คลังนิยาย

ลำดับตอนที่ #38 : มธุริน ละอองมณี [มายล์]

Application Form

รูป:

ฉายา: Lady “M” (M มาจาก Mind ที่แปลว่าจิต)

ชื่อจริง: มธุริน ละอองมณี [มายล์]

อายุ: 18  ปี

เพศ: หญิง

ภูมิลำเนา: ไทย

สังกัด: เอ็กซ์-เจเนเรชั่น

นิสัย: สาวน้อยแสนสุภาพเรียบร้อย ไม่ว่าจะทำอะไรเธอต้องขอโทษและขออนุญาตเอาไว้ก่อน ขนาดข้ามสุนัขเธอยังขอโทษเลย เป็นคนอ่อนโยน อ่อนหวาน แต่ไม่อ่อนแอ เข้มงวดคล้ายกับคุณแม่ มีความอดทนสูง เก่งงานบ้านงานเรือน เรียกได้ว่าเป็นกุลสตรีไทยโดยแท้ มีข้อเสียคือชอบพูดเรื่อยเปื่อย พูดเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางเรื่องนั้นถึงขนาดทำให้จิตตกได้เลยทีเดียวและแคร์คนรอบข้างมากเกินไป เป็นคนซื่อๆออกแนวมองโลกในแง่ดีแต่ไม่ได้ไร้เดียงสา ไม่เก่งนักในการทำเรื่องร้ายกาจ เวลาทำเรื่องร้ายมักจะมานั่งเสียใจในภายหลังเสมอ ประมาณ “แงนี่เราทำอะไรลงไป” “แบบนี้ต้องโดนเกลียดแน่ๆเลย TT”

ประวัติ: สาวน้อยลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น (แม่เป็นชาวญี่ปุ่น พ่อเป็นคนไทย) เกิดและเติบโตขึ้นมาในประเทศไทย ก่อนจะย้ายมาอยู่ที่เบลารุสเพราะหน้าที่การงานของพ่อ ไม่เคยรับรู้ว่าตัวเองนั้นมีพลังพิเศษเลยจนกระทั่งอายุได้ราวสิบเอ็ดขวบ มีโจรสองรายได้บุกเข้ามาปล้นบ้านของเธอ เพราะว่าพวกมันเผลอทำให้เธอเห็นหน้า พวกมันจึงคิดที่จะปิดปาก มันไล่ยิงจากแม่เธอก่อน ในตอนนั้นเองที่ความโกรธของเธอนั้นไปปลดปล่อยพลังพิเศษของเธอเข้า มายล์ไม่ได้ฆ่าโจรทั้งสองแต่ทำร้ายจนเรียกได้ว่าบาดเจ็บสาหัสเอาการ ด้วยความกลัวในพลังของตนเองทำให้เธอหนีจากพ่อมา ร่อนเร่อยู่นานหลายปีก็ได้รับการช่วยเหลือจากผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นลูกชาวเยอรมัน-ญี่ปุ่นผู้แสนดีและอบอุ่น เขารู้ความสามารถของมายล์จึงได้ช่วยสอนเธอให้เรียนรู้ที่จะควบคุมมันหลังจากนั้นราวครึ่งปีเขาก็หายไปอย่างลึกลับทึ้งเอาไว้เพียงคำว่า “ฉันไปตลาด เดี๋ยวกลับมานะ” ไม่ว่าจะพยายามตามหาสักเท่าไรมายล์ก็ไม่เคยหาเขาเจอ... หลังจากนั้นเธอก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวตลอดจนกระทั่งถูกชักชวนให้เข้าร่วมเอ็กซ์-เจเนเรชั่น โดยเธอตั้งเงื่อนไขเอาไว้เพียงว่าต้องหา “ฮันนิบาล ไวท์สมิธ”

พลังประจำตัว: อ่านจิตใจคนอื่น สามารถสะกดรอยตามผู้อื่นผ่านทางสิ่งของที่เจ้าตัวเคยใช้หรือเคยสัมผัสมาได้ , โทรจิต สื่อสารผ่านทางจิตใจในระยะสิบกิโลเมตรจากตัวเธอ, ควบคุมความนึกคิดของคนอื่นเช่น กล่อมให้หลับ สร้างภาพลวงตา ซ่อนเร้นจิตของตนและคนอื่น, เปิด-ปิดกั้นความสามารถพิเศษของคนอื่นได้อีกด้วย (ทำได้ชั่วคราวเท่านั้น และไม่สามารถใช้ได้สำหรับคนที่มีพลังเหนือกว่า), เคลื่อนย้ายสิ่งของต่างๆ (ติดเงื่อนไขว่าของนั้นต้องอยู่ในระยะสายตาของเธอ), บินได้ (อันที่จริงแล้วเป็นการลอยตัวขึ้นโดยใช้พลังจากไซโคคิเนซิส)

เพิ่มเติม: มีจุดอ่อนคือป่วยได้ง่าย และเวลาป่วยมักจะใช้พลังไม่ได้ ถึงใช้ได้ก็เต็มกลืน, ติดช็อกโกแล๊ต, ไม่ใช่สายบู๊หรือบุ๋น (เพราะเธอไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น) แต่เรื่องตามหาคนและสะกดรอยยกให้เธอได้เลย, พูดได้ 6 ภาษาคือ ไทย ญี่ปุ่น รัสเซีย  เบลารุส อังกฤษ และเยอรมัน

คุยกับออริ

สเตฟาน: ชื่ออะไรเรา

: “เอ๋?”หญิงสาวร้องครางออกมาเมื่อโดนถามไถ่ มองซ้ายแลขวาเมื่อไม่เห็นใครก็ชี้มายังตัวเองคล้ายกับจะถามว่าเขาพูดกับเธอใช่ไหม? เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเธอจะระบายยิ้มแสนสดใสออกมา “อ้อ!! สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อมายล์นะ มายล์ที่แปลว่าจิตใจนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^”

สเตฟาน: คิดยังถึงมาสมัครล่ะ

: “คิดยังไงนะเหรอ? อืม...”หญิงสาวลากเสียงทำหน้าครุ่นคิด “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ฮะๆ แค่คิดว่าที่นี่คงมีใครที่เหมือนฉันอย่างแน่นอนก็เลยตามมานะ ฉันมันหลอกง่ายเนอะ ว่างั้นไหม? T^T”

สเตฟาน: คิดว่าสงครามครั้งนี้จะเป็นยังไง

: “ฉันเองก็จินตนาการไม่ออกเหมือนกันว่าสงครามนี้จบลง ทุกคนจะเป็นยังไง? คนธรรมดาจะยอมรับการมีตัวตนของเราหรือเปล่า? หรือว่าจะปฏิเสธแล้วปฏิบัติกับพวกเราอย่าง...”หญิงสาวเม้มริมฝีปากเมื่อพบว่านิสัยเสียของตัวเองโผล่มาอีกแล้ว เธอตบหน้าตัวเองแรงๆหนหนึ่งทำเอาชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ เขามองเธอคล้ายกับจะถามว่าทำอะไรนะ? “แฮะๆ เวลาฉันพูดอะไรไม่ดี หรือนึกอะไรแย่ๆ ฉันมักตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติเสมอแหละเจ็บแต่ได้ผลดีนะ ฮิๆ”

สเตฟาน: งั้นเหรอ ถ้าอยากชนะสงคราม ก็ภาวนาซะ

: “อืม งั้นเรามาภาวนาด้วยกันเถอะนะ ขอให้สงครามในวันนี้จบลงโดยสันติ ขอให้ในวันนี้ไม่มีเพื่อนพ้องคนใดของเราได้รับบาดเจ็บเลย”หญิงสาวพนมมือภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตนนับถือ รู้อยู่แก่ใจว่าคำขอของเธอไม่มีวันเป็นจริง แต่ถึงแบบนั้น เธอก็ยังหยุดภาวนาด้วยความหวังไม่ได้

สเตฟาน: นี่ บางทีเราอาจจะได้เจอกันอีกก็เป็นได้ แล้วตอนนั้นฉันอาจเป็น “ศัตรู” ของเธอก็ได้นะ

: “แบบนั้นคงน่าเศร้า...”

สเตฟาน: ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ถึงตอนนั้นเธอจะกล้า "ฆ่า" ฉันมั้ย

: “ไม่กล้าหรอก”หญิงสาวเม้มริมฝีปากน้ำตาคลอหน่วงที่ดวงตาคู่สวย

สเตฟาน: แน่ใจนะ

: “อืม ไม่ว่ายังไงฉันก็คงฆ่าเธอไม่ลงหรอก”หญิงสาวพยักหน้ารับทั้งน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา “มันเป็นเรื่องของอนาคต เพราะฉะนั้นอย่าได้พูดออกมาเชียวนะ ทั้งความตายและการฆ่านะ!!”

สเตฟาน: แล้วเจอกัน

: “แล้วเจอกันนะ”เธอปาดน้ำตาแล้วระบายยิ้มออกมา