คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 (แก้ไข)
Chapter
2 ♥
ฮยอนซึงเดินกระแทกเท้าขึ้นรถเมย์อย่างหงุดหงิดใจ
แต่ทำไมเขาต้องเขาหงุดหงิดกับผู้ชายคนนั้นขนาดนี้เนี่ย! ฮยอนซึงได้มองออกไปนอกหน้าต่างที่มีหิมะตกไม่ค่อยหนักมากแล้วมันชวนให้สร้างเรื่องโรแมนติกมากที่สุดแต่ท้องฟ้าก็เริ่มมืดๆลงเรื่อยๆ
และรถเมย์ก็ได้หยุดจอดตรงซอยคอนโดของเขา เขาได้ย้ายมาอยู่คอนโดนี้ก็เดือนหนึ่งแล้วกะว่าทำงานเก็บตังสักหน่อยก็จะซื้อบ้านหลังใหญ่ๆอยู่กันกับพี่ชายของเขา
พอเดินมาเรื่อยๆฮยอนซึงรู้สึกว่าเหมือนมีคนตามหลังเขามา
แต่หันหลังไปดูก็ไม่เห็นมีใครเลยสักนิด..แต่เขาก็ยังระแวงอยู่ดี ฮยอนซึงเริ่มเร่งเท้าของตัวเองให้ไว้ที่สุด…
พรึ่บ !
“มีไรส่งมาให้หมด...” โจรหน้าหื่นทำให้ร่างบางกลัวจนตัวสั่น
“ฉันไม่มีไรจะให้แกหรอกไอ้โรคจิต!” ร่างบางตะคอกใส่หน้าโจรจนโจรหมั่นไส้
“หึ ! สวยดีนี่เป็นเมียพี่ไหมจ๊ะ?” โจรโรคจิตหัวเราะอย่างชอบใจ
ร่างสูงที่เดินลั้นลาอย่างมีความสุขจนลืมเรื่องของเมื่อเย็นที่ร้านเค้กไปสนิท
เขาเห็นผู้ชายสองคนกำลังทำอะไรแปลกๆกันอยู่และเหมือนอีกฝ่ายกำลังคัดคืนและแย่งของกันอยู่
“เอาของฉันคืนมา ฉันจะแจ้งตำรวจ!” ทันใดนั้นโจรก็กระชากกระเป๋ามาเต็มแรง
และวิ่งออกมาอย่างเร็วแต่โจรยังวิ่งไม่ถึงไหนร่างสูงที่หลบอยู่มุมมืดก็กระชากตัวโจรเข้ามาต่อยเต็มแรง
“อ๊าก!”
“ขอเอาของคืน ฉันเจ้าหน้าที่ตำรวจ” โจรไม่พูดอะไรและวางกระเป๋าเป้ทิ้งไว้และวิ่งออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงเดินไปถือกระเป๋านั้นขึ้นมา แล้วเดินตรงไปยังร่างบางที่มองอย่างสงสัย ใช่..เขาสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นคือใคร แต่ร่างสูงรู้อยู่แล้วล่ะว่าเจ้าของกระเป๋าใบนี้เป็นของร่างบางคนหัวแดงที่หาว่าเขาเป็นขโมย
“เป็นไงโดนขโมยจริงๆแล้วเป็นไงล่ะ”
ร่างสูงยื่นกระเป๋าให้กับร่างบาง ร่างบางก็กระชากกลับมาเพราะไม่พอใจที่เห็นหน้าร่างสูงจอมขี้ขโมยคนเดิม
“เมื่อตอนเย็นฉันก็โดนนายขโมยเหมือนกันนั้นแหละ”
ร่างสูงส่ายหัวให้กับร่างบางเบาๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้ร่างบางกว่าเดิมทำให้ร่างบางรู้สึกร้อนๆ
“นะ..นาย ถะ..ถอยห่างออกไปเลยนะ” ร่างบางเดินถอยหลังมาหน่อยๆจนไปสะดุดกับก้อนหิน
ฟึบ !
“เฮ้ย!” ร่างสูงรีบเข้าไปคว้าเอวของร่างบางมาอย่างเร็วทำให้ตัวไม่ล้มลงไป
แต่หน้าของทั้งสองดันใกล้กันกว่าเดิม
พอได้สติร่างบางก็ดันตัวร่างสูงออกอย่างเร็วและรีบเดินไปยังไปยังคอนโดของตัวเอง
“นี่! นาย นายลืมเค้ก” ร่างสูงตะโกนบอกว่าเขาลืมของอีกแล้ว ฮยอนซึงได้ยินคำนั้นทำให้ฮยอนซึงไม่อยากเดินย้อนกลับไปเอา
ทำไงได้ล่ะเค้กนั้นของพี่ชายตัวเอง
ฮยอนซึงรีบวิ่งไปเอาของมาอย่างเร็วและวิ่งตรงไปที่คอนโดของตัวเอง
พอเข้าลิฟท์ก็รู้สึกว่าใจเต้นแรง นานแล้วนะที่ไม่เคยเป็นแบบนี้..หรือกำลังจะให้ความสนใจกับใครบางคนที่ไม่รู้จัก
.
.
.
“โยครับวันนี้สอนไปเป็นไงบ้างเจ็บคออีกหรือเปล่า?”
ดูจุนถามด้วยความเป็นห่วงเพราะโยซอบเป็นครูสอนร้องเพลงทำให้คนตัวเล็กอย่างโยซอบเกิดอาการเจ็บคอบ่อยๆ
แต่อย่างไงโยซอบก็ยังร้องเพลงเพราะเหมือนเดิมและทำให้ดูจุนนั้นหลงเสียงร้องเพลงของโยซอบเป็นอย่างดี
“อ่อไม่แล้วล่ะดูจุนโยสบายดีน่า^^”
“แน่ใจนะ? ไม่ใช่ไปขึ้นเสียงสูง3ชั้นเหมือนกับไอยูอีกล่ะ” ดูจุนแกล้งโยซอบเล่นเพราะโยซอบเคยมาทำเสียงสูง3ชั้นให้ฟังแต่มันก็เพี้ยนจนนึกถึงวันนั้นก็ยังขำ
“อ่ะ! นี่แหนะดูจุนอาแกล้งเค้าอีกแล้วนะ”
คนตัวเล็กก็ตีแขนดูจุน เพราะวันนั้นเป็นวันที่เขาอายมาก
‘ฟอด !’
ดูจุนแอบขโมยหอมแก้มป่องของโยซอบ แก้มมันหน้าหอมจะตายแถมนิ่มอีกอยากจะหอมทุกเช้าเย็นเลย
“หือ ขโมยหอมแก้มเค้าอีกแล้วนะดูจุน” หน้าของโยซอบตอนนี้ออกเป็นสีชมพูอ่อนๆเพราะเขินอาย
ถึงดูจุนจะทำอย่างนี้บ่อยก็เถอะ
“ก็เค้าอยากหอมแก้มโยตอนเวลาเลยนิ” พูดเสร็จดูจุนก็ยกคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆมานั่งบนตักและโอบเอว
“ดูจุน”
“หืม?”
“ไม่โทรตามฮยอนซึงหน่อยหรอมันทุ่มครึ่งแล้วนะ”
“เออนั้นสิ เค้าโทรไปตอนทุ่มนึงแล้วนะโย
แต่ไม่รับ”
“โทรใหม่สิ”
ดูจุนกำลังจะกดโทรศัพท์โทรหาน้องชายของตัวเองที่ยังไม่กลับบ้าน
แต่ยังไม่ทันโทรออกประตูห้องก็เปิดออกอย่างแรงและปิดด้วยเสียงค่อนข้างดัง ทำให้สองร่างที่นั่งอยู่ด้วยกันต้องลุกขึ้นไปดูอาการของฮยอนซึงที่ดูเหมือนอารมณ์เสียแต่หน้าของฮยอนซึงไม่เหมือนคนโกธรแต่หน้าเขาตอนนี้ดูเซ็งๆเป็นอย่างมาก
“ฮยอนซึงเป็นไรหรือป่าว” โยซอบพาฮยอนซึงมานั่งตรงโซฟาแล้วถามอย่างเป็นห่วง
“นั้นสิพี่โทรไปทำไมไม่รับพี่เป็นห่วงนะรู้ไหม”
“เอ่อ…ซึงขอโทษพี่ดูจุนกับพี่โยซอบด้วยนะที่ไม่ได้รับสายพอดีเกิดอะไรขึ้นนิดหน่อย”
“เกิดไรขึ้น?” ดูจุนโยซอบเดินมานั่งทั้งสองฝั่งของฮยอนซึงและเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ให้ทั้งสองคนฟัง
“แล้วซึงเป็นอะไรหรือเปล่ามันทำอะไรซึงไหม?” ดูจุนตรวจสอบร่างกายของฮยอนซึงก็ดูเหมือนว่าไม่ได้เป็นไรสักนิดเลย
“อ่อซึงไม่เป็นไรหรอกฮะ พอดีมีคนมาช่วยไว้”
“ใคร?” ดูจุนถามและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ซึงไม่แน่ใจสักเท่าไรนะพี่ดูจุน
เขาเป็นคนของพี่ฮีชอลอ่ะ” ฮยอนซึงก็ยังคิดว่าผู้ชายคนนั้นต้องเป็นแฟนของพี่ฮีชอลแน่ๆเพราะเขาสองคนดูกะนุ่งกะนิ่งกันดี
“ห๊ะ? ฮ่าๆ
เจ๊มีแฟนแล้วหรอเนี่ยไม่อยากจะเชื่อ ฮ่าๆ”
ดูจุนหัวเราะชอบใจที่ฮีชอลมีแฟนแล้วเพราะปกติฮีชอลจะยืนยันว่ายังไม่อยากมีแฟน
“อ่า ~ ซึงก็ไม่แน่ใจ
พี่ดูจุนก็ไปขำพี่ฮีชอลเขา เขาออกสวยใครๆก็ชอบพี่ฮีชอลได้ทั้งนั้นแหละ กินเค้กกันเลยนะเดี๋ยวซึงไปอาบน้ำก่อนนะ”
“ซึง นั้นเอาเงินพี่ไปนะ” โยซอบกำลังจะหยิบกระเป๋าตังมาแต่ฮยอนซึงพูดดักไว้ก่อน
“ไม่ต้องหรอกฮะพี่โย มื้อนี้ซึงเลี้ยงฮะ”
ฮยอนซึงไม่รอคำพูดของโยซอบเลยเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปทันทีและไม่ได้พูดอีกเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้กับดูจุนฟัง
เพราะไม่งั้นยาว และคอนโดที่ฮยอนซึงอยู่นั้นมีสองห้องและอีกหนึ่งห้องครัวถือว่าห้องนี้ใหญ่จริงๆเหมือนกับอยู่ในบ้าน
“เออ ห้องฉันอยู่ 807 ชั้น 8 …โอเคๆ”
“ใครโทรมาหรอดูจุน” โยซอบที่นั่งกินเค้กแสนอร่อยถามขึ้นเพราะดูจุนบอกเบอร์ห้องด้วย
“อ่อเพื่อนที่เป็นโปรดิวเซอร์น่ะทำงานให้กับบริษัทเดียวกันนี่แหละ
พอดีดูจุนไปถ่ายรูปเก็บเบื้องหลังของนักร้องก็เจอกันบ่อยเลยสนิทกัน”
“อ๋อนึกว่าแอบนัดกิ๊กมาหาซะอีก” โยซอบทำหน้างอนๆใส่ดูจุน จนดูจุนหมั่นเคี้ยวแล้วหยิกที่แก้มป่องๆของ
คนตัวเล็กเบาๆ
“ชอบยุ่งกับแก้มโยจริงๆเลยนะดูจุน”
“ชอบอ่ะน่ารักมาก ที่รักป้อนเขาหน่อยสิ”
โยซอบก็หน้าร้อนเพราะความเขิน ดูจุนเป็นผู้ชายที่โรแมนติกนะ ชอบทำอะไรหวานๆใส่เขาอยู่เรื่อย
ฮยอนซึงเดินออกมาจากห้องน้พด้วยเสื้อผ้าที่ใส่แล้วเรียบร้อย
เดินมานั่งที่ปลายเตียงและเช็ดผม ทำให้กลับไปคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
ที่จุนฮยองเอาหน้ามาใกล้ๆเขา …
“โอ้ย จางฮยอนซึงคิดไรเนี่ย ไปกินเค้กกับพี่โยซอบผ่อนคลายดีกว่า” พอฮยอนซึงเดินออกมาจากห้องโยซอบก็ควักมือเรียกให้มากินเค้กด้วยกัน…แล้วเสียงกดออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ดูจุนเลยเดินออกมาเปิดประตูให้กับแขกที่เขาเชิญมา
“โหฉันมารบกวนนายหรือป่าวเนี่ย”
“เฮ้ยไม่หรอกน่า ฮ่าๆเข้ามาก่อนฉันอยู่กับน้องและก็แฟน”
“อือหืออยู่กับแฟน ไหนว่ะ” ดูจุนเปิดทางให้จุนฮยองได้มองแฟนของเขา
แต่จังหวะเดียวกันนั้นโยซอบได้เดินไปเอาน้ำในครัวทำให้จุนฮยองมองไปเจอฮยอนซึงที่นั่งกินเค้กอยู่
“พี่ดูจุนใครมาหรอ”
ฮยอนซึงถามพร้อมกำลังตักเค้กเขาปากและหันไปมองแขกที่มาหาที่ห้อง ทำให้ฮยอนซึงค้างไปพักนึงแล้วทำช้อนตก และวิ่งเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว
หมอนี่รู้จักกับพี่ดูจุนหรอ!
“เป็นอะไรว่ะนั้น…” ดูจุนพูดเบาๆเขาเห็นว่าน้องเขาทำตัวแปลกๆอีกแล้ว
“เฮ้ยเข้ามานั่งดูบอลกันดีกว่าจุนฮยอง” ดูจุนกับเดินจุนฮยองไปนั่งที่โซฟา
“หัวแดงนั่นแฟนนายหรอ?”
“ป่าวนิไม่ใช่แฟนฉัน..นั่นไงแฟนฉัน” โยซอบเดินออกมาจากห้องครัวพอดีแล้วยิ้มให้กับเพื่อนของดูจุน
“สวัสดี ^^” โยซอบยิ้มทักทายจุนฮยองและเดินไปนั่งข้างดูจุนแล้วกินเค้กต่อ
“นี่จุนฮยองนะโยที่บอกว่าทำงานบริษัทเดียวกัน”
“อ่อยินดีที่ได้รู้จักฮะ ถ้าดูจุนไม่ตั้งใจทำงานนะถีบโลด!”
“โห โหดไปไหมโย”
“ได้ครับเดี๋ยวผมจะถีบให้คว่ำเลย
นายน่ะชอบถ่ายรูปมัว” ดูจุนหันไปมองหน้าจุนฮยองก็แยกเคี้ยวใส่นิดหน่อย แต่สไตล์จุนฮยองกลัวใครที่ไหนก็เลยยักคิ้วกลับให้ดูจุน
“นายน่ะเป็นเพื่อนใหม่ฉันอย่าเจ๋งหน่อยจุนฮยอง” จุนฮยองหัวเราะในลำคอนิดหน่อย
“ดูจุนฮยอนซึงไปไหน”
“นั้นน่ะสิ ตั้งแต่ฮยอนซึงเห็นหน้าจุนฮยองก็เดินหลบเข้าห้องไปเลย นายรู้จักกับน้องฉันหรอจุนฮยอง”
“ไม่อ่ะ แต่น้องนายไปเจอฉันที่ร้านเค้ก”
“ร้านไหน”
“ร้าน sweetyheechul แถวมยองดงน่ะ”
“เฮ้ย!นั้นมันร้านประจำฉันเลย นายก็คงรู้จักกับพี่ฮีชอล?”
“อือใช่รู้จักกับพี่ฮีชอลนานแล้วล่ะเป็นญาติห่างๆ
น้องนายน่ะหาว่าฉันขโมยกระเป๋าตังไป ด่าฉันซะลั่นร้านเลย ฉันอุส่าจะเดินไปคืนให้”
“อ่อ ก็ว่าทำไมน้องฉันกลับบ้านช้า
น้องฉันใจร้อนอย่างนี้แหละอย่างไงก็ขอโทษด้วยนะ”
ฮยอนซึงที่ยืนแอบฟังอยู่ในห้องถึงกับต้องกระโดดขึ้นเตียงไปต่อยกับหมอน
“นี่ฉันหน้าแตกหรอเนี่ย! เอาไงดีไปขอโทษนายนั้นดีไหมเนี่ย
หึ!แต่นายก็นินทาฉันลับหลังนิ” ฮยอนซึงก็นอนคิดอยู่นานจนง่วงนอนและหลับไป
“เออดูจุน ฉันคิดว่านายอย่าให้น้องนายกลับบ้านดึกนักนะ”
“ทำไมว่ะ?”
“ขโมยเดี๋ยวนี้มันเยอะ”
“อ่อ ฮยอนซึงเล่าให้ฟังแล้ว นายหรอช่วยน้องฉันไว้”
ดูจุนยิ้มอย่างสบายเพราะเป็นใกล้ตัวช่วยน้องเขาเอาไว้
“เอ่อ…ก็ประมาณนั้นแหละ”
“เดี๋ยวไว้น้องฉันเจอนายจะให้ขอบคุณแล้วกันนะ” ดูจุนตบบ่าจุนฮยองเบาๆเพื่อเป็นขอบคุณเขาได้เจอเพื่อนร่วมงานใหม่ดีที่แล้วล่ะ
“หึ ไม่เป็นไรหรอก เออพรุ่งนี้มีนัดถ่ายรูปนะเฮ้ย”
“เออรู้แล้วน่า ฮ่าๆ”
“ฉันไปล่ะแล้วเจอกัน”
จุนฮยองเดินออกจากห้องไป จุนฮยองไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฮยอนซึงจะเป็นน้องชายของดูจุนเพราะไม่เคยเห็นจะเข้ามาในบริษัทเลยสักครั้งก็ว่าทำไมในรูปเหมือนดูจุนซะมัดจริงๆแล้วเป็นดูจุนจริงๆด้วย
ที่เขาไม่เคยเจอฮยอนซึงเลยเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้ไปสตูดิโอของดูจุนกันแน่
“โยวันนี้นอนนี้นะ”
“อ้าวไหนบอกจะไปส่งไง”
“มันดึกมากแล้วน่ะ อีกอย่างวันนี้ดูจุนอยากนอนกอดโยด้วย ไปนอนกันเถอะ” โยซอบพยักหน้ารับ แล้วก็เดินกอดเอวกันเข้าห้องนอนไป
.
.
.
ก๊อกๆ !
“ฮยอนซึงสายแล้วนะวันนี้มีทำงานนะ
ฮยอนซึง”
“โอ้ยนี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ” ฮยอนซึงบ่นกับตัวเองเบาๆและลุกอย่างช้าเมื่อได้ยินเสียพี่ชายตัวเองเคาะประตูดังลั่น แล้วเดินไปเปิดประตูเพื่อถามทำไมต้องมาปลุก
“พี่ดูจุนปลุกทำไมแต่เช้าเนี่ย” ฮยอนซึงเกาหัวสีแดงที่ฟูทำให้ยุ่งไปกว่าเดิม
แต่เขาก็ยังน่ารักอยู่ดี
“ลืมแล้วหรือไงวันนี้มีนัดถ่ายรูปนะ
รีบๆไปอาบน้ำเลยพี่ต้องไปส่งโยด้วย”
ดูจุนดันหลังฮยอนซึงให้เดินเข้าห้องน้ำไป
ฮยอนซึงรีบตั้งแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพื่อที่นะต้องไปทำงาน
วันนี้เขาตื่นสายมากสงสัยพวกนักร้องต้องรอแย่แล้วล่ะ
“โอ้ะ พี่ดูจุนซึงขอโทษนะ” ฮยอนซึงขอโทษพี่ชายสุดที่รักที่ทำให้เสียเวลา
แต่มันก็เกือบทุกวันที่มีงาน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ป่ะโยฮยอนซึง”
ไม่ว่าฮยอนซึงจะสายสักกี่ครั้งดูจุนก็ยิ้มให้น้องของเขาอยู่เสมอ
ฮยอนซึงก็ปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกอย่าง
แล้วเดินออกจากห้องฮยอนซึงเดินตามหลังดูจุนและโยซอบ เห็นดูจุนกับโยซอบเดินกอดเอวกันอย่างหวานเหมือนอย่างกับคู่รักที่เพิ่งรักกันใหม่ๆแต่ไม่ใช่หรอกสองคนนี้คบกันได้จะสองปีล่ะ
ดูจุนเป็นคนที่โรแมนติก รักเดียวใจเดียวมั่นคงต่อโยซอบมาก ทำให้โยซอบเชื่อใจดูจุนมากที่สุด…….
แล้วเมื่อไรจางฮยอนซึงจะมีบ้าง
.
.
.
ตอนนี้ดูจุนก็ส่งโยซอบเสร็จเรียบร้อยตึกที่สอนเขาเรียนพิเศษนั้นอยู่ที่มยองดงแหล่งที่เที่ยวของวัยรุ่น
วัยรุ่นส่วนมากก็จะมาเดินเที่ยวที่นี้ สตูดิโอของเขาทั้งสองก็อยู่ที่มยองดงเหมือนกัน
แต่จะอยู่ซอยที่ลึกๆเงียบหน่อยเพราะจะได้ไม่วุ่ยวาย
“พี่ดูจุน”
“หืมมีไรหรอ”
“พี่รู้จักกับเขาด้วยหรอ คนที่มาหาพี่เมื่อคืน?”
“รู้จักสิ เขาก็เป็นโปรดิวเซอร์ให้กับนักร้องที่มาถ่ายแบบวันนี้เคยเจอกันที่บริษัทบ่อยมากก็เลยสนิทกัน”
“อ่อ”
“ไปหาว่าเขาไปขโมยล่ะสิ”
“อะไรเปล่าสักหน่อย…..” ฮยอนซึงลดเสียงของตัวเองเบาลง เพราะอายที่ไปกล่าวหาเขาผิด
“ก็ไปขอโทษเขาซะนะ เดี๋ยวเขาหาว่าน้องพี่นิสัยไม่ดี” ฮยอนซึงพยักหน้าให้กับพี่ชายตัวเองแล้วดูจุนก็อดเห็นความน่ารักของน้องตัวเองไม่ได้ก็เลยไปยีหัวฮยอนซึงเล่น
“แต่วันนี้เขาคงจะมา”
“หือ! มาที่ไหน” ฮยอนซึงหันขวับไปมองดูจุน แล้วหมอนั่นจะมาทำไม
ถ้าให้ขอโทษตอนนี้เขายังไม่พร้อมหรอกนะ
“ก็สตูดิโอเราไง เขาจะมาดูนักร้องเขาถ่ายแบบเห็นผู้จัดการส่วนตัวติดธุระเลยฝากงานไว้”
ฮยอนซึงไม่ตอบไรดูจุนได้แต่มองไปนอกหน้าต่าง
เจอจุนฮยองอีกแล้ว แล้วเขาจะทำตัวไงดีเนี่ย หน้าแตกซะมัดเลย
“สวัสดีค่ะ ดูจุน ฮยอนซึง” ช่างกล้องสาวคนสวยเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นฮยอนซึงดูจุนมา
“สวัสดียูอี โทษทีนะที่มาช้า BTOB
มาหรือยัง”
“มาแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้น่าจะแต่งตัวเสร็จแล้ว
ดูจุนเช็ดแสงก่อนเลยนะพร้อมแล้วก็มาตามล่ะกัน”
“โหใช้หัวหน้าเดะโดนๆ” ดูจุนพูดแกล้งเล่นใส่ยูอี
“กล้าแกล้งพนักงานได้ไงกัน เดะโดนๆ”
ยูอีพูดเสร็จก็เดินไปทางห้องแต่งตัว
ฮยอนซึงเอากล้องออกมาเช็ดแสงส่วนดูจุนก็ทำอะไรกับคอมอยู่ก็ไม่รู้ วันนี้มันแปลกๆเหมือนขี้เกลียดทำงาน
“แสงนี้โอเคยังพี่ดูจุน” ฮยอนซึงถ่ายเสร็จรูปมันก็จะขึ้นไปอยู่บนหน้าจอคอม
ฮยอนซึงคิดว่าวันนี้เขาไม่ถ่ายดีกว่า
“โอเคแล้ว”
“เดี๋ยววันนี้ซึงดูในคอมให้ก็ได้
วันนี้พี่ถ่ายนะเหมือนวันนี้ซึงถ่ายแปลกๆ”
“โอเคเลยค้าบ ซึงไปบอกยูอีได้เลยทุกอย่างพร้อมแล้ว”
ฮยอนซึงพยักหน้ารับแล้วเดินไปตามทางห้องแต่งตัวที่ไม่ไกลมากนะ
แต่เสียงคนพูดคุยกันนี่เสียงดังอยู่นะ อีกอย่างวง BTOB ก็ยังเด็กอยู่ คงทำอะไรเด็กๆสินะ
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วฮะเชิญ…….” ฮยอนซึงยังพูดไม่จบ เดินเข้ามาในห้องก็ไปสะดุดตากับร่างสูงพูดคุยกับอิลฮุน
สมาชิกบีทูบี อย่างสนุก แต่พอร่างสูงเห็นร่างบางก็มองเหมือนกัน
“บีทูบีเชิญถ่ายภาพฮะ” ฮยอนซึงพูดเสร็จก็รีบวิ่งออกมา และมานั่งหน้าคอมเพื่อรอดูรูปจากกล้องของดูจุน
บีทูบีก็เริ่มภาพกันอย่างสนุกสนานมือกล้องดูจุนก็ให้เก๊กท่านู่นท่านี้ไปทั่ว…
15.15
ตอนนี้ก็ถ่ายรูปกันเสร็จเรียบร้อย ต้องเอารูปไปส่งหน้าปกอัลบั้มและลงทำหนังสือเกี่ยวกับบีทูบี
ร่างบางที่นั่งดูรูปในคอมกับสาวสวยอย่างยูอี เขาก็สังเกตนะว่าหมอนั่นมองๆยูอีอยู่ ร่างบางก็มองๆร่างสูงที่ยืนคุยกับพี่ชายของเขาอย่างสนิทสนม
“วันนี้ฉันจะไปกินข้าวก่อนกลับบ้านนายจะไปกินข้าวกับฉันไหม”
ดูจุนถามจุนฮยองที่ยืนกินโค้กอยู่
“คงไม่ว่ะวันนี้ฉันไปเอาของน่ะ”
“ของไรว่ะ”
“รองเท้าสั่งไว้เดะหมดอีก ฮ่าๆ”
“หือไอ้โปรดิวเซอร์อย่างนายจะหล่อแทนนักร้องเลยหรือไง”
“หึ มันสวยดีต่างหาก ฉันไปก่อนนะแล้วเจอกัน” ร่างสูงเดินผ่านเขาไป เขายิ้มน้อยๆมาให้แต่ไม่ใช่กับเขา
เขายิ้มให้ยูอีต่างหากล่ะ และอึนกวังก็เดินมาพอดีทำให้ร่างสูงหยุดแล้วพูดคุย
“อึนกวังฉันไปก่อนนะบอกคนขับรถนะว่าจะกลับหอ
พอดีมีธุระ”
“โอเคครับ” ร่างสูงเดินออกไปทางข้างหน้าสตูดิโอ
ทีมงานก็มองๆหมอนั่นอยู่นั่นแหละร่วมถึงยูอีกก็ด้วยหมอนั่นหล่อตรงไหนปากก็ห้อยยย
1 นาที ผ่านมา…
“เอาไงดีตามไปขอโทษหมอนั้นดีไหม หมอนั่นคงไปไม่ไกลหรอก” ฮยอนซึงเดินไปเดินมาก็เบาๆกับตัวเอง
ทำให้ดูจุนอดสงสัยไม่ได้
“ซึงจะไปไหนหรือป่าว”
“อ่อไม่มีไรหรอก เออ! พี่ดูจุนฝากเก็บของด้วยนะเดี๋ยวซึงมา”
ฮยอนซึงคว้าโทรศัพท์แล้ววิ่งออกไปทำให้ดูจุนหน้าเอ๋อไปสักพัก
ฮยอนซึงออกทางหน้าร้านและมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นร่างสูงเลยสักนิด
“อ๋อ! ร้านรองเท้า” ฮยอนซึงได้ยินที่เขาพูดกับดูจุนว่าจะไปร้านรองเท้า
มยองดงถึงจะมีร้านเยอะมากก็เถอะแต่รองเท้าผู้ชายมีส่วนน้อย
“นั่นไปร้านประจำเราดีกว่า” ฮยอนซึงวิ่งตรงไปที่ร้านรองเท้าของเขา คนตอนเย็นนี้เยอะจริงๆแล้วเขาจะเจอร่างสูงไหม…
และฮยอนซึงวิ่งไปเรื่อยๆจน…
“โอ้ะ ขอโทษฮะ”
BEAST♥BEAUTY
:) Shalunla
ความคิดเห็น