ดาบสังหาร กับ พู่กันอ่อน

ข้อมูลเบื้องต้น

แรงบันดาลใจในการเขียนมาจากหนังสือการ์ตูนเรื่อง ซามูไรพเนจร ครับ

เนื้อเรื่อง

                ยุคสมัยที่กำลังคือสิ่งถูกต้อง คนอ่อนแอเป็นทาสผู้เข้มแข็ง ยุคสมัยที่มีแต่การต่อสู้ ฆ่าฟันและแย่งชิง สังคมสับสนวุ่นวาย กฎหมายไม่สามารถเอามาใช้ได้ ในยุคสมัยที่เลวร้ายเช่นนี้ ผู้คนต่างภาวนาหวังจะได้มีผู้ที่สามารถสยบยุคเข็ญนี่ได้ ปรากฏ แต่ก็อย่างว่า สิ่งที่หวังกับความเป็นจริงมันต่างกันราวผืนฟ้ากับหุบเหวลึก ที่ไม่มีวันมาบรรจบ หรือจะเกิดขึ้นจริง จะมีก็เพียงแต่ในนิทานเท่านั้น  แต่ ทุกคนก็ยังนั่งหวังยังคงหลอกตัวเองเพื่อให้ความหวังที่ลิบหรี่นั้นเป็นแสงนำทาง  เป็นเชือกฟางเส้นสุดท้ายที่จะยึดเหนี่ยวในการใช้ชีวิต

                เกียวโต นครหลวงอันรุ่งเรือง ศูนย์รวมแห่งการค้าขาย และการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรม แม้กลางวันจะคึกคัก พรั่งพรูไปด้วยผู้คนซักปานใด แต่หากยามค่ำภาพเหล่านั้นพลันหายไปคล้ายดั่งเป็นภาพมายา มีแต่ความเงียบสงัด พอจะได้ยินเสียงอยู่บ้างคงเป็นเสียงสายลมอ่อนที่พัดลู่ หยอกล้อต้นหลิว กับเสียง หรีดหริ่งเรไร ที่ส่งเสียงร้องหาคู่ยามฤดูคิมหันต์ กระมัง ภายใต้ท้องฟ้ากระจ่างด้วยแสงเดือนเสี้ยว กลับกลายเป็นผืนนภาดำทมิฬ ที่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เดือนเคลื่อนคล้อย หลบลี้เข้ากลีบเมฆ สายลมอ่อนเริ่มโหมกระหน่ำ เสียงหรีดหริ่งเริ่มจางหาย สายฝนเริ่มโปรยปราย

                บนสะพานข้ามแม่น้ำ มีชายหญิงที่ไม่รู้จัก มองสบตากันอยู่ หญิงสาวแต่งกายด้วยยูกาตะ สีม่วงอ่อนแต่งแต้มด้วยลายของดอกฟูจิ มือข้างหนึ่งถือล่ม อีกข้างถือห่อผ้าที่บรรจงห่ออย่างเรียบร้อยด้วยแพรสีเหลืองอ่อน สายตามองชายหนุ่มเบื้องหน้าอย่างไม่วางตา แววตาเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง  ส่วนชายหนุ่มเบื้องหน้าเองก็มองหญิงสาวอย่างเยียบเย็น สายตาว่างเปล่าดุจน้ำแข็งไร้ซึ่งชีวิต หากแต่ตอนนี้ชายเบื้องหน้ายังมีชีวิตอยู่ รางกายเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลนอง ไม่มีทีท่าจะหยุดไหล ชุดที่สวมใส่แดงฉานด้วยโลหิตตน จนมิอาจทราบได้ว่าชุดที่ชายหนุ่มใส่นั้นเดิมเป็นสีใดกันแน่ ในมือกำดาบหักไว้แน่นไม่ยอมปล่อย หญิงสาวเหมือนตัดสินใจบางอย่างได้นางปล่อยร่ม  และห่อผ้าในมือให้ล่วงลงกับพื้น  คันร่ม ปลิวไปตามสายลม แล้วเข้าประคองร่างชายเบื้องหน้า ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธในน้ำใจ เพราะตอนนี้แม้กำลังในการยันกายลุกขึ้นก็ยังไม่มี จากวันที่แรกเจอจวบจนวันนี้ วันเวลาผันผ่านไป 10 ปี ชายแปลกหน้า กับหญิงสาวที่หยิบยื่นน้ำใจให้ บัดนี้ไม่ได้กลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกันอีกแล้ว ชายที่ครั้งหนึ่งฆ่าฟันคนมามากมาย จนถึงแม้ในลมหายใจที่คิดว่าต้องตายในมือยังกำดาบสังหารไว้แน่น แต่วันนี้มิใช่อีกแล้วในมือของเค้าตอนนี้คอยประคองจับพู่กันด้ามอ่อน  พู่กันอ่อนที่เคยอยู่ในห่อแพรสีเหลือง เขียนเรื่องราวในยุคอดีต บอกเล่าความเป็นมาของยุคสมัยสงครามให้คนรุ่นหลังได้รับรู้

สายลมยังพัดแผ่ว สายน้ำยังไหลริน หรีดหริ่งเรไรยังส่งเสียงเพรียกหา แต่ผู้ที่เคยเดียวดาย บัดนี้ไม่ต้องเดียวดายอีกต่อไป จากสายตาของคนตายกลับกลายเป็นสายตาที่อบอุ่นยามเมื่อมองลูกน้อยและเมียรักที่อยู่ข้างกาย

End