[fic jujutsu kaisen x naruto] เดอะ how to

‘ที่นี่.. ที่ไหนกัน’ 

รอบด้านมีแต่ความมืดไร้สิ้นสุดที่ไม่อาจจับต้องได้ ทั้งๆ ที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิดเขาก็ยังเห็นมือตัวเองได้อย่างชัดเจน ทั้งที่ไม่มีพื้นให้เหยียบแต่ร่างกายกลับรู้สึกหนักอึ้งอย่างน่าประหลาด 

แต่หากไม่มีพื้น แล้วกลุ่มคนที่ยืนคุยกันอยู่ตรงนั้นล่ะ? ลอยอยู่งั้นเหรอ? 

พวกเขาพูดคุยอะไรกันสักอย่างที่เขาไม่อาจได้ยินถึงจะเงียบหูฟังท่ามกลางความสงัดนี่ขนาดไหนก็ตาม ใบหน้าก็บิดเบี้ยว เปรอะเปื้อน ราวภาพวาดที่มีคนลากฝ่ามือผ่านรอยหมึกที่ยังไม่แห้งดี 

‘ผมสีขาว..อาจารย์หรอ? แล้วอาจารย์คุยอยู่กับใครน่ะ?' 

นารูโตะหรี่ตาพร้อมกับพยายามนำร่างอันหนักอึ้งของตนให้เข้าใกล้กลุ่มคนและอาจาร์ยของตน ด้วยความหวังที่จะได้ยินเสียงหรือเห็นใบหน้าของใครสักคนหนึ่ง 

ความพยายามของนารูโตะเริ่มเห็นผลเมื่อพวกเขาค่อยๆ หันมาหานารูโตะทีละคนๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาจะยืนอยู่ตรงหน้าทุกคนแล้ว มันก็ไม่ได้ทำให้นารูโตะมองเห็นใบหน้าของทุกคนชัดขึ้นมาแม่แต่น้อย 

‘ผมสีดำ… ใครน่ะ?’

ทั้งที่ไม่เห็นแม้แต่หน้าแต่ก็รู้สึกผูกพันอย่างน่าประหลาด ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับคนๆ นี้ที่ไม่เห็นแม้แต่ใบหน้าด้วยซ้ำ ทั้งท่ายืนนั่น การขยับมือตอนพูด การถ่ายน้ำหนักระหว่างที่ยืนอยู่ กระทั่งจังหวะลมหายใจที่เขาค่อนข้างแน่ใจว่าเขาคุ้นเคย ราวกับจังหวะของตัวเอง ทำไมกันนะ? ราวกับว่าเขารู้จักคนๆ นี้มาชั่วชีวิตของเขา ทุกชีวิตของเขาที่เคยใช้มา ไม่ว่าจะว่ายผ่านกระแสเวลากี่หนก็ตามที

ราวกับโชคชะตาเล่นตลก ดูเหมือนคนตรงหน้าจะจำเขาได้ แต่เขากลับจำคนตรงหน้าไม่ได้แม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่เขาก็รู้ว่าคนตรงหน้าสำคัญกับเขาขนาดไหน ทั้งๆ ที่คุ้นเคยกับคนตรงหน้าขนาดไหน 

เขารู้จักกับคนตรงหน้าเขาแน่ใจ แต่นารูโตะกลับไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับคนตรงหน้าแม้แต่น้อย มีเพียงความรู้สึกคุ้นเคยให้กับคนตรงหน้าเสียเท่านั้น

คนตรงหน้านารูโตะเผยยิ้มออกมา

ถึงใบหน้าเขาจะบิดเบี้ยวขนาดไหนก็ตาม แต่นารูโตะรู้ เขารู้ ว่าร่างตรงหน้ากำลังยิ้มให้เขาอยู่ 

ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าเขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

นารูโตะค่อนข้างแน่ใจว่าเขาอยู่ใต้น้ำ คำพูดของคนตรงหน้าช่างเลือนรางราวกับอยู่ไกลออกไป คำพูดลอยจากไปกับเสียงคลื่นสมุทร

คำพูดที่เขาไม่ได้ยิน

ใบหน้าที่ไม่อาจมองเห็น

แต่ถึงอย่างนั้นนารูโตะก็รู้ว่าคนตรงหน้าสำคัญต่อเขา และเขาก็สำคัญต่อคนตรงหน้าเช่นเดียวกัน

แล้วทำไม ทำไมนายถึงได้ยิ้มด้วยความเศร้าสร้อยขนาดนี้กันล่ะ นารูโตะอยากจะเอ่ยถามคนตรงหน้าเขา แต่กลับพบว่าตนจมดิ่งลงไปกับน้ำหนักของคำพูดของคนตรงหน้าที่เขาไม่อาจได้ยิน สติของเขาล่องลอยไปไกลกว่าตอนที่เขาตายเสียอีก

นี่เขาตายแล้วงั้นหรอ? อย่างนั้นสินะ

เขาได้ตายลงไปแล้ว

นี่คือเหตุผลที่นายยิ้มด้วยความเศร้าสร้อยขนาดนั้นสินะ?

ดูเหมือนร่างตรงหน้าจะรับรู้ถึงคำถามของเขา การแสดงออกของคนตรงหน้าเบลอด้วยขอบที่มองไม่เห็นของเส้นหมึก กำลังพูดกับเขา กำลังตอบคำถามของเขา

แต่ถึงกระนั้น สติของนารูโตะก็ได้ล่องลอยไปเสียก่อนซะแล้ว