' ความรัก คือ ศิลปะที่คนมีความรักเท่านั้น ที่จะเข้าใจเเละเห็นคุณค่า '
...อิมแจบอม...
นักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปะ เอกเปียโน ชายหนุ่มผู้ใช้ชีวิตดังสายลม
ไม่สนใจอะไร หรือใครทั้งสิ้น
แต่ทุกสิ่งก็ต้องเปลี่ยนไป
เมื่อบังเอิญได้เห็นน้ำตาของ “คนๆนั้น” คนที่เขาเคยชินกับรอยยิ้มบนใบหน้าหวานนั้นอยู่เสมอ
ตั้งแต่นั้นมา เขาก็สาบานกับตัวเองว่า จะเป็นผู้ที่คอยปกป้องรักษา “รอยยิ้ม” ของ “คนๆนั้น”
เอง
...ปาร์คจินยอง...
นักศึกษาเอกการเต้นร่วมสมัย มหาวิทยาลัยศิลปะ ชายหนุ่มร่างบาง
ใบหน้าหวาน ผู้อุทิศชีวิตและจิตวิญญาณให้กับการเต้นที่เขารัก
เพราะมันคือสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขที่สุด
แต่แล้วสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็ได้เกิดขึ้นกับเขา เมื่อเขาอาจไม่สามารถทำในสิ่งที่ “รัก”
ได้อีกต่อไป
และเมื่อความสุขจากการได้ทำในสิ่งที่รักได้จากหาย
รอยยิ้มที่เคยประดับอยู่บนใบหน้าก็เริ่มเลือนลาง
หยาดน้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งไหลไม่ขาดสาย
จนกระทั่ง “ใครบางคน” ได้ก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า
มองเห็นไม่ชัดนักในทีแรกเพราะพร่าเลือนจากน้ำตา
จนกระทั่งมือหนาของใครคนนั้นประทับลงที่ใบหน้า
นิ้วเรียวค่อย ๆ เกลี่ยหยดน้ำตา
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังดีก็เริ่มชัดเจน
...มาร์ค ต้วน...
นักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปะ ช่างภาพหนุ่มผู้ที่ซ่อนใบหน้าละลายใจไว้หลังกล้องตัวโต เป็นคนไม่ค่อยพูด ชอบใช้รอยยิ้มในการสื่อสาร
(และหลอกล่อให้คนอื่นทำตามที่ตนต้องการ) แต่ก็ใช่ว่ารอยยิ้มพิฆาตใจนั้นจะใช้ได้กับทุกคน
เจ้าคนตัวเล็กแก้มป่องเปื้อนสี
ที่บังอาจมาแย่งที่ประจำในการถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกดินของเขาคนนั้น! ทำไมถึงกล้าเมินรอยยิ้มที่คนทั้งมหาวิทยาลัยหลงไหลกันนะ!
...แบมแบม...
นักศึกษามหาวิทยาลัยศิลปะ
ว่าที่จิตรกรมือดีของมิติที่เจ็ด (?) เจ้าของรูปร่างเล็กแต่แก้มป่องและบุคลิกเหมือนเมายากันยุงอยู่ตลอดเวลา
แต่ใบหน้ามึน ๆ งง ๆ นั้นแหละ ที่คนค่อนมหาวิทยาลัยเห็นตรงกันว่ามันช่างน่ารักน่าแกล้งหนักหนา
จนกระทั่งวันหนึ่งที่แบมแบมคิดว่าในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มีคนเมายากันยุงกว่าเขา ...
ไอ้หน้าหล่อนี่ใครกัน ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงมายิ้มแป้นแล้นหลังเฟรมวาดรูปของเขาล่ะ!!!???
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น