คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Love passion: 21 เด็กชาย 3 + เด็กหญิง 1
ในคืนนั้นที่บ้านของริทสึ
“ริทสึ เฮ้~ ริทสึลงทานข้าวเย็นได้แล้วนะ” จิกะตะโกนเรียกผู้เป็นน้องซึ่งยังไม่มีท่าทีจะเดินออกมาจากห้องเลยสักนิด
“น้องสาวเธอเป็นอะไรอีกล่ะ คราวนี้...” มายูมูระเอ่ยถามแฟนสาว
“ไม่รู้สิ....กลับบ้านถึงบ้านก็เอาแต่ขังตัวเองไว้ในห้อง เรียกเท่าไรก็ไม่ยอมสักทีชักเป็นห่วงแล้วสิ....” จิกะมีสีหน้าเป็นห่วงน้องสาวคนเล็กที่สุดแสนสำคัญคนนี้มาก
“ช่างเถอะ เดี๋ยวก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม”
“เคน....อย่าเพิ่งห่วงกินแล้วหันมาสนใจหน่อยสิ พรุ่งนี้เธอต้องกลับอเมริกาแล้วนะคิดว่า จะได้ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันหน่อยก็ไม่ได้”
“พูดยังกะว่า ฉันไม่ได้กลับมาอีกแล้วงั้นแหละ อย่าคิดมากน่าพอหมดฤดูการแข่งฉันก็จะกลับมาเยี่ยมเธอเหมือนเดิมนั้นแหละ....” มายูมูระพูดให้จิกะปล่อยวางเรื่องของน้องสาวบ้าง
ในขณะเดี๋ยวกันนั้นเอง ในห้องของริทสึที่ตอนนี้มีเพียงแสงไฟของโคมไฟดวงน้อยบนโต๊ะหนังสือของริทสึเท่านั้น ส่วนร่างของเจ้าของห้องก็นั่งกอดเข่าคลุมโปงอยู่บนเตียง เธอเอาแต่นั่งคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นมาตลอดเวลาจนไม่ยอมทานข้าวหรือลุกออกไปจากตรงนี้เลย
ตุบ!! จู่ ๆ ก็มีหนังสือเล่มหนึ่งตกลงมาจากชั้นหนังสือ
“.....อัลบั้มรูปนี่นา....” ริทสึเดินไปหยิบอัลบั้มรูปเล่มนั้นมา
เธอค่อย ๆ เปิดดูรูปถ่ายที่เป็นความทรงจำของเธอจนมาสะดุดเข้ากับรูปถ่ายรูปหนึ่งเป็น รูปที่มีชายชรา 2 คนกับเด็กน้อย 2 คน....เด็กน้อยคนแรกเป็นเด็กชายตัวน้อยสวมแว่นท่าทางเงียบขรึมกับเด็กอีกคนซึ่งเป็นเด็กหญิงหน้าตาหน้าน่ารักกำลังยืนกุมมือเด็กชายอยู่.....นั่นเป็นรูปถ่ายในวันที่ริทสึได้พบกับเทะสึกะครั้งแรก.....
ย้อนกลับไปเมื่อ 7 ปีก่อนในงานเลี้ยงของกรมตำรวจ
“ว่าไงคุนิคาสึนึกไม่ถึงว่า นายจะมาด้วย” โคโนเอะ โคเซย์ ปู่ของริทสึเดินเข้ามาทักทายเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ เทะสึกะ คุนิคาสึ ปู่ของเทะสึกะ คุนิมิสึ
“ฮ่า ๆ ก็คิดว่า อาจจะได้เจอเพื่อนเก่าก็เลยมา”
“วันนี้นายมาคนเดียวเองเหรอ....”
“เปล่า ๆ วันนี้ฉันมากับหลานชายนะ ชื่อ เทะสึกะ คุนิมิสึ....ทักทายคุณปู่เขาหน่อยสิ คุนิมิสึ” ปู่ของเทะสึกะแนะนำตัวเขาให้กับเพื่อนเก่า
“สวัสดีครับ.....” หน้าตาของเทะสึกะในตอนนั้นก็ยังเงียบขรึมและไม่ยอมยิ้มเหมือนกับทุกวันนี้
“สวัสดี ๆ.....ที่จริงวันนี้ฉันก็พาหลานมาด้วยเหมือนกัน เธอเป็นหลานสาวคนเล็กของฉันชื่อ โคโนเอะ ริทสึ.....ออกมาไม่ต้องเขินน่า ริทสึ” ริทสึค่อย ๆ ก้าวเดินออกมาจากด้านหลังของผู้เป็นปู่ ดวงตากลมโตของริทสึจับจ้องมาที่เทะสึกะคนเดียวเท่านั้น เทะสึกะเองก็ไม่ยอมละสายตาไปจากริทสึเหมือนกัน
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับเทะสึกะและหลังจากวันนั้นเองทั้ง 2 คนก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น มักจะหาเวลาว่างแวะเวียนไปหากันบ่อย ๆ และยิ่งพอมาเล่นเทนนิสด้วยกัน ฝึกซ้อมด้วยกัน เป็นคู่ซ้อมให้แก่กันมันยิ่งทำให้พวกเขาผูกผันกันจนกระทั่ง......
เมื่อ 3 ปีก่อน
“....................” จู่ ๆ เทะสึกะก็ชวนริทสึออกมาข้างนอกแถมยังพูดอะไรบ้างอย่างที่ทำให้ริทสึถึงกับเงียบจนพูดอะไรไม่ออก
“.....เธอคิดว่ายังไง ริทสึ...เธอให้คำตอบฉันได้มั้ย...” สายตาของเทะสึกะดูจริงจังพอ ๆ กับตอนแข่งเทนนิส
“....เทะสึกะ.....คือว่า เรื่องนี้มันกะทันหันเกินไป.....ฉันยัง......” ริทสึพูดอะไรไม่ถูก
“....ฉันเข้าใจ....ฉันก็ไม่ได้หวังให้เธอบอกคำตอบของฉันตอนนี้....”
“เฮ้อ~ มาแข่งกัน....เทะสึกะ...มาแข่งกันถ้านายชนะฉันจะบอกแต่ถ้าฉันชนะ...ฉันก็จะไม่บอกอะไรนายเลย....” ริทสึตัดสินใจใช้เทนนิสเป็นตัวตัดสิน....ถึงเธอรู้ดีว่า ทำแบบนี้มันไม่ถูกต้องแต่ว่า.....คำพูดของเทะสึกะมันวนเวียนอยู่ในหัวของเธอตลอด....
“ก็ได้.....” เทะสึกะยอมตกลง กว่าเธอจะรู้สาเหตุที่เทะสึกะพูดแบบนั้นกับเธอก็หลังจากการแข่งในครั้งนั้น...
“แต่ว่า....หลังจากนั้นนายก็ได้เจอกับพวกโออิชิ.....สนใจที่จะพาเซชุนไปแข่งในระดับประเทศกว่าจะรู้ตัวอีกทีเรา 2 คนก็อยู่ห่างกันไปแล้ว....”
ที่บ้านของเทะสึกะ
“อืม.......” ในเวลานี้ควรเป็นเวลาที่เทะสึกะจะเข้านอนแต่ว่าคืนนี้เขากลับรู้สึกไม่อยากนอนเหมือนกับมีเรื่องบางอย่างที่ค้างคาใจเขาอยู่ เทะสึกะตัดสินใจลุกขึ้นมาหาน้ำดื่มก่อนจะหยุดเหลียวมองรูปถ่ายบนโต๊ะของเขา รูปถ่ายของเขากับริทสึแล้วก็พวกโออิชิซึ่งตอนนั้นริทสึยังเรียนอยู่ที่เซงาคุ
“....ริทสึ......” เทะสึกะเอ่ยชื่อของเพื่อนสาวเบา ๆ ก่อนจะนึกถึงวันที่ริทสึท้าพนันด้วยเทนนิสกับเขาเพราะ เขาไปสารภาพกับเธอว่า....เขาชอบเธอ...
“แฮ่ก ๆ.....” เด็กชายยืนมองผลการแข่ง 7-5 เป็นครั้งแรกที่เขาแข่งแพ้เด็กสาวที่อยู่อีกด้านหนึ่งของคอร์ทเทนนิสถึงมันจะมาเพราะ ความฟลุคของเธอก็เอง
“.....เทะสึกะ...พวกเรา 2 คนยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมนะ...ถ้าอยากแข่งกับฉันอีกก็ได้นะ ฉันพร้อมแข่งเสมอ...” ริทสึพูดก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วเดินจากคอร์ทไป
แล้วจากนั้นมันก็ผ่านมา 1 อาทิตย์
“ริทสึ.....เทะสึกะโทรหามาจ๊ะ” ผู้เป็นแม่เรียกลูกสาวของตัวเองให้มารับโทรศัพท์
“ว่าไง...เทะสึกะ...”
“ริทสึ พรุ่งนี้มาเจอกันที่เดิมนะ ฉันจะแข่งกับเธออีกรอบ”
“ได้สิ......” ริทสึตอบตกลงก่อนจะวางสายไปแล้วเดินไปที่ห้องครัว
เพล้ง!!
“โอย!!” มือของริทสึบังเอิญปัดไปโดนแก้วทำให้เศษแก้วบาดตรงเท้าของเธอ “โธ่เว้ย! แล้วแบบนี้จะไปแข่งกับเทะสึกะได้ยังไงกันเนี่ย”
ตอนบ่ายของวันต่อมา
“แฮ่ก ๆ” ริทสึยืนหอบก่อนจะมองผลการแข่ง 6-4 รอบนี้เธอเป็นฝ่ายแพ้เทะสึกะ
“....ดูเหมือนฉันจะชนะนะ” เทะสึกะเดินเข้ามาหาริทสึ
“นั่นสินะ....งั้นฉันบอกคำตอบของนายก็ได้...” ถึงริทสึจะคิดคำตอบเอาไว้แล้วแต่การที่จะพูดออกไปมันช่างยากสำหรับเธอ
“.....ไม่ต้องบอกอะไรฉันแล้ว....” เทะสึกะอุ้มริทสึมานั่งตรงม้านั่งใกล้ ๆ (ถามจริงว่า พวกนี้อายุ 12 แน่เหรอ) เขาค่อย ๆ ถอดรองเท้าของริทสึออกก่อนจะสังเกตรอยเลือดที่ซึมออกมาจากบาดแผลเมื่อคืน
“....เทะสึกะ...” ริทสึไม่กล้ามองหน้าเทะสึกะตรง ๆ
“เธอเนี่ยชอบฝืนตัวเองอยู่เรื่อยเลยนะ บอกกี่ครั้งแล้วว่า ถ้าไม่ไหวก็ให้บอกฉันไงล่ะ” เทะสึกะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาพันแผลของริทสึ
“...ขอโทษด้วยนะ....”
“ช่างเถอะ การวันนี้ถือว่าเป็นโมฆะก็แล้วกัน”
“จะดีเหรอ เทะสึกะ....”
“ไม่เป็นไร พวกเราน่ะคงได้อยู่ด้วยกันอีกนานเลยล่ะ” เทะสึกะมองหน้าริทสึสักพักก่อนจะให้ริทสึขี่หลังเขาแล้วพาไปส่งที่บ้าน
“นี่เทะสึกะ....ทำไมจู่ ๆ นายมาพูดแบบนั้นกับฉันล่ะ” ริทสึเอ่ยถามแต่เทะสึกะไม่ได้ตอบอะไรเธอแม้แต่นิดเดียว.....
“.....ขอโทษนะ ริทสึ....แต่สิ่งที่ฉันทำให้บอกเธอในวันนั้นก็คือ เด็กผู้ชายสวมหมวกหน้าตาเคร่ง ๆ คนนั้นนั่นแหละ.....” เทะสึกะพูดกับรูปถ่ายก่อนจะเดินลงไปข้างล่างทันที
ที่บ้านของซานาดะ
ชิ้ง!! วันนี้ซานาดะก็ยังคงมุ่งมั่นฝึกฝนตัวเองเหมือนเช่นเคย...
“...ทำไมดันนึกถึงเด็กผู้หญิงในตอนนั้นขึ้นมาได้ล่ะ....” ซานาดะเก็บดาบของตัวเองก่อนจะยืนคิดถึงเรื่องราวเมื่อ 3 ปีก่อน.....
หลังจากที่เขาได้พบเทะสึกะ...และพ่ายแพ้ไป...เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาฝึกฝนด้วยตัวเองให้หนักขึ้นกว่าเก่า...จนเขาได้มาพบกับเด็กหญิงผมสั้นสีน้ำตาลกับดวงตากลมโตที่กำลังยืนมองเขาซ้อมตีลูกอยู่ที่คอร์ทเทนนิส
“นี่ ๆ ทำไมนายถึงต้องซ้อมหนักแบบนั้นด้วยล่ะ”
“แฮ่ก ๆ ก็เพื่อ...ให้แข็งแกร่งขึ้นยังไงล่ะ...” ซานาดะหันไปตอบคำถามของเด็กหญิง
“แล้วทำไมถึงต้องแข็งแกร่งขึ้นล่ะ....” เด็กหญิงคนนั้นถามต่อ
“ก็เพราะ ถ้าแข็งแกร่งขึ้น....จะได้ไปแข่งกับคนคนหนึ่งยังไง”
“เหตุผลแค่เนี่ยน่ะเหรอ ถึงได้ซ้อมหนักแบบนี้เพื่อแข็งแกร่งเพื่อจะไปแข่งกับคนแค่คนเดียวเท่านั้นเอง...” เด็กหญิงพูดจายียวนกวนประสาทกับซานาดะ
“นี่เธอเป็นใครนะ....”
“เอ๋! ฉันน่ะเหรอก็แค่เด็กผู้หญิงที่ผ่านทางมาเท่านั้นล่ะ” เด็กหญิงฉีกยิ้มให้ ตาของซานาดะเหลือกเห็นกระเป๋าใส่แร็กเก็ตซึ่งวางข้าง ๆ ตัวของเธอ
“.....นี่เธอเล่นเทนนิสเหมือนกันงั้นเหรอ...”
“จะว่าใช่มันก็ใช่นะ แต่ว่า...ฉันน่ะไม่ได้เล่นเทนนิสที่น่าเบื่อ ๆ แบบนายหรอกนะ”
“ว่าไงนะ!....”
“ฉันน่ะเล่นเทนนิสเพราะว่า มันสนุกน่ะสิ..ฮ่า ๆ”
“สนุกงั้นเหรอ.....”
“ใช่แล้วล่ะ ได้เล่นเทนนิสอย่างสนุกสนานพยายามพัฒนาตัวเองให้เก่ง ๆ ได้แข่งกับคนที่เก่ง ๆ ตัวเองจะได้เก่งยิ่งขึ้นแล้วก็....ได้เจอเพื่อนใหม่ที่เก่ง ๆ ด้วยยังไงล่ะ”
“เรื่องไร้สาระแบบนี้มันทำให้รกสมองเปล่า ๆ”
“.....นายเนี่ยหัวแข็งชะมัดเลยนะ ทำตัวแบบนี้เดี๋ยวโดนสาว ๆ เมินนะ”
“หนวกหู!! อย่ามายุ่งกับฉันได้มั้ย จะไปไหนก็ไปเลย!!”
“ว้าย~ น่ากลัวจัง งั้นฉันไปดีกว่า....” เด็กหญิงเดินออกไปทันทีแต่บังเอิญเธอดันทำถุงเครื่องรางของตัวเองตกโดยที่ตัวเองไม่ได้รู้ตัว
“......ริทสึ.......” ซานาดะหยิบถุงเครื่องรางที่ปักชื่อของเด็กหญิงเอาไว้...
“ฉันเคยเจอเธอมาก่อนหรือเปล่า....” ซานาดะเอ่ยถามขึ้นเมื่อได้พบกับริทสึครั้งแรก (ยังจำตอนแรกกันได้มั้ยเอ๋ย)
“ไม่นะ ฉันเพิ่งย้ายมาวันนี้เป็นวันแรกเองนะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อ โคโนเอะ ริทสึ”
“ฉันจะให้เธอมาเป็นผู้จัดการทีมชมรมเทนนิสของพวกเรา
“ซานาดะ!! อย่ามาแย่งเนื้อของฉันสิยะ”
“นั่งเงียบ ๆ แล้วทานผักไปเลย...”
“..เอ๋!! ฉันเคยพูดกับนายแบบนั้นด้วยเหรอ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”
“นี่เธอ.....ยัยบ้า...!!!”
“นี่ซานาดะ....นายคิดว่า เทนนิสเนี่ยมันสนุกมั้ย...”
“เรื่องไร้สาระแบบนั้น อย่าเอามาพูดให้รกสมองของฉันอีก...”
“......นายนี่จริง ๆ เลยนะ ทำตัวแบบนี้เดี๋ยวจะโดนสาว ๆ เมินนะรู้มั้ย”
“หนวกหู!! อย่ามาพูดอะไรที่ไร้สาระกับฉันนะ” ความทรงจำต่าง ๆ มากมายระหว่างเขากับริทสึค่อย ๆ ผุดเข้ามาในหัว
“โดนสาว ๆ เมินงั้นเหรอ...ยัยบ้านั่นทั้งท่าทางและคำพูดเหมือนกับเด็กที่เคยเจอเมื่อตอนนั้นเลย.....หึ! มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกัน” ซานาดะหัวเราะกับความคิดบ้า ๆ ของตัวเอง
“ไม่มีทางอยู่แล้วที่โคโนเอะกับเด็กผู้หญิงคนนั้นจะเป็นคน ๆ เดียวกัน” แต่ความคิดทุกอย่างก็ต้องจบลงเมื่อเสียงเรียกของผู้เป็นแม่
“เก็นอิจิโร่....ยูคิมูระคุงโทรมาหาน่ะ”
“...ครับ...” ซานาดะเดินตรงมารับโทรศัพท์ “มีอะไรงั้นเหรอ เซอิจิ”
“เก็นอิจิโร่....ขอโทษด้วยวันนี้ฉันอาจจะพูดอะไรที่มัยไร้สาระไปหน่อยแต่ช่วยฟังหน่อยได้มั้ย....”
“ว่ามาสิ....”
“นายจำเรื่องที่ฉันเล่าให้ได้มั้ย....เรื่องเด็กผู้หญิงที่ฉันเคยเจอเมื่อ 3 ก่อนได้มั้ย...” เขาถามก่อนนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เขาพอจำได้
เมื่อ 3 ปีก่อนในการแข่งแชมป์รุ่นจูเนียร์รายการหนึ่ง
ยูคิมูระกำลังซ้อมเพื่อวอร์มร่างกายอยู่คนเดียวในขณะเดียวกันก็มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักแบบเข้ามาดูการซ้อมของยูคิมูระโดยที่เขาไม่ทันได้รู้ตัว
“เก่งจังเลยนะ.....” เด็กหญิงส่งรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นมาให้กับเขา
“เธอเข้ามาได้ยังไงกันนะ...” ยูคิมูระหยุดการซ้อมทุกอย่าง
“ก็แอบเข้ามาน่ะสิ....นายกำลังจะลงแข่งในรายการนี้ใช่มั้ยล่ะ ฉันก็เหมือนกันนะแต่เป็นของเทนนิสหญิง”
“เธอก็ด้วยงั้นเหรอ...”
“อื้อ! แต่รู้สึกว่า เทนนิสชายจะแข่งก่อนนี่นา...”
“ใช่แล้วล่ะ.....เธอชื่ออะไรน่ะ ผมชื่อ ยูคิมูระ เซอิจิ”
“เรียกฉันว่า ริทสึก็แล้วกัน....” เด็กหญิงหัวเราะ
“งั้นเหรอ ถ้าไม่รังเกียจเข้ามาเป็นคู่ซ้อมให้ผมหน่อยมั้ย” ยูคิมูระขอให้เธอมาเป็นคู่ซ้อม
“ก็ได้นะ แต่ตีโต้กันแค่ลูกเดียว..เอาเวลาประมาณ 10 นาทีน่าจะพอนะ...เดี๋ยวฉันต้องเก็บแรงเอาไว้ใช้ช่วงแข่งอีก” ในระหว่างการตีโต้ไปมาแค่ลูกเดียวมันเหมือนกับเขาได้แข่งมาแล้วเกมหนึ่ง.....ยูคิมูระมองการเล่นของเด็กหญิงที่ดูสนุกสนานไม่มีความเครียดอยู่เลยสักนิดเดียว ถึงบางครั้งเธอจะตกเป็นรองเขาก็ตาม.....
“แฮ่ก ๆ สนุกมากเลยนะ...ยูคิคุง” เด็กหญิงหยุดตีเมื่อได้เสียงนาฬิกาหมดเวลา
“ว่าง ๆ พวกเรามาซ้อมกันอีกได้มั้ย...” ยูคิมูระถาม
“อืม.....ขอคิดก่อนนะตอนนี้ฉันต้องรีบไปที่จุดนัดพบแล้วล่ะ” เด็กหญิงโบกมือลาแล้วรีบเดินจากไปทันที
หลังจากที่ยูคิมูระแข่งเสร็จเขาก็รีบเดินมาดูการแข่งของฝ่ายหญิง....เขามองดูเด็กหญิงที่กำลังแข่งอย่างสนุกสนานเหมือนตอนซ้อมกับเขา ท่วงท่า สเต็ปการวิ่งหรือการตีโต้ของเธอมันช่างดูสวยงามจนยูคิมูระไม่อาจล่ะสายตาไปจากคอร์ทได้เลย
“เอ่อ....คือว่า......” ยูคิมูระกำลังจะเดินเข้าไปทักแต่ว่าจู่ ๆ เด็กหญิงก็หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ เขาจึงออกตามหาจนมาเจอเข้ากับเทะสึกะที่กำลังแข่งกับซานาดะอยู่พอดี
“นายเป็นใคร.....” ซานาดะถามหลังจากที่พ่ายแพ้ต่ออีกฝ่าย
“นายคงเป็นเทะสึกะคุงสินะ ลองมาแข่งกับฉันหน่อยมั้ย” เทะสึกะตอบรับข้อเสนอ พวกเขาต่างแข่งกันได้อย่างสูสี
“.......เทะสึกะ.....” พอการแข่งของทั้งคู่จบลงและกำลังแยกย้ายกันไป ยูคิมูระก็เจอกับเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งแต่ว่าคราวนี้เธอดันอยู่กับเทะสึกะแถมยังดูสนิทสนมกันมากอีกด้วย
“กลับกันเถอะ ริทสึ” เทะสึกะจูงมือเด็กหญิงไปทันที ยูคิมูระได้ยืนกำมือตัวเองเอาไว้
“จะต้องเอาตัวเธอมาให้ได้....” นี่คือ สิ่งที่ผุดขึ้นมาบนหัวของเขาในตอนนั้น
“ฉันชื่อ โคโนเอะ ริทสึค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” โชคชะตาที่เหมือนเป็นใจให้เขาได้พบกับเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง
“โคโนเอะจังเนี่ยเก่งจังเลยนะ....”
“ยูคิมูระคุงเหนื่อยหรือเปล่า ฉันเอาผ้าเย็นมาให้น่ะ”
“โคโนเอะจังช่วยอยู่ข้าง ๆ ผมตลอดไปได้มั้ย...”
“ฉันจะเป็นกำลังใจให้ยูคิมูระคุงเองนะ จะอยู่ข้าง ๆ ยูคิมูระคุงตลอดไปด้วยล่ะ”
“ผมอยากได้ทุกอย่างที่เป็นของโคโนเอะจัง.....จะไม่ยอมให้ใครได้เธอไปอีกแล้ว”
“เด็กผู้หญิงคนนั้นทำไมงั้นเหรอ เซอิจิ” ซานาดะถามเสียงนิ่ง ๆ
“มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระไปหน่อยแต่ว่า ฉันคิดว่า เด็กผู้หญิงคนนั้นก็คือ โคโนเอะจังน่ะ........”
“.......ไร้สาระ....นายโทรมาหาฉันเพราะเรื่องแค่นี้ใช่มั้ย”
“.....มีแค่นั้นล่ะ...เก็นอิจิโร่”
“คราวน่าถ้าจะโทรมาขอให้เป็นเรื่องที่มีไร้สาระกว่านี้เข้าใจมั้ย...”
“งั้นเหรอ...ขอโทษนะที่โทรมาหลบกวนนายนะ เก็นอิจิโร่” ยูคิมูระวางสายไปก่อนหันมองท้องฟ้าในยามราตรีที่แสนอึดอัดนี้
“ทุกคน....ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรให้แย่ลงไปกว่านี้เลยนะ” คำพูดของริทสึที่พูดด้วยเสียงแผ่วเบา ๆ แต่มันก็ไม่รู้ว่า จะสามารถส่งไปถึงพวกเขาทั้ง 3 คนหรือเปล่า.....มันเป็นเพียงความหวังเล็ก ๆ ที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้น....
ทายสิ? คนข้างล่างนี่คือใครเอ๋ย.....
ความคิดเห็น