คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #39 : จีอ็อตโต้ ไวท์สมิธ [จี]

Application Form

รูป:

ฉายา: (คิดไม่ออก ไรต์ช่วยคิดหน่อยแล้วกันนะคะ)

ชื่อจริง: จีอ็อตโต้ ไวท์สมิธ [จี]

อายุ: 23  ปี

เพศ: ชาย

ภูมิลำเนา: เยอรมัน

สังกัด: วอร์ลอค์ก

นิสัย: จีเป็นชายหนุ่มที่มีปัญหาในเรื่องการควบคุมอารมณ์ ในบางครั้งเขาก็ร่าเริง บางครั้งก็เงียบขรึม บางครั้งก็เจ้าเล่ห์ แต่ที่แน่ๆคือเขาเป็นคนอารมณ์ดี (??) ที่มีมุกขำขันที่ค่อนข้างร้ายกาจ เป็นคนเลือดเย็นแบบสุดๆ สามารถฆ่าคนต่อหน้าครอบครัวได้ด้วยรอยยิ้มมิหนำซ้ำยังมีหน้ามาบอกอีกว่า “ถ้าแค้นนักก็จงแข็งแกร่งขึ้นมากำจัดฉันสิ” เป็นคนใจเย็นฉลาดรอบคอบแต่ติดขี้ระแวง ใจดีและอ่อนโยนเฉพาะกับพวกกลายพันธุ์ เรียกพวกกลายพันธุ์ว่า “เผ่าพันธุ์ใหม่” ชอบเรียกมายด์ว่า “จูเลียต” มายด์เป็นคนเดียวที่เขาจะไม่ทำร้ายและเขาเองก็ไม่ให้คนอื่นทำร้ายด้วย... ติดกวนประสาทและชอบทำหน้าทะเล้น ชอบแกล้งคนในกลุ่มเสมอ แต่ไม่มีใครอยากทำร้ายเขา เพราะรู้กันอยู่ว่าเขาเป็นตัวสร้างเสียงหัวเราะได้อย่างดี ชอบยิ้มและหัวเราะ หัวเราะได้เสมอแม้ว่ามุกจะแป้กก็ตาม... ชอบเล่นสนุก และค่อนข้างขี้เบื่อ เขาพยายามจะไม่ฆ่าคนสายพันธุ์ใหม่หากว่าไม่จำเป็นจริงๆ

ประวัติ: จีเป็นน้องชายฝาแฝดของฮัน มีใบหน้าละม้ายคล้ายกันราวกับทอดแบบกันมา ตอนเด็กๆเขากับพี่ชายเองก็รักใคร่สามัคคีกันดีจนกระทั่งอายุได้ราวสิบปี เขาได้พบว่าพี่ชายตนเองมีพลังพิเศษนั่นคือการหายตัว (อันที่แล้วมันคือเทเลพอร์ต) นั่นเอง ด้วยความซื่อของทั้งสองจึงไปบอกกับพ่อแม่เพราะอยากให้พวกท่านได้ชม แต่พวกท่านกับรังเกียจ มองพี่ชายของเขาราวกับปีศาจร้าย... วันหนึ่งจีได้ยินว่าพ่อกับแม่ได้ขายพี่ชายของเขาให้กับรัฐบาล ด้วยความอยากที่จะช่วยพี่ชายจึงบอกพี่ ฮันจึงหนีออกไป จีคิดว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลงแต่เปล่าเลย... คนพวกนั้นเข้าผิดคิดว่าเขาเป็นพี่ชาย จับตัวเขาไปทดลองต่างๆนานา เพราะข้อมูลคนพลังพิเศษที่มีเพียงน้อยนิดทำให้พวกมันคิดว่าจีเก็บพลังพิเศษเอาไว้ลึกๆ จึงพยายามปลุกพลังของเขาออกมาแต่สารตัวนั้นกลับไปทำให้เขามีพลังพิเศษขึ้นมา อยู่มาวันหนึ่งได้มีคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาจับคนในองค์กร ช่วยเหลือผู้มีพลังพิเศษและได้ฝึกสอนเขาให้ควบคุมพลัง คนกลุ่มนั้นได้ยื่นเงื่อนไขชักชวนจีเข้าร่วมทีม แน่นอนว่าจีเข้าแต่อยู่นานไปเขายิ่งรู้สึกว่าความเห็นของเขากับคนในกลุ่มนั้นแตกต่างกัน เขาจึงเลี่ยงออกมาในที่สุด จีตามหาพี่ชาย พ่อและแม่เพื่อชำระความแค้น... เขาฆ่าพ่อแม่ลงและฆ่าพี่ชายลง... แต่ก่อนตายพี่เขาได้กล่าวถึงใครบางคนเอาไว้... เขาจึงเดินทางไปดู ปรากฏว่าใครคนนั้นที่พี่ชายกล่าวถึงคือเด็กผู้หญิงไร้เดียงสาคนหนึ่ง ตอนที่กลับมาเธอยังทักทายเขาด้วยรอยยิ้มเลยว่า “กลับมาแล้วเหรอคะฮัน?” นั่นทำให้เขารู้สึกละอายแก่ใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป เขาอยู่กับเธอสั่งสอนให้เธอเรียนรู้วิธีการใช้พลังก่อนจะหลบหนีออกมาเพราะละอายต่อความไร้เดียงสาของเธอ

พลังประจำตัว: ควบคุมสนามแม่เหล็กและโลหะได้ทุกชนิด (คล้ายกับแมกนีโต้ แต่พลังไม่มากเท่า ภายหลังสามารถพัฒนาได้ไปถึงควบคุมคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าของโลกได้), เกราะพลังจิต, ศิลปะป้องกันตัวหลายแขนงที่ถนัดสุดคงเป็นมวยกับการฟันดาบนี่แหละ

 
เพิ่มเติม: พูดได้หลายภาษาหลักๆคือเยอรมัน ญี่ปุ่น อังกฤษ และรัสเซีย, มีจุดอ่อนหลักๆคือมายด์ เขาจะไม่ทำร้ายเธอโดยเด็ดขาดและไม่ยอมให้ใครแตะต้องเธอด้วย, เคยร่วมทีมกับเอ็กซ์-เจเรเนชั่นก่อนจะถอนตัวออกไปเพราะความเห็นไม่ตรงกัน เขาคิดว่าคนที่ควรได้ครองโลกนี้คือ “สายพันธุ์ใหม่” ไม่ใช่พวกหนอนแมลงอย่างมนุษย์, มายด์คิดว่าเขาคือฮัน เขาพยายามบอกเธอแต่เพราะความกลัวว่าจะโดนเธอรังเกียจ ทำให้เขาไม่กล้าที่จะพูดออกไป...

คุยกับออริ

สเตฟาน: ชื่ออะไรอ่ะเรา

: “หืม”ชายหนุ่มซึ่งกำลังเดินจากไปชะงักฝีเท้าก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย เขามองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฉันชื่อจีอ็อคโต้ ส่วนนามสกุลก็... อย่ารู้เลย”ตบท้ายด้วยรอยยิ้มกวนๆที่ยียวนชวนให้ยกเท้าประเคนหน้าอีกฝ่ายนัก

สเตฟาน: คิดยังถึงมาสมัครล่ะ

: “ง่ายมากเลยนะ เพราะว่าฉันไม่มีที่ไปยังไงล่ะ”อีกฝ่ายตอบตามความจริงด้วยสีหน้าสบายๆ เขาไม่มีเหตุผลที่ต้องขอโทษอีกฝ่ายด้วย

สเตฟาน: คิดว่าสงครามครั้งนี้จะเป็นยังไง

: “ไม่ว่าสงครามจะจบลงยังไง ถ้าฉันไม่ตาย ฉันก็จะล่าเจ้าพวกหนอนแมลงนั่นต่อ”ชายหนุ่มหยิบม้วนบุหรี่กลิ่นหอมหวานขึ้นมาจุดด้วยไฟแช็ค สูดมันเข้าไปอึกใหญ่ก่อนจะพ่นออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

สเตฟาน: งั้นเหรอ ถ้าอยากชนะสงคราม ก็ภาวนาซะ

: “ฉันไม่คิดจะภาวนาหรอกนะ”ชายหนุ่มเบ้ปากเล็กน้อย “ถ้าอยากจะทำให้มันเป็นจริงแล้วล่ะก็ สู้ทำให้สงครามมันจบลงดีกว่า!”

สเตฟาน: นี่ บางทีเราอาจจะได้เจอกันอีกก็เป็นได้ แล้วตอนนั้นฉันอาจเป็นศัตรูของเธอก็ได้นะ

: “เหรอ...”ชายหนุ่มลากเสียงยาวคล้ายกับว่ากำลังครุ่นคิดอยู่ก่อนจะระบายยิ้มออกมา นิ้วโป้งถูกจ่อที่ขมับ “ถ้างั้นผมก็ขอกำจัดเธอก่อนที่เธอจะมาเป็นศัตรูของผมดีกว่า”จีมองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบเฉยแสดงให้เห็นถึงความอำมหิตก่อนชายหนุ่มจะระบายยิ้มออกมา “ล้อเล่นนะ”

สเตฟาน: ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ถึงตอนนั้นเธอจะกล้า "ฆ่า" ฉันมั้ย

: “นั่นก็แล้วแต่เหตุผลนะ แล้วแต่สถานการณ์ด้วย”ชายหนุ่มระบายยิ้มที่แฝงไปด้วยความอำมหิตจนน่าขนลุก “แต่ว่าถ้าคุณทำอะไร “จูเลียต” ของผมแล้วละก็ ผมฆ่าคุณแน่”

สเตฟาน: แน่ใจนะ

: “ครับผม”

สเตฟาน: แล้วเจอกัน

: “เช่นกันครับ แล้วเจอกัน”