Dandelion(แดนดิไลอ้อน)คืนฝันวันล่าจินตนาการ

 ฉันชื่อเอลิซ่า และเดรก คือพี่ชายฉัน คุณต้องไม่เชื่อเรื่องราวที่ฉันกำลังจะเล่าต่อไปนี้แน่ ขนาดฉันกับเดรกเองยังไม่มั่นใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้นเป็นเพียงแค่สิ่งที่เราฝันไปหรือไม่?

     เบรนด้านำทางเราสองคนไปยังดินแดนมหัศจรรย์ที่นั่นเราพบกับการผจญภัยสุดวิเศษเหนือจินตนาการและคาดไม่ถึง เราออกตามหาเจ้าหญิงที่ถูกลักพาตัวหายไปภายในป่าแห่งเวทมนต์อันลึกลับและน่าสะพรึงกลัว มีอะไรที่น่าตื่นเต้นตลอดทาง เราหิวโซและเผลอกินลูกไม้สารพันร่างเข้าไป เพียงข้ามคืนเราสองคนก็กลายร่างเป็นตัวอะไรสักอย่างก็ไม่รู้ ซึ่งมันไม่ได้จบแค่นั้นยังมีอะไรอีกมากมายที่รอฉันกับเดรกอยู่ข้างหน้า

    ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะพรของเบรนด้าที่เธอมอบให้ฉันในคืนวันเกิดอายุครบ12ปีของฉัน นั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด เธอบอกว่าจะพาฉันดำดิ่งไปสู่ห้วงความคิดอันลึกซึ้งและจินตนาการในจิตใจ ‘ฉันคือผู้สร้าง’ เธอกล่าวแบบนั้น เราทุกคนคือตัวละคร ไม่ว่าฉันหรือเดรกเองก็ตาม ยังมีโจแอนด้วยอีกคน แต่ละคนมีบทบาทสำคัญต่างกันออกไป และนี่คือเหตุผลว่าทำไม   เดรกกับโจแอนถึงได้เข้ามาพัวพันกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่มีฉันเป็นผู้ริเริ่ม


เกริ่นนำ 1

“เอลี่ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ”

เดรกกระซิบข้างหูฉันในคืนงานวันเกิด

“พี่จะบอกอะไร เดรก” ฉันรอฟัง

“แต่เธอต้องสัญญามาก่อนว่าถ้าหากฉันพูดออกไปแล้วเธอจะไม่อาละวาดใส่”

เรามองหน้ากัน ฉันนิ่งหยุดคิดแล้วพูด “ฉันสัญญา”

สิ่งที่เดรกกำลังจะบอกต่อไปนี้อาจไม่ใช่เรื่องดีนัก เขาคงสารภาพอะไรสักอย่าง บางอย่างที่เขาควรพูด

“เธอจำคืนวันที่ไฟดับได้ไหม”

ฉันผงกศีรษะลง คงเป็นคืนวันนั้นไม่ผิดแน่

“ความจริงไฟไม่ได้ดับหรอก”

“หมายความว่ายังไงเดรกที่ไฟไม่ได้ดับ?”

เขาหยีตาลงแล้วยิ้มแบบฝืนๆ

“ฝีมือฉันเอง” เขาว่า

“ฉันแค่อยากแกล้งเธอเอลี่ ฉันไม่คิดว่าเหตุการณ์ในวันนั้นจะทำให้เธอเห็น…..ผี”

เขาพูดไม่เต็มเสียงนักแต่ฉันแน่ใจว่าเขาหมายถึงเบรนด้า

“เงียบนะเดรก เบรนด้าไม่ใช่ผี เธอก็เหมือนเรา” ฉันตวาด

“ไม่มี ‘เบรนด้า’ เอลี่ เธอตาฝาดเพราะความหวาดกลัว”

“พี่ผิดแล้วเดรก เบรนด้ามีอยู่จริง เราคุยกันทุกวัน เธอสอนฉันเรื่องการเขียน เธอเอาราสเบอร์รี่มาฝากเรา เธอกล่อมฉันทุกคืนก่อนนอนด้วยเสียงอันไพเราะ”

“ไม่มีเสียงเพลงจากเบรนด้า” เขาบอก

“ทุกวันตอนสามทุ่มเธอจะร้องเพลงเอลี่ นั่นเสียงเธอตั้งหาก”

“พี่พูดอะไรของพี่เดรก! เบรนด้ามีอยู่จริง และเสียงนั่นก็เป็นของเบรนด้า!”

“เอลี่บางทีเธอควรไปพบหมอนะ”

“พี่กำลังว่าฉันบ้าอยู่เดรก”

“หมอจะเป็นคนบอกเราเอลี่ เพียงแค่เธอยอมไปพบเขา”

ฉันกัดฟันแน่น “ฉันเกลียดพี่เดรก!”

เกริ่นส่วนที่ 2 (26/4/2014)
 

มีบางสิ่ง เกิดขึ้น ในยามหลับ

ชายหญิงกลับ กลายร่าง ไม่เหมือนเก่า

หนึ่งคนนั้น กายขยาย ขึ้นหลายเท่า

ไม่หลงเหลือ คราบเงา เก่าก่อนเป็น

ทั่วเรือนร่าง ถูกปกคลุม ด้วยขนหนา

ส่วนที่เป็น มือและขา ซุกซ่อนเร้น

คือกรงเล็บ แหลมคม ดุจดั่งเช่น

คมเคี้ยวเข่น ตะครุบเหยื่อ น่ากลัวจริง

ส่วนอีกคน กายหด เหลือเพียงนิด

ตัวเล็กจิ๊ด เท่าแม่โป้ง นอนหลับนิ่ง

ปีกบอบบาง กางออก เพื่อโบยบิน

แต่ทุกสิ่ง จึงจะรู้ เมื่อรุ่งยาม
 

เกริ่นส่วนที่ 3 (5/8/2014)

  เพียงหลับตา ความสว่าง ก็ปรากฏ

สายตาเพ่ง จอจด แล้วลับหาย

ลาเลือนภาพ หญิงสาว ยิ้มทักทาย

ดูคลับคล้าย ใครบางคน ที่พบพาน

  ขยับขา กล้ำกลาย เดินเข้าใกล้

แต่ยิ่งดู ไกลออกไป มหาศาล

คว้าจับแขน รั้งไว้ มิอาจทาน

ถูกดึงกลับ เวียนวาน คราคราวเดิม

  ดูหญิงสาว อ้าปาก ราวกลับพูด

หากแต่ไม่ อาจพิสูจน์ ส่วนที่เสริม

มีเพียงสาย ลมพัด บอกต่อเติม

เกลื่อนกลบคำ หาใดเพิ่ม ความเข้าใจ

  แล้วจึงเผย สายตา แห่งความเศร้า

แต่เราทำ ได้แค่มอง เธอร้องไห้

เสียงสะอื้น ดังกังวาน ถึงหัวใจ

หาวิธี ใดช่วยเธอ ยากนึกตรอง

ในที่สุด จึงหยุด เพ่งมองหน้า

จะเอื้อมคว้า มือใส มาที่ฉัน

มือทั้งสอง เกือบสัมผัส ประสานกัน

ทันใดนั้น ทุกอย่างพลัน สลายไป

  เหลือไว้เพียง ฝูงผีเสื้อ นับหลายร้อย

ที่บินเกาะ กิ่งไม้ เล็กน้อยใหญ่

อีกมากมาย บินวน เหมือนมีนัยน์

แล้วทันใด ร่างสะดุ้ง ลืมตาโพรง