คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Love passion: 8 วันหยุดของริทสึ
แหล่งช็อปปิ้งที่ใดสักแห่ง มีร่างของเด็กสาวผมสีน้ำตาลยาวสลวย เธอสวมเสื้อสายเดี่ยวสีขาวลายจุดซึ่งสวมทับแจ๊คเก็ตแขนยาวสีชมพู่กับกระโปรงสั้นสีขาวส่วนรองเท้าเป็นรองเท้ากีฬาทั่วไปเท่านั้น
“ริทสึ ๆ คอยนานมั้ย” เด็กสาวอีกคนวิ่งเข้ามาหาเธอที่กำลังยืนรออยู่พอดี
“ไม่หรอกจ๊ะ ฉันเพิ่งมาถึงเมื่อกี้เอง” ริทสึยิ้ม
“งั้นเหรอ ดีจังนึกว่า ฉันจะทำให้ริทสึโกรธซะอีกนะ” อากิระรู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที
“ฉันไม่มีทางโกรธอากิระจังได้หรอกน่า”
“ฮ่า ๆ ริทสึจัง พวกเราไปหาอะไรเลยดีมั้ย มันจะเที่ยงแล้วนะ”
“ได้สิแต่ขอไปที่แห่งหนึ่งหน่อยนะ...” ริทสึหยิบกระเป๋าใส่แร็กเก็ตที่ตัวเองวางเอาไว้ข้าง ๆ ออกมา
“นี่มันแร็กเก็ตของเธองั้นเหรอ...”
“จ๊ะ พอดีเห็นอากิระชวนไปเที่ยวเลยถือโอกาสเอามาเปลี่ยนเอ็นใหม่กับเปลี่ยนเทปพันด้ามจับด้วย”
“เปลี่ยนเยอะมากเลยนะ”
“ไม่ได้ใช้งานมาตั้งปีหนึ่งแล้วนี่นา”
“เรารีบไปกันเถอะนะ จะได้มีเวลาไปเที่ยวด้วยต่อแถวนี้มีร้านเค้กอร่อย ๆ ด้วยนะ เดี๋ยวจะพาไปทานนะ”
“จ๊ะ ๆ” 2 สาวเดินมาที่ร้านขายอุปกรณ์เทนนิสร้านหนึ่ง
“ขอโทษนะ ช่วยเปลี่ยนเอ็นกับเทปพันด้ามจับให้หน่อยได้มั้ยค่ะ” ริทสึยื่นแร็กเก็ตของตัวเองให้พนักงานขายคนหนึ่ง
“ได้ครับ แต่อาจจะนานหน่อยเพราะ วันนี้มีลูกค้า 2-3 รายมาให้เปลี่ยนเอ็นเหมือนกันครับ” พนักงานขายพูดอย่างสุภาพ
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันค่อยมาเอาก็ได้”
“งั้นก็เชิญเขียนชื่อกับเบอร์โทรติดต่อที่เคาน์เตอร์ได้เลยครับ” พนักงานคนนั้นนำทาง
“ทางนี้ก็เรียบร้อยแล้วไปหาอะไรทานเลยดีมั้ย” อากิระพูดขึ้นพอริทสึเขียนชื่อและเบอร์โทรของเธอเสร็จพอดี
“โอเคเลยจ๊ะ” 2 สาวเดินออกไปช็อปปิ้งทันทีและหาของกินทันที
“ร้านนี้ล่ะ ๆ เค้กอร่อยมาเลยนะเข้ามาทานกันเลยดีกว่า.....” อากิระพาริทสึมาถึงยังร้านเค้กที่เธอแนะนำตั้งแต่เธอมาถึงที่นี้
“ยินดีตอนรับค่ะ มากี่ท่านค่ะ” พนักงานถามอย่างสุภาพ
“2 คนค่ะแล้วก็ที่นั่งที่เงียบ ๆ หน่อยนะค่ะ” อากิระตอบ
“เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานเดินนำ 2 สาวไปยังโต๊ะที่เธอต้องการ
“ที่นี้บรรยากาศดีนะ อากิระจัง” ริทสึมองรอบ ๆ ร้าน
“ใช่มั้ยล่ะ ว่าง ๆ ลองชวนคิริฮาระคุงกับพวกรุ่นพี่ในชมรมมาสิ”
“ฮ่า ๆ ทำอย่างงั้นไม่ได้หรอก เดี๋ยวต้องแข่งต่ออีกนะ ชนะระดับเขตมาแล้วก็เหลือการแข่งในระดับคานางาว่า ต่อด้วยระดับภูมิภาคคันโตและสุดท้ายก็ระดับประเทศ......แถมทุกคนบอกว่า จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาดต้องชนะอย่างเดียวเท่านั้น.....”
“สมแล้วล่ะที่ได้แชมป์มา 2 สมัยซ้อน”
“แต่มันก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดีนะ อากิระจัง” ริทสึถอดหายใจ
“เอ่อ...ไม่ทราบว่า จะสั่งอะไรดีค่ะ” พนักงานเดินเข้ามาถาม
“อืม.....ฉันขอเค้กแครอทกับแบล็คฟอร์เรสต์เค้ก ส่วนเครื่องดื่มขอเป็นชาแอปเปิลล่ะกัน” อากิระสั่งอย่างรวดเร็ว
“ดีค่ะ แล้วคุณหนูอีกท่านล่ะค่ะ”
“ฉันขอ.....ทีรามิสุ สตอร์วเบอร์รี่ครีมเค้ก เครปราดคาเฮต้า คาราเมลซอส ไวท์ช็อคโกแล็ตเชอร์รี่สเวร์ลชีสเค้ก ชิฟฟ่อนชาเขียว เลมอนชีสเค้ก เครปเค้กราดซอสสตอร์วเบอร์รี่ค่ะ แล้วก็ขอไอศกรีมพาร์เฟ่ต์ผลไม้รวมส่วนเครื่องดื่มขอเป็นกรีนพันช์นะค่ะ” ริทสึกระหน่ำสั่งไม่ยั้งทำเอาอากิระต้องอ้าปากค้างส่วนพนักงานถึงกับทำปากตกเลยทีเดียว
“ระ ริทสึ เธอสั่งเยอะขนาดนี้เธอกินหมดงั้นเหรอ”
“แน่นอนจ๊ะ ฉันน่ะชอบทานพวกของหวานมาก ๆ เลยล่ะ เมื่อก่อนเคยกำหนดวันที่กินพวกขนมหวานแบบไม่อั้นเดือนละครั้งด้วยล่ะ” ริทสึอธิบายในเรื่องที่เธอคิดว่า ปกติแต่ไม่ปกติสำหรับคนอื่น
“เธอไม่กลัวอ้วนบ้างเลยรึไง”
“ไม่เลยสักนิด เพราะฉันน่ะเป็นพวกกินเท่าไรก็ไม่อ้วน”
“แบบนั้นมันจะดีเกินไปแล้ว!!”
30 นาทีต่อมา
“อร่อยมากเลยค่ะ.....” ริทสึดูมีความสุขมากกับการทานของหวาน
“หมดอย่างที่พูดไว้เลยแหะ....” อากิระเหงื่อตกที่เห็นของหวานเกือบ 10 อย่างเข้าไปรวมกันในท้องของริทสึ
“อากิระจัง ๆ”
“มีอะไรเหรอ ริทสึ”
“ฉันขอสั่งเค้กกลับบ้านได้มั้ย....” ริทสึส่งสายตาอ้อน ๆ ให้เธอ
“ได้อยู่แล้วล่ะ....”
“งั้นก็พี่ค่ะ ๆ ขอสั่งเค้กเพิ่มหน่อยค่ะ”
“เอ๋! ได้ค่ะจะสั่งอะไรเพิ่มดีค่ะ”
“ขอเชอร์รี่สตอร์วเบอร์รี่พาย ชีสเค้กบราวนี่ ชิฟฟ่อนชาเขียว เค้กช็อคโกแล็ตหน้านิ่ม ไวท์ช็อคโกแล็ตเชอร์รี่สเวร์ลชีสเค้ก เลมอนชีสเค้ก แบล็คฟอร์เรสต์เค้กแล้วก็มาการูนสัก 20 ชิ้นทั้งหมดช่วยใส่กล่องกลับบ้านให้หน่อยนะค่ะ เอา 3 กล่องเลยนะค่ะแล้วก็มาการูนช่วยแยกใส่อีกกล่องได้มั้ยค่ะ เอา 3 กล่องเหมือนกัน” อากิระกับพนักงานอึ่งไปอีกรอบ
“ทำไมถึงสั่งตั้ง 3 กล่องเลยล่ะ(ยังไม่ได้นับมาการูน)”
“กล่องหนึ่งเอาไปฝากพี่จิกะกับพี่มายูมูระน่ะ ส่วนอีกกล่องกะว่าเอาไปฝากพวกคิริฮาระคุงน่ะ.....”
“แล้วอีกกล่องล่ะ...”
“ฉันกะว่าจะเอาไปทานเองแหละ”
“นี่เธอจะกินมากเกินไปแล้วนะ”
“ทั้งหมด 17540 เยนค่ะ....ขอบคุณที่มานะค่ะ”
“ขอบคุณมากนะ ริทสึที่จ่ายค่าเค้กส่วนของฉันด้วยน่ะ” อากิระพูดขึ้นหลังจากที่พวกเธอเดินออกมาจากร้านเค้ก
“ไม่เป็นไรหรอก โชคดีที่เอาบัตรเครดิตของพวกพี่สาวมาด้วย”
“สุดยอดเลยนะ ริทสึ” อากิระพุ่งตัวเข้าไปกอดริทสึ
กลับมาที่ร้านขายอุปกรณ์เทนนิสที่พวกเธอมากันเป็นที่แรก
“แร็กเก็ตของคุณหนูเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” พนักงานยื่นแร็กเก็ตคืนให้ริทสึ
“อืม.......สุดยอดเลยเหมือนเพิ่งซื้อมาใหม่เลย ขอบคุณมากนะค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ต้องการจะซื้ออะไรเพิ่มมั้ยครับ”
“ไม่ค่ะ วันนี้แค่เอามาเปลี่ยนเอ็นเท่านั้นเองค่ะ”
“....ครับ....” พนักงานมองแร็กเก็ตของริทสึด้วยสายตาสงสัย
“คือ แร็กเก็ตของฉันมีอะไรแปลกไปเหรอค่ะ...”
แค่สงสัยนะครับว่า ทำไมคุณหนูถึงใช้แร็กเก็ตรุ่นนี้เพราะ มันหนักมากสำหรับคนเล่นที่เป็นผู้หญิง”
“เรื่องนั้นเองเหรอค่ะ แร็กเก็ตนี้มันเป็นของสำคัญของฉันนะค่ะ”
‘ฮือ ๆ’
[โคโนเอะเป็นอะไรไปน่ะ]
‘พวกรุ่นพี่ทำแร็กเก็ตของฉันพัง ฮือ ๆ’
[เดี๋ยวก็คนซื้อใหม่ก็ได้นี่นา]
‘มะ ไม่ได้หรอกเพราะ ไม้นั้นเป็นไม้ที่ทำให้ฉันได้มาเจอกับทุกคน’
[ริทสึ....พวกเราจะเลือกแร็กเก็ตอันใหม่ให้เธอเอง ฉันสัญญา...]
‘ทุกคน..อึก..ขอบใจนะ’
“.....งั้นเหรอครับ ขอโทษด้วยครับที่ถามเรื่องส่วนตัวของคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ อากิระจังเราไปกันเถอะ” หลังจาก 2 สาวเดินออกจากร้านนั้นได้มั้ยนานก็มี 2 หนุ่มยืนมองพวกเธอจากทางด้านหลัง
“มีอะไรหรือเปล่า...” ชายหันไปถามเพื่อนเอาแต่มองอะไรบ้างอย่างมาตั้งแต่เมื่อกี้
“เปล่านิ....” เขาตอบ “คิดไปเองมั้งว่า คงไม่ใช่ยัยนั่นอยู่แล้วล่ะ....” เขาพึมพำกับตัวเอง
“ขอโทษครับ พวกผมมารับแร็กเก็ตที่ฝากเอาไว้” ทั้งคู่เดินเข้าไปในร้าน
“ริทสึ ๆ ฉันอยากเห็นเธอเล่นเทนนิสจัง”
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ขาฉันยังไม่หายดีเลย”
“แต่ฉันอยากเห็นนี่นา ขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวไม่ได้เหรอ” อากิระพยายามอ้อนริทสึ
“ตอนที่ฉันแข่งกับซานาดะก็เห็นไปแล้วนะ”
“ก็ตอนนั้นฉันยังดูไม่เต็มตาเลย ฉันอยากเห็นอีกนะ ๆ” อากิระยังพยายามต่อไป
“สาวน้อยคนนั้นน่ะ เธอก็เล่นเทนนิสด้วยใช่ม่ะ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของริทสึ
“พวกนายเป็นใครกันน่ะ!!” อากิระเป็นฝ่ายถามก่อน
“เจ้าพวกนี้....พวกชมรมเทนนิสโรงเรียนกิงขะ มาทำอะไรกันที่นี้”
“ว้าว~ รู้จักพวกเราเหรอเนี่ย สาวน้อย” กัปตันทีม (ใช่หรือเปล่า) อย่างฟุคุชิ มิจิรุเดินเข้ามาโอบคอของริทสึ
“เปล่าเลย พวกอ่อนแออย่างพวกนายมันไม่น่าจดจำเลยสักนิด” รู้สึกว่า ริทสึจะติดเชื้อความหยิ่งของซานาดะมาหน่อยแล้ว
“สาวน้อยคนนี้ปากดีชะมัดเลย”
“แต่ก็ยังดีกว่าพวกที่ดีแต่เห่าอย่างพวกนายนั่นแหละ อากิระ....พวกเรารีบกลับบ้านกันเถอะ” ริทสึจูงมืออากิระให้ออกไปจากพวกกิงขะแต่ว่า
หมับ!!
“ฮ่า ๆ ได้มาแล้ว” โดโมโตะวิ่งเข้ามาแย่งกระเป๋าแร็กเก็ตออกไปจากมือของริทสึ
“พวกนายจะทำอะไรน่ะ เอาแร็กเก็ตของฉันคืนมานะ” ริทสึทำสีหน้าไม่พอใจ
“ถ้าอยากได้ก็มาแข่งเทนนิสกับพวกเราสิ”
“ชิ! ก็ได้ฉันรับคำท้า ฉันจะทำให้พวกนายเห็นเองว่า พวกนายมันอ่อนแอขนาดไหนกัน” ริทสึกับอากิระเดินตามพวกกิงขะไปยังสนามสตรีทเทนนิสแห่งหนึ่ง
“แข่งกัน 3 รอบโอเคนะ สาวน้อย” ฟุคุชิบอก
“เอางั้นก็ได้ ฉันจะแข่งให้จบภายใน 15 นาทีเอง”
แล้วเราจะได้เห็นดีกัน สาวน้อย” ฟุคุชิตพูดก่อนจะโยนกระเป๋าแร็กเก็ตคืนให้ริทสึ
“ริทสึแบบนี้จะดีแล้วเหรอ ขาเธอยังไม่หายดีเลยนะ” อากิระมีสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่เป็นหรอกน่า ฉันยังไหวอยู่แต่ว่า ถ้าฉันแข่งเกิน 15 นาทีช่วยรีบโทรบอกใครก็ได้ทีนะ”
“งั้นที่บอกว่า จะแข่งให้จบก่อน 15 นาทีหมายถึง......”
“ขีดจำกัดในการแข่งของฉันไงล่ะ ฝากด้วยนะอากิระจัง” ริทสึฝากมือถือของตัวเองไว้กับอากิระ
“รอบนี้ฉันจะเริ่มก่อนเอง” ทาชิโระก้าวเข้าไปในคอร์ท
“ฉันจะทำให้นายได้เห็นเทนนิสที่แท้จริงเอง...Hey! Guy R U ready to lose” ริทสึใช่แร็กเก็ตชี้หน้าของอีกฝ่าย
“เดอะ เบส ออฟ วัน เซ็ทแมส, ทาชิโระเสิร์ฟ!!” ซูซูกิอาสาเป็นกรรมการให้
ผัวะ!
“อ่อนหัดไปแล้ว ย้าก!!” ริทสึตอบโต้กลับได้
ผัวะ!!
“กะ เกมเช็ต วอนบาย โคโนเอะ 6-2” ฝ่านไปเพียงแค่ 10 นาทีกว่าริทสึก็สามารถเก็บไปได้แล้วหนึ่งคน แต่ปัญหายังไม่หมดเพราะยังเหลืออีกเกมหนึ่งแถมเธอยังมีเวลาไม่ถึง 5 นาทีแล้วด้วยซ้ำ
“เอ้า ๆ ต่อไปโดโมโตะนายไปทีสิ” ฟุคุชิเรียกให้เพื่อนอีกคนเข้าไปในแข่งต่อไม่ยอมให้ริทสึได้พักเลยสักนิด
“ร่างกายของเรามันฝืดถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ” ริทสึพึมพำกับตัวเอง
“มาต่อกันดีกว่านะ สาวน้อย”
“ไม่ต้องบอกฉันก็รู้อยู่แล้ว...”
“ริทสึพยายามเข้านะ!!”
“เดอะ เบส ออฟ วัน เซ็ทแมส, โคโนเอะเสิร์ฟ!!”
ย้าก
ตุบ!
ผัวะ
ตุบ!!
“เกม โดโมโตะ 3-2” ผ่านไปไม่นานโดโมโตะก็เริ่มตีตื้นขึ้นมา ส่วนริทสึก็กำลังเหนื่อยอ่อนเต็มที่แถมอาการเจ็บขาก็เริ่มออกอาการแล้ว
“ฮ่า ๆ แบบนี้พวกเราชนะแน่เว้ย!!”
“ฉันไม่มีทางแพ้พวกสวะอย่างพวกนายแน่!!!” ริทสึประกาศลั่น
“ตะโกนซะดังแบบนั้น ขอให้เป็นจริงอย่างที่พูดไว้นะ สาวน้อย”
ย้าก!!
ผัวะ!!
ริทสึเปลี่ยนการตั้งท่าโดยเอียงตัวไปทางด้านข้างแล้วเอาขาทั้ง 2 ไขว้กันส่วนแขนขวาก็ชูขึ้นสูงเตรียมพร้อมจะตีโต้กลับไป การตั้งท่าของเธอเหมือนกันกำลังจะเต้นรำ.....
ย้าก
“ฮ่า ๆ เธอเสร็จฉันแน่!!” โดโมโตะหัวเราะ
ฟิ้ว~
ตุบ!
“มะ เมื่อกี้มันอะไรกัน” ทุกคนตะลึงเพราะว่า ลูกที่ริทสึตีไปมันเหมือนจะตีได้แต่ก็ตีไม่ได้
“ผีเสื้อเริงระบำ......ลูกที่ตีออกไปจากท่านี้ความเร็วของลูกจะลดลงไปจนคู่แข่งชะล่าใจแต่นั่นล่ะคือ ทีเด็ดของเจ้านี้เพราะว่า มันจะทำให้เกิดภาพลวงตาที่ซ้อนอยู่ในภาพจริง...เหมือนกับผีเสื้อที่เหมือนจะจับได้แต่สุดท้ายก็จับไม่.......ได้....” พอริทสึอธิบายจบ ร่างกายของเธอก็เริ่มหนักอึ่งและล้มลงไปในที่สุดแต่ว่า....
“ริทสึจัง!!”
หมับ!!
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย เจ้าหญิง” มือแกร่งเข้ามารับตัวริทสึทันก่อนจะล้มลงกับพื้น
“นะ นิโอคุง......” ริทสึหรี่ตามองหน้าคนที่เข้ามารับเธอ
“กะแล้วเชียว....ว่าจะต้องเป็นเธอ” นิโอยิ้มที่มุมปากก่อนจะค่อยพยุงตัวริทสึขึ้นมา
“โอเคใช่มั้ย คุณโคโนเอะ” ยางิวรีบเข้ามารับอีกคนเมื่อเห็นว่า ริทสึทำท่าจะล้มลงอีกรอบ
“ยา...งิวคุง..ก็มาด้วยงั้นเหรอ” ริทสึถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“เจ้าพวกนี้มาทำอะไรเธองั้นเหรอ....” นิโอถามก่อนจะมองพวกกิงขะด้วยหางตา
“พวกนั้นมาหาเรื่องแข่งเทนนิสกับฉันน่ะ....ฉันก็เลย...”
“งั้นเองเหรอ....ยางิวช่วยฝากคุณโคโนเอะทีนะ” นิโออุ้มริทสึในท่าเจ้าหญิงแล้วพาไปหลบในที่ร่ม ๆ
“นะ นิโอแห่งสาธิตริคไคงั้นเหรอ” พวกกิงขะเริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“ปุริ.....รู้จักฉันด้วยงั้นเหรอ”
“นายเข้ามาขวางทำไมกัน นี่มันเป็นการแข่งของพวกฉันกับสาวน้อยคนนั้นนะ”
“โทษทีนะ เจ้าหญิงคนนั้นเป็นผู้จัดการทีมของพวกเราจะไม่ช่วยก็ไม่ได้เหมือนกัน” นิโอหยิบแร็กเก็ตของริทสึขึ้นมา
“วะ ว่าไงนะ”
“ไม่ต้องห่วงฉันจะใช้แร็กเก็ตสู้กับพวกนายต่อเอง”
“รุ่นพี่นิโอพยายามเข้านะค่ะ!!!” อากิระเชียร์ก่อนหันกลับไปสนใจเพื่อนสาวของตัวเอง
“ปุริ....เพื่อผู้จัดการฉันไม่มีทางแพ้หรอกน่า” หลังจากนั้นไม่นานนิโอก็เอาชนะได้อย่างง่ายดาย ส่วนพวกกิงขะก็วิ่งหนีไปทันที
“เจ้าหญิงไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย” นิโอเข้าไปถามริทสึ
“ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอบคุณนิโอคุงกับยางิวคุงมากนะ” สีหน้าของริทสึดูดีขึ้นมากกว่าเมื่อกี้
“ไม่หรอกที่ต้องขอบคุณจริง ๆ ก็นิโอที่บังเอิญเห็นพวกเธอตอนที่กำลังมีปัญหากับเจ้าพวกนั้น” ยางิวอธิบาย
“งั้นเหรอ ขอบคุณมากจริง ๆ นะ” ริทสึยิ้มบาง ๆ ให้กับนิโอ
“ช่างเถอะ เจ้าหญิงกลับบ้านไว้มั้ย”
“จ๊ะ ฉันยังโอเคอยู่” ริทสึพยายามลุกขึ้นแต่ก็ยังทรงตัวได้ไม่ดีจึงเซไปชนเข้ากับอกของนิโอเต็ม ๆ
“หึ! เดี๋ยวพวกฉันพาไปส่งที่บ้านล่ะกัน” นิโอย่อตัวลงให้ริทสึขึ้นขี่หลังของเขา
“เดี๋ยวฉันจะช่วยถือของให้” ยางิวช่วยอากิระถือของทั้งหมด
“นิโอคุง ขอบคุณมากนะที่ช่วย” ริทสึกล่าวขอบคุณอีกรอบ
“ไม่เป็นไร นอนพักหน่อยเถอะใกล้ถึงบ้านแล้วฉันจะปลุกเธอเอง”
“นี่คงไม่คิดจะแกล้งฉันตอนใกล้จะถึงบ้านใช่มั้ย”
“บ้ารึไงล่ะ ฉันไม่แกล้งเธอหรือโกหกเธอหรอกน่า”
“อิ ๆ วันนี้ทำตัวน่ารักจังนะ นิโอคุง”
ความคิดเห็น