[Fic hunter x hunter]รักเจ้าเลห์'ของยัยสุดซื่อ

ลำดับตอนที่ #3 : บดทดสอบ x ของ x บดทดสอบ

                                                       


ณ ท่าเรือโดร์เล่
 
(ไรท์เตอร์จะไม่มีของบทคนอื่นล้ะนะ คือการกระทำไรท์จะเป็นคนบอกเอง ส่วนใครคิดอะไรจะเป็น
คำพูดจะเป็นตัวอักษรเอียงนะ ส่วนเวลา สถานที่จะเป็นตัวหนา+ตัวหนังสือเอียงเคมะ)

หลังจากผ่านการทดสอบแรกมาแล้วพวกเขาทั้ง4คน มีกรีฟ กอร์น คุราปิการ์ เลโอลีโอ
ก็ถึงท่าเรือโดร์เล่แล้ว^^

"ขอบคุณมากเลยฮะกัปตัน เป็นการเดินทางที่สนุกมาก"กอร์นพูดกับกัปตันเรือพร้อมกับจับมือ

"ชั้นเองก็สนุกเหมือนกันแหละน่า ถ้าอย่างงั้นชั้นจะบอกอะไรอย่างนึงเป็นครั้งสุดท้าย
ถือว่าเป็นบริการพิเศษแล้วกัน"

"บริการพิเศษ?"กรีฟพูดพร้อมมองกัปตันแล้วหันไปมองกอร์น

"ดูนั่น..เห็นต้นสนใหญ่ที่อยู่บนภูเขาลูกนั้นมั้ย"พูดพร้อมชี้ไปที่ต้นสนที่เด่นหลาอยู่บนภูเขา

"ค่ะ/อื้อ"พี่น้องตอบพร้อมกัน

"จงมุ่งหน้าไปที่นั่น เพราะนั่นคือทางลัดไปสนามสอบ"

"ว้าว~ทางลัด!><" ใครน่ะ!!แอบฟังหรอ!เดินเสียงเบาขนาดไหนอย่าคิดว่าชั้นไม่ได้ยินล่ะ^^+

"ทางลัดหรอฮะ เข้าใจแล้วฮะ ถ้าตรงไปจะถึงเร็วขึ้นสินะ"

"คุณกัปตันใจดีจัง^^ ขอบคุณมมากนะค่ะ^^+"พูดเสร็จกรีฟมองไปที่ผู้ชายคนนั้น!
ดูท่าจะไม่สังเกตุสินะว่าชั้นเห็นแกแล้ว!

"โชคดีล่ะ"

"อืม..กัปตันก็ด้วยฮะ"

"รักษาตัวดีๆนะค่ะ พี่กอร์นรอหนูด้วย!"พูดเสร็จโค้งตัวให้ก่อนจะวิ่งตามกอร์นไป

'วางใจได้เลยนะจิน ลูกนายมันยอดเยี่ยมจริงๆ'

"เฮ้อ~ฉันว่ามันแปลกๆนะ"เลโอลีโอพูด

"อะไรหรอ/ค่ะ"

"ก็ดูนี่สิ..เมืองซาบังที่เป็นสนามสอบมันอยู่คนละทางกับต้นสนที่กัปตันบอกเลย เราอยู่ตรงนี้ใช่มั้ย..
แล้วเมืองซาบันที่เป็นสนามสอบHunterก็อยู่ตรงนี้"

"แล้วจะเอาไงดี"คุราปิก้าถามกอร์น

"ผมอยากะไปตามทางที่เขาบอกมานะฮะ"

"งั้นหรอ"

"แล้วไอ้โน๊ตนี่มันช่วยอะไรได้มั้ยเนี่ย สนามทดสอบอยู่เมืองซาบันไม่ใช่หรอ แล้วเราจะไปที่นั่นทำไม"

"นี่~ถ้าลองมาคิดๆดูแล้ว..ถ้านี่เป็นการทดสอบHunterมันต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว"คุราปิก้าพูด

"เรื่องแค่นี้ชั้นรู้น่า!! แล้วจะเอาไงต่อล่ะ!!"

"ชั้นจะลองไปตามทางที่กัปตันบอกมา มันต้องมีเหตผลอะไรแน่"พูดเสร็จก้เดินนำไป

"ขนาดเราอยู่บนเรือยังมีการทดสอบ ระหว่างเราไปที่ต้นสนอาจจะมีทางลัดที่ทำให้ถึงสนามสอบ
เร็วกว่าเดิมก็ได้นะค่ะ"กรีฟพูดเสริมจากกอร์นแล้วรีบเดินไปข้างๆกอร์นทันที

"ฮะ เฮ้! เอาจริงดิ เมืองซาบันแค่นั่งรถไปก็ถึงแล้วนะ ไปทางนั้นง่ายกว่าตั้งเยอะ"

"นี่~!ถ้าอยากเป็นฮันเตอร์..มันจะมีอะไรง่ายๆหรอค่ะ!!" หันมาตะโกนใส่เลโอลีโอก่อนจะดึงหน้าใส
โธ่เอ๊ย~ปรินญาเอกจริง!!

"เฮ้ย~หายตายเถอะ! ไอ้เจ้า2คนนั้น ไม่น่าเชื่อคนง่ายแบบนี้เลยน้า"

"เฮ่ย..คุราปิก้า"

"ชั้นไม่สนคำพุดกัปตันหรอกแต่สนการกระทำของกอร์นแล้วก็คำพูดที่มีเหตุผลของกรีฟจังมากกว่า
เพราะงั้นจะลองตามไปดู"

"เฮ้อ~ จะทำอะไรก็ตามใจ ถึงจะเจอกันช่วงสั้นๆก็รักษาตัวให้ดีนะ"

นี่พี่แกไม่ได้ยินพวกนั้นพูดรึไงว่ารถนั่นนะมันบังหน้า เป็นกับดักน่ะ!..ให้ตายเถอะ ไอ้พวกไก่อ่อน!!

"ชิ!ไปทางสบายๆก็ไม่ชอบ แค่พวกเราขึ้นรถบัสก็ถึงแล้ว"

'ตรงนั้นเป็นกับดักหรอ'  'ใครที่ขึ้นรถไปเมืองซาบัน' 'ก็มีแต่พวกเด็กใหม่หน้าโง่ล่ะที่ไปกัน'

"รอด้วย! รอด้วย!! รอชั้นด้วย!!!"

"ชั้นกลัวว่าพวกนายจะเหงาน่ะเวลาไม่มีชั้นอยู่ด้วย ดะ เดี๋ยวพวกนายก็จะหมด
กำลังใจเดินทางไปใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆๆๆ"

"โห~เมืองนี้ มันจะมีผีมั้ยค่ะT^T"กรีฟพูดพร้อมกอดแขนกอร์นไว้แน่น

"ไม่เป็นไรน่า" ก็แค่อ้อนไปงั้นแหละ คนเยอะซะขนาดนี้ กินตัวแต่ละคน คือแฮงแท่T^T

"บรรยากาศวังเวงจังนะ ไม่เห็นมีใครอยู่ซักคน"เลโอลีโอพูดพร้อมมองไปรอบๆ

"อืม~..อยู่กันเพียบเลยนี่"

ตึง! แอ๊ด~

"พวกมันเป็นใครกัน" เลโอลีโอพูดก่อนที่จะมองพวกชุดขาวตรงหน้า

"ติ๊ก..ต๊อก..ติ๊ก..ต๊อก.." อะไรอ่า ใครเนี่ยคุณยายคนนี้

"ติิ๊ก..ต๊อก..ติีก..ต๊อก!?"

"ติ๊ก..ต๊อก..ติ๊ก..ต๊อก"

"ติ๊ก..ต๊อก..ติ๊ก..ต๊อก..อึก..เอือก"กลืนนำลายซะเสียงดังเชียว!

"..คำถามลุ้นระทึก2ตัวเลือกกก!!!"

~!@#$%6z**$@#!Q366u0218)(_+_^&$ }เสียงเครื่องดนตรีนะ

อะ เอ่อ..0 0' อะไรอ่า

"พวกเจ้าคิดจะไปทางต้นสนใหญ่ต้นนั้นใช่มั้ย ทางเดียวที่จะผ่านไปที่นั่นคือเมืองนี้เท่านั้น
เส้นทางอื่น ไม่มีทางหรอก เดี๋ยวชั้นจะถามคำถามพวกเจ้า1ข้อ"

"เฮ้ยๆเดี๋ยวดิ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"คำถามมีให้คิด5วินาที ถ้าหากว่าตอบผิด..ก้จะหมดสิทธิ์สอบเป็นHunterทันที"

"แบบนี้เอง..นี่ก็เป็นหนึ่งในบททดสอบHunterสินะ"คุราปิก้าพูด

"แบบนี้เองหรอ ถ้างั้นถามคำถามมาได้เลย..เฮ่ย!ขะ ข้อเดียวเนี่ยนะ!"

"พวกเจ้ามีตัวเลือกแค่1หรือ2อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น ส่วนคำตอบที่นอกเหนือจากนั้นถือว่าผิดเช่นกัน"'

"นี่เดี๋ยวก่อนสิ เรา4คนต้องตอบข้อเดียวกันอย่างงั้นหรอ ถ้าเกิดยัยนี้ตอบผิดชั้น
ก็ซวยตกลงไปด้วยสิ" แล้วไมชี้ตรู!

"ใช่แบบนั้นซะที่ไหนถ้ามองจากความเป็นไปได้นายนั่นแหละที่จะตอบผิดมากที่สุด กีฟ(ขอตัด ร ออกนะขี้เกียจพิมเยอะ) จังชั้นไม่คิดว่าจะตอบผิดหรอกนะ"

"เออ!แล้วไม่ต้องชี้ชั้นห๊ะ!!^^+"

"ใจเย็ยๆนะกรีฟ" น้องผมโมโหทีนี้...

"แกว่าไงนะ..เธอนี่!โมโหแล้วน่ากลัวชะมัดเลยอ่ะ"กระซิบกับตัวเองเบาๆ

"ใครน่ากลัวค่ะ!!^^+"

"นี่ๆถ้าในพวกเรา4คน มีใครตอบได้มันก็คงสบายเลยนะ แล้วอีกอย่างเรื่องตอบคำถามชั้นไม่เก่งซะด้วย"

"อืม..ก็จริงนะ" เลโอลีโอพูดพร้อมทำหน้าจ๋อย

"มีแค่ชั้นกับพี่คุราปิก้าสินะค่ะ ที่พอจะไปวัดไปวาได้น่ะ"

"เฮ้ยๆ เร็วๆเข้าดิ ถ้างั้นชั้นขอตอบก่อนแล้วกัน" อ้อ!ไอ้หมอนี่ หึ!

'แกเป็นใคร" เลโอลีโอถามพร้อมความสงสัย

"เขาแอบฟังตอนที่เรา2คนคุยกับกัปตันเรือเรื่องต้นสนอยู่ค่ะ หลังจากนั้นก็
แอบเดินตามเรามาตลอด^^ใช่มั้ยค่ะ!!"

"เอาจริงดิ!"เลโอลีโอพูดตอบกรีฟ ที่ตอนนี้เส้นเลือดใกล้ปูดเต็มที

"โทษทีนะสาวน้อย พอดีชั้นได้ยินที่พวกนายคุยกันแล้วล่ะ"

"แล้วจะเอายังไง"

"ดูมันกระตือรือร้นจริงๆนะ งั้นก้ให้มันไปก่อนแล้วพวกเราค่อยตอบคำถามทีหลัง"

"ชั้น/ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว/ค่ะ"  "ชั้นก้เหมือนกัน"

"งั้นเอาตามนั้น" เลโอลีโอพูดจบ ก็พากันเดินไปรอด้านหลังคนที่ตามหลังพวกเขามา

'ไอ้โง่!เพราะคนที่จะผ่านเมืองนี้ไปมีแต่ชั้นเท่านั้นแหละ'

"นี่คือคำถาม..ถ้าแม่และคนรักของเจ้าโดนคนร้ายจับตัวไปแต่เจ้ามีสิทธิ์ช่วยได้คนเดียวเท่านั้น
1.ช่วยแม่ 2.ช่วยคนรัก ถามว่า..เจ้าจะช่วยใคร"

'อึก!คำถามแบบนี้เลยหรอ!' กรีฟคิดในใจ พรางมองไอ้จมูกจำอวดนี่ว่ามีปฏิกิริยายังไง

"คำถามอะไรกันเนี่ย!"

"หึ!ขอตอบข้อ1"

"โห~มำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ"

"เพราะเรามีแม่คนเดียวไงล่ะ ส่วนคนรักจะหาอีกกี่คนก็ได้"

"....ผ่านไปได้' โธ่เอ๊ย~ขอสักเปรี้ยงเห๊อะ"

"เฮ้!นาย!!"กรีฟตะโกนพร้อมวิ่งไปจับไหล่ไอ้จมูกจำอวด ก่อนจะ..

พลั่ก!!!ตุบ!!!

..ต่อยไปเต็มแรง!

"ทะ ทำอะไรของเธอเนี่ย!"

"ไอ้โง่!คนรักกับแม่ นายไม่รักรึไง!!จะคนรักหรือแม่ก็ไม่ต่างกัน!เพราะรักทั้งคู่ไม่ใช่รึไง!
แล้วที่พูดน่ะว่าคนรักหาอีกกี่คนก็ได้น่ะ!ไอ้โง่เอ๊ย!!พูดง่ายไปป้ะ!!คิดว่าถ้าแกปล่อยคนรักที่เรารักไป
แกลืมเค้าได้ลงคอหรอฮะ!!ไอ้...โว้ยบยยยย~!!!!!"

"กรีฟใจเย็นๆ"  'โธ่เอ๊ย~ห้ามไม่ได้แน่เลย ชิ'

พลั่ก!!! ปุก!

"กอร์น!"ชายหนุ่มทั้ง2ตะโกนอย่างตกใจกับสิ่งที่กอรืนทำ กับน้องสาวตน

"ขอโทษนะกรีฟ" กอร์นสับต้นคอกรีฟอย่างแรง ต่อให้กรีฟถึกแค่ไหนก็ต้องเจ็บแน่
ที่สำคัญต้นคอเป็นจุดอ่อนของหล่อนอีก!

"มะ ไม่เป็นไรค่ะๆ เจ็บนิดหน่อยเอง^^;"

"เฮ่ยๆ โกหกใช่มั้ยเนี่ย!คำถามพันนั้นมีคำตอบซะที่ไหนล่ะ ถึงตอบว่าช่วยคนรักแล้วจะ
ไปตัดสินว่าตอบผิดยังไง แล้วเราจะตอบคำถามของยายแก่นี่ทำไมเล่า..เฮ่ย พูดอะไรมั่งดิ! 
ชิ!ถ้าแบบนี้ไม่เล่นด้วยแล้ว! ชั้นขอไปทางอื่นดีกว่า"

"มันสายไปแล้วล่ะ..ถ้าหากเจ้าไม่ตอบคำถามก้ถือว่าสอบตก!"

"อึก!..ไร้สาระว่ะ!ต่างคนต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง คำถามแบบนี้มันมีคำตอบซะที่ไหนเล่า!!"

'อ๊ะ!!ระ รู้แล้ว อย่างงี้เอง^^; ดูเหมือนพี่คุราปิก้าก็จะรู้ เรื่องนี้ิเหมือนกันสินะ' 

"อ๊ะ! เลโอลีโอ"

"หยุดนะ!" 'เด็กคนนั้นกับไอ้หนูตาแมวคงรู้แล้วสินะ' "ตั้งแต่นี้ไปหากพูดอะไรพล่อยๆละก็ต้องถุกปรับตก"

'รู้ตัวซักที เลโอลีโอนี้เป็นลูกไม้ตื้นๆนะ กรีฟจังเองก็คงรู้แล้ว'

"นี่เป็นคำถาม..ลูกชายกับลูกสาวโดนลักพาตัวไป แต่ช่วยกลับมาได้คนเดียว
1.ลูกชาย 2.ลูกสาว ตกลงพวกเจ้าจะเลือกใคร"

คำถามกวนโอ๊ยจริงๆ ขอฟาดกะบาลยายนี่ทีเถอะ!
เลโอลีโอคิดในใจพร้อมประรอทความอดทนที่ใกล้จะเต็ม แน่ละเป็นใครก็โมโหอ่ะนะ

5
.
.
.
4
.
.
.
3
.
.
.
2
.
.
.
1

หมดเวลา!

ฟึบ!พลั่ก!!

'อย่ามาห้ามนะคุราปิก้า!ยังไงก็ขอฟาดหัวยายนี่สั่งสอนที่เหอะ!!'

'ใจเยนหน่อยสิ เลโอลีโอ!'

'แล้วอย่างงี้จะให้ชั้นใจเย็นได้ยังไงล่ะ'

'อุตส่าห์สอบผ่านแล้วยังจะเอาไม้ตีเค้าอีกหรอ'

'ห้ะ!?ผ่านแล้วหรอ'

'พวกเราน่ะตอบคำถามถูกแล้ว ความเงียบ คือคำตอบที่ถูกไงล่ะ'

'ความเงียบงั้นหรอ'

'ก็เหมือนที่นายพูดนั่นล่ะ'

'คำถามแบบนี้มันมีคำตอบซะทีไหน'

ใช่ คำถามแบบนี้ไม่มีคำตอบหรอก แต่กติกาที่ให้มีแค่ข้อ1กับข้อ2 พูดง่ายๆคือต้องเงียบไว้ยังไงล่ะ'

'แต่ว่าเจ้าหมอนั้น!'

'ไม่ได้บอกว่าถูกซักหน่อยแค่บอกว่า ผ่านไปได้ เท่านั้นเพราะถ้าตอบคำถาม คงบอกทางที่ผิดให้ล้ะนะ ใช่มั้ยล่ะ'

'ถูกต้องแล้ว..ทางที่แท้จริงอยู่ทางนี้ มันเป็นทางตรงเดินไป2 ช.มก็จะถึงที่หมาย'

'อะไรเนี่ย..ความเงียบคือคำตอบงั้นหรอ'

'2คนที่อาศัยอยู่ในบ้านใต้จ้นส้นใหญ่จะเป็นเนวิกเตอร์ให้ ถ้าหากว่าทำถูกใจพวดเค้า
เค้าก็จะนำทางไสู่สนามสอบ'

ฟึ่บ! ต๊อก!

'คุณยาย คือ...ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ'

'อืม..ไม่ต้องมาขอโทษชั้นหรอก ที่มาทำงานนี้เพราะอยากเจคนแบบเจ้ากับยัยหนูนั้นนี่แหละ
พยามยามเข้านะ^^ต้องเป็นHunterที่ดีให้ได้นะ^^'

'อะ เฮ้ออออออออ ไม่ได้จริงๆยังไงก็ตอบไม่ได้'

'อะ เอ๊!?นี่พี่ไม่ได้ฟังคนอื่นเลยหรอค่ะ!

'อะไรกัน นัี่นายยังคิดไม่ออกอีกงั้นหรอ'

'พวกเราผ่านแล้วค่ะ^^'

'อะไรนะ?'

'บททดสอบจบแล้วล่ะ'

'อันนั้นผมรู้แล้วฮะ ถ้าหาก..ถ้าหากว่า มันเกิดเหตุการแบบนั้นขึ้นจริงๆล่ะ ถ้าหากผมต้องช่วยคนสำคัญ
ได้แค่คนเดียวเท่านั้น..ใช่มั้ยล่ะ ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้อง สถานการณ์ที่เราต้องเลือกฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ซักวัน...มันต้องมาถึงแน่' จับมือกรีฟไว้แน่น!

'^^ฟอดดดด รักพี่กอร์นมากนะค่ะ^^' 

'ใช่แล้ว เพราะนั่นคือความสำคัญของคำถามนี้ จงฝึกอดทนกับจินตนาการที่แสนเจ็บปวด
เพราะสถานการณ์จริงมันจะเกิดขึ้นเรี็วจนรับแทบไม่ทันซักวันหนึ่งมันต้องมาถึง จงเตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้เถอะ'

'ที่นี่มันวังเวงจังน๊าไหนยายบอกแค่2ช.มไง นี่เราเดินมาเกิน2ช.มล้ะนะ โธ่เอ๊ย!'

บ่นมาตลอดทางเลยนะค่ะเนี่ย แค่กๆ เสียงไม่กลับมาเต็มที่ซักที

ผู้มาเยือนจงระวังปีศาจ

'ให้ระะวังปีศาจงั้นหรอแล้วเมื่อไหร่จะถึงสนามสอบต่อไปซักทีเนี่ย ชั้นหิวนะโว้ย~ขอพักแป๊ปนึงเถอะ!!'

ก็ยังจะโวยวายอยู่คนเดียว บ้ารึป่าวค่ะ! -0-

'เลโอลีโอ ถึงทางออกแล้วนะ'กอร์นหันไปบอกชายหนุ่มที่ยืนบ่นกับตัวเอง

'โอะ!ตรงนั้นไง'

ก๊อก!ๆ ก๊อก!ๆ

'เฮ่ย!มีใครอยู่บ้างมั้ย'

'คงออกไป้างนอกละมั้ง'

'ไปตอนกลางคืนเนี่ยนะค่ะ?'

'รบกวนด้วยครับ'

'อ๊ะ!!!สะ สัตว์ปีศาจหรอ!'สาวน้อยเตรียมหยิบของในกระเป๋าเสื้อของเธอ ต่อให้ไม่ใช่อาวุธ
เธอก็น่าจะสู้กับสัตว์ตัวนี้ด้วยลูกเตะของเธอได้

'สัตว์ปศาจล่องหน คิริโกะ สามารถพูดได้และแปลงเป็นมนุษย์ได้ด้วย
แถมยังฉลาดมากอีกด้วย!' คุราปิก้าพูดพร้อมยกดาบไม้คู่ใจของตนขึ้น

'ผญ คนนั้นโดนจับอยู่!'

'ต้องรีบเอายาไปช่วยคนเจ็บ'

กลิ่น! หึ!! กรีฟนึกในใจก่อนจะมองไปรอบๆ

ฟุ่บ!!!เพล้ง!!!

'ได้โปรด..ได้โปรดช่วยภรรยาชั้นด้วย'

'เลโอลีโอ ฝากมางนี้ด้วยนะ'

'ดูแลตัวเองดีๆนะค่ะ'พูดจบก็รีบกระโดดตามอีก2คนไป

'เอ๋..วะวางใจได้เลย!'

ฟึ่บ! พรึบ! ตึกๆๆ!!

'ในป่ามืดขนาดนี้ยังมองเห็นได้อีกหรอเนี่ย กรีฟจังสุดยอดไปเลย!วิ่งเร็วเกินไปแล้วอย่างกับแสง(?)
แหนะ ฝีมือทั้ง2คน..ไม่เลวเลย^^'

'คิริโกะปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ!!'

'แน่จริงก็แยกให้ได้สิ'

หึ!อย่าท้า!!สงสัยต้องใช้แล้วแฮะ

ฟึ่บ!!สวบ!!!ฉึบ!!!!

กรีฟหยิบโยโย่(ลูกดิ่ง)ออกมาแล้วเกี่ยวกับกิ่งไม้ใหญ่แล้วโหนตัวไปถีบคิริโกะ
 ชิ!พลาดซะได้ไม่น่าหันไปมองพี่กอร์นเลย

'พี่ค่ะ!หนูไปก่อนนะ'

'อื้อ ระวังตัวล่ะ'

'นี่กอร์น!น้องนาย..ใช่คนมั้ย?เร็วเกินไปแล้ว!'

'5555ก็นะ!เรื่องความเร็วกีฟไม่เคยแพ้ใครเลยนะ'พูดจบก็พุ่งตัวไปทันที

'นี่!...คิริโกะปัญญาอ่อน!!'

ฟึ่บ!พรึ่บ!!

วะ ไวมาก  กอ์นใช้เบ็ดคู่ใจของเขาตีเข้าที่หัวของคิริโกะจังๆจนคิริโกะปล่อยผู้หญิงที่ตัวเอามาด้วย ต่อจากนั้นกีฟก็โพล่มาจากไหนไม่รุ้เตะกลางหลังเต็มๆ

'คุราปิก้า'

'ชิ!ไอ้พวกบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ'

'เดี๋ยวก่อน!'

ฝั่งคุราปิก้า

'เป็นอะไรรึป่าว บาดเจ็บตรงไหนมั้ย'

'ไม่เป็นไรค่ะ แล้วสามีของชั้น..เป็นยังไงบ้าง'

'ไม่ต้องเป็นห่วง..เพื่อนของผมดูแลให้อยู่'

'ได้โปรดช่วยพาชั้นไปหาสามีที'

'อะ รอยสักนี่มัน..เธอคือ'

'คุราปิก้า!..นี่ชั้นเอง'  'เลโอลีโอ!'

'ค่อยยังช่ว ไม่เป็นอะไรสินะ'

'อาการผู้ชายคนนั้นเป็นยังไงบ้าง'

'ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก เมื่อกี้ให้กินยาแก้ปวดไปแล้ว ตอนนี้คงหลับไปแล้วล่ะ'

'งั้นหรอ!'

พลั่ก! กรึบ!

'หึๆๆรู้ตัวแล้วสินะ ทำไมถึงรู้ว่าข้าปลอมตัวมา'

'ถึงเป็นตัวจริงชั้นก้จะทำแบบนี้ ผมฝากให้เค้าดูแลคนเจ็บ ซึ่งเขาก็รูดี ต่อให้ไม่ใช่สัตว์ปีศาจปลอมตัวมา 
หากทิ้งคนเจ็บไว้ตรงนั้นยังไงผมก้หวดแบบนี้เหมือนกัน ก็แค่นั้นแหละ'

'ฮะ ฮ่าๆๆๆ'หัวเราะเสร็จพร้อมกระโดดหนีหายไป

'เอาล่ะ ตอบคำถามผมหน่อยได้มั้ย ตกลงเธอเป็นใครกันแน่'เอาดาบจี้คอ!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

อะ อ้าว!พี่จะไปไหนน่ะ โธ่เอ๊ยจะให้ชั้นตามไอ้ตัวนั่นไปคนเดียว?

'หยุดนะ!'กระโดดตามคิริโตะ(อีกตัว)ไป

'พะ พี่ค่ะ!!!'ใช้ลูกดิ่งคว้าต้นไม้ไหวแล้วคว้ากอร์นไว้แล้วก้โยนกอร์นขึ้นไป
หลังจากนนั้นกอร์นใช้เบ็ดเกี่ยวกิ่งไม้ไหว  ตกใจหมดเลย ชอบเสี่ยงจริงพี่ชั้น!

'ฮิๆๆไอ้หนู แกนี่มันไวจริงๆแต่ถ้าอยู่ในเขตของข้า แกไม่รอดแน่
เมื่อกี้ทำไวแสบมากนะข้าขอแก้แค้นสักหน่อย!'

'พี่จ๋า~ตัวนี้ของเค้าช้ะป่าววว'

'อืม~นาย..เป็นใครเมื่อกี้ผมไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย เพื่อนนายยังงั้นหรอ'

'ทะ ทำไมถึงรู้ไม่ใช่คนเดียวกันล่ะ'

'เอ๋..ก้หน้าตาไม่เห็นเหมือนกันเลยนี่'

'แถมเสียงคุณน่ะสูงกว่า ผอมอีกด้วย ที่สำคัญ!..ลอยเท้าชั้นยังอยู่อยู่เลยค่ะ6^6'

'คิๆฮะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ'

'อะไรหรอ ผมพูดอะไรให้ขำหรอ'

'ขำอะไรค่ะ!?'

'ฮ่าๆๆๆๆพะ พ่อจ๋า มีตัวประหลาด2ตัวอยู่ตรงนี้ด้วยล่ะ'

'เฮ้อ~..กี่ปีแล้วเนี่ยที่ไม่มีใครแยกแยะเรา2คนออก'

'ดีใจจังเลย'

'นายดูออกมั้ยว่าเสียงกับหน้าตามันต่างกันเนี่ย'

'ไม่..ไม่รู้เลย'

'คือ..ตัวที่ผมกับกับคุราปิก้าวิ่งตามมาตัวแรกคือตัวผู้ไงล่ะ'

'ส่วนตัวที่กีฟตามไปคือตัวเมียค่ะ..ขอโทษนะค่ะ..ไม่นึกว่าจะถีบเพศแม่นะค่ะ( . .)'

'แล้วตกลงมันตัวไหนกันแน่ละ'

'เอาล่ะ แค่นี้พวกเจ้าก็ผ่านการทดสอบละ'

'พวกเราเป็นเนวิเกเตอร์ ครอบครัวของข้าคอยช่วยเหลือการสอบHunterมาตลอด'

'ชั้นคือลูกสาวค่า~^^'

'ผมคือลูกชายครับ^^'

'หลงเชื่อซะเต็มที่เลยนะ'เลโอลีโอพูด

'สถานที่สอบHunterจะถูกเปลี่ยนแปลงทุกปี ซึ่งพวกเราสามารถรับรู้การเปลี่ยนนั้นได้อย่างรวดเร็ว'คุณพ่อพูด

'พวกเราจึงได้รับหน้าที่เปผ้นเนวิเกเตอร์ คอยสนับสนุนผู้เข้ารับการทดสอบยังไงล่ะ'คุณแม่พูดต่อ

'เห~อย่างงี้เอง'กอร์นเองก็ดูเหมือนจะพอเข้าใจ

'แต่เราไม่ได้ช่วยผู้สมัครสอบทุกคนหรอกนะ'คุณลูกสาวพูดตามด้วยคุณลูกชาย

'เราจะทดสอบHunterกับมนุษย์แค่บางคนเท่านั้น กับคนที่เราเห็นว่าสนุกล้ะนะ'

'ท่านคุราปิก้าค่ะ'  'ครับ!'

'คุณพูดเกี่วกับรอยสักของชั้นได้ถูกต้องแล้วค่ะ รอยนี้เป็นรอยสักแห่งสัญญาว่าจะ
ครองตัวเป็นโสด'พูดพร้อมใช้มืออีกข้างลบรอยที่ข้อมือของตน  'ท่านคุราปิก้าสังเกตุเห็นทำให้รู้ว่าเรา
2คนไม่ใช่สามีภรรยากัน เพราะอย่างงั้นจึงให้สอบผ่านค่ะ'

'ทำได้แล้วนะ คุราปิก้า' 'ดีใจด้วยค่ะ^^' กอร์นกับกีฟพูดแสดงความยินดีกับคุราปิก้า

'ท่านเลโอลีโอครับ'  'อ่ะ'

'ท่านเอง..ไม่ได้เอะใจว่ามันเป็นแผลปลอม แต่ท่านก้ยังให้ช่วยทำแผลให้ความอ่อนโยน
และยังคอยพูดให้กำลังใจไม่ให้เป็นห่วงภรรยาอีก'  'มะ ไม่ได้พูดซักหน่อย'

'ท่านทั้งอบอุ่นและใจดี สำหรับการทดสอบครั้งนี้ เพราะงั้นข้าให้ท่านสอบผ่านครับ'

'อะ เอาจริงดิ!!ฮะ เฮ้อออออ โล่งอกไปที' 

'คิกๆ^^ดีใจด้วยค่า' 'สำเร็จแล้วนะ'

 
'และท่านกรีฟ'  'อ๊ะค่ะ!'

'ท่านสามารถแยกเราออก สุดยอดมาก!ทั้งเรื่องความเร็ว ไหวพริบ พละกำลัง
โดยแเพาะลูกเตะของท่าน และตอนท่านใช้ลูกดิ่งที่ช่วยเหลือท่านกอร์นและก็ตอนสู้
วิธีการใช้ท่านสุดยอดมาก ดังนั้น..สอบผ่าน!^^'

'ขะ ขอบคุณ แค่กๆ! มาก แค่ก!ค่ะ!^^'แทคมือกับกอร์นพร้อมกับขี่หลัง

'และสุดท้าย ท่านกอร์น ท่านทั้ง2เป็นมนุษย์เพียงไม่กี่คน ที่แยกเรา2คนออกสุดยอดมาก 
คุ้มค่าจริงๆที่ได้สอบ..สอบผ่านนะ'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

'เอาล่ะ ข้าจะพาพวกเจ้าไปส่งถึงสนามสอบHunterเลย'

'ดีจังเลยนะ..สอบผ่านกันหมดเลย' 'อื้ม^^'

'ยังเร็วไปที่จะดีใจน่า เรายังไม่ถึงการทดสอบที่แท้จริงเลย' 'อื้มๆ^^'

'กลัวซะที่ไหนล่ะ ยังไงพวกเราก็ผ่านได้อยู่แล้ว'  

'คิดอะไรง่ายจริ๊ง~'

'ทำไมเธอกับคุราปิก้าถึงได้ชอบขัดชั้งจังฟร่ะ!ย๊าห์~~!'

'อย่าขยับเซ่!ถ้าร่วงลงไปโทษกันไม่ได้นะเฮ้ย'

'55555555'


----------------------------------------------------------------------------------


   'ความสุขเล้กๆกำลังจะหายไป..การทดสอบกำลังจะเริ่ม..ตัวละครใหม่แสนลึกลับก้จะมีขึ้น'


----///ฝากติดตาม ตั้งเฟ โหวต เม้นหรืออะไรด้วยน้าา~///----
ไม่ทำก้ชั่งเหอะ -.,- จะพยายามปิดเรื่องให้ได้น้าา ขอคุณมว๊ากที่มาอ่านฟิคเรา
แต่งไม่ดีเม้นได้  แต่ตอนเม้นช่วยดูด้วยว่ามันเหมาะสมที่จะเม้นแบบนี้มั้ย^^+
ยังไงก็ขอบคุณมากน้า ใครอยากให้เราแต่งเรื่องอะไรแบบไหนบอกได้
แต่ไม่เอาตัวละครในเรื่องจิ้นกันนะเคร๊ 


FB : Tap Py'tp  <<<<แอดมาล้าย เรารับทุกคน(ม้าง)




:) Shalunla