คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Love passion: 19 Sweet Day Sweet Kiss❤
~รูปภาพอยู่ด้านล่างนะค่ะ~
สาธิตริคไคในวันอันแสนสบาย ๆ อีกหนึ่งวันแต่ว่า!! กำลังมีสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับคนกลุ่มหนึ่งซึ่งพวกเขาก็คือ......
ครืน~ ร่างของสาวน้อยเดินกวาดสายตาหาใครบางคนก่อนจะสะดุดตาเข้ากับ 2 หนุ่มที่นั่งคุยกันอยู่ข้างหลังห้อง
“ยะฮู้~ บุนตะคุง” สาวน้อยส่งยิ้มแล้วก็โบกมือทักทายพวกเขา
“ริทสึจังมีธุระอะไรกับพวกฉันงั้นเหรอ” บุนตะถาม
“ก็นี่ไงล่ะ~” ริทสึชูแผ่นใบปลิวโฆษณาขึ้นมา
“....เอ๋! งานเทศกาลขนมหวานนานาชาติ มีการแข่งกินของหวานด้วย....แถมรางวัลชนะเลิศ....กินเค้กในร้านฟรี 1 เดือนเต็ม!!! ($_$)” บุนตะนั่งอ่านใบปลิว
“ใช่แล้วล่ะ.....จำร้านพาเฟ่ต์ที่พวกเราไปนั่งทานกันเมื่อสิ้นเดือนที่แล้วได้มั้ย พวกเขาจัดงานเทศกาลในวันอาทิตย์ที่ใกล้จะถึงนี่เอง...บุนตะคุงจะไปกับฉันด้วยมั้ย ฉันว่า ฉันจะลงแข่งด้วยล่ะ” ริทสึถาม
“เอ๋! ร้านนั้นเองเหรอสุดยอดเลย เรื่องแบบนี้จะพลาดได้ยังไงกันล่ะต้องไปอยู่แล้ว....”
“เฮ้ย ๆ นายแน่ใจนะว่า จะไปจริง ๆ น่ะ” แจ็คเคิลถามเพราะ เริ่มใจไม่ดีกับคู่หูบ้าขนมหวานคู่นี้มากมาย
“ไม่ต้องห่วงน่ะริทสึ แจ็คเคิลก็จะไปกับพวกเราด้วย”
“ฉะ ฉันอีกแล้วเหรอ...”
“แน่นอนสิ นายไม่อยากไปงั้นเหรอ” บุนตะจ้องหน้า
“......ไปก็ได้ฟ่ะ...” บุนตะกับริทสึขยิบตาให้แก่กัน
“ถ้างั้นฉันจะลองชวนคนอื่นมาด้วยนะ บุนตะคุงคิดว่า มีใครที่อยากชวนมาด้วยหรือเปล่า”
“...อืม.....มี ๆ เดี๋ยวฉันลองชวนดูนะ งานนี้สนุกแน่ ๆ” ทั้งคู่หัวเราะแต่แจ็คเคิลทำได้แค่มองอย่างเหนื่อยใจเท่านั้น
ช่วงเย็น
“ซานาดะ~” ริทสึวิ่งเข้าไปขโมยหมวกใบโปรดของซานาดะแล้วเอามาใส่เอง
“โคโนเอะบอกกี่ครั้งแล้วว่า อย่ามาแย่งหมวกของฉัน” ซานาดะเดินไปเอาหมวกของเขาคืน
“นี่ ๆ ซานาดะ วันอาทิตย์นี้ฉันจะไปเที่ยวกับบุนตะคุงแล้วก็แจ็คเคิลล่ะ”
“....แล้วมาบอกฉันทำไม...” ซานาดะถามขณะกำลังถอดแจ๊คเก็ต (ริทสึเป็นคนซักให้) ก่อนจะวางแหมะบนหน้าของริทสึ
“ยี้~ เหม็นอ่ะ....” ริทสึทำจมูกย่นขณะที่หยิบแจ็คเก็ตของซานาดะออกจากหน้าตัวเอง
“โคโนเอะ.....” ซานาดะพูดเข้มแต่สามารถควบคุมริทสึให้อยู่เฉย ๆ ได้ “....ช่วยตอบคำถามของฉันเมื่อกี้ด้วย....”
“นี่คุณผู้ปกครองค่ะ ใครกันไม่ทราบที่บอกว่า ‘ถ้ารอบต่อไปเธอไม่บอกฉันอีก ฉันจะขย้ำหัวเธอแน่!!’ ใครกันยะใครที่ประกาศซะลั่นห้องเลยน่ะ” เธอถามเพราะว่า หลังจากที่เธอบอกความจริงเรื่องที่เธอออกไปเที่ยวกับนิโอ ซานาดะก็ดูท่าทางโมโหมากจนสั่งให้ริทสึต้องมาบอกเขาทุกครั้งเวลาจะไปเที่ยวที่ไหน
“ชิ....จะไปไหนก็ไปเลย...” ซานาดะไล่
“อะไรกันอ่ะ นึกว่า จะโวยวายขอตามไปด้วยซะอีก” ริทสึพูดน้ำเสียงเซ็งเพราะ อีกฝ่ายไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้
“อย่ามาคิดเองเออเองได้มั้ย เปลี่ยนชุดแล้วลงไปซ้อมกับฉันเร็ว”
“นี่ ๆ จะไม่ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยเหรอ.....ไปร้านพาเฟ่ต์ไปกินขนมอร่อย ๆ กันน่า~” ริทสึพยายามอ้อนให้ไปด้วย
“บอกว่า ไม่ไปก็ไม่ไปสิ”
“มีเรื่องอะไรกันเหรอ โคโนเอะจัง” ยูคิมูระเดินเข้ามาพร้อมด้วยยานางิ
“วันอาทิตย์นี้ฉันจะไปร้านพาเฟ่ต์นะ ไปด้วยกันมั้ยบุนตะคุงกับแจ็คเคิลก็ไปด้วยนะ” พอเห็นว่า ซานาดะคงไม่ไปด้วยเธอจึงรีบเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็น 2 คนนี่แทน
“พาเฟ่ต์งั้นเหรอ น่าสนุกดีนะผมไปด้วย....” ยูคิมูระยิ้มบาง ๆ
“จริงเหรอ...รักยูคิมูระคุงที่สุดเลย~ (⌒ε⌒*)” ริทสึตรงเข้าไปกอดยูคิมูระทันทีแถมต่อหน้าต่อตาซานาดะด้วย
“นี่เธอ!!”
“ฮ่า ๆ โคโนเอะจังแบบนี้มันจั๊กจี้นะ” ยูคิมูระหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอามือลูบหัวของริทสึ
“ยานางิคุงล่ะไปด้วยกันมั้ย” ริทสึหันไปถามยานางิ
“ก็ได้นะ โคโนเอะจัง” ยานางิยิ้มเบา ๆ
“งั้นเหรอ ดีใจจังเลย” ริทสึกระโดดกอดคอยานางิทันทีแถมต่อหน้าซานาดะอีกแล้ว
“โคโนเอะจังไม่เอาน่า....”
“อาทิตย์นี้เจอกันที่หน้าสถานีตอน 10 โมงเช้านะ เดี๋ยวฉันจะบอกกับพวกบุนตะอีกที”
“เดี๋ยวก่อน! โคโนเอะ...”
“อะไรของนายอีกล่ะ นายบอกว่า จะไม่ไปไม่ใช่เหรอไม่เห็นต้องมาสนใจเลยนิ” ริทสึแกล้งทำเป็นเย็นชาใส่ซานาดะ
“......ก็ได้....ฉันไปด้วยก็ได้.....” ซานาดะตกหลุมพรางของริทสึเต็ม ๆ
“เย้~ งั้นเจอกันตอน 10 โมงเช้านะทุกคน” รอยยิ้มอย่างมีชัยชนะผุดขึ้นมาอีกแล้วเมื่อตอนที่ไปร้องคาราโอเกะไม่มีผิดเลย
วันอาทิตย์ที่หน้าสถานีตอน 10 โมง
“ทุกคน~ ทางนี้จ๊ะ ทางนี้” ริทสึโบกมือเรียกหนุ่ม ๆ ที่กำลังยืนชะเง้อมองหน้าเธอ
“ไงโคโนเอะจัง....” บุนตะวิ่งเข้ามาทักทายมาเป็นคนแรก
“ดีใจจังที่มา...แล้วเพื่อนที่บุนตะคุงจะชวนมาล่ะ” ริทสึสะดุดเข้ากับเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลังบุนตะท่าทางเหมือนจะงีบหลับได้ทุกเมื่อ
“นี่จิโร่แห่งเฮียวเท ฉันรู้จักเขาตอนที่ไปซื้อเค้กในร้านหนึ่งเข้าน่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ จิโร่คุง” ริทสึส่งยิ้มหวาน ๆ ให้จิโร่มองแล้วยิ้มกลับมาเหมือนกัน
“ที่บอกว่า จะเป็นกินเค้กอร่อยแบบนั้นไม่จริงเหรอ~” จิโร่ถามอย่างตื่นเต้น
“แน่นอนจ๊ะ เดี๋ยวพวกเราไปกันตอนนี้เลยดีกว่า” พอริทสึพูดจบก็เหมือนมีใครสับสันมือลงกลางหัวของเธอ
“ช่วยหันมาสนใจพวกฉันได้มั้ย” ซานาดะพูดก่อนจะสับสันมือลงไปอีกรอบ
“เจ็บนะ! ยูคิมูระคุงช่วยด้วย~ ฉันโดนซานาดะแกล้งอ่ะ” ริทสึวิ่งไปเกาะหลังของยูคิมูระทันที
“หึ ๆ เก็นอิจิโร่ชอบแกล้งโคโนเอะจังอยู่เรื่อยเลยนะ” ยูคิมูระก็เล่นด้วย
“ชิ!” ซานาดะหันหน้าไปทางอื่น
“เลิกกันเถอะ โคโนเอะจังนำทางไปเลย” ยานางิพูด
“อื้ม! บุนตะคุงไปกันเถอะ” ริทสึ บุนตะและจิโร่เดินนำหน้าหนุ่ม ๆ อีก 4 คน
ที่ร้านพาเฟ่ต์
“สุดยอด~ คนมาเต็มร้านเลย” บุนตะมองร้านที่เต็มไปด้วยขนมหวานชื่อดังออกแต่ละประเทศ บรรยากาศร้านเต็มไปด้วยกลิ่นอายหวาน ๆ ของขนมทำให้ร้านนี้กลายเป็นสวรรค์บนดินสำหรับนักกินขนม 3 ชีวิตนี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ว้าว~ ของน่ากินเต็มร้านเลย” ตาของริทสึเป็นประกายสวย
“สุดยอด!! ตาสว่างทันทีเลย” จิโร่ยิ้ม
“.......ฉันน่าจะรู้นะว่าเป็นร้านพาเฟ่ต์....” ซานาดะก้มขมับเพราะ เขาไม่ยอมถูกกับของหวาน ๆ แบบนี้
“มันก็น่าสนใจดีนี่นาแถมเจ้าหญิงของพวกเราก็ยังดูมีความสุขอีกด้วย” ยูคิมูระหันมองริทสึที่กำลังยิ้มแย้มอย่างร่าเริงมันทำให้เขารู้สึกมีความสุขไปด้วย
“ฉันรู้สึกเอียนยังไงไม่รู้สิ....” แจ็คเคิลมีสีหน้าไม่ค่อยดี
“ลูกค้าท่านไหนสนใจจะร่วมการแข่งทานของหวานเชิญลงทะเบียนทางนี้ได้เลยค่ะ สถานที่จัดจะอยู่บนชั้น 2 นะค่ะ” พนักงานในร้านประกาศ
“ไปกันเถอะ...” ริทสึเป็นผู้นำขบวนการกินแหลก
ในงานแข่ง
“เอาล่ะค่ะ วันนี้เรามีผู้รักขนมหวานจำนวน 10 ท่านมาแข่งทานของหวานที่พ่อครัวทำเอาไว้นะค่ะ” ผู้จัดการร้านทำหน้าที่เป็นพิธีกรเปิดงาน ริทสึ บุนตะและจิโร่นั่งอยู่ตรงกลางโต๊ะด้วยสีหน้าร่าเริงเพราะ จะได้กินขนมฟรีแบบจุใจกันทีเดียว
“3 คนนั้นต้องแข่งกินอะไรบ้างเนี่ย” หนุ่ม 4 คนนั่งอยู่บริเวณโต๊ะที่สามารถมองเห็นเพื่อนได้ชัดเจนที่สุดและไม่มีใครมายืนขวางพวกเขาได้แน่
“ก็คงจะเริ่มจากขนมสบาย ๆ อุ่นเครื่องแล้วค่อย ๆ หนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่าจะมีคนชนะ....รู้สึกว่า ทั้ง 3 คนได้ทานของหวานทั่วโลกแน่ ๆ” ยานางิอธิบาย
“ฉันขอสั่งกาแฟมาดื่มแก้เลี่ยนดีกว่า” แจ็คเคิลถึงกับสั่งกาแฟมาทานเลยทีเดียว (ท่าทางจะทนไม่ไหวจริง ๆ)
“เอาค่ะมาเริ่มจานแรกกันเลยนะค่ะ........แพนนาคอตต้า + ซอสราสเบอร์รี่.....” พุดดิ้งสีขาวสวยราสซอสราสเบอร์รี่จนชุ่มเป็นของหวานเรียกน้ำย่อยของทุกคน
“จานต่อไปคงจะเบา ๆ แบบนี้นะ” ยูคิมูระพูดก่อนจะหันไปดื่มชาต่อ
“จานที่ 2 แครมบรูเล่ค่ะ...เป็นคัสตาร์ดนะค่ะไม่ใช่พุดดิ้งแบบจานแรกค่ะ”
“เมื่อกี้เป็นของอิตาลี รอบนี้ก็ของฝรั่งเศสงั้นเหรอ” ยานางิพูด
“ซานาดะหายไปไหน....” แจ็คเคิลถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนร่วมทีมหน้าเคร่งของพวกเขา
“เห็นว่า จะเดินลงดูขนมข้างล่างแล้วก็จะไปซื้อยาเตรียมเอาไว้ก่อน” ยูคิมูระตอบก่อนจะหันกลับไปมองการแข่งต่อ
“จานที่ 3 เป็นลาวาช็อกโกแลตค่ะ.....จานที่ 4 นาไนโม บาร์ ค่ะ....ชั้นบนสุดของขนมนี้จะเป็นช็อกโกแลตส่วนชั้นล่างจะเป็นคัสตาร์ดค่ะ....”
“เริ่มจะหนักขึ้นแล้วสินะ....” ยานางิเริ่มท่าทีเป็นห่วง
“จะไหวรึเปล่านะ ทั้ง 3 คน” แจ็คเคิลบอกก่อนจะหยิบเค้กที่ตัวเองสั่งขึ้นมาทาน
“แล้วล่ะค่ะ ต่อไปก็เป็นไดฟุกุไส้ถั่วแดง 12 ลูกค่ะ อ่า~ ตอนนี้ผู้กล้าบางท่านเริ่มออกอาการแล้วนะค่ะ....” ทั้ง 3 คนยังคงทานได้เรื่อย ๆ ไม่มีติดขัด
“เจอทั้งช็อกโกแลตแล้วก็ถั่วแดงหวาน ๆ อีกแบบนี้จะไหวมั้ยเนี่ย” ยานางิเป็นห่วง
“.......สั่งชามาให้ฉันอีกถ้วยสิ...เห็นแล้วมันรู้สึกหวานแสบคอ” ซานาดะพูดเหมือนจะไม่ค่อยเป็นห่วงเพื่อนสักเท่าไร
“เอาล่ะค่ะต่อไปเป็น 5 อันดับสุดยอดของหวานสุดฮิตของร้านเรานะค่ะ จานที่ 6 ชีสเค้กบราวนี่ค่ะ....”
“อร่อยสุดยอดเลย~” ริทสึยังคงมีสีหน้าเหมือนเดิม
“แบบนี้กินเท่าไรก็ไม่เบื่อ....ง่ำ!” บุนตะพูด
“สุดยอด~ อร่อยอ่ะ” จิโร่ก็ดูมีความสุขเหมือนกัน
“หลังจากที่ทานเค้กมาเยอะแล้วตอนนี้เรามาเป็นพาเฟ่ต์ขนาดจัมโบ้กันเลยดีกว่าค่ะ พอดีคงจะล้างคอได้พอสมควรนะค่ะ....เอ๋! ตอนนี้มีผู้กล้าขอยอมแพ้ไป 1 คนแล้วค่ะแล้วอีก 9 คนยังไว้อยู่หรือเปล่าค่ะ....”
“เจ้าพวกนั้นกินไปได้ยังไงกันเนี่ย...” แจ็คเคิลทำสีหน้าแบบว่า ลาก่อนของหวานไปอีกนาน
“ฉันขอกลับไปซื้อยามาเพิ่มดีกว่า” ซานาดะเดินลุกออกไปซื้อยาอีกรอบ
“พยายามเข้านะ โคโนเอะจัง” ยูคิมูระนั่งเชียร์ริทสึคนเดียวคนอื่นไม่ยอมเชียร์
“เค้กชิ้นที่ 8 คือ เค้กโรลแสนอร่อยค่ะ ข้างในมีผลไม้อยู่ 4 ชนิดเลยนะค่ะ อ้าว~ ทำไมถึงมีคนขอยอมแพ้เยอะจังค่ะ”
“มารุอิคุงขอโทษนะ ฉันคงไม่ไหวแล้วล่ะ” จิโร่เองก็ขอยอมแพ้จนตอนนี้เหลือผู้กล้าเหลืออีกแค่ 4 คนเท่านั้น
“จิโร่คุง....ฉันจะสู้เผื่อนายด้วยเอง” บุนตะยังสู้ต่อพร้อมกับริทสึที่ยังคงมีสีหน้าระรื่นเหมือนเดิม
“จานต่อไปคือ ช็อกโกแลตหวาน ๆ ค่ะอยากบอกว่า พ่อครัวของเราทำออกมาเป็นกล่องรูปหัวใจข้างในก็มีช็อกโกแลตชิ้นเล็ก ๆ ด้วยค่ะ สามารถทานได้ทั้งหมดเลยนะค่ะ แต่ท่าทางเหมือนจะมีคนออกไปอีกแล้วค่ะ”
“อุ๊บ! ฉันกินต่อไม่ไหวแล้ว ฝากต่อด้วยนะโคโนเอะจัง” บุนตะขอยอมแพ้ไปเหมือนกันตอนนี้เหลือเพียงริทสึกับผู้กล้าอีก 2 คน
“ยัยนั่นเอายัดใส่ตรงไหนกันเนี่ย ไม่มีท่าทีจะจุกสักที” ซานาดะพูดเสียงนิ่ง ๆ แต่แฝงด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย
“หลังจากแข่งเสร็จ โคโนเอะจังได้ลดน้ำหนักไปอีกนานแน่เลย” ยานางิพูด
“สู้ ๆ นะ ริทสึจัง” จิโร่นั่งเชียร์สุดใจขาด
“จานที่ 10 ค่ะ แบล็คฟอร์เรสต์เค้กค่ะ....ครีมเยอะแบบนี้ท่าทางจะเลี่ยนน่าดู.....อ๊ะ! มีคนน็อกไปแล้วค่ะ เอ่อ...พนักงานช่วยหามออกไปด้วยนะค่ะ”
“โคโนเอะจังสู้ ๆ นะ!!” บุนตะตะโกนเชียร์เสียงดัง
“พยายามเข้านะ โคโนเอะจัง” ยูคิมูระก็เอาด้วยคน
“เก็นอิจิโร่...นายไม่ไปให้กำลังใจหน่อยรึไงล่ะ” ยานางิสะกิดแขนเพื่อนข้าง ๆ
“.....โคโนเอะ!! ถ้าเธอแพ้....เธอโดนฉันขย้ำแน่!!!”
“สู้ตายค่ะ!!” ริทสึได้ยินเสียงกำลังใจก็มีแรงทานต่อจนหมด
“ต่อไปเป็นการแข่งรอบชิงของทั้งท่านนะค่ะ.......รอบสุดท้ายนี้เป็น...ชิฟฟ่อนเค้กรสชาเขียวเป็นก้อนเลยค่ะ....ครีมเยอะกว่ารอบที่แล้วอีกจะรอดกันหรือค่ะเนี่ย ตั้ง 1 ปอนด์แน่ะ”
“เฮ้ย! หะ ให้กินทั้งก้อนเลยงั้นเหรอ” แจ็คเคิลถึงกับอึ่ง
“เห็นแบบนั้นแล้วฉันเริ่มเกลียดของหวานแล้วสิ” ซานาดะหน้าซีดไปแล้ว
“แต่มันก็น่าทานอยู่นะ เก็นอิจิโร่” ยานางิพูด
“เร็นจิ...เงียบซะ..”
“ง่ำ ๆ ๆ อุ๊บ! ผะ ผมขอออกครับ....” ผู้กล้าคนสุดท้ายขอถอดตัวไปแล้วริทสึได้แต่จ้องเฉย ๆ แต่ช้อนในมือของเธอก็ยังตักเค้กเข้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหมดจาน ทุกคนถึงกับอึ่งเพราะ สาวน้อยตัวเล็ก ๆ อย่างริทสึกับทานได้เยอะกว่าผู้ชายซะอีก
“ผู้ชนะคือ คุณริทสึนะค่ะ รางวัลที่จะได้คือ บัตรรับประทานขนมในร้านของเราฟรี 1 เดือนแล้วก็คูปองส่วนลด 50% เป็นเวลา 1 ปีด้วยค่ะ”
“ทุกคน~” ริทสึวิ่งเข้ามาพวกซานาดะ
“ริทสึจังสุดยอด~” จิโร่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“เก่งมากเลย โคโนเอะจัง....” ยูคิมูระยิ้มหวาน ๆ ให้เธอ
“อย่าลืมกลับไปลดน้ำหนักด้วยนะ โคโนเอะจัง” ยานางิพูดจาติดตลก
“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันเป็นประเภททานเท่าไรก็ไม่อ้วนน่ะ”
“เอ๋! จริงดิ....แบบนี้สาว ๆ ทุกคนต้องอิจฉาแน่ ๆ” บุนตะพูด
“...เอ่อ...จริงสิ...ฉันอยากจะไอ้นี่กลับพวกเธอทั้ง 2 คน” ริทสึแบ่งส่วนลดให้กับบุนตะและจิโร่
“เอ๋! ให้เหรอ ให้จริง ๆ นะ” จิโร่ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ใช่จ๊ะ ก็วันนี้พวกเราอุตส่าห์ได้มาแข่งด้วยกันต้องได้อะไรกลับไปบ้างสิ”
“ขอบใจนะ ริทสึ” บุนตะเดินเข้าไปกอดริทสึ
“นี่ ๆ ต่อไปจะเที่ยวไปไหนต่อดีล่ะ....” จิโร่ถาม
“เอาอย่างงี้ ไปซื้อเค้กอร่อย ๆ ข้างล่างก่อนจากนั้นค่อยไปเที่ยวกันดีมั้ย” ริทสึพูดโดยไม่ได้ถามความคิดจากคนที่เหลือ
“เอาสิ ๆ ไปกันเลย ๆ” ทั้ง 3 คนวิ่งลงไปเลือกดูเค้กข้างล่าง
“พอสักทีเถอะ....พวกนาย” แจ็คเคิลถอดหายใจเบา ๆ
ตอนเย็น
“อืม~” พอได้เดินเที่ยวจนหน่ำใจกันแล้วทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้าน ซานาดะเองก็ยังคงทำหน้าที่ไปส่งริทสึเหมือนเดิม
“เป็นอะไรไป โคโนเอะ” ซานาดะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่า อีกฝ่ายดูสีหน้าไม่ค่อยดี
“สงสัยจะทานเยอะไปหน่อยมันก็เลยจุกอ่ะ....”
“เฮ้อ~ กะแล้วเชียว ถ้างั้นเดินไปพักที่สวนสาธารณะก่อนเถอะ” ซานาดะค่อย ๆ พาร่างของริทสึมาที่ม้านั่ง
“โอย~ รู้สึกเหมือนจะอ้วกออกมาเลยอ่ะ” ซานาดะจับริทสึนอนบนม้านั่งโดยที่หัวของเธอกำลังนอนหนุนตักซานาดะอยู่
“ยังไหวอยู่มั้ย....”
“งืม~” จู่ ๆ ริทสึเกิดอยากพลิกตัวแต่เธอลืมไปว่า เธอนอนบนม้านั่งทำให้เธอตกลงจากม้านั่งแถมยังไม่ลืมจับคอเสื้อของซานาดะให้ตกไปกับเธอด้วยแต่ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้..........
โครม!!
จุ๊บ!
(O_o) หน้าซานาดะ
(Oεo) หน้าริทสึ
“เฮ้ย!!”
“กรี๊ด!!” เพราะการตกเมื่อกี้ทำให้ริทสึนอนล้มทับซานาดะแถมยังเกิดอุบัติเหตุ...ที่ว่า...ริมฝีปากของริมฝีปากของริทสึประกบกับริมฝีปากของซานาดะเบา ๆ
“นี่เธอ......!!” ซานาดะไม่รู้จะพูดอะไรออกมา
“ฉะ ฉันขอ...อุ๊บ!...โอ๊ก~” เพราะแรงกระแทกเมื่อกี้ทำให้ริทสึอ้วกใส่ซานาดะเต็ม ๆ
“โคโนเอะ!!!” ซานาดะตะโกนลั่นสวนเพราะ ริทสึทำเรื่องป่วนให้เขาอีกจนได้
ของหวาน ~
ความคิดเห็น