คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Love passion: 7 Listen to me
“หาว~ น่าเบื่อจังแฮะ” คิริฮาระนั่งหาวอยู่ใต้ต้นไม้ขณะที่มองรุ่นพี่ 2 คนกำลังฝึกซ้อมกันอยู่
“ห้ามพูดแบบนั้นเด็ดขาดนะ อีกไม่กี่วันพวกเราก็จะแข่งเทนนิสระดับเขตแล้ว ช่วยขยันก็หน่อยได้มั้ย อาคายะ” ยานางิพูดในฐานะที่ตัวเองเป็นพี่เลี้ยงของคิริฮาระ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า รุ่นพี่ เพราะ ริคไคไม่มีแพ้อยู่แล้วพวกเราต้องชนะอย่างเดียวเท่านั้น”
“ถ้าพูดถึงขนาดนี้แล้วทำไมถึงไม่ไปซ้อม! อาคายะ.....” ซานาดะเดินเข้ามาพร้อมกับพูดน้ำเสียงนิ่ง ๆ ตามแบบฉบับของตัวเอง
“ว้าก!! รองกัปตัน.....” แค่ซานาดะเดินมาถามแบบนั้นคิริฮาระก็วิ่งกลับเข้าไปที่คอร์ดทันที
“หึ! พอยูคิมูระไม่อยู่ก็เป็นซะแบบนี้” ยานางิหันมองแต่ไม่มีคำพูดออกมาสักคำ ที่ซานาดะพูดแบบนี้เพราะว่า หลังจากที่ยูคิมูระกับริทสึออกไปซื้อของอาการของเขาก็เริ่มทรุดหนักลงจนต้องเข้าโรงพยาบาล ทำให้ซานาดะจึงต้องทำหน้าที่แทนไปก่อน
“แล้วคุณโคโนเอะหายไปไหน.....” ยานางิถามซานาดะที่น่าจะรู้เรื่องของริทสึมากกว่าใคร
“ไปหายูคิมูระที่โรงพยาบาล.....”
“มิน่าถึงได้ดูหงุดหงิด...ไม่มีคนมาช่วยคุมเด็กนี่เอง”ซานาดะมองเขาด้วยหางตา
“เร็นจิ......”
ที่โรงพยาบาล
“ยูคิมูระคุงเป็นยังไงบ้าง” ริทสึเปิดประตูเข้ามาก็เห็นยูคิมูระกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ที่เตียง
“โคโนเอะจังไม่เห็นต้องลำบากมาเยี่ยมผมเลยนี่นา”
“ไม่ได้ ๆ จะให้คุณกัปตันอยู่คนเดียวได้ยังไงกันล่ะแล้วก็ที่ชมรมยังมีซานาดะคอยดูแลอยู่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ” ริทสึยิ้มบาง ๆ พร้อมกับมองยูคิมูระด้วยสายตาเป็นห่วง
“ขอบคุณนะ โคโนเอะจัง”
“จ๊ะ ยูคิมูระอยากทานผลไม้มั้ยเดี๋ยวฉันปอกให้”
“ก็ดีเหมือนกัน......โคโนเอะจังขอรบกวนหน่อยนะ”
“อีกไม่กี่วันก็ถึงวันแข่งแล้วสินะ” ยูคิมูระมองออกไปนอกหน้าต่าง
“นั่นสิ ทุกคนกำลังซ้อมหนักมากเลยนะ” ริทสึพูดพร้อมกับถือจานใส่ผลไม้มาให้ยูคิมูระ
“ขอบคุณนะสำหรับผลไม้.....”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ”
“โคโนเอะจังรู้สึกยังไงบ้าง ตอนที่รู้ว่า ตัวเองจะเล่นเทนนิสไม่ได้อีก”
“ก็แทบบ้าเลยล่ะแต่มีพวกพี่ ๆ ให้กำลังใจฉันจึงพยายามทำให้ตัวเองกลับมาเล่นเทนนิสได้อีกครั้ง....” ริทสึเข้าใจสิ่งที่ยูคิมูระถามเพราะ เธอเองก็เคยเป็นเหมือนกับเขาในตอนนี้
“งั้นผมอะไรอย่างหนึ่งจากโคโนเอะจังได้มั้ย”
“เอ๋!”
“ช่วยอยู่เป็นกำลังใจให้กับผมตลอดไปได้มั้ย” สายตาที่ยูคิมูระจ้องมองริทสึมันช่างแน่วแน่จนอย่าเกินกว่าจะปฏิเสธได้
“ได้สิ....” ริทสึตอบโดยไม่ได้คิดอะไร
ก๊อก ๆ
“ยูคิมูระ.........” คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ใช่ใครนอกจากซานาดะ
“เป็นยังไงบ้าง ยูคิมูระ” ยานางิเดินเข้ามาทีหลัง
“ฉันสบายดีไม่ต้องเป็นห่วงไปเหรอ”
“เพิ่งเลิกชมรมกันมาสินะ จะทานอะไรให้หายเหนื่อยก่อนมั้ย” ริทสึถาม
“ผมขอน้ำก็พอแล้ว โคโนเอะจัง” ยานางิพูด
“.....แล้วนายล่ะซานาดะ”
“เอาเหมือนกัน.....” พูดก่อนจะเดินเข้าไปพูดคุยยูคิมูระ
“หมอพูดอะไรกับนายบ้างหรือเปล่า”
“พูดแค่ว่า ถ้าฉันเข้ารับการผ่าตัดก็จะหายดีเป็นปกติ.....”
“เหลือก็แค่การเร่งทำกายภาพบำบัดให้หายดีเป็นปกติเร็ว ๆ เท่านั้นสินะ” ยานางิพูด
“ใช่ เพราะฉะนั้นในตอนนี้ชมรมเทนนิสขอฝากพวกนาย 2 คนไว้ด้วย”
“ฉันไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว....”
“ขอโทษนะที่ฉันทำอะไรให้พวกนายไม่ได้เลย”
“ช่างเถอะ แค่นายรักษาตัวเองให้หายเป็นปกติก็พอ”
“ขอโทษที่ให้รอนะ” ริทสึพูดก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้ซานาดะกับยานางิ
“ขอบคุณ......” ยานางิยิ้ม
“ยูคิมูระ พวกฉันจะกลับกันแล้ว....โคโนเอะเธอก็ควรจะกลับบ้านซะ” หลังจากที่พวกเขานั่งพูดได้สักพักซานาดะก็ขอตัวกลับและไม่ลืมที่จะลากริทสึกลับบ้านไปด้วย
“ไม่เป็นไรมั้ง เดี๋ยวฉันให้พี่มารับกลับก็ได้”
“ไม่ได้...ตอนนี้มันเย็นมากแล้วรีบกลับไปตอนนี้ซะ ฉันจะเป็นคนส่งเธอเอง” ซานาดะสั่ง
“แต่ว่า.......” ริทสึมองยูคิมูระกับซานาดะสลับกัน
“ผมว่า โคโนเอะจังควรกลับบ้านได้แล้วนะ ไม่ต้องห่วงผมหรอก”
“ก็ได้จ๊ะ พรุ่งนี้ฉันจะมาหาใหม่นะ” ริทสึหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินออกจากไปพร้อมกับยานางิ
“ซานาดะ ฝากดูแลโคโนเอะจังด้วยนะ”
“เข้าใจแล้ว.....” ซานาดะตอบรับก่อนจะเดินออกไป
“เดี๋ยว! เก็นอิจิโร่.....ห้ามแพ้นะ พวกเราจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด”
“แน่นอน พวกเรา...สาธิตริคไคจะต้องชนะอย่างเดียวเท่านั้น” ซานาดะรับปากกับยูคิมูระเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปทันที
“โคโนเอะ........” ซานาดะเรียกระหว่างที่พวกเขากำลังเดินไปส่งริทสึ
“มีอะไรจะคุยกับฉันงั้นเหรอ” ริทสึถาม
“พรุ่งนี้เธอไม่ต้องเข้ามาชมรมแล้วก็ตอนแข่งก็ไม่ต้องมาดูพวกฉันด้วยเข้าใจมั้ย” ริทสึอึ่งเล็กน้อยกับคำพูดของซานาดะ
“แล้วนายจะให้ทำอะไรไม่ทราบ” พอเธอเริ่มตั้งสติได้ก็ถามขึ้นทัน
“ให้เธอคอยอยู่ข้าง ๆ ยูคิมูระก็พอ”
“แต่ฉันเป็นผู้จัดการชมรมเทนนิสนะ ฉันควรจะดูแลทุกคนสิไม่ใช่แค่คนใดคนหนึ่งเท่านั้นน่ะ” ริทสึพยายามพูดกับซานาดะ
“แต่คราวนี้มันไม่ใช่เรื่องของชมรมแต่เป็นอย่างอื่นมากกว่า....” จบคำพูดของซานาดะ ริทสึก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลยเพราะ มันยังเป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอดจนมาถึงที่บ้าน
“งั้นเหรอ ซานาดะคุงพูดแบบนั้นกับเธอแบบนั้นเหรอ” ริทสึที่ไม่รู้จะไปถามความเห็นจากใครได้นอกจากพี่สาวกับแฟนพี่สาวของเธอ
“ใช่ค่ะ พี่จิกะคิดว่ายังไง”
“ไม่รู้สินะ แต่ซานาดะคุงเนี่ยน่ารักจังนะ” จิกะพูด
“จิกะ.....” มายูมูระมองแฟนสาวด้วยหางตา
“พี่ค่ะ อย่าทำเป็นเล่นแบบนั้นสิหนูเครียดจริง ๆ นะ” ริทสึหน้ามุ่ยทันที
“ริทสึ....พี่บอกตามตรงนะว่า เรื่องแบบนี้เธอควรเป็นคนคิดเองมากกว่า”
“เอ๋! ทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้ล่ะค่ะ พี่เคน”
“จะพูดยังไงดีล่ะ เรื่องแบบนี้มันตีความได้หลายอย่าง เพราะงั้นพี่ถึงบอกไงว่า เธอควรเป็นคนคิดเอง....” มายูมูระแนะนำกับน้องสาว
“ใช่แล้วล่ะ เหมือนตอนที่เคนบอกเลิกฉันเพราะ เธอไม่อยากให้ฉันต้องรอคอยตอนที่เพิ่งเข้าไปเล่นทีเมเจอร์ลีกใช่มั้ยล่ะ” จิกะพูดแหยะมายูมูระ
“แต่เธอเองก็ไม่ยอมฟังฉันเหมือนกันนั้นแหละ เป็นผู้หญิงที่หัวดื้อชะมัดเลย”
“ช่วยไม่ได้นี่นา เพราะฉันเป็นแฟนของเธอไง”
“ฮ่า ๆ ยัยบ้า”
“เคนจำวันแรกที่ฉันทำของหวานให้นายก่อนการแข่งนัดสำคัญได้มั้ย” จิกะพูดระลึกถึงความหลังโดยที่พวกเขาลืมกันไปแล้วว่า พวกเขากับพูดเรื่องอะไรกับน้องสาว
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เธอดันใส่น้ำตาลไปตั้งเยอะจนเกินฉันหาน้ำแทบไม่ทัน”
“อ้าว! ไม่ดีใจรึไงล่ะ แฟนอุตส่าห์ที่ของหวานไปให้แท้ ๆ” จิกะทำหน้าง้อหน้างอนใส่
“ใช่แล้ว!!!” จู่ ๆ ริทสึก็ลุกพรวดขึ้นมา
“ปะ เป็นอะไรของแกน่ะ ริทสึ” จิกะถาม
“ก็แค่ทำเหมือนที่แล้วมาก็สิ้นเรื่องแล้วนี่นา เราไม่น่าเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาใส่หัวตัวเองเลยจริง ๆ” พูดแล้วก็วิ่งกลับขึ้นไปที่ห้องของตัวเองทันที
“เคน ริทสึเป็นอะไรของมันน่ะ”
“น้องสาวเธอ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ”
วันแข่งขันเทนนิสระดับเขต
“เฮ้อ~ ทำไมไม่เห็นโคโนเอะมาดูพวกเราเลยล่ะ” บุนตะพูดขึ้นขณะที่พวกเข้ากำลังเดินไปที่สนามแข่ง
“นั้นสินะ สัญญากันแล้วนี่นาว่า จะมาเชียร์แล้วก็ทำข้าวกล่องมาด้วย” คิริฮาระพูดเสริม
“พวกนายเลิกพล่ามกันได้แล้ว” ซานาดะสั่งเด็ดขาด
“แต่คุณโคโนเอะก็ไม่มาจริง ๆ เธอเป็นถึงผู้จัดการของพวกเราไม่ใช่เหรอ” ยางิวพูด
“..........ยัยนั่นคงไม่หรอก..........” ซานาดะพึมพำเบา ๆ
“ใครบอกว่า ฉันจะไม่มากกันย่ะ” เสียงของหญิงสาวที่ทำให้ทุกคนต้องหันมามองไม่ใช่ใครอื่นนอกจากริทสึ ผู้จัดการทีมเทนนิสสาธิตริคไคคนเดียวเท่านั้น
“โคโนเอะ โคโนเอะ!! นึกว่า เธอจะไม่มาซะแล้ว” คิริฮาระวิ่งเข้ามาไปจะกอดริทสึแต่โดนนิโอดึงคอเสื้อไว้ทัน
“ขอโทษที่ช้านะ ฉันมัวแต่ทำข้าวกล่องจนลืมเวลาไปหน่อย” เธอพูดพร้อมเอามือเกาหัวตัวเอง
“ฮ่า ๆ ขอบคุณที่มานะโคโนเอะ” แจ็คเคิลพูด
“พอได้แล้วพวกนายรีบไปแข่งให้ชนะซะแล้วค่อยมาคุยกัน” ซานาดะสั่งอีกครั้ง
“เราไปกันเถอะ โคโนเอะ” คิริฮาระพูดก่อนจะไปที่คอร์ด
“เดี๋ยวก่อน โคโนเอะ” ซานาดะพูด
“มีอะไร.....”
“ฉันว่า เรา 2 คนคุยเข้าใจกันแล้วซะอีกบอกแล้วไงว่า ไม่ต้องมาให้ไปดูแลยูคิมูระแทนไงล่ะ”
“นายบอก...แต่ฉัน....ไม่ฟัง....” ริทสึยิ้มให้ซานาดะก่อนจะเดินไปหาพวกคิริฮาระ
“บอกแต่ไม่ฟังงั้นเหรอ...หึ! เป็นผู้หญิงที่หัวดื้อจริง ๆ เลย”
“ริคไค ริคไค ริคไค!!!”
“มารุอิคุง แจ็คเคิลคุง เอาชนะมาให้ได้นะ~” ริทสึเป็นผู้นำการเชียร์กำลังส่งเสียงเชียร์ให้บุนตะกับแจ็คเคิลที่ลงแข่งคู่มือ 2
“โคโนเอะเชียร์เสียงดังเกินไปแล้วนะ” ซานาดะที่นั่งเก้าอี้โค้ชอยู่หันมาพูดกับคนที่นั่งข้าง ๆ เขา
“เงียบน่า ฉันเป็นผู้จัดการทีมนะ” ริทสึเถียง
“ยัยบ้า....”
“เกมเช็ต วอนบาย มารุอิ & แจ็คเคิล 6-0!!” พอกรรมการขานเสร็จเสียงเชียร์ก็ดังขึ้นมาจากฝั่งของริคไค
“ริคไค!! ริคไค!!!”
“ทั้งคู่สุดยอดไปเลยนะ....” ริทสึพูด
“ของมันแน่อยู่แล้ว เจ้าพวกนั้นอ่อนชะมัดเลย” บุนตะพูดก่อนจะหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาเคี้ยว
“มารุอิ...อย่าประมาทเด็ดขาด พวกนายก็เหมือนกันเข้าใจมั้ย” ซานาดะพูดกับลูกทีมที่เหลือ
“เข้าใจแล้ว ซานาดะ” ยานางิพูดก่อนจะหยิบสมุดจดข้อมูลของตัวเองขึ้นมา
“ปุริ ฉันไม่สนเรื่องพวกนั้นอยู่แล้ว”
“ช่างเป็นผู้ชายที่แย่เหมือนเดิมเลยนะ” ยางิวพูดพร้อมกับขยับแว่นตาของตัวเองเล็กน้อย
“หึ! พวกนั่นไม่มีทางพวกเราอยู่แล้วล่ะ” คิริฮาระยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย
“พยายามเข้านะ ทุกคน” ริทสึพูดให้กำลังใจ
“เกมเช็ต วอนบาย คิริฮาระ 6-0” สิ้นเสียงของกรรมการราชันย์อย่างสาธิตริคไคก็สามารถเอาชนะอย่างง่ายได้
“ทุกคนพยายามได้ดีมากเลยนะ....” ริทสึเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มหวาน ๆ ให้ทุกคน
“ของมันแน่อยู่แล้วล่ะ โคโนเอะ” คิริฮาระตอบอย่างผู้ชนะ
“ถ้าอย่างงั้นลองทานนี่ดูมั้ย...” ริทสึหยิบกล่องพลาสติกเล็ก ๆ ออกมาซึ่งในนั้นมีมะนาวถูกฝานบาง ๆ แช่กับน้ำผึ่งอยู่
“มันคืออะไรอ่ะ...” บุนตะมองด้วยความสงสัย
“มะนาวแช่น้ำผึ่งน่ะ มันเป็นของว่างชั้นดีสำหรับนักกีฬาที่เพิ่งออกกำลังกายเสร็จน่ะ” ริทสึอธิบาย
“เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไงกัน...” ซานาดะถาม
“นี่ฉันเคยเล่นกีฬามาก่อนนะก็ต้องรู้เรื่องแบบนี้เป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะ”
“นายคิดว่ายังไงล่ะ....” ซานาดะถามศาสตราจารย์ผู้รอบรู้อย่างยานางิ
“สำหรับพวกเราที่เพิ่งแข่งเสร็จหรือฝึกซ้อมเสร็จจึงต้องการพลังงาน น้ำตาลและของที่ช่วยขจัดความเหนื่อยล้าอย่างมากแล้วน้ำผึ่งเองก็ถือเป็นของชั้นดีที่มีประโยชน์อย่างมากเหมือนกัน......เก่งมากนะที่รู้เรื่องพวกนี้ คุณโคโนเอะ” ยานางิอธิบายให้จนทุกคนกระจ่าง
“งั้นฉันขอลองกินดูล่ะกัน...” บุนตะลองชิมเป็นคนแรกแล้วก็ตามมาด้วยแจ็คเคิล คิริฮาระ นีโอ ยางิวและตบท้ายด้วยยานางิกับซานาดะ
“เป็นไงบ้าง....” ริทสึถามเพื่อความแน่ใจ
“อร่อยมากเลยล่ะ....รู้สึกกระปี้กระเปร่าขึ้นมาแล้วสิ” คิริฮาระตอบก่อนหยิบชิ้นที่ 2 ขึ้นมา
“โคโนเอะต่อจากนี้ไปให้ทำเจ้านี่มาทุกวันทั้งตอนอยู่ชมรมแล้วก็ตอนแข่งด้วยเข้าใจมั้ย” ซานาดะสั่ง
“อืม......”
“คงไม่คิดจะขัดคำสั่งฉันหรอกใช่มั้ย”
“ใครจะกล้าขัดคุณรองกัปตันจอมโหดอย่างนายได้ล่ะ” หลังจากนั้นไม่นานทีมสาธิตริไคก็ชนะอย่างง่ายดายในการแข่งขันระดับเขตตามที่พวกเขาคิดเอาไว้
“ซานาดะคุง ฉันขอสัมภาษณ์พวกเธอหน่อยนะ” อิโนอุเอะนักข่าวจากโปรเทนนิสรายเดือนมาขอเก็บข่าวจากพวกซานาดะ
“คุณอิโนอุเอะ พวกเซงาคุเป็นยังไงบ้าง”
“ถึงจะเอาชนะมาได้แต่ก็มีผู้เล่นบาดเจ็บเหมือนกัน ดูท่าปีนี้เซงาคุจะเจองานหนักจริง ๆ”
“ฝากไปบอกพวกนั้นด้วยว่า พวกเราจะเป็นคนขยี้เซงาคุเอง” ซานาดะทิ้งข้อความเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับลูกทีม
“ซานาดะไม่เห็นต้องพูดแบบนั้นเลยนิ” ริทสึพูดขึ้นอิโนอุเนะจ้องมองริทสึสักพักก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“เดี๋ยวก่อนสิ เด็กผู้หญิงคนนั้นน่ะ” อิโนอุเอะวิ่งตามไป
“มีอะไรค่ะ คุณนักข่าว”
“เธอคือ นักเทนนิสหญิงที่ชื่อ โคโนเอะ ริทสึคนนั้นใช่มั้ย” ริทสึชะงักไปเล็กน้อย
“โคโนเอะ มีอะไร” ซานาดะถาม
“ไม่มีอะไรหรอก เขาแค่ถามชื่อของฉันเท่านั้นเอง”
“ใช่จริง ๆ ด้วยเธอคือ โคโนเอะ ริทสึ นักเทนนิสหญิงอัจฉริยะที่เคยประสบอุบัติเหตุเมื่อปีที่แล้วคนนั้นสินะ”
“ไม่ใช่ค่ะ คุณคงจำคนผิดแล้วล่ะ.....” ริทสึปฏิเสธไปทำให้อิโนอุเอะจ้องมองเธอด้วยความสงสัยอย่างมาก
“เอ๋! ไม่จริงน่า”
“กลับกันเถอะ ซานาดะ”
“เดี๋ยวก่อนฉันแค่อยากรู้ว่า เธอจะกลับเข้าวงการเทนนิสอีกหรือเปล่า”
“ฉันบอกแล้วนี่ค่ะว่า คุณจำคนผิดแล้วถึงฉันชื่อ โคโนเอะ แต่ก็ไม่ใช่โคโนเอะ ริทสึที่คุณรู้จักหรอกค่ะ” ริทสึปฏิเสธเสียงแข็งก่อนจะลากซานาดะให้เดินออกไปจากตรงนั้นด้วยกัน
“โคโนเอะไม่เป็นไรใช่มั้ย....” ซานาดะถามขึ้นหลังจากที่ริทสึหยุดอยู่เฉย ๆ
“...อึก...ฮือ ๆ ....” ริทสึเดินเข้าไปกอดซานาดะแล้วก็ปล่อยโฮออกมา
“ระ ริทสึ”
“...เจ็บจัง....ซานาดะ...ฉันรู้สึกเจ็บ......เจ็บมากเลย”
“ตรงไหน....ขางั้นเหรอ...”
“ไม่ใช่....อึก....มันไม่ใช่ขาที่เจ็บ...แต่เป็นตรงนี้ต่างหากที่เจ็บ......” ริทสึเงยหน้าขึ้นมองซานาดะก่อนจะเอามือทาบที่หน้าอกของตัวเอง
“เอ๋!.....”
“ซานาดะบอกฉันทีสิว่า ทำไมฉันถึงได้เจ็บตรงนี้มากถึงขนาดนี้.....
ความคิดเห็น