You are Mine ( SaneRei )

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3

���������������� ที่ร้านเนื้อย่าง� พวกน้องๆพากันสั่งแบบไม่เกรงใจเจ้าภาพกันเลยทีเดียว� จนเคนโตะต้องเบรคก่อน ไม่งั้นจะยาว

����������������� " เฮ้ ! พวกนายเบาๆกันหน่อยก็ได้นะ "
����������������� " อ้อ ก็นานๆทีนายจะเลี้ยงนิ พวกเราก็ต้องเอาให้คุ้มซิ� ใช่มะพวกเรา "
����������������� " ใช่ๆ "

พวกน้องๆพากันเออออไปกับโชกิด้วย� ทำเอาเคนโตะปวดหัวขึ้นมาทันใด� ส่วนอาคาทสึกิที่ได้ยินก็ขำยกใหญ่� จนเคนโตะหันไปค้อนอาคาทสึกิเข้าให้

������������������ " หัวเราะอะไรของนายอาคาทสึกิคุง "

อาคาทสึกิพยายามกลั้นหัวเราะ
�
������������������ " หัวเราะคนแถวนี้ล่ะ� โดนแกล้งยังไม่รู้ตัวอีก� 555555 "
������������������ " เอาน่า� คัทจังนายอย่าไปแกล้งเคนโตะคุงซิ� เดี๋ยวเค้าจะงอนเอานะ "

ไดกิก็พูดไปกลั้นหัวเราะไป� ก็โดนเคนโตะเขม่นเข้าให้อีกคน
�
������������������� " อย่าคิดมากน่า� น้องมันก็แซวเล่นไปงั้นแหล่ะ� อย่าไปถือสาเลย "
������������������� " ไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย "

เคนโตะพูดแต่สายตากลับไปจับอยู่ที่ร่างบางที่นั่งติดกับไดกิ

������������������� " ไดจัง� เรย์จังเป็นอะไรหรือเปล่า� เห็นเงียบๆดูซึมๆมาหลายวันแล้วนะ "
� � � � � � � � � � " ไม่รู้ซิฮะ� ผมลองถามเค้าแล้ว� แต่เค้าก็บอกไม่เป็นอะไรน่ะฮะ "
� � � � � � � � � � " นายสนิทกับเรย์จังที่สุด ยังไม่รู้อีกเหรอ "
� � � � � � � � � � " ก็ใช่ฮะ� ผมสนิทกับเรย์จังก็จริง� พูดตรงๆเลยนะฮะ� ผมเองบางทีก็เดาความคิดเรย์จังไม่ค่อยถูก� คงต้องรอให้เค้าพูดออกมาเองล่ะฮะ� แต่เคนโตะคุงก็รู้� ว่าเรย์จังเป็นคนปากแข็งจะตาย ไม่จวนตัวจริงๆเค้าก็ไม่พูดง่ายๆหรอกฮะ "
� � � � � � � � � �� " จริงด้วยซินะ� ขนาดตอนนั้นเจ็บตัวหนักเอามากๆแล้ว� แต่ก็ยังทำเหมือนไม่เป็นอะไรเลย� จนพวกเราไปรู้นั่นล่ะถึงยอมพูด "�

ทั้ง 2 คนได้แต่มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ� กับความใจแ็ข็งของคนร่างบาง� หลังจากกินกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ� ไดกิหันไปถามเพื่อนสนิท

���������������������� " เรย์จัง� จะกลับบ้านเลยหรือเปล่า "
���������������������� " อื้ม� ถามทำไมเหรอไดจัง "
���������������������� " กลับคนเดียวอ่ะนะ "
���������������������� " ก็ใช่ มีอะไรเหรอ
���������������������� " ไม่เอานะ� เค้าไม่ไห้เรย์จังกลับบ้านคนเดียวเด็ดขาด "

ไดกิหันไปหาอาคาทสึกิ

���������������������� " เอาไงอ่ะ คัทจังยังไงเค้าก็ไม่ยอมให้เรย์จังกลับบ้านคนเดียวหรอกนะ "

ร่างสูงยืนคิดอยู่ซักพัก� ก็บอกว่า

� � � � � � � � � � ��� " จริงซิ� ก็ให้ซาเนะจังไปส่งเรย์จังที่บ้านไง "
����������������������� " เออใช่ "

ไดกิไปบอกร่างสูง

����������������������� " ซาเนะจังไปส่งเรย์จังที่บ้านทีนะ� ได้มั้ย "
����������������������� " ก็ได้ครับ "

ไดกิก็หันไปหาเพื่อนสนิท� แล้วบอกว่า

������������������������ " เรย์จัง� ให้ซาเนะจังไปส่งที่บ้านนะ� เค้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง "

ร่างบางได้ฟังก็นิ่งไปซักพัก� พร้อมกับมองหน้าร่างสูง� แล้วบอกกับเพื่อน

������������������������ " เอางั้นก็ได้ "

แล้วทั้ง 2 คนก็กลับบ้านด้วยกัน� ตลอดทางที่นั่งอยู่บนรถแท็กซี่� ทั้ง 2 คนก็ไม่ได้พูดคุยกันเลย� ทำให้บรรยากาศเงียบจนน่าอึดอัด� แต่แล้วร่างสูงก็เป็นฦ่ายทำลายความเงียบพูดขึ้นมาว่า

������������������������� " เอ่อ.........เรย์จัง� ลำบากใจหรือเปล่าครับ� ที่ต้องกลับบ้านกับผม "
������������������������� " เปล่านี่ ซาเนะจังไม่ต้องคิดมากหรอก "
������������������������� " ครับ "

แล้วก็เงียบไปทั้งคู่

������������������������� " ฉันเป็นคนตัดสินใจจะมากับนายเอง� เพราะงั้นอย่าคิดยั่งงั้นเลย "

ร่างบางพูดทั้งที่น้ำเสียงดูสั่น� และเพราะความมืด� ทำให้ร่างสูงไม่ได้สังเกตเห็นน้ำใสๆที่คลออยู่ที่ดวงตากลมโตของร่างบาง� หลังจากนั้นทั้ง 2 ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก� จนถึงบ้านของร่างบาง� ทั้ง 2 ลงจากรถ

� � � � � � � � � � � � � � " ถึงบ้านฉันแล้ว� ขอบคุณนะซาเนะจังที่มาส่ง "
� � � � � � � � � � � � � � " ไม่เป็นไรครับ "

พูดจบ� ร่างสูงก็หันหลัง� กำลังจะเดินไป� แต่ก็ต้องชะงักเพราะมีเสียงเรียก

� � � � � � � � � � � � � �� " ซาเนะจัง "

ร่างสูงหันกลับมามองร่างบาง

����������������������������� " มีอะไรเหรอครับเรย์จัง "
����������������������������� " เอ่อ........ ไม่มีอะไรหรอก� กลับบ้านดีๆนะ "
����������������������������� " ขอบคุณครับ "

แล้วร่างสูงก็หันหลังเดินจากไป� ร่างบางมองไปจนลับตา� หลังจากนั้นก็เปิดประตูเข้าบ้าน� ในบ้าน
�
���������������������������� " กลับมาแล้วครับ "

คุณแม่ที่ได้ยินเสียงลูกชายคนเล็กกลับมาบ้านแล้ว� ก็ออกมาจากห้องนั่งเล่น

���������������������������� " กลับมาแล้วเหรอลูก� น้องเรย์ "

ร่างบางไม่ได้พูดอะไร� อยู่ๆก็เดินเข้ามากอดร่างเล็กของผู้เป็นแม่� แล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก� ทำเอาคุณแม่เป็นห่วง

� � � � � � � � � � � � � � �� " เป็นอะไรไปลูก� น้องเรย์ "

คุณแม่ถามพลางลูบหัวร่างบาง� ร่างบางก็ยังไม่พูดอะไรเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว� คุณแม่ก็ได้แต่กอดปลอบร่างบางอยู่อย่างนั้น



.................................................................................
ตัดไว้แค่นี้ก่อนนะคะ� แล้วตอนหน้ามาดูกันว่าน้องเรย์เป็น
อะไร� ทำไมถึงร้องไห้� สาเหตุก็มาจากพระเอกของเรานี่
ล่ะค่ะ� ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้
แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ�




�����������������

������������������




�����������������


��
�����������������