คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 (แก้ไข)
Chapter 9 ♥
อากาศที่แสนเย็นสบายชื้นใจและเป็นวันที่จางฮยอนซึงได้หยุดแต่มันก็ยังไม่ได้เรียกว่าหยุดอยู่ดีเขาก็ต้องพกงานที่รักเขามาทำกับจุนฮยองที่บริษัท
และทำงานในห้องอัดเสียงด้วยกันแต่อย่างไงฮยอนซึงก็รู้สึกดีที่เขาได้อยู่ทำงานกับจุนฮยอง
แต่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่สองต่อสองก็ตาม ห้องนี้มันเป็นห้องสาธารณะต่างหาก
มีนักร้องและโปรดิวเซอร์คนอื่นก็เข้ามาทักทายเขาแล้วถามเรื่องอื่นๆด้วยและก็มีอีกเรื่องที่ทำให้ฮยอนซึงยิ้มแก้มปริเลยทีเดียว
เพราะแต่ล่ะคนที่เข้ามาก็ถามว่า ‘แฟนนายหรอจุนฮยอง?’ จุนฮยองก็ตอบกลับไปว่า ‘ใช่ครับแฟนผม’
นั่นแหละทำให้ฮยอนซึงนั่งบ้ายิ้มคนเดียว
แต่ทุกคนก็ชมเขาสวยอย่างเดียว =[]= ทำให้ฮยอนซึงหงุดหงิดอยู่ในใจ
“จุนฮยองนายจะกลับบ้านตอนไหนฉันทำงานเสร็จแล้วนะ”
ฮยอนซึงบิดขี้เกลียดและเอาหน้าฟุบกับโต๊ะ
“แต่งานฉันยังไม่เสร็จเลย” ฮยอนซึงเดินมาหาจุนฮยองและเอามือเท้ากับโต๊ะและยื่นหน้าไปใกล้ๆจุนฮยอง
“กลับไปทำที่บ้านก็ได้นิ”
“มันใกล้เสร็จแล้วแปปนึงไม่ได้หรือไง”
"โอเคแต่ฉันกลับมานายต้องทำงานของนายให้เสร็จนะ"
"แล้วนายจะไปไหน"
"อ่อ...ฉันกะว่าจะเข้าห้องน้ำน่ะ เดี๋ยวฉันมาแล้วกัน"
จุนฮยองพยักหน้ารับรู้คำของฮยอนซึง
ฮยอนซึงล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยเขาสดชื้นเมื่อได้น้ำเย็นๆมาใส่หน้าของเขา
"อ่ะอ่าวฮยอนซึงสวัสดี^^" เสียงใสเอ่ยทักฮยอนซึงที่กำลังออกจากห้องน้ำ
"อ่อ..สวัสดีฮะคุณจีน่า^^" ฮยอนซึงเอ่ยทักกลับอย่างสุขภาพ
แต่ลึกๆเขาก็ไม่ค่อยพอใจที่จีน่ามายุ่งวุ่นวายกับโยซอบและดูจุน
"ไม่ต้องเรียกคุณหรอกน่า ฮ่าๆ
อย่างไงฉันกับนายก็ทำงานด้วยกันงั้นเรียกว่าพี่ล่ะกันนะ^^"
"อ่อ โอเคฮะแล้วพี่เพิ่งซ้อมเต้นเสร็จหรอฮะ?"
"ใช่เหนื่อยมากเลยใกล้คัมแบ็คแล้ว"
"อ่อฮะ"
"ฮยอนซึง..เอ่อ..ดูจุนเป็นไงบ้างหรอ แขนเขาน่ะ"
"พี่ดูจุนตอนนี้ก็สบายดีฮะ"
แล้วเขาจะกลับมาทำงานได้เมื่อไรหรอ"
จีน่าเริ่มมีน้ำเสียงที่เป็นห่วงคนรักเก่าของเขา
"อันนี้ต้องใช้เวลาสักหน่อยน่ะฮะมันยังไม่ค่อยดีมาก"
"แล้วฉันจะไปเยื่ยมดูจุนได้ไหม?" คำถามนี้ทำเอาฮยอนซึงเงียบไปเพราะเขากำลังคิด..ถ้าเขาตอบตกลงไปโยซอบก็คงต้องอึดอัดใจแน่นอน...
"ฉันแค่ไปเยื่ยมดูจุนแค่ในสถานะเพื่อนเท่านั้นนะฉันตั้งใจจะไปขอโทษโยซอบด้วย"
ฮยอนซึงตัดสินใจตอบตกลงไปให้ที่สุด
"ฮะก็ได้ฮะ แต่ต้องรอจุนฮยองเสร็จก่อน" จีน่าก็เริ่มกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กในทันที
"โอเคเลย >< แล้วนี่นายคบกับจุนฮยองหรอ"
คำถามนี้ก็ทำให้เขาหน้าร้อนเหมือนเดิมเพราะอย่างไงมันก็ยังไม่ชินสำหรับฮยอนซึงอยู่ดี
"เอ่อ..ฮะ"
"ฮ่าๆก็ว่าอยู่เพราะเห็นแดนเซอร์ฉันนะพูดกันว่าจุนฮยองเอาแฟนเขามาที่บริษัทด้วย
ดูแลหมอนั่นให้ดีๆนะเจ้าชู้ไม่ใช่เล่น"
เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นคำนี้ทำเอาดังก่องอยู่ในใจของฮยอนซึงทุกคนก็ต่างพูดว่าจุนฮยองเจ้าชู้เจ้าชู้..
แล้วเขาคบกับฮยอนซึงจริงใจหรือเปล่า..
"อ่อ"
ฮยอนซึงแค่นหัวเราะให้จีน่าดูว่าเรื่องแค่นี้น่ะเรื่องเล็กๆของจางฮยอยซึง
แต่มันไม่ใช่หรอกเขากำลังคิดหนัก..
"เอาเป็นว่าฉันเปลื่ยนผ้าก่อนนะ นายต้องรอฉันด้วยนะเดี๋ยวฉันหาที่ห้องอัดเสียง"
จีน่ายิ้มร่าให้ฮยอนซึง
"โอเคฮะ" ฮยอนซึงเดินไปแยกออกมาหาจีน่าและเข้าห้องของจุนฮยองไป
"ฮยอนซึง จุนฮยองจะไปจริงจังอะไรกับนาย เหอะ!"
ร่างบางเดินเข้ามาในห้องด้วยหน้าตาซึมๆ ร่างสูงที่กำลังเก็บสำภาระของร่างบางอยู่
เงยหน้าขึ้นมามองเห็นหน้าอย่างนั้นเลยเอ่ยถาม
"เป็นอะไรของนาย"
"หือ..อ่อเปล่าหรอกเดี๋ยวรอพี่จีน่าก่อนแปปนึงแล้วกันนะพอดีเขาจะไปเยื่ยมพี่ดูจุน"
"แล้วนายไม่ถามดูจุนมันหน่อยหรือไงเดี๋ยวมันก็อาราวาดอีกหรอก"
มันก็จริงอย่างที่จุนฮยองพูดเพราะจีน่าไปดูจุนจะโวยวายทุกครั้ง
"ก็เขาบอกว่าจะไปในฐานะเพื่อนและจะไปขอโทษพี่โยซอบฉันก็เลยอนุญาติ"
"อือตามใจนานแล้วกัน พรุ่งนี้นายมีงานหรือเปล่า"
"มีช่วงเช้าน่ะ มีแค่คิวเดียวแล้วนายอ่ะ"
"มีทั้งวัน พรุ่งนี้เริ่มอัดเสียงดงอุน เพราะใกล้จะปีใหม่แล้วดงอุนจะคัมแบ็คพอดี"
ฮยอนซึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ
..มันใกล้ปีใหม่แล้วตัวฮยอนซึงเองก็กะว่าจะชวนจุนฮยองไปเที่ยว
"ปีใหม่นี้ไปเที่ยวกันไหม?" ฮยอนซึงเกาะแขนจุนฮยองและทำหน้าอ้อนใส่จุนฮยองเพราะมันเป็นทางเดียวที่จะเอาอะไรแล้วมันจะได้ผล..
"โอ้ย! ดีดทำไมเนี่ยเจ็บนะเว้ย"
จุนฮยองหัวเราะอย่างซะใจเมื่อได้ดีดหน้าผากฮยอนซึงหนึ่งทีเพราะไม้นี้มันเริ่มตายสำหรับจุนฮยองแล้ว
"ฮ่าๆ นายควรเล่นมุกอื่นได้แล้วนะฮยอนซึง"
"อะไรเนี่ย นายเริ่มเบื่อฉันแล้วหรือไงห๊ะ?" จุนฮยองได้แต่ยิ้มมุมปากและไม่ได้ตอบอะไร
แล้วประตูห้องก็เปิดออก
"เสร็จกันหรือยังสองคน"
"เสร็จพอดีเลยฮะ"
.
.
.
.
ทั้งสามได้อยู่หน้าห้องของฮยอนซึงแล้ว
ใจของฮยอนซึงเต้นแรงมากขึ้นเขากลัวว่าดูจุนจะโกธรเขา แต่ถ้าเกิดไรขึ้นไม่ดีเขาจะรับผิดชอบเอง!
"พี่ดูจุนพี่โยซอบบบบ ซึงกลับมาแล้วฮะ" ดูจุนที่นั่งดูฟุตบอลในทีวีอยู่หันมองฮยอนซึงและเหลือบไปเห็นบุคคลที่ไม่รับเชิญมา
จากที่หน้ายิ้มอยู่หุบทันที
"พี่โยซอบล่ะพี่ดูจุน"
สายตาไม่ได้มองฮยอนซึงแต่มองไปที่ทีวีอย่างเดียว
"แม่โยไม่สบายน่ะพี่เลยให้กลับบ้าน"
"อ่อ พอดีว่า..พี่จีน่าเขาจะมาขอโทษพี่โยซอบน่ะ"
"อืมแต่โยไม่ได้อยู่นี่งั้นเชิญคุณกลับครับ"
ดูจุนไปมองจีน่าแปปนึงและมองทีวีต่อ
"ดูจุน...แต่ฉันมาหานายในฐานะเพื่อนนะไม่ได้มาในฐานะ.."
ดูจุนไม่ตอบและเดินเข้าห้องนอนของเขาและปิดประตูเสียงดังใส่
"ทำไมมันต้องใช้อารมณ์ขนาดนั้นว่ะ"
จุนฮยองพูดพรึมพำเบาๆแต่ฮยอนซึงก็หันมามองหน้าจุนฮยองอย่างหมดอารมณ์
"เอ่อ..พี่จีน่าฮะวันนี้พี่โยไม่อยู่กลับไปก่อนนะฮะ"
"อือโอเค ฉันซื้องของโปรดดูจุนมาให้ ฝากเอาให้เขาด้วยฉันกลับล่ะ"
จีน่าทำหน้าเศร้าและเดินออกจากห้องไป
"จุนฮยองวันนี้ฉันนอนที่ห้องนะ"
"แล้วนายให้ฉันนอนคนเดียว?"
"นายก็นอนกับดงอุนไง"
"อือ หิวข้าว จีน่าซื้อไรมาบ้างเนี่ย"
จุนฮยองถือวิสาสะเปิดถุงใหญ่ออกที่มีของโปรดของดูจุนทั้งนั้น
"ไอ้ดูจุนกูกินของมึงแล้วนะเว้ย!" จุนฮยองตะโกนเข้าไปในห้องแต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
"นายน่ะต้มราเม็งกินก็พอนั้นของพี่ดูจุน"
"มันก็กินได้หมดแหละ"
สุดท้ายจุนฮยองก็ต้องแพ้ฮยอนซึงจนได้เพราะฮยอนซึงนั้นบ่นไม่หยุด
และจุนฮยองก็ต้องสั่งข้าวของคอนโดมากินเพราะราเม็งมันเริ่มน่าเบื่อ
ตอนแรกสั่งเยอะแยะนึกว่าจะกินไม่หมด จางฮยอนซึงตัวกินคนนี้กินหมดทุกอย่างเลย
"ตอนที่ฉันเจอนายครั้งแรกนะยังตัวเล็กอยู่เลย แล้วนี้อะไรๆมันเริ่มออกแล้วนะ"
"น้ำหนักยังเท่าเดิมอยู่เลยนายอย่ามาแกล้งฉันเลยน่า -.-
กลับห้องนายไปได้แล้วไป"
"ไล่เลยนะ พรุ่งนี้เช้าให้ไปส่งหรือเปล่า"
"อ่อไม่อ่ะเดี๋ยวฉันขับรถไปเอง นายมันชอบตื่นเช้า"
"ก็นายมันขี้เกลียดทำงานไง" จุนฮยองพูดและยิ้มมุมปากด้วย
"ปากดี นอนแล้วนะกู๊ดไนท์"
"กู๊ดไนท์ครับ" ทั้งสองก็ต่างส่งยิ้มหวานให้กัน
จุนฮยองยังไม่ทันได้เดินถึงลิฟท์เสียงข้อความก็ได้เข้ามา…
เบอร์แปลก?
‘มาดื่มกันหน่อยไหมยงจุนฮยองของฉัน ฮ่าๆ
simon.d’
จุนฮยองหัวเราะในลำคอและส่งข้อความตอบตกลงไป
ตอนแรกเขากะจะบอกฮยอนซึงแต่ฮยอนซึงไม่ให้แน่นอน แต่เขาไม่ได้ดื่มกับพี่ชายเขามานานแล้วและอีกอย่างเขาก็ไม่ได้ไปที่นั้นสองเดือนแล้วรวมทั้งติดงานและติดฮยอนซึง
เพราะฮยอนซึงไม่ชอบอะไรพวกนี้
กลางดึก...
เสียงท้องร้องกลางดึกทำให้ร่างสูงต้องเดินออกมาจากห้องเพื่อหาของกิน
เขาเปิดถุงใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าวทำให้เขานึกย้อนไปในอดีต..
'ดูจุน! ทำไรอยู่?มัวทำงานอยู่นั่นแหละไม่สนใจฉันน้าา'
จีน่ากำลังแกล้งงอนดูจุนเพราะว่าวันๆดูจุนมัวแต่ทำการบ้านอย่างเดียว
'สนสิ เอิ่ม..หิวแล้วจีน่ามีไรให้ผมกินบ้างเนี่ย?'
แล้วจีน่าก็ยื่นถุงใหญ่ให้กับดูจุน แล้วเขาก็เปิดดู
ซึ่งของในนี้มันก็เหมือนกับตอนนั้น ...
"เฮ้ย! มึงคิดไรของมึงเนี่ยดูจุน หาไรกินก็ไปนอนซะ"
ดูจุนบอกตัวเองและต้มราเม็งกิน
………………………………………………………………………………
"อือ...เช้าแล้วหรอว่ะเนี่ย..หือมึนชิบเลย" จุนฮยองจับหัวตัวเองและมองไปรอบๆ
เพราะสถานที่มนี้ไม่ใช่บ้านของเขา
"เฮ้ย! ที่ไหนเนี่ย!" จุนฮยองรีบวิ่งออกไปนอกห้อง
และเจอคนที่ตัวเองรู้จัก
"คุณตื่นแล้วหรอ"
ร่างเล็กเอ่ยถามร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องนอน
"นาย..คุ้นๆนะ กีกวัง?"
"อือ คุณกับผมเจอกันบ่อยนะ ขอบคุณที่จำได้
เอ้อเมื่อคืนนี้คุณเมาระเบิดเลยจะโดนพวกผู้หญิงพวกนั้นจะปล่ำคุณอยู่แล้ว ผมเห็นว่าเป็นแฟนพี่ฮยอนซึงเลยช่วยออกมาน่ะ"
"อือ แต่นายห้ามเล่าให้ฮยอนซึงฟังแล้วกัน"
กีกวังเงียบและเดินกวาดพื้นต่อ
"ถ้าคุณไม่ปิดพี่ฮยอนซึง ทุกอย่างมันก็จะเป็นเรื่องบริสุทธิ์เพราะคุณก็แค่ไปนั่งดื่มไม่ใช่หรือไง"
"แล้วนายทำงานอยู่ที่นั้น?"
"ฮะ ผมทำงานชั่วคราวที่นั้น แต่ตอนนี้คุณกลับเถอะฮะผมไม่อยากมีปัญหา" จุนฮยองไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแค่เดินออกจากบ้านกีกวัง
……………………………………………………………………………
ฮยอนซึงนั่งกอดอกและจ้องไปที่จอสี่เหลื่ยมขนาดใหญ่ที่ยังไม่ได้เปิดใช้
เมื่อเช้าฮยอนซึงดันตื่นเช้ากว่าปกติและกะว่าจะหาไรกินกับจุนฮยองแต่เข้าห้องไปห้องไม่ได้ล็อคแถมเจ้าตัวใหญ่ไม่อยู่มีแต่ดงอุนที่นอนกอดหมอนน้ำลายไหลอย่างเด็กน้อย
"ดงอุน ฉันนึกว่าแกตื่นแล้วซะอีกวันนี้อัดเสียงนะเว้ย.."
ฮยอนซึงได้ยินจุนฮยองบ่นดงอุนมาแต่ไกลจึงรีบไปตั้งท่ารอด่าในห้อง
"ฉันน่ะไม่อาบน้ำก็อัดให้แกได้" ดงอุนที่ฟังพี่ชายบ่นไม่ไหวเลยใส่บ้าง
"พี่รับผิดชอบของพี่ก่อนเถอะ"
จุนฮยองหันเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง
เห็นร่างบางหัวแดงยื่นกอดอกอยู่ด้วยสายตาที่โมโห
"ยงจุนฮยอง! นายไปไหนมา"
จุนฮยองไม่ได้แสดงสีหน้ากลัวอะไรอย่างที่ฮยอนซึงคิดไว้มีแต่หน้าที่นิ่งและเย็นชาเหมือนเดิม
"จัดการเองแล้วกันผมไปล่ะ"
ดงอุนว่าจบก็เดินออกจากตรงนั้นและตรงเข้าห้องตัวเอง
"เมื่อคืนฉันไปดื่มกับพี่ซัมดีมา"
จุนฮยองพูดจบเขาปิดประตูห้องและเดินมาถอดเสื้อเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำ
"แล้วนายไม่คิดจะบอกฉันหน่อยหรอจุนฮยอง"
ฮยอนซึงเริ่มทำเสียงอ่อนลงและเดินเข้าใกล้จุนฮยอง
"ฉันเห็นว่านายนอนแล้ว ฉันว่านายไม่บ่นก็ตามฉันมา"
"ไม่หรอกถ้าฉันรู้ว่านายไปกับพี่ซัมดี"
"อือ ฉันอาบก่อนนะนายมีถ่ายรูปไม่ใช่หรอ"
จุนฮยองวางมืออุ่นไว้บนหัวฮยอนซึงและยีเบาๆ
"อือ..แต่ฉันรอไปพร้อมนายแล้วกันนี่เพิ่ง 8 โมงฉันมีนัด9โมงครึ่ง"
"นายกลัวฉันไปไหนมากกว่ามั้ง"
ร่างบางเริ่มก้าวเท้าถอยหลังไปเรื่อยๆเพราะจุนฮยองเริ่มทำหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนกับหมาป่ากับกำลังจะงับกระต่าย
อีกอย่างจุนฮยองถอดท่อนบนทำให้ฮยอนซึงยิ่ง...
"ฮัสชิ้ว!"
"หึ เป็นหวัดอีกแล้วล่ะสิ"
"ฉันเหม็นเหล้านายต่างหากเล่า -.- ไปอาบน้ำได้แล้ว"
มือเล็กดันอกร่างสูงให้ไปอาบน้ำแต่ร่างสูงยังยืนอยู่แข็งทื่อและยิ้มมุมปาก
"ก็นายอ่อนแอขนาดนี้
นายก็คงไปงานสังสรรค์กับฉันไม่ได้หรอกนะ"
"ฉันไม่ได้อ่อนแอสักหน่อยจุนฮยอง นายมาลองต่อยกับฉันสิ"
ฮยอนซึงตั้งกาดโชว์
"เอิ่ม...ขอเป็นบนเตียงนะ" ฮยอนซึงร้อนขึ้นมากะทันหัน
"ไอ้บ้าไปเลยยยยยย"
"หึ นายก็รู้ตัวตนฉันแล้วใช่ไหม ฉันก็ตามประสาผู้ชายนะ มันค่อนข้างปกติ"
"ไม่ นายมันไม่ปกติ ขอบคุณนะ แต่ฉันกลัวต่างหากกลัวนายจะไปกับใคร"
"ฉันไม่ไปกับใครหรอกน่า ฉันไม่ได้มั่วนะฮยอนซึง"
ฮยอนซึงขะเย่งนิดหน่อยแล้วเอาปากตัวเองประกบกับริมฝีปากหนาของจุนฮยอง
แต่ฮยอนซึงไม่ได้ลุกลามอะไร
ฝ่ายตรงข้ามเริ่มประครองหน้าและเล่นกับลิ้นเล็กของร่างบาง
"อือ.."
"นายทำอะไรของนายหืมฮยอนซึง..วันนี้ฉันมีประชุมนะ" ฮยอนซึงถอนริมฝีปากออกและแลบลิ้นชมพูที่ถูกดูดเมื่อกี้
"แบร่ ไปอาบน้ำไป" จุนฮยองพูดอย่างว่าง่าย ถึงจูบคราวนี้จะมีกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมอยู่ด้วยแต่ทั้งสองยังคงคิดว่ามันหวานเหมือนเดิม…
Junhyung “นี้มันเป็นสิ่งเสพติดชัดๆ”
Hyunseung “ฉันไม่ปล่อยนายหรอกจุนฮยอง นายมันทำให้ฉันรักมากขึ้นทุกวัน”
……………………………………………………………………………………………...
@cube
"เอาล่ะงั้นพอแค่นี้นะ ส่วนเรื่องการคัมแบ็คของดงอุนต้องปล่อยเพลงวันปีใหม่หลังเที่ยงคืนฉันฝากงานนี้ด้วยล่ะจุนฮยอง"
ประธานค่ายพูดอย่างลงน้ำหนักเสียงจริงจัง
"ครับ"
"แล้วปีใหม่นี้ค่ายเราจะพานักร้องไปเที่ยวที่เกาะเซจูกันทุกว่าไง"
ประธานกล่าวอย่างนั้นขึ้นทำให้ทุกคนมีสีหน้าดีใจเพราะตั้งแต่เป็นนักร้องกันมาก็ไม่ได้พักผ่อนเลยสักนิดและนี้ก็เหมือนเป็นอะไรที่โชคดีที่สุด
"โอเคตกลงตามนั้นนะ" ทุกคนก็ต่างเดินออกนอกห้องประชุมมา
"จุนฮยอง! นายไปทำไรคอมาน่ะ"
คนตาดีอย่างจีน่าเอ่ยทักจุนฮยองเมื่อเห็นรอยแดงตรงซอกคอ เพราะก่อนหน้านั้นฮยอนซึงเห็นแต่บอกไปแค่ยุงกัด
"ยุงกัด" จุนฮยองตอบหน้านิ่งและเดินตรงจะไปห้องอัดเสียง
"ยุงตัวไหนน้า? ยุ่งตัวน้อยหรือตัวใหญ่"
จีน่าทำหน้บกวนประสาทจุนฮยอง เขาเหนื่อยใจเวลาที่จีน่าชอบเป็นอย่างนี้ กวนประสาท
ปัญญาอ่อน
"เหอะๆ" จุนฮยองทำหน้ากวนประสาทกลับไปบ้าง
และเข้าห้องไปทิ้งให้จีน่ายืนพูดคนเดียวต่อไป
.
.
.
@sweetyheechul
"เหอะ ! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจุนฮยองน่ะจะจริงจังกับเด็กอึนๆอย่างฮยอนซึงนั่น
มันไม่ใช่อย่างที่จุนฮยองต้องการเลยสักนิด" จีน่าวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะอย่างเซ็งๆ
ร้านนี้พวกนักร้องค่ายคิวบ์ชอบมาบ่อยๆเพราะดงอุนประกาศให้ไปอุดหนุนร้านนี้
"พี่จุนฮยองอาจจะเปลื่ยนสไตล์ก็ได้แล้วนะคะ"
จีน่ารีบเอาแว่นใส่อย่างรวดเร็วเพราะเริ่มมีคนมองเขาแล้ว
"เธอพูดเบาๆหน่อยก็ได้! ฉันน่ะเคยเจอกับฮยอนซึงมาก่อนยัยเด็กนั่นทั้งอึนทั้งมึนจะติดต่อยานแม่อยู่ล่ะจะไล่ตามจุนฮยองทันได้ไง"
พนักงานคนเดียวของร้านนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากกีกวังแอบฟังอยู่หลังเคาเตอร์
จีน่าเลือกผิดที่แล้ว ชี่อสองคนนั้นทำให้กีกวังต้องฟังอย่างตั้งใจ
"แล้วทำไมพี่จีน่าต้องไปตีสนิทฮยอนซึงด้วยล่ะ"
"หึ
ฉันต้องเอาของๆฉันคืนต่างหากฉันแพ้โยซอบมาหลายปีล่ะฉันจะเอาของฉันคืนให้ได้!"
"ฉันเข้าใจแล้ว" แล้วสองคนนั้นก็เปลื่ยนเรื่องคุยกัน
กีกวังที่ยืนฟังอยู่ก็นั่งลงกับพื้น
"โยซอบ? หรอ..ไม่ได้หมายถึงจะเอาคุณจุนฮยองหรอ
หือๆอะไรเนี่ยอย่างน้อยฉันต้องเตือนพี่ฮยอนซึงก็ยังดี"
กีกวังหยิบโทรศัทพ์เครี่องไม่เก่ามาก ดูดีอยู่แต่รุ่นมันตกไปแล้ว
เขามองเบอร์ที่อยู่ในสมุดกระดาษของฮีชอลและมือกดเบอร์ไป
"ฮัลโหลพี่ฮยอนซึงใช่ไหมฮะ?...ผมกีกวังนะ หลังจากที่พี่เลิกงานแล้วมาหาผมที่ร้านหน่อยสิฮะ
โอเคฮะขอบคุณฮะ"
.
.
21.30
ฮยอนซึงมาที่ร้านตั้งแต่หัวค่ำแล้วล่ะ
แต่เห็นว่ากีกวังมีเรื่องจะคุยก็เลยนั่งรอให้กีกวังเลิกงาน
"ฮยอนซึงรอจุนฮยองมารับหรอ?" ฮีชอลเดินมาหาเพราะเห็นฮยอนซึงนั่งอยู่คนเดียวในร้าน
"อ่อซึงรอกีกวังน่ะเห็นบอกมีเรื่องจะคุยกับซึง"
"ผมมาแล้วฮะพี่ฮยอนซึง" กีกวังเดินกระโดดนมาอย่างร่าเริง
"หือ กีกวังมาให้ฮยอนซึงรอได้ไงเนี่ยแฟนเขาด่าพอดี"
"ผมขอโทษฮะ :("
"ฮ่าๆ ไม่ว่าหรอกฉันโทรบอกจุนฮยองแล้วน่ะ"
"อ่อก็ดีแล้วล่ะจุนฮยองขี้หวงนะ ฮ่าๆยิ่งฮยอนซึงน่ะหวงมาก"
ฮยอนซึงเริ่มเขินคำของฮีชอลขึ้นมา "นั้นกลับดีๆล่ะฮยอนซึงกีกวัง"
"พี่กลับอย่างไงฮะ?ให้ผมไปส่งที่บ้านไหม?"
ฮยอนซึงถามเพราะความเป็นห่วงเพราะแถวนี้ก็เริ่มมืดแล้ว
"อ่อเดี๋ยวฉันต้องไปหาซัมดี"
"ฮะ ซึงไปก่อนนะบ๊ายบาย" ฮยอนซึงโบกมือบ๊ายบายให้กับฮีชอลและเดินมาที่รถและฮยอนซึงก็แล่นรถออกไป
แบบไปเหมือนไม่มีจุดมุ่งหมาย
"นายมีไรหรอ" เมื่อรถออกฮยอนซึงก็เปิดสนทนา
"พี่รู้จักคนที่ชื่อจีน่าหรือเปล่า"
ฮยอนซึงทำท่าคิดแต่มันก็มีคนเดียวคือจีน่านักร้องชื่อดัง
"มีนะทำไมหรอ?"
"วันนี้เขามากินกาแฟที่ร้านฮะแล้วเขาพูดถึงเรื่องพี่และคนที่ชื่อโยซอบ"
ฮยอนซึงเริ่มชักสนใจขึ้นมาแล้ว
"เขาหมายถึงอะไรบ้าง"
"ก็หมายถึงว่าเหมือนจะเอาอะไรจากคนชื่อโยซอบน่ะฮะ"
ฮยอนซึงเริ่มเข้าใจอะไรแล้ว
"นายไม่โกหกนะ"
"ผมไม่โกหกพี่หรอกฮะ ถ้าไม่ใช่เรื่องพี่ไม่มาบอกพี่หรอกผมแค่เป็นห่วงพี่ฮะถ้าเกิดเขาทำอะไรพี่ขึ้นมาแล้วผมจะทำไงล่ะ
สู้ให้ผมบอกพี่ก่อนไม่ดีกว่าหรอฮะ" มันก็เรื่องจริงอย่างที่กีกวังพูด ฮยอนซึงนึกว่าจีน่าจะคิดได้ซะอีก
"ขอบคุณนายนะ ^^ แล้วนายจะให้ฉันไปส่งไหนหรือเปล่า"
"ไปฮะพี่ช่วยไปส่งที่xxx"
"โอเค"
ฮยอนซึงตอบตกลงและตรงมาที่ผับแห่งหนึ่งที่ใหญ่และมีแต่คนไฮโซเข้าไม่มีพวกเซเพอะไรทั้งสิ้น
"นายทำงานที่นี่หรอ?"
"ฮะ ขอบคุณมากนะฮะที่ลำบากมาส่ง"
"ไม่เป็นไรๆนายทำไมต้องทำงานที่นี่ด้วยล่ะ
รู้ไหมมันอันตรายนะมาทำงานกับฉันไม่ดีกว่าหรอ"
"ไม่เป็นไรฮะผมไปก่อนนะฮะขอบคุณฮะ"
กีกวังรีบลงจากรถไปอย่างรวดเร็วฮยอนซึงเป็นห่วงว่ากีกวังมาทำงานในที่แบบนี้..งานที่นี่เงินดีกว่าร้านฮีชอลอีกเขาแค่บังคับตัวเองเท่านั้น
ฮยอนซึงกำลังแล่นรถออก แต่กับเจอใครที่ตัวเองคุ้นเคยที่สุด
ยงจุนฮยอง! นายมาทำอะไรที่นี่
ฮยอนซึงเริ่มใจไม่ดีทำไมเขาไม่บอกฮยอนซึงล่ะว่ามา?ไม่สำคัญเลยหรือไง?
มันเก่าแล้วหรอ..?
ร่างบางเร่งฝีเท้าเข้ามาในร้านกลิ่นเหล้าและอะไรต่างๆนาๆเต็มจมูกร่างบางเต็มไปหมดและเกิดอาการน้ำมูกไหล
ร่างบางมองหาร่างสูงแต่ก็ไม่พบ ระหว่างที่เขาเดินอยู่ก็มีแต่คนยิ้มให้เขาและมองด้วยสายตาแปลกๆถ้าตามตัวจุนฮยองไม่เจออย่างน้อยต้องเจอกีกวังบ้างแหละนะ
"สวัสดีครับ" ผู้ชายร่างสูงใส่สูทสีดำเรียบร้อยอย่างเป็นนักธุระพร้อมถือแก้วที่ใส่แอลกอฮอล์อยู่ด้วย
เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับรอยยิ้มกระชากใจใครก็ได้ง่ายๆ
"เอ่อ..สวัสดีฮะ" ฮยอนซึงทักทายกลับและสบตาชายคนนั้นอย่างนิ่งๆ
"คุณคงจะเป็นคุณฮยอนซึงสินะครับเนี่ย? ช่างกล้องคนเก่ง
ยินดีที่ได้รู้จักครับผมอีจุน"
อีจุนยิ้มกว้างให้กับฮยอนซึงแต่ฮยอนซึงแค่แค่นยิ้มแห้งๆให้อีกคน
"ครับๆ"
"ผมเห็นคุณในหนังสือนิตรสาร ผมอยากจะรู้จะกับคุณน่ะ
มานั่งดื่มกับผมหน่อยไหม"
ฮยอนซึงเหลือบมองไปที่เคาเตอร์บาร์ก็เห็นกีกวังกำลังเครื่องดื่มกับลูกค้าอยู่ฮยอนซึงรีบกระโจนเข้าไปหากีกวังเลย
"กีกวัง!"
กีกวังเมื่อเห็นฮยอนซึงกระโจนมาอย่างนั้นเขาตกใจจนทำไรไม่ถูก
"พี่ฮยอนซึง" ฮยอนซึงแอบเหลือบไปมองอีจุนที่ยิ้มแป้นให้กับกีกวังและเอ่ยทักด้วยคำที่ไม่สมควรพูด
"อ้าว วันนี้นายไม่ไปอยู่กับจุนฮยองหรอ?เมื่อวานฉันเห็นนายยังพาจุนฮยองออกไปเลย"
กีกวังยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เขากะจะเก็บเรื่องไว้เป็นความลับ
ความจริงมันไม่มีอะไรเพียงเขาแค่ช่วยเหลือจุนฮยองเท่านั้นเอง แต่อย่างเป็นแฟนกันก็ต้องคิดมากเป็นเรื่องธรรมดา
"พี่ฮยอนซึงมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ..คุณอย่ามาพูดอะไรมั่วๆฉันมาช่วยเขา.."
อีจุนเริ่มงงขึ้นมาและทำหน้าไม่เข้าใจ และใครบางคนที่ฮยอนซึงอยากพบพอดีก็เจอเข้ามา
"อีจุนมึง...ฮยอนซึง!มาทำไรที่นี่"
ฮยอนซึงไม่ตอบอะไรได้ยืนมองจุนฮยองด้วยสายตาเศร้าๆ
"มึงรู้จักเขาด้วยหรอ ?" อีจุนถามด้วยความสงสัย
"แฟนกู ! มึงบอกพี่ซัมดีดีด้วยกูกลับแล้ว"
พูดจบจุนฮยองก็คว้าข้อมือเล็กฮยอนซึงให้เดินมาออกมาถึงลานจอดรถที่เงียบสนิท
"นายมาทำอะไรที่นี่" จุนฮยองถามฮยอนซึงที่เงียบมาตลอดทาง
"ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะว่านายมาที่นี่
โทรศัพท์มีให้ต้มกินหรือไง" น้ำเสียงของฮยอนซึงเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ
ในหัวของเขามีแต่กีกวังกับจุนฮยอง..
"ฉันกำลังกลับแล้วไง"
"งั้นหรอ นายยังจำได้ไหมว่านายบอกนายไม่ได้มั่วกับใครไง!"
น้ำตาใสไหลออกมาจากตาฮยอนซึง และกำลังเดินไปที่รถแต่จุนฮยองกลับกระชากข้อมือเล็กของฮยอนซึงไว้ก่อน
“อะไรของนายฉันไปมั่วอะไรของนาย” จุนฮยองเริ่มทำหน้างง
“ฉันถามจริง นายมีใครนอกจากฉันหรือเปล่า
ทำไมไม่ชอบบอกอะไรให้สบายใจเลยสักครั้ง คนอื่นเขาว่านายเจ้าชู้หมดแต่คงมีฉันหน้าโง่คนเดียวสินะที่คิดว่านายน่ะดีไปหมด
แล้วรอยแดงนั้นมันเป็นของใครมันไม่ใช่ยุ่งกัดใช่ไหม” ฮยอนซึงตั้งใจถามสิ่งเขาอยากรู้
น้ำตาตอนนี้มันแห้งไปหมดแล้วเขาควรเข้มแข็งเมื่อเจอคนแบบนี้
“ฉันยอมว่าแต่ก่อนน่ะฉันโครตจะเจ้าชู้เลย
แล้วนายไม่คิดบ้างหรอว่าฉันจะเปลื่ยนได้
ฉันชอบมาสถานที่แบบนี้นายก็รู้ฉันจะติดแงะกับนายตลอดไม่ได้หรอกนะ
งานฉันก็เยอะฉันอยากผ่อนคลายบ้าง และอีกอย่างฉันไม่อยากให้นายมาที่นี่ก็… เห้ยกลับบ้านเถอะ” จุนฮยองกำลังจะหันหลังกลับแต่ฮยอนซึงอยากฟังเรื่องซอกคอของเขามากกว่าเรื่องของจุนฮยองว่าเป็นอย่างไง
“นายจะเว้นทำไมแสดงมันออกมาสักครั้งได้ไหมจุนฮยอง
นายไม่คิดอยากจะพูดคำนั้นออกมาเลยหรอ” ฮยอนซึงอยากจะฟังคำว่ารักของจุนฮยองตลอดเวลาที่คบกันมาเดือนๆคนเป็นแฟนกันก็ต้องบอกรักกันไม่ใช่หรอแต่จุนฮยองกับไม่เคยพูดอะไรวันนี้ฮยอนซึงจะทำให้จุนฮยองพูดออกมาให้ได้
“ฉันมีนายคนเดียว ฉันรักนายฮยอนซึง” ฮยอนซึงได้ยินคำนั้นจากปากจุนฮยองก็ยิ้มออกได้แต่เป็นแค่รอยยิ้มน้อยๆและเข้ามากอดจุนฮยอง
จุนฮยองเองก็กอดตอบ
“ที่ฉันไม่อยากให้นายมา เพื่อนฉันชอบพูดถึงช่างกล้องฮยอนซึงตลอดและจ้องงานนายตลอดเวลาและเป็นสาเหตุที่ฉันไม่ได้บอกเพื่อนฉันว่าฉันน่ะคบกับนายมีแค่พี่ซัมดีที่รู้แต่ฉันก็กำชับแล้วว่าห้ามบอก
วันนี้ฉันก็บอกเพื่อนฉันไปแล้วคนหนี่ง”
“อ๋ออีจุนอ่ะหรอ” ฮยอนซึงถอนกอดออกและจ้องตาแป๋ว
“นายรู้จักมันได้ไง”
“ก็อีจุนเขาเดินมาทักฉันน่ะ เขาดูดีจังเลยเขาทำงานนักธุระกิจหรอ”
“เฮ้ย..นี่ฮยอนซึงนายจะอยากรู้เรื่องมันทำไมห๊ะ ไม่ต้องไปยุ่งกับมันหรอกน่า”
“ฉันก็เห็นเขาดูดีไง ใส่สูทมาผับซะขนาดนั้นเขาต้องไปเจ้าของธุระกิจแน่นอน”
ฮยอนซึงทำท่าคิด จุนฮยองเลยเกิดอาการหึงขึ้นมาผลักหัวฮยอนซึงไปหนึ่งที
“เลิกเพ้อเจ้อสักทีแล้วกลับบ้านพรุ่งนี้เริ่มอัดจริงแล้ว
ฉันจะให้นายฟังคนแรก” ร่างบางยืนกอดอกและพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ขอบคุณนะ”
“นายจะขอบคุณทำไมขอเป็นอย่างอื่นแล้วกันนะ เจอกันที่ห้องขับรถดีๆล่ะ”
“บอกตัวเองก่อนเถอะจุนฮยอง” ฮยอนซึงยิ้มให้กับรอยยิ้มมุมปากของจุนฮยองและขับรถตามไป
ฉันหวงนายที่สุดเลยจุนฮยองนายเป็นแฟนคนแรกของฉัน
แล้วนิสัยฉันฉันยอมรับว่าเป็นคนงี่เง่าและขี้หวงนาย
ถ้าฉันไม่หวงนายความรักของเรามันก็จะสั้นลงจริงไหม? ยิ่งคบกันศัตรูและคนอยากได้จุนฮยองก็มากขึ้นกว่าเดิม
อย่างไงฉันก็ไม่ยอมให้ใครเอานายไปจากฉันได้หรอก ฉันจะไม่เลิกกับนายจุนฮยอง
แต่ถ้านายปฏิเสธฉันถึงขั้นสุดๆแล้วฉันจะถอยไปเองและจะให้นายใช้ชีวิตตามประสาของนายที่นายเคยเป็น
ฉันอยู่กับนายฉันได้รู้จักนิสัยนายมากขึ้น
นายมีมุมที่ดีกว่ามุมภายนอกจะไม่ให้หลงรักนายได้ไง ฉันไม่ได้โชคร้ายสักหน่อยฉันโชคดีต่างหา
Hyunseung
ทำไงได้ฉันอยากจะพูดคำนั้นออกมาแต่ฉันอยากฟังจากนายมากกว่าไง
แต่วันนี้นายก็ได้ฟังแล้วมันโอเคใช่ไหม
ฉันก็เอ่อ..เขินเป็นฉันเลิกพูดคำว่ารักมาตั้งแต่เลิกกับมีร์ไป
และหลังจากนั้นก็มีแค่คำว่ารักหลอกหลวงที่ฉันไว้บอกกับสาวๆที่ออกเดทกับฉันเล่นๆคนอื่นไม่เล่นแต่ฉันเล่นๆเท่านั้น
ฉันเจอนายครั้งแรกฉันก็เอาแต่แอบมองนายนะ หึ ก็นายเล่นยิ้มหวาน ใครบ้างล่ะที่ไม่อยากเห็นรอยยิ้มของนายและฉันเป็นคนหนึ่งที่อยากเห็นรอยยิ้มของนาย
การใช้ชีวิตกับนายนายน่ะชอบทำอะไรที่แปลกกว่าชาวบ้าน เถียง ปากดี ปากหวานอีก ฮ่าๆ
ขี้อ้อนที่หนึ่ง แถมอึนได้หลุดโลกจริงๆ มันคงเป็นความสุข
ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันหาความสุขที่แท้จริงได้แล้วคือนายนะฮยอนซึง
สักวันฉันคงจะพูดกับนาย หึ ฉันมันเริ่มเป็นบ้าตามนายแล้วฮยอนซึง
จุนฮยองขับรถไปก็ยิ้มไปเมื่อระบายกับตัวเอง
B E A U T Y ♥ B E A S T
:) Shalunla
ความคิดเห็น