คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ▽ only you
o n l y y o u
"ทำไม....ทำไมนายต้องมองฉันอย่างนี้ด้วย" เซฮุนขมวดคิ้วเป็นปมอย่างกับไม่เชื่อตาตัวเอง อย่างจงอินเนี่ยนะ จะมีคำว่า เสียใจ อยู่ในสมอง
"นี่นายโง่หรือไม่รู้? นายไม่รู้จริงๆหรอ" จงอินเลิกขึ้นอย่างประหลาดใน ที่ผ่านมาเซฮุนไม่เคยรู้เลยหรอ...
"ถามกูรู้กูจะถามมึงมั้ย จงอิน" เซฮุนเปลี่ยนสรรพนามเรียกจงอิน ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เขาอารมณ์เสีย เขาจะไม่พูดหยาบแบบนี้กับจงอิน
"คริสตัล เธอกลับไปก่อนเถอะ" จงอินเปลี่ยนผู้สนทนาเป็นคนที่ควงแขนอยู่ข้างกาย
"ก็ได้ เดี๋ยวเจอกันนะคะ ดาร์ลิ้ง" คริสตัลยิ้มยั่วพร้อมทั้งเขย่งตัวขึ้นไปจุ๊บแก้มจงอิน ก่อนจะทอดน่องเดินไปยังรถของตัวเอง โชคดีนะที่วันนี้จงอินเอารถมาเอง ไม่งั้นเขาต้องเสียเวลาหารถกลับบ้าน
"เอาล่ะ เลิกหวานได้แล้ว มึงบอกกูมาว่า มึงเป็นอะไร มองกูแบบนั้นทำไม" เซฮุนกอดอกจ้องมองจงอิน
"ที่มองแบบนั้นเพราะว่า...."
"ว่าอะไร??"
" กู
.
.
.
กลัว มึงป่วย"
"ถุย!!!! ป่วยบ้านมึงสิ!!!" เซฮุนสบถใส่จงอินอย่างหมดอารมณ์
"ก็ช่วงนี้ มึงดูป่วยๆ แบบวันๆนั่งเงียบมองกูถ่ายแบบ กูเขินนะมึง!!!" จงอินเบ้ปากเหมือนเด็กๆ ทำให้เซฮุนเลิกคิ้วอีกครั้ง ที่แท้ก็หลงตัวเองนี่เองนะ จงอิน
"หลงตัวเอง วันนี้มึงไม่เมานิ กลับบ้านได้แล้ว"
"กลับหรอ?? มึงคิดว่า มึงโผล่มาขัดจังหวะกูแล้วมึงจะกลับไปง่ายๆแบบนี้หรอ!!"
"กูเป็นผู้จัดการมึงนะ คิม จงอิน"
"อย่าเอาคำว่าผู้จัดการมอ้างนะ โอ เซฮุน" จงอินพูดด้วยท่าทีเหนื่อยใจ เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่พวกเขาทะเลาะกัน เซฮุนจะต้องเอาคำว่า 'ผู้จัดการ' มาอ้างทุกที ทั้งๆที่เขาดูแลจงอินเหมือนแม่มากกว่า(?)
"หรือมึงจะกลับไปเอาแม่นั่น เฮอะ!!" เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
"ผู้หญิงแบบนั้นกูมีปัญญาหาใหม่ แต่กลับบ้านตอนไหนก็ไม่ใช่เรื่องของมึง" จงอินเลิกคิ้วเพื่อกวนโทสะของอีกฝ่าย แต่ผิดคาดเซฮุนกลับแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูด คำพูดที่ทำให้จงอินเบิกตากว้าง
"ถ้ากูจะบอกว่า คยองซูรอมึงอยู่ล่ะ..."
"รอ??"
"คยองซูบอกให้กูตามมึงมา กลัวว่าจะเป็นข่าวอีก" เซฮุนเอื้อมมือจับแขนจงอินเพื่อลากไปยังรถสปอร์ตหรูที่จอดอยู่โซนวีไอพี
"กลับบ้านซะ อย่าให้คนเขาเป็นห่วงไปมากกว่านี้" เซฮุนจ้องมองจงอินสลับกับรถเพื่อให้จงอินรีบขึ้นรถ ร่างสูงถอดสีหน้า ต้องจำใจขึ้นรถสปอร์ตของตัวเองและขับกลับบ้านไปในที่สุด
"คยองซู.." ร่างสูงเอ่ยอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็น คนตัวเล็กนอนฟุบบนโต๊ะกินข้าว ตรงหน้ามีถ้วมข้าวต้มที่เย็นพร้อมกับโน็ตแปะข้างถ้วย จงอินค่อยๆดึงโน๊ตที่แปะข้างถ้วยขึ้นมาอ่าน
จงอินวางโน๊ตลงบนโต๊ะก่อนจะตัดสินใจอุ้มร่างเล็กขึ้นไว้ในอ้อมแขนแกร่งอย่างเบามือ และก้าวเท้าออกไปจากห้องครัวอย่างเงียบๆจนถึงห้องนอน ร่างสูงค่อยๆวางร่างเล็กอย่างเบามือ เพื่อไม่ให้คนในอ้อมกอดตื่น
"นายติดนิสัยขี้เซามาจากฉันซะแล้ว คยองซู" จงอินคลี่ยิ้มพลางมองคยองซูที่กำลังนอนนิ่ง ไม่ขยับไปไหน
ทุกครั้งที่จงอินเจอคยองซู เขามักจะเขอคยองซูหลับเป็นประจำ ไม่ว่าจะหลับในห้องทำงาน หรือหลับบนเตียง บางทีก็เผลอหลับบนโซฟา ดูท่าคยองซูจะติดนิสัยขี้เซามาจากจงอินมาซะแล้ว
"ง่วงแล้ว ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า" จงอินเดินออกไปคุ้ยหาเสื้อผ้าของตัวเองที่หลงเหลืออยู่ในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัว เดินเข้าไปอาบน้ำ
หลังจากจงอินชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็รีบแต่งตัวออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าคยองซูยังนอนหลับอยู่ มือหนารีบเก็บเสื้อผ้าใส่ตะกร้าที่ ก่อนจะปิดไฟทุกดวงแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม และหลับไปในที่สุด
การได้รักใครสักคน นับว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่เรายอมทุ่มเทเพื่อคนคนนึงโดยไม่มีเงื่อนไขใดใดมาบังคับเรา สิ่งเหล่านี้มันออกมาจากใจทั้งหมด เช่นเดียวกับคยองซูที่ยอมโง่ในสายตาคนอื่น เพื่อให้ตัวเองได้มีความสุข ถึงแม้มันจะน้อยนิดก็ตาม
"ทำอะไรกินน่ะ" จงอินพูดพลางเดินเข้าไปใกล้คยองซูที่กำลังชงกาแฟในห้องครัว
"แพนเค้กอ่ะ วางอยู่บนโต๊ะน่ะ" คยองซูพูดโดยที่ไม่สนใจจงอิน ดวงตากลมโตสนใจอยู่ที่แก้วกาแฟในมือ ส่งผลให้จงอินยู่หน้าเดินกลับไปหยิบแพนเค้กบนโต๊ะ และเดินไปที่โต๊ะกินข้าว
คยองซูใช้นิ้วเรียวเล็กเกี่ยวหูแก้วขึ้นมา แล้วจึงค่อยๆจิบกาแฟที่กำลังอุ่นได้ที่แล้วค่อยเดินออกไปนอกตัวบ้านเพื่อชมสวนของตัวเองที่พึ่งจัดไปเมื่อวาน
ร่างเล็กวางแก้วกาแฟบนโต๊ะที่อยู่ตรงกลางสวนก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ นัยน์ตาไล่มองสวนของตัวเองไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดอยู่ตรงที่ ร่างสูงกำลังนั่งกินแพนเค้กอย่างเอร็ดอร่อย เพราะหน้าต่างของตัวบ้านบังเอิญตั้งตรงกับตำแหน่งที่จงอินนั่งเลยทำให้คยองซูมองเห็นโดยที่จงอินไม่รู้ตัวเลย
คยองซูกระดบกาแฟที่เหลือให้หมดก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านเหมือนเดิม ร่างเล็กวางแก้วในอ่างล้างจานก่อนจะสะดุ้ง เมื่อเห็นจงอินเดินเข้ามาใกล้
"กลัวฉันหรอ คยองซู ฮ่าๆๆๆๆ" จงอินหลุดหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้
"เปล่า ก็นายตัวดำ ฉันก็เลยตกใจคิดว่ามีเงาอะไร" คยองซูเบ้ปากใส่จงอิน
"ถึงฉันดำก็มีคนหลงนะ อิอิ"
"หลงตายแหละ อีกัมจง"
"ไม่หลงจริงๆหรอ"
ร่างสูงโน้มคอลงมา ทำให้ใบหน้าจงอินอยู่ห่างจากคยองซูไม่ถึงเซน คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้าง ร่างกายคนตัวเล็กไม่สามารถสั่งการอะไรได้ ร่างสูงเห็นท่าทางอึ้งๆของคนตรงแล้วหลุดขำออกมา ก่อนจะผละออกจากคยองซู
"ไหนบอกว่าไม่หลงไง" จงอินคลี่ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเดินกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างอารมณ์ดี ปล่อยให้อีกคนยืนอึ้งอยู่คนเดียว
มันไม่ใช่หลงแล้ว จงอิน มันมากกว่าหลงอีก มันมากกว่าหลายเท่า ตอนนี้มันเรียกว่า รัก ไปหมดใจแล้วต่างหาก...
WRITER
มาแว้วววววว มันนี้อัพช้าไปนิดนึง พอดีเหนื่อยๆ บู่วววว อัพแล้ว ยังคงสงสารโด้เหมือนเดิม5555555 จงอินเลียนแบบไรเตอร์อ่ะะ ชอบทำคนอื่นค้างงงงง ฮิฮิ
ณ.จุดจุดนี้แล้ว เกลียดใดที่สุด เม้นมาที (อย่าบอกนะว่านุ้งกัมจง ; A ;)
ปล. ถ้าจะเวิ่น เวิ่นด้วยแท็ก #photograph เน้อ หรือ เมนชั่นมาได้
ยกตัวอย่าง ไรเตอร์ซ้ำเติมจงอินเยอะๆนะคะ หนูหมั่นไส้มัน!!!!
ประมาณนี้ได้ รับฟังทุกคอมเม้นนะอิอิ
:) Shalunla
ความคิดเห็น