คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : BLACK 38.
BLACK 38.
วันนี้แบฮยอนลมือทำอาหารอ่อนๆสำหรับุแม่เพื่อไปเยี่ยมยอูที่ยัพัฟื้นอยู่ที่โรพยาบาล เมื่ออนลาวันไ้โทรไปุยับอินเพื่อถามเรื่อหลานและยอู็ไ้ำอบว่าหลานอแบฮยอนเป็นผู้ายัวอ้วนลมไม่น้อยไปว่าเ้าสอแฝเลยและมีื่อว่าิมแทโอ ส่วนยอูนั้นสบายีมาเพราะารลอเป็นไปอย่าราบรื่น
แบฮยอนยิ้มเมื่อนึถึน้ำเสียอเพื่อนรัที่แสถึวามีใและปลื้มปีินอยาะน้ำาไหล
อินุยโม้เรื่อลูอัวเอนานหลายั่วโมแ่แบฮยอน็ไม่มีท่าทีว่าะเบื่อ
่อนะวาสายแล้วหนีมาทำอาหารให้ยอูทาน
“อ่า เสร็สัที”
ร่าบาเหลือบมอสอร่าเ้าหมูที่นอนเบียันหลับอุุที่ห้อนั่เล่นหลัาินนมเสร็
มือบาแพ็อาหารใส่ล่ออย่าีและใส่ไว้ในถุผ้าเพื่อวามสะวในารพพา
แล้วพาร่ามานั่ล้าๆร่าอ้วนท้วมอลูน้อย
“หลับนานัรับเ้าหมู
เมื่อไหร่ะื่นนน” มือเรียวเลี่ยไปามใบหน้าลมเล็ออออนเบาๆเป็นารหยอเย้า
“ื้อออ”
ใบหน้าลมยู่หน้าเ้าหาัน่อนะสะบัหน้าหนีหลบาร่อวนอุแม่ัวบา
แบฮยอนหัวเราะิัเบาๆ
“ลูใรนะทำไมัวลมแบบนี้”
ยัไม่วายามรัวาลูน้อยอีรอบ นอออนแบะปาร้อไห้้าเพราะถูุแม่รบวนารนอน
“แอ้ออออออ!!!!” แน่นอนว่าเมื่ออีนร้อึ้น
อุนที่ไ้ยินเสียพี่ายฝาแฝร้อไห้็ร่วมแผเสียร้อ้าั้อห้อ
“แอ้อออ!!”
“แอ้ออออออ!!”
“เอ่อ...”
นี้วนนิ่ไป่อนะลุลี้ลุลนรีบปลอบลูน้อยเป็นารให่
เ้าัว้อนแ่ันร้อนหน้าำหน้าแ นนเป็นแม่เหื่อ
“ู่วววววว
หยุร้อนะรับเ็ีอมะม๊า โอ๋เอ๋” แบฮยอนอุ้มอออนึ้นแนบอ้วยมือ้าเียว
ส่วนมืออี้า็บ้นออุนเบาๆ
“ถ้าไม่หยูร้อไม่พาไปเยี่ยมแทโอนะ”
แบฮยอนว่าพลา้นอุนปุๆนเ้าอ้วนนน้อเลิ้มแล้วเียบไป
“แอะๆ”
ส่วนอออนไม่้อพูถึ
“ว่าไรับไม่หลับ่อหรอ”
อออนอมมือัวเอ้อหน้ามะม๊านสวยาใส
“อ๋า
อย่าอมมือสิลู” มือเรียวึมือลมป้อมอหมูอนพี่ออเบาๆ
แ้วาใสที่เหมือนแบฮยอนยั้ออยู่ที่เิม
“มะ...มะ”
“หือ??”
“แอะๆๆ”
“นี่ไม่เล่นหน้าอมะม๊าสิ”
แบฮยอนวาอออนลบนฟูหนานุ่ม่อนะบีบพุะทิอลูน้อยเบาๆ
“แล้มะม๊านันะ
โนแน่” ใบหน้าหวาน้มลฟัพุน้อยๆอย่ามันเี้ยว ทั้หอมทั้ัเบาๆ
“แอะๆๆๆ แอ้!!”
เ้าหมูอออนิ้นไปิ้นมา้วยวามั๊ี้ที่พุน้อยๆ มือลมป้อมปัป่ายไปมา
บาที็ปัไปโนัวออุนนแฝน้อยู่หน้า้วยวามไม่พอใแ่็ยัหลับ่อ
“นี่แหนะ!! แสบีนั” แบฮยอนล้มัวนอนล้าๆแฝนน้อ
มือทั้สออุ้มหมูอออนึ้นมานอนบนัว ใบหน้าลมและแ้มยุ้ยที่แนบอยู่บริเวหน้าอ
เ้าัวอ้วนิ้นเล็น้อยเพื่อัท่าให้สบาย ่อนะที่าใสะับ้อที่มะม๊านสวย
“ไเรา
อบไหมนอนแบบนี้” แบฮยอนยมือบายึ้นิ้มมูเ้าัวอ้วนเบาๆ้วยวามเอ็นู ส่วนมืออี้า็อร่าลมไว้หลวมๆันลูน้อยลาัว
“แอะๆ”
อออนยิ้มหวานโว์เหือสีแสุภาพีให้นเป็นแม่ไู้ ผหัวึ้นลบนอแบฮยอนอย่าสนุสนานนนเป็นแม่แทบุ
“พอ่อนๆลู
มะม๊าุอหมแล้ว” มือเรียวลูบใบหน้าอลูน้อยอย่าแสนรั
อวัวิเศษที่สวรร์ประทานมาให้่าน่าประทับใและื้นันยิ่นั
ลูน้อยทั้สอที่เปรียบัแ้วาวใอแบฮยอนและานยอล
่าน่ารัน่าั แบฮยอนสัาับัวเอว่าะูแลทั้สอแฝอย่าีที่สุ
เท่าที่แม่นหนึ่ะทำไ้ ะให้ให้ไ้มาที่สุเท่าที่นเป็นแม่ะให้ไ้เ่นนัน
ุ๊บ
“....”
แบฮยอนที่ำลัเหม่อถูอออนโมยุ๊บ
เ้าหมูน้อยเลื่อนัวึ้นุ๊บที่ลีบปาสีแอนเป็นแม่เบาๆ
“อะไรเนี่ยเ้าหมู
มาใหุ้๊บืนะีๆ”
แบฮยอนประอัวลูึ้นมา่อนะระมุ๊บทั่วใบหน้าลมอย่ามันเี้ยว
“แอะๆ”
่อนะวาลที่เิม ลูบหัวที่มีผมึ้นประปรายอย่าแสนรั
แ่เ้าแสบ็ยัิ้นลุลัไหลัวลาอบาอแม่
พร้อมับระึ๊บัวไป้าๆเพื่อไปหาน้อที่อีฝั่
แบฮยอนนอนนิ่ๆูท่าทาออออนที่ระึ๊บัวเ้าใล้อุน่อนะุ๊บที่ปาน้อเบาๆ
แล้วหันหน้ามายิ้มให้ร่าบา
“...”
แบฮยอนยิ้มาม้อไปที่วาเล็ๆแ่ใสแ๋วที่มอมายัน่อนะลุึ้นัท่านอนให้ลูน้อยนอน
“มะๆๆ...แอะ”
“หลับนะรับ
เี๋ยวอนเย็นๆปะป๊าานยอละพาไปเยี่ยมแทโอ”
โรพยายาบาลX
วันนี้านยอลรีบเลียร์านอย่าเร่่วน่อนะบึ่รถลับมารับเ้าแฝและแบฮยอนที่อนโเพื่อพาไปเยี่ยมยอู
“แอะๆๆๆ”
“แอ้อออ”
เ้าแฝูะื่นเ้นไม่เบาเอาแ่สเสียร้อั้แ่อนโฯนถึโรพยาบาล
“ถึแล้วววว” แบฮยอนพู้วยน้ำเสียสใส
ร่าบาอุ้มอออนไว้ในอ้อมอส่วนานยอลนั้นอุ้มหมูอุนและหิ้วระเป๋าผ้าที่มีอินสำหรับุแม่ที่แบฮยอนทำมาให้ยอู
“เ้าไปล่ะนะ”
หันมาถามอีน่อนที่มือเรียวะับลูบิและเปิประู
แร๊
“อ้าว
แบฮยอนานยอล หวัี” ยอูที่ึ่ึ่นอนอยู่บนเียส่เสียมาทัทายพร้อมับรอยยิ้มรูปหัวใ ส่วนอินยืนอุ้มแทโอน้อยอยู่้าเีย
“หวัียอ
อิน” แบฮยอนเอ่ยทัเพื่อนและแฟนเพื่อนอย่าอารม์ี
อินที่อุ้มแทโออยู่หันหน้ามาทัทายเบาๆ
“อื้อ
หวัีทั้สอน” ส่วนานยอลเอาอที่แบฮยอนทำมาวาไว้ที่โ๊ะ้าเีย
่อนะทรุัวลนั่บนโฟา
“ว้าววว
นั่นหลานแฝอยอหรอัวลมเียว ออุ้มไ้ไหม”
“ไ้สิแ่หนัหน่อยนะ”
แบฮยอน ส่อออนให้ยอูอุ้มเ้าแฝพี่มีท่าทีแบะปาเหมือนะร้อไห้
แ่เพียแ่ั่ววินาทีเท่านั้น่อนทที่วาเล็ๆะ้อนเป็นน้าาใสอย่าน่าเอ็นู
“โห
หนัมาเลยแ่แทโอหนัว่านี้นิหน่อยอ่ะ”
“นี่ยอันทำอาหารมาให้้วยนะ
เป็นอาหารอ่อนๆสำหรับุน่ะลอินูนะ”
“อบในะแบฮยอนนา”
“ื่อแทโอหรอรับ
ื่อน่ารัั” แบฮยอนที่ะโหน้าไปเล่นับหลานที่อินอุ้มอยู่ นเป็นเพื่อนเลยส่ลูน้อยให้ร่าบาอุ้ม
“อ่ะลออุ้มูหนัอย่าบอใรเลยล่ะ”
อินส่แทโอที่หลับปุ๋ยให้แบฮยอนอุ้ม ร่าบายู่หน้าเล็น้อย่อนะยิ้มว้า
ส่วนอิน็เินมานั่ลบนโฟาุยเรื่อสัพเพเหระับานยอลพร้อมับเล่นับอุนไป้วย
“เ่นะแน่ะ
รั้แร็ไ้แฝมาเลย”
“็ี้แหละนมันน้ำยาี”
น่าหมั่นไส้...
“ลับล่ะนะยอูแลัวเอีๆล่ะ”
“แบฮยอน้วยนะ
ลูำลัน่ารัไว้วันหลัเราเอาลูมาเล่น้วยันอีนะ”
“้าๆ”
“ูแลัวเอ้วยนะรับ
แ็ูแลเมียัวเอ้วยล่ะ”
“เออน่า
ไปๆลับบ้านลับ่อไ้แล้ว”
อินันหลัอทั้สอออไปาห้อ่อนะปิประูใส่หน้า
แบฮยอนส่ายหน้าให้ับวามมารยาทแย่อเพื่อนยิ้มๆ
“อย่านี้แหละนหวเมีย”
านยอลว่า มือทั้สอ็อุ้มลูแฝที่บอยู่บนบ่า
“รู้ไ้ไ”
“เยเป็นไ
หวเมียมา” เสียทุ้มระิบที่หูเล็เบาๆ
“บ้า”
มือเรียวันอแร่เบาๆ้วยวามเิน
“าน
ันอยาเ้าห้อน้ำอ่ะรออยู่รนี้นะ”
พอร่าสูพยัหน้าแบฮยอน็วิ่ปรี่ไปที่ห้อน้ำทันทีเพราะวามปวหน่วที่ท้อน้อย...้อไปยิระ่ายะ่อน
“แอะๆๆ”
“ื้ออออ”
“มะ..มะๆๆ”
สอแฝที่เห็นร่าบาอุแม่ัวน้อยวิ่ไปเ้าห้อน้ำ็ิ้นในอ้อมแนแร่อุพ่อัวโเพราะนึว่ามะม๊าหนีไป
“อะไรๆ
มะม๊าเาแ่ไปเ้าห้อน้ำนะ” านยอลปลอบเบาๆ
“แป๊บเียวนะ
เี๋ยวุมะม๊า็มา” เหมือนรับรู้ไ้ เ้าแฝหยุิ้นแล้ววาใบหน้าลมบับออนเป็นพ่อ
“ปรู้ๆๆๆ” อุนเป่าปาเล่นนน้ำลายไหลเปื้อนปลายารวมถึเสื้อผ้าที่ใส่มา
านยอลไม่รู้ะทำอย่าไรเพราะมืออี้า็อุ้มอออนอยู่
“หยุเล่น่อนรับอุน”
“ัน่วยะ”
“เอ่อ”
อยู่ีๆ็มีพยาบาลสาวนสวยเินเ้ามาให้วาม่วยเหลือโยาร
เ็น้ำลายออุนออ้วยระาษทิู่
รอยยิ้มหวานถูแ่แ้มที่ใบหน้าเมื่อเยหน้าึ้นสบาับุพ่อัวโ
ใบหน้าสวยเสมอไปทาอื่น้วยวามเอียอาย แ้มใสแปลั่เหมือนนำลัเิน
...และใ่เธอำลัเินมาๆเลยล่ะ
“อบุนะรับ”
เสียทุ้มเอ่ยึ้นเพื่อัสายายั่วยวนที่ส่มาให้ พยาบาลสาวยิ้มให้่อนะส่ายหัว้าๆ
“ไม่เป็นไระ
เอ่อ..ันื่อออึนอนะะ ยินีที่ไ้รู้ัะ”
“เอ่อรับ
ปาร์านยอลรับ” านยอลแนะนำัวอย่าๆ
“หลานน่ารัีนะะ”
“รับ??”
นัวสูยิ่เ้าไปให่เมื่ออีนเรียลูอเาว่าหลาน
“หลานแฝอุนี่แหละะ
น่ารัมาเลย” พยาบาลอึนอยิ้มให้อีนอย่าเื้อเิ านยอลยิ้มรับเลยว่ารอยยิ้มอเธอน่ารัมาแ่เามีรอยยิ้มอัวเอแล้วและอนนี้รอยยิ้มอเาำลัยิระ่ายอยู่...
“อบุรับ
ผมอัว่อนนะรับ”
“เี๋ยวะ!!”
หมับ
มือบาอพยาบาลว้าหมับที่แนแร่้าที่อุ้มปาร์อออน
านยอลหันหน้ามามออึนออย่ามีำถาม นัยน์ามเริ่มมวเหมือนไม่พอใ
“รับ??”
“ือันรู้ว่าุยัไม่มีใรเพราะะนั้น...”
อึนอเว้นำที่ะพูไปนินึ
ร่าบาัริมฝีปา้วยวามประหม่าโยไม่ไ้สัเสายาที่แสวามไม่พอใอร่าสูรหน้า
“ไปเทับันนะะ!!!/ันมาแล้วที่รั!!!” สอเสียที่ประสานันพร้อมับแรอรัแน่นที่แนแร่
“อะ..เอ่อ”
“รีบลับันเถอะาน
ูสิ’ลู’่วะายแล้ว”
มือเรียวี้ไปที่สอแฝที่ห้าวพร้อมันเหมือนนัันมาอย่าี พยาบาลน่าเสียอย่าเห็นไ้ัใบหน้าหวานใสีเผือเสหลบาอแบฮยอนไปทาอื่น
“แล้วนี่ใรหรอาน”
พยาบาลสาวทำหน้าไม่ถูับวามริที่เธอเพิ่รู้
“นี่ือ... ”
“ันอัว่อนนะะ!!!” ร่าบาอพยาบาลสาวที่วิ่หายไป้วยวามอับอาย
พอเห็นว่าร่าอพยาบาลสาวหาลับไปาสายาแล้ว
แบฮยอน็ปล่อยมือออาแนอานยอลทันที
“ลับบ้านเี๋ยวนี้!!!!”
“รับ”
านยอลอุ้มลูเินอามแผ่นหลับาที่เินนำลิ่วๆไปที่รถทันที
รัสีวามโหแผ่ออมาาัวอแบฮยอน นุพ่อัวโนึลัวอยู่ในใ
ิ๊ๆ
ปึ!!
แบฮยอนเ้าไปนั่ออในรถอย่ารวเร็วใบหน้าหวานบึ้ึ้วยวามโรธปนหึ
วัหาาลับไปมอานยอลที่วาลูๆไว้ที่นั่สำหรับเ็ที่เบาะหลั
“หึยยย”
“แบฮยอน
โรธันหรอ”
“...”
“แบ...”
“เียบน่า”
เสียหวานที่ห้วนึ้นทำให้านยอลเหมือนัวลีบล
“แ่ันยัไม่ไ้อะไรับเธอเลยนะ..ริๆนะ”
นัยน์าม้อนมออีนเพื่อหวัให้ใอ่อน และมันไ้ผลแบฮยอนใอ่อนยวบแ่ลับทำเป็นโรธลบเลื่อนเพื่อูว่าานยอละทำยัไ
“เหอะ”
“อย่าโรธานเลยนะๆๆๆๆๆๆๆ
่อไปนี้านะไม่อยู่ใล้ผู้หิอีแล้วนะๆๆ อย่าโรธันนะที่รั”
านยอลยนิ้ว้อยึ้นมา้อ พร้อมับสรรพนามน่ารัๆึ้นมาเพื่อให้แบฮยอนใอ่อน
“เพื่อนเล่นหรอ”
แบฮยอนพยายามบัับริมฝีปาไม่ให้ยิ้มออมา ถามอีนเสียแ็ว่าเิม
“เปล่ารับ
ไม่ใ่เพื่อนเล่น”
“....”
“แ่เป็นเมีย”
“...”
“เป็นเมียที่านรัมาๆ้วย”
บัับไม่ไ้แล้ว ในที่สุแบฮยอน็ยิ้มว้าออมาอย่าเินอาย ใบหน้าหวานแ้มไป้วยสีแระเรื่ออย่าน่ารั
“แหนะๆยิ้มแล้ว...หายโรธนะ”
านยอลเหลือบมอไปที่สอแฝที่อนนี้หลับปุ๋ยเอาหัวนัน
่อนะเลื่อนหน้าไปใล้ับร่าบา
แนบิหน้าผาอนเอับอวัยวะเียวันอแบฮยอน
นัยน์ามสบับนัยน์าหวานที่สั่นระริ้วยวามเิน
“อื้ม”
“อะไรนะ”
แล้แหย่นี้เิน้วยารหอมแ้มใสไปอีฟอให่ แบฮยอนรีบเบนหน้าหลบเป็นพัลวัน
“ื้ออออ
หายแล้ว็ไ้แ่อย่าไปใล้ับผู้หินอื่นนะ ็รู้อยู่ว่าัวเอหน้าาี”
“รับๆ หึ็บอมาเถอะ”
านยอลระเ้า
“ไม่ไ้หึแ่หว...นรัอใรใร็หว
านยอลเป็นอแบฮยอนนะ”
ฟอ
“ื้ออออ
เี๋ยวลูเห็น” มือบาผลัอแร่ให้ออห่า
แ่อีนลับไม่เื่อฟัรวบมือบาทั้สอ้า้วยมือ้าเียว่อนะระมหอมแ้มใส
“ื้อออออ”
“ลูหลับแล้ว่าหา”
“อื้อออ...อืมมม”
แบฮยอนรารับในลำอเมื่อริมฝีปาออีนเ้ามารอบรอลีบปาสีแอย่าร้อนแร
“อืมมมม”
แบฮยอนเปิปารับพร้อมับูบอบอย่าอ่อนหวาน
มือเรียวย้ำเสื้อออีนนยับับลีลาารูบั้นเทพอานยอล
“อื้อมมม!”
แบฮยอนร้ออย่าใเมื่อโนัที่ลิ้นเล็เบาๆ
มือหนาที่อนนี้เลื้อยเ้าไปในเสื้อยืาวบา บยี้ริมฝีปาอย่าุเือนน้ำสีใสไหลออมาแ่ไม่มีใรสนใ
“แอะๆๆๆๆ”
“แอ้”
“!!!!!”
“!!!!!”
ทั้สอผละออาัน่อนะหันใบเบาะหลั
เ้าสอแฝที่ยิ้มาใสส่มาให้อย่าไร้เียสาแ่มันลับเหมือนารล้อเลียนนเป็นพ่อและแม่ลายๆ
“มะ..มะๆๆ”
“ปะ..ปะๆๆ”
“แอะ/แอะ”
“ไหนว่าลูหลับแล้ว”
“็เมื่อี้หลับปุ๋ยเลยนะ
ไอ้หมูนี่แสบนันะแอบูพ่อับแม่รัันไ้ไ”
มือหนาเอื้อมไปบีบแ้มย้วยอลูน้อยเบาๆ
“แอะๆๆ”
“แอ้”
“านแหละัวี
ลูะำหรือเปล่า็ไม่รู้” แบฮยอน้อนใส่
ฟอ
“าน”
“ำไ้น่ะีแล้ว
เ้าหมูะไ้รู้ว่าปะป๊าับมะม๊ารัันยัไ”
“นบ้า”
แบฮยอนว่าแ่ใบหน้าลับแ่ำ
“รันะรับ”
“อื้ม...เหมือนัน”
ทำไม้อมาบอรัอนนี้้วยนบ้า!!!
................................................................................
ารบ้านเยอะมว้า
เม้นเถอะ ะรอไรเหลืออีสออนล่ะนะ
นอ่านน้อยัวหว่า หายไปไหนหมเนี่ยยยยย!!!
ทิ้เ้าไปแล้วหรอออออออออ
เิม 20 เม้นอัพ่อ
้วยรั ุ๊บๆ
ความคิดเห็น