Original Character Stories

ลำดับตอนที่ #7 : Seven Deadly Sins #บทนำ

รูปไม่เกี่ยวอะไร ชอบเฉยๆค่ะ...


========================================

 ไพรด์มองข้อความที่เพิ่งได้รับเข้ามาโดยเบอร์ปริศนา แถมมือถือเขาก็เมมเบอร์นี้เอาไว้ว่า [คนในความลับ] อีกด้วย...

ทั้งที่เขาไม่เคยให้เบอร์ใครนอกจากเพื่อนสนิทเลยแท้ๆ เบอร์ของเขาก็ยากแก่การสุ่มโทร... พอโทรกลับไปหาเจ้าของเบอร์ก็ปรากฏเสียงไพเราะ

ของหญิงสาวนางหนึ่งว่า [หมายเลขที่ท่านเรียกยังไม่เปิดใช้บริการ...] นั่นยิ่งทำให้เขางุนงงกับเบอร์ประหลาดนี้เข้าไปใหญ่!

 

 และระหว่างกำลังหงุดหงิดเพราะเบอร์ปริศนา เพื่อนทั้งสองคนของเขาก็สังเกตเห็นอาการนั่นเลยเข้ามาทัก

"เป็นอะไรไปวะ ไพรด์?"

ชายหนุ่มเจ้าของผมสีน้ำตาลทองเดินเข้ามาทักก่อน ขณะเหลือบมองโทรศัพท์ในมือเพื่อน

ไพรด์ถอนหายใจ ก่อนจะโชว์ข้อความบนมือถือในเพื่อนดู

"มีข้อความบ้าๆส่งเข้ามา..."

ไพรด์พูด แล้วคนผมขาวที่ยืนถือตุ๊กตาแมวอยู่ข้างๆหนุ่มผมน้ำตาลทองก็พูดขึ้น

"... ข้อความคงไม่ใช่แนวว่าชวนเล่นเกมส์เพื่อแลกของที่ต้องการใช่ไหมครับ ?"

ไพรด์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า

"หรือว่าพวกนายเองก็ได้ข้อความเหมือนกัน ?"

คนผมดำเอียงคอถามอย่างนึกสงสัย ชายหนุ่มอีกสองคนพยักหน้ารับ

"ดูเหมือนจะมีแต่พวกเราสามคนที่ได้ เพราะเพื่อนคนอื่นก็ไม่ได้ข้อความนี้เลย"

คนผมขาวพูดก่อนจะเหลือบมองรอบห้อง

"ข้อความในนั้นพูดว่า [พวกท่านทั้ง 7 คน] แสดงว่านอกจากพวกเราสามคนแล้ว ยังมีอีกสี่คนที่เหลือด้วยที่เจอข้อความแบบนี้"

คนผมขาวพูดเหมือนตัวเองเป็นศาตรจารย์ด้านการวิเคราะห์ข้อความ 

"มาร์ตินเก่งจังเลยยยยยยย!! มาเป็นแฟนฉันเถอะนะ!!!"

คนผมน้ำตาลทองวี้ดว้ายประหนึ่งตัวเองเป็นสาวน้อยชีวิตสดใส ก่อนจะวิ่งไปกอดเพื่อนของตน

"อย่าพูดอะไรน่าขนลุกแบบนั้นอีกเลยครับนาโนคิ..."

มาร์ตินยิ้มสดใสก่อนจะใช้สกิลเสต็ปเทพหลบอ้อมกอดของนาโนคิไปได้ทันท่วงที

ไพรด์ถอนหายใจน้อยๆกับเพื่อนทั้งสองของตัวเอง ก่อนจะก้มลงอ่านข้อความในโทรศัพท์ต่อ

 

[ ขอเชิญพวกท่านทั้ง 7 คน มาร่วมเล่นเกมส์หรรษาของเรา...

กติกานั้นง่ายแสนง่าย คือทำตามคำสั่งของเราที่จะส่งไปให้พวกท่านผ่านโทรศัพท์

ทำให้ครบทุกข้อความ แล้วท่านจะได้สิ่งที่ตนเองอยากได้ที่สุดไป...

 

ปล.เย็นนี้จะส่งคำสั่งข้อแรกไปให้

ห้ามคิดหนี ทิ้งโทรศัพท์ หรือลบข้อความทิ้งเด็ดขาด 

ขอบคุณที่อ่านมาจนจบ ]

 

... อะไรของข้อความบ้าๆนี่กันวะ ...

แล้ว 'สิ่งที่อยากได้ที่สุด' ... เขาอยากได้อะไรที่สุดกัน...

ชีวิตของเขาเพียบพร้อมทุกอย่างแล้วนะ... เขาทั้งไฮโซ  หน้าตาก็ดี ชาติตระกูลก็ดัง หล่อร้าย เรียนเก่ง เสน่ห์แรง (หลงตัวเองขั้นรุงแรง)

ยังไม่เข้าใจว่าต้องการอะไรให้มันมากกว่านี้อีก...!!

แต่ก่อนจะได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ เขาก็เหลือบมองตรงประตูไปเห็นคนผมฟ้าคุ้นตาซะก่อน

"อ้าว... ทำไมถึงมานี่เหรอโอซิโอ้ ?"

ไพรด์เริ่มทักเมื่อคนผมฟ้าเดินเข้ามาใกล้ตัวเขา

"พี่ก็ได้ข้อความเข้าทางโทรศัพท์ใช่ไหม?"

โอซิโอ้พูดพร้อมยื่นโทรศัพท์สีสันฉูดฉาดให้ไพรด์ เขาเหลือบตามองข้อความด้านหน้าตนเองก่อนจะพยักหน้า

...ข้อความที่โอซิโอ้ได้เป็นแบบที่เขาได้ทุกประการเลยล่ะ

"ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะได้ข้อความนี้ล่ะ?"

ไพรด์ถามขณะยื่นโทรศัพท์คืนให้โอซิโอ้

คนผมฟ้าทำตาปรือๆใส่เขาพร้อมตอบเสียงเนิบนาบแบบที่ทำประจำ

"ไม่รู้สิ..."

คำตอบที่ได้รับทำให้ไพรด์แอบเบ้หน้าเล็กน้อย...

มันเป็นคำตอบที่ไร้น้ำหนักเกินไปจริงๆนั่นแหละ... กับไอ้คำว่า 'ไม่รู้สิ' เนี่ย...

แต่โอซิโอ้จริงๆก็อยากตอบว่า 'ความรู้สึกมันบอก' น่ะนะ... แต่ฟังแล้วมันเลี่ยนๆ แถมกระดากปากที่จะพูดด้วย...

"โอ๊ะ! ตอนนี้ก็มีสี่คนที่ได้ข้อความแล้ว... "

นาโนคิพูดขึ้นมา ...เหลืออีกสามคนสินะ

"...ผมว่าผมรู้แล้วนะครับว่าอีกสามคนเป็นใคร"

มาร์ตินพูดพร้อมยิ้มร่า ในขณะที่นาโนคิและไพรด์มองเขาอย่างสงสัย และโอซิโอ้มองเขาแบบไม่รู้เรื่องเท่าไหร่นัก...

ก่อนที่มาร์ตินจะเดินออกไปนอกห้องทันที

 

"อะ... อืม... ฉันก็ได้ข้อความมาเมื่อเช้านี้น่ะ"

เมเดลพยักหน้าหงึกหงักเมื่อมาร์ตินมาถามว่าเธอได้รับข้อความจากบุคคลนิรนามหรือเปล่า

"ฉันก็ได้ค่ะ!"

ฟิวส์พยักหน้าแรงๆอีกคนพร้อมชูข้อความในมือถือให้มาร์ตินดูเป็นการพิสูจน์แท้จริง

"... ได้เหมือนกันค่ะ"

ไอร่าพูดเสียงเรียบๆ พร้อมกอดอกไปด้วย

มาร์ตินพยักหน้ายิ้มๆและขอบคุณทั้งสามคนก่อนเดินออกจากวงของสามสาวมาหาหนุ่มๆที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม

"... ทำไมต้องไปทำท่าเหมือนสตอล์คเกอร์โรคจิตอยู่ข้างเสาแบบนั้นด้วยล่ะครับ?"

คนผมขาวทักไพรด์ที่เกาะเสามองสามสาว ทำหน้าเหมือนไอ้สตอลค์เกอร์โรคจิตแบบที่มาร์ตินบอก

ไพรด์รีบเด้งออกจากเสาในทันที...

"ใช่จริงๆด้วยแหละครับ... ครบเจ็ดคนแล้ว"

และแล้วมาร์ตินก็หันไปพูดกับนาโนคิและโอซิโอ้

"แล้วมาร์ตินรู้ได้ไงว่าต้องเป็นสามคนนั้น?"

นาโนคิเริ่มถาม

"ก็... ทุกคนที่ได้ข้อความน่ะ... เกี่ยวข้องกับไพรด์หมดเลยนี่นา... แล้วในโรงเรียนนี่น่ะ... จะมีสักกี่คนเชียวที่ไพรด์เขารู้จักเป็นการส่วนตัว"

พูดพร้อมยิ้มขำๆออกมา ทั้งนาโนคิและโอซิโอ้พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย

ส่วนไพรด์ก็ได้แต่ค้าง 'จะมีสักกี่คนเชียวที่ไพรด์รู้จักเป็นการส่วนตัว' ... นี่เขาไร้ความเป็นมนุษย์สัมพันธ์ขนาดนั้นเลยเรอะ...

ใช่ซี้!! ตูมันคนรวย คนหล่อ คนเรียนเก่ง... ยากจะเข้าถึง... เลยมีเพื่อนน้อยไงล่ะ!!

ไม่ใช่เพราะเขาไร้ความมนุษย์สัมพันธ์หรอกนะ!! ก็แค่คนรอบข้างไม่กล้าเป็นเพื่อนด้วยเพราะเขาเพอเฟคมากๆต่างหาก!!!

 

"อา... เอาไว้เราค่อยมาคุยกันตอนเย็นต่อเถอะเนอะ..."

นาโนคิพูด เพราะเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้นแล้ว ทั้งสี่คนจึงเดินกลับไปเรียนกันตามเดิม...

 

 

========================================

 

 เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น พร้อมเหล่านักเรียนที่เด้งตัวออกจากที่นั่งพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย...

ไพรด์มองมือถือของตัวเองที่เพิ่งได้รับข้อความมาใหม่ตอนออดดังอย่างรู้เวลา...

 

[ คำสั่งที่หนึ่ง : มาที่ศูนย์กีฬาเดี๋ยวนี้ ]

 

โอเค... อาจจะดูบ้าไปหน่อย...

แต่ทำไมเขาต้องไปด้วยล่ะ!!

เขาอยากกลับบ้านไปเล่นเกมส์มากเลยนะตอนนี้!!!

คิดแล้วก็เก็บกระเป๋าแบกพาดบ่า โดยมีจุดหมายจะกลับบ้านเพียงอย่างเดียว

แล้วโทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง

ไพรด์ถอนหายใจก่อนจะหยิบมันขึ้นมาเปิด

 

[ ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!!

 ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!!

 ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!!

 ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!!

 ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!!

 ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ห้ามหนี!! ]

 

เขาแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้งในทันที!!

นี่มันอะไรกัน!!?

พอจะกดลบข้อความ ปุ่มลบก็หายไปจากหน้าจออย่างกับเรื่องโกหก!!!

นี่มัน... บ้าไปแล้ว... บ้าไปแล้วชัดๆ

"นาโนคิ... วันนี้ไปเที่ยวกับพวกเราเถอะน้า~"

เสียงออดออ้อนของสาวๆดังขึ้นมา ทำให้ไพรด์หันไปมอง...

นาโนคิจะไปโรงยิมหรือจะไปกับสาวๆกันนะ...

"... ผม ...!!"

นาโนคิยังไม่ทันตอบเหล่าสาวๆ มือถือของเขาก็ดังขึ้นซะก่อน 

พอเปิดออกมองข้อความที่ได้มาใหม่ก็ปิดแทบไม่ทัน...

"... วันนี้ผมไม่ค่อยว่างเท่าไหร่น่ะ ขอโทษด้วยนะครับสาวๆ"

และสุดท้าย... นาโนคิก็พ่ายแพ้เมจเซจสินะ...

 

"... ทั้งสองคนก็เลยได้ข้อความ  ห้ามหนี!! ไปแสปมสินะครับ... "

มาร์ตินพยักหน้าอย่างเข้าใจ เมื่อทั้งไพรด์และนาโนคิต่างสาธยายความกลัวต่อเมจเซจห้ามหนี

ส่วนมาร์ตินกลับไม่ได้ข้อความห้ามหนีเลย... ก็เพราะเขาไม่คิดจะไปโรงยิม... ไม่ได้คิดจะหนีน่ะสิ...

พอคิดดังนั้นโทรศัพท์ของมาร์ตินก็ดังขึ้นมา ทำเอาอีกสองหนุ่มสะดุ้ง...

คนผมขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะปิดมัน...

"... มีอะไรเหรอมาร์ติน?"

นาโนคิถาม คนผมขาวส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง...

 

ข้อความที่เห็นในโทรศัพท์เมื่อครู่...

[ From : SECRET PERSON

 

A

L

O

N

E 

 

Good Luck ;) ]



========================================


 

:)  Shalunla