้พี่เอลฟ์ส่งงานอะไรไปโชว์ค่ะ"
"ถ้าไม่เป็นงานปั้น...ก็งานเขียนน่ะ"
"ปีที่แล้วจิตรกรรมสีฝุ่นได้นี่ค่ะ"
"อืม...งั้นพี่จะส่ง...ภาพผู้หญิงเปลือย...ท่ามกลางแสงแดด...ณ...สนามหลวง"
"ว้าย!บ้าจังเลย...บ้าระเบิดเลย"มิ้นท์พูดแล้วทุบเอลฟ์อีก
"โอ๊ย...หยอกแรงจัง...หนุ่ยต้นถึงได้ทิ้งไป"เอลฟ์แซวไปดดยไม่ได้ตั้งใจ...มิ้นท์ชะงัก...แล้วเก็บหนังสือ
"เด๋วซี...ยังกลับไม่ได้"เอลฟ์พูดต่อเมื่อเดียร์เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"ยัยขวัญแฟนเจ้าไอซ์มันให้มาชวน...กินเลี้ยงวันเกิดที่บ้าน...ก้อตรงบางลำภูนี่ไง"
"มิ้นท์ไปแปปเดียวนะค่ะ"
"พี่ไม่ได้เอารถมา...ขึ้นรถเมล์นะ"
"เดินไปดีกว่าค่ะ...รูปนั่นของพี่เอลฟ์ขึ้นรถเมล์ก้เกะกะแย่เลย"
ยามเย็นที่ท้องสนามหลวง...แดดสีบางๆ ลมหนาวอ่อนนุ่ม....เอลฟ์หนีบภาพเขียนไว้แนบข้างลำตัว...เดินเคียคู่ไปกับมิ้นท์อย่างเงียบๆ...เขาไม่รู้ว่าที่มิ้นท์เงียบไปเพราะโกรธที่เอ่ยถึงแฟนเก่าของเธอหรือเปล่า
"พี่เอลฟ์ ดูโน่นซี"
"อะไรหลอ"
"รถ...รถตุ๊กตุ๊ก...รถเมล์...วิ่งกันใหญ่เลย"
"อืม...แล้วไง"
"ไม่รู้สิ...มิ้นท์ไม่มีอะไรจะพูดน่ะ"
"ก็ไม่ต้องพูดสิ"
"มิ้นท์กลัวพี่เอลฟืเหงา"คำพูดของมิ้นท์ทำให้เอลฟ์ต้องหันมองหน้าหวานสดใสนั้นอย่างตรึกตรอง
ที่บ้านที่เลี้ยงวันเกิดนั้น...หนุ่มสาวมากมายนั่งรวมกลุ่มกันตามสนามหญ้าหน้าบ้านนั้น...ริมสระน้ำบ้าง
"พี่ขวัญขา...มิ้นท์ขอให้แฮปปี้มากๆนะค่ะ เอ้า...ดอกไม้"มิ้นท์ยิ้มหวานแล้วยิ้มดอกไม้ให้
"ไม่ลงทุนแล้วนะเนี่ย...เด็ดดอกไม้ของสาธารณสมบัติมา"เอลฟ์เบรกอีกตามเคยแล้วก็ส่งภาพเขียนที่ถือให้ขวัญ
"ภาพพิมพ์แกะไม้ที่อยากได้ไง"
"โอ้โฮ!เอลฟ์เพื่อนรัก....น่ารักที่สุด ขอบคุณนะ เออเอลฟ์พาน้องไปกินอะไรตรงโน่นสิ"
"ขวัญพาเอลฟ์กับมิ้นท์มานั่งที่กลุ่มไอซ์ที่ชนเครื่องดื่มแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตก"
"มิ้นท์ถ้าไอซ์ไปจีบสาวๆที่คณะ...ก็ดูให้พี่ขวัญด้วยนะ"สาวขวัญสั่งเสียมิ้นท์ซึ่งนั่งยิ้มอยู่
"ดาวคณะมัณฑนศิลป์น่ารักมากเลยว่ะ"ไอซ์พูดจริงหรือแหย่แฟนไม่รู้
"ฮึ หมาเห็นเครื่องบิน"ขวัญพูดเยาะเย้ย
"ถึงไอ้ไอซ็เป็นหมา...ก้อหมาฝรั่งนะคับ...เพราะหมาฝรั่งได้ขึ้นเครื่องบินทุกตัว"เอลฟ์แก้ตัวแทนเพื่อน....ทุกคนหัวเราะกันใหญ่
"พูดงั้นมันก็เกินปาย...เกินไป..ไอ้เรามันเปรียบเป็นได้แค่ดอกหญ้าเท่นั้น"ไอซ์ถ่อมตัวออดอ้อน
"เชอะ....งั้นขวัญขอเป็นแค่รองเท้านะจะได้เหยียบดอกหญ้าให้ละเอียดไปเลย"
"เอ๊ะ...นั่นไอ้ต้นนี่หว่า"เสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้น ทุกคนหันไปมองที่ประตุหน้าบ้าน...ต้นแต่งตัวหล่อผิดคนอื่นๆ ที่มาในงานด้วยชุดธรรมดา...เขาเดินมาหาขวัญพร้อมกับสาวสวยคนหนึ่งเอาของขวัญมาให้แล้วคุยด้วยซักพักแล้วก็ขอตัวไปนั่งกับเพื่อนอีกกลุ่มนึง
"มิ้นท์เป็นอะไรน่ะ"ไอซ์ถามเมื่อเห็นมิ้นท์นั่งเหงา
"ป่าวค่ะ"มิ้นท์ตอบแล้วฝืนยิ้มให้ไอซ์
"ประเภททำตัวเป็นจุดเด่นในสังคมไง...เรียกร้องความสนใจ"คำพูดของเอลฟ์ไม่ได้ทำให้มิ้นท์ต่อปากต่อคำเหมือนเคย...มิ้นท์หยิบสมุดหนังสือแล้วลุกไปนั่งในบ้านคนเดียว..นั่งเขียนอะไร...ลงในสมุดเล่มนั่น

เหมือนคนแปลกหน้า...
ไม่มีเยื่อใย...ในสายตา
เพียงความเฉยชา...ระหว่างกัน...
เคยรักกัน...ได้ไงนะ
เกิดขึ้นได้ไง...ที่เคยผูกพัน
ก็เมื่อ...วันนี้...เธอกับแน
คือ...คนแปลกหน้าต่อกัน...เท่านั้น...

มิ้นท์เขียนเสร็จแล้วก็มานั่งรวมกลุ่มที่เดิม...เอลฟ์แหย่มิ้นท์อีก...เธอเลยลุกไปดูบ่อปลาเล็กๆ บริเวณนั่น...เอลฟ์หยิบสมุดของมิ้นท์มาเปิดเล่น...แล้วเจอที่มิ้นท์เขียนไว้...เอลฟ์จึงอ่านให้เพื่อนๆฟังดังๆ
"สงกะสัย เฮิร์ทมากนะเนี่ย"เอลฟ์ออกความเห็น
"พี่เอลฟ์"มิ้นท์ยืนตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้...หลายคนหน้าเสีย...แต่เอลฟ์ยิ้ม
"แอบอ่านคนเดียว...ไม่ว่ากันนะ"
"มิ้นท์กลับแล้วนะคะ...พี่ขวัญ"มิ้นท์ลาขวัญแล้วเดินออกไปจากงาน...เพื่อนหลายคน...ต่อว่าเอลฟ์กันใหญ่....แล้วก็ไล่เอลฟ์ให้ไปส่งมิ้นท์...เอลฟ์จึงวิ่งตามไป
"มิ้นท์...เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ"เอลฟ์พูดเมื่อเดินตามมิ้นท์ทัน บ้านมิ้นท์ต้องข้ามเรือจากท่าพระจันทร์ไปฝั้งโน่น...แต่มิ้นท์กลับนั่งลงที่ม้านั่งยาวริมแม่น้ำ
"พี่ขอโทษนะ จะโกรธ...เกลียดพี่ก็ตามใจ...แต่พี่ขอโทษจริงๆ"
"พี่เอลฟ์คงเมาแล้ว...มิ้นท์ไม่โกรธหรอกค่ะ"
"พี่ไม่ได้เมานะ ยังไม่มึนเลยด้วยซ้ำ...แต่พี่ไม่คิดว่ามิ้นท์...จะโกรธ"
"มิ้นท์ไม่ได้โกรธ...แต่มิ้นท์อายเค้าต้นเค้านั่งอยู่ใกล้ๆ เค้าได้ยิน"มิ้นท์พูดเหมือนจะร้องไห้
"ไม่ได้ยินหรอกน่า...ถึงจะได้ยินก็เป็นเรื่องธรรมดานะ"เอลฟ์พยายามปลอบ คนที่เคยรักแล้วเลิกกันไป...ก็ต้องเสียใจใชมั้ยล่ะ เอลฟ์รู้ตัวว่าเขาพูดพูดได้แย่มากเลย เพราะเขาไม่รู้นี่นาว่า...ไอ้เรื่องรัก...อกหัก...มันเปงไง
"มิ้นท์ไม่ได้รัก...มิ้นท์ไม่ได้เสียใจ..."มิ้นท์พูดได้แค่นั้น น้ำตาก็ร่วงพรู...เอลฟ์ตกใจเพราะเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงร้องไห้ได้มากอย่างนี้
"มิ้นท์...อย่าร้องสิ...นี่มันดึกแล้วนะ"เอลฟ์ไม่รุ้นะทำไง...มองซ้ายมองขวากลัวคนเข้าใจผิด
"มิ้นท์เกลียดตัวเอง"มิ้นท์สะอึกสะอื้นฟูมฟาย
"ว้า....ร้องใหญ่เลย"เอลฟ์นั่งงงอยู่สักครู่ก็เอี้อมมือไปโอบร่างบอบบางนั้นบางๆ...มิ้นท์ซุกหน้าสะอื้นอยู่กับอกเขา
ที่ห้องปั้น...เอลฟ์กำลังขะมักเขม้นกับประติมากรรมปูนปลาสเตอร์ของเขาอยู่
"ขยันจังเลย...ยังไม่กลับบ้านหลอค่ะ"เสียงหวานๆดังขึ้นข้างหลัง เอลฟ์หันไปมอง
"มิ้นท์"เอลฟ์รู้สึกว่าตัวเองดีใจ...ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรอาจจะเพราะว่าเขาไม่ได้เจอมิ้นท์หลายวัน
"พี่ต้องค้างที่นี้...ไม่ได้กลับบ้าน 2-3วันแล้ว"เอลฟ์หันกลับไปทำงานต่อ มิ้นท์มานั่งดูข้างๆ
"สัญลักษณ์ของวันวาเลนไทน์"มิ้นท์บอกกับตัวเองแล้วนั่งดูเอลฟ์ทำต่อ
"หายหน้าหายตาไปเลยนะเรา"เอลฟ์พูดโดยไม่มองหน้ามิ้นท์
"เลยไม่มีคนทะเลาะด้วยใช่ป๊ะ"มิ้นท์ยื่นหน้าพูดแล้วยิ้ม
"พี่คิดถึง"เอลฟ์พูดแล้วเอานิ้วที่เปื้อนปูนปลาสเตอร์จิ้มจมูกของมิ้นท์
"พี่เอลฟ์คิดถึงกับเค้าเป็นด้วยหลอ...แหมความจริงพี่ก็น่ารักนะ"มิ้นท์พูดแบบเขินๆ
"น่ารักยังไง"เอลฟ์ก็ถามแบบเขินๆเหมือนกัน
"น่ารักไว้ดูเล่นน่ะค่ะ"มิ้นท์พูดแล้วก็หัวเราะ เอลฟ์ก็หัวเราะแล้วนั่งลงกับพื้นห้อง...มิ้นท์ส่งน้ำให้เขาดื่ม
"พี่เอลฟ์ไม่ออกไปเตะตะกร้อกับพวกพี่ไอซ์หลอค่ะ"
"ทำไมพี่ต้องไปล่ะ"
"มิ้นท์คิดว่า....พี่เอลฟ์จะได้ไม่เหงาไงค่ะ"
"อืม...ทำไมเราคิดว่าพี่เหงา"เอลฟ์มองหน้าหวานสดใสนั้นตรงๆ...มิ้นท์ก้มหน้าแล้วมองไปที่อื่นก่อนจะตอบ
"ไม่รู้สิค่ะ...มิ้นท์ไม่มีแฟน...มิ้นท์เหงาน่ะ...ก็เลยคิดว่าพี่เอลฟ์คงต้องเหงาเหมือนมิ้นท์"
"จริงสิ...จะปีใหม่แล้ว พี่ยังไม่มีแฟนเลย"
"ไม่เคยมีเลยหลอค่ะ"
"ก็เคยปิ๊งกับใครหลายๆคน...พอดูไปนานๆ...มันยังไงไม่รู้บอกไม่ถูกอ่า ไม่เหมือนมิ้นท์น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย"
"แล้วทำไม...ไม่รักมิ้นท์ล่ะ"มิ้นท์ถามแล้วยิ้มทีเล่นที่จริง
"มิ้นท์รักพี่เปล่าล่ะ"เอลฟ์ก็แกล้งถามยิ้มๆบ้าง....ถ้าเป็นทุกครั้งมิ้นท์คงเบรกกลับไป....แต่ครั้งนี้มิ้นท์กลับอาย...แล้วแกล้งหันไปดูรูปปั้นในห้องนั้น
"เวลาอายน่ารักดีแฮะ"
"น่ารักน่าขโมยรึเปล่า"
"น่ารักไว้ม่ให้สูญพันธุ์"เอลฟ์หัวเราะ...มิ้นท์เงื้อมือจะทุบเอลฟ์....แต่เอลฟ์คว้ามือนั้นไว้
"รักต้นมากหลอ"เอลฟืถามเบาๆ มิ้นทืดึงมือออก
"ไม่ค่ะ...ไม่ได้รักมากมายอะไร"
"ไหนเล่าเรื่องนิยายให้พี่ฟังหน่อย"
"พี่ต้นสำรวยเกินไป...มิ้นท์ไม่ชอบผู้ชายแบบนี้...แต่เค้ามาจีบมิ้นท์...ก็ควงกันอยู่ตั้งหลายเดือน...พอเค้าไปมีคนใหม่...มิ้นท์ก้ไม่มีเลยอายน่ะ...มันเหมือนเสียหน้า...เค้ามีแฟนใหม่เราไม่มี"
มิ้นท์เล่าช้าๆสีหน้าหม่นหมอง
"แล้วมิ้นท์ชอบผู้ชายแบบไหน"
"พี่เอลฟ์ไง...จริงๆน้า...."มิ้นท์พูดอายๆ
"จีบพี่รึเปล่าเนี่ย"
"พี่เอลฟ์เคยยอมให้ใครจีบล่ะ...มิ้นท์ไม่กล้าหรอก"
"งั้นปีใหม่เรามาเป็นแฟนกันไหม"
"แหม...ชวนกันเล่นๆง่ายๆอย่างนี้เลยเหลอค่ะ"
"ไม่รู้สิ...พี่จีบสาวไม่เป็นนิ...มันยากกว่าผสมปูนปลาสเตอร์ซะอีก...แต่ความจริงพี่ชอบมิ้นท์นะ"เอลฟ์สรุปดื้อๆมิ้นมท์เงยหน้าขึ้นไปมองเอลฟ์...สบตากัน...ในห้องนั้นเงียบไปชั่วขณะ
"พี่เอลฟ์มีหัวใจเหมือนชาวบ้านด้วยหลอ"มิ้นท์พยายามพูดเล่น
"มีสิ....ฝุ่นขึ้นหมดแล้วด้วย....เหมือนมิ้นท์ไง"
"พี่เอลฟ์ก็ปัดฝุ่นสิค่ะ"
"จะปัดฝุ่นหัวใจไว้รอรัก...ทักทายวันปีใหม่กับใครสักคน"
"โอ้โฮ้....เป็นด้วยหลอค่ะ...นึกว่าจะโรแมนติกไม่เป็น"
"ศิลปินทุกคนน่ะ อารมณ์ละเอียดอ่อนทั้งนั้นแหละ....แต่พี่ชอบแสดงออกแบบบ้าๆบอๆเท่านั้นเอง
"ชมตัวเองหน้าตาเฉยเลยนะ"
"ว่าไง...ตกลงนะ...เราเป้นแฟนกันปีใหม่นี้เลยนะ"
"พี่เอลฟ์ถามตรงๆอย่างงี้มิ้นท์ก็อายแย่เลยสิค่ะ"
"งั้นไม่ต้องตอบก็ได้...เอาจมูกมานี่พี่จะเช็ดปูนออก...ดูๆเหมือนลูกหมาเลย"เอลฟ์เอาน้ำเทใส่นิ้วแล้วก็เช็ดรอยปูนปลาสเตอร์ที่ปลายจมูกเดียร์
"เย็นมากแล้ว....กลับบ้านเถอะ...พี่ต้องทำงานต่อ"
"แล้วเรื่องนั้นล่ะค่ะ"มิ้นท์ยังอิดออดอยู่
"ไปนอนคิดดู...จะให้พี่รักรึเปล่า...พี่จะรอคำตอบ"เอลฟ์เอามือขยี้หัวมิ้นท์อย่างเอ็นดูแล้วลุกไปที่แท่นปั้น...มิ้นท์แอบย่องๆไปข้างๆเอลฟ์กำลังก้มตัวหยิบเครื่องไม้เครื่องมือที่โต๊ะเล็กๆ...มิ้นท์เขย่งปลายเท้าแอบหอมแก้มเอลฟ์เบาๆ แล้วรีบวิ่งออกไป...เอลฟ์ยกมือลูบแก้มตัวเองแล้วยิ้ม
ความจริงในใมจเขาชอบมิ้นท์มาตั้งนานแล้ว...เพราะความสนิทสนมและความน่ารักของมิ้นท์...แต่ทุกครั้งที่เจอกัน...ก็มักจะแหย่กันหรือทะเลาะกันเสมอ...เอลฟ์คิดว่ามิ้นท์ก็ชอบเขาเหมือนกัน...เพราะเธอมักจะเข้ามาคุยกับเขาทุกครั้งที่เห็นเขาอยู่คนเดียว...เอลฟ์อยากให้ถึงปีใหม่เร็วๆ...ปีใหม่นี้...เขาคงจะมีความรักวักที...
ปีเก่า...
หัวใจดวงเก่า...
ที่รกเรื่อ
กับความว่างเปล่า...
เหลือเฝือ
กับความน่าเบื่อ...
ของคืนวัน
ปีใหม่...
คงมีความหวังใหม่ๆในวันนั้น
จะปัดฝุ่นหัวใจไว้รอฝัน
ทักทายวันปีใหม่...
กับใคร...สักคน