คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My answer LAYCHEN
MY ANSWER
LAYCHEN
ผมแอบรักเพื่อนตัวเองครับ…
ผมเงยหน้ามองพระอาทิตย์ที่กำลังทอแสงอ่อนๆ
ถึงจะมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าของผม แต่ผมก็รู้สึกโดดเดี่ยวยังไงก็ไม่รู้ ถึงผมจะทำตัวแบบเดิมเหมือนไม่ได้คิดอะไรเพราะกลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิมถ้าผมจะต้องบอกเขา
แต่ในใจของผมก็อยากจะบอกเขาเหมือนกัน
ปึ้กก
“อ๊ะ
นาย เราขอโทษนะ เป็นอะไรไหม” ร่างเล็กถามด้วยความตกใจก่อนจะเดินเข้าไปช่วยอีกคนลุกจากพื้น
“ไม่เป็นไรครับๆ”
ผมกล่าวก่อนจะส่งรอยยิ้มไปให้
“จางอี้ชิงนะครับ”
ผมบอกเขาไป
“เราคิมจงแดนะ
มาเป็นเพื่อนกันเถอะ” เขาตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มราวลูกแมวน้อยนั่นมันชวนทำให้ใจของผมสั่นไหวมากเหลือเกิน
ครั้งแรกที่เราเจอกันนั้นผมก็ตกหลุมรักเขาในทันที
มันเรียกว่ารักแรกพบหรือเปล่าครับ ความรักครั้งนี้มันไม่ได้ซับซ้อนอะไร
แต่สิ่งที่ผมอยากจะบอกเขาคือ คุณคือคำตอบของผม
“อาเล่ย
ฮึกก จะทำยังไงดี พี่อี้ฟานเขาไม่รักเราแล้ว เขาทิ้งเราไปแล้ว ฮืออ” ผมควรจะทำยังไง ผมไม่ชอบน้ำตาของเขาเลย ผมชอบรอยยิ้มของเขามากกว่า
“ไม่เป็นไรนะ
เฉินเฉิน” ผมได้แค่สวมกอดปลอบเขาในฐานะเพื่อนที่สนิทแบบนี้
คงไม่มีวันจะได้เป็นฐานะอื่น
ก็นานแล้วเหมือนกันนะครับที่ผมเปิดใจไว้ให้เขาเข้ามา
แต่เขาไม่รู้หรอกเขาไม่อาจรู้ได้เลย…และเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างของผมนั่นคือสิ่งที่ผมมั่นใจ
แม้ผมจะไม่ได้เป็นทุกอย่างของเขาก็ตาม
“เราไปเที่ยวกับพี่ชานยอลนะ
ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ติวหนังสือด้วย”
ผมรู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออก
ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมเห็นคนที่ผมรักมีความสุขแต่ผมกลับกำลังร้องไห้
ผมควรจะระวังความรู้สึกตัวเองให้มากกว่านี้ รักตัวเองให้มากกว่านี้ จะได้ไม่ต้องเจอเรื่องที่ทำให้เจ็บอย่างนี้
บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมในความคิดของผมมีแต่เรื่องของเขาทั้งนั้น
ผมได้แค่คิดถึงเขา มองดูทุกอย่างที่เขานั้นแสดงออกมาและฟังเสียงหัวเราะของเขา
โดยที่ผมไม่คิดจะห่างจากเขาไป
เพราะเขาคือคำตอบของผม
“อาเล่ย…พี่ชานยอลทิ้งเราไปอีกแล้ว..” เขากลับมาหาผมทั้งน้ำตา
ผมอดที่จะดึงขาเข้ามากอดไม่ได้ ผมทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเขามีน้ำตาแบบนี้
‘ฉันรอนายอยู่นะเฉินเฉินรอให้นายหันมารักฉันบ้าง’ มันเป็นประโยคที่ผมอยากจะพูดออกไปแต่ผมไม่สามารถพูดมันออกมาดังๆได้
เพราะผม…
กลัว..
ผมหลับตาลงแล้วลองคิดเล่นๆว่าตอนนี้เขากำลังจะทำอะไรอยู่
เขาอาจจะสุข เศร้า หรืออะไร ทุกๆวันผมได้แต่ทำแบบนี้ ทุกวันผมรอแค่เขาเท่านั้น รอวันที่เขาเปิดใจให้ผม
แล้วมันก็มาถึงวันนั้น
วันที่ผมคิดหวังมาตลอด
“อาเล่ย..เราชอบอาเล่ยนะ” เขามาสารภาพผมด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
“เรารู้ว่ามันอาจจะเป็นไปไม่ได้ที่อาเล่ยจะชอบเราเหมือนกัน
แต่เราก็อยากบอก..”
หมับ
ผมดึงเขาเข้ามากอดรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารถควบคุมความรู้สึกนี้ได้
ผมรู้สึกดีใจจริงๆ ในที่สุดใจเราก็ตรงกันเสียที
“อาเล่ยก็ชอบเฉินเฉินนะ”
วันเวลาผ่านไป
แต่หัวใจเราสองยังดังเดิม
“เฉินเฉิน”
“หืมม ว่าไงครับ อาเล่ย”
“แต่งงานกับเล่ยนะ”
“ตกลงครับ”
มันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไปดังนั้นคุณอย่าจากผมไปไหนขอให้ผมได้อยู่ข้างๆคุณก็ไม่ว่ายังไง
คำตอบของผมก็คือคุณ
______________________________________________________________________________________
เจิมเรื่องแรกด้วยเลย์เฉิน คิดยังไงก็เม้นท์บอกกันโน๊ะ
ความคิดเห็น