คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : BLACK 37. ไรท์คัมแบคคคค
BLACK 37
เือบเือนที่แบฮยอนนอนเลี้ยลูอยู่ที่โรพยาบาลเพราะุหมอ้อารูอาารอย่าใล้ิทั้แม่และลูน้อยทั้สอ
เนื่อาประวัิอแบฮยอนที่ไ้รับารผ่าัเปลี่ยนหัวใมาไม่นานเลยลัวว่าะเิโรแทร้อนหรืออาารอื่นๆ
แ่สุท้าย็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่ว
“เย่
ะไ้ลับบ้านสัที”
แบฮยอนที่อนนี้เปลี่ยนุเป็นเสื้อยืสีฟ้าและาเาสามส่วน
นั่ินนมอยู่บนโฟาเพื่อรอให้านยอลเ็บอ
“ีในานั้นเลยหรือไ
หืมม” านยอลถามพลารูิปปิระเป๋าเสื้อผ้าอแบฮยอนเป็นอันส่ท้าย
“ีใสิ
อยู่โรพยาบาลไ้แ่นั่ๆนอนๆ ไม่ไ้ทำอะไรเลยแล้วนี่ิถึลูหมูะแย่แล้ว”
แบฮยอนเินเ้ามาเาะแนอานยอล่อนะพาันเินออไปเพื่อไปรับลูหมูที่ห้อพัเ็่อนลับไปที่อนโฯ
อนโฯ
หลัาที่ทั้สี่นพ่อแม่ลูลับมาาโรพยาบาลแล้ว
านยอล็อาสานอึ้นไปบนห้อและให้แบฮยอนอุ้มลูไปที่ห้อ่อน
“เป็นไบ้า เหนื่อยไหม?”
มือบาเอื้อมมาเ็ราบเหื่อที่ไหลามับออีน
านยอลส่ายหน้า่อนะยิ้มให้อย่าอบอุ่น
“ไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอ”
“ห้อลูน่ารัมาเลยนะ”
แบฮยอนว่าพลามอไปที่ห้อเล็ๆที่านยอลเพิ่ให้่า่อเิมไปไม่นานมานี้
ห้อนอนเล็ๆสำหรับเ้าแฝทั้สอน
“แน่ล่ะ นออแบบอยู่นี่นะ”
“้าๆ หิวหรือยัันะทำอะไรให้ินนะ”
านยอลพยัหน้า่อนะเินามแบฮยอนเ้าไปในห้อรัว
“ทำไรินอ่ะ แบฮยอน”
านยอลที่เินไปเปิูเย็นถามุแม่ัว้อยที่เริ่มลมือทำอาหาร
“้าวผัิมิน่ะ พอีในู้เย็นไม่่อยมีอะไร
เลยทำไ้แ่นี้” แบฮยอนหันมายิ้มหวาน
“อืม ั้นเี๋ยวไปุปเปอร์ม่ะ”
“แล้วลูล่ะ”
“ั้นโทรบอไอ้เฮุนให้มาเฝ้าลูแทน็แล้วัน”
านยอลเสนอวามิเห็น
“เาะว่าหรอ”
ุแม่ัว้อยทำท่าิหนัเพราะไม่อยาไปรบวนนอื่นสัเท่าไหร่
“เอาน่า แ่บอมันว่าให้มาูหลานมัน็รีบแ้นมาแล้ว
หลเ้าลูหมูันะายไป” แบฮยอนหัวเราะ่อนะพยัหน้าพร้อมับถือานใส่้าวผัสอานมาวาที่โ๊ะ
และทรุัวลนั่้าๆานยอล
นัวสูสูมลิ่นหอมอ้าวผัานให่ฝีมือุแม่ัว้อย็ยิ้มออมา
“หอมั”
“ถ้าหอม็ินเยอะๆล่ะ
หลายเือนมานี้เหมือนนายะทำานหนัึ้นนะ” แบฮยอนถามอีน้วยวามเป็นห่วและัวล
เพราะานยอลูุบลอย่าเห็นไ้ัและรอยล้ำที่ใ้ายัมาให้เห็นทุวันนอเป็นห่วไม่ไ้
“านเยอะนิหน่อยนะ
พอีรับไ์านให่าบริษัทมาเลย้อรีบัารน่ะ ไม่้อเป็นห่วน่า
ุป๊าแ็แระายรู้ไหมรับ” านยอลทำท่าเบ่ล้ามโว์ แ่แบฮยอนลับไม่เล่น้วยเลย้อนั่นิ่ๆ
“ันเป็นห่วนายนะาน
ทำานหนัแบบนี้แล้วถ้านายเป็นอะไรไปันับลูะอยู่ยัไล่ะ”
มือเรียวทาบทับลบนใบหน้าม
่อยๆลูบไล้อย่าหวแหนแ้วาใสสั่นระรินานยอลอ่อนใ ร่าสูถอนหายใเฮือให่
พลายมือให่ทาบทับมือออีน ้อแ้วาใสอย่าื่อสัย์
“รุ้แล้วรับะไม่ทำอีแล้วนะ
แ่อานนี้ผ่านไป่อนนะรับ” แบฮยอนพยัหน้า บใบหน้าับลาไหล่ว้า
นัวสู้มลุมพิที่ลุ่มผมนิ่มอย่าทะนุถนอม
“ิน้าวันเถอะ ถ้าเย็นแล้วะไปอร่อยนะ”
ร่าบาผละออ่อนะลมือทาน้าวเียบๆ
“...”
“ูแลลูันีๆนะเว้ย
ถ้าลูันมีแม้แ่รอยี่วนแายแน่เฮุน”
“รู้น่า ะูแลอย่าีเลยรับผม”
“ี”
“ฝาูลูหมูหน่อยนะลู่หาน”
“ไ้เลยๆ เ้าแฝน่ารัะฝานานว่านี้็ไ้”
“มะม๊าไป่อนนะรับ”
หลัาที่ทั้สี่ล่ำลาันพอเป็นพิธีานยอล็ูมือุแม่ัวน้อยให้เินามไปที่รถันหรู
เปิประูให้เสร็เรียบร้อยพร้อมบริาราเ็มันิรภัยให้
แบฮยอนยิ้มหวานให้่อนที่ร่าสูะออรถ
“...”
บนถนนรถ่อน้าิัพอสมวรเพราะอนนี้อนเย็นเป็นเวลาเลิานอมนุษย์เินเือนหลายๆนที่พาันลับบ้าน
“...”
านยอลหันหน้าไปมอแบฮยอนที่อนนี้หลับปุ๋ยั้แ่ึ้นมานั่ไ้ไม่นาน
ใบหน้าเนียนใสและแ้มลมที่แนบิับระนปาู๋
ูแล้ว่าน่ารัน่าัเหลือเิน
ูปเปอร์มาเ็ท
นอาะทำหน้าที่เป็นสารถีแล้วานยอลยัเป็นนเ็นรถามแบฮยอนออวามเห็นบ้าถ้าอีนถาม
ร่าเล็ๆอแบฮยอนเินไปเินมาาแผนนั้นไปแผนนี้นเวียนหัวแ่านยอลลับรู้สึเอ็นูเหลือเิน
“าน ยี่ห้อนี้ันยี่ห้อนี้อันไหนอร่อยว่าัน” แบฮยอนหยิบอสมะเือเทศสอวึ้นมาให้านยอลู
“อันนี้สิ”
“แ่อันนี้ไม่อร่อยว่าหรอ”
แบฮยอนิหนันหัวิ้วผูันเป็นโบว์
านยอลยืนนิู่ปิิริยาอร่าบาอย่าสนุสนาน
ยามที่ใบหน้าน่ารัหิอ้วยวามโลเล
“เอาไปทั้สอเลยสิ”
“เปลืออ่ะ เอานี่แล้วัน”
แบฮยอนแบะปา่อนะวาอสมะเือเทศทั้สอวไว้ที่เิมและหยิบยี่ห้อที่เยินเป็นประำใส่รถเ็น
“ไม่เอายี่ห้อนั้นแล้วหรอ”
านยอลถามอย่านึสนุทำใหุ้แม่ัวน้อยหน้าหิว่าเิม
“ไม่อ่ะ ลัวไม่อร่อย” แบฮยอนว่า่อนะผละไปอีทาหนึ่
านยอลส่ายหัวหน่ายๆ่อนะเินามไป
“แบฮยอน ัวนี้น่ารัไหม”
“อืม็ีนะ ถ้าลุหมูใส่้อออมาน่ารัมาแน่ๆเลย”
านยอลพยัหน้า่อนะหยิบเสื้อผ้าสำหรับเ็อย่าละสอุและอเล่นเ็เล็อีำนวนหนึ่แล้วเ็นรถามแบฮยอนไปที่แผนายวนมและพวผ้านหนู
แล้ว็่วยันเลืออย่าสนุสนาน
“เราื้อเยอะไปไหมอ่ะ” แบฮยอนถามเมื่อมอไปยัรถเ็นที่บันี้เ็มไป้วยอินและอใ้นาๆนิ
“ไม่เป็นไร เี๋ยวป๋า่ายเอ”
านยอลว่า่อนะวัระเป๋าเินออมาและหยิบาร์ให้แเียร์รูอย่าสบายๆนแบฮยอนอหมั่นไส้ไม่ไ้
“เินเยอะมาเลยหรือไ”
“แน่นอนไม่ั้นะเลี้ยลูับเมียไ้นานี้หรือไ”
ร่าสูยัิ้วให้แบฮยอนึๆ่อนะ่วยันถืออไปที่รถ
“่อนะถึอนโฯแวะื้ออาหาร่อนนะ”
“ไ้รับ”
“พวเราลับ่อนนะแบฮยอนานยอล อบุสำหรับอาหารอร่อยๆนะ”
“ไม่เป็นไร อบุลู่หานเหมือนันนะที่่วยูเ้าแฝให้น่ะ”
“้าๆ ไปล่ะนะ บาย”
“ับรถีๆนะรับุเฮุน”
ปั
“ไปนานัเ้าลูหมูหลับแล้วนะเนี่ย”
านยอลที่เินออมาาห้ออเ้าลูหมูบอุแม่ัวน้อยที่มีสีหน้าสลล
“ลูหลับแล้วหรอ”
“่ายยยยย
ลูหลับแล้วเป็นเวลาอุป๊าับุม๊าบ้า” ว่าแล้วานยอล็พุ่ัวไปอุ้มุแม่ัวน้อยพาบ่า่อนะเินรไปยัห้อนอนอทั้สอ
“นี่!! ปล่อยนะานยอลลลลล”
ปุ!!
านยอลวาร่าบาอุแม่ัวน้อยไว้บนเียเบาๆ
เ้าัว้อยระถึบัวหนีวาใสมออีนอย่าระแว
“ู่ววว อย่าเสียัสิเี๋ยวลูื่นนะ” านยอลทำหน้าเ้มเหมือนะุุแม่ัวน้อย
่อนะโน้มัวไปร่อมอย่าแนบเนียน แบฮยอนรีบถัวหนีมออีนอย่าไม่ไว้วาใ
“ะทำอะไรน่ะ
อื้อออ”
ไม่ทันาำริมฝีปาอานยอล็พุ่มาอบุมอวัยวะเียวันับแบฮยอน
มือบาับแนอีนบีบแน่น้วยวามระสัน
“ทำานมาเยอะแล้ว
อยาทำารบ้านบ้ารับ”
านยอลยิ้มเ้าเล่่อนะผลัร่าบาเบาๆให้นอนราบไปับพื้นเีย
“แ่..อืมมมม”
มือหนาทำานอย่าว่อไวโยารรีบปลเสื้อผ้าอแบฮยอนนล่อน้อน
ุแม่ัวน้อยเสามอไปที่อื่น้วยวามเินอาย
ร่าสูยมือออีนึ้นอบุมที่ส่วนแ็ึ่อนะระิบเสียพร่าที่หู
“ทำใหุ้ป๊าบ้าสิ”
“รับ....อ๊า!!”
“อืมม
แบฮยอน”
สวบ
พรึบ
“ื่นเ้าัรับุแม่”
แรสวมอาทา้านหลัทำเอาแบฮยอนสะุ้
หันหลัลับไปมอนี้แล้ที่ยื่นแ้ม้าวามาให้และุแม่ัว้อย็ไม่ัที่ะทำามำอออีน
ฟอ
“้านี้้วย”
ฟอ
“น่ารั”
มือให่บีบแ้มนิ่มอแบฮยอน่อนะยือออย่ามันเี้ยวนร่าบา้อปัมือออไป
พร้อมับยู่หน้าอย่าน่ารัน่าั
“เ็บนะ
ไปอาบน้ำแปรฟันเลยนายน่ะ เี๋ยวันะทำอาหารให้ินเสร็แล้วะไ้ออไปทำาน” แบฮยอนี้หน้าอีนเป็นแมสั่
ส่วนานยอล้ยมือทั้สอ้าึ้นเหนือหัวยิ้มๆ
“รับๆ
แล้วลูล่ะื่นยั”
“ยัเลย
สสัยเพลียเพราะเมื่อวานเล่นับลู่หานับเฮุนทั้วันเลย... ไปอาบน้ำไ้แล้ว!!”
ประโยหลัเอ็ใส่นัวสูที่ยัรุ่มร่ามับร่าายัวเอไม่เลิน้อแะมือปลาหมึออเป็นพัลวัน
“ไปแล้ววว”
ฟอ
“าน!!!”
Rrrrrr
เสียโทรศัพท์ัึ้นัเสียอแบฮยอน่อนที่เ้าัวะหันไปสนใโทรศัพท์เรื่อบาอัวเอที่บาอยู่ในห้อนั่เล่น
อิน..
“ฮัลโหล
อินมีอะไรหรือเปล่า”
(แบฮยอนใ่ไหม?)
“อื่อ
ันเอมีอะไรหรือเปล่าไม่เอันั้นาน”
(ไม่มีอะไรมาหรอแ่ะบอว่ายอลอแล้วนะ)
“ริหรอ!!! เมื่อไหร่อ่ะ”
(เมื่อวานนี้เอ
ถ้าว่า็มาเยี่ยมนะพาหลานมา้วย)
“ไ้ๆไว้เอันนะ”
(อื้อ)
แบฮยอนวาสาย้วยวามีใ
มือบาสั่นระริริมฝีปาอิ่มเผยอยิ้มอย่าน่ารั
ยอูลอแล้วอย่านี้เ้าหมู็มีเพื่อนเล่นัวน้อยเพิ่มมาอีนแล้วสินะ
“...”
ร่าบาเินเ้าไปทำอาหาร่อในรัวอย่าอารม์ีเมื่อิถึอนา
าแ่ลู่หานับเฮุนไม่รู้เมื่อไหร่ะมีหลานัวน้อยๆมาเพิ่มอีนะ
เห็นลู่หานโอรวยว่าอยามีลูั้นานแล้วแ่เฮุน็มัวแ่อิอออยู่นาน
านยอลที่อนนี้อาบน้ำเสร็เรียบร้อย็เินย่อไปที่ห้ออเ้าแฝ
็เห็นเ้าแฝอ้วนลมอนนอนแผ่เป็น้อนเ็มเียนไม่เหลือที่ว่า เสียหายใและเสียรนเบาๆที่บ่บอว่าเ้าหมูอทั้สอำลัหลับฝันีนไม่อยาื่น
“....”
“....”
ร่าสูทรุัวนั่ลบนพื้นเบาๆ้อมอใบหน้าบู้บี้อเ้าอออนอย่าเอ็นู
ใบหน้าอ้วนลม
แ้มย้วยนั่นน่าฟันี่ยัไม่รวมราบน้ำลายที่ิเ็มแ้มนั้นน่าัเสียไม่มี
ฟอ
้มลหอมหมูอออน่อนะหอมหมูอุนอีนแ่...
“แอ้!!”
“ู่ววววว”
ุบๆๆ
อุนลับลืมาื่น่อนะร้อไห้แผเสียลั่นนุพ่อัวโ้ออุ้มพาบ่าบ้นเบาๆ
แ่ไม่มีท่าว่าะหยุึพาเ้าอุนออมา้านอเพราะลัวว่าะร้อเสียันปลุอออนื่นึ้นมาอีน
ที่นี้เาไม่ไ้ไปทำานแน่
“ไม่ร้อนะรับ
ู่ววว” านยอลเินอุ้มอุนรอบห้อนั่เล่น
แ่ไม่มีทีท่าว่าลูหมูัวนี้ะเลิ้มหลับอีรอบ เพราะวาใสำลัมอมาทีุ่พ่อาแป๋วพร้อมับยิ้มหวานโว์เหือแๆนนเป็นพ่ออยิ้มับวามอารม์ีอเ้าื้อัวนี้ไม่ไ้
“ไม่หลับแล้วหรือไเรา
แหนะยัยิ้มอี” านยอลหัวร่อ่อระิับเ้าหมู พาันเินเ้าไปในห้อรัวที่ส่ลิ่นหอมุยออาหารที่แบฮยอนทำ
“าน..อ้าวอุน
ื่นแล้วหรือรับ”
แบฮยอนหันมา่อนะเอับุพ่อัวโและสมุนัวลมที่อยู่ในอ้อมแน
เ้าหมูน้อยนน้อยิ้มหวานให้นเป็นแม่่อนะโน้มัวไปหาอย่าแร
นานยอลและแบฮยอน้อรีบ่วยันประอ
“มามะ
มาหามะม๊าีว่าให้ปะป๊าิน้าวเหนอะ”
แบฮยอนรับร่าอ้วนออุนมาไว้ในอ้อมอ่อนะปล่อยให้านยอลไปิน้าว
ส่วนแบฮยอน็เล่นับลูไปพลาๆ
“าน
อินโทรมาบอันว่ายอูลอแล้วนะเมื่อวานนี้ เราไปเยี่ยมันนะ”
“ไ้สิแ่ไม่ใ่วันนี้นะ
พรุ่นี้อนเย็นไ้หรือเปล่า
ันไม่อยาให้นายไปไหนมาไหนนเียวเี๋ยวพรุ่นี้่อยไป้วยันนะ”
“อื้อ”
ร่าบาพยัหน้า่อนะ้มลเล่นับลู่อ
แบฮยอนรู้ว่าานยอลเป็นห่วัวเอแ่ไหนและแบฮยอน็ไม่เยัวามเป็นห่วอานยอลสัรั้
“ันไปทำาน่อนนะ
ูแลลูีๆล่ะแล้วอนเย็นะรีบลับ”
แบฮยอนับลูหมูอุนที่มาส่านยอลที่หน้าประูห้อ ุแม่ัว้อยยิ้มหวานส่ไปให้อีนพร้อมับยื่นหน้าให้านยอลหอมและหอมอีนลับ
“ปะป๊าไปทำาน่อนนะรับ
อยู่ับมะม๊าอย่าื้อนะไม่ั้นมะม๊าร้อไห้”
านยอลว่าแล้วหอมแ้มยุ้ยออุนอย่ารัใร่
“ับรถีๆนะาน”
“รับๆ”
“หิวแล้วหรอรับ
มาเี๋ยวมะม๊าให้ินนมนะ” แบฮยอนเอ่ยถามเ้าื้อเมื่อเ้าัวเอาแ่ิ้นลุลัและอแ
ร่าบาทรุัวลนั่ที่โวฟาัวให่ที่านยอลเพิ่ื้อใหม่มาไม่นาน
ประอเ้าหมูอ้วนไว้แนบอ
“แอะ..แอ้”
“ู่ววว
เียบนะรับ”
มือบาเลิเสื้อยืึ้น่อนะยหมูอุนแนบอเพื่อให้ลูไ้ินนมไ้สะวๆ
พอเห็นแหล่อาหารอันโอาเ้าหมูน้อยนน้อ็ระโนใส่อย่าหิวโหยทำเอานเป็นแม่หน้าเบ้้วยวามเ็บ
“อ๊ะ!! เบาๆสิ” เอ็ลูเบาๆ้วยวามเอ็นู
รอยยิ้มบาเบาึ้นบนใบหน้า มอูอุนูนมอย่าเอาเป็นเอาาย็อที่ะหัวเราะออมาไม่ไ้
“แอ้!!!” เสียออออนัมาาในห้อ
สสัยหิวนมอีนแล้วสินะ
แบฮยอนถอนหายใ่อนะอุ้มอุนทีู่นมอยู่เินไปหาอออนที่ห้อ
ารเลี้ยลูนี่ไม่่ายเลยสันิเียววววว..
.....................................................................................
ลับมาแล้วะ มาแบบริๆัๆ มา่อเรื่อนี้ให้บะ!!!!!
เ้ารู้ววนะว่าหลายนิถึเ้า
อ่านให้สนุนะอีสออนะบแล้ววววTTT_TTT
เม้นให้้าบ้าเถอะนะที่รั พลีสสสส
ความคิดเห็น