คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 (แก้ไข)
Chapter
6 ♥
ผ่านไปหลายอาทิตย์ความสัมพัมธ์ระหว่างจุนฮยองกับฮยอนซึงนั้น
ก็ดูเหมือนจะเปลื่ยนแปลงแต่ในบางมุมก็ยังเหมือนเดิมอยู่ดี
จุนฮยองไม่เคยพูดหวานๆเวลากันอยู่สองคน
เขาจะพูดดีๆกับฮยอนซึงก็ต่อเมื่อมีร์เข้ามาหาเขา หรือจุนฮยองใช้เขาเพื่อบังหน้ากันแน่
“ฮยอนซึงอา” ดูจุนได้เขย่าตัวฮยอนซึงให้ตื่นขึ้นมาคุย
“อ่า ว่าไงหรอพี่ดูจุน”
“วันนี้จะไปทำงานกับพี่หรือเปล่า?”
“เอ่อ..ไปๆฮะไป แต่พี่ไปก่อนเลย”
“โอเคเลย วันนี้ซึงไปกับพี่หน่อยแล้วกัน รู้สึกงานเยอะอย่าเบี้ยวนะ
แล้วสถานที่ที่ไปถ่ายพี่เขียนไว้ให้แล้ว ใส่ไว้ในกระเป๋า พี่รู้ว่าซึงลืมแน่ๆ”
“ฮ่าๆไม่เบี้ยวหรอกน่า ไปเลยๆ”
ฮยอนซึงไล่พี่ชายตัวเองและส่งยิ้มหวานจนดูจุนหมั่นไส้น้องชายของตัวเองเลยหยิกแก้มเบาๆของฮยอนซึง
“กินยาด้วยนะ”
“โอเค บาย^^”
ตั้งแต่ดูจุนหายดีเขาก็ลุยงานระเบิดเลย
ไม่กี่วันที่ผ่านมาก็ต้องไปถ่ายบรรยากาศในงานคอนเสิร์ตที่เขาจ้างไป
มันถึงจะเหมื่อยแต่ก็ต้องอดทนในเมื่อมันเป็นงาน
หลังจากที่ฮยอนซึงอาบน้ำเสร็จก็นึกถึงอะไรบางอย่าง…
“อ่า! แม่ของจุนฮยองอยู่คนเดียวนิ”
ฮยอนซึงรีบอาบน้ำแต่งตัวเก็บของตัวเองให้เรียบร้อยกะว่าจะเข้าไปเยื่ยมแม่จุนฮยองเสร็จก็จะออกไปทำงานเลย
ก๊อกๆ ก๊อกๆ
“ใครค่ะ” เสียงสาววัยกลางที่ตะโกนออกมาจากห้องครัวล้างไม้ล้างมือและเดินมาเปิดประตู
เมื่อเห็นว่าใครมาเธอก็ยิ้มหน้าบานและสดชื้นเมื่อเจอคนนี้
“คุณแม่ทำไรอยู่ฮะ?”
“แม่กำลังทำกับข้าวอยู่จื หนูฮยอนซึงมากินด้วยกันนะจ๊ะ จุนฮยองเพิ่งออกไปไม่นานนี้เองแม่บอกให้กินก่อนเขาก็ไม่เอาดื้อจริงๆเลยลูกชายคนนี้”
ฮยอนซึงยิ้มให้น้อยๆที่ได้ยินคำบ่นจากปากแม่จุนฮยอง ใช่นายมันดื้อยงจุนฮยอง
และแล้วอาหารกลิ่นหอมยั่วยวนใจก็มาวางไว้ที่หน้า
“นั้นผมทานเลยนะฮะ”
“เอาเลยจ๊ะ^^” พอฮยอนซึงได้รับคำอนุญาติเขาก็ตักชุปร้อนๆเข้าปากและตาโตทันที มันอร่อยมาก
“หือ คุณแม่ทำอาหารอร่อยมากเลยนะฮะ
ดงอุนกับจุนฮยองนี่พลาดมากเลย”
เมื่อได้ยินชื่อดงอุนก็ทำให้นึกถึงเรื่องนั้นที่จุนฮยองก็ชอบฮยอนซึง
และดงอุนก็ชอบฮยอนซึงเหมือนกัน ทำให้คนเป็นแม่ปวดหัวอยู่นาน
หรือจะขัดขว้างฮยอนซึงไม่ให้เข้าใกล้จุนฮยองและดงอุนดีเพื่อไม่ให้พี่น้องต้องทะเลาะกัน
แต่ฮยอนซึงเป็นคนดีและน่ารักเลยทำให้แม่จุนฮยองทำใจลำบากไม่อยากทำเรื่องไม่ดีกับฮยอนซึง
อีกอย่างเรื่องพวกนี้เขาก็ไม่ควรจะไปเกี่ยว เขาคิดว่าจุนฮยองเป็นผู้ใหญ่และมีความคิดพอที่จะไม่ทะเลาะกันและพูดจากันดีๆ
“จ๊ะ^^กินเยอะๆนะ”
“คุณแม่อาการเป็นไงบางฮะ”
“ก็ปกติจ๊ะ ช่วงนี้ไม่ปวดที่หัวใจแล้วจ๊ะ^^”
“คุณแม่ก็อย่าคิดอะไรมากนะฮะ
ถ้าจุนฮยองหรือดงอุนทำอะไรให้หนักใจบอกซึงได้เลยเดะจัดให้ ! ฮ่าๆ…อุ๊บ” ฮยอนซึงหลุดพูดชื่อของตัวเองที่ใช้กับคนที่สนิทๆออกไป
ทำให้อายและหน้าแดงมาก แม่ของจุนฮยองก็ยิ้มและหัวเราะเบาๆ
“เรียกตัวเองว่าซึงก็ดีแล้วนะ
แม่ชอบจัง”
“เอ่อ..โอเคฮะถ้าทำให้คุณแม่สบายใจ^^ คุณแม่ฮะซึงถามไรเกี่ยวกับจุนฮยองหน่อยได้ไหมฮะ” แม่จุนฮยองยิ้มกว้างเมื่อได้ยินว่าฮยอนซึงอยากจะรู้เรื่องของจุนฮยอง
ผลมันปรากฏออกมาชัดเจนเลยว่าคนที่ฮยอนซึงเลือกนั้นคือจุนฮยอง
“ได้สิ แม่จะบอกหนูทุกเรื่องเลยจ๊ะ”
“จุนฮยองเป็นคนอย่างไงหรอฮะ ซึงสับสนกับชีวิตของเขามาก
เดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดีเดี๋ยวเย็นชาใส่ เดี๋ยวเอาใจใส่”
“ฮาๆ
แม่ก็เดาเขาไม่ออกเหมือนกัน แต่จุนฮยองลูกชายแม่เนี่ยก็เป็นคนที่เงียบนะบางครั้งก็พูดเยอะมากเขาก็เป็นคนที่คุยเก่งนะจุนฮยองปรับมุมตัวเองได้เสมอ
ภายนอกใครๆก็มองว่าเขาน่ะเป็นคนที่ไม่ดี
แต่ก็อย่าไปมองเขาแค่ภายนอกภายในจุนฮยองน่ะเป็นคนโรแมนติกนะ”
ฮยอนซึงคิดไว้อย่างนั้นแล้วเชี่ยวเพราะว่านักแต่งเพลงก็ต้องมีมุมที่โรแมนติกต้องมีความรักมาก่อน
แต่ตอนแรกที่ฮยอนซึงมองเขาแบดบอยซะมัด
“โอ้ว แล้วจุนฮยองเจ้าชู้หรือเปล่าฮะ?”
“แม่คิดว่าไม่แล้วนะ
แม่เห็นตอนที่จุนฮยองมีแฟนเขารักแฟนเขามากที่สุดเลยล่ะมีแค่คนเดียว
แต่พอเลิกกับแฟนไปจุนฮยองก็เริ่มเปลื่ยนตัวเองมากมายเริ่มเที่ยวเริ่มเจ้าชู้
ดงอุนมาเล่าให้แม่ฟังหมด แต่แม่ว่าเป็นเรื่องจริง
แต่แม่รับประกันว่าจุนฮยองมีแฟนเมื่อไรเขาจะรักษาแฟนเขาดีมากเลยนะ”
“อ่องั้นหรอฮะ แฟนเก่าเขานี่ใช่คนที่ชื่อมีร์หรือเปล่าฮะ?”
“ใช่จ๊ะแต่หนูไม่ต้องคิดมากนะเขาแค่เป็นแฟนเก่ากันตอนนี้ก็เพื่อนกันแล้วจ๊ะ”
“เอ่อ…ซึงยังไม่ได้คิดมากเลยนะฮะ แค่อยากรู้เฉยๆเห็นเขาชอบ…” ฮยอนซึงยังตอบไม่จบก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่รับอนุญาติ
“คุณน้าฮะ มีร์ซื้อของไปฝาก”
เมื่อมีร์เห็นฮยอนซึงก็ทำท่าสายตาไม่ชอบขี้หน้าเป็นอย่างมาก
“นายมาทำอะไรห้องจุนฮยองเนี่ย”
“ฮยอนซึงมาเยื่ยมน้าอ่ะจ๊ะ มีร์มากินข้าวก่อนมา” ฮยอนซึงไม่ชอบสายตาที่มีร์มองอย่างนั้นเลยเขาวางช้อนลงและเอากระเป๋าเป้และกล้องมาสะพายแล้วลุกขึ้นก้มหัวให้แม่จุนฮยอง
“นั้นซึงไปก่อนนะฮะ
พอดีมีงานต่อวันหลังจะมาเยื่ยมใหม่นะฮะดูแลสุขภาพด้วยนะฮะ”
“ไปเร็วจัง วันหลังมาคุยด้วยกันใหม่นะจ๊ะเดินทางดีๆล่ะ”
“ฮะ”
ฮยอนซึงรีบสาวเท้าเดินออกมาจากห้องของจุนฮยอง
เขาเริ่มไม่ชอบมีร์เข้าแล้วสายตาและการกระทำมันบ่งบอกว่าทั้งสองเป็นศัตรูกัน
ฮยอนซึงรู้ว่ามีร์ต้องการอะไรคืนกลับไป
15.00
ร่างบางวางกล้องและเดินมานั่งโต๊ะที่มีกับข้าวสารพัดเต็มไปหมด มื้อนี้ถือว่าเป็นมื้อกลางวันที่ฮยอนซึงและดูจุนร่วมถึงทีมงานและนักร้องที่ถ่ายแบบต้องรับประทานกัน
“พี่ดูจุนปวดแขนหรือเปล่า” ฮยอนซึงถามอาการของดูจุนเมื่อสังเกตที่มือของดูจุนมันสั่นๆผิดปกติ
“อ่อไม่ปวดแต่มันสั่นๆ”
“พี่ไม่ต้องถ่ายแล้วล่ะ นั่งพักเถอะนะเดี๋ยวซึงถ่ายเอง” ดูจุนไม่ได้ตอบอะไร
แล้วก็หยิบกล้องขึ้นมาดูก็พบว่า บางรูปนั้นก็มีภาพมัวอยู่เหมือนกัน
เขายอมรับว่าตอนที่ถอดเฟือกออกมันก็ยังมีปวดอยู่แต่ก็พยายามที่จะอดทนเพื่อไม่ให้คนรอบข้างเป็นห่วงและเขาก็ยังอยากทำงานถ่ายรูปที่เขารักต่อไป
“พี่ดูจุนซึงขอดูรูปที่พี่ถ่ายหน่อยสิ” ดูจุนพยักหน้าและยื่นกล้องให้กับฮยอนซึง
เมื่อเห็นรูปก็มีรูปที่เสียเยอะมากอยู่เหมือนกัน
“โหพี่ดูจุนซึงว่าเดี๋ยวซึงถ่ายเองล่ะกัน ขืนถ่ายต่อไปรูปมันจะเสียหมดนะ
พี่ควรจะพักบ้างงานเข้ามาพี่ก็รับเองหมดซึงช่วยพี่ก็ไม่เอา”
“พี่ไม่อยากให้ซึงลำบากไง” ฮยอนซึงทำหน้าเศร้าให้กับดูจุน ดูจุนเลยเอื้อมมือไปลูบหัวฮยอนซึงเบาๆอย่างเอ็นดู
แบบที่เคยทำบ่อยๆ
“แล้วพี่อยากให้พี่โยลำบากใจหรือไง
พี่ทำอะไรต้องคิดถึงคนที่อยู่ข้างหลังด้วยนะทุกคนก็เป็นห่วงพี่หมด ซึงอ่ะโตแล้วอยากจะช่วยพี่ทำงานอย่างเต็มที่จริงๆ”
“โอเคครับ ^^ แต่พี่ก็ไม่ได้เป็นไรมากสักหน่อยแข็งแรงจะตาย
แค่มือสั่นยกกล้องนาน เหมือนกับซึงนั้นแหละไม่ได้เป็นไรมากสักหน่อย”
“อย่างไงก็ต้องดูแลตัวเองด้วย หรือจะให้พี่โยซอบพูด ?”
“โอ๊ะๆ ฮ่าๆ อย่าเลยเดี๋ยวพี่เจ็บตัว”
“สุดท้ายก็เหมือนเดิมจริงๆนะพี่เนี่ย ฮ่าๆ”
และแล้วเวลางานก็มาถึง
ฮยอนซึงก็ต้องรับหน้าที่แทนดูจุนเป็นช่างกล้องเองส่วนดูจุนก็บอกให้นักร้องที่มาถ่ายแบบท่านู่นท่านี้ไปเรื่อย การทำงานให้วันนี้ผ่านไปได้ดีมากเลยล่ะ มีทั้งเสียงหัวเราะและความน่ารักขี้เล่นของศิลปินที่มาถ่ายวันนี้ก็สร้างรอยยิ้มให้กับทีมงานและเสียงกรี๊ดอยู่ด้านหลังฮยอนซึงเป็นระยะๆ
ทำเอาฮยอนซึงถ่ายไปก็หัวเราะไป
18.00
“เสร็จเรียบร้อยแล้วครับ ! ขอบคุณทุกคนมากที่ให้ความร่วมมือ” หลังจากที่จบสิ้นคำของดูจุนเสียงปรบมือก็ดังสนั่นและก้มหัวทำความเคารพให้กัน
ครืน ครืน..
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของฮยอนซึงสั่นขึ้น
‘พี่ฮีชอล’
“ว่าไงฮะพี่ฮีชอล”
[วันนี้มาที่ร้านพี่หน่อยสิมีเรื่องไรให้ช่วย]
“เรื่องอะไรหรอฮะ”
[เรื่องเค้กน่ะ]
“เรื่องเค้กซึงไม่ถนัดหรอกฮะ”
[มาเถอะนะๆ]
“โอเคเลยฮะ^^” ฮยอนซึงกดวางสายฮีชอลไป ก็หันไปมองยูอีที่ยืนเก็บของอยู่ข้างๆ
ยูอีไม่พูดคุยกับเขานานมากถามอะไรก็ตอบนิดหน่อยๆไม่คุยเยอะเหมือนแต่ก่อน
ฮยอนซึงสงสัยว่าเพราะเป็นเรื่องจุนฮยองวันนั้นที่ลากตัวฮยอนซึงไปบ้านจุนฮยอง
ฮยอนซึงรู้ดีว่ายูอีน่ะชอบจุนฮยองอยู่
“ซึงเก็บของเสร็จยัง” ดูจุนเอ่ยถามน้องชายเขาที่เก็บของอย่างช้า
“เก็บเสร็จแล้ว ซึงช่วยถือกล้องนะ”
ฮยอนซึงรีบคว้ากล้องไปมาจากมือของดูจุนเพราะถ้าช้ากว่านี้ดูจุนขัดอีกแน่นอน
“เออ พี่ดูจุนไปร้านพี่ฮีชอลด้วยนะเห็นบอกว่าจะให้ช่วยไรไม่รู้”
“งั้นหรอโอเค ….. ยูอีกลับพร้อมฉันเลยไหม?” ดูจุนหันไปถามยูอีที่ก้มหน้าก้มตาเก็บของไม่พูดไม่จา
“อ่อนายไปก่อนเลยฉันกะว่าจะเอาของไปเก็บกับทีมงานด้วยน่ะ”
“เธอไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย?
“เปล่านิ”
“ฉันกลับก่อนนะ”
“โอเคเลยบาย”
ความรู้สึกของยูอีตอนนี้มีแต่ความเกลียดฮยอนซึงมากที่สุด
เขาเริ่มไม่ชอบขี้หน้าเลย
มีแต่ใครๆก็สนใจฮยอนซึงคนที่เธอชอบก็ไปชอบฮยอนซึงหมดทำให้มีอะไรฝั่งใจไว้เยอะเธอเลยโกธรมาก
ในเมื่อเธออยากได้ก็ต้องได้เพราะยูอีอยากได้ผู้ชายนี้จริงๆ
ก่อนจะเข้าร้านของฮีชอลดูจุนได้แวะรับโยซอบก่อนที่จะไปเพราะเป็นเวลาเลิกสอนพอดี
“โย เดี๋ยวไปร้านพี่ฮีชอลก่อนกลับคอนโดนะ”
“งั้นดีเลยโยอยากกินเค้กพอดี”
“กินข้าวบ้างสิ กินแต่เค้กจะเป็นหมูโยซอบแล้วนะ”
“ทำไม ชิ ไม่รักแล้วหรือไง”
“ฮ่าๆ รักสิ ดูจุนแค่แซวเล่นๆเฉยๆ เป็นหมูที่ดีแล้วน่ารักกอดจะได้อุ่นๆ”
“ดูจุนบ้า” โยซอบได้ตีแขนดูจุนเบาๆเพราะความเขินอาย
“โอ้ยยย หวานกันอีกแล้วนะพี่ดูจุนพี่โยซอบ” ฮยอนซึงยื่นหน้าออกมาระหว่างตรงกลางที่ว่าง
“จุนฮยองไม่หวานหรือไงล่ะประกาศเป็นแฟนซะขนาดนั้น ฮ่าๆ”
“ไม่ใช่แล้วนะ หมอนั่นไม่เคยพูดสักครั้งเลยว่าเป็นแฟนกัน เหอะ”
ตั้งแต่คราวนั้นที่จุนฮยองบอกว่าฮยอนซึงเป็นแฟนของเขา
เขาก็เริ่มมาหาฮยอนซึงบ่อยให้ไปที่ห้องบ่อยขึ้นอ้างว่าให้มาอยู่กับแม่ของเขาอย่างนู่นอย่างนี้
มารับไปกินเค้กที่ร้านของฮีชอลบ้างเป็นบางครั้ง
แต่ไม่ได้หวานอะไรสักนิดเลยเบอร์โทรศัพท์ก็ยังไม่มีเลย
เจอกันต้องเริ่มด้วยการเถียงกันตลอด
ตกลงจุนฮยองคิดอย่างไงกับเขาแน่ฮยอนซึงรอฟังคำที่เขาตั้งใจพูดมากกว่า
ที่จะอยู่ดีๆก็พูดมาเฉยๆเหมือนไม่ได้ตั้งใจ
@
sweetyheechul
บรรยากาศภายในร้านมีคนอยู่ไม่กี่คน และมันก็ค่อนข้างเงียบสงบ
แต่ทำไมวันนี้ฮีชอลคนสวยไม่มายืนหน้าเคาเตอร์ตามที่เคย
ฮยอนซึงดูจุนและโยซอบเดินตรงเข้าไปหา ชายหนุ่มน่ารักที่ยืนยิ้มพร้อมจะให้คำว่า ‘รับอะไรดีฮะ’
ตามเคย
“เอ่อ..กีกวังใช่ไหม?”
“ฮะ ^^”
“อ่อ ฉันกลัวเรียกชื่อนายผิดน่ะ พี่ฮีชอลอยู่ไหนหรอ”
“พี่ฮีชอลอยู่หลังร้านอ่ะฮะ ผมเรียกให้ไหมฮะ”
“อ่อไม่ต้องหรอก ฉันสามคนขอเข้าไปได้ไหม
พอดีพี่ฮีชอลเขามีธุระให้ฉันช่วยน่ะ”
“ฮะเชิญด้านในเลยฮะ” พอจบคำอนุญาติของกีกวังแล้วดูจุนเป็นคนแรกที่เดินเข้าไปและส่งเสียงทักทายกวนประสาทฮีชอลอย่างเป็นประจำ
“เจ๊ ~ อยู่ไหมเนี่ย!!!” ทั้งสามคนได้เดินไปข้างในหลังร้าน
เมื่อดูจุนได้เสียงอะไรสักอย่างเหมือนกับว่ามีคนสองคนกำลังเถียงกันอยู่
ดูจุนก็ลดเสียงลงและหันหลังไปส่งสัญญาณบอกให้อีกสองคนเบาๆ
สองคนนั้นก็งงกับสิ่งที่ดูจุนทำ
พอเข้าไปก็เห็น.. ผู้ชายร่างไม่ใหญ่มากกำลังสวมกอดคนร่างเล็กอย่างฮีชอลกำลังทำเค้กกันอย่างกระหนุงกระหนิง
ทำเอาสามคนนั้นตกใจและดูจุนก็ขำฮากลิ้ง นี่ฮีชอลปกปิดว่าเขาไม่มีแฟนหรอเนี่ย
ดูจุนเลยหมั่นไส้ที่ฮีชอลไม่บอกเลยจะแกล้งซะเลย
“เฮ้ย! ทำไรกันอยู่ครับ ! ^^”
“ยุนดูจุน!” ฮีชอลเห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นเสียงของยุนดูจุนเจ้าแห่งกวนได้โล่
ก็วางที่แต่งหน้าเค้กลงและถอยออกห่างจากผู้ชายคนนั้น
ฮีชอลไม่ได้กลัวใครจับได้แต่เขาเขินอายที่ทุกคนมาเห็นตอนที่เขากับแฟนกับสวีทกันอยู่
“แฟนพี่หรอ” ฮยอนซึงเดินเข้ามาส่งยิ้มหวานให้กับฮีชอล
“อ่าใช่ ทำไมมาบอกก่อนละว่าเออจะเข้ามาแล้วนะ”
“ถ้าผมโทรมาผมก็อดเจอแฟนเจ๊ดิ ฮ่า ….
สวัสดีครับ ^^” ดูจุนก้มหัวทักทายและยื่นมือไปขอจับมือกับแฟนของฮีชอลแต่ฮีชอลก็ปัดออกไป
“อะไรเนี่ยเจ๊” ดูจุนก็ยื่นมือไปขอจับอีกรอบและผู้ชายคนนั้นก็จับมือและเขย่าน้อยๆ
“สวัสดีครับ^^”
“ผมยุนดูจุนครับ”
“ผมซัมดีครับ”
“อ่อ แล้วอีกสองคน โยซอบกับฮยอนซึงครับ” และโยซอบกับฮยอนซึงก็เดินจับมืออย่างเป็นมิตรกับซัมดี
“คุณเป็นแฟนกับพี่ฮีชอลหรอเนี่ย”
“ครับ” ซัมดีตอบเสร็จก็นำมือไปโอบเอวฮีชอลเบาๆ
“อะไรกันเนี่ยพี่ฮีชอล เก็บไว้เป็นความลับงั้นหรอ? ไม่เห็นบอกซึงเลย”
“ไม่ได้เก็บไว้เป็นความลับสักหน่อย
แค่แฟนพี่เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็กะว่าจะมาเปิดตัวให้ดูไง ขืนพี่บอกไปเดี๋ยวแกก็ไม่เชื่อฉันแน่นอนใช่ไหมดูจุน” ดูจุนเกาหัวน้อยและยิ้มแยกเขี้ยวนิดหน่อย
“ผมเชื่อพี่หมดนั้นแหละ ฮ่าๆ แล้วคบกันมานานหรือยังครับ”
“ก็ครึ่งปีแล้ว” ทำเอาทุกคนตกตะลึ่งนี้คบกันมาครึ่งปีแล้วแต่ฮีชอลไม่เปิดตัวเลยหรือไง
“โอ้ว พี่นี่สุดยอดเกินคน ขนาดผมคบกับโยได้แค่วันเดียวก็โดนฮยอนซึงจับได้แล้ว”
“เว่อร์น่าพี่ดูจุน -.-“
“ใช่แกมันเว่อร์ดูจุน
เข้าเรื่องดีกว่า ฮยอนซึงอีกสองวันวันเกิดจุนฮยองนะ” ฮยอนซึงที่เดินจับของนู่นนี่ไปเรื่อยหยุดชะงักเมื่อฮีชอลบอกอีกไม่กี่วันก็เป็นวันเกิดของจุนฮยอง
ฮยอนซึงไม่ตอบอะไรเพราะตอบไม่ถูก
“พอดี พี่คิดไม่ออกว่าจะทำเค้กอย่างไงให้กับจุนฮยองดี
แล้วอีกอย่างปีนี้พี่อยากให้ฮยอนซึงมีส่วนร่วมด้วย”
ฮีชอลทำท่าเขินแทนฮยอนซึง ฮยอนซึงตอนนี้หน้าเริ่มเปลื่ยนเป็นสีแดงจางๆ
ฮีชอลคิดว่าถ้าฮยอนซึงมีส่วนร่วมทำเค้กให้กับจุนฮยอง จุนฮยองอาจจะประทับใจก็ได้
“แต่ซึงทำเค้กไม่เป็นนะ มีหวังไม่อร่อยซึงโดนหมอนั่นถีบแน่นอน” เมื่อฮยอนซึงพูดออกมาทุกคนก็หลุดขำ
“เอาแค่ออกแบบก็พอน่า”
“โอเคงั้นก็ได้ฮะ แต่ขอกลับไปคิดก่อนแล้วกันนะฮะ”
“โอเคเลย”
“อย่าหวานกันมากนะพี่ฮีชอล ฮ่าๆ”
ฮยอนซึงแซวทำเอาฮีชอลเขินและซัมดีก็ยิ้มออกพอใจ
“ซึงล้อเล่นน่ะ พี่ดูจุนพี่โยกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวมดจะกัดเราตาย”
“อะไรกันเนี่ยฮยอนซึงเริ่มจะเหมือนดูจุนเข้าไปทุกวันแล้วนะ -.-“ ฮีชอลแยกเขี้ยวและทำท่าจะต่อยดูจุนแต่ดูจุนก็เอาโยซอบกันไว้ก่อน
“โอ้ยย ฮ่าๆ ดูจุนพี่ฮีชอลเขาไม่ทำจริงหรอกน่า”
“สุดท้ายแกก็กลัวฉัน ฮยอนซึงพี่ฝากเค้กไปให้น้าหน่อยสิ”
“เอ่อ…ทำไมพี่ฮีชอลไม่เอาไปให้เองล่ะ”
“แม้ เป็นแฟนกันแล้วไม่กล้าเข้าห้องกันหรือไง” ฮยอนซึงยังไม่ได้ตอบอะไรก็จับตรงกระเป๋ากางเกงก็พบว่าโทรศัพท์กำลังสั่นเพราะมีคนโทรเข้ามานั่นเอง
เบอร์แปลก…
“ฮัลโหลฮะ”
[นายอยู่ไหน]
“คะ..ใครอ่ะ..จะ ..จุนฮยองหรอ?”
น้ำเสียงของฮยอนซึงสั่นเพราะเขารู้ว่าคนที่โทรมานั่นคือจุนฮยองเขาตกใจที่จุนฮยองโทรมา
แล้วใครให้เบอร์ไปล่ะ และตอนนี้ทุกคนก็มายืนแอบฟังข้างๆหมด
[อ่า ฉันเองแล้วทำไมต้องพูดตะกุกตะกะด้วยเนี่ย]
“อ่อเปล่าน่ะ ฉันอยู่ร้านพี่ฮีชอล นายอยู่ไหน”
[อยู่ที่เดิม อืมนั้นแค่นี้นะ]
จุนฮยองไม่รอคำลาของฮยอนซึงเลย เขาตัดตัดสายทิ้งทำเอาฮยอนซึงอึนไปสักพัก
“พี่ดูจุนให้เบอร์ซึงไปกับจุนฮยองหรอ?” ดูจุนทำหน้างงทันทีเพราะเขาไม่เคยให้เบอร์ฮยอนซึงไปกับใครนอกจากคนที่ต้องจ้างไปถ่ายรูปเท่านั้น
“เปล่านะพี่ให้เฉพาะคนที่จะจ้างทำงานเท่านั้น” ฮยอนซึงเลยหันไปหาฮีชอล
ฮีชอลก็ก้มทำเค้กต่อ
“พี่หรอ?”
“เอ่อ…ใช่ พวกนายกลับไปได้แล้วฉันจะปิดร้านแล้ว
อ่ะนี่ฝากให้น้าด้วย” ฮีชอลเอาถุงเค้กยัดใส่มือฮยอนซึงและดันทั้ง3คนออกมาจากหลังร้าน
“กลับบ้านดีๆล่ะ”
“ครับ คุณซัมดีครับ ระวังโดนเจ๊ฮีชอลปล้ำนะ ฮ่าๆ”
“หือ ไอ้ดูจุนกวน..ล่ะไปไกลๆเลย”
และทั้งสามก็เดินออกมาจากร้านของฮีชอล
ฮยอนซึงได้มองไปยังหน้าต่าง ที่มีคนเดินเต็มไปหมด
เขากำลังคิดว่าจะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้จุนฮยองดี เขาก็เลือกไม่ถูกด้วยสิเนี่ย…ดูจุนที่ขับรถไม่เร็วมากนะก็ผ่านร้านที่ขายพวกแหวนแต่งงานทำให้ฮยอนซึงนึกไอเดียดีๆขึ้น
“พี่ดูจุน! จอดรถก่อน” ดูจุนแบกรถกระทันหันทำให้โยซอบเกือบหน้าทิ่ม
“โยเป็นไรไหม?...ฮยอนซึงจะไปไหน” ฮยอนซึงวิ่งลงจากรถและวิ่งเข้าร้านนั้นเลย
“สวัสดีค่ะ ต้องการแบบไหนค่ะ? เรามีทุกอย่างเลยหรือจะสั่งทำก็ได้นะค่ะ” ฮยอนซึงเกาหัวนิดหน่อยและมองไปยังตู้กระจกที่มีเพชรหลากหลายมากมาย
และเขากำลังคิดว่าเขาคิดดีแล้วหรอจะซื้อของอย่างนี้ให้จุนฮยองถ้าเกิดจุนฮยองทิ้งของเขาขึ้นมาล่ะ
“ถ้าสั่งทำจะได้วันไหนหรอฮะ”
“เอ่อ..น่าจะเป็นอาทิตย์อยู่เหมือนกันอ่ะค่ะ
เพราะตอนนี้มีคนสั่งทำเยอะมากเลย”
“อ่อฮะ เดี๋ยวผมขอเลือกสักครู่นะฮะ”
“ค่ะ^^”
พนักงานก็เดินออกจากฮยอนซึงไปแล้วฮยอนซึงก็เดินอยู่ไปเรื่อยๆ
ฮยอนซึงมองไปยังแหวนสีเงินเรียบเขาเคยเห็นจุนฮยองชอบใส่แหวนที่นิ้วเต็มไปหมด
ก็คงว่าจุนฮยองคงใส่นั้นแหละ
“เอ่อ..ขอโทษนะฮะ” ฮยอนซึงเดินไปถามพนักงานหน้าหวานคนเดิม
“ว่าไงค่ะ^^”
“ผมอยากจะทราบว่าถ้าแหวนอันนี้แล้วสลักตัวอักษรย่อนี้ได้วันไหนหรอฮะ”
“น่าจะได้วันที่18นะคะเพราะว่ามันทำเร็วอยู่ค่ะ”
“อ่างั้นผมวงนี้สองวงนะฮะ วงนึง J วงนึง H นะฮะ”
“อ่อได้เลยค่ะ กรอกรายละเอียดด้วยนะค่ะ”
“ฮะ” ฮยอนซึงรับปากกาและเขียนชื่อเบอร์โทรอะไรต่างๆลงในนั้น
“ฮยอนซึงซื้ออะไรหรอ” โยซอบเดินเข้ามาจับบ่าฮยอนซึงเบาๆ
“อ่อซึงซื้อของนะฮะ” ฮยอนซึงบอกโยซอบด้วยสีหน้าเขินๆ
“ให้วันเกิดจุนฮยองหรอ”
“อื้อ ฮ่าๆก็ประมาณนั้นแหละ ไม่สนใจซื้อของให้พี่ดูจุนหรอฮะ” ฮยอนซึงแกล้งถามโยซอบกลับบ้างทำเอาคนตัวเล็กหน้าแดงๆเลย ใจจริงเขาก็อยากซื้อให้ดูจุนอยู่แต่เดี๋ยวจะไม่เซอร์ไพร์
“ไม่ซื้อหรอก”
โยซอบไม่รู้หรอกว่าดูจุนคนนี้โรแมนติกมากกว่าที่คิดตั้งแต่เขาคบกับโยซอบมาไม่เคยซื้อแหวนให้เลยกะว่ามาถึงที่นี้แล้วจะไม่ซื้อเดี๋ยวก็พลาดอีก
“น้องครับ แหวนวงนี้พอจะใส่กับผู้ชายที่ใส่เสื้อสีดำได้ไหมครับ” ดูจุนชี้โยซอบให้กับพนักงานสาว
และพนักงานสาวก็โฟกัสไปยังมือของโยซอบที่เรียวสวย
“อ๋อได้ค่ะได้ มือเรียวและสวยมากเลยค่ะเหมาะกับแหวนวงนี้มาก” พนักงานหยิบแหวนที่เป็นเพชรเล็กลอมรอบอย่างสวยงาม
“อ่อ โอเคครับเอาวงนี้”
“ค่ะรอสักครู่นะค่ะ” พนักงานเดินเข้าไปเอาแหวนกล่องใหม่มาให้และดูจุนก็ยื่นเงินให้กับพนักงานและเอาของเก็บใส่กระเป๋ากางเกงทันที
แหวนวงนี้ถึงมันจะแพงมากแต่อย่างไงทำเพื่อคนที่เขารักถ้าโยซอบอยากได้อะไรเขาก็จะซื้อให้ทุกอย่าง
“ซึงซื้ออะไรหรอทำไมถึงออกมาตัวเปล่า” ดูจุนทำเนียนเดินมารอหน้าร้าน
เขามั่นใจว่าโยซอบไม่เห็นแน่นอนเพราะมัวแต่คุยกับฮยอนซึงอยู่
“ซื้อของน่ะสั่งทำไว้” ดูจุนพยักหน้ารับรู้แต่เขากลับไม่มองหน้าโยซอบเลยแถมไม่ถามว่าอยากได้อะไรไหม
ทำให้โยซอบรู้สึกแปลกๆเพราะไม่เคยเป็นอย่างนี้ด้วย โยซอบเลยเกิดอาการน้อยใจ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อ่า! ทำไรไปเนี่ย” จุนฮยองวางโทรศัพท์แรงๆลงกับโต๊ะ
คือจุนฮยองได้เบอร์ฮยอนซึงมาตั้งนานแล้ว ฮีชอลเป็นให้มา
เขานั่งตัดสินใจเป็นชั่วโมง ก่อนที่จะกล้าโทรไปหาฮยอนซึงเขาแค่อยากรู้ว่าฮยอนซึงอยู่ไหนเท่านั้นเอง
ตอนนี้ใจจุนฮยองเต้นแรงมากจนแต่งเพลงไม่ถูกแล้ว
จุนฮยองเดินออกมาจากห้องอัดเสียงและมีร่างโปร่งเดินเข้ามาพอดีกับสีหน้านิ่งเฉย
“ดงอุนแกจะกลับบ้านหรือยัง”
“ผมยังไม่กลับผมกะจะซ้อมต่อบอกแม่ด้วย” ดงอุนทำท่าจะหันหลังเดินกลับเป็นการกระทำที่จุนฮยองไม่พอใจเลยสักนิด
“ดงอุนแกอย่ามาเป็นอย่างนี้ฉันไม่ชอบ”
จุนฮยองเดินไปกระชากคอเสื้อดงอุนมาจากด้านหลัง
“ผมก็จะไปตั้งใจทำงานไง แล้วอีกเรื่อง เรื่องพี่ฮยอนซึง ใครดีใครได้”
ดงอุนพูดจบและเดินไปเลย จุนฮยองโกรธจนควันแถบออกหูเพราะดงอุนกำลังทำอะไรไม่พอใจเขาให้หลายๆเรื่องมาก
แถมมาท้าเขาอย่างนี้จุนฮยองยิ่งชอบการแข่งขันอยู่แล้ว
โยซอบเดินออกมาข้างนอกระเบียงเมื่อฮยอนซึงขอตัวไปนอนก่อนแล้ว
ดูจุนไม่พูดไรแม้แต่คำเดียวทำให้โยซอบอึดอัดมากยิ่งขึ้นและน้ำใสๆกำลังคลอรอที่จะไหลออกมา…และอยู่ๆมือหนาก็มากอดโยซอบทางด้านหลังทำให้โยซอบตกใจ
“อะไรกันเนี่ยดูจุน”
“ดูจุนรักโยนะ” ดูจุนอดเห็นแก้มบวมไม่ได้ต้องไปหอมแก้มตลอด
“ทำไมดูจุนไม่คุยกับโยเลยอ่ะ”
“ฮ่าๆ ดูจุนแค่แกล้งโยเล่น” โยซอบไม่ได้ตอบอะไรและทำหน้านิ่งเฉยๆ
ดูจุนเลยหยิบแหวนออกมาจากกระเป๋ากางเกงและจับมือข้างซ้ายของโยซอบขึ้นมาแล้วสวมลงไปที่นิ้วนางข้างซ้าย
“ตั้งแต่เราคบกันมาดูจุนไม่ได้ซื้อแหวนให้โยเลย
ดูจุนเลยกะว่าจะทำเซอร์ไพร์น่ะ ชอบไหม?” โยซอบมองแหวนนั่นและยิ้มกว้างทันทีและกระโดดกอดดูจุนอย่างแน่น
“ขอบคุณดูจุนมากเลยนะ” ดูจุนก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นหนากว่าเดิม
------------------------------------------------------------------------------------------------
18.12.12
แหวนที่ฮยอนซึงสั่งทำเขาได้ไปรับมาเรียบร้อย
วันนี้ไม่มีงานอะไรเขาได้นอนพักอยู่ที่คอนโดส่วนดูจุนก็ไปเฝ้าแฟนสอนเหมือนเดิม
จุนฮยองเจอกันก็คุยกันนิดหน่อย
แต่มันจะมีมารหนึ่งตัวที่ทำให้ฮยอนซึงกับจุนฮยองไม่ได้คุยกันก็คือมีร์เวลาฮยอนซึงชวนแม่จุนฮยองและจุนฮยองดงอุนมากินข้าวที่ห้องเขามีร์ก็ตามมาด้วยแต่ยังดีที่ดงอุนคุยกับเขา
ฮยอนซึงได้ต่อสายไปยังฮีชอล
ติ๊ด..ติ๊ด..
[อ่า ฮยอนซึงอาว่าไง]
“พี่ยุ่งอยู่เปล่าฮะ”
[เปล่าหรอกกำลังเค้กให้จุนฮยองอยู่น่ะ]
“อ่า! ซึงลืมไปสนิทเลยว่าจะช่วยพี่คิดขอโทษนะพี่ฮีชอลเดี๋ยวซึงไปร้านพี่เดี๋ยวนี้เลย”
ฮยอนซึงตัดสายฮีชอลและวิ่งลงมาขึ้นรถเมย์ไปลงที่มยองดงอย่างนี้แหละจางฮยอนซึงผู้ประหยัด
ฮยอนซึงคิดจะทำเค้กให้จุนฮยองอยู่แต่ฝีมือมันย่ำแย่มาก
“ซึงมาแล้วฮะ” ฮยอนซึงวิ่งเข้ามาทางหลังร้านด้วยอากาศหอบเหนื่อยแล้วเมื่อเห็นแม่ของจุนฮยองอยู่ด้วยก็ก้มหัวทักทาย
“โอ๊ะ สวัสดีฮะ”
“โหหนูวิ่งมาหรอเนี่ยนั่งก่อนๆ” แม่จุนฮยองจับฮยอนซึงนั่งลง
“กลัวพี่ทำเค้กให้จุนฮยองตัดหน้าหรือไงฮ่าๆ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ…เอ่อซึงจะมาบอกว่าจะให้ทำเค้กอย่างไงน่ะ”
“โอ้วคิดได้แล้วหรอ”
“ใช่ แต่ซึงไม่รู้ว่ามันจะโอเคหรือเปล่า ซึงคิดว่าทำเป็นรูปโค้กไหม”
“วันนี้พี่ว่าไม่ทันนะ”
“เอาแค่ของปลอมก็ได้น่า”
“อ่ออย่างนั้นก็ได้เดี๋ยวพี่ให้ซัมดีซื้อเข้ามาแล้วกัน
แต่ซึงต้องช่วยพี่ทำนะ”
“ได้เลยฮะ”
“น้าทำด้วยสิฮีชอล” แม่จุนฮยองกระพริบตาให้ฮีชอล
“ฮ่าๆไม่ได้เลยน้า น้าต้องพักผ่อนนะ”
“อ่า แต่ใครเป็นคนถ่ายทอดการทำเค้กให้ฮีชอลกันนะ”
“ก็น้าไง ก็ได้ ผมยอมแล้ว”
“ฮ่าๆ ดีมากหลานรัก” แม่จุนฮยองลูบหัวฮีชอลอย่างเบาๆ
“คุณแม่ทำเค้กเป็นหรอฮะ”
แน่นอนจ๊ะ แม่ทำเค้กอร่อยเป็นที่หนึ่ง ฮีชอลเลยทำเค้กอร่อยไง” ฮยอนซึงพยักหน้าอย่างเข้าใจและเดินใกล้ๆฮีชอลและกระซิบ
“พี่ฮีชอลคนที่ชื่อมีร์จะมาหรือเปล่า”
“เหอะ ตัวนั้นมาแน่นอนแต่ไม่ใช่ตอนนี้พี่บอกให้มาเที่ยงคืน
แล้วเตรียมของขวัญให้จุนฮยองหรือยัง” ฮยอนซึงยังไม่กล้าบอกฮีชอลตอนนี้ว่าเขาซื้ออะไรให้กับจุนฮยองเพราะต้องโดนแซวแน่นอน
“อ่อซื้อแล้วน่ะแต่อยู่บนรถพี่ดูจุน”
“ระวังดูจุนมันจะมาไม่ทัน”
“วันนี้ไม่มีทำงานนะ ทำเค้กกันดีกว่า”
และทั้งสามก็ได้ลงมือทำเค้กให้กับจุนฮยอง
ฮยอนซึงแค่ทำตามคำสั่งที่ฮีชอลบอกเท่านั้น
ฮยอนซึงเพิ่งทำเค้กเป็นครั้งแรกเลยทำให้รู้สึกตื่นเต้นและรู้สึกดีไปในเวลาเดียวกัน
ได้กลิ่นแป้งหอมๆเครื่องตกแต่งน่ารักๆทำให้ฮยอนซึงอยากเปิดร้านเค้กบ้างแล้วสิ
เวลา 23.00
จุนฮยองที่เพิ่งประชุมเสร็จ วันนี้เขาโทรหาใครไม่รับสักคนร่วมถึงฮยอนซึงดงอุนวันนี้ก็หนีกลับไปก่อนทำให้เขาเหนื่อยใจและจุนฮยองเป็นคนที่ใครไม่รับโทรศัพท์ถ้าโทรไปสองครั้งแล้วไม่รับเขาจะวางสายเพราะเป็นคนที่ไม่ชอบรออะไรนานๆ
ครืน…ครืน..
‘พี่ฮีชอล’
“ว่าไงพี่ผมโทรไปก็ไม่รับ”
[จุนฮยองช่วยฉันด้วย] พอจุนฮยองได้ยินอย่างนั้นก็รีบคว้าข้าวของและกุญแจรถออกมาจากบริษัทและขับรถอย่างรวดเร็ว
“นี่ แกจะเอาเงินมาให้ฉันไหม ยัยหน้าสวย เดะก็ตบเลือดกบปากซะเลย” ดูจุนทำท่าทางจะตบฮีชอลแต่ฮีชอลดันหน้าไว้ก่อน
“โอ้ย จุนฮยองมันวางไปแล้ว -.- นายนี้มันเหมือนโจรจริงๆ”
“เจ๊ ผมอุส่าช่วย” ทุกคนก็ขำอย่างสนุกสนานจากที่ชมการแสดงของดูจุนและซัมดี
“มาๆเตรียมตัวกัน ฉันรู้ว่าจุนฮยองขับรถเร็วมาก” ทุกคนก็ออกมาตรงเคาเตอร์และก้มลงดงอุนที่หน้าตาไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไรแต่อย่างไงก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้เพื่อไม่ให้แม่สุดที่รักของเขาต้องกังวล
คนที่มาร่วมงานวันนี้มี ฮยอนซึงดูจุนโยซอบดงอุนแม่จุนฮยองกีกวังซัมดีฮีชอลและมีอีกหนึ่งคนที่ไม่ได้รับเชิญกำลังตรงมา
ตอนนี้มีคนในกลุ่มกำลังหัวใจพ่องโตคือหนุ่มน้อยกีกวังที่หลงรักดงอุนมากๆเขาอยากจะกระโดดมาก
เพราะดงอุนมานั่งอยู่ใกล้ๆกับเขาทำให้หัวใจเต้นแรงและมีความสุข
00.00
รถคันหรูสีดำแล่นมาตรงหน้าร้านและร่างสูงปลดเข็มขัดนิรภัยและวิ่งลงรถมาทันที
พอเปิดประตูเข้าร้านไปก็เจอเหตุการ์ณตรงหน้า….
“เซงิล ชุคาฮัมนีดา เซงิล ชุคาฮัมนีดา ซารางานึน ยงจุนฮยอง เซงิล
ชุคาฮัมนีดา” ทุกคนรวมเสียงร้องเพลงวันเกิดให้กับจุนฮยองและสิ่งที่ให้จุนฮยองตอนแรกที่อึ้งอยู่นั้นเมื่อเห็นใบหน้าสวยถือเค้กออกมา
ทำให้เขาระบายยิ้มออกมาจนได้
จุนฮยองทำงานหนักจนเริ่มวันเกิดของตัวเองอีกอย่างเขาก็ไม่ได้ใส่ใจด้วยเมื่อปีที่แล้วก็ไม่มีการจัดอะไรอย่างนี้นอกจากเสียงร้องเพลงของฮีชอลและแม่และดงอุน
“ฮิ้ว!!!!!” เสียงฮิ้วทำเอาจุนฮยองเขินอยู่และยิ้มออกมา
“นายเป่าสิ” ฮยอนซึงบอกให้จุนฮยองเป่า
จุนฮยองหลับตาลงเพื่อเป็นการอธิษฐานขอพรและเป่าจนเทียนดับหมด
“กีกวังเปิดไฟ ฮ่าๆจุนฮยองนายนี่มาได้ทันเวลาจริงๆ” ฮีชอลพูดแล้วหยิกแขนจุนฮยองเบาๆ
“พี่หลอกผมอีกแล้วนะ….อ้าวพี่ซัมดี! สวัสดีครับพี่”
จุนฮยองเดินไปกอดอย่างเป็นมิตรกับซัมดี
และทั้งหมดก็เริ่มสนทนากันเสียงดังและทุกคนก็ต่างมามอบของขวัญในกับจุนฮยอง
ฮยอนซึงเลยเดินมาหลังร้านและมองกล่องแหวนเขาคิดว่ายังไม่ให้จุนฮยองตอนนี้ดีกว่า
ร่างโปร่งที่อาศัยช่วงคนเยอะเลยเดินออกมาข้างนอกเพื่อจะกลับคอนโดเมื่อคนร่างเล็กอย่างกีกวังที่ไม่เคยละสายตาดงอุนเมื่อเห็นอย่างนั้นก็สะพายกระเป๋าและวิ่งออกมานอกร้านและตามหาดงอุน
แต่กลับวิ่งออกมาแล้วก็ไม่เห็นมีเลยหรือดงอุนจะกลับบ้านไปแล้วนะ
และกีกวังเห็นดงอุนนั่งอยู่ที่ชิงช้าก็รีบสาวเท้าและเดินเข้าไปหา
“ทำไมนายออกมาจากงานวันเกิดพี่ชายนายล่ะ” ดงอุนเงยหน้ามองเจ้าของเสียง
“อ่อผมแค่ง่วงนอนน่ะกะจะกลับบ้านแล้ว คุณล่ะครับทำไมถึงออกมาข้างนอก”
“เอ่อ..ฉันก็กำลังจะกลับบ้านน่ะ”
“อ่อนั้น…เราเดินไปด้วยกันไหม?” ดงอุนเอ่ยชวนกีกวังกีกวังก็พยักหน้าด้วยความเต็มใจ
ตอนแรกกีกวังคิดว่าดงอุนคงต้องเดินหนีเขาแน่นอนแต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น เขากลับชวนกีกวังเดินกลับบ้าน
“คุณเป็นแฟนคลับผมหรือเปล่า”
“ห๊ะ?”
“ผมถามว่าคุณเป็นแฟนคลับผมหรือเปล่า”
“อ่อเป็นสิ นายจำไม่ได้หรือไงฉันยังให้คุณฮยอนซึงไปขอลายเซ็นนายเลยไง”
“อ่อผมจำได้ล่ะ ^^ ขอโทษครับผมลืม” ดงอุนยิ้มกว้างให้กับกีกวังจนกีกวังตอนนี้อยากจะนอนดิ้นลงกับพื้น
“ดูเหมือนว่านายกำลังมีปัญหานะ”
“เอ่อ..ถ้าผมพูดไรไปผมขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”
“อะไรหรอ”
“คุณอย่าไปบอกใครได้ไหม ผมกำลังหาคนระบายความรู้สึกผมน่ะ”
“อ่อ ฉันไม่ใช่คนอย่างนั้นสักหน่อยนะ”
“ถ้าเกิดคุณชอบคนเดียวกับพี่ชายของคุณคุณจะปล่อยคนนั้นไปหรือว่าคุณจะแย่งชิงเขามา”
คำถามนี้ทำเอากีกวังเงียบไปหลายนาที จนดงอุนหันหน้ามามอง
“เอ่อ..ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ
แต่ฉันว่าเคารพคนกลางดีกว่านะว่าเขาจะเลือกใคร”
“ก็จริงนะครับผมลืมคิดไปเลย ขอบคุณมากนะครับที่เดินคุยกับผม คิดซะว่าผมเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาที่เดินคุยกับคุณผมไม่อยากถูกมองว่าเป็นนักร้องในตอนนี้
กลับบ้านดีๆนะครับ” ดงอุนโบกมือบายบายให้กับกีกวัง
กีกวีงได้ยินคำเหล่านั้นก็ดีใจจนหัวใจแถบจะระเบิดออกมา นี่เขากำลังเดินคุยกับนักร้องที่เขาชื่นชอบหรอเนี่ย
เขาชอบดงอุนมาก จนอยากจะอยากได้มาเป็นคนรักแต่อย่างไงมันก็เป็นแค่ความคิดของกีกวังคนธรรมดาๆ
.
.
.
ฮยอนซึงเดินมาจากหลังร้านเพื่อจะเดินไปหาจุนฮยองแต่กลับเห็นมีร์กำลังกอดจุนฮยองแน่น
ทำให้ฮยอนซึงรู้สึกโกธรและสะพายกระเป๋ามองจิกสายตาไปที่มีร์และเดินออกมานอกร้าน
เมื่อจุนฮยองเห็นสายตาของฮยอนซึงนั้นเขารู้ว่าร่างบางกำลังโกธรอยู่แน่นอน และพอฮยอนซึงเดินออกไปนั้น
ไม่นาน จุนฮยองแกะแขนมีร์ออกและวิ่งออกมาและเห็นว่าฮยอนซึงยืนอยู่ท้ายรถของเขา
จุนฮยองเดินเข้าไปใกล้ๆฮยอนซึง
“ฉันอยากไปอยู่ที่ที่นึง นายพาไปหน่อยสิ” จุนฮยองพนักหน้ารับคำและสตาร์รถออกไป
“นายอยากไปไหน"
"แม่น้ำฮัน”
จุนฮยองไม่ได้ตอบกลับไป ฮยอนซึงกะว่าจะไปให้ของขวัญจุนฮยองที่นี้..
เมื่อถึงที่ฮยอนซึงกับจุนฮยองก็เดินไปดูแม่น้ำพร้อมกับอากาศที่หนาวเย็น
“นายไม่หนาวหรือไงถึงชวนมาที่นี้”
“หนาวสิ อ่ะฉันซื้อให้” ฮยอนซึงยื่นกล่องสีเหลื่ยมขนาดเล็กให้กับร่างสูงและร่างสูงก็เปิดดู
“นายซื้อนี่ให้ฉันหรอเนี่ย”
“นายไม่ชอบหรอ? งั้นไม่ต้องเอาก็ได้” ฮยอนซึงจะคว้าเอาคืน แต่จุนฮยองกลับเก็บใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อโค้ดแล้ว
“ขอบคุณนายนะที่ทำให้วันเกิดปีนี้ของฉันไม่น่าเบื่อ”
“ฉันไม่ได้คนต้นคิดสักหน่อย ฮ่าๆ ฉันคิดว่านายน่ะลืมวันเกิดตัวเองใช่ไหม?”
“หึ ก็คงอย่างนั้นน่ะ” จุนฮยองหัวเราะในลำคอและยิ้มออกมา
“ฉันว่าเวลานายยิ้มน่ารักดีออก นายน่าจะยิ้มเยอะๆนะ”
“ไร้สาระน่ะ นายอยากดื่มไรหน่อยไหม?”
“ไม่อ่ะ นายเขินหรือไง ฮ่าๆ”
“อย่าเยอะ จางฮยอนซึง” ฮยอนซึงทำหน้าหงอยๆใส่จุนฮยอง
“อะไรฉันพูดเต็มชื่อนายแล้วเหมือนกับแมวถูกทิ้งเลยนะ”
“นายมันชอบทำโหดกับฉันนี่น่า”
“หึหึ” สายตาทั้งสองคนมองออกไปยังสายน้ำที่นิ่งสงบและสวยงามเพราะแม่น้ำฮันเป็นที่ที่สวยมากและโรแมนติกที่สุด
ร่างบางใจเต้นแรงไม่หยุดเมื่อได้มายืนกับจุนฮยองตรงนี้
แต่จุนฮยองก็ไม่แพ้ฮยอนซึงหรอก เขาก็ตื่นเต้นมาก
มือที่วางเปล่าของฮยอนซึงมันเย็นจนอยากได้ไออุ่น
ร่างบางจึงนำมือบางไปประกบกับมือหนาทำให้ร่างสูงตกใจเล็กน้อยเมื่อรับรู้ว่ามือของร่างบางเย็นร่างสูงเลยจับมือกลับ
จุนฮยองไม่รู้ว่าเขาจะทำไงต่อไป ในเมื่อฮยอนซึงเริ่มก่อนเขาก็ตามไป จุนฮยองเป็นคนปากแข็งไม่ค่อยชอบพูดอะไรหรอกมาก
แต่ฮยอนซึงต้องเข้าใจจุนฮยองนะ
BEAST♥BEAUTY
:) Shalunla
ความคิดเห็น