ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : △ it's hurt
i t' s h u r t
"วันนี้ไม่มีงาน แต่นายต้องตื่น คิม จงอิน" เสียงผู้จัดการที่จงอินคุ้นเคยดังขึ้นเข้ามาในหู ทำให้จงอินเบ้ปาก ก่อนจะลืมตาขึ้นมา
"ทำไมอีก จะนอน" จงอินเอ่ยด้วยสีหน้าเบื่อโลก
"นี่มัน......บ่ายสองแล้วนะ ดำ " เซฮุนเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับสีหน้าเซ็งๆ ในความขี้เซาของอีกคน
"ใครพูดว่า ดำ!!!!!!!!!" ร่างสูงที่โดนจี้จุดอ่อนถึงกับเด้งตัวขึ้นมาถลึงตาใส่
"ฉันเอง จะทำไม ดำ" เซฮุนทำสีหน้ากวนอารมณ์ใส่จงอิน
"อยากตายมากป่ะ จะเอาคยองซูมาเป็นผู้จัดการแทน"
"คนอย่างคยองซูจะมาให้เป็นแม่แก แบบฉันเนี่ยนะ"
"รู้ไว้ด้วยยยยย คยองซูเป็นแม่คนที่สามของฉัน" จงอินแลบลิ้นใส่เซฮุน เหมือนเด็กไม่มีผิด
"ใครแม่คนที่สองของแก" เซฮุนเลิกคิ้วขึ้น เพราะนอกจากแม่แท้ๆกับคยองซูก็ไม่มีใครยุ่งเรื่องส่วนตัวของจงอินได้เยอะขนาดนี้ นอกจาก...
"แกไง โง่อีกแล้ว โง่ๆๆๆๆ ความขาวไม่ดูดซับความโง่ออกเลย" จงอินถลึงตาอีกรอบ ในเมื่อเซฮุนล้อจุดอ่อนเขาขนาดนี้ มีหรอที่จงอินจะไม่ล้อกลับ
"เรื่องแค่นี้ทำไมฉันต้องฉลาด ถุย!! แล้วนี่จะนั่งบนเตียงอีกนานมั้ย??" เซฮุนจ้องมองจงอินที่กำลังนั่งเถียงกับเขา อยู่บนเตียงใหญ่
"แกก็ว่างเนอะ มาปลุกคนอื่นเนี่ย" จงอินตอบกลับเซฮุนด้วยน้ำเสียงกวนๆตามนิสัย
"ถ้าไม่ว่างจะมาอยู่ตรงนี้มั้ย โง่อีกแล้ว ดำเอ๊ยย"
"สงสัยวันนี้เราจะได้ผู้จัดการใหม่แล้วล่ะครับ" จงอินฉิกยิ้มกว้าง ก่อนจะค่อยๆลงมาจากเตียง สาวเท้ายาวไปยัง อีกคนที่ยืนพิงประตูห้องน้ำ มือหนาทั้งสองข้างเอื้อมไปจับที่คอของเซฮุน
"เฮ้ย!!!!ทำอะไร หยุดนะเว้ย" เซฮุนโวยวายเมื่อเห็นสีหน้าน่ากลัวของจงอิน
"ฆ่ามึงไง ฮ่าๆๆ" จงอินฉีกยิ้มอย่างเลือดเย็น เมื่อเห็นกลัวของเซฮุน มันไม่ต่างไปจากลูกไก่ในกำมือเลย จริงมั้ย :)
"หยุด!!!! ไม่งั้นกูเตะไส้อั่วมึงแน่ ถ้ามึงไม่หยุด มึงจะไม่ได้มีความสุขไปหนึ่งอาทิตย์"
สิ้นเสียงเซฮุนทำเอาจงอินถึงกับชักมือกลับโดยอัตโนมัติ พร้อมกับกลืนน้ำลาย ทำให้เซฮุนแสยะยิ้มอย่างคนมีชัย เล่นเอาจงอินยู่หน้า ไม่ต่างจากเด็กโดนแกล้ง
"ไปอาบน้ำไป วันนี้นายไม่ต้องออกกำลังกาย" เซฮุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบในมาดผู้จัดการเหมือนเดิม
"นี่ขับรถมา ปลุก แล้วกลับบ้าน มาเพื่อ!?!" จงอินขมวดคิ้วอย่างงุนงง
"ใครบอกว่าฉันจะกลับ วันนี้ฉันกับคยองซูจะพานายไปเที่ยว"
"แล้วไหนล่ะ คยองซู" จงอินขมวดคิ้วเป็นปมเพราะถ้าคยองซูมาป่านนี้เขาคงมาช่วยเซฮุนปลุกจงอินแล้วล่ะ
"ยังไม่มา เห็นบอกว่าต้องจัดของ"
"เฮ้อ แล้ววันนี้จะไปเที่ยวไหน?" ร่างสูงสาวเท้าไปหยิบกระเป๋าเดินทางที่อยู่ชั้นล่างของตู้เสื้อผ้า
"ทะเลไง พอดีคยองซูมีบ้านพักที่นั่นเลยกะว่าจะไปค้างสักหน่อย"
"อ่อ ต่างคนต่างไปใช่ป่ะ" จงอินเอ่ยพลางหยิบเสื้อผ้าสองสามตัวยัดใส่ลงในกระเป๋าเดินทางใบโปรดของตัวเอง
"อืม ก็ขับตามๆมาละกัน รีบๆไปอาบน้ำไป เดี๋ยวมันจะมืด" เซฮุนพูดไล่ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มของจงอิน
จงอินถอดรองเท้าคู่โปรดของตัวเองแล้วก้าวเท้าเข้ามาในบ้านไม้หรูที่เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อไม่นานของคยองซู
"อ้าวมาแล้วหรอ" ร่างเล็กละความสนใจจากถ้วยขนม ขึ้นมาเอ่ยทักแขกที่เพิ่งเดินเข้ามาในตัวบ้าน
"นี่บ้านนายหรอ สวยเป็นบ้าเลยคยองซู!!" เซฮุนที่เดินตามมาทีหลัง ถึงกับเผลออ้าปากค้าง เพราะบ้านหลังนี้เป็นอะไรที่ลงตัวมาก ไม่ว่าจะเป็นวิวทิวทัศน์ หรือ ตัวบ้านเอง ทุกอย่างล้วนลงตัวไปหมด
"ขอบคุณที่ชมนะเซฮุน เดี๋ยวฉันให้แม่บ้านเอากระเป๋าไปเก็บนะ หิวกันยังอ่ะ"
"ยังๆ ไปเล่นน้ำทะเลกันดีกว่ามั้ย" จงอินเอ่ยก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และรีบวิ่งออกไปจากบ้าน ทำให้เซฮุนวิ่งตามไปด้วย
คยองซูขำเล็กน้อย ปกติสองคนนี้มักชอบแข่งกันตลอด จนบางทีก็ดูเหมือนยังไม่โตเลยด้วยซ้ำ ร่างเล็กกลับมาจัดแจงขนมต่อ เพื่อเตรียมเสริฟให้กับเพื่อนๆของเขา
จงอินรีบวิ่งด้วยความว่องไวก่อนจะตักน้ำทะเลไว้ในอุ้มมือหนาแล้วสาดใส่เซฮุนที่วิ่งตามหลังมา จนอีกฝ่ายหลับตาปี๋เพราะความเค็มจากน้ำทะเลเข้าไปในปากของเซฮุนเต็มๆ ทำเอาร่างสูงถึงกับขำจนเผลอทำให้เซฮุนให้โอกาสนี้ ตักน้ำทะเลเทใส่ลงในปากจงอิน
"แค่กๆๆๆๆ เซฮุนแกทำอะไร โอ้ยเค็มๆ แค่กๆๆ" จงอินเอ่ยติดๆขัดๆพราะความเค็มของน้ำทะเลที่เข้ามาในลำคอทำให้เขาต้องสำลักออกมาไม่หยุด
"สมน้ำหน้า เฮ้ย!!" เซฮุนร้องอุทานเพราะโดนร่างสูงผลักให้ล้มลงในน้ำทะเล ทำให้น้ำทะเลปากของเซฮุนไปเต็มๆ
"อร่อยมั้ง ผู้จัดการ เฮ้ยยยยย" จงอินเผลออุทานสุดเสียงเพราะถูกอีกคนขัดขาให้ล้มลงในน้ำทะเล
"แฟร์ๆ หายกันแล้ว"
"เออแฟร์แล้ว นี่เปียกไปทั้งตัวแล้วเนี่ย" จงอินเบ้ปากแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง
"เปียกแล้วไง ซักได้" เซฮุนลุกขึ้นพร้อมกับตักน้ำไว้ในมือเทใส่หลังของจงอิน และรีบวิ่งหนีเพราะกลัวว่าจะถูกอีกคนสาดน้ำทะเลใส่
"เฮ้ย!!!!หนีไปไหนวะ กลับมานี่" ร่างสูงที่ถูกแกล้ง ถึงกับรีบวิ่งตามให้ได้ คิดหรอว่าคนอย่างจงอินจะไม่แก้แค้น หึๆ สายไปเสียแล้วเซฮุน
"เฮ้ยวันนี้มีอะไรกินอ่ะ" เสียงทุ้มของจงอินเอ่ยถามคนในห้องครัวขณะนั่งดูทีวี
"อาบน้ำแล้วยังไม่มีช่วยอีก" เซฮุนที่กำลังช่วยคยองซูทำอาหารถึงกับอารมณ์เสียเพราะนายแบบตัวแสบที่ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากเล่นน้ำทะเล กลับไม่ยอมมาช่วยคนอื่นเขาทำอาหาร ทั้งๆที่เซฮุนยังไม่ได้อาบน้ำ เขายังมาช่วยคยองซูทำอาหารเลย
"เออน่า ไหนๆๆ" ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาในห้องครัวก่อนจะเอื้อมมือหนาแตะเอวบางของเซฮุน ทำเอาอีกคนถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
"นี่ๆ นายมาช่วยล้างผักหน่อย" คยองซูถือชามที่เต็มไปด้วยผักยื่นให้จงอิน ดวงตากลมโตเผลอเหลือบไปมองที่มือของจงอิน ร่างเล็กถึงกับนิ่งค้าง
ความเจ็บก่อตัวขึ้นกระทันหันที่ก้อนเนื้อตรงอกซ้ายของคยองซู โสตประสาทของร่างเล็กหยุดทำงานไปในขณะ กล้ามเนื้อมืออ่อนแรง ส่งผลให้ชามที่อยู่ในมือของร่างเล็ก ตกลงสู่พื้น
ตุ้บ!!
เสียงชามใบใหญ่ตกกระทบสู่พื้นทำให้คยองซูหลุดจากภวังค์ และโชคยังดีที่ชามนั้นเป็นเพียงแค่พลาสติก จึงไม่เกิดการแตกแต่อย่างใด แต่ใจของอีกคนได้แตกสลายไปแล้ว......และไม่รู้ว่ามันจะกลับมาสมานเหมือนเดิมอีกเมื่อไร
"เป็นอะไร คยองซู" ร่างสูงของจงอินเดินเข้าไปใกล้คยองซูและเอื้อมมือหนาไปเตะที่หน้าผากเล็กของอีกคน
การกระทำของจงอินหารู้ไหมว่า มันทำให้ใครอีกคนเผลอกำมือแน่ แต่เขาต้องควบคุมโทสะของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ใครอีกคนรู้....
"อ่อ เปล่าๆๆ แค่มือมันไม่รู้เป็นอะไรมันอ่อนน่ะ" คยองซูบอกปัดๆก่อนจะก้มลงหยิบชามที่ตกลงพื้นก่อนจะพูดว่า
"เดี๋ยวฉันไปเอาผักมาใหม่ละกันจะได้เสร็จๆไป" ร่างเล็กพูดโดยที่ไม่สนใจจงอินแต่อย่างใด คยองซูวางชามไว้บนเคาเตอร์ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหยิบผักที่เหลือๆออกมาจากตู้เย็น
"เอานี่ เอาไปล้างแล้วเอาไปผัดกับน้ำมันมะกอตรงนั้นนะ" คยองซูพูดพลางยื่นผัดสดที่มีไม่มากให้กับจงอิน ร่างเล็กพูดจบก็กลับไปสนใจอาหารที่ตัวเองทำค้างไว้โดยไม่สนใจจงอินที่ยืนนิ่ง
ร่างสูงนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะเดินไปล้างผักอย่างเงียบๆ ทำไมนายเย็นชากับฉันจัง คยองซู ตอนนี้จงอินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคยองซู แต่เขารู้แค่ว่าตอนนี้เขากำลังไม่สบายใจ
"เฮ้ย ไหนๆเราก็มีเวลามาอยู่ร่วมกัน เรามาดื่นไวน์สักนิดเพื่อฉลองหน่อยเถอะ" จงอินเอ่ยเสียงจริงจังหลังจากที่พวกเขาทานอาหารเย็นกันเรียบร้อย
"คยองซูมีไวน์หรอ!!" เซฮุนตาวาวเมื่อรู้ว่าเพื่อนตัวเล็กของตัวเองมีไวน์เก็บไว้ ส่วนคยองซูก็พยักหน้าตอบรับ
"ไปเอามาเลย วันนี้เราจะมาฉลอง!!!" เซฮุนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงก่อนจะวิ่งไปหยิบขวดไวน์พร้อมกับแก้วไวน์ไว้ในมือ
"ฉันไม่กินนะเซฮุน" คยองซูส่ายหน้าก่อนจะยิ้มบางๆ ทำให้เซฮุนยู่หน้าแล้วค่อยพูด
"ไม่เป็นไร เหลือแค่ฉันกับนาย มาแข่งดื่มกัน!!! ใครชนะได้นอนห้องเดียวกับคยองซู" สิ้นเสียงของเซฮุนทำให้คยองซูเบิกกว้าง
"ทำไมพวกนายไม่นอนด้วยกันล่ะ ทำไมต้องมานอนกับฉัน?" คยองซูถามด้วยความสงสัย เพราะห้องที่เขาเตรียม เตียงก็ใหญ่พอสำหรับนอนสองคน
"เอ่อ คือ ฉันไม่อยากนอนกับจงอินเพราะกลัวความดำมาเลอะใส่" คำพูดของเซฮุนสะกิดอารมณ์ของจงอินให้พุ่งปรี๊ดขึ้นมา ทำให้ร่างสูงถลึงตาก่อนจะพูดว่า
"ถึงดำก็มีคนชอบนะเว้ย!!! ฉันก็ไม่อยากอยู่กับผู้ชายที่เป๊ะๆแบบนายเหมือนกัน ได้!! เริ่มแข็งตั้งแต่ตอนนี้เลย" สิ้นเสียงของจงอิน แขนเรียวยาวของเซฮุนยื่นแก้วไวน์ส่งมาให้เจ้าตัว
"นับหนึ่ง สอง สาม เริ่มได้!!" สิ้นเสียงของเซฮุน ทั้งคู่ก็ต่างกระดกแก้วไวน์กันอย่างคล่องแคล่ว โดยมีคยองซูเป็นคนนับแก้วให้
.....................
"เย่!!!!! ฉันชนะ" จงอินร้องลั่นเมื่อเห็นเซฮุนยอมแพ้ และตอนนี้ทั้งสองคนมีสิ่งที่เหมือนกันนั่นคือ แก้มแดงก่ำที่ไม่ต่างจากมะเขือสุกเลยแม้แต่น้อย และตอนนี้ก็คงต้องเป็นหน้าที่ของคยองซูแล้วที่ต้องแบกสองคนนี้เข้าไปนอนที่ห้อง
"เออๆๆ แกไปนอนเลยนะห้องคยองซูอ่ะ ไปนอนแล้วบาย" เซฮุนพูดจบก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะหมุนตัวเดินเซๆขึ้นบันไดไปอย่างหน้าตาเฉย และมีเสียงปิดประตูตามหลังในเวลาต่อมา ปล่อยให้เหลือแค่คยองซูกับจงอิน ไว้เพียงสองต่อสอง
"ไปแล้วหรอ ไวจัง" จงอินพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับคยองซู ทั้งสองคนต่างเอื้อมมือไปจับขวดไวน์ขอดเดียวกันโดยความบังเอิญ ส่งผลให้ทั้งคู่มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
"เอ่อ.....นายหยิบไปก็ได้" คยองซูพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆเพราะเขาไม่เคยโดนจงอินจ้องมองเขาตรงๆแบบนี้มาก่อน มันอึดอัด...อย่างบอกไม่ถูก
ไม่มีเสียงตอบรับจากจงอินมือหนาของจงอินเลื่อนจากขวดไวน์กลายเป็นใบหน้าเรียวเล็กของคยองซู สัมผัสจากฝ่ามือของจงอินทำให้คยองซูสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเบิกตากว้าง
"จะ...จงอิน" ร่างเล็กเสียงสั่นระริกเพราะไม่เคยมีใครได้เข้าใกล้เขาขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยมีเลยแม้แต่คนเดียว
จงอินยังคงเงียบ ร่างสูงค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองเข้ามาใกล้ร่างเล็กก่อนจะ ประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของคนตัวเล็ก รสไวน์ที่อยู่ตรงริมฝีปากของจงอิน แผ่ซ่านเข้ามาในโพรงปากของคยองซู มือหนาองจงอินโอบรัดเอวของคยองซูก่อนจะซุกไซร้เจ้าไปในเสื้อของอีกคน ทำเอาคนถูกมือปลาหมึกของร่างสูงสะดุ้งโหย
ลิ้นร้อนของร่างสูงถูกส่งเข้ามาในโพรงมากของคยองซู ส่วนอีกคนก็ตอบรับอย่างดีจนมีเสียงจ๊วบดังออกมา ท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างของจงอินไม่อยู่นิ่งยกคนตัวเล็กออกมาจากห้องกินข้าวและเดินขึ้นไปในห้องนอนของคยองซู
ร่างสูงค่อยๆวางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปซุกไซร้ที่ซอกคอขาวและมือหนาของจงอินก็ไม่หยุด ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคยองซูจนหมด เหลือเพียงแต่ผิวขาวราวปุยนุ่นขาวสะอาดน่าถนุถนอม จงอินเม้มซอกคอขาวให้เป็นรอยแดง
ทำเอาอีกคนถึงกับครางในลำคอเล็กน้อย มือเล็กของคยองซูเอื้อมไปถอดเสื้อเชิ้ตของร่างสูงออกและใช้มือเล็กลากไปทั่วหน้าท้องก่อนจะเปลี่ยนไปขยุ้มไรผมของจงอิน เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังทำเขาเสียวถึงขีดสุด
"อื้ออออออ อื้อออออ" ร่างเล็กครางออกมาอย่างไม่เป็นภาษา เมื่อร่างสูงเลื่อนใบหน้ามาประทับจูบอีกครั้ง พร้อมทั้งมือหนากำลังคลึงยอดยกสีชมพูของเขาอยู่ มือเล็กของคยองซูก็อยู่ไม่สุขเริ่มไล่ลงไปยังขอบกางเกงของจงอิน.......
แต่บทรักของทั้งสองคนกลับต้องหยุดลงเพราะมีเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน...
"เออๆๆ แกไปนอนเลยนะห้องคยองซูอ่ะ ไปนอนแล้วบาย" เซฮุนพูดจบก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะหมุนตัวเดินเซๆขึ้นบันไดไปอย่างหน้าตาเฉย และมีเสียงปิดประตูตามหลังในเวลาต่อมา ปล่อยให้เหลือแค่คยองซูกับจงอิน ไว้เพียงสองต่อสอง
"ไปแล้วหรอ ไวจัง" จงอินพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับคยองซู ทั้งสองคนต่างเอื้อมมือไปจับขวดไวน์ขอดเดียวกันโดยความบังเอิญ ส่งผลให้ทั้งคู่มองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
"เอ่อ.....นายหยิบไปก็ได้" คยองซูพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆเพราะเขาไม่เคยโดนจงอินจ้องมองเขาตรงๆแบบนี้มาก่อน มันอึดอัด...อย่างบอกไม่ถูก
ไม่มีเสียงตอบรับจากจงอินมือหนาของจงอินเลื่อนจากขวดไวน์กลายเป็นใบหน้าเรียวเล็กของคยองซู สัมผัสจากฝ่ามือของจงอินทำให้คยองซูสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเบิกตากว้าง
"จะ...จงอิน" ร่างเล็กเสียงสั่นระริกเพราะไม่เคยมีใครได้เข้าใกล้เขาขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยมีเลยแม้แต่คนเดียว
จงอินยังคงเงียบ ร่างสูงค่อยๆเลื่อนใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองเข้ามาใกล้ร่างเล็กก่อนจะ ประกบริมฝีปากของตัวเองเข้ากับริมฝีปากของคนตัวเล็ก รสไวน์ที่อยู่ตรงริมฝีปากของจงอิน แผ่ซ่านเข้ามาในโพรงปากของคยองซู มือหนาองจงอินโอบรัดเอวของคยองซูก่อนจะซุกไซร้เจ้าไปในเสื้อของอีกคน ทำเอาคนถูกมือปลาหมึกของร่างสูงสะดุ้งโหย
ลิ้นร้อนของร่างสูงถูกส่งเข้ามาในโพรงมากของคยองซู ส่วนอีกคนก็ตอบรับอย่างดีจนมีเสียงจ๊วบดังออกมา ท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างของจงอินไม่อยู่นิ่งยกคนตัวเล็กออกมาจากห้องกินข้าวและเดินขึ้นไปในห้องนอนของคยองซู
ร่างสูงค่อยๆวางร่างเล็กลงบนเตียงก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปซุกไซร้ที่ซอกคอขาวและมือหนาของจงอินก็ไม่หยุด ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคยองซูจนหมด เหลือเพียงแต่ผิวขาวราวปุยนุ่นขาวสะอาดน่าถนุถนอม จงอินเม้มซอกคอขาวให้เป็นรอยแดง
ทำเอาอีกคนถึงกับครางในลำคอเล็กน้อย มือเล็กของคยองซูเอื้อมไปถอดเสื้อเชิ้ตของร่างสูงออกและใช้มือเล็กลากไปทั่วหน้าท้องก่อนจะเปลี่ยนไปขยุ้มไรผมของจงอิน เพราะตอนนี้ร่างสูงกำลังทำเขาเสียวถึงขีดสุด
"อื้ออออออ อื้อออออ" ร่างเล็กครางออกมาอย่างไม่เป็นภาษา เมื่อร่างสูงเลื่อนใบหน้ามาประทับจูบอีกครั้ง พร้อมทั้งมือหนากำลังคลึงยอดยกสีชมพูของเขาอยู่ มือเล็กของคยองซูก็อยู่ไม่สุขเริ่มไล่ลงไปยังขอบกางเกงของจงอิน.......
แต่บทรักของทั้งสองคนกลับต้องหยุดลงเพราะมีเสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน...
"ไอ้คิม จงอิน!!!!!!!" เสียงของใครอีกคนที่หน้าประตู ทำให้ทั้งสองค้องผละออกจากกัน และจู่ๆแก้มข้างซ้ายของจงอินก็ถูกหมัดจากใครอีกคนเข้าอย่างจัง จนล้มลงนอนบนเตียง
"หยุดนะ!!!! เซฮุน" ร่างเล็กของคยองซูตะโกนลั่นพร้อมกับเอื้อมมือเล็กจับที่แขนของเซฮุน ส่งผลให้ร่างสูงชะงักสักครู่ก่อนจะสลัดแขนร่างเล็กอย่างไร้เยื่อใยและพุ่งตรงไปลากตัวของจงอินให้ลุกขึ้นและพาเดินออกจากห้องไป
WRITER โปรดอ่านทุกคำจนจบเลยนะคะ ขอร้อง
แจ้งให้ทราบ โปรดให้ตอบ ก่อนนะคะ ไรเตอร์ห่อเห่ยวไร้ซึ่งคอมเม้น T _ T อัพแค่นี้แหละ พอ ถ้าอยากอ่านอีกก็เม้น พอใจเมื่อไรจะมาอัพต่อ ขอบอกก่อนนะ ถ้าเม้นไม่ถึงที่น่าพอใจของไรท์แล้ว จะไม่อัพพพพ ดองไว้นั่นแหละ สนุกดี ดองแล้วมันจะยิ่งเข้มข้น น่าจะอร่อยนะคะ นี่ก็ใกล้จะเปิดเทอมของไรท์แล้ว อาจจะไม่มาอัพนานก็เป็นได้นะคะ เพราะไรท์ไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมานั่งแคร์พวกคุณ อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงานะคะ ถ้าอยากอ่านฟิคนี้อยู่ ไม่เม้นก็ไม่อัพ ง่ายๆแค่นี้ แหละค่ะ ไรท์ยังต้องตั้งใจเรียน อาจจะไม่สามารถมาอัพบ่อยๆได้ มากสุดคงจะเป็นอาทิตย์ละครั้งนะคะ รอกันได้มั้ยเอ่ย เพราะไรท์ไม่มีเวลาว่างเหมือนปิดเทอม ขอโทษด้วยนะคะที่ดราม่านานไปหน่อยค่ะ
ช่วงนี้้เหนื่อยๆและชีวิตจริงมันไม่ได้สวยหรูแบบในนวนิยายที่ไหน ใช่มั้ยล่ะคะ? ถ้าการคุยครั้งนี้จะดูจริงจังไปก็ขอโทษด้วยนะคะ จะพยายามกลับมาเป็นคนปัญญาอ่อนเหมือนเดิมค่ะ
สุดท้ายแล้ว ขอฝากรูปนี้ให้กับนักอ่านเงาด้วยนะคะ ต้องขอบคุณรูปจากฟิคที่ไรท์ไปเจอด้วยนะคะ (_ _)
ปล. เวิ่นด้วยแท็กนะตัววววว #ฟตก
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น