ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
������������������� หลังจากนั้นไม่นาน� ร่างบางก็เริ่มสงบลงจนหยุดร้องไห้ได้� คนเป็นแม่มองหน้าลูกชายคนเล็กอย่างสงสัย� เพราะไม่เคยเห็นร่างบางร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน
������������������� " หนูเป็นอะไรลูก น้องเรย์� พอจะบอกแม่ได้มั้ย "
ผู้เป็นแม่ถามพลางลูบหัวร่างบาง� คนตัวเล็กพยายามรวบรวมความคิดที่สับสนให้เป็นปกติมากที่สุด� แล้วยิ้มให้คุณแม่
������������������� " ขอให้ผมมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองก่อนได้มั้ยฮะ แล้วผมจะบอกแม่เป็นคนแรกนะฮะ "
������������������� " ก็ได้จ้ะ แม่จะรอหนูนะ "
������������������� " เฮ้อ ! ลูกคนนี้อยู่ๆก็ร้องไห้ซะยกใหญ่� ทำเอาแม่ตกใจหมด� ดูซิหมดสวยเลยนะ "
� � � � � � � � � � " โธ่ ! คุณแม่ก็� ผมเป็นผู้ชายนะฮะ "
� � � � � � � � � � " อ๋อเหรอ� นี่แม่นึกว่ามีลูกสาวอีกคนซะอีก "
คุณแม่แซวลูกชายเล่น
� � � � � � � � � �� " คุณแม่อ่ะ� ไม่เอาแล้ว� ผมไปอาบน้ำดีกว่า "
ร่างบางก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอน� ร่างบางอาบน้ำใส่ชุดนอนเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง
� � � � � � � � � � � " แม่ฮะ แล้วคุณพ่อกับพี่เซระ� ไปไหนกันเหรอฮะ "
� � � � � � � � � � � " คุณพ่อขึ้นนอนแล้วจ้ะ� พรุ่งนี้ต้องไปบริษัทแต่เช้าน่ะลูก� ส่วนพี่เซระเห็นบอกว่าต้องทำ โอ.ทีจ้ะ� แต่เดี๋ยวคงจะกลับมาแล้วล่ะจ้ะ "
จบคำพูดของคุณแม่� ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น� พร้อมกับเสียงของลูกสาวคนโตของบ้าน
���������������������� " กลับมาแล้วค่ะ "
คุณแม่ก็เดินออกมาหาผู้เป็นลูกสาว
���������������������� " กลับมาแล้วเหรอลูก เซระจัง "
���������������������� " ค่ะแม่� หนูหิวจังมีอะไรทานบ้างคะ "
���������������������� " จ้า� วันนี้แม่ทำข้าวต้มไก่ไว้ให้หนูแล้วจ้ะ "
���������������������� " เย้ ! ดีจัง� คุณแม่รู้ใจหนูที่สุด "
เห็นท่าทางของพี่สาว� ทำเอาร่างบางอดแซวผู้เป็นพี่ไม่ได้
���������������������� " โห ! พี่เซระ� เป็นผู้หญิงกินข้าวตอนดึกไม่กลัวอ้วนเหรอฮะ "
คำพูดนี้ทำเอาพี่สาวหันไปค้อนใส่คนเป็นน้องชาย
���������������������� " แหม เดี๋ยวนี้ปากคอเราะร้ายขึ้นนะเราอ่ะ� มีแซวพี่ด้วยนะตัวเล็ก "
���������������������� " พี่อ่ะ� ยังไม่เลิกเรียกแบบนี้อีก ผมตัวไม่เล็กแล้วนะ "
���������������������� " จ้ารู้แล้ว� แต่พี่ก็ยังเห็นเราดูตัวเล็กกว่าเพื่อนๆในวงอีกไม่ใช่เหรอ "
���������������������� " แล้วไงเล่า� ไม่เห็นเกี่ยวกันซักหน่อย� พวกนั้นสูงเกินไปตะหากทำไมต้องแซวเรื่องนี้ทุกทีเลย "
ร่างบางเริ่มงอนคนเป็นพี่แล้ว
���������������������� " โอ๋ แต่ช้าแ่ต่อย่างอนเลยน่าตัวเล็ก� พี่ก็พูดเล่นอ่ะนะอย่าโกรธเลย "
���������������������� " เปล่าโกรธซะหน่อย "
���������������������� " ไม่โกรธ� แต่แค่เคืองใช่ป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ "
���������������������� " พี่เซระอ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว� ไปนอนดีกว่า "
ร่างบางว่าแล้วก็เดินหนีขึ้นห้องไป� พี่สาวหัวเราะตามหลังไป� ทำให้ผู้เป็นแม่ดุเอา
����������������������� " เรานิ� ชอบแกล้งน้องจังเลยนะ "
����������������������� " โธ่� คุณแม่ก็หนูก็แค่ล้อน้องเล่นนิดเดียวเท่านั้นเองนี่คะ "
� � � � � � � � � � � � " เอาเถอะ� อย่าเล่นเกินเหตุก็แล้วกัน� ช่วงนี้แม่เห็นน้องดูไม่สดใสเลย� ไม่รู้ว่าเป็นอะไร "
พี่สาวได้ยินก็แปลกใจ
� � � � � � � � � � � �� " น้องเป็นอะไรเหรอคะแม่ "
� � � � � � � � � � � �� " แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน� แต่ตอนที่กลับมานิไม่ยอมพูดอะไร� อยู่ๆก็เข้ามากอดแม่แล้วก็ร้องไห้ยกใหญ่� แม่ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมบอก� บอกแต่ว่าให้ถึงเวลาก่อนแล้วจะบอกแม่� เราไปดูหน่อยก็ดี� แม่ไม่อยากเห็นน้องคิดมากยั่งงี้เลย "
ผู้เป็นแม่บอกแล้วเดินเข้าไปในครัว� ร่างเล็กก็เดินขึ้นไปที่ห้องของน้องชาย� เซระเคาะประตู� เสียงเรียกทำให้ร่างบางที่ร้องไห้อยู่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น
� � � � � � � � � � � � � " ตัวเล็ก� พี่เข้าไปได้มั้ย "�
������������������������� " ฮะ� พี่เซระ "
ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปในห้องน้องชาย� เห็นน้องนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง� ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งข้างๆน้องชาย
������������������������� " เป็นอะไรไปเหรอ� เห็นคุณแม่บอกว่าเราร้องไห้ด้วย� พอจะบอกกับพี่ได้มั้ย "
ถามพลางมือบางก็จับที่ไหล่น้องให้หันมาคุยกัน
�������������������������� " ว่าไงล่ะ� บอกพี่มาเถอะนะ "
คนเป็นพี่ยังไม่ทันจะพูดอะไร� ร่างบางก็หันมาซบอกพี่สาวแล้วร้องไห้ออกมาอีก
�������������������������� " มีเรื่องอะไรเหรอ� ใครทำน้องพี่ร้องไห้ขนาดนี้เนี่ย "
��������������������������
ร่างบางพยายามจะหยุดร้องไห้
��������������������������� " ผมรู้สึกสับสนจังฮะ� ไม่เข้าใจคนๆนั้นเลย� บางทีเค้าก็มักจะเข้ามาหาผม� มาคุยด้วยคอยเอาใจใส่กันตลอด� แต่บางทีเค้าก็กลับทำท่าทางเย็นชาจนผมรับไม่ทัน� ทั้งที่ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมาเค้าทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ� แต่ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าเค้าคิดอะไรอยู่� ผมจะทำยังไงดีฮะ� ในเมื่อตอนนี้ผมกลับมีความรู้สึกกับเค้ามากกว่าแค่คำว่าเพื่อนน่ะฮะ "
ร่างบางระบายออกมาให้พี่สาวฟังทั้งหมด
� � � � � � � � � � � � � � � " คนๆนั้นที่ตัวเล็กพูดถึงใช่คนที่บอกว่าชื่อซาเนะจังหรือเปล่าจ๊ะ "
ร่างบางรู้สึกแปลกใจที่พี่สาวรู้
� � � � � � � � � � � � � � �� " พี่รู้ด้วยเหรอฮะ "
� � � � � � � � � � � � � � �� " ทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะ� ก็นี่เรื่องของเรานะพี่รู้ทุกเรื่องแหล่ะ "
ร่างบางยังพูดไม่ออก
� � � � � � � � � � � � � � � � " พี่ว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเล็กคิดหรอกนะ� พี่เองมองออกนะว่าเด็กคนนั้นคิดยังไงกับตัวเล็ก� แต่พี่คิดว่าลองไปพูดกับเค้าตรงๆเลยจะดีกว่านะจ๊ะ� พี่ไม่อยากให้เรามานั่งคิดมากยั่งงี้นะ� คุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะมันก็จะดีกันทั้ง 2 ฝ่ายด้วย "
ร่างบางพยายามฝืนยิ้มให้คนเป็นพี่
��������������������������������� " ฮะ� ขอบคุณนะฮะพี่เซระ "
��������������������������������� " เล็กน้อยน่า� ก็เราเป็นน้องชายพี่นิ
....................................................................................................
มาแล้วค่าตอนที่ 4 ก็ได้รู้กันแล้วนะคะว่าน้องเรย์ของเราเป็นอะไร
เนื้อเรื่องตอนนี้อาจจะทำให้รีดเดอร์บางคนอยากจะทำร้ายร่างกาย
พระเอกของเราบ้างนะคะ ( เพราะความหมั่นไส้ 55555 ) ขอบคุณ
รีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้นะคะ� แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
������������������
������������������� " หนูเป็นอะไรลูก น้องเรย์� พอจะบอกแม่ได้มั้ย "
ผู้เป็นแม่ถามพลางลูบหัวร่างบาง� คนตัวเล็กพยายามรวบรวมความคิดที่สับสนให้เป็นปกติมากที่สุด� แล้วยิ้มให้คุณแม่
������������������� " ขอให้ผมมั่นใจในความรู้สึกของตัวเองก่อนได้มั้ยฮะ แล้วผมจะบอกแม่เป็นคนแรกนะฮะ "
������������������� " ก็ได้จ้ะ แม่จะรอหนูนะ "
������������������� " เฮ้อ ! ลูกคนนี้อยู่ๆก็ร้องไห้ซะยกใหญ่� ทำเอาแม่ตกใจหมด� ดูซิหมดสวยเลยนะ "
� � � � � � � � � � " โธ่ ! คุณแม่ก็� ผมเป็นผู้ชายนะฮะ "
� � � � � � � � � � " อ๋อเหรอ� นี่แม่นึกว่ามีลูกสาวอีกคนซะอีก "
คุณแม่แซวลูกชายเล่น
� � � � � � � � � �� " คุณแม่อ่ะ� ไม่เอาแล้ว� ผมไปอาบน้ำดีกว่า "
ร่างบางก็เดินขึ้นไปที่ห้องนอน� ร่างบางอาบน้ำใส่ชุดนอนเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง
� � � � � � � � � � � " แม่ฮะ แล้วคุณพ่อกับพี่เซระ� ไปไหนกันเหรอฮะ "
� � � � � � � � � � � " คุณพ่อขึ้นนอนแล้วจ้ะ� พรุ่งนี้ต้องไปบริษัทแต่เช้าน่ะลูก� ส่วนพี่เซระเห็นบอกว่าต้องทำ โอ.ทีจ้ะ� แต่เดี๋ยวคงจะกลับมาแล้วล่ะจ้ะ "
จบคำพูดของคุณแม่� ไม่นานก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น� พร้อมกับเสียงของลูกสาวคนโตของบ้าน
���������������������� " กลับมาแล้วค่ะ "
คุณแม่ก็เดินออกมาหาผู้เป็นลูกสาว
���������������������� " กลับมาแล้วเหรอลูก เซระจัง "
���������������������� " ค่ะแม่� หนูหิวจังมีอะไรทานบ้างคะ "
���������������������� " จ้า� วันนี้แม่ทำข้าวต้มไก่ไว้ให้หนูแล้วจ้ะ "
���������������������� " เย้ ! ดีจัง� คุณแม่รู้ใจหนูที่สุด "
เห็นท่าทางของพี่สาว� ทำเอาร่างบางอดแซวผู้เป็นพี่ไม่ได้
���������������������� " โห ! พี่เซระ� เป็นผู้หญิงกินข้าวตอนดึกไม่กลัวอ้วนเหรอฮะ "
คำพูดนี้ทำเอาพี่สาวหันไปค้อนใส่คนเป็นน้องชาย
���������������������� " แหม เดี๋ยวนี้ปากคอเราะร้ายขึ้นนะเราอ่ะ� มีแซวพี่ด้วยนะตัวเล็ก "
���������������������� " พี่อ่ะ� ยังไม่เลิกเรียกแบบนี้อีก ผมตัวไม่เล็กแล้วนะ "
���������������������� " จ้ารู้แล้ว� แต่พี่ก็ยังเห็นเราดูตัวเล็กกว่าเพื่อนๆในวงอีกไม่ใช่เหรอ "
���������������������� " แล้วไงเล่า� ไม่เห็นเกี่ยวกันซักหน่อย� พวกนั้นสูงเกินไปตะหากทำไมต้องแซวเรื่องนี้ทุกทีเลย "
ร่างบางเริ่มงอนคนเป็นพี่แล้ว
���������������������� " โอ๋ แต่ช้าแ่ต่อย่างอนเลยน่าตัวเล็ก� พี่ก็พูดเล่นอ่ะนะอย่าโกรธเลย "
���������������������� " เปล่าโกรธซะหน่อย "
���������������������� " ไม่โกรธ� แต่แค่เคืองใช่ป่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ "
���������������������� " พี่เซระอ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว� ไปนอนดีกว่า "
ร่างบางว่าแล้วก็เดินหนีขึ้นห้องไป� พี่สาวหัวเราะตามหลังไป� ทำให้ผู้เป็นแม่ดุเอา
����������������������� " เรานิ� ชอบแกล้งน้องจังเลยนะ "
����������������������� " โธ่� คุณแม่ก็หนูก็แค่ล้อน้องเล่นนิดเดียวเท่านั้นเองนี่คะ "
� � � � � � � � � � � � " เอาเถอะ� อย่าเล่นเกินเหตุก็แล้วกัน� ช่วงนี้แม่เห็นน้องดูไม่สดใสเลย� ไม่รู้ว่าเป็นอะไร "
พี่สาวได้ยินก็แปลกใจ
� � � � � � � � � � � �� " น้องเป็นอะไรเหรอคะแม่ "
� � � � � � � � � � � �� " แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน� แต่ตอนที่กลับมานิไม่ยอมพูดอะไร� อยู่ๆก็เข้ามากอดแม่แล้วก็ร้องไห้ยกใหญ่� แม่ถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ยอมบอก� บอกแต่ว่าให้ถึงเวลาก่อนแล้วจะบอกแม่� เราไปดูหน่อยก็ดี� แม่ไม่อยากเห็นน้องคิดมากยั่งงี้เลย "
ผู้เป็นแม่บอกแล้วเดินเข้าไปในครัว� ร่างเล็กก็เดินขึ้นไปที่ห้องของน้องชาย� เซระเคาะประตู� เสียงเรียกทำให้ร่างบางที่ร้องไห้อยู่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น
� � � � � � � � � � � � � " ตัวเล็ก� พี่เข้าไปได้มั้ย "�
������������������������� " ฮะ� พี่เซระ "
ร่างเล็กเปิดประตูเข้าไปในห้องน้องชาย� เห็นน้องนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง� ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งข้างๆน้องชาย
������������������������� " เป็นอะไรไปเหรอ� เห็นคุณแม่บอกว่าเราร้องไห้ด้วย� พอจะบอกกับพี่ได้มั้ย "
ถามพลางมือบางก็จับที่ไหล่น้องให้หันมาคุยกัน
�������������������������� " ว่าไงล่ะ� บอกพี่มาเถอะนะ "
คนเป็นพี่ยังไม่ทันจะพูดอะไร� ร่างบางก็หันมาซบอกพี่สาวแล้วร้องไห้ออกมาอีก
�������������������������� " มีเรื่องอะไรเหรอ� ใครทำน้องพี่ร้องไห้ขนาดนี้เนี่ย "
��������������������������
ร่างบางพยายามจะหยุดร้องไห้
��������������������������� " ผมรู้สึกสับสนจังฮะ� ไม่เข้าใจคนๆนั้นเลย� บางทีเค้าก็มักจะเข้ามาหาผม� มาคุยด้วยคอยเอาใจใส่กันตลอด� แต่บางทีเค้าก็กลับทำท่าทางเย็นชาจนผมรับไม่ทัน� ทั้งที่ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันมาเค้าทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ� แต่ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าเค้าคิดอะไรอยู่� ผมจะทำยังไงดีฮะ� ในเมื่อตอนนี้ผมกลับมีความรู้สึกกับเค้ามากกว่าแค่คำว่าเพื่อนน่ะฮะ "
ร่างบางระบายออกมาให้พี่สาวฟังทั้งหมด
� � � � � � � � � � � � � � � " คนๆนั้นที่ตัวเล็กพูดถึงใช่คนที่บอกว่าชื่อซาเนะจังหรือเปล่าจ๊ะ "
ร่างบางรู้สึกแปลกใจที่พี่สาวรู้
� � � � � � � � � � � � � � �� " พี่รู้ด้วยเหรอฮะ "
� � � � � � � � � � � � � � �� " ทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะ� ก็นี่เรื่องของเรานะพี่รู้ทุกเรื่องแหล่ะ "
ร่างบางยังพูดไม่ออก
� � � � � � � � � � � � � � � � " พี่ว่ามันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเล็กคิดหรอกนะ� พี่เองมองออกนะว่าเด็กคนนั้นคิดยังไงกับตัวเล็ก� แต่พี่คิดว่าลองไปพูดกับเค้าตรงๆเลยจะดีกว่านะจ๊ะ� พี่ไม่อยากให้เรามานั่งคิดมากยั่งงี้นะ� คุยกันให้รู้เรื่องเถอะนะมันก็จะดีกันทั้ง 2 ฝ่ายด้วย "
ร่างบางพยายามฝืนยิ้มให้คนเป็นพี่
��������������������������������� " ฮะ� ขอบคุณนะฮะพี่เซระ "
��������������������������������� " เล็กน้อยน่า� ก็เราเป็นน้องชายพี่นิ
....................................................................................................
มาแล้วค่าตอนที่ 4 ก็ได้รู้กันแล้วนะคะว่าน้องเรย์ของเราเป็นอะไร
เนื้อเรื่องตอนนี้อาจจะทำให้รีดเดอร์บางคนอยากจะทำร้ายร่างกาย
พระเอกของเราบ้างนะคะ ( เพราะความหมั่นไส้ 55555 ) ขอบคุณ
รีดเดอร์ทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้นะคะ� แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
������������������
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น