คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 (แก้ไข)
Chapter 7 ♥
02.00
หลังจากที่จุนฮยองกลับมาจากแม่น้ำฮันกับฮยอนซึง ก็พบร่างโปร่งกำลังนั่งดูทีวีและปิดไฟมืดสนิทมีแต่แสงไฟจากทีวีเท่านั้น
…
ดงอุนนอนไม่หลับเพราะในหัวของเขามีหลายๆเรื่องที่อยากให้จบเร็วๆนี้
ดงอุนอยากจะเข้าถึงฮยอนซึงให้ได้กว่านี้เพราะถ้าเขาสนิทกับฮยอนซึง
ฮยอนซึงอาจจะเปลื่ยนใจมาชอบเขาก็เป็นไปได้
“ทำไมแกยังไม่นอน” จุนฮยองเอ่ยขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อโค้ดวางผาดไว้บนขอบเก้าอี้โต๊ะกินข้าวและเดินไปรินน้ำกิน..จนรินเสร็จก็ยังไม่มีเสียงตอบรับอะไรมาทำให้จุนฮยองหงุดหงิดและวางแก้วลงบนเคาเตอร์แรงๆ
“….” ดงอุนยังคงจ้องไปทีวี
”แกอย่ามาปลุกอารมณ์ฉันได้ไหม?” จุนฮยองเดินตรงไปและกระชากคอเสื้อของดงอุน
สายตาทั้งสองกำลังลุกเป็นไฟ
“หึ
ผมเปล่าผมแค่ไม่มีไรจะพูดกับพี่เท่านั้นเอง”
“หึ แล้วที่ฉันพูดกับแกเมื่อกี้ล่ะ แกฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง”
“ผมฟังรู้เรื่อง ผมว่าพี่อย่าคบกับพี่ฮยอนซึงเลยดีกว่า
เพราะเขาไม่ใช่ของเล่นของพี่”
ผว๊ะ!
จุนฮยองได้ใส่หมัดแรงใส่ใบหน้าหล่อเหลาของดงอุน
“แกจำไว้ ฉันไม่เคยเห็นใครเป็นของเล่น”
“แล้วแต่ก่อนล่ะ ที่พี่พาใครมานอนที่ห้องนั่นมันไม่ใช่ของเล่นพี่หรอ?”
“หุบปากของแกไปซะ ดงอุน!” จุนฮยองตะคอกอย่างแรงใส่ดงอุน
ดงอุนพูดไม่คิดออกไปทำให้จุนฮยองเดือดยิ่งกว่าเขา
และแม่ของทั้งสองที่ได้ยินเสียงโวยวายจากด้านนอกก็ออกมาเห็นว่าลูกชายของเขาทั้งสองกับมีเรื่องกันอยู่เลยเข้ามากระชากตัวจุนฮยองออกจากตัวดงอุน
”จุนฮยองทำไมลูกทำอย่างนี้!” จุนฮยองไม่ได้ตอบอะไรและเดินเข้าห้องไป
“ดงอุนลูกเป็นไรหรือเปล่า” ผู้เป็นแม่จับที่แก้มขวาของดงอุนอย่างเบาบางและน้ำตาเริ่มไหลออกมา
“ผมไม่เป็นไรครับแม่ แม่ไปนอนเถอะนะครับ” ดงอุนประคองจับตัวแม่ของเขาเข้าห้องนอนของเขา..
แต่อยู่ดีๆแม่ของเขาก็รู้สึกปวดหัวใจและล้มลงไปกับพื้นไป..
“แม่! แม่! แม่ครับ! ตื่นสิครับ!” ดงอุนเขย่าตัวแม่แรงๆแต่ก็ยังไม่ตื่น
จุนฮยองได้ยินเสียงดงอุนเรียกแม่อย่างดัง เขาเลยรีบออกมาจากห้องทันที
“ดงอุน แม่เป็นไร!”
“พี่พาแม่ไปหาหมอด่วนเลย” จุนฮยองอุ้มแม่ของเขาขึ้นมา
“ไปหยิบกุญแจรถมา” ดงอุนทำตามคำสั่งของจุนฮยอง
และพอถึงรถจุนฮยองก็เริ่มขับรถไปยังโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด
จุนฮยองคิดในใจ..ถ้าเขาควบคุมอารมณ์มากกว่านี้แม่ของเขาก็คงไม่เป็นอย่างนี้
แต่จุนฮยองเป็นคนใจร้อน!
.
.
.
ดงอุนยืนมองอยู่หน้าห้องไอซียูอย่างเครียด จุนฮยองก็เช่นกัน นั่งปิดหน้าอย่างกุ้มใจ
เขาพาแม่มาที่นี่เพื่อรักษา ไม่ได้มาเพราะมารับฟังเรื่องพวกนี้
“หมอครับ!หมอแม่ผมเป็นไงบ้างครับ”
ดงอุนและจุนฮยองเมื่อเห็นหมอออกมาก็พุ่งเข้าไปถามอาการอย่างเร่งด่วน
“แม่ของคุณทั้งสองปลอดภัยดีครับ แต่ผมมีเรื่องจะชี้แจงนิดหน่อยนะครับ”
ทั้งสองได้เดินตามหมอไปยังห้องตรวจ
“อาการของโรคหัวใจเป็นอาการที่รักษายากมาเลยนะครับ
ผมอยากให้คุณดูแลคุณแม่ของคุณมากกว่านี้และมอบความสุขให้แกท่านนะครับเพราะเรื่องพวกนี้จะทำให้ชนะโรคหัวใจได้”
“แล้วผ่าตัดอะไรไม่ได้เลยหรอครับ?” จุนฮยองถามอย่างสงสัย
“ตอนนี้ยังไม่มีใครสามารถให้หัวใจได้และมันเป็นความเสี่ยงอย่างมากที่ต้องผ่าตัด
ผมอยากให้คนไข้พักสัก2วันนะครับ”
ครับ ขอบคุณครับ” ดงอุนและจุนฮยองก้มหัวขอบคุณคุณหมอ
ทั้งสองคนเดินมายังห้องพักผู้ป่วยเดี่ยว โดยไร้เสียงพูดคุยกัน
จนดงอุนตัดสินใจพูด..ในเมื่อเรื่องนี้เขาเป็นคนผิดที่ไปปลุกอารมณ์ของพี่ชายเขาก่อนและพูดถึงอดีตที่ไม่สมควรพูด
“พี่จุนฮยอง ผม..ขอโทษที่ทำวันเกิดของพี่แย่” จุนฮยองหันมามองหน้าดงอุนนิดหน่อยและก็ละสายตาไปทางอื่น
“อือ สิ่งที่ฉันทำแกไปฉันแค่เตือนสติแก ที่พูดไม่คิด”
“ถ้าผมไม่พูดเรื่องเก่าของพี่ แม่ก็คงไม่เป็นอย่างนี้”
“อือ แล้วใครใช้ให้แกพูด”
“เอ่อ..” ดงอุนนิ่งไปสักพักเพราะเขาตอบไม่ถูก
“ฉันรู้ตัวดีว่าฉันเป็นคนไม่ดีอะไรมากมาย
แต่ฉันทำให้ฮยอนซึงเสียใจแกเอาไปได้เลย”
“ไหนพี่บอกไม่คยเห็นใครเป็นของเล่นไง”
จุนฮยองหันขวับมาหาดงอุนด้วยสายตาดุๆและยกหลังมือจะเสยหน้าดงอุน
“โอ้ยแกเป็นน้องภาษาไรว่ะไม่เข้าใจพี่ตัวเอง!เดี๋ยว ปัด! ” ความหมายของเขาคือถ้าเขาทำฮยอนซึงเสียใจเมื่อไรแสดงว่าเขายังเป็นคนไม่ดีพอและควรปล่อยให้ฮยอนซึงไปเจอคนที่ดีกว่า
“โอ้ว ผมล้อเล่น ผมขอโทษพี่แล้ว แล้วพี่จะไม่ขอโทษผมหน่อยหรอ
?”
“หึ แกอย่าหวังเลย แกมันกวนตีนฉันก่อน
เออกลับบ้านไปได้แล้วพรุ่งนี้มีงานต่อไม่ใช่หรอ ฉันดูแม่เอง”
“อือ เดี๋ยวผมเข้าไปดูแม่ก่อน”
ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องพัก ก็มีหญิงวัยกลางนอนหลับอย่างหน้าซีดๆ
จุนฮยองไม่อยากให้แม่เขารู้ว่าเขาก็เป็นคนติดเที่ยวไม่ใช่เล่นเลย บางครั้งจุนฮยองก็อดไม่ได้ที่จะควงใครกลับมาที่คอนโดของเขา
แต่นั้นมันเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว แต่ตอนนี้คนที่เขาควรที่รักษานั่นคือฮยอนซึงคนเดียวในเมื่อเขาพูดอย่างนั้นกับดงอุนไปแล้วเขาต้องทำมันให้ได้
.
16.30
คนตัวเล็กนอนเล่นฟังเพลงอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของแฟนหนุ่ม วันนี้โยซอบไม่มีสอนเลยอยากมาดูการทำงานของดูจุน
ถ้ารู้ว่าดูจุนไม่ว่างทั้งวัน นอกจากเวลากินข้าว
เขานอนอยู่คอนโดไม่ก็ไปเดินเที่ยวห้างเลยดีซะกว่า
โยซอบได้เดินออกมาจากห้องทำงานของดูจุนและต้องเดินผ่านห้องแต่งตัวแต่งหน้า
และโยซอบก็ยินเสียงที่คุ้นเคยเขาจำได้ดีว่านั่นคือเสียงของดูจุน
“ผมว่าคุณไม่ควรทำอย่างนี้นะ”
“ดูจุนเรากลับมาคบกันนะ ฉันคิดถึงคุณมากเลยฉันอยากมาเจอคุณมากที่สุด”
สาวหน้าสวยกอดไปที่เอวของดูจุนและดูจุนก็แกะออก
“เรื่องนั้นมันนานมาแล้วนะคุณอย่ามารื้อฟื้น” ดูจุนพูดจบก็กำลังจะเดินออกมาจากห้องก็เจอคนตัวเล็กยื่นน้ำตาคลออยู่ทำให้ดูจุนอึ้งและไม่รู้จะอธิบายอะไร
“โย!.....โย! ฟังดูจุนก่อน” โยซอบไม่รอฟังคำอธิบายของดูจุนเขาวิ่งออกจากตรงนั้นอย่างเร็วที่สุด
ดูจุนวิ่งตามแต่จีน่าดึงตัวไว้ก่อน และก็ส่งสายตาวางแผนอะไรบางอย่างกับคนของเธอ
“ดูจุนคุณอย่าไปไหนสิคะ ฉันมาก่อนเขานะ!” ดูจุนหันขวับมาหาจีน่าและบีบแขนจีน่าแรงๆจนจีน่ารู้สึกเจ็บ
“แล้วไงล่ะ คุณมาก่อนเขาแล้วไง คุณจะมาก่อนมาหลังอย่างไงผมก็เลือกเขา!”
ดูจุนออกวิ่งตามโยซอบอย่างเร็ว
ทันใดนั้นโยซอบได้เดินไปสะดุดกับอะไรบางอย่างทำให้เขาล้มลงไป ฮยอนซึงเห็นก็วิ่งเข้าไป
แต่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิด
“โยระวัง!” โยซอบเงยหน้ามองไฟที่ต้องเอาไว้เติมแสงขนาดใหญ่
มันกำลังจะล่วงลงมาทับโยซอบ
แต่แขนหนาก็ได้มาบังที่หัวโยซอบและเข้าสู่อ้อมกอดที่เคยชิน
ปัง!
“โอ้ย!” ดูจุนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ฮยอนซึงตกใจที่เจอเหตุการณ์ปริศนา อยู่ดีๆที่เสาไฟอันใหญ่ตกลงมาทับที่สองร่างนั้น
ฮยอนซึงตกใจจนทำกล้องตกเลนส์แตก…เขาไม่สนใจกล้องอีกต่อไปแล้ว
และเข้าไปช่วยดูจุนและโยซอบอย่างเร็ว ทีมงานทุกคนตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้ามาก
ร่วมถึงจีน่าที่เห็นก็ต้องเอามือปิดปากด้วยความตกใจและเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไปโดนดูจุน
“พี่ดูจุน! พี่โยซอบ!”
“ดูจุน โยซอบ! นี่นายเอาขึ้นเร็วสิๆ” ยูอีเร่งรีบทีมงานให้เอาไฟอย่างเร็วที่สุด
หลังจากที่เอาไฟออกยูอี ฮยอนซึง และโยซอบ
ก็พาดูจุนไปโรงพยาบาลระหว่างทางดูจุนก็รู้สึกปวดแขนมากขึ้นเพราะไปโดนข้างเก่าที่เดิม
“ตอนนี้คุณก็อย่าใช้งานข้างนี้นะครับ
คราวนี้อาจจะหนักกว่าเดิมเหล็กที่ทับคงมีขนาดใหญ่อาจจะทำให้คุณยกของหนักไม่ได้นะครับ
ผมอยากให้คุณดูแลในเรื่องนี้ด้วย” ดูจุนตกใจเมื่อหมอบอกว่าเขายกของหนักไม่ได้
“หมอครับ ผมยกของหนักไม่ได้อีกแล้วหรอครับ ?”
“ใช่ครับ
คุณอย่ายกของหนักทางแขนข้างขวาของคุณนะครับ
ต้องใช้เวลาฟื้นอีกสักหน่อยเพราะของเก่ายังไม่หายดีนะครับ”
“แล้วกล้องถ่ายรูปล่ะครับ….”
ทุกคนตอนนี้สีหน้าเริ่มไม่ดีโยซอบน้ำตาเริ่มคลอ
“ผมอยากให้คุณพักเรื่องการถ่ายรูปเป็นเวลานานนะครับ”
“แล้วจะหายเมื่อไรหรอฮะ?” ฮยอนซึงถามคุณหมอบ้างเพราะตอนนี้ดูจุนเริ่มสีหน้าไม่ดีแล้ว
“ผมไม่ทราบนะครับ…นี้คือกระดูกที่หมอเอ็กซเรย์ให้นะครับ” หมอยังไม่ทันให้ดู
ดูจุนก็เดินออกจากห้องไปและโยซอบก็เดินตามไป
ส่วนฮยอนซึงยังคงฟังคำอธิบายของคุณหมอต่อ…
แขนของดูจุนมีกระดูกหักนิดหน่อยแขนข้างขวาจึงทำอะไรไม่ค่อยได้
แต่ถ้าให้จับกล้องเป็นเวลานานอย่างที่เคยทำมันคงไม่ได้อีกแล้ว
.---------------------------------------------------------------------------------.
20.45
ร้านของฮีชอลคนเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆเพราะมันใกล้เวลาเปิดร้านแล้ว
กีกวังก็ก้มหน้าก้มตาเก็บของกับฮีชอลเช็ดเคาเตอร์ เก็บแก้วกาแฟที่ลูกค้ากินเสร็จแล้ว
ลูกน้องที่ร้านมีแค่กีกวังคนเดียวฮีชอลไม่ชอบรับคนงานเยอะเพราะว่าร้านก็แค่เล็กๆไม่จำเป็นต้องมีคนงานเยอะแยะ
ตอนแรกกีกวังไม่อยากรับทำงานที่นี้หรอกแต่ทำไงได้…ลูกชายคนเดียวต้องมารับภาระต่างๆนาๆคนเดียวแถมแม่ก็ยังป่วยหนักพ่อก็ติดของมึนเมา
“เอากาแฟแก้วหนึ่งครับ” กีกวังหันไปมองร่างโปร่งที่ใส่แว่นดำเดินเข้ามาในร้าน
“อ้าวพ่อซุปตาร์ เป็นไงได้ข่าวแกสองคนทำน้าเข้าโรงบาลเลยหรอหือ?” ดงอุนยิ้มแห้งๆและเกาท้ายทอย กีกวังเมื่อได้ยินก็ยืนแอบฟัง
“ผมไม่ได้ตั้งใจอ่ะพี่
ผมโมโหมากเกินไป”
“กับไอ้แค่คนเดียวๆ จุนฮยองมันชอบก่อนนายอีก”
“อือ อีกอย่างพี่ฮยอนซึงเขาก็ชอบพี่จุนฮยอง ผมก็คงชอบเขาข้างเดียว” กีกวังได้ยินว่าดงอุนชอบฮยอนซึง
เขาก็คิดย้อนกลับไปเรื่องเมื่อวานมันก็คงทำให้กีกวังรู้ว่าดงอุนชอบฮยอนซึง..
ทำไมเขาโชคดีจังนะ….
เพ่ง!
“อ้าวกีกวัง” ฮีชอลเดินมาหาอย่างหน้าตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงแก้วแตก
“เดี๋ยวซื้อแก้วมาใช้นะฮะ^^” กีกวังมอบรอยยิ้มสดใสให้กับฮีชอลเหมือนเดิมและก้มเก็บเศษแก้วอย่างเร็วจนไม่ระมัดระวังมือของตัวเอง
“โอ้ย!” เลือดสีแดงสดกำลังไหลออกมาจากนิ้วกีกวังเลยอมนิ้วเพื่อให้เลือดหยุดไหลแต่มันก็ยังไม่หยุดอยู่ดี
“คุณเป็นไรไหมครับ?” ดงอุนจับมือกีกวังออกมาดู ที่เลือดไหลไม่หยุด
“กีกวังเดี๋ยวฉันเอากล่องยามาให้นะ นายไม่ระมัดระวังตัวเองเลย” ฮีชอลวิ่งไปหลังร้านเพื่อจะเอากล่องยามาให้
กีกวังเดินไปนั่งโต๊ะกาแฟและดงอุนก็เดินตามมานั่ง
“เดี๋ยวคุณรอก่อนแปปนึงนะ” กีกวังพยักหน้าให้กับดงอุน
และไม่นานฮีชอลก็เอากล่องยามาวางไว้
“พี่ไปทำกาแฟให้ผมหน่อย
วันนี้ผมจะไปเฝ้าแม่ผมจะหลับอยู่แล้วเนี่ย -.- ส่วนนิ้วของคุณกีกวังผมทำให้”
“โอเคฝากด้วยล่ะกัน” ดงอุนจับมือกีกวังขึ้นมา..กีกวังเกิดอาการร้อนๆเขินๆเมื่อนักร้องชื่อดังกำลังจับมือของเขาอยู่
เขาเลยไม่มองหน้าของดงอุนเลย
“คุณแสบไหม?”
“อ่ะ…อ่อ..ไม่ๆ
นายอย่าเรียกฉันว่าคุณสิ เรียกชื่อฉันก็ได้ อีกีกวัง”
“อ่อโอเคเลยครับ คุณ..เอ้ย อายุเท่าไรครับ?”
“ฉัน 23”
“อ้าวพี่ผมนิ ผม22เองนั้นผมเรียกพี่กีกวังนะ”
“’งั้นก็ได้...” กีกวังหันหน้าไปทางอื่นไม่กล้าสบตากับดงอุน
“อ่ะเสร็จเรียบร้อยแล้วกาแฟนาย วันนี้นายไปเรียนมาหรือเปล่าเนี่ย?”
“ไปสิพี่เพิ่งกลับมาเนี่ย
เขาเลิกเรียนสามทุ่มแต่ผมขี้เกลียดล่ะผมคิดถึงแม่เลยโดดออกมาก่อน”
“หือ เด็กไม่ดีเลยนะดงอุน”
“ฮ่าๆ เด็กดีสุดแล้ว ผมไปก่อนนะครับพี่ฮีชอล พี่กีกวัง” ร่างโปร่งหันมายิ้มให้กับร่างเล็ก เขาก็เลยยิ้มแห้งๆให้กลับไป
“บอกน้าด้วยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปหา”
“พรุ่งนี้แม่ออกจากโรงบาลแล้วพี่
ฮ่าๆ ผมไปล่ะ” ดงอุนโบกมือบายๆและเดินออกไปนอกร้านไป
แล้วกีกวังก็ฟุบลงกับโต๊ะกาแฟ ตอนนี้อายเขาเขินไปหมด
-------------------------------------------------------------------------------
ร่างสูงเดินออกมาระเบียงของห้องผู้ป่วยและกดโทรศัพท์โทรหาคนที่เขาแมมเบอร์ว่า
ฮยอนซึง
[ฮัลโหล]
“นายทำไรอยู่”
[ฉันนั่งเล่นรับลมน่ะ]
“อากาศมันหนาว
นายควรจะเข้าไปในห้องนะ”
[ฉันมีเรื่องไม่สบายใจ]
“เรื่องไรของนาย”
[วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นที่ระหว่างการถ่ายน่ะ]
“อะไรล่ะ นายไปถ่ายแค่หัวเขาหรือไง” จุนฮยองได้ฟังเสียงฮยอนซึงก็รู้สึกเลยว่าร่างบางกำลังมีเรื่องให้ไม่สบายใจจริงๆ
[ย๊า!
นายจะบ้าหรือไง]
“หึ แค่ล้อเล่นน่ะ ฉันไม่อยากให้นายเครียดไง”
[ช่วยฉันได้เยอะมากเลย ! นายเป็นห่วงฉันหรอ?]
“แล้ววันนี้มีเรื่องอะไรของนาย” คนที่อยู่ในสายของจุนฮยองพูดภาษาลมปากใส่โทรศัพท์
‘ไอ้คนปากแข็ง’
“ว่าไงฮยอนซึงนายหลับอีกหรือป่าวเนี่ย อย่าอึนใส่ฉันสิ”
[เอ่อ…พี่ดูจุนโดนเหล็กที่ตั้งเป็นเสาไฟเพิ่มแสงหล่นมาทับแขนข้างเดิมน่ะ]
“แล้วป็นอย่างไงบ้าง”
[ไม่คุยกับใคร กินข้าวก็กิน ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนเก่า
หมอบอกว่าพี่ดูจุนต้องพักเรื่องการถ่ายรูปไปอีกสักพักเพราะไปทับกับที่เดิมเลยมีการกระดูกหัก
ฉันไม่ชอบให้พี่ดูจุนเป็นอย่างนี้เลย]
“ฉันจะลองคุยให้”
[เขาก็คงไม่ฟังนายหรอกขนาดฉันกับพี่โยซอบยังไม่สนใจ
อะไรๆก็อยู่คนเดียวอย่างเดียว]
“นายไม่เชื่อฉันหรือไง
ถ้าดูจุนมันฟังฉัน นายต้องทำอะไรบางอย่างแลกเปลื่ยน แค่นี้นะ”
[ไอ้บ้านาย…]
จุนฮยองได้ยินแค่นั้นก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาและหยิบสร้อยคอที่มีแหวนสองวงใส่อยู่
วงแรกเป็นของมีร์เขาใส่ติดตัวไว้ตลอด และแหวนที่ฮยอนซึงให้ในวันเกิด
สักวันเขาคงต้องถอดแหวนของมีร์ออกและต้องมีแต่ของฮยอนซึงเพียงวงเดียวเท่านั้น
“จุนฮยอง” เจ้าของเสียงเล็กอ้อนน่ารักที่คุ้นเคยสวมกอดจุนฮยองจากด้านหลัง
“มีอะไร” จุนฮยองหันไปมองมีร์และแกะมือที่สวมกอดนั้นอยู่ออก
“ฉันกอดนายไม่ได้หรือไง”
“หึ” จุนฮยองหัวเราะในลำคอและเดินเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียง
“แม่ตื่นแล้วหรอ” แม่จุนฮยองพยักหน้ารับโดยที่ไม่มองหน้าของจุนฮยอง
“แม่เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้วน่ะ
จุนฮยองแม่ขอไรลูกหน่อยได้ไหม” แม่จุนฮยองจับมือจุนฮยองขึ้นมาประกบกับมือตัวเอง
“อย่าทะเลาะกับดงอุนเรื่องพวกนี้อีก
ขอร้องได้ไหมลูก แม่ไม่อยากให้ลูกของแม่ทะเลาะกัน” น้ำตาเริ่มไหลออกจากตามารดา
“แม่อย่าร้องไห้สิ
เดี๋ยวเจ็บหัวใจอีก ถ้าเป็นคราวนี้ผมเป็นคนผิดเต็มๆเลยนะ” แม่จุนฮยองยิ้มออกมาและลูบหน้าจุนฮยองแต่จุนฮยองหลบนิดหน่อยเพราะเขาไม่ชินกับการทำอย่างนี้
“ลูกห้ามทำตัวนอกใจกับฮยอนซึงนะ
อย่าทำให้เขาเสียใจแม่รู้สึกชอบฮยอนซึงมากกว่าแฟนคนอื่นๆของลูกอีกนะ”
“แล้วทำไมแม่ถึงชอบขนาดนั้น”
“เขาเป็นคนน่ารัก นิสัยดีรอยยิ้มหวานรอยยิ้มที่แม่อยากจะเห็นทุกครั้ง
อย่าทำตัวเจ้าชู้กับฮยอนซึงนะแม่อยากให้ลูกรักแบบอย่างที่ลูกเคยทำ” จุนฮยองยิ้มมุมปากออกมาเพราะว่า เขาชอบอย่างนั้นเหมือนกัน เขาชอบรอยยิ้มหวานของฮยอนซึง
อยากจะเห็นทุกวัน อยากจะเถียงทุกครั้ง และอยากจะสัมผัสอีกครั้ง…
ครืน.. โทรศัพท์เครื่องหรูของจุนฮยองสั่นเตือนเมื่อมีข้อความเข้า
‘นายรีบตัดสายทำไมเนี่ย ฉันจะขอคุยกับแม่นายสักหน่อย
ฝากบอกแม่นายด้วยนะว่า เดี๋ยวฉันจะเข้าไปหาและจะทำกับข้าวไปให้ด้วย
คิดถึงแม่นายด้วย ไม่ใช่นายนะ ไอ้คนบ้าชอบตัดสายก่อน’ จุนฮยองยิ้มเมื่อเห็นข้อความจากคนสวยที่ส่งมาให้
“ยิ้มอะไรลูก ใครส่งข้อความมา?”
“ฮยอนซึงบอกพรุ่งนี้จะมาเยื่ยมแม่น่ะ
เดี๋ยวดงอุนก็มางั้นให้มีร์อยู่เป็นเพื่อนแม่ไปก่อนแล้วนะ”
“โอเค ชอบยิ้มมุมปากจังนะใครเห็นใจก็ละลายหมดระวังหนูฮยอนซึงหวงมากๆนะ ฮ่าๆ..ว่าแต่มีร์อยู่ไหน”
“อยู่ตรงระเบียงมั้งเดี๋ยวผมไปตามให้” จุนฮยองคว้ากระเป๋าแล้วเดินไปตรงระเบียง
คนตัวเล็กอย่างมีร์กระชากจุนฮยองเข้ามาประกบกับริมฝีปากเล็กของเขา ….จุนฮยองไม่โต้ตอบอะไรทั้งสิ้นได้แต่ยืนมองนิ่งๆ
----------------------------------------------------------------------------------------
“พี่ดูจุนซึงเข้าไปนะ” ฮยอนซึงเปิดประตูช้าๆ
และเดินเข้าไปในห้อง ดูจุนนอนดูทีวีอยู่บนที่นอนหน้าตาของเขาดูเหนื่อย
“พี่หิวไรไหม? ซึงจะทำให้กิน”
“โยนอนหรือยัง”
“นอนแล้วน่ะ พี่ดูจุน….”
“พรุ่งนี้พี่อยากไปหาจีน่า” ดูจุนพูดชื่อนี้ออกมาทำเอาฮยอนซึง
งง เขาเพิ่งจะพบกับนักร้องคนนี้มันมีเรื่องเกี่ยวข้องอะไรกัน ?
ดูจุนไม่ได้สนใจฮยอนซึงและเดินออกจากห้องเพื่อที่จะเข้าไปในห้องของฮยอนซึง
ดูจุนมองไปยังคนตัวเล็กที่หดตัวอยู่ในผ้าห่มอย่างหนาว
ดูจุนเดินเข้าไปนอนและสวมกอดคนตัวเล็ก
“ฮยอนซึงอย่าเบียดพี่สิ...ดะ..ดูจุน” โยซอบหันหน้าไปหาคนที่สวมกอดอยู่อย่างตกใจ
“ดูจุนขอโทษนะโย เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ มันเป็นอดีต โยอย่าคิดมากนะ”
ดูจุนเอาหน้าซุกไปยังซอกคอของโยซอบ
น้ำตาใสเริ่มออกมาจากตาของโยซอบเยอะขึ้นเรื่อยๆ
“ฮือๆ ฮือ...” ดูจุนจับโยซอบหันหน้ามาประชันกับหน้าของเขา
และกดจูบลงที่หน้าผาก ที่เป็นการบงบอกว่าความรักที่มอบให้นั้นเป็นความซื่อสัตย์
ฮยอนซึงที่ยืนแอบฟังอยู่ของนอกก็แอบยิ้มเบาๆ
เขาไม่รู้ว่าดูจุนกับโยซอบมีปัญหาอะไรกัน แต่ทุกอย่างตอนนี้ก็คงจะลงตัวแล้วสินะ…
ติ๊งหน่อง
..ติ๊งหน่อง
เสียงกดออดสองครั้งทำให้ฮยอนซึงแปลกใจ
เวลานี้มันก็เกือบจะเที่ยงคืนอยู่แล้วใครจะมาได้นะ
“ใครฮะ?....” ฮยอนซึงเปิดประตูออก
เมื่อเห็นหน้าร่างสูงคนเดิมที่ไม่เคยมาเวลานี้ก็ทำให้ประหลาดใจ
“เอ่อ…นายมีไรหรอ?” จุนฮยองไม่ได้ตอบอะไรก็ดึงฮยอนซึงไปแต่ฮยอนซึงรั้งตัวเองไว้ก่อน
“อะไรของเนี่ย อะไรๆก็ลากไปอย่างเดียว ไม่ตอบอะไรฉันสักนิดเลย”
“ไปกับฉันหน่อย”
“เอ่อ..ไปไหน” จุนฮยองเริ่มขมวดคิ้ว “เอ่อ..ฉันไปเอาโทรศัพท์ก่อน”
พอหลังจากที่เอาโทรศัพท์เสร็จฮยอนซึงก็เดินตามร่างสูงมาอย่างเงียบๆ
ฮยอนซึงไม่อยากถามไรมากถามทีไรนะ จุนฮยองจะส่งสายตาพิฆาตมาให้เขาตลอดเวลาเลย
“นายพาฉันมาที่ห้องนายทำไมหรอ”
ฮยอนซึงหยุดถามจุนฮยองอยู่หน้าห้อง
“เอานายมาปล้ำมั้ง เข้ามา”
“โรคจิต ฉันไม่เข้าหรอก”
“จะเข้ามาไหม?” สุดท้ายเข้าก็แพ้สายตาของจุนฮยองอยู่ดี
สายตาที่คมและน่ากลัวและน่าหลงใหล
“ห้องนายก็สะอาดตลอดเลยนะ ให้แม่บ้านมาทำหรอ” ฮยอนซึงเดินตามจุนฮยองเข้ามาในห้องนอนพร้อมมองดูไปรอบๆที่เป็นห้องสะอาดและมีระเบียบไม่แตกต่างจากห้องของเขาเลย
“ฉันไม่ค่อยชอบให้คนนอกมาทำอะไรในห้องฉันน่ะ”
“แสดงว่านายเป็นรักสะอาด” ฮยอนซึงเดินไปตรงตู้หนังสือที่อยู่ตรงทีวีปลายเตียง
“นายเข้ามาในห้องนอนฉันไม่กลัวหรือไง..หืม?” จุนฮยองเดินเข้ามากระซิบใกล้ๆหูของฮยอนซึงทำเอาฮยอนซึงขนลุกและหันไปผลักจุนฮยองออก
“บ้า นายอย่ามาทะลึ่งใส่ฉันนะ ฉันกลับห้องล่ะ” ฮยอนซึงกำลังจะเดินออกมาจากห้องนอน
แต่ไฟดันดับมืดวูบสนิทไม่มีแสงไฟจากตรงไหน ทำให้ฮยอนซึงกลัว
“จุนฮยองนายอยู่ไหนอ่ะ ! ฮือออนายอยู่ไหนอ่ะ” ฮยอนซึงคำหาจุนฮยองแต่ไม่เจอแถมจุนฮยองก็ไม่ตอบ..
“อยู่นี้ไง” จุนฮยองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟหน้าจอและส่องไปทางฮยอนซึง
“จุนฮยอง!” ฮยอนซึงดีใจเมื่อเห็นจุนฮยองวิ่งเข้าไปกระโดดกอดจุนฮยองอย่าแน่น
“นายอ่ะ ทำไมไม่ตอบฉัน ฉันกลัวความมืดนะ”
“โอ้ย แล้วนายจะกระโดดกอดฉันทำไมเนี่ยตัวก็หนัก”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวนายแกล้งไม่ตอบฉันอีก ฉันจะอยู่กับนายอย่างนี้จนไฟติดนั่นแหละ!”
“นี่ฮยอนซึงมันหนักนะ ผีไม่มาหลอกนายหรอก”
“ไอ้บ้า! พูดทำไมเนี่ย” ฮยอนซึงดิ้นๆและกอดจุนฮยองแน่นขึ้น
จนจุนฮยองเซๆนิดหน่อยเพราะเขาไม่ได้รับฮยอนซึงไว้
“นายอย่าดิ้นสิ ฉันจะล้ม…เฮ้ยๆ!!”
“เฮ้ยยยยยยย!”
‘ฟุบ!’
ทั้งสองร่างล้มลงไปยังเตียงนุ่มของจุนฮยอง
โดยที่ฮยอนซึงทับจุนฮยองอยู่
ฮยอนซึงกำลังจะลุกขึ้นออกเพราะฮยอนซึงรู้สึกว่าลมหายใจของเขากับจุนฮยองอยู่ใกล้เพียงนิดเดียว
“นายปล่อยฉันสิ” เมื่อจุนฮยองรู้ว่าฮยอนซึงจะลุกออกจากตัวเขา
เขาเลยกดตัวฮยอนซึงแน่น
“ไหนนายบอกฉันไงว่าจะอยู่กับฉันอย่างนี้จนกว่าไฟจะติด”
“เอ่อ..ฉัน” ฮยอนซึงมองเห็นตาของจุนฮยองตอนนี้หน้าของเขาทั้งสองใกล้กันจนเกินไป
ร่วมถึงริมปากและจมูกที่จะชนกันอยู่แล้ว
“นายมันใกล้ไปนะ”
“แล้วอย่างไง นายไม่อยากอยู่ห่างฉันไม่ใช่หรอ?”
“ไอ้บ้า…นายมันชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อยเลยอ่ะ”
“หึ ฉันจะทำอะไรนายดีล่ะมืดๆอย่างนี้..รู้สึกเบื่อๆ” ฮยอนซึงตาโตทันทีเมื่อจุนฮยองพูดคล้ายๆทะลึ่งๆออกมาเขาไม่รู้จุนฮยองหมายถึงอะไรแต่มันทำให้เขาเขินไปหมด..
“นายอย่าทำไรฉันนะ” ฮยอนซึงหยิกไปที่แขนของจุนฮยองแรงๆ
“โอ้ยฮยอนซึงนายหยิกฉันทำไมเนี่ย”
“หมั่นไส้นายไงชอบแกล้งฉัน ฉันแกล้งบ้าง แบร่” จุนฮยองเห็นลิ้นชมพูของฮยอนซึงแลบออกมาจากปาก
“หึ อยากลองดีใช่ไหม?ฮยอนซึง” จุนฮยองไม่สนใจอะไรทั้งนั้นและจูบที่ปากอมชมพูที่น่าดึงดูดใจของเขามาก
มันหวานยิ่งกว่าน้ำตาลอีก..
”อือ..จุนฮยองนายทำอะไรของนายเนี่ย” ฮยอนซึงหลุดออกจากปากของจุนฮยองได้ก็โวยวาย
“ทำโทษ นายหยิกฉันทำไม” ฮยอนซึงไม่ตอบอะไรและเบือนหน้าหนี
“ปากนายมันหวานซะมัด...” จุนฮยองพูดคำนี้ออกมาและเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดอย่างนี้ออกมาได้
ปากของฮยอนซึงมันหวานยิ่งกว่ามีร์อีก
ใจของฮยอนซึงเริ่มเต้นแรงจนจะทะลุออกมาจากหน้าอก
ตอนนี้ฮยอนซึงเชื่อว่าจุนฮยองได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นอย่างแน่นอน
“จุนฮยองฉันร้อน”
“นายร้อนหรือนายเขิน อากาศตอนนี้
อยู่ติดลบนะ” ฮยอนซึงตอบไม่ถูกแล้ว เขาได้แต่เอามือของตัวเองพัดหน้า
“ฮยอนซึง”
“อะ…อะไร”
“หันมามองฉันหน่อย”
“มีไรของนายเล่า”
“จะหันไม่หัน” ฮยอนซึงหันไปสบตากับจุนฮยอง
“นายห้ามให้ใครมายุ่งกับปากของนายนอกจากฉัน...” ฮยอนซึงรู้สึกอึ้งกับคำนี้มาก
เหมือนไม่ใช่จุนฮยองเพราะจุนฮยองไม่น่าจะพูดอย่างนี้นะ
เหมือนกับว่ายิ่งรู้จักกันมากเท่าไรยิ่งรู้ลึกของตัวตนมากเท่านั้น
“นายหมายความว่าไง…ตอนนี้มันไม่ใช่นายเลยจุนฮยอง”
“ฉันยังคงเป็นฉัน เมื่อฉันได้อะไรแล้วฉันไม่ต้องการให้ใครมาเอาของฉันไป นายคงเข้าใจว่าฉันหมายถึงอะไร” จุนฮยองจ้องมองตาของฮยอนซึง
ฮยอนซึงก็จ้องตาคมของจุนฮยองเหมือนกัน
“เอ่อ…นายต้องห้ามให้มีร์ยุ่งกับนายหรือถ้านายยุ่งกับมีร์
ไม่งั้นนายไม่เหลือแน่!”
“ทำอย่างเป็นเมียฉันแล้ว หึหึ”
“นายจะบ้าหรือไง
ทีนายยังพูดเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันได้เลยแล้วทำไมฉันจะพูดไม่ได้” ฮยอนซึงพยักหน้าโชว์เจ๋งให้จุนฮยองถึงแม้จะไม่เห็น
“นายจะเยอะไปแล้วนะ” จุนฮยองกระตุกยิ้มมุมปาก
“นายก็เยอะเหมือนกันนั้นแหละ ทำมาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของปากฉัน”
“หรือว่าจะเอาทั้งตัวเลยล่ะจะไม่ได้ไม่มีใครมายุ่งกับนาย”
“เฮ้ยไอ้บ้า นายอย่ามาทำหื่นกามกับฉันนะ”
“ฉันก็คงหื่นกับนายคนเดียวแหละมั้งฮ่าๆ นายรู้ตัวไหมว่าสวยมากน่ะ”
“ฉันไม่ชอบให้ใครบอกฉันว่าสวยยยย!!!!” แสงไฟสว่างขึ้นทำให้เห็นใบหน้าของทั้งสองคนที่มีเหงื่อไหลเยอะมาก
พอจุนฮยองไม่ได้รัดฮยอนซึงเหมือนเคยฮยอนซึงเลยเด่งตัวเองออกจากตัวจุนฮยองและเช็ดเหงื่อบนหน้าแล้วเป่าลมเอามือพัดใบหน้า
จุนฮยองก็ลุกตามขึ้นตามมาด้วยสีหน้านิ่งเหมือนเดิมเหมือนไม่ได้มีไรเกิดขึ้น
“ฉันกลับห้องก่อนนะ พี่ดูจุนเป็นห่วงแล้ว” ฮยอนซึงกำลังจะเดินไปแต่จุนฮยองจับข้อมือเล็กไว้ก่อน
“นายทำอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ” น้ำเสียงแบบเดิมนิ่งเย็นชา
เมื่อกี้..จุนฮยองคงแกล้งฮยอนซึงเล่นสินะ
“อือๆ ฉันทำราเม็งให้แล้วกันนะ”
“แต่ฉันออกมาไม่เจอนาย โดยแน่”
จุนฮยองหันหลังไปฮยอนซึงทำท่าจะต่อยจุนฮยองแต่จุนฮยองไม่เห็นหรอกเขาเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว
ฮยอนซึงยืนทำราเม็งไปแล้วก็คิดเรื่องที่เกิดขึ้น
ที่จุนฮยองพูดอย่างนั้นมันทำให้ฮยอนซึงรู้สึกดีใจ เหมือนจุนฮยองหวงเขา
แต่อย่างไงมันก็เหมือนมุมร้ายๆอยู่มุมนึงของจุนฮยอง จุนฮยองไม่ยอมพูดว่าเขาคบกับฮยอนซึง
มันทำให้ทุกอย่างไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไรเมื่อจุนฮยองทำให้เขาใจเต้นไหวมากเท่าไร
มันก็ทำให้เขาเริ่มรักจุนฮยองมากขึ้น
“จุนฮยอง…ฉันคงรักนายมากแล้วล่ะ” ฮยอนซึงยืนบ่นกับตัวเอง ยิ่งใกล้ชิดกับจุนฮยองมากเท่าไรเขาก็มีความสุขมากถึงแม้จุนฮยองจะเป็นคนเย็นชาไม่ค่อยยิ้มแต่บางครั้งฮยอนซึงก็แอบเห็นจุนฮยองยิ้มเพราะเขาเหมือนกัน
เขาชอบจุนฮยองยิ้มอยากจะเห็นแต่ไม่บ่อยเลยด้วยซ้ำที่จะเห็น
เรื่องมีร์เขาจะต้องไม่ให้มีร์มายุ่งกับจุนฮยองเป็นอันขาด
เพราะการที่เคยเป็นคนรักกันมาก่อนทุกอย่างมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมตอนไหนก็ได้
.
ร่างสูงล้างหน้าตัวเองแรงๆอย่างที่เคยทำเป็นประจำและกระตุกยิ้มมุมปากให้กับตัวเองในกระจกอย่างที่ไม่เคยทำเหมือนก่อน
เขามีความสุขที่แกล้งคนสวยให้หน้าแดงเป็นมะเขือเทศ
แต่อยู่ดีๆที่จุนฮยองพูดคำนั้นออกมาไปเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของริมฝีปากสวยของฮยอนซึง
เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เขาอยากจะครอบครองริมฝีปากนั้นเป็นของเขาคนเดียว
“หึ ฉันไม่พูด นายจะอึนงงกับสิ่งที่ฉันทำหรือเปล่า” จุนฮยองบ่นกับตัวเองเหมือนกับที่ฮยอนซึงทำเหมือนกัน
จุนฮยองอาบน้ำเสร็จก็เดินมากินราเม็งที่คนสวยทำให้อย่างเงียบๆโดยที่ไม่ทักฮยอนซึงที่นั่งดูทีวีอยู่
“นี่ จุนฮยองฉันกลับห้องแล้วนะ”
“วันนี้นอนกับฉันแล้วกัน”
“ไม่เอาอ่ะ” จุนฮยองลุกขึ้นและเดินไปหาฮยอนซึงที่ยืนอยู่
“นายจะไปขัดดูจุนกับแฟนมันทำไมล่ะหืม?”
จุนฮยองยีหัวฮยอนซึงและเดินเข้าไปในห้องนอนแต่ไม่ได้ปิดประตู
ฮยอนซึงเลยเดินตามไปเห็นจุนฮยองเดินลงนั่งกับโต๊ะทำงานและจับดินสอขึ้นมาเขียนตัวหนังสือลงสมุด
“นายแต่งเพลงหรอ?”
“อือ” ฮยอนซึงเดินเข้าไปใกล้ๆและมองกระดาษที่มีเนื้อเพลงเต็มไปหมด
“ฉันช่วยแต่งเอาม่ะ”
“หึ นายจะไปได้เรื่องอะไรเกิดเพลงฉันห่วยขึ้นมาทำไงล่ะ”
“นี่
นายอย่าคิดว่านายเก่งคนเดียวสิใครๆก็แต่งเพลงได้ทั้งนั้น”
“มันต้องใช้อารมณ์และความรู้สึกต่างหาก”
“แล้วตอนนี้นายมีความรู้สึกอย่างไง”
“ก็ปกติไง”
“ไหนนายบอกต้องใช้ความรู้สึกไง นายก็ต้องมีความสุขบ้างสิ”
“อืออออ” จุนฮยองแค่บิดขี้เกลียดและดึงร่างบางมานั่งตรงกลางระหว่างขาทั้งสองและเอาแขนข้างซ้ายโอบเอวฮยอนซึงอยู่
ทำให้ฮยอนซึงตะลึงกับสิ่งที่จุนฮยองทำและขนลุกเพราะทำไมต้องให้เขาต้องมานั่งตรงกลางระหว่างตรงนี้ด้วยและใจก็เริ่มเต้นไม่หยุด
“จะ….”
“นายจะช่วยฉันแต่งเพลงไม่ใช่หรอ” ร่างสูงกระซิบข้างๆหูของร่างบางทำเอาขนแขนตั้งไปหมด
“หึ ..หรือว่านายกลัวฉัน?” ร่างบางหันไปประชันหน้ากับร่างสูงแบบกับว่าตัวเองไม่ได้กลัวแต่เขาเขินต่างหาก
“ใครบอกว่าฉันกลัว!
เปล่าสักหน่อยเอามาสิฉันจะแต่งให้” ฮยอนซึงหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูและจุนฮยองก็เอ่ยพูดเบาๆข้างหู
*ท่อนนี้อยู่ท่อนที่สองนะค่ะ เปิดฟังเพลง Dream girlได้เลย
ความหมายมันตรงกับเนื้อเรื่องมากค่ะ
“แม้ว่าเพียงครู่เดียวก็เหมือนจะละลาย เธอร้อนแรงยิ่งกว่าเสียงพระอาทิตย์
กึม บัง งี รา โด นก ดึล กอด กา ทา นอน แท ยัง โบ อา ตือ
กอบ ดา
“กลิ่นหอมของเธอแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของฉันเหมือนกับยาพิษ
เรียกว่าเสพติดได้หรือเปล่านะ?”
นี ฮยัง กิ นึน ดก ชอ รอม อน มม เม พอ จยอ จุง ดุก อี รัน
เก อี รอน กอน กา
“หลีกหนีไม่ได้ ปฏิเสธไม่ได้”
พล ซอ นัล ซู ออบ เก คอ บู ฮัน ซู ออบ เก
“เหมือนว่าฉันจะถูกตรึงไว้กับเธอเสียแล้ว”
นอ เอ เก กา ชยอ บอ ริน กอด มัน กัด ทา
จุนฮยองกระซิบข้างหูของฮยอนซึง
ฮยอนซึงถึงกับกลืนน้ำลายเสียงดังออกมาจนจุนฮยองขำออกมา
“ฮ่าๆ กลืนน้ำลายเสียงดังไปไหมฮยอนซึง?”
“ฉันไม่แต่งกับนายแล้ว ฉันจะนอน” ฮยอนซึงจะลุกขึ้นแต่มือหนายังคงกอดรัดแน่น
“นายว่าเพลงนี้มันเหมาะกับนายไหม?”
“เอ่อ…...”
“หึหึ ฉันอยากแต่งเพลงนี้จบภายในคืนนี้” ฮยอนซึงมองไปที่เวลาของว่าจะตีหนึ่งแล้ว
“แต่นี่มันดึกแล้วนะ” ฮยอนซึงหันไปมองตาจุนฮยอง
แต่โดนสายตาเดิมกลัยมาทำร้ายเขาอีก
“ก็ได้ๆ แต่ฉันอยากรู้อ่ะว่าทำไมแม่นายถึงเข้าโรงบาล” จุนฮยองเงียบไปสักพักและเขียนเนื้อเพลงลงกระดาษอย่างไม่ได้ต้องคิดอะไร
“ฉันทะเลาะกับดงอุน”
“อ้าว! แล้วนายจะทะเลาะกับดงอุนทำไม”
“เรื่องนายนั่นแหละ”
“เรื่องฉัน? ฉันเกี่ยวไร?”
“ดงอุนมันชอบนาย”
“โห! จริงอ่ะ ฮ่าๆ นั้นฉันคบกับดงอุนดีกว่า” จุนฮยองทำสายตาอาฆาตใส่ฮยอนซึงอีกเหมือนเคยแต่ฮยอนซึงก็ทำหน้าล้อเลียนและกดโทรศัพท์จะโทรหาดงอุน
“เราเลิกกันนะจุนฮยองฉันชอบดงอุนมากกว่า”
“งั้นหรอ…งั้นฉันโทรหามีร์ให้มานอนกับฉันคืนนี้ไหมแล้วให้นายไปนอนกับดงอุนที่โรงบาล”
“ตาห้อยบ้า ชิ! ไม่หวงฉันหน่อยหรือไง”
“แล้วที่ฉันทะเลาะกับดงอุนมันยังไม่บ่งบอกอีกหรอ…” ร่างสูงพูดจบก็ไปประกบริมฝีปากอมชมพูของฮยอนซึงอีกครั้ง
จูบครั้งนี้เป็นจูบแสนอ่อนหวานที่ฮยอนซึงพร้อมใจที่จะตอบจูบนั้นด้วยเหมือนกัน
มันสื่อออกมาให้ฮยอนซึงได้รับรู้แล้วว่า จุนฮยองทั้งหวงเขา และต้องการเขามาก
และเขาก็ต้องการจุนฮยองเหมือนกัน
“นายรักฉันไหมฮยอนซึง” ร่างสูงถอดจูบออกมาเพื่อถามคำถามนี้
ฮยอนซึงก็อึนๆอยู่แต่เขาก็สามารถพูดคำนั้นออกมาเต็มปาก
“รักสิ ทำไมนายไม่พูดบ้างล่ะ”
“หึ” จุนฮยองไม่ตอบแต่กลับมอบจูบอันดูดดื่มให้กับฮยอนซึงอีกครั้ง
ฮยอนซึงสงสัยเพราะว่าตั้งแต่คบกันมาจุนฮยองไม่เคยบอกรักเลย
ไม่เคยทำอะไรที่ออกแนวเป็นแฟนกันให้คนอื่นได้เห็น
แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่จุนฮยองแสดงออกมาให้เห็นว่าเขาคือคนรักของจุนฮยอง ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาหนึ่งเดือนสั้นๆไม่นาน
มันทำให้เขาหลงรักจุนฮยองมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมและกลายจนรักแบบถอนตัวไม่ออกแล้ว..
--------------------------------------------------------------------------------------------
ดูจุนลุกขึ้นมาตอนเช้าก็ไม่พบว่าคนตัวเล็กนอนอยู่บนเตียง แต่ได้กลิ่นกับข้าวหอมแหวนชวนหน้ากินจนดูจุนต้องลุกออกไปดู..
“ที่รัก ทำไรแต่เช้าเลยเนี่ย” ดูจุนบิดขี้เกลียดและมองหน้าคนที่วิ่งเข้ามากอดไม่ชัดสักเท่าไรที่รู้ๆคนนั้นคือผู้หญิง
“ฉันก็ทำกับข้าวให้คุณกินไงที่รัก”
“จีน่า! คุณเข้ามาในห้องผมได้ไงเนี่ย คุณเอาโยไปไว้ไหน” ดูจุนผลักตัวจีน่าออก และเขย่าแรงๆอย่างโมโห
“ฉันไม่ได้ทำไรแฟนคุณสักหน่อย แฟนคุณเขาไปทำงานแล้ว
ทำไมฉันจะเข้าห้องคุณไม่ได้ล่ะฉันก็เคยเข้ามาในห้องนี้นะ” จีน่ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แบบใส่ความร้ายลงไป
“คุณต้องการอะไรจากผมห๊ะ ? คุณเลิกยุ่งกับผมได้แล้ว! ออกไปจากห้องผม”
จีน่ายังไม่ทันตอบก็มีเสียงคนเปิดประตูเข้ามา
จุนฮยองและฮยอนซึงมองจีน่าด้วยความตกใจ
ทำไมนักร้องชื่อดังถึงได้อยู่ในห้องของเขาได้จีน่ามีความสัมพันธ์อะไรกับดูจุน
และดูจุนก็เองก็งงกับฮยอนซึงเหมือนกันว่าเมื่อคืนน้องชายเขาไปไหนมา
“พี่ดูจุน…” ดูจุนยังคงไม่ตอบอะไรฮยอนซึง เพราะเขาต้องเคลียร์กับคนตรงหน้าก่อน
“เธอเป็นคนวางแผนในไฟหล่นมาทับโยซอบใช่ไหม!?” ดูจุนแสดงอารมณ์โมโหใส่จีน่าจนจีน่าหวาดกลัว
“พี่ดูจุนใจเย็น” ฮยอนซึงและจุนฮยองเดินไปล็อคดูจุนไว้ก่อน
“เธอตอบฉันมาสิจีน่า ! เธอใช่ไหม?” ดูจุนตะคอกใส่หน้าจีน่าอีกครั้งจนจีน่าทนไม่ไหวจนกรี๊ดออกมา
“อ้าย ! ฉันเองนี่แหละ ฉันรักนายรู้ไหมดูจุนฉันรักนายมาก
นายไม่คิดย้อนไปเมื่อวันวานของเราเลยวันที่เราเคยมีความสุขด้วยกัน
เพราะยังโยซอบที่เข้ามาเปลื่ยนชีวิตของเราสองคนไง!” จีน่าพูดจบก็เดินออกไปจากห้องและปล่อยให้ดูจุนอึ้งกับคำพูดเมื่อกี้
…ใช่ดูจุนกับจีน่ารักกันมาก่อนตอนเรียนมหาลัยแต่ฮยอนซึงไม่รู้
เมื่อเขาได้มาเจอกับโยซอบทำให้เขาเปลื่ยนทุกอย่างและรักกับโยซอบถึงทุกวันนี้
“พี่ดูจุนใจเย็นก่อนนะ มันเกิดอะไรขึ้น” ดูจุนกุ้มขมับตัวเองอย่างเครียด
แต่อย่างไงฮยอนซึงก็อยากจะรู้อยู่ดี
ครืน … โทรศัพท์เครื่องหรูสีขาวสั่นขึ้นและโชว์เบอร์แปลก
“จุนฮยองดูพี่ดูจุนหน่อยนะ… ฮัลโหลสวัสดีฮะ” และฮยอนซึงก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์นอกระเบียง
“ตกลงมันมีเรื่องไรว่ะ”
“สมัยตอนที่กูเรียนปีสองกูคบกับจีน่า โดยที่ไม่มีใครรู้รวมถึงฮยอนซึงด้วย”
“ตอนนั้นจีน่าเริ่มเป็นเด็กฝึกหัดอยู่แล้วนิ”
“อือ ก็คบกันมาปีกว่าๆ แล้วกูมาเจอโยซอบร้องเพลง กูก็เริ่มชอบและจีบโยซอบ
จนกูตัดสินใจเลิกกับจีน่าและให้เขามีอนาคตที่ดีกว่านี้ กูก็มีเหตุผลที่เลิกกับจีน่านะ
แต่ตอนนี้กูไม่ได้คิดอะไรกับจีน่าแล้ว แต่กูแค่แค้นที่เขาทำแรงเกินไปและทำให้แขนกูเป็นอย่างนี้ด้วย” จุนฮยองตบบ่าดูจุนเบาๆ
“พี่คบโดยที่ไม่บอกซึงหรอ ?” ฮยอนซึงเดินเข้ามาด้วยท่าทางอึนๆเพราะว่าเขาไม่รู้ตลอดปีกว่า
“ก็จีน่าไม่ให้บอก ตอนนั้นเขาเป็นเด็กฝึกหัดอยู่”
“อย่างไงก็ต้องห้ามมีแฟนเป็นอันขาดเพราะเรื่องการเป็นนักร้องสำคัญที่สุด”
จุนฮยองเลยเสริมให้ความเข้าใจกับฮยอนซึง
“พี่เห็นซึงโง่มากใช่ไหมเนี่ย”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะซึง พี่ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกเรื่องมันก็นานมาแล้ว แต่สิ่งที่เขาทำมันแรงไปไหม”
“แรงมากที่สุด ยิ่งเขามาทำร้ายโยซอบมันยิ่งแรงมาก จุนฮยองถ้ากูจะให้นักร้องค่ายมึงมาขอโทษมันจะได้ไหม”
“ทำไมถามอย่างนั้นว่ะ”
“กูก็กลัวว่านักร้องค่ายมึงจะถูกทุกอย่างไง”
“หึ
อือเดี๋ยวจะให้มาขอโทษแต่จะมาหรือเปล่าไม่รู้นะ ขออย่าให้เป็นเรื่องใหญ่ก็พอ”
“อือ วันนี้ซึงมีงานหรือเปล่า”
“มีแต่เป็นพรุ่งนี้น่ะ ซึงขอเลื่อนไปพอดีกล้องซึงตกเลนส์แตกยังไม่ได้เปลื่ยนเลย”
ดูจุนพยักหน้าอย่างเข้าใจและเขาก็คิดอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้
ทำไมฮยอนซึงถึงใส่ชุดนอนเดินเข้าห้องมาแบบนี้แล้วเขาไปไหนมา
“เดี๋ยว เมื่อคืนซึงไปไหนมา” จุนฮยองและฮยอนซึงเบือนหน้ามองไปทางอื่น
เอาไงดีเนี่ย..เหมือนเด็กหนีพ่อเที่ยวเลย TT
“อยู่กับฉัน” ดูจุนถึงกับตะลึงเมื่อจุนฮยองบอกว่าฮยอนซึงไปนอนกับจุนฮยองมาดูจุนเริ่มโวยวายแล้ว..
“เฮ้ย! ไปนอนห้องจุนฮยองได้ไงฮยอนซึง”
“เอ่อ..ซึงไปอาบน้ำก่อนนะ” ฮยอนซึงรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างเร็วเพื่อที่จะไม่ตอบคำถามนี้ของดูจุน
เขาตอบไม่ถูกเขาเขินไปหมดเพราะตื่นมาจุนฮยองกับเขานอนกอดกับเขากลม…แต่ฮยอนซึงไม่รู้ว่ามันไม่ใช่คืนแรกสำหรับเขามันเป็นคืนที่สอง
ครั้งแรกแรกจุนฮยองรีบออกมาก่อนเลยทำให้ฮยอนซึงไม่รู้
แต่ครั้งนี้ฮยอนซึงรับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของจุนฮยองเขาก็กอดตอบจุนฮยองแน่นเหมือนกัน
“มึงทำไรน้องกูหรือเปล่า”
“หึ ทำ...” จุนฮยองพูดอย่างชิลๆและเปิดทีวีดูอย่างไม่เครียดเลยสักนิดแต่ดูจุนเริ่มเครียด..
“เฮ้ยไอ้จุนฮยอง มึงแน่ใจนักหรือไงว่าจะไม่ทำให้น้องกูเสียใจอ่ะมาทำอะไรน้องกูได้ไงเนี่ย!”
“มึงจะโวยวายทำไมเนี่ย กูให้ฮยอนซึงมาช่วยทำงาน ไม่ได้ทำอะไร คิดไรว่ะ”
“กูก็เป็นห่วงน้องกูนิหว่า
ถ้าจะเอาน้องกูไปนอนบอกกูหน่อยก็ได้”
“แล้วใครแม่งซึมเรื่องแขนจนไม่คุยกับใครเลยว่ะ” จุนฮยองพูดและตายังคงมองทีวีอยู่
“เออๆ วันหลังน่ะบอกกูด้วย และห้ามทำไรไม่ดีไม่ร้ายน้องกูนะ”
“แล้วมึงเคยทำอะไรโยซอบยัง”
“เฮ้ยๆ…ถามอะไรว่ะ” จุนฮยองกระตุกยิ้มมุมปาก
“ว่าไง มันต้องมีบ้าง?”
“ไม่มีเว้ย กูไม่เก้าก่ายเขาถึงขนาดนั้น มึงก็ห้ามเก้าก่ายฮยอนซึงเหมือนกัน”
“สั่งเยอะจริงว่ะ” จุนฮยองขำสีหน้าของเพื่อนที่ดูซีเรียสมาก
“มึงจะทำให้น้องกูเสียใจหรือเปล่า”
“เฮ้ย..มึงเป็นพี่ฮยอนซึงหรือเป็นพ่อกันเนี่ย?”
“เป็นทั้งสองอย่าง” ดูจุนยังคงรอคำตอบจากจุนฮยอง
เพราะจุนฮยองดูเหมือนจะไม่มีอะไรจะตอบ
“มึงรอดูต่อไปเถอะตอนนี้กูเหมือนมีคนจับตามองกูทั่วโลกแล้วเนี่ย
เดี๋ยวแม่ฉันก็สั่งไอ้ดงอุนก็สั่งมาเจอมึงสั่งฉัน มึงไม่กลัวฮยอนซึงทำกูเสียใจบ้างไงว่ะ”
“น้องกูมันจะทำให้มึงเสียใจได้ไงว่ะ
ไอ้แบดบอยเพื่อนรักกูเป็นเพื่อนมึงไม่ถึงปีแต่โครตรู้เลยว่ะ” เวลาที่เลิกงานเสร็จ จะมีงานสังสรรค์กันตลอด
ทำให้ดูจุนเห็นทุกสภาพของจุนฮยองมาหมดแล้ว
“หึ แล้วมึงเห็นกูเจ้าชู้หรือเปล่าช่วงนี้”
“ไม่ มึงมันยุ่งกับการแต่งเพลงตลอด ไปกินสักหน่อยไหมว่ะ ฮ่าๆ”
“มึงชวนกูเองนะ ฮ่าๆ” ทั้งสองคนหัวเราะกันอย่างชอบใจเพราะเรื่องดื่มๆจุนฮยองตัวดีเลยล่ะเขาชอบการดื่มตลอด
มันก็น่าจะดื่มได้แล้วเพราะเขาห่างหายมากพอ
“พี่ดูจุน! ซึงจะฟ้องพี่โยซอบ” ดูจุนถึงกลับกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
“อะไรว่ะกลัวแฟนหรือไงว่ะดูจุน” จุนฮยองยักคิ้วล้อเลียนดูจุน
จุนฮยองรู้อยู่แล้วว่าดูจุนน่ะแคร์ความรู้สึกโยซอบมากแค่ไหนเวลาจุนฮยองชวนไปดื่มดูจุนก็มักจะพูดคำเดิมว่า
‘แฟนฉันไม่ให้ไปว่ะ พวกนายกินกันไปเลย’
“กลัวทั้งแฟนทั้งน้องนั่นแหละ -.-“
“แขนก็ยังหายไม่ดีนะ”
“นั่นพี่มีเรื่องไรจะฟ้องซึง ไอ้จุนฮยองมันชวนพี่นะ” จุนฮยองถึงกับทำตาโตมือใหญ่หยิบหมอนที่วางไว้ปาไปที่ร่างใหญ่ที่กำลังพูดแก้ตัวกับน้องชาย
“อ่าว ใส่ร้ายกู”
“ ฮ่าๆ พี่นั่นแหละชวนจุนฮยอง”
“เดี๋ยวนี้ปกป้องแฟนอ่อ มีแฟนแล้วลืมพี่เออจำไว้” ฮยอนซึงเริ่มร้อนที่หน้าอีกแล้ว
ดูจุนพูดว่าปกป้องแฟน..แสดงว่าดูจุนยอมรับจุนฮยองแล้วสินะ ทำให้ฮยอนซึงดีใจลึกๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย พี่ยังไม่หายดีเลยนะ เดี๋ยวซึงจะออกไปข้างนอก จุนฮยองนายไปกับฉันหน่อยสิ” จุนฮยองพยักหน้ารับและเขากะว่าจะเลยไปรับแม่ของเขาด้วย
“พี่ดูจุนอยากกินไรไหม?”
“เอาอะไรมาก็ได้ รีบไปรีบกลับน่ะ”
“ซึงไปกับจุนฮยองนะไม่ได้ไปคนเดียวจะเป็นห่วงทำไม”
“อย่างไงก็เป็นห่วงอยู่ดี จุนฮยองมันตัวอันตราย”
“อ่าวมึงพูดดีๆไม่เป็นหรือไงว่ะ หึเสียใจว่ะน้องมึงเป็นของกูล่ะคงปล่อยไม่ได้หรอก
ใช่ไหมฮยอนซึง” จุนฮยองเดินไปโอบเอวบางของฮยอนซึงและกระซิบข้างหูทำเอาดูจุนเริ่มไม่เชื่อล่ะว่าเมื่อคืนมีไรเกิดขึ้น
แต่ดูจุนถามเท่าไรฮยอนซึงก็ตอบแบบเดิมว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่หรอก….เมื่อคืนทั้งสองมอบจูบแสนหวานให้กันอยู่
BEAST♥BEAUTY
- พิมตกคำใดขออภัยด้วยนะคะ :)
:) Shalunla
ความคิดเห็น