ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    You are Mine ( SaneRei )

    ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 76
      0
      9 เม.ย. 55

    ������������������� หลังจากนั้นไม่นาน� ร่างบางก็เริ่มสงบลงจนหยุดร้องไห้ได้� คนเป็นแม่มองหน้าลูกชายคนเล็กอย่างสงสัย� เพราะไม่เคยเห็นร่างบางร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน

    ������������������� " หนูเป็นอะไรลูก น้องเรย์� พอจะบอกแม่ได้มั้ย "

    ผู้เป็นแม่ถามพลางลูบหัวร่างบาง� คนตัวเล็กพยายามรวบรวมความคิดที่สับสนให้เป็นปกติมากที่สุด� แล้วยิ้มให้คุณแม่

    ������������������� " ขอให้ผมมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองก่อนได้มั้ยฮะ แล้วผมจะบอกแม่เป็นคนแรกนะฮะ "
    ������������������� " ก็ได้จ้ะ แม่จะรอหนูนะ "

    ������������������� " เฮ้อ ! ลูกคนนี้อยู่ๆก็ร้องไห้ซะยกใหญ่� ทำเอาแม่ตกใจหมด� ดูซิหมดสวยเลยนะ "
    � � � � � � � � � � " โธ่ ! คุณแม่ก็� ผมเป็นผู้ชายนะฮะ "
    � � � � � � � � � � " อ๋อเหรอ� นี่แม่นึกว่ามีลูกสาวอีกคนซะอีก "

    คุณแม่แซวลูกชายเล่น

    � � � � � � � � � �� " คุณแม่อ่ะ� ไม่เอาแล้ว� ผมไปอาบน้ำดีกว่า "

    ร่างบางก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอน� ร่างบางอาบน้ำใส่ชุดนอนเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง

    � � � � � � � � � � � " แม่ฮะ แล้วคุณพ่อกับพี่เซระ� ไปไหนกันเหรอฮะ "
    � � � � � � � � � � � " คุณพ่อขึ้นนอนแล้วจ้ะ� พรุ่งนี้ต้องไปบริษัทแต่เช้าน่ะลูก� ส่วนพี่เซระเห็นบอกว่าต้องทำ โอ.ทีจ้ะ� แต่เดี๋ยวคงจะกลับมาแล้วล่ะจ้ะ "

    จบคำพูดของคุณแม่� ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น� พร้อมกับเสียงของลูกสาวคนโตของบ้าน

    ���������������������� " กลับมาแล้วค่ะ "

    คุณแม่ก็เดินออกมาหาผู้เป็นลูกสาว

    ���������������������� " กลับมาแล้วเหรอลูก เซระจัง "
    ���������������������� " ค่ะแม่� หนูหิวจังมีอะไรทานบ้างคะ "
    ���������������������� " จ้า� วันนี้แม่ทำข้าวต้มไก่ไว้ให้หนูแล้วจ้ะ "
    ���������������������� " เย้ ! ดีจัง� คุณแม่รู้ใจหนูที่สุด "

    เห็นท่าทางของพี่สาว� ทำเอาร่างบางอดแซวผู้เป็นพี่ไม่ได้

    ���������������������� " โห ! พี่เซระ� เป็นผู้หญิงกินข้าวตอนดึกไม่กลัวอ้วนเหรอฮะ "

    คำพูดนี้ทำเอาพี่สาวหันไปค้อนใส่คนเป็นน้องชาย

    ���������������������� " แหม เดี๋ยวนี้ปากคอเราะร้ายขึ้นนะเราอ่ะ� มีแซวพี่ด้วยนะตัวเล็ก "
    ���������������������� " พี่อ่ะ� ยังไม่เลิกเรียกแบบนี้อีก ผมตัวไม่เล็กแล้วนะ "
    ���������������������� " จ้ารู้แล้ว� แต่พี่ก็ยังเห็นเราดูตัวเล็กกว่าเพื่อนๆในวงอีกไม่ใช่เหรอ "
    ���������������������� " แล้วไงเล่า� ไม่เห็นเกี่ยวกันซักหน่อย� พวกนั้นสูงเกินไปตะหากทำไมต้องแซวเรื่องนี้ทุกทีเลย "

    ร่างบางเริ่มงอนคนเป็นพี่แล้ว

    ���������������������� " โอ๋ แต่ช้าแ่ต่อย่างอนเลยน่าตัวเล็ก� พี่ก็พูดเล่นอ่ะนะอย่าโกรธเลย "
    ���������������������� " เปล่าโกรธซะหน่อย "
    ���������������������� " ไม่โกรธ� แต่แค่เคืองใช่ป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ "
    ���������������������� " พี่เซระอ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว� ไปนอนดีกว่า "

    ร่างบางว่าแล้วก็เดินหนีขึ้นห้องไป� พี่สาวหัวเราะตามหลังไป� ทำให้ผู้เป็นแม่ดุเอา

    ����������������������� " เรานิ� ชอบแกล้งน้องจังเลยนะ "
    ����������������������� " โธ่� คุณแม่ก็หนูก็แค่ล้อน้องเล่นนิดเดียวเท่านั้นเองนี่คะ "
    � � � � � � � � � � � � " เอาเถอะ� อย่าเล่นเกินเหตุก็แล้วกัน� ช่วงนี้แม่เห็นน้องดูไม่สดใสเลย� ไม่รู้ว่าเป็นอะไร "

    พี่สาวได้ยินก็แปลกใจ

    � � � � � � � � � � � �� " น้องเป็นอะไรเหรอคะแม่ "
    � � � � � � � � � � � �� " แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน� แต่ตอนที่กลับมานิไม่ยอมพูดอะไร� อยู่ๆก็เข้ามากอดแม่แล้วก็ร้องไห้ยกใหญ่� แม่ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมบอก� บอกแต่ว่าให้ถึงเวลาก่อนแล้วจะบอกแม่� เราไปดูหน่อยก็ดี� แม่ไม่อยากเห็นน้องคิดมากยั่งงี้เลย "

    ผู้เป็นแม่บอกแล้วเดินเข้าไปในครัว� ร่างเล็กก็เดินขึ้นไปที่ห้องของน้องชาย� เซระเคาะประตู� เสียงเรียกทำให้ร่างบางที่ร้องไห้อยู่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น

    � � � � � � � � � � � � � " ตัวเล็ก� พี่เข้าไปได้มั้ย "�
    ������������������������� " ฮะ� พี่เซระ "

    ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปในห้องน้องชาย� เห็นน้องนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง� ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งข้างๆน้องชาย

    ������������������������� " เป็นอะไรไปเหรอ� เห็นคุณแม่บอกว่าเราร้องไห้ด้วย� พอจะบอกกับพี่ได้มั้ย "

    ถามพลางมือบางก็จับที่ไหล่น้องให้หันมาคุยกัน

    �������������������������� " ว่าไงล่ะ� บอกพี่มาเถอะนะ "

    คนเป็นพี่ยังไม่ทันจะพูดอะไร� ร่างบางก็หันมาซบอกพี่สาวแล้วร้องไห้ออกมาอีก

    �������������������������� " มีเรื่องอะไรเหรอ� ใครทำน้องพี่ร้องไห้ขนาดนี้เนี่ย "
    ��������������������������
    ร่างบางพยายามจะหยุดร้องไห้

    ��������������������������� " ผมรู้สึกสับสนจังฮะ� ไม่เข้าใจคนๆนั้นเลย� บางทีเค้าก็มักจะเข้ามาหาผม� มาคุยด้วยคอยเอาใจใส่กันตลอด� แต่บางทีเค้าก็กลับทำท่าทางเย็นชาจนผมรับไม่ทัน� ทั้งที่ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมาเค้าทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ� แต่ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าเค้าคิดอะไรอยู่� ผมจะทำยังไงดีฮะ� ในเมื่อตอนนี้ผมกลับมีความรู้สึกกับเค้ามากกว่าแค่คำว่าเพื่อนน่ะฮะ "

    ร่างบางระบายออกมาให้พี่สาวฟังทั้งหมด

    � � � � � � � � � � � � � � � " คนๆนั้นที่ตัวเล็กพูดถึงใช่คนที่บอกว่าชื่อซาเนะจังหรือเปล่าจ๊ะ "

    ร่างบางรู้สึกแปลกใจที่พี่สาวรู้

    � � � � � � � � � � � � � � �� " พี่รู้ด้วยเหรอฮะ "
    � � � � � � � � � � � � � � �� " ทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะ� ก็นี่เรื่องของเรานะพี่รู้ทุกเรื่องแหล่ะ "

    ร่างบางยังพูดไม่ออก

    � � � � � � � � � � � � � � � � " พี่ว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเล็กคิดหรอกนะ� พี่เองมองออกนะว่าเด็กคนนั้นคิดยังไงกับตัวเล็ก� แต่พี่คิดว่าลองไปพูดกับเค้าตรงๆเลยจะดีกว่านะจ๊ะ� พี่ไม่อยากให้เรามานั่งคิดมากยั่งงี้นะ� คุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะมันก็จะดีกันทั้ง 2 ฝ่ายด้วย "

    ร่างบางพยายามฝืนยิ้มให้คนเป็นพี่

    ��������������������������������� " ฮะ� ขอบคุณนะฮะพี่เซระ "
    ��������������������������������� " เล็กน้อยน่า� ก็เราเป็นน้องชายพี่นิ


    ....................................................................................................
    มาแล้วค่าตอนที่ 4 ก็ได้รู้กันแล้วนะคะว่าน้องเรย์ของเราเป็นอะไร
    เนื้อเรื่องตอนนี้อาจจะทำให้รีดเดอร์บางคนอยากจะทำร้ายร่างกาย
    พระเอกของเราบ้างนะคะ ( เพราะความหมั่นไส้ 55555 ) ขอบคุณ
    รีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้นะคะ� แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ

    ������������������

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×