คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ให้เป็นเหมือนอ้อมกอด | วันที่ 2
—วันที่ 2 พฤศจิกายน—
อีก 6 วัน จะเป็นวันเกิดของไอซาวะ โชตะ
เช้าวันนี้ อากาศค่อนข้างจะแจ่มใส
เสียงนกเจื้อยแจ้วเป็นสัญญาณบอกให้ชายหนุ่มผมสีทองที่ยังติดอยู่ในฝันดีต้องตื่นไปทำงานเสียที
ถึงแม้โทชิโนริจะนึกไม่ออกว่าฝันว่าอะไร
แต่เมื่อคืน เขาจำได้เพียงว่า เขาหลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ขณะที่กำลังนึกถึงของขวัญวันเกิดที่อยากจะให้ชายหนุ่มผมสีดำหยักศก
ถึงแม้จะใช้เวลาหลายชั่วโมงนั่งครุ่นคิด แต่ก็ยังไม่สามารถคิดถึงของขวัญที่เหมาะสม หรือของขวัญที่ 'เขา' น่าจะชอบได้เลย
ยากเหมือนกันแหะ ..
เดี๋ยววันนี้ไปร้านหนังสือหน่อยดีกว่า
โทชิโนริคิดได้ดังนั้น จึงตัดสินใจลุกขึ้นไปเตรียมตัว
วันนี้เขามีสอนคาบเช้า
.
.
เสียงออดหมดเวลาดังขึ้นไปทั่วบริเวณโรงเรียนยูเอย์
การเรียนการสอนช่วงเช้า ได้เสร็จสิ้นลง
เหล่านักเรียนต่างพากันเดินออกมาจากห้องเรียนจนเต็มโถงทางเดิน
ทุกคนต่างมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารลันช์ลัช
ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นชายหนุ่มผมสีทองชี้ตั้งที่เดินหลบหลีกเหล่านักเรียนและบุคลากรลงไปทางบันไดอีกฝั่ง
มีเพียงชายหนุ่มผมสีดำหยักศกเท่านั้น ที่เฝ้ามองการกระทำนั้นอย่างเงียบเชียบ
โทชิโนริกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากรั้วโรงเรียนยูเอย์ที่ไร้ผู้คน
มองซ้าย มองขวา หันกลับไปมองภายในโรงเรียนอีกครั้ง ก่อนจะมุ่งหน้าลงไปยังจุดหมายของเขาในวันนี้
ถึงแม้จะมีแสงแดดร้อนจ้าในตอนเที่ยง แต่เพราะกำลังเข้าสู่ช่วงหน้าหนาว อากาศเลยเย็นสบายกว่าที่คิด
โทชิโนริเดินไปตามทางเดินลงเนินเขาที่ค่อนข้างจะลาดชันอย่างไม่รีบร้อน
ระหว่างทางมีต้นไม้ปลูกเป็นแนวพอเพิ่มความร่มรื่นและความชุ่มชื้นให้กับบรรยากาศ
ลมหนาวพัดเอื่อย ๆ ทำให้รู้สึกสดชื่นมากยิ่งขึ้นอีก
ไม่ถึง 10 นาที โทชิโนริก็เดินทางมาถึงในตัวเมืองด้านล่าง
เขาเดินตรงไปที่ร้านหนังสือซึ่งอยู่ถัดจากร้านสะดวกซื้อไปไม่ไกลนัก
มือหนาผลักประตูร้านไม้ฉลุสวยงามเข้าไปด้านใน
กิ๊ง กิ๊ง
เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ตรงประตูทางเข้าดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มเจ้าของร้านที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดของ เก็บหนังสือทางด้านหลังร้านรับรู้ถึงการมาถึงของลูกค้า
“ยินดีต้อนรับครับ!”
เจ้าของร้านเอ่ยทักทายเสียงใส แม้จะยังไม่ปรากฏตัวออกมา
“ขอรบกวนด้วยครับ”
โทชิโนริเอ่ยทักทายกลับ ก่อนจะพาตัวเองเข้ามาภายในร้านหนังสือที่เขาไม่เคยได้มีโอกาสเข้ามาสักที
ภายในร้านตกแต่งราวกับร้านขายหนังสือในจินตนาการ
พื้นไม้ปาเก้ ผนังสีเทาเข้ม ละลานตาไปด้วยสันหนังสือหลากสีสันบนชั้นหนังสือไม้สีน้ำตาลเข้ม แว่วเสียงกระทบกันของโมบายกระดิ่งลมที่แขวนไว้ตรงหน้าต่างหน้าร้าน แสงไฟสีเหลืองนวล ๆ ส่องกระทบกระจกสีภายในร้านทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นอย่างน่าประหลาด
โทชิโนริยืนนิ่งไปชั่วครู่เหมือนกับถูกดูดเข้าสู่โลกแห่งเวทมนตร์
“อ้ะ คุณออลไมท์นี่นา!”
ชายหนุ่มท่าทางดูใจดี ใส่แว่น ก้มหัวทักทายก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ขณะเดินออกมาจากหลังร้าน
คงจะเป็นคุณเจ้าของร้านที่เอ่ยทักทายโทชิโนริเมื่อสักครู่
“อ่า สวัสดีครับ”
'ออลไมท์' เอ่ยรับทั้งรอยยิ้ม ยกมือขึ้นเกาศีรษะเล็กน้อยราวกับจะแก้เขิน
แม้จะไม่ได้อยู่ในร่างมัสเซิลฟอร์มแล้ว แต่ดูเหมือนทุก ๆ คนจะยังคงจำเขาได้อยู่เหมือนเดิม
รู้สึกเขิน ๆ เหมือนกันแหะ
“มีอะไรให้ช่วยหรอครับ”
“ผ.. ผมมาหาหนังสือที่เกี่ยวกับของขวัญน่ะครับ”
“ของขวัญ?”
“อ.. เอ่อ.. ครับ..”
ออลไมท์ไม่กล้าพูดว่าเขากำลังหาตัวช่วยเลือกซื้อของขวัญให้กับคนคนหนึ่ง
คนพิเศษคนหนึ่ง
“ถ้าเป็นหนังสือรวมของขวัญ ผมขอแนะนำเป็นเล่มนี้เลยครับ!”
เจ้าของร้านที่ดูเหมือนจะมองเจตนารมณ์ของออลไมท์ออก ตอบกลับพร้อมกับรื้อหาหนังสือตัวช่วยให้กับออลไมท์อย่างกระตือรือร้น
“ข.. ขอบคุณครับ”
ออลไมท์กล่าวขอบคุณ ขณะยื่นมือออกไปรับหนังสือที่เจ้าของร้านหามาให้
เขาเดินไปที่มุมของร้านหนังสือที่มีเบาะรองนั่งให้สำหรับลูกค้าที่ต้องการนั่งอ่านหนังสือ
.
เวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งใกล้จะโพล้เพล้ หนังสือเกี่ยวกับของขวัญมากมายถูกวางกองไว้ข้าง ๆ ตัวออลไมท์
ไม่ว่าจะเปิดหาเล่มไหน ๆ ผ่านไปเล่มแล้ว เล่มเล่า แต่ก็ยังไม่เจอของที่ถูกใจเขาเสียที
ออลไมท์ปิดหนังสือเล่มที่เท่าไหร่แล้วไม่แน่ใจลง ก่อนจะถอนหายใจอย่างท้อแท้
ดูเหมือนเล่มนี้ก็ยังไม่เจอของที่ถูกใจเขาเช่นเคย
“ไม่เจอของที่ถูกใจเลยหรอครับ”
เจ้าของร้านหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ยื่นกาแฟแก้วเล็ก ๆ ให้กับออลไมท์ก่อนจะนั่งลงที่เบาะรองนั่งข้าง ๆ
“น่าเสียดาย ยังเลยครับ”
ออลไมท์ก้มตัวขอบคุณก่อนจะรับแก้วกาแฟมาจากมือของเจ้าของร้านหนุ่ม
เขาทำได้เพียงถอนหายใจ คอตก
ทำไมการเลือกของขวัญให้คนคนหนึ่งถึงยากเย็นถึงขนาดนี้นะ ..
“คนพิเศษสินะครับ คนคนนั้น”
ออลไมท์ชะงักเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่หันไปมองหน้าเจ้าของร้านที่กำลังยิ้มอ่อนโยนมาที่เขา
“ถ้าหาของที่เขาน่าจะชอบไม่ได้ ลองให้ของที่เขาน่าจะใช้ได้ดีไหมครับ”
“ของที่เขาน่าจะใช้ได้งั้นหรอ”
“ใช่ครับ เช่น พวกของใช้จำเป็นอะไรทำนองนั้น"
“อืมมม ..”
น่าสนใจ แต่ว่าออลไมท์ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าของใช้จำเป็นอะไรที่เจ้าของวันเกิดอยากได้
“ค่อย ๆ คิดไปก็ได้ครับ แต่ว่าตอนนี้เย็นมากแล้ว ผมว่าคุณออลไมท์กลับก่อนดีกว่านะครับ หน้าหนาวแบบนี้ยิ่งมืดเร็วอยู่ด้วย”
เจ้าของร้านหนุ่มเสนอความคิด ออลไมท์รู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงของเจ้าของร้านที่มีต่อตัวเขา เขาจึงรู้สึกว่าไม่ควรต่อต้านไปมากกว่านี้
“งั้นผมกลับก่อนดีกว่า ขอบคุณนะครับ คุณเจ้าของร้าน”
“ได้เสมอครับ”
ก่อนจะออกไปจากร้าน ออลไมท์ไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณเจ้าของร้านหนุ่มเป็นครั้งที่ร้อย แต่ก็ถูกเจ้าของร้านรั้งไว้ด้วยคำพูดอีกครั้ง
“อ้ะ คุณออลไมท์ จะออกไปทั้งที่ใส่แค่เสื้อบาง ๆ แบบนั้นหรอครับ”
“หื้อ”
ออลไมท์ก้มลงมองการแต่งตัวของตัวเองในวันนี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลคเหมือนเช่นทุกที แต่ดูเหมือนว่าเขาจะลืมเอาเสื้อนอกมาจากห้องพักอาจารย์
เจ้าของร้านคงรู้สึกว่าเป็นการแต่งตัวที่เบาบางน่าดูสำหรับลมหนาวที่กำลังมาเยือน ณ ขณะนี้
“อ่อ พอดีผมลืมเสื้อนอกไว้ที่โรงเรียนน่ะครับ ไม่เป็นไรหรอก แปบเดียวก็น่าจะถึงหอพักแล้วล่ะ”
“เข้าช่วงหน้าหนาวแล้ว นอกจากเสื้อคลุม ถ้าใส่ผ้าพันคอได้ด้วยก็จะดีนะครับ จะช่วยให้อุ่นขึ้นมากเลย!”
เจ้าของร้านหนุ่มให้คำแนะนำที่เต็มไปด้วยความห่วงใยอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าประโยคเมื่อสักครู่จะดึงความสนใจบางอย่างของออลไมท์ไว้
เหมือนเขากำลังจะเจอคำตอบที่เขากำลังตามหา
“ผ้าพันคอ.. หรอ”
“ใช่ครับ! ถ้าทำให้ช่วงคออุ่นละก็ จะทำให้ลดความหนาวของร่างกายได้เยอะเลยล่ะครับ!”
“ผ้าพันคอ ..”
ภาพชายหนุ่มผมสีดำหยักศกที่กำลังดึง ‘เชือกพันคอ’ ขึ้นปิดริมฝีปากในขณะที่กำลังเดินกลับหอพักพร้อมกันกับเขา ฉายย้อนเข้ามาในความทรงจำ
สิ่งที่เขาใส่ไว้ตลอด
สิ่งที่เขาสามารถใช้งานได้
“ใช่แล้ว! ผ้าพันคอไงล่ะ!”
ออลไมท์ตะโกนออกมาทั้งอย่างนั้น ทำให้เจ้าของร้านหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย ออลไมท์เดินเข้าไปใกล้เจ้าของร้านหนุ่มก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของเขาเอาไว้
แววตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น
“ห.. หา”
“คุณเจ้าของร้าน! ขอหนังสือเกี่ยวกับวิธีการถักผ้าพันคอหน่อยสิครับ!”
“ห.. เห!”
“รบกวนด้วยนะครับ!”
ดูเหมือนว่าออลไมท์จะเลือกของขวัญให้ไอซาวะคุงได้เป็นที่เรียบร้อย
.
.
.
ความคิดเห็น