ไร้พันธนาการ (Fic ปรมาจารย์ลัทธิมาร)

"กงล้อชะตาบทเก่าได้จบลงมาพันปีแล้ว  คงเหลือไว้เพียงแต่บุพเพหนสุดท้ายที่ต้องเผชิญเท่านั้น..."

          เสียงของชายขอทานริมถนนเอ่ยกับตัวเองอย่างเลื่อนลอย   สายตาทั้งสองข้างกวาดตามองหนุ่มน้อยวัยสิบห้าปี  ที่กำลังถือถุงกระดาษใบใหญ่ที่มีข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กเล็กอยู่เต็มถุง  พลันรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าขึ้นจางๆก่อนจะเดินหายเข้าไปในหมู่ฝูงชนอย่างรวดเร็ว

          ฝ่ายเด็กหนุ่มนั้นกลับไม่ได้รู้สึกเลยว่าตนเองถูกจ้องมองโดยใครบางคน  เขายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ วันนี้เพราะตนเองเลิกเรียนเร็วจึงต้องแวะซื้อของตามคำสั่งของแม่บุญธรรมที่เป็นเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า  

          "ต้าเกออิงอิง  กลับมาแล้ว" เสียงแหลมสูงของเด็กน้อยชายหญิงต่างส่งเสียงเจื้อยแจ้ว  ต้อนรับการกลับมาของพี่ชายคนโตของพวกเขา  

          "ตะ...ตะ..ต้าเกอ   กลับ  กลับมาแล้ว" เด็กชายวัยสี่ขวบที่พึ่งเดินลงมาจากชั้นสอง  รีบวิ่งเข้ามาเอ่ยต้อนรับเขาเช่นกัน  แม้ยามนี้จะไปยืนหลบอยู่ข้างหลังพี่สาววัยเจ็ดขวบอย่างเขินอายก็ตาม

          "ฉิงฉิง  หนิงหนิง  พี่ซื้อขนมมาฝากพวกเธอด้วยนะ" อู๋เชี่ยนใช้มือข้างที่ว่างค้นหาห่อขนมจากถุงกระดาษใบใหญ่  ก่อนจะยื่นให้กับสองพี่น้องตรงหน้าด้วยความเอ็นดู

          "ต้าเกอ  แล้วของพวกเราไม่มีเหรอฮะ?" เด็กน้อยอีกหลายคนพูดขึ้นพร้อมกันและส่งยิ้มเจิดจ้าให้กับพี่ชายของเขาเหมือนเช่นที่ทำมาตลอด

          "มีสิ...แต่ว่าวันนี้พวกนายทุกคนต้องกินมันบดที่พี่ทำ...ให้หมด  พี่ถึงจะแบ่งขนมให้ 'โอเค' ไหม?" อู๋เชี่ยนตอบน้องๆพลางส่งยิ้มอบอุ่นให้  ในทุกๆวันหากมีโอกาสเขามักจะซื้อขนมเล็กๆน้อยๆมาฝากน้องๆเสมอ  ทำให้น้องๆยิ่งรักพี่ชายคนนี้มากขึ้นไปอีก  

          "กลับมาก็เอาของไปเก็บได้แล้ว...อย่ามัวเล่นกับน้องๆอยู่เลย"เสียงของสตรีผู้เป็นเจ้าของบ้านพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานละมุนละไม  ถึงแม้ปีนี้อายุจะก้าวขึ้นเลขห้าแล้ว  แต่ทรวดทรงและหน้าตากลับไม่แตกต่างจากสาวๆวัยสามสิบกว่ามากนัก  

          "ครับ" อู๋เชี่ยนส่งยิ้มซุกซนให้กับแม่บุญธรรมของตน  แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับซ่อนความเศร้าบางอย่างไว้ในใจเช่นกัน

          ว่ากันว่าคนเราทุกคนที่เกิดมาบนโลกกลมๆใบนี้นั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ  แต่เป็นเพราะกงล้อของพวกเขาหมุนเวียนไปมาตามบุพเพและวาสนาเก่าต่างหาก  พวกเขาจึงต้องเกิดมาและดับสูญไปตามกาลเวลา  ทั้งยังหมุนเวียนแบบนี้ไม่สิ้นสุด  อู๋เชี่ยนนั้นรู้กฏพวกนี้เป็นอย่างดี  เพราะในชาตินี้เขาคือผู้ระลึกอดีตและรู้แจ้งในเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า  จนกลายเป็นพรสวรรค์ที่ทำให้เขาหาเงินมาต่อชีวิตให้กับเด็กน้อย  อีกหลายๆคนในบ้านหลังนี้ได้

          ในค่ำคืนที่เงียบสงบ  คนในบ้านเด็กกำพร้ากำลังเข้าสู่นิทราอันแสนสุข  อากาศเย็นสบายและสายลมพัดแผ่ว  พาเอาม่านสีขาวปลิวไสว  แว่วเสียงฉินไถ่ถามวิญญาณดังก้องในสองข้างหู "เว่ยอิง...เจ้าอยู่ที่ใด" พลันบรรยากาศดีๆเมื่อครู่กลับดูเยือกเย็นจนน่ากลัว  

          อู๋เชี่ยนรู้สึกไม่ค่อยดีนัก  ค่อยๆขยับผ้าห่มขึ้นคลุมร่างกายจนมิดทั้งที่ๆยังไม่ลืมตา  ที่ต้นคอเริ่มรู้สึกเสียววาบ  ขนทั่วตัวลุกซู่แต่กลับมีเม็ดเหงื่อๆค่อยๆผุดขึ้นตรงกรอบหน้าจนหมอนที่หนุนเริ่มเปียกชุ่ม  "หลานจ้าน!!!" อู๋เชี่ยนสะดุ้งตื่น แม้กระนั้นชื่อของคนในฝันก็ยังคงฝังลึกอยู่ในใจ

          "หลานจ้าน...ฉันจะได้เจอนายอีกรึเปล่า?"