มาดูฮวงจุ้ยที่บ้านผมไหม

บทนำ

เสียงเรียกเข้าของมือถือที่ดังอยู่จากมุมไหนสักแห่ง ขับให้ปาร์คเหมือนจะเริ่มได้สติขึ้นมาทีละน้อย ดวงตารูปอัลมอนด์ค่อยๆ กะพริบขึ้นลงเพื่อขับไล่ความงุนงงที่เข้ามาโจมตี พร้อมกับมือขาวเนียนสุขภาพดีที่ยกขึ้นกุมขมับตัวเองไปด้วย เพื่อขับไล่ความหนักอึ้งที่มันกำลังเล่นงานเขาอย่างหนัก

"บ้าเอ๊ย! ทำไมมันปวดหัวขนาดนี้วะ"

ซินแสหนุ่มเริ่มกับตัวเองด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ พร้อมกับพยายามจะลุกขึ้นนั่ง หวังจะพาร่างกายไปยังส่วนของห้องน้ำแล้วราดรดสายน้ำเย็นฉ่ำชะล้างความมึนงงออกไปให้หมด

ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำตามใจคิด ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่พาดทับกอดรัดช่วงเอวก็ฉุดรั้งตัวเขาเอาไว้เสียก่อน และนั่นก็ทำให้ซินแสหนุ่มเพิ่งจะได้สังเกตได้ว่า ตอนนี้ร่างกายของตนภายใต้ผ้าห่มนั้น ไม่มีแม้แต่ผ้าผ่อนห่อหุ้มเลยสักชิ้นเดียว ทั้งเรื่องสำคัญที่ปาร์คต้องตระหนักมากกว่าเรือนร่างโป๊เปลือยก็คือ

ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขา...

"อะไรวะเนี่ย! นี่เราเมาถึงขนาดมานอนกับคนอื่นเลยเหรอวะ"

ปาร์คพยายามนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็นึกไม่ออก ด้วยว่าที่เขาจำได้ในตอนนี้เป็นเพียงภาพที่ตนนั่งดวลเหล้ากับสถาปนิกหนุ่มจอมเรื่องมากเท่านั้น

"นี่คุณ คุณครับ เฮ้ย...ผู้ชายเหรอวะ"

ปาร์คพยายามจะปลุกเจ้าของลำแขนที่พาดทับตัวเขาเอาไว้ เพื่อสอบถามถึงเรื่องราวเมื่อคืนให้มันหายข้องใจกันไปเลย ทว่าพอได้สังเกตดีๆ ถึงได้เห็นว่าท่อนแขนที่พาดทับตนนั้น เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่ผู้หญิงคงไม่มีอย่างแน่นอน

ความรู้สึกแรกในตอนนี้ของซินแสหนุ่ม คงหนีไม่พ้นตกใจปนกังวลอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะถึงแม้เขาจะไม่ได้ยึดติดหรือมีปัญหาอะไรในการมีความสัมพันธ์กับผู้ชายด้วยกันเอง แต่นี่ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสประสบการณ์ใหม่แบบนี้ และก็ไม่รู้ว่ามาด้วยความตั้งใจด้วยรึเปล่า

คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของปาร์คเต็มไปหมด ทำไมเขาถึงได้มาอยู่ที่นี่ในสภาพนี้ ทำไมเขาถึงได้โผล่มานอนกับใครก็ไม่รู้ในลักษณะที่ชวนให้คิดลึกอย่างไม่ต้องสงสัย แล้วเมื่อคืนเขาโดนกระทำหรือเขาเป็นฝ่ายคุมเกมกันแน่ เรื่องความปลอดภัยล่ะ อยู่ในระดับที่ดีไหม และคำถามสำคัญก็คือ...

ผู้ชายที่ซุกหน้าอยู่ใต้ผ้าห่มในตอนนี้เป็นใครกัน ในเมื่อเขาก็ไม่ได้สนิทกับใครถึงขนาดจะกล้าปล่อยตัวให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

หรือจะเป็นเฉิน ผู้ช่วยคนสนิทของเขา ซึ่งนั่นก็ไม่น่าจะใช่เพราะทั้งคู่แยกย้ายกันไปตั้งแต่มีงานช่วงสายของวันแล้ว ทั้งเมื่อตอนที่เขาไปยังสำนักของอาจารย์ซาง ตัวผู้ช่วยหนุ่มก็ไม่ได้ไปด้วยแต่อย่างใดเพราะฉะนั้นเฉินจึงถูกตัดไปอย่างไม่ต้องสงสัย

เดี๋ยวนะ...สำนักอาจารย์ซาง

"หรือว่า..."

เมื่อสามัญสำนึกเริ่มจะจำได้เลือนรางว่าสถานที่สุดท้ายที่ตนอยู่ คืองานเลี้ยงฉลองในสำนักของอาจารย์ ใบหน้าซีดเผือดอยู่แล้วของซินแสหนุ่มยิ่งไร้สีลงไปมากกว่าเก่า เมื่อความทรงจำเริ่มไหลกลับเข้ามาว่าคนสุดท้ายที่เขาอยู่ด้วยคือ...สถาปนิกหนุ่มจอมโวยวายอย่างนาวีนั่นเอง

ก้อนน้ำลายเหนียวถูกกลืนลงคอด้วยความยากลำบากเมื่อเริ่มคิดถึงความเป็นไปได้และผู้ชายที่อยู่บนเตียงในตอนนี้ มือขาวค่อยๆ เอื้อมไปยังผ้าห่มที่คลุมร่างชายนิรนามเอาไว้จนแทบมิดหัว เพื่อพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ไม่ใช่เรื่องจริง

"เชี่ยแล้วไง!"

คำสบถหยาบคายที่ไม่ค่อยหลุดออกมานักดังลั่นออกมาจากซินแสหนุ่มแทบจะทันที เมื่อภาพตรงหน้ามันปรากฏชัดแล้วว่าสิ่งที่ปาร์คพยายามหลอกตัวเองมันคือเรื่องจริงทั้งนั้น

สองมือขาวรีบปิดปากตัวเองแทบจะทันที เมื่อเสียงของเขาทำให้คนที่ยังคงนอนหลับอยู่เริ่มขยับตัว เขายังไม่อยากให้นาวีตื่นมาในตอนนี้เพราะซินแสหนุ่มไม่รู้จริงๆ ว่าตนต้องทำตัวอย่างไรกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นดี แต่รู้แน่ชัดก็คือเขาคงไม่กล้าสู้หน้าอีกฝ่ายตอนนี้แน่ๆ

เพราะฉะนั้นการเอาตัวเองออกจากสถานการณ์ชวนอึดอัดก่อนที่เจ้าของห้องจะตื่น น่าจะเป็นคำตอบที่ดีสุดแล้ว

"อึก..."

ทันทีที่สองขาก้าวลงจากเตียงได้ ความรู้สึกรวดร้าวไปตามก้นกบ และต้นขาก็เข้าเล่นงานคนตัวเล็กกว่าอย่างจัง จนเจ้าตัวแทบจะทรงตัวเอาไม่อยู่ น้ำตาเม็ดโตเอ่อคลอขึ้นมาแทบจะทันทีกับเรื่องเมื่อคืน ที่เขายังทำใจยอมรับมันไม่ได้แม้แต่น้อย

"บ้าเอ๊ย! มันใช่เวลามานั่งร้องไห้ไหมวะปาร์ค เรื่องแต่นี้เอง"

ซินแสหนุ่มบอกกับตัวเองแบบนั้น ก่อนจะพยายามฝืนข่มความรวดร้าวที่ก้นขาวเอาไว้สุดใจ แล้วรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ทันทีก่อนที่เจ้าของห้องจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน จนลืมไปว่าตนไม่ได้หยิบของสำคัญที่อาจจะนำความยุ่งยากในวันข้างหน้ามาให้

***