ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : >SHORT FIC< #Joel Part
- - - - - - - - - - - - - -
ผมถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายอีกครั้งขณะเดินตรงไปที่สวนสาธารณะ
เพราะว่าวันนี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรดี ก็เลยคิดจะมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะแห่งนี้
คิดอย่างเนือยๆจบก็ทิ้งตัวลงบนชิงช้าที่ห้อยระโยงระยางพลางแกว่งชิงช้าเล่นแล้วมองท้องฟ้าเรื่อยเปื่อย
' เล่นคนเดียว... มันจะสนุกอย่างนั้นเหรอ ? '
เสียงที่ดังขึ้นด้านข้างทำให้ผมหันไปมอง...
เด็กผู้หญิงวัยเดียวกันกับผมกำลังมองมาทางผมพร้อมท่าทีสงสัย
ผมสีทองของเธอกลับโดดเด่นเพราะแสงแดดร้อนจ้าที่ส่องลงมา ดวงตาสีเขียวมรกตนั่นก็ด้วย...
ทั้งสวยและโดดเด่น จนผมไม่อาจถอนสายตาไปจากใบหน้านั่นได้เลย...
และเมื่อรู้ตัวว่าเผลอจ้องเธอมากไป เลยหลบสายตาของเธอ ทำเป็นมองไปทางอื่น...
' ไม่สนุกหรอก... แต่ไม่มีใครเล่นด้วยนี่นา '
ตอบเธอไปพลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แต่เธอกลับพูดต่อ
' งั้นก็... มาเล่นด้วยกันสิ ! '
คำเชิญชวนนั่นดังขึ้น พร้อมเธอที่เข้ามาดึงแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วดึงผมให้เดินตามเธอไป
พวกเราสองคนเล่นของเล่นในสวนสาธารณะกันจนกระทั่งพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้า
เธอจึงพูดขึ้นมาว่าถึงเวลาต้องจากกันแล้วล่ะ
แม้จะรู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่ต้องแยกกับเธอ แต่ผมก็โบกมือลาเธอแต่โดยดี
... เพิ่งจะรู้ได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ถามชื่อของเธอเลย
ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที มองเวลาในโทรศัพท์ตัวเอง เวลาก็ปาไปเที่ยงครึ่งแล้ว
ผมลุกขึ้นอาบน้ำ แต่งตัวก่อนจะเดินไปทำอาหารในครัวกิน
... ชีวิตที่ไม่มีพ่อแม่มาคอยจัดการมันก็ต้องดูแลตัวเองล่ะนะ ...
พอกินซีเรียลกับนมที่มีในตู้เย็นเสร็จก็ลองเดินไปสวนสาธารณะอีก เผื่อจะได้เจอเธอ
... แล้วก็ได้เจอจริงๆซะด้วยสิ ...
ผมไม่รีรอที่จะถามชื่อเธอทันที เธอหันมายิ้มให้ผมพร้อมตอบ
' ฉันชื่อชาร์จ๊ะ '
รอยยิ้มนั่นยังคงสวยงามและน่าจดจำเสมอ...
' ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ ? '
เธอถามกลับ พร้อมหัวเราะแหะๆ ราวกับขำตัวเองที่ไม่ได้ถามชื่อผมเช่นเดียวกัน
' ... โจเอล '
ผมตอบ เธอยิ้มหวานอีกครั้ง จนผมอดไม่ได้ที่จะใจเต้นแรงกับรอยยิ้มนั่น...
' เอ่อ... ถ้าไม่รังเกียจขอเบอร์ได้ไหม ? '
ถามขึ้นอีกครั้ง พร้อมคว้าไอโฟนของตัวเองขึ้นมามือสั่นๆ
เธอขำกับท่าทีของผมก่อนจะตอบ
' งั้นเรามาแลกเบอร์กันเถอะ '
... เพียงเท่านั้น วันของผมก็ไม่น่าเบื่ออีกต่อไป ...
ผมคิดว่าพวกเราจะเล่นสนุกกันแบบนี้ต่อไปอีกนานๆ
จนกระทั่งวันที่ [ผู้ชายคนนั้น] ได้เข้ามาในชีวิตเธอ...
ซาครอส ชาร์ต...
เธอเริ่มห่างกับผมออกไปเรื่อยๆ คงไม่ต้องบอกว่ามันน่าเจ็บใจแค่ไหน...
รอยยิ้มของเธอถูกมอบให้ผู้ชายคนนั้นไปจนหมด...
ผมเจ็บใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง...
" ชาร์... ว่างหรือเปล่า ? "
ถามใส่โทรศัพท์ไปโดยที่ตัวเองก็เหมือนจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว
" อยากเล่นด้วยจัง... เจอกันที่สวนสาธารณะเอาไหม ? "
คำตอบที่เธอตอบมาย่อมเป็นไม่ว่างอยู่แล้ว...
เพราะผู้ชายคนนั้นอีกไงล่ะ...
ผมโมโหนะ...
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลยนี่นา...
ทิ้งตัวนั่งลงบนชิงช้าอีกครั้ง โดยที่ไม่มีเธอนั่งข้างๆผม...
แต่แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งทิ้งตัวลงบนที่นั่งว่างๆนั่น...
" ทำหน้าเป็นหมาเหงาไปได้ เป็นเด็กผู้ชายที่น่าโมโหจริงๆ... "
ผมหันขวับไปทางเจ้าของเสียงนั่นก่อนจะพบ
ผู้หญิงที่มีผมยาวสีขาว และดวงตาสีแดงฉานกำลังมองมาทางผม
" แค่เห็นหน้าเธอ ฉันก็หงุดหงิดแล้ว เป็นเด็กแท้ๆ แต่ทำหน้าเหมือนคนลุงวัยกลางคนอกหัก "
เธอบ่นต่อ โดยที่ผมยังคงมึนงง แล้วพูดออกไป
" ... อะไรของป้าเนี่ย ? "
เท่านั้นแหละ... เธอก็แหวผมเสียงดังลั่นสวนสาธารณะ จนคุณแม่และคุณลูกท่านอื่นๆหันมามอง
ที่ผมกับเธอเป็นจุดรวมสายตาในทันที
" ฉันแค่ไม่ชอบเห็นเด็กทำหน้าเศร้า!! แค่พูดอ้อมโลกไปหน่อย! แต่นายกลับมาเรียกฉันว่าป้าเนี่ยนะ!!
ฉันชื่อโอบานะ!! ไม่ใช่ป้า!!! "
เธอพูดจบก็เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเป็นจุดรวมสายตาของฝูงชน เลยหรี่เสียงลงแล้วหย่อนตัวนั่งที่ชิงช้า
ตามเดิน พร้อมทำปากขมุบขมิบบ่น
แต่เพราะท่าทีแบบนั้น... ผมก็อดไม่ได้ที่จะเผลอขำออกมาเล็กน้อยเหมือนกัน...
#แอร๊ เบี้ยวบาปเจ็ดประการค่ะ ////
คือพอไปอ่านเอนทรี่คาเงโร่ของปิ่นมามันก็แบบ... แต่งเล่นแมร่ง #ผิดมาก
โอ้ยยยยยย ชอบมากค่ะ เห็น AB เยอะมากเลย ฮา
ว่างๆจะลองแต่งเอบีบ้างค่ะ !
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น