ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Seven Deadly Sins #1
ดองนานดีกว่าไม่แต่งเลย OTL''
โดนแม่จ๋าบล็อคตัวอยู่บ้าน ด้วยเหตุผลว่า
" พรุ่งนี้ค่อยไปงานหนังสือ วันนี้เพิ่งกลับกรุงเทพพักก่อนๆ " #ไปวันนี้ก็ได้แม่ มินแข็งแรงส์
เข้าเรื่องๆ ขอโทษที่ดองนานมากมายค่ะ ฮือ ._.
======================================================
ตอนนี้ทั้ง 7คนก็ได้มายืนกันอยู่ในโรงยิมแล้วเรียบร้อย
โดยมีไพรด์และเมเดลส่งสายฟ้าฟาดออกจากตาใส่กันเป็นระยะ
และเสียงหยอกล้อของนาโนคิที่ม่อสาวเรื่อยๆ ทำให้บรรยายกาศตอนนี้มันครื้นเครงมาก...
[ .... ได้เวลาเริ่มเกมส์กันแล้ว ... ]
และเสียงที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้ทุกคนหยุดชะงักหันไปมองทางที่มาของเสียงทันที
... มันก็แค่เสียงที่ลอดออกมาจากลำโพงเท่านั้นแหละ
และถ้าจำวิ่งไปที่ห้องกระจายเสียงก็ค่อนข้างไกลจากที่นี่
ดังนั้นจึงไม่มีใครคิดจะวิ่งไปดูหนังหน้าไอ้คนคิดเกมส์บ้าๆนี่ ...
[ ตรงหน้าของทุกคนตอนนี้มีกล่องทึบอยู่
ขอให้ทุกคนจับฉลากขึ้นมาเพื่อเลือกคู่ที่จะต้องอยู่เป็นเพื่อนกันต่อจากนี้... ]
แล้วทุกคนก็มองด้านหน้าตนเอง
... กล่องปริศนามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ...
[ เราจะเริ่มเกมส์แรกกันแล้ว...
เกมส์ตะลุยความมืดในจิตใจไง... ]
ถึงแม้ทุกคนจะดูงงกับคำพูดนั่น แต่ก็มีอยู่คนนึงที่ดูจะเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว...
ไอร่าเหลือบมองคนผมขาวที่หัวเราะออกมาเบาๆราวกับเป็นเรื่องตลก
' ...ทำไมถึงทำหน้าเหมือนรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นกันนะ ? '
คนผมแดงได้แต่คิดในใจแล้วเบือนสายตาออกจากมาร์ตินที่หยุดหัวเราะไปแล้ว
[ อย่าเพิ่งถามอะไรเลย... ลองจับคู่ดูก่อนเถอะ... ]
พอเสียงนั้นเงียบหายไป ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรอีก...
จนกระทั่งโอซิโอ้พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบในโรงยิม
" รีบเล่นเกมส์นี่ให้มันจบเถอะ... อยากนอนใจจะขาดแล้ว... "
พูดพร้อมเดินไปล้วงมือลงในกล่องแล้วหยิบกระดาษขึ้นมาอย่างรวดเร็ว...
ก่อนจะมองไปทางไอร่าที่สะดุ้งตัวอย่างงงๆ...
" ผมได้พี่ไอร่า... "
พอได้ยินดังนั้นไพรด์ก็แทบจะสำลักอากาศออกมาทันที...
ก่อนที่จะมีแสงสว่างออกมาจากกล่องเรียกสายตาทุกคน...
[ ลืมบอกไปว่าถ้าใครจับได้อีกคน ชื่อของทั้งคู่จะหายไปจากกล่อง
เพื่อป้องกันการจับได้ชื่อซ้ำกันน่ะนะ... ]
เสียงประกาศเงียบลงพร้อมแสงสว่างที่ดับลง
ก่อนที่จะมีแสงสว่างที่ข้อมือของไอร่ากับโอซิโอ้แทน
... เอ่อ... โซ่ล่ามมือของทั้งคู่คะทุกท่าน ....
" ทำไมต้องมีโซ่ล่ามด้วย(วะ)คะ !!? "
ไอร่าพูดขึ้นพร้อมชูมือตัวเองขึ้นมาดู ทำให้โอซิโอ้ที่ถูกล่ามต้องยกตามอย่างมึนๆ...
[ จะได้แยกกันไม่ได้ หรือเล่นตุกติกกันไม่ได้ไงจ๊ะ ! ]
และเสียงประกาศก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแจ่มใส...
ปึด ! ... เสียงเส้นประสาททำการขาดตัวของทุกคน...
เมื่อเห็นดังนั้นเมเดลเลยรีบเข้าไปจับฉลากต่ออย่างช่วยไม่ได้...
" [ตี๊ดดดดดดดดดดดดด] !!!!!!!! #หยาบคายเกินกว่าจะออกสื่อ "
สบถออกมาขนาดนี้คงไม่ต้องบอกว่าจับได้ใคร...
ไพรด์ที่เริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆก็ต้องสะท้านกว่าเดิมเมื่อที่ข้อมือของตัวเองเริ่มเรืองแสง
... ตรูว่าแล้วไง ว่าต้องเป็นตรู ...
และมาร์ตินที่เริ่มมองเหตุการณ์เมื่อครู่ก็นิ่งไป
พร้อมหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดอ่านข้อความอีกครั้ง
... [ A L O N E ] ...
... การจับคู่นี้น่ะ มันถูกกำหนดไว้แต่แรกแล้วไม่ใช่หรือไง ... ?
และก่อนจะได้คิดอะไรมากกว่านั้น
ข้อมือของฟิวส์กับนาโนคิที่ยืนอยู่ข้างๆก็เรืองแสงซะแล้ว...
" ละ... แล้วมาร์ตินจะคู่ใครล่ะ !!? "
นาโนคิหันไปตะโกนใส่ลำโพงเมื่อเห็นว่าคนผมขาวไม่มีโซ่ขึ้น...
[ เจ้าตัวก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าตัวเองต้องไปไหนน่ะ ? ]
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองมาร์ตินที่แค่เค้นหัวเราะกับตัวเองเท่านั้น
และก่อนที่จะมีใครถามอะไรมากกว่านี้อีก...
พื้นข้างล่างตัวของไอร่าก็หายไป...
ส่งผลให้คนผมแดงร่วงลงไปโดยที่ยังไม่ทันได้กรี๊ดทันที
ตามไปด้วยโอซิโอ้ที่ถูกล่ามติดไอร่าเอาไว้...
ส่วนคนอื่นก็มีชะตาไม่ค่อยแตกต่างกัน...
ทำให้ตอนนี้เหลือแต่มาร์ตินที่ยืนอยู่ที่เดิมเท่านั้น...
[ ยินดีต้อนรับนะมาร์ติน ... ]
เสียงจากลำโพงดังขึ้นอีกครั้ง คนผมขาวหันไปยิ้มให้ลำโพงนั่นด้วยสีหน้าจริงใจ...
" บาปจะชัดขึ้นหลังจากนี้ไปสินะครับ ? "
.... มีเสียงหัวเราะจากลำโพงดังออกมาเป็นเชิงว่าถูกต้อง
[ เอาล่ะ... ลองอนุมานมาอีกสิจ๊ะ... ]
พอได้ยินคำแบบนั้น คนผมขาวเลยพูดต่อกับลำโพงในโรงยิมอันว่างเปล่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
" การจับคู่เล่นเกมส์แบบนี้คือคุณต้องการกระตุ้นบาปของพวกเรา
โอซิโอ้จะทำตัวเอื่อยเฉื่อยอยู่แล้ว แต่การเอื่อยเฉื่อยของเขาจะกระตุ้นบาปของไอร่าให้หงุดหงิดกว่าเดิม
เมเดลกับไพรด์น่ะกัดกันตลอด ยิ่งอยู่ด้วยกันแบบนี้ความถือตัวของไพรด์จะมากขึ้นแน่นอน
ส่วนนาโนคิที่อยู่กับฟิวส์แค่สองต่อสอง ไม่ต้องบอกถึงความหื่นแบบอันลิมิตเลย...
ส่วนผม... พอไม่มีคู่ก็จะอิจฉาทุกคนใช่ไหมล่ะ ? "
... มีเสียงปรบมือจากลำโพงออกมาอีกครั้ง...
[ แต่แค่อยู่ด้วยกันมันกระตุ้นได้ไม่มากหรอกเนอะ ~? ]
มาร์ตินยิ้มรับคำพูดนั่นพร้อมพูดต่อด้วยหน้าตาย
" ดังนั้นไอ้เกมส์ตะลุยความมืดในจิตใจที่คุณพูดก็คือ...
การให้พวกเราทุกคนเห็นอดีตของตัวเองที่จะกระตุ้นบาปล่ะซิ ? "
ได้ยินเสียงปรบมือพร้อมหัวเราะชอบใจดังออกมาจากลำโพงอีกครั้ง
[ ฉลาดมากจ๊ะมาร์ติน ~ ดังนั้น ! เรามาเริ่มตะลุยอดีตกันเถอะนะ !! ]
พูดจบทุกอย่างก็มืดลงไปทันที...
ก่อนที่จะค่อยๆมีแสงสว่างขึ้นมาเล็กน้อย...
มาร์ตินเหลือบตาสีเหลืองของตัวเองมองรอบด้านก่อนจะชะงักไป...
... เหมือนตอนนั้นไม่มีผิดเลย ...
ราวกับ 'ย้อนเวลา' กลับไปตอนนั้นเหลือเกิน...
=========================================
ไอร่าที่เดินตามทางเดินมืดทอดยาวไปชะงักเล็กน้อย
เมื่ออยู่ๆก็เดินออกมาพบแสงสว่าง...
แล้วก็ต้องชะงักกว่าเดิมเมื่อพบว่าที่นี่คือสถานที่คุ้นตาสุดๆ...
" ... มีอะไรหรือเปล่าครับพี่ไอร่า ? "
โอซิโอ้ถามขึ้นเมื่อเห็นคนผมแดงมีสีหน้าพะอืดพะอม...
" ... ไม่มีอะไร "
ไอร่าตัดบทก่อนจะเดินนำคนตัวสูงไปเล็กน้อย...
... เหมือนกับกลับมาอยู่ที่บ้านของตัวเองเลย ...
=========================================
" เดินช้าจังเลยนะนายเนี่ย !!! "
" เธอนั่นแหละ เดินไวไปเฟ้ย !!! "
... ไพรด์และเมเดลยังคงกัดกันต่อเนื่องไม่หยุดหย่อน
จนกระทั่งเห็นแสงสว่าง ทั้งคู่จึงเงียบลงแล้วเร่งฝีเท้าให้ถึงแสงไวๆ ...
แล้วทั้งคู่ก็ต้องชะงักกันไปแทบจะในทันที...
" เฮ้ๆ... ที่นี่มัน... "
ไพรด์พูดพร้อมมองรอบด้าน... ดูยังไงก็ใช่แน่ๆ...
ที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้น่ะ... ดูยังไงก็ต้องเป็น...
" ... บ้านนาย "
เมเดลต่อท้ายประโยคพร้อมมองรอบด้านอีกครั้งหนึ่ง...
=========================================
" เอ่อ... ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย ? "
นาโนคิถามขึ้นพร้อมมองรอบด้านตัวเองอีกครั้ง
เขากับฟิวส์ตกลงมาก็โผล่ที่หน้าบ่อน้ำพุสีขาวนี่ซะแล้ว...
" ... ที่นี่มันคุ้นๆนะคะ ว่าไหม ? "
ฟิวส์พูดพร้อมลุกขึ้นยืนและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
ก่อนจะต้องหันขวับไปมองรอบตัวอีกครั้งด้วยสีหน้าตื่นตระหนก...
" ... แต่พี่ว่ามันไม่คุ้นพี่นะ ... "
นาโนคิกำลังจะพูดหยอกต่อ แต่ก็ต้องนิ่งไปเมื่อเห็นฟิวส์เงียบสนิท
คนผมเฮเซลเเหลือบตามองตามสายตาของร่างเล็กก่อนจะเบิกตากว้าง
.... ภาพตรงหน้าของทั้งคู่คือเด็กผู้หญิงที่หน้าเหมือนฟิวส์มาก
เหมือนจนแทบจะนึกว่าเป็นคนเดียวกัน .....
" ... เฮ้... นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ ? "
นาโนคิพูดอีกครั้งในขณะที่ฟิวส์เริ่มก้มหน้าหงุด
" ... ฉันคิดว่า ...พวกเรากำลังอยู่ใน [อดีต] ของฉันน่ะค่ะ "
=========================================
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น