คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
❥Chaper 2
ร่าบาับรถมา้วยวามเร็วสูแ่สำหรับเานั้นสบายๆในารับรถไม่ลัวอะไรทั้สิ้น เาไม่สนรถันไหนทั้สิ้นปาไปปามานทำให้น้าทาถึับ้อะโน่า
“เฮ้ย !” เท้าเล็หยิบเบรระทันหันเพราะมีรถัหน้าเา ฮยอนึเป็นนใร้อนเาไม่รอ้าที่ะ่าไอ้นับรถไม่ระวั
“ับรถภาษาอะไรว่ะ ! ไมู่าม้าาเรือนเลยหรือไ….เฮ้ย ! ไอ้..ผู้อ” เมื่อฮยอนึลรถมา็เอเ้าประำือผู้อุนฮยอ
“เออ ันเอ นายน่ะับรถภาษาอะไรอนายับรถเร็วสูไปไหมห๊ะ ? นายิว่าถนนพวนี้เป็นอนายหรือไ !”
“เหอะ ผู้อเลิยุ่ับผมสัทีเถอะ ไปทำหน้าที่วสาวๆไปิน้าวไป”
“ย๊า ! พูอะไรให้มันีๆหน่อยาฮยอนึ ปาีเหลือเินเลยนะ !” ุนฮยอเริ่มหุหิ้อี้หน้า่าฮยอนึ แ่ฮยอนึปัมืออุนฮยอออาหน้าเา
“บหรือยั ผมมีธุระ้อไป่อ”
“ันไม่ให้ไป” ุนฮยอับฮยอนึึ้นรถและับไว้แน่น “หมวอูยอเอารถไปที่โรพั้วย”
“เฮ้ย ! ผู้ออย่ามาเรื่อไ้ไหม ผมะไปทำธุระ เหอะผู้อะไม่บหรือไ”
“นาย้อรับผิอบรถัน นายทำรถันพั” รถอุนฮยอไฟแเพราะับนับฮยอนึ
“ทำไมผม้อรับผิอบเรื่อนิเียวเอนะ”
“และนาย็้อไป่อับันที่โรพัอี บนะ”
“อะไร้อหาอะไร”
“้อหาับรถประหม่าและปาี”
รืน…รืน… ฮยอนึหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแุ่นฮยอ็มอทุารระทำ นทำให้ฮยอนึเริ่มหุหิ
‘พี่ยุ’
“ฮะพี่”
[นายอยู่ไหนน่ะ]
“ผมโนำรวับฮะ”
[อะไรทำไมโนบ่อยัเลย ฮ่าๆ ันบอนายแล้วใ่ไหมว่าให้หนีเร็วๆหน่อยแ่นายอบ้า]
“อันนี้ไม่ใ่เรื่อหนีหรอ”
[วันนี้ะเ้ามาเอาอไหม]
“เอาฮะ เี๋ยวะเ้าไปนะที่เิมใ่ไหม”
[อ่าใ่]
“ฮะ” ฮยอนึวาสายายุเสร็ ็มอไปยัุนฮยอเาล่ะไม่อยาอวาม่วยเหลือผู้อเฮวยนนี้เลย
“นี่ผู้อ”
“อะไร”
เหอะ ! ูหมอนี่อบสิ !
“ผมอยาใหุ้พาผมไปที่ๆที่นึน่ะผมะเ้าไปทำธุระ”
“ันเป็นนับรถนายหรอ ?”
“นีุ่ ุอย่าวนประสาทให้มาไ้ไหม” ฮยอนึไม่สนใว่าุนฮยอะอบหรือไม่เาบอทาไปบ้านอยุแุ่นฮยอ็พาไปถึยัุหมาย
ฮยอนึลรถมาพร้อมับรอยยิ้มที่สใสุนฮยอเห็นรอยยิ้มนั้น็มอ้าไม่หยุเาเอ็อยาไ้รอยยิ้มนั้นเหมือนัน ยุลูบหัวฮยอนึ ฮยอนึเอ็ยืนยิ้มและรับอสีน้ำาลมา
“เอาไป่าย่าเทอมอุนหรอ”
“ใ่ฮะ ผม้อเอาไปทำหลายอย่า้วย”
“แล้วนั้นมาลับใรน่ะ”
“ำรวที่เาเยับผมรอบนึอ่ะ แล้วผมไปนับรถเาเลยมีปัหาอี ่อนะเรียผมเลยอให้เาพามาหาพี่่อน”
“ฮ่าๆ พี่เรียให้ไหมเรื่อะไ้บๆไป”
“ไม่เอาฮะ อย่าเลยเี๋ยวพี่ะโนไป้วยเี๋ยวผมัารเอ”
“โอเมีไรโทรหาพี่นะ”
“โอเฮะั้นผมไป่อนนะว่าๆผมะมา้าบ้านพี่นะ”
“โอเเลย” มือหนาอยุยีไปที่ผมสีวันบุหรี่อฮยอนึ ฮยอนึยิ้มหวานและโบมือให้ยุ
“ธุระผมเสร็ล่ะเหลือแ่อุ ุ้อารอะไรว่ามา”
“่าเสียหาย”
“ไ้ผมัให้” ุนฮยอระุยิ้มมุมปาเาิอะไรีๆออแล้วล่ะ
พอมาถึศูนย์รถุนฮยอ็เ้าไปุยอะไรเรียบร้อยรถเสร็ประมา3วันเพราะ่อมไฟอย่าเียวส่วนฮยอนึ็่าย่าเสียหายและ่าทำรถไป ทัู้่ไม่อยาะมอหน้าันเลยสันิเวลามอทีไรสายาฮยอนึไม่สบอารม์ลอ
มือหนาหยิบโทรศัพท์เรื่อหรูในระเป๋าาเและโทรออหาให้นมารับ
“ฮัลโหลหมวแท”
[รับ ?]
“หมวทำไรอยู่”
[เปล่ารับผมนั่เยๆ ผู้อมีไรหรอรับ ?]
“มารับันที่ศูนย์รถ xxx หน่อยสิ”
[อ่อเป็นเพราะไอ้หน้าหวานนั้นน่ะ มัน่าย่าเสียหายไหมรับ]
“เี๋ยว่อยุยันไ้ไหมหมว รีบมาเลย”
[รับทราบรับ !]
20 นาทีผ่านไป…
ุนฮยอและฮยอนึไม่ไ้พูไม่ไุ้ยอะไรัน รถอแทยอนมาถึุนฮยอ็เินไปึ้นรถ ฮยอนึ็เินามไปิๆ แ่โนุนฮยอปิประูใส่หน้าอย่าั
“เฮ้ย! นีุ่ !”
“ลับเอแล้วันนะันไม่ว่าที่ะไปส่นาย”
“เฮ้ย แ่ทำี้ไม่ถูนะุผม่าย่าเสียหายแ่ผม้อลับเออย่านี้เนี่ยนะ รถผมุ็ยึ”
“็สมวร นายทำัน็ะเ็ให้นายทุที่ไ หึ แล้วเอันใหม่นะาฮยอนึ”
“โห ไอ้ผู้อเฮวย ไอ้นวนประสาท อย่าไ้เอันอีเลยยยยย !!!!” ฮยอนึปารอเท้าผ้าใบอเาไปที่ท้ายรถอแทฮยอน
“เหอะ สัวันันะเอาไฟมาเผารถอนายอยูผู้อุนฮยอ !”
#สำนัานำรว
“ผู้อทำั้นีหรอ ทำไมไม่เอาหมอนั้นมา้วยล่ะ”
“ฮ่าๆ สั่สอนบ้าะ็ี ถ้ามาเอารถบออย่าเพิ่ให้นว่ารถอันะ่อมเสร็”
“รับ” ุนฮยอเินยิ้มหัวเราะนเียว ูุนที่เินสวนทามา็ว่าุนฮยอเป็นอะไรทำไมูอารม์ีแปล
“อะไรเนี่ย หมอนั้นไปทำไรมาูอารม์ีเี่ยว”
“ไม่มีไรหรอสารวัผู้อเาไปแล้ไอ้นัิ่ฮยอนึน่ะ”
“ห้ะ ? ุนฮยอไปแล้อะไรหรอ”
“็ไม่ให้ึ้นรถลับบ้านแล้ว็แล้ยึรถไว้รับ”
“ฮ่าๆอะไรเนี่ย้อุยันหน่อยเสียแล้ว” ูุนเอ็รู้แปลๆั้แ่แรแล้วอนเินเ้ามา็เห็นุนฮยอเหมอมอรูปอฮยอนึอยู่่วนี้อบเหมอๆแล้วยิ่ไปเอับฮยอนึมาุนฮยอูอารม์ีผิปิ
…………………………………………………………………..
“ุหมอ่ะ มีนไ้มาแล้ว่ะ” ร่าโปร่เินเ้ามาในห้อรวและเินไปนั่ร้ามับหมอ
“สวัสีฮะ เอ่อ..ุอุนเป็นอะไรมาหรอฮะ?” หมอถามอุนที่นั่เียบและ้มหน้าไม่ยอมอบ “เอ่อ…ุฮะ”
“พอี...ผมะมาปรึษาเรื่อเลิยาเสพิรับ”
“ฮะ ? เอ่ย…ผมวระบออย่าไีล่ะ ผมไม่รู้เรื่อะ้วย ุ้อไปสถาบันเรื่อพวนี้โยรนะฮะ ผม็เพิ่เป็นหมอใหม่ะ้วย”
“อ่อรับ ผม็พยายามเลิน่ะรับแ่ไม่รู้ะเลิอย่าไ”
“แ่เรื่อนี้ผมพอะไ้นะฮะว่าอพวนี้มันอยู่ที่อุอุนนะฮะ ถ้าุอทนมัน็ะทำใหุ้ผ่านพ้นมันไปไ้ฮะ อนนีุ้ยอายุเท่าไรหรอฮะ ?”
“17 รับ”
“โอ้วุยัเ็อยู่เลยนะฮะ อ่าไม่ไ้ล่ะุ้อเลิเี๋ยวนะฮะ” นัวเล็เอาปาึ้นมาี้อุน เาเริ่มหุหิแล้วเพราะอุนยัเ็อยู่ไม่วรทำอย่านี้
“ฮ่าๆหมอนี่ลีนะ ผมอเบอร์ิ่อหมอหน่อยสิแบบนามบัรน่ะ”
“เอาไปทำไมหรอ ?” นัวเล็ถามอย่าๆเพราะมันไม่ำเป็นเลย ถ้าเาะมาุย็มาที่โรบาล็ไ้
“ผม็เอาไวุ้ยเรื่อนี้ไ”
“ุ็มาที่โรบาล็ไ้นิฮะ”
“บารั้ผม็ไม่อยามา ผมิว่าหมอปรึษาไ้นะ” นัวเล็พยัหน้าและยื่นนามบัรอัวเอให้อุนไป
“อบุรับ พอีผมอยาทำให้ใรสันนึน่ะ อ่า..หมอีวั” และอุน็ออไปาห้อรว
“อะไรันเนี่ย เป็นหมอไม่ี่วันเอนไ้แบบนี้เริ่มมึน เห้ย…” ีวัถอนหายใและับเหุาร์เมื่อี้มาปรึษาเรื่อารเลิยาับหมอรวทั่วไปมันมีที่ไหนันอพวนี้้อไปสถาบันเี่ยวับ้านนี้โยรเลย
- ยัไๆออุนเาเนี่ย ? ิามอน่อไป้วยนะะ อ่านให้สนุ่ะ ♥
E.PED ♥ B E A U T Y ‘ PANDA
:) Shalunla
ความคิดเห็น