คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Be my HONEY : STEP01
.
.\
.
เช้าตรู่แสนสดใส ฝูงนกโบยบินเต็มท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ค่อยๆเคลื่อนตัวขึ้นสาดทอแสงอาทิตย์สีอ่อนลอดช่องหน้าต่างมายังห้องนอนทำให้คนร่างบางต้องเบิกตากว้างอย่างช้าๆพร้อมยิ้มรับอรุณใหม่ จากนั้นดึงตัวเองเข้าสู่อีกห้องหนึ่งเพื่อไปชำระล้างกาย ฮัมเพลงคลออย่างมีความสุข หลังจากทำธุระเสร็จแล้วก็ไปทานอาหารเช้าที่บุพพการีที่รักของเขาทำไว้ให้ อาหารเช้ากลิ่นหอมหวลน่าชวนลิ้มลองถูกทานอย่างหมดเกลี้ยง คนร่างบางก็ลุกพร้อมออกเดินทางไปยังสถานที่ที่เขาชอบไปเป็นประจำทุกวัน
.
.
หรออออออออออออออ !!!!!
โกหกครับ! โกหกหมดล่ะครับข้างบนน่ะ!! มันใช่ที่ไหนนนน
จากเช้าตรู่ตอนนี้ต้องเป็นตอนสาย ฝูงนกอะไรนี่ตัดไปได้เลยเพราะไม่ได้มอง แสงอาทิตย์นี่ก็คงไม่ใช่เพราะมันเป็นแสงไฟห้องนอนของคนร่างบางแถมแสงยังจ้าเข้าตาเขามาก เพลงเพลิงก็ต้องเป็นเสียงคุณแม่ที่รักปลุกเขามากกว่า เหอะ จะอะไรซะอีก เพราะตอนนี้มันควรจะเป็นเวลาที่เขาต้องไปถึงสถานีรถไฟฟ้าได้แล้วยังไงล่ะ เขาเลยต้องรีบวิ่งขึ้นรถประจำทาง ต่อด้วยขึ้นรถไฟฟ้าไปสถานีจุดมุ่งหมาย อ้อ! ไม่ต้องสงสัยๆ เขากำลังจะไปเรียนพิเศษ ครับ! เรียนในช่วงปิดเทอม ช่วงที่วัยรุ่นมีความสุขกว่าไหนๆ ช่วงที่วัยรุ่นใช้เวลานี้ไปเที่ยว และเป็นช่วงที่วัยรุ่นพักผ่อนกันเยอะที่สุด!!
คิดแล้วก็เซ็ง ทำไมชีวิตแบมแบมคนน่ารักต้องมานั่งเรียนพิเศษในขณะที่คนอื่นๆไปเที่ยวกันล่ะ เพราะอะไรน่ะหรอครับ ...เล่ายาวนะ อะๆเห็นใจท่านผู้อ่าน เดี๋ยวจะเล่าท้าวความไปถึงสมัยก่อนสุโขทัย
คือสมัยนั้นเนี่ยยังไม่มีผู้ใดคิดค้นประดิษฐ์ตัวอักษรขึ้น ทุกคนในสมัยนั้นจึงต้องพูดเล่าสืบต่อกัน ตัวผมมีนามว่า 'แบมแบม' มีสหายชื่อยูคยอม เป็นคนชอบทำฟอร์ม เวลาว่างก็มาเต้นซ้อม และนั่งเล่นคอม เอ้!! พอเถอะครับ ก่อนที่มันจะยาวมากกว่านี้ เอาง่ายๆนะครับ ยูคยอมเพื่อนเขามันชวนให้ลงเรียนพิเศษด้วยกัน ตัวเขาก็เอ้อเอาเซ่ เรียนไปไม่เสียหายจะได้มีความรู้กับคนอื่นเขามั่ง มันลงอะไรเขาก็ลงตามมัน ไปๆมาๆลงตั้งแต่แต่สิบโมงถึงหกโมง แถมยังเรียนทุกวัน แบมแบมขอย้ำอีกครั้งนะครับทุกท่าน ทุกวัน!! แม่เจ้า! แต่ที่เซ็งกว่านั้นคือเขาไม่เคยเจอไอ้ยูคยอมมาเรียนเลยสักครั้ง พอโทรถามมันบอก 'กูให้เพื่อนคนอื่นเรียนแทน' มันคืออะไรวะครับ!! ทุกวันนี้ที่นั่งข้างๆเขาไม่มีใครมานั่งครับ ขอบใจมากเพื่อน แบมแบมอะโลนและหว้าเหว่จริงๆ
-
-
โอ้วชิท! เลทได้อีกกกก
-
ไม่เล่าแล้วนะครับ ดูสิลืมเวลาเลย! ขาเล็กรีบวิ่งเข้าลิฟท์กดปุ่มชั้นเกือบบนสุดของตึก ทันทีที่ลิฟต์หยุดชั้นที่คนร่างบางต้องการ เขารีบวิ่งออกแล้วมุ่งสู่ห้องแรก ห้องที่เขาเรียน ขาของเขาก้าวนำเข้าเขตประตู ริมฝีปากยกยิ้มอย่างพอใจ
หึๆจะถึงแล้วโว้ยยย วะ...เว้ยย !!!!
“หะ..ฮ่ะ... เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย!”
“เชี่ย!! เห้ยโทษทีๆ เป็นไรเปล่า”
ใครชนแขนแบมมมมมมมมมมมม!!? แขนพี่พี่รักษามาดีทำงี้ได้ไงงงงงง
ใบหน้าของร่างสูงซีดเผือดเมื่อรู้ว่าตัวของเขาชนกับแขนของอีกคนอย่างแรง หมุนศีรษะก้มลงไปหาคนที่ตัวเองทำร้ายไปเมื่อครู่พร้อมเอ่ยปากบอกขอโทษ
...ตัวเล็กดี
“นาย ...เป็นไรมั้ยตกลง”
“...ข..แขน”
ชาครับบอกเลย ถามหน่อยจะเขียนยังไงหะ? รับผิดชอบเลยไอคนชน ไม่งั้นแบมจะฟ้องอาจารย์ครับ!!
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าฉายแววสงสัยกับคำพูดของคนร่างบาง พร้อมกับดวงตาเรียวค่อยๆเคลื่อนลูกตาสำรวจบนใบหน้าขาวเนียน ...แก้มแดง ปากเล็ก จมูกหน่อย … รวมๆก็ …
น่ารัก …
คนร่างบางที่ไม่ได้รู้ตัวมองแขนตัวเอง ใบหน้าเล็กทำสีหน้าเหยเก หันขวับไปพร้อมริมฝีปากบางเตรียมอ้าปากพ่นคำพูดใส่มองคนตรงหน้า
“...!!” หุบแทบไม่ทันอะ!
หันไปมองอีกรอบดิ้ คือแบบ....
หันไปมองใหม่สิแบม มันไม่ใช่อะ....
มันไม่ใช่คนนนน นี่มันเทพบุตรมาเกิดไง้? ทำไมดูดีอะไรขนาดนี้ จมูกโด่ง คิ้วเข้มเรียวสวย ริมฝีปางแดงบาง หน้าเนียนใสไร้สิวไร้ริ้วรอย แถมดวงตาเรียวนั่น เกิดมาฆ่ากันชัดๆอะ!! มันเกิดมาฆ่าผู้ชายทุกคน!!!
“แขนไม่เป็นไรใช่มั้ย โทษทีนะพอดีรีบน่ะ”
“อืม เราไม่เป็นไร” แต่อย่ายื่นหน้ามาได้มั้ยล่ะ...
“เรียนห้องนี้ป่ะ” ร่างสูงพยักหน้่าตอบรับและเอ่ยถาม นิ้วมือชี้ไปที่ประตูห้องตรงหน้า
โอ้ตายล่ะ เราเรียนห้องเดียวกันใช่มั้ย เอ... แต่ว่าไม่เคยเห็นหน้าแหะ
“ใช่ๆ นายก็เรียนห้องนี้เหมือนกัน?”
“ครับ”
“.. :)”
บ้า!
คนร่างบางพยักหน้าตอบรับแล้วรีบเดินเข้าไปในห้อง ขาเล็กเดินไปยังเก้าอี้ที่นั่งของตัวเองแล้วนั่งลงทันทีเงยหน้ารับฟังพร้อมดูภาพเคลื่อนไหวบนจอทีวี
เอาจริงนะครับ.. เขาอายนะที่มาสายมากกก ก็เลยต้องรีบเดินดุ๊กดิ๊กๆมาที่นั่งของตัวเอง ไม่อยากจะไปมองคนอื่นในห้องที่มองเขาด้วยสายตาที่แบบว่า นี่มึงยังจะมาเรียนอีกหรอ … แบมขอโทษคร้าบบบบบบบ ปุอิ๊ง~ ปุอิ๊ง~
ระหว่างที่เรียนดวงตาเล็กก็มองไปยังที่นั่งข้างๆของตัวเอง อีกแล้ว.. ว่างเปล่า เพื่อนของยูคยอมมันก็คงเหมือนไอยูคยอมอีกแหล่ะ โดดกันทั้งคู่ ติดนิสัยกันมาแท้ๆ แต่กับเขานี่ไม่ยักติดจากมันด้วยแหะ แบมแบมเป็นคนดีฮะ
เมื่อหมดชั่วโมงเวลาเรียน คนร่างบางลุกขึ้นเก็บสัมภาระของตัวเองเสร็จจึงก้าวเท้าเดินทะยอยต่อแถวคนข้างหน้ารอออกจากห้อง ระหว่างนั้นตากลมโตกวาดสายตามองรอบๆห้องหาคนตัวสูงที่ชนกับแขนเขาเมื่อเช้า ตาเคลื่อนซ้ายทีขวาทีแหงนคอชะเง้อหน้าบ้างล่ะ ยืดตัวบ้างล่ะ เพื่อที่จะมองให้ได้อย่างกว้างขวาง จะได้มองเห็นคนตัวสูงคนนั้น เมื่อมองไปแล้วหลายทีแล้ว แก้มอูมเล็กๆก็ต้องพองลมเข้าแก้มตัวเอง ก้มหน้าก้มตาเดินคอตกออกจากห้องไป
...แบมหาแล้ว ไม่เจอคนนั้นอะ
ความคิดเห็น