เจินเสี่ยวหลิ่ง สองร่าง หนึ่งวิญญาณ

ปลายฤดูหนาวในปี พ.ศ. 2537 ปาณิศาได้ถือกำเนิดขึ้นท่ามกลางความดีใจของทุกคนในครอบครัว แม้ในวันนี้จะเกิดพายุฝนรุนแรงและมีเสียงฟ้าร้องครืนๆ อยู่ตลอด  แต่เด็กทารกตัวน้อยๆในเปลกลับยิ้มแก้มปริ โดยไม่รู้เลยว่าชะตากรรมต่อจากนี้ของเธอจะพิลึกพิลั่นไม่ต่างจากความแปรปรวนของอากาศด้านนอกแม้แต่น้อย

............

เช้าวันใหม่อันแสนสดใสกำลังจะมาเยือนในไม่ช้า ช่างขัดแย้งกับความต้องการของหญิงสาวบนเตียงอย่างสิ้นเชิง ชุดนอนเดรสสีขาวตัวบางถลกขึ้นมาสูงจนน่าหวาดเสียวเผยให้เห็นเรียวขายาวขาวเนียนละเอียด ส่วนผ้านวมผืนใหญ่ยามนี้ลงไปกองกับพื้นที่ปลายเตียงเสียแล้ว นาฬิกาที่หัวนอนแสดงเวลา 7.59 น. ก่อนจะสั่นไหวเร็วขึ้นพร้อมเสียงกริ๊งดังสนั่น แต่หญิงสาวบนเตียงกลับไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้นแม้แต่น้อย เพียงปล่อยให้นาฬิกาปลุกหยุดดังไปเอง

.............

อีกด้านหนึ่งดรุณีน้อยวัยสิบเจ็ดปีกำลังเร่งรีบอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน โดยปกติแล้วนางจะเข้านอนในยามซวี ไม่เกินยามไฮ่ แต่ในวันนี้เพราะที่วังบุปผามีชาวยุทธมาเยี่ยมเยือนท่านพ่อมากมายทำให้งานเลี้ยงครึกครื้นยิ่ง เจินเสี่ยวหลิ่งที่เป็นถึงธิดาวังบุปผาจึงต้องช่วยผู้เป็นบิดารับแขกด้วยความจำใจ จนเมื่อแขกภายนอกเริ่มเมามายนางจึงแยกตัวออกมาได้อย่างแนบเนียน ความเหนื่อยล้าที่ช่วยงานมาทั้งวันทำให้นางหลับสนิททันทีที่หัวถึงหมอน

............

"เจ๊ศา ป้าสมศรีบอกว่าสายแล้วนะ ตื่นซะที!!!" เสียกเรียกจากเด็กชายตัวป้อมร้องเรียกพี่สาวด้วยเสียงดังฉะฉาน

"เออๆ...ตื่นแล้ว" เธอตอบน้องชายด้วยน้ำเสียงงึมงำก่อนจะคลานลงจากเตียงไปยังห้องน้ำด้วยสภาพอเนจอนาถเกินบรรยาย กระจกบานใหญ่สะท้อนภาพหญิงสาวสูงโปร่ง รูปร่างไม่ต่างจากนางแบบในนิตยสารชวนฝันทั้งหลาย ผิวสีงาช้างเปล่งปลั่ง พวงแก้มสีพีชสดใสที่ไม่ต้องพึ่งบลัชออน ถูกต้องเธอคือปาณิศาในวัยยี่สิบสี่ปี ลูกสาวเจ้าของร้านเบเกอรี่ชื่อดังที่มีสาขามากที่สุดในประเทศ และใช่เลยเธอคือเจินเสี่ยวหลิงบุตรีเพียงคนเดียวของเจ้าวังบุปผาฟู่สิงเทียน เพียงแต่เธอไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับใครได้  แม้แต่คนใกล้ชิด และชีวิตอันแสนจะพิลึกพิลั่นนี้เองที่ทำให้เธอต่างจากคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเวลากินหรือเวลานอน....

***

ยามซวี เท่ากับ เวลา 19.00 น. จนถึง 20.59 น.

ยามไฮ่ เท่ากับ เวลา 21.00 น. จนถึง 22.59 น.