{ SF iKON } ::ย้อนเวลา2 double b (bobby x bi)

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่คิดว่าจะมีคนอ่านฟิคเราเหมือนกันนะเนี่ย 
แถมยังโดนบ่นซะเยอะ ว่าลำพังช่วงนี้สองบีตึงๆ ใส่กัน 
เรายังจะมาแต่งฟิคหน่วงอีก เราเลยมาคืนความสุขให้แก่ชาว ดบบ.ค่ะ 
(ซาวด์มา : เราจะทำตามสัญญา. . . ขอเวลาอีกไม่นาน 5555 )

เหมือนเดิมอะ #ฟิคย้อนเวลาดบบ
แต่งต่อให้แล้ว ชอบไม่ชอบไม่รู้ด้วย นะจ๊ะ นะจ๊ะ นะ.

เนื้อเรื่อง

Title: ย้อนเวลา (2/2)
ต่อเนื่องมาจาก http://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=1265705

Pairing: double b

Note: ให้บาบิได้เล่ามั่ง #ฟิคย้อนเวลาดบบ 1,954 words

เคยได้ยินไหมครับ ว่าความรักมันไม่ยาก แต่รักษาความสัมพันธ์น่ะยาก

ผมก็ไม่เคยเข้าใจ เรื่องที่คนอื่นเค้าพูดกัน จนกระทั่งได้มาเจอกับตัวเอง

เรื่องของผมกับเขา. . .

ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่เหมือนว่าเราห่างกันขนาดนี้ ไม่ใช่เขาที่เดินห่างออกไป หรือผมที่ถอยหลังมา แต่เป็น ‘เรา’ ที่ต่างคนต่างเว้นที่ระหว่างกัน จนมันเกิดเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างเราสองคน เขาก็คงเหนื่อยที่จะเดินเข้ามา ผมเองก็เหนื่อยที่จะเข้าหา จนกลายเป็นว่าพวกเราค่อยๆลดความสัมพันธ์ต่อกันไป ทั้งที่ผมก็ไม่ทันได้รู้ตัว สิ่งที่เราปฏิบัติต่อกันเหมือนเป็นหน้าที่ เหมือนการหายใจ ที่ทำซ้ำเดิมไป ไม่ต้องพยายาม ไม่มีความรู้สึกที่พิเศษ อาจจะไม่ใช่ทั้งชอบ หรือ รัก ไม่ได้ทำเพราะอยากทำ แต่ทำไปเพราะความเคยชิน

ผมยังไปรับเขาตอนเที่ยงที่คณะ ถือของให้เขาตอนเราเดินไปทานข้าวที่โรงอาหาร

เรานั่งทานข้าวกันเงียบๆ เหมือนเป็นปกติทุกวัน แล้วผมก็เดินกลับไปส่งเขาที่คณะ

มีเวลาว่างก็ไปนั่งเฝ้าเขาทำรายงานบ้าง ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง

แต่ก็ไม่มีอะไรพิเศษ

.

.

.

ความรักของเรามันจืดจาง

เหมือนน้ำเปล่า

ผมรู้ว่าเขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน

.

.

.

เขาย้ายข้าวของกลับไปอยู่ที่บ้านเพราะต้องช่วยแม่ดูแลน้องสาว

ช่วงที่พ่อเขาไปทำงานต่างประเทศ  

และนั่นก็ทำให้ผมได้รู้สึก ว่าผมเองก็อยู่คนเดียวได้แม้ไม่มีเขา

อาจจะมีนึกถึงเขาบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่ความคิดถึง

ผมโทรหาเขาเป็นบางวันที่ว่าง หรือคิดขึ้นได้

พูดคุยกันเรื่องทั่วไป . . .

ไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนตอนที่เริ่มคุยกันใหม่ๆ

ฟังจากน้ำเสียงเรียบๆของเขา

ผมก็รู้ว่าเขาก็รู้สึกเหมือนกัน

.

.

.

‘นี่ จีวอน . . .’ อยู่ๆฮันบินก็พูดขึ้นมา ขณะที่ผมพาเขาซ้อนท้ายจักรยานกำลังจะไปส่งที่คณะ

‘หืม ว่า? ’

‘นาย. . . อยากลองคบคนอื่นบ้างไหม?’

‘หมายความว่าไง. . .’ ผมถามขึ้น ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว

‘หมายความว่า เราเลิกกันจะดีไหม’

‘ไม่รู้สิ. . .’ ผมตอบออกไปตามความจริง ผมไม่รู้ว่าเรื่องของเราที่เป็นแบบนี้มันดีหรือไม่ดี เป็นครั้งแรกที่ผมเดาความคิดของเขาไม่ได้ ว่าเขารู้สึกยังไง . .  .

‘. . .’

ฮันบินไม่ได้พูดอะไรต่อ เขานั่งซ้อนท้ายผมเงียบๆ มือของเขาชื้นเหงื่อ เขากำเสื้อของผมแน่นขึ้น และดูเหมือนว่าตัวเขาเอง คงไม่รู้ตัว

‘ฮันบินถึงแล้ว. . . แล้วตอนเย็น?’ ผมยังต้องทำหน้าที่อยู่ไหมนะ

‘ตอนเย็นไม่ต้องมารับหรอก เดี๋ยวกลับบ้านกับแม่’

‘อืม. .’

‘จีวอน . . .’

‘หืม ?’

‘ถ้าไม่มีอะไรจริงๆ ก็ไม่ต้องโทรมาแล้วก็ได้นะ . .’

‘อืม. . .’  เขาคงคิดเรื่องนี้ไว้สักพักแล้วสินะ ก่อนจะพูดมันออกมา คำที่ดูเหมือนว่าควรจะพอซักที กับเรื่องของเรา

‘ฉันไปนะ’ เขาพูดขึ้นก่อนจะเดินหายเข้าไปในตึก ผมที่มัวแต่ใช้ความคิดจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป ซึ่งอาจจะเป็นคำลาครั้งสุดท้าย

.

.

.

ผมไม่ได้ติดต่อเขาไปหลังจากเรื่องวันนั้น

ผมรู้สึกอิสระมากขึ้น สนุกกับการอยู่กับเพื่อนมากขึ้น

มีเวลาไปเตะบอล เล่นเกม โดยไม่ต้องคอยกังวลเกี่ยวกับเขา

เพื่อนของผมก็ถาม ว่าทำไมช่วงนี้เห็นผมว่างๆ

ผมก็ตอบไป . . . ว่าเลิกกับเขาแล้ว

ชีวิตที่อยู่คนเดียว ก็สบายดีเหมือนกันนะ

.

.

.

ผมเจอกับเขาบ้าง ตอนที่เขาเดินผ่านสนามบอล

ตอนที่เดินสวนกันในโรงอาหาร

เขายังดูปกติดี เหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน

เรายิ้มทักทายกันเล็กน้อย

ถ้าบังเอิญมองไปเจอว่าอีกคนกำลังมองอยู่พอดี

.

.

.

ผมเองก็ใช้ชีวิตเป็นปกติเหมือนเดิม

ผ่านไปเจออะไร ก็มีคิดถึงเขาบ้าง แต่มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกทรมาน

ผมเจอเขาน้อยลงหลังจากที่เราจบมหาลัย นับได้จริงๆ ก็ 3ครั้งเองมั๊ง

ครั้งแรก ก็ตอนถ่ายรูปรับปริญญา ที่เราบังเอิญยืนถ่ายอยู่ใกล้ๆกัน รูปบางส่วนของผมเลยติดเขามาด้วย ตอนนั้นผมก็คิดว่าจะไปขอให้เขาถ่ายรูปด้วยกันซักหน่อย แต่มองหาอีกทีเขาก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้. . .

ครั้งต่อมา ก็ราวๆ 5เดือนก่อน ตอนที่ผมขึ้นรถไฟฟ้า ผมเจอคนที่ลักษณะคล้ายๆเขายืนอยู่ตรงด้านหน้าของผมแต่ผมก็ไม่มั่นใจหรอกว่าใช่เขาจริงๆรึเปล่าเพราะเห็นแค่ด้านหลัง

แต่พอมองแผ่นหลังของคนๆนั้น ผมก็คิดถึงฮันบินมากจริงๆ

ครั้งที่สาม เมื่อ 3 อาทิตย์ก่อนตอนผมออกไปซื้อของเป็นเพื่อนจีซู ผมเจอเขากำลังเดินดูของอยู่เหมือนกัน แต่เขาคงไม่ทันสังเกตเห็นผม เขายังดูเหมือนเดิม แววตาซื่อๆของเขาไม่ว่ามองกี่ครั้ง ก็ดูน่าเอ็นดู . . .

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ผมน่าจะได้เจอเขาอีกครั้งคืนวันเสาร์ที่จะถึงนี้

ที่งานแต่งงาน . . .

.

.

.

‘บ๊อบ ! บ๊อบบี้’

‘. . .’

‘ไอ่บ๊อบบบบ’

‘ห๊ะ เรียกทำไมยัยขี้เหร่’

‘ใครยัยขี้เหร่ คนเค้าสวยแล้วย่ะ’

‘มีอะไร?’

‘เลือกช่วยเลือกชุดหน่อยสิ ว่าใส่อะไรไปงานแต่งงานพี่จินฮวานดี’

‘คนไม่สวย ใส่อะไรก็ไม่สวยหรอก . . . อุ๊บ !’ ยัยจีซูตัวแสบปาหมอนอัดหน้าผมเสียเต็มแรง

‘ไอ่พี่ชั่ว ฉันจะฟ้องคุณน้า’

จีซู เป็นลูกของคุณป้าผมเอง เธอกลับมาเกาหลีช่วงที่ผมเรียนจบใหม่ๆ แล้วมาพักอยู่ที่บ้านของผม ตอนเด็กๆพวกเราโตมาด้วยกันที่อเมริกา ก่อนที่ผมจะกลับเรียนมาเกาหลีก่อน เราเลยเป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมาก เพราะเมื่อก่อนจีซูเธอห้าวๆ เราเลยเล่นอะไรแผลงๆด้วยกัน ไม่คิดว่าโตมาจะสวย น่ารักขนาดนี้ แต่ก็นะ . . . เห็นไส้เห็นพุงกันหมดแล้ว รักไม่ลง . .  .

.

.

.

‘เออ บ๊อบ ฉันใช้น้ำหอมขวดที่วางตรงโต๊ะนั้นได้ไหม?’

‘ไม่ ไม่ได้’ . . . นั่นน้ำหอมกลิ่นของฮันบิน

‘เออ. . . ไอ้คนขี้เหนียว’ เธอว่าผมแล้วแลบลิ้นใส่ ก่อนจะเดินหนีไปแบบงอนๆ

.

.

.

‘บ๊อบ ถามหน่อย’

‘อะไรอีก ยัยขี้เหร่’

‘ทำไม ต้องใส่ต่างหูรูปตัว H แหวนก็รูปตัว H’

‘ไม่รู้สิ . . . แค่ชอบมั๊ง’

‘ชอบตัว H อะนะ?’

‘ก็คงจะอย่างนั้นแหละ . . .’

ความชอบมันไม่จำเป็นเหตุผลเสียหน่อย

ความคิดถึง ก็เลยไม่มีเหตุผลเหมือนกัน

ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตัวเองกำลังรอคอยให้ถึงวันเสาร์นี้อยู่

วันเสาร์ที่จะได้เจอกับ ฮันบิน . . .

.

.

.

ผมมาถึงงานแต่งงาน ช้ากว่ากำหนดเพราะจีซูยังแต่งตัวไม่เสร็จ  พิธีแต่งงานเลยเริ่มไปแล้วบางส่วน ผมแวะพูดคุยกับเพื่อนสมัยเรียนหลายคนที่เข้ามาทัก ก่อนจะกวาดตามองหาคนบางคนที่คิดว่าจะมารวมงานวันนี้ด้วย

แล้วก็เห็นแผ่นหลังที่แสนคุ้นเคย กำลังเดินออกไปนอกบริเวณที่จัดงาน

ผมจึงออกเดินตามเขามาอย่างช้าๆ จนได้จังหวะที่เขาหยุดเดิน จึงได้เรียกเขา

‘ฮันบินอ่า...’

 ‘หืม ?’ เขาหันกลับมามองผม เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นในชุดสูท กับทรงผมที่เปิดหน้าผากทำให้เขาดูดีเป็นพิเศษ

‘ไม่เจอกันนาน เลยนะ. . .’ คิดถึง. . . ประโยคหลังได้แต่คิดไม่กล้าพูด

‘นั่นสิ ตั้งแต่เรียนจบไปก็ไม่ค่อยเจอกันเลย  นายเป็นยังไงบ้าง’

‘ฉันหรอ. . . ก็ดีนะ งานยุ่งๆนิดหน่อย แล้วนายล่ะ’

‘ฉัน. . . ก็ดี’ เขายิ้มให้ผม รอยยิ้มของเขาก็ยังดูใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนเดิม

‘อ่อ. . . อืม’

‘. . .’

‘. . .’      ให้ตายสิ บรรยากาศรอบตัวผมหนักๆเล็กน้อย เมื่อเราต่างคนต่างเงียบ ไม่ยอมพูดอะไร ทั้งๆผมมีคำพูดมากมาย อยากจะพูดให้หายคิดถึง

‘จีวอน. . .’ เป็นเขาที่เริ่มพูดขึ้นมาก่อน

‘หืมมม ’       

‘คิดถึงนะ’

‘อืม. . . เหมือนกัน’  ผมดีใจที่อย่างน้อยเขายังคิดถึงผม ผมไม่รู้ว่าเขาคิดถึงมากเท่าที่ผมคิดถึงเขาหรือเปล่า ผมคิดถึงมาก มากจนบางครั้งรู้สึกทรมาน ผมคิดถึงทุกอย่างที่เป็นตัวเขา สำหรับผมแล้ว เขายังเป็น favorite ของผมในทุกๆเรื่อง

เหมือนความคิดบางส่วนของผมยังผูกติดอยู่กับเขา

ราวกับว่า ลึกๆแล้วผมยังคิดว่าเราไม่ได้เลิกกัน . . .

 ‘จีวอน . . .’

‘ว่า ?’

‘. . . เปล่า ไม่มีอะไร’

‘งั้น เจอกันข้างในนะ’

‘อืออ. . .’

.

.

.

ผมมองเห็นฮันบิน หันหลังช้าๆก่อนจะเริ่มเดินไปอีกทาง

แต่ผมก็หยุดเขาไว้ด้วยเสียงเรียกของผม

‘เดี๋ยว ฮันบิน’

‘. . .’ เขาหยุด เหมือนรอฟัง แต่ก็ยังไม่หันกลับมา

ผมรวบรวมความกล้า ผมต้องพูดเขาให้ได้ ผมไม่อยากปล่อยให้ตัวเองต้องเป็นแบบนี้

‘ฉันมีเรื่องจะบอก นายจำที่นายถามฉันวันนั้นได้ไหม... ที่นายถามว่าถ้าเราเลิกกันจะดีไหม... ที่ฉันตอบว่าไม่รู้... ตอนนี้ฉันมีคำตอบแล้วนะ นายอยากฟังมันไหม หันมาก่อนสิ...’

‘. . .’ ฮันบินหันกลับมา ผมตกใจที่เห็นเขาร้องไห้ จึงดึงเขาเข้ามากอดแนบอก

‘ร้องไห้ทำไมหืมม ?’ ผมลูบหัวเขาเบาๆ เพื่อปลอบโยน

‘ไม่ . . . ’

‘ไม่อะไรครับ?’

‘ไม่อยากฟัง ถ้านายพูดว่าเลิกกันแล้วดี นายได้เจอคนใหม่ นายมีความสุขกับความรัก ฉันไม่อยากฟัง... เธอรักนายมาก อยู่กับเธอไม่จืดชืดเหมือนฉัน ฉันไม่อยากฟัง...’

‘เดาผิดแล้วฮันบิน’

‘อะไร. . .’ เขาเงยหน้าขึ้นมามองผม แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

‘ฮันบินอ่า . . . ตั้งใจฟังนะ ความจริงแล้วตอนที่เราเลิกกัน ฉันก็รู้สึกว่าฉันอยู่ได้ แต่พอยิ่งนานไปฉันยิ่งมีแต่ความคิดถึง อยากให้นายอยู่ด้วยกัน อยู่คนเดียวมันก็ดี แต่ถ้ามีนายอยู่ด้วยกันคงจะดีกว่า . . .’

‘ฉันไม่เข้าใจ . . .’

‘งั้นเอางี้ สรุปง่ายๆนะ. . . ฮันบินอ่า ฉันยังรักนะ แล้วนายล่ะ ?’

‘. . .’ เขายังเงียบอยู่

‘ฮันบิน. . .’ ผมเริ่มรู้สึกไม่ดี ผมเดาไม่ได้เลยว่าเขาจะตอบรับหรือปฏิเสธ แต่อย่างน้อยผมก็บอกไปทั้งหมดแล้ว

.

.

.

‘อืออ. . . เหมือนกัน’

.

.

.

END –

SPECIAL

‘เดี๋ยวๆ ละแฟนนายที่มาด้วยวันนี้อะ’

‘แฟนที่ไหน นั่นลูกพี่ลูกน้อง’

‘อ่อหรอ’

‘พาโบย่า . . . ฮันบินอ่า’

‘อะไรเล่า . . .’

‘ขออนุญาตกลับมาปฏิบัติหน้าที่แฟนนะครับ :B’

‘อือออ. -/////-’

เรื่อยๆไปจนแก่เลยนะคู่นี้ แค่อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว ^^