[fic exo] △photograph▽ kai.do.sehun

ลำดับตอนที่ #2 : ▽the beginning

 

 t h e b e g i n n i n g







          กลิ่นกาแฟที่พึ่งชงร้อนๆทำให้คยองซูละสายตาจากหน้าคอมไปยังต้นตอของกลิ่นนั้นโดยลืมงานที่ต้องส่งวันนี้ไปโดยสิ้นเชิง ร่างเล็กเดินตามกลิ่นหอมของกาแฟยังห้องครัว และเป็นไปตามคาด คยองซูหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็น แก้วกาแฟวางอยู่พร้อมกับโพสอิทแปะไว้ข้างๆแก้ว

สู้ๆนะคยองซู พักสักหน่อยนะ


                จาก  จงอิน






 

          คยองซูถือแก้วกาแฟร้อนพร้อมกับโพสอิทที่ 'คิม จงอิน' เขียนให้เขา เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ร่างเล็กหยิบสมุดไดอารี่สุดหนาเตอะของตนในลิ้นชักขึ้นมาก่อนจะแปะโพสอิทของวันนี้ลงไปในสมุด คยองซูระบายยิ้มออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นโพสอิทเก่าๆที่จงอินเขียนด้วยลายมือของตัวเองหลายร้อยอัน ทุกโพสอิทที่จงอินเขียนให้คยองซู ล้วนอยู่ในไดอารี่ของเขาทั้งหมด 




           หลายคนอาจจะมองว่าคยองซูบ้า ที่เก็บเศษกระดาษที่มีแต่ลายมือไก่เขี่ยของจงอินไว้ แต่สำหรับคยองซูแล้ว มันมีความหมายต่อเขามาก มากจนไม่สามารถอธิบายได้เลยจริงๆ...




           คยองซูเก็บไดอารี่ของตนกลับเข้าลิ้นชักและใช้นิ้วเรียวสวยเกี่ยวหูแก้วกาแฟฝีมือของจงอินขึ้นมา กลิ่นหอมของกาแฟลอยอบอวน มันช่างน่าหลงไหลจริงๆ คยองซูค่อยๆจิบกาแฟทีละนิด ทีละนิด รสชาติของกาแฟที่จงอินทำนั้นไม่เคยเปลี่ยน ทำให้ร่างเล็กหลงไหลในรสชาติฝีมือจงอินมาตลอด ต่อให้กาแฟยี่ห้ออื่นจะแพงกว่า หรือ ดังกว่า สำหรับคยองซูแล้ว กาแฟที่ไหนก็เทียบฝีมือของจงอินไม่ติด





           หลังจากที่จิบกาแฟได้ครึ่งแก้ว คยองซูก็เริ่มมีพลังงานในการที่จะทำงานต่อ ร่างเล็กเปลี่ยนความสนใจกลับไปที่หน้าจอคอม ร่างเล็กกลอกตาไปมา เขาทำงานนี้อุตส่าห์อดหลับอดนอน แล้วทำไมยังไม่เสร็จ





             สามชั่วโมงกว่าแล้วที่คยองซูนั่งทำงานชิ้นนี้ เพราะร่างกายไม่ได้พักพ่อนทำให้ตาของคยองซูค่อยๆปิดลงเรื่อยๆจนกระทั่งตัวเองเผลอฟุบหลับคางานที่ตัวเองทำอยู่โดยไม่รู้ตัว




"วันนี้ฉันเจอขนมที่นายชอบด้วยนะ คยองซู" จงอินเดินเข้ามาในบ้านของคยองซูพร้อมกับถุงขนมที่เขาเพิ่งซื้อมาจากตลาด ร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆเมื่อเดินเข้ามาแล้วไม่เจอ 'เพื่อนสนิทของเขา' อยู่ในห้องรับแขก จงอินวางถุงขนมไว้บนโต๊ะเล็กตรงห้องรับแขกก่อนจะก้าวขาเรียวยาวไปยังห้องทำงานของเพื่อนรัก




"คยองซู.." จงอินพึมพำเบาๆเมื่อเดินเข้ามาในห้องทำงานเข้ามาแล้วเจอคยองซู กำลังอยู่ในห้วงแห่งนิทราบนโต๊ะทำงาน




"จริงๆเลยนะ" จงอินส่ายหน้ากับความพยายามของคยองซูจริงๆ ที่ยอมอดหลับอดนอนเพื่องานโดยเฉพาะ ร่างสูงเดินไปหยิบผ้าห่มที่วางอยู่ในห้องขึ้นมาคลุมที่ไหล่ของร่างเล็ก




             จงอินใช้นัยน์ตาคมจ้องมองคยองซูอย่างช้าๆ  ใบหน้าที่ขาวเรียบเนียนราวกับผิวเด็กไร้ซึ่งแม้แต่สิวสักเม็ด คิ้วที่รับกับโครงหน้า สันจมูกที่โด่งใช้ได้ แก้มใสที่มีเลือดฝาดนิดๆ ปากสีแดงราวกับมะเขือสุก ปากนิดจมูกหน่อย ไม่เยอะจนเกินไป ทั้งหมดนี้รวมกลายเป็น โด คยองซู เพื่อนสนิทที่สุดเท่าที่จงอินเคยรู้จัก จงอินเองก็สงสัยมานานแล้วว่าทำไมน่าตาน่ารักอย่างคยองซูถึงยังไม่มีแฟนสักที ก็จริงอยู่ที่หน้าตาของคยองซูไม่ได้หล่อกระชากใจสาว แต่คยองซูน่ะ น่ารักกระชากใจหนุ่มต่างหาก





ต่อ






"อื้มมมมมมมมมม" ร่างเล็กครางเบาๆหลังจากที่ร่างกายได้รับการพักผ่อนแล้ว คยองซูค่อยๆลืมตากลมโตขึ้นมามองงานที่ยังไม่เสร็จดีก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง





"เมื่อไรมันจะเสร็จเนี่ย" คยองซูบ่นกับตัวเองเบาๆ เพราะร่างเล็กรู้สึกว่าทำเท่าไรมันก็ยังไม่เสร็จสักที




"อ้าว ตื่นแล้วหรอคยองซู" ร่างสูงเอ่ยทักเมื่อเห็นเพื่อนรักตื่น




"จงอิน..มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย" คยองซูอ้าปากหวอเมื่อรู้ว่าเพื่อนของตัวเองมาโดยที่เขาไม่ได้เตรียมตัวเลยแม้แต่จัดห้องให้เป็นระเบียบ




           อาจเป็นเพราะงานที่แสนยุ่งของร่างเล็กทำให้ เขาไม่มีเวลาออกไปสังสรรค์กับเพื่อน เลยทำให้เพื่อนสนิทของเขาเป็นห่วงจนต้องมาเยี่ยมถึงที่บ้าน




"มาตั้งแต่นายนอนหลับคาคอมแล้วล่ะ สบายดีมั้ยคยองซู" จงอินคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆโต๊ะทำงานของคยองซู เพื่อเริ่มบทสนทนา




"สบายดีสิ แต่ต้องขอโทษด้วยนะที่ห้องรกไปหน่อย นายน่าจะบอกก่อนว่าจะมา" คยองซูเบ้ปาก นิดๆใส่จงอิน ทำเอาอีกฝ่ายหมั่นไส้เอื้อมมือยาวๆของตัวเองไปหยิกแก้มร่างเล็กเบาๆ




"แค่เป็นห่วง กลัวว่านายจะเป็นอะไรไปน่ะ" คำพูดของจงอินทำเอาหัวใจของคยองซูเต้นรัวโดยอัตโนมัติ




                        อย่าพูดอย่างนี้ได้มั้ย จงอิน ฉันหวั่นไหวนะ ขอร้องล่ะ คิม จงอิน....





"ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก นายล่ะ เป็นไงบ้าง" คยองซูคลี่ยิ้มบางๆเพื่อปิดบังอาการหัวใจเต้นรัวของตัวเอง  เพราะกลัว...กลัวว่าอีกคนจะรู้




"ช่วงนี้เห็นเซฮุนบอกว่าเดี๋ยวจะมีถ่ายแบบอีก ส่วนเรื่องงานของนายตอนนี้ เดี๋ยวฉันจะให้คนมาช่วยนะ" จงอินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเป็นใย รวมทั้งแววตาของเขาที่สื่อมายังคยองซู เห็นได้ชัดเลยว่า ตอนนี้จงอินกำลังเป็นห่วงเขา



"ไม่เป็นไร งานถ่ายแบบที่ไหนล่ะ ฉันจะได้เตรียมงาน" คยองซูแกล้งยิ้มเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ



          เพราะ ถึงภายนอกคยองซูจะดูเป็นคนตัวเล็ก น่ารัก น่าทะนุถนอม แต่ภายในใจคยองซูนั้นแข็งแกร่ง และไม่ชอบให้ใครมาเป็นห่วงเป็นใยเขาแบบที่จงอินกำลังทำอยู่ตอนนี้




"ถ่ายในสตูน่ะ เป็นแบบปาร์ตี้ มันก็จะมีถ่ายกับนางแบบอีกสองคนอ่ะ จำชื่อไม่ได้"




           มีนางแบบด้วยหรอ....คำพูดของจงอินทำเอาคยองซูจุกไม่น้อย หลายครั้งที่จงอินมีถ่ายแบบกับนางแบบ ถึงแม้เรื่องงานจะจบไปแล้ว แต่ความสัมพันธ์กับนางแบบของเขาก็ยังไม่จบ มันจะจบลงที่เตียงแทน...




             เรื่องแบบนี้ทำไมคยองซูจะไม่รู้ล่ะว่า เพื่อนของตัวเอง เพลย์บอยขนาดไหน คยองซูรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับจงอิน แต่เขาไม่สามารถเข้าไปห้ามปรามจงอินได้ เพราะคยองซูไม่ใช่ของของจงอิน เซฮุน ผู้จัดการสุดหล่อของจงอิน ต่างหากที่มีหน้าที่คอยเคลียร์ข่าวและสาวๆของเขา..





           คยองซู เป็นได้แค่เพื่อนรักของจงอิน  ซึ่งคยองซูก็รู้อยู่เต็มประตูว่าเขาเป็นได้แค่นั้น  แต่ความรู้สึกมันไม่ทำตาม  ในมุมมองของจงอิน..คยองซู เป็นเพื่อนรักที่รู้จักจงอินยิ่งกว่าใครในโลกนี้ และเป็นคนที่จงอินไว้ใจที่สุด แต่มุมมองของคยองซู มันไม่เหมือนกับจงอิน





           อาจจะเป็นเพราะความผูกพัน ที่เป็นปัจจัยทำให้คยองซูหลงรักจงอิน..เพราะ ทั้งคู่รู้จักกันตั้งแต่เพิ่งคลอดด้วยซ้ำ พ่อแม่ของคยองซูกับพ่อแม่ของจงอินสนิทกันมาก จากธุรกิจที่ติดต่อกัน จึงทำให้ทั้งสองครอบครัวสนิทกัน และเป็นที่แน่นอน ทั้งสองครอบครัว รวยไม่แพ้กัน จึงไม่แปลกที่ทั้งสองบ้านจะสนิทกัน ซึ่งส่งผลให้ ลูกน้อยๆ ของพวกเขากลายเป็นเพื่อนกัน  





          เวลาผ่านไป... เมื่อทั้งคู่โตขึ้น ความรู้สึกของคยองซูที่มีต่อจงอินก็ค่อยๆแปรเปลี่ยนไปทีละนิด ทีละนิด จากเพื่อน คยองซูเริ่มมองจงอินมากกว่าเพื่อน โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าตัวเองแอบ รักเพื่อนเข้าแล้ว จนกระทั่ง จงอินถามคยองซูตอนเรียนมหาลัย   





 

"น่ารักอย่างนาย ทำไมยังไม่มีแฟนล่ะ ฉันเห็นมีคนมาจีบนายเยอะนะ คยองซู"

            นั่นสิ  ทำไมเราถึงไม่มองคนอื่นบ้าง คยองซูรู้สึกเฉยเมยทุกครั้งที่มีคนมาจีบเขา แต่กลับรู้สึกหัวใจเต้นทุกครั้งที่จงอินอยู่ใกล้ๆ หลังจากนั้น คยองซูก็เริ่มรู้ตัวว่าเขาไม่ได้คิดกับจงอินแค่อีกเพื่อนแล้ว...





"ถ่ายกับนางแบบหรอ อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวนายค่อยเอารายละเอียดมาให้ทีหลังละกัน" คยองซูคลี่ยิ้มบางๆ และเบนความสนใจกลับไปที่งานของตัวเอง





"มาให้ฉันช่วยมั้ย" จงอินเอ่ยช่วยหลังจากที่เห็นคยองซูเคร่งเครียดกับงานของตัวเองอีกครั้ง 





"นายจะช่วยอะไรได้ล่ะ ฮ่าๆๆ" คยองซูขำกับความน่ารักของจงอิน ตอนนี้จงอินเหมือนเด็กน้อยเสียจริงๆ คราบเพลย์บอยที่อยู่บนหนังสือพิมพ์หายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือ ไว้แต่เด็กผู้ชายธรรมดา
 




"ก็ฉันอยากช่วยนิ งานนี้ของอีนิตยสารนั่นใช่มั้ย แย่จริง ถ่ายเมื่อวานจะเอาวันนี้ เดี๋ยวฉันต้องให้เซฮุนไปต่อว่าหน่อยแล้ว" จงอินบ่นอุบอิบเมื่อนึกถึงบริษัทที่สั่งงานแสนโหดให้เพื่อนตัวเล็กของเขาได้ลงคอ





          ก็จริงอยู่ที่คยองซูเป็นช่างภาพส่วนตัวของจงอิน แต่มันไม่ควรจะมาเร่งคนของเขาเลย ตอนจ้างก็บอกว่าให้เวลาภายในหนึ่งอาทิตย์ แต่พอเริ่มถ่ายก็ดันเลื่อนให้ส่งพรุ่งนี้ ใครมันจะไปทำทัน จงอินเองก็แอบรู้สึกผิดที่เพื่อนตัวเล็กของเขาต้องมาลำบากอดหลับอดนอนเพื่อส่งงานนี้ให้ทัน





          เป็นเพราะว่าจงอินไม่ไว้ใจใครเลยให้คยองซูมาเป็นช่างภาพประจำตัวจงอิน ไม่ว่าจะมีงานอะไร จงอินต้องยื่นข้อแม้ว่า ต้องให้คยองซูถ่ายเท่านั้น เขาถึงจะยอมให้ถ่ายแบบ และทุกงาน คยองซูก็ไม่ทำให้ผู้ว่าจ้างทุกรายเสียใจสักราย ผลงานของคยองซูออกมาสวยทุกรูป จนเป็นที่ติดใจของใครหลายๆคน  จึงทำให้คยองซูดังไปพร้อมๆกับจงอิน





           หลายคนอาจจะมองว่างานของคยองซูมีแต่ถ่ายให้จงอินอย่างเดียวไม่น่าจะมีเงินพอที่จะซื้อบ้านที่ราคาแพงลิบลิ่วใจกลางเมืองได้ขนาดนี้ แน่นอนว่าเงินส่วนหนึ่งได้มาจากงาน แต่อีกส่วนก็มาจากจงอินและครอบครัว เพราะ จงอินเองก็อยากมีบ้านเงียบหนีนักข่าวบ้าง นี่ จึงเป็นสาเหตุว่าทำไมจงอินถึงแวะเวียนหาคยองซูบ่อยๆ  เพราะ  บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของเขาเหมือนกัน 




"ไม่ต้องหรอก ฉันทำไหว นี่ไงเสร็จแล้ว!!" คยองซูฉีกยิ้มกว้างเมื่องานที่เขาอดหลับอดนอนเสร็จทันเวลาส่งพอดี




"ในที่สุด นายก็ได้พักสักที เดี๋ยวเรื่องงานต่อไปฉันจะให้เซฮุนไปบอกขอเลื่อนละกัน เพราะตอนนี้สภาพร่างกายนายยังไม่พร้อม" 




"ไม่ต้องให้เซฮุนลำบากขนาดนั้นก็ได้ ฉันโอเคอยู่" คยองซูหลุดยิ้มบางๆ กับความน่ารักของจงอิน ทำไมนะ เวลาอยู่กับฉันแล้วนายไม่ร้ายเหมือนกันคนอื่นเลย...




"เอาน่า ไปๆๆ ไปนอนกันเถอะ" จงอินลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือหนาไปจับแขนร่างเล็ก จุงออกไปยังห้องนอนของ 'พวกเขา' ห้องนอนเรียบๆสบายๆ ตรงกลางเตียงใหญ่ไซส์คิงที่จงอินซื้อให้คยองซู เพราะจงอินชอบที่จะนอนคุยกับคยองซู เลยซื้อเตียงใหญ่ขนาดนี้




          จงอินโน้มตัวลงไปนอนบนเตียงใหญ่ราวกับไม่ได้นอนเตียงนุ่มๆนี้มานาน ทั้งๆที่เขาเพิ่งนอนไปเมื่อคืน  คยองซูมองจงอินที่กำลังเคลิ้มไปกับเตียงนุ่ม  นี่หรอ หนุ่มเพลย์บอยที่เขาเลื่องลือกัน ตอนนี้ไม่ต่างจาก เด็กสิบขวบที่นอนเคลิ้มอยู่บนเตียง




"มานอนสิ คยองซู " จงอินยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงเดินกลับไปลากคยองซูให้ล้มตัวลงนอน สำหรับ ใครหลายคนอาจจะมองว่าความสนิทแบบนี้มันไม่ต่างจากคู่รัก แต่ในความเป็นจริง ทั้งสองคนเป็นแค่ เพื่อน แต่เพราะความเคยชินตั้งแต่เด็กเลยทำให้ทั้งสองคนไม่อาย




"เฮ้อ เหนื่อยจัง" คยองซูถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหยิบผ้าห่มมาห่มตัวเองมิดคอ




"เหนื่อยก็นอนซะนะคยองซู" ร่างสูงล้มตัวนอนข้างๆร่างเล็กพร้อมกับหยิบผ้าห้มมาห่มตัวเอง




"อือ กำลังจะนอนแล้ว นายห้ามกวนนะจงอิน" ร่างเล็กหันมาจ้องตาใส่คนข้างๆ แกล้งทำหน้าโกรธใส่




"ไม่กวนหรอก นอนเถอะ วันนี้นายเหนื่อยมามากแล้ว ฝันดีนะคยองซู" จงอินหันมายิ้มกับคยองซูก่อนจะค่อยๆหลับตาลง 




           อาจเป็นเพราะความเหนื่อยล้าเต็มทนของร่างเล็กถึงทำให้เขาง่วงเร็วขนาดนี้ ทั้งๆที่มันพึ่งบ่ายสามก็ตาม คยองซูหันกลับไปมองจงอินที่ตอนนี้กำลังอยู่ในห้วงแห่งการหลับไหล นานแล้วนะ ที่เขาไม่ได้นอนแบบนี้ มีจงอินนอนข้างๆ ถึงแม้จะไม่ได้นอนกอดแบบคู่รัก แต่มันก็ทำให้เขาสบายใจ กับการที่ได้มีคนอยู่ข้างๆอีกครั้ง




            ถึงแม้คยองซูจะไม่มั่นใจว่าเขาจะอยู่ข้างๆจงอินแบบนี้ได้นานเท่าไร ยังไงสักวันจงอินก็ต้องเจอคนที่ใช่ คนที่เขารัก ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว คยองซูจะทำยังไง....











WRITER



เสร็จแล้ว ไปอีกหนึ่งตอนนน บู่ววว ปาดเหงื่อ เสร็จแล้วววววว อยากนอนแบบคยองซูบ้างจัง T T เฮ้อ สงสารโด้นิดๆนะเนี่ย โถ่ ไม่น่าเลยยยยย ดราม่ากำลังมาเยือนนนนนน ไรเตอร์ไม่พูดมากแล้ว เม้ามอยได้ในทวิตนะแจ๊ะ @MiNdMy_mY ว่างจะมาอัพใหม่ สวัสดีง้าบบบบบ =3= 
ปล. พิมพ์ผิด ขอบคุณเม้นที่ 10 มากฮับบบบ T T ลืมตรวจคำผิด ฮือออออ แต่งตอนดึกมักเป็นอย่างนี้ทุกที งื้อออออออออ
 

แจ้งเตือน

อันนี้ไรเตอร์กลับมาแก้คำผิดทั้งหมด!!!! ทำไมผิดเยอะงี้ - - และไรเตอร์ก็รีไรท์สักนิดนึง แต่ไม่จำเป็นต้องอ่านก็ได้ค่่ะ มันไม่เกี่ยวกับเนื้อหาสำคัญๆ :)
มันสำคัญที่ว่า คุณได้อะไรจากตอนนี้

 

 

:)  Shalunla