คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 (แก้ไข)
Chapter
1 ♥
‘กรุ๊งกริ๊ง’
เสียงกระดิ่งหน้าร้านเค้กดังขึ้นทำให้ร่างบางที่นั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่ต้องเงยหน้ามามอง
ชายร่างสูงที่ใส่โค้ดสีดำผมสีทองๆอ่อนเหมาะกับใบหน้าสีขาวของเขาแล้วเขาใส่แว่นตาสีชาทำให้เห็นหน้าตาของเขาไม่หมด
“พี่ ผมมาแล้ว” ร่างสูงเดินเข้าไปและโบกมือทักทายเจ้าของร้านเค้กที่ยืนหลังเคาเตอร์ด้วยรอยยิ้มกว้างแต่ร่างบางก็หยุดมองเพียงเท่านั้นเพราะไม่ได้สนใจอะไรแต่ยังได้ยินเสียงเขาสองคนคุยกันอยู่
“โอ้โห กว่าจะมาหากันได้นะโปรดิวเซอร์ยง”
“ผมว่างแล้วน่ะพี่”
“นายงานเยอะอ่ะดิ” เจ้าของร้านคนนั้นตบบ่าร่างสูงเบาๆ
“เยอะอยู่นะพี่แต่ตอนนี้ก็หมดเรียบร้อยแล้วล่ะ
ผมจะได้สบายสักทีจะได้ไม่ต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องอัดเสียง”
ร่างสูงได้นั่งลงโต๊ะที่มีเจ้าของอยู่แล้วทำให้เจ้าของร้านเห็นว่าลูกค้ากำลังมองร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างหน้าเลยสะกิตให้ลุกขึ้นทันที
“ห๊ะ อะไรพี่?”
เจ้าของร้านส่งสัญญาณตาไปทางร่างบางที่นั่งเล่นโน๊ตบุ๊คอยู่
เขาเลยลุกทันทีแล้วก้มหัวให้ร่างบางนิดหน่อย แต่ร่างบางก็ยิ้มกลับให้แห้งๆ แล้วบทสนทนาของเขาสองคนก็เริ่มต้นอีก
18.30
“อ่า ~ กี่โมงแล้วเนี่ย”
ฮยอนซึงหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาดูนาฬิกาว่ากี่โมงแล้ว ตัวเลขบนหน้าจอก็ขึ้นว่า
หกโมงครึ่ง
ครืน… ครืน… ฮยอนซึงยังไม่ทันได้เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมาก่อน
‘พี่ดูจุน’
“ว่าไงหรอพี่ดูจุน”
[อยู่ไหน]
“ซึงอยู่ร้านเดิมอ่ามีไรหรอ?”
[พอดีพี่จะฝากซึงซื้อเค้กหน่อยนะพอดีโยเขาอยากกิน] ดูจุนพูดเสียงเขินๆนิดหน่อย
“โอเคเลย พี่ส่งทางข้อความมานะว่าจะเอาอะไรบ้าง”
[โอเคค้าบซึงรอดูด้วยนะ]
“ฮะ”
ฮยอนซึงกดวางสายจากพี่ชายแล้วเก็บโน๊ตบุ๊คลงกระเป๋าเป้ที่เขาสะพายหลังมาให้เรียบร้อย
ครืน..
‘เอาเค้กสตอเบอร์รี่ 2 ชิ้น เค้กช็อกโกแลต 1 น้ำส้มมา 1 ขวด เดี๋ยวกลับมาพี่จ่ายเงินให้นะครับ ><’
ฮยอนซึงยิ้มนิดหน่อยกับข้อความของพี่ชายที่ส่งมาสั่งเค้กไปให้แฟนของเขากิน
และฮยอนซึงก็เดินไปดูเค้กก้มๆมองๆว่ามีอะไรน่าทานมั่ง
“เอ่อ…คุณฮะผมจะเอาเค้กอ่ะฮะ”
“อ่อ..รอแปปนึงนะครับ ผมไปเรียกเจ้าของร้านก่อน” พูดจบร่างสูงก็เดินไปหลังร้านเพื่อไปตามเจ้าของร้านมา แต่ไม่เกิน2วิเจ้าของร้านก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร
“เอาอะไรดีฮยอนซึง” จะอะไรซะอีกก็เจ้าของร้านน่ะสนิทกับฮยอนซึงมากเพราะฮยอนซึงเป็นลูกค้าประจำแล้วฮีชอลก็ทำเค้กหวานอร่อยซะขนาดนี้ไม่ให้ฮยอนซึงหลงได้ไง
“เอาเค้กสตอเบอร์รี่ 2 ชิ้นฮะ เค้กช็อกโกแลต 2 เอาน้ำส้ม 1 ขวดฮะ” ฮยอนซึงสั่งเค้กช็อกโกแลตเพิ่มมาอีกหนึ่งเพราะตัวเองก็อยากกิน
“จัดไป รอสักครู่นะฮยอนซึง จุนฮยองช่วยงานหน่อยไปเอาน้ำส้มมาใส่ถุง”
ฮีชอลสั่งร่างสูงที่นั่งเล่นโทรศัพท์อย่างเมามันส์
เขาได้ถอดแว่นออกแล้วทำให้ดูดีอยู่นะจน ฮยอนซึงก็มองๆอยู่นิดหน่อย
“โหพี่มาถึงก็ใช้ผมเลยนะ อย่างนี้ต้องคิดค่าจ้างเสียแล้ว” ระหว่างรอเค้ก ฮยอนซึงนั่งมองดูสองคนนั้นคุยกันอย่างสนุก
แต่ก็ไม่เคยเห็นผู้ชายคนนี้เลยนะ หรือว่าจะเป็นแฟนฮีชอล
‘โอ๊ะ..หิมะตกไม่ได้เอาร่มมามี
แต่หมวกมาปิดหัวไว้ไม่งั้นเป็นหวัดแน่เลย โชคดีไปนะฮยอนซึง’
“เรียบร้อยแล้วฮยอนซึงทั้งหมด 150”
ฮยอนซึงหยิบกระเป๋าตังจากกระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ข้างหลังออกมาแล้วหยิบเงิน200บาทและยื่นให้ฮีชอล
“รอเงินถอนก่อนนะ”
“ถ้าผมไม่รอเงินถอนก็ไม่มีเงินกลับบ้านสิฮะ”
ฮยอนซึงยิ้มหวานให้กับฮีชอล จนร่างสูงที่นั่งเล่นโทรศัพท์ต้องเงยหน้าขึ้นมามองร่างบางและกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมานิดหน่อย
“นึกว่าจะให้ติ๊บ ฮ่าๆ นายมีร่มหรือเปล่า หิมะตกระวังไม่สบายนะ” ฮีชอลถามฮยอนซึงด้วยความเป็นห่วงเพราะหิมะก็เริ่มตกเยอะขึ้นๆมีหวังฮยอนซึงเป็นหวัดแน่ๆ
“อ๋อ ไม่มีหรอกฮะ แต่ไม่เป็นไรฮะตกนิดหน่อยเอง
นั้นเดี๋ยวผมจะแวะมาใหม่นะฮะสวัสดีฮะ”
“โอเคขอบคุณที่มาอุดหนุนนะค้าบบ” ต่างคนก็ต่างก้มหัวให้กัน
ฮยอนซึงรีบเดินมายังป้ายรถเมย์ให้เร็วมี่สุดเพราะเดี๋ยวรถเมย์สายที่เขาจะไปจะไม่มีเสียก่อน….
แต่ฮยอนซึงดันลืมของสำคัญไว้ในร้านเค้กและก็ยังไม่รู้ตัว
-JunHyung-
“หาว ~ พี่ผมจะกลับคอนโดแล้วนะง่วงซะมัดอากาศโครตน่านอนมาก”
ผมหาวกับบิดขี้เกลียดนิดหน่อย เพื่อผ่อนคลาย
“กลับเร็วอ่ะ ทำไมไม่กลับพร้อมฉันเห่อคอนโดใหม่แน่เลย”
“ไม่ใช่ล่ะพี่ ทำงานมาทั้งวันต้องนอนสักหน่อย
ว่างๆพี่ก็หาผมที่คอนโดได้นะ”
“โอเค อย่างไงก็ขอบคุณที่แวะมาหาฉัน
นี่หิมะตกนายมีร่มหรือเปล่า”
“มีครับ” ผมโชว์ร่มในมือให้พี่ฮีชอลดู
“เอ้อ ! นายน่าจะให้ฮยอนซึงไปก่อนนะตัวเขาออกจะเล็กบอบบาง”
“คนที่ยืนคุยกับพี่อยู่เมื่อกี้อ่ะหรอ”
“นั้นแหละ นายน่าจะให้เขาไปก่อน”
“คนของพี่ไม่ใช่คนของผมสักหน่อย”
ผมยิ้มกวนๆให้กับพี่ฮีชอลนิดหน่อย แล้วเขาก็หยิกแขนผมเบาๆ
“โหพี่ทำร้ายร่างกายเด็ก”
“ก็กวนจังนัก…ฉันยังไม่แก่อะไรสักหน่อยแค่ยี่สิบปลายๆเอง” พี่ฮีชอลพูดเสร็จเขาทำท่าสะบัดผมของเขาจนผมต้องขำออกมาเพราะพี่ฮีชอลนี่ถ้าแต่งหญิงสวยมากเลย
“เหรอออ” พี่ฮีชอลแยกเคี้ยวใส่ผม
แล้วเขาก็ยื่นกล่องเค้กหนึ่งกล่องมาให้ผม
“อ่ะเอาไปฉันให้”
“ไม่ต้องหรอกพี่ของซื้อของขายน่ะ
ถ้าพี่จะให้ผม ผมซื้อต่อล่ะกัน” ผมกำลังจะหยิบเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงแต่พี่ฮีชอลดันยัดถุงขนมเค้กใส่มือผมทันที
“เอาไปเถอะน่านายอย่าเถียงฉันดิ”
“โอเคๆขอบคุณมากนะพี่ผมไปก่อนล่ะ”
“โอเคแวะมาหาฉันแล้วมาอุดหนุนฉันด้วยล่ะ
ไปทำเค้กก่อนล่ะ”
พี่ฮีชอลพูดจบเขาก็เดินไปหลังร้านทันที
แล้วผมกำลังเดินออกมาก็เหลือบไปมองที่โต๊ะของคนที่ชื่อฮยอนซึงที่เคยนั่งเมื่อกี้ มีกระเป๋าสีดำใบนึ่งวาง…คงจะลืมไว้สินะ ผมเปิดกระเป๋าเจอรูปที่เขากับผู้ชายคนหนึ่งถ่ายด้วยกันอย่างใกล้ชิดว่าแต่..ผู้ชายคนนี้มันหน้าคุ้นๆนะเหมือนเจอที่ไหนมาก่อนเลยแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร แล้วก็เปิดดูบัตรประชาชน ‘จางฮยอนซึง’
เอิ่ม..แล้วผมจะเปิดดูทำไมเนี่ย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อากาศก็หนาวทำไมรถยังไม่มาอีกเนี่ย…แต่เหมือนเราจะลืมอะไรบ้างอย่างนะ”
ฮยอนซึงก็รีบเปิดดูกระเป๋าเป้ที่เขาสะพายมาก็เหมือนว่าจะลืมกระเป๋าตังไว้ที่ร้านเค้ก
“ให้ตายเถอะ ! ลืมกระเป๋าตังได้ไงเนี่ยโดนขโมยไปแล้วมั้งน่ะ” ฮยอนซึงต้องเดินกลับไปร้านเค้กอีกที
เขาเดินไปก็บ่นไปกับตัวเองในใจว่าควรเลิกลืมของได้แล้ว !
แล้วเขาก็เดินมาในร้านเจอผู้ชายร่างสูงกำลังเปิดกระเป๋าเขาอยู่
อย่าบอกนะว่านายนั้นเป็นขโมย! กล้าดีอย่างไงมาขโมยของของจางฮยอนซึงคนนี้!
“ย๊า ! นายจะขโมยกระเป๋าตังฉันหรอ”
ฮยอนซึงโวยวายเสียงดังมากจนลูกค้าในร้านต้องหันมามองกันใหญ่ และฮีชอลได้ยินเสียงนั้นก็รีบวิ่งมาที่หน้าร้านทันทีเพราะต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอน
“โอ้ะ ! เกิดไรขึ้นหรอฮยอนซึง?”
ฮีชอลเดินมาถามด้วยความสงสัยเพราะเสียงฮยอนซึงนั้นดังดั่นร้าน แต่สายตาร่างบางนั้นยังจิกใส่ร่างสูงที่กำลังจะอธิบายแต่โดนขัดตลอด
“เขากำลังจะขโมยกระเป๋าตังผมฮะพี่ฮีชอล”
“ผมเปล่านะพี่ ผมกำลังจะเอาไปคืนเขาต่างหาก”
“นี่ ! นายอย่ามาแก้ตัว แต่งตัวก็ดูดีหรือมันเป็นแค่ภาพลวงตากันห๊ะ
? เหอะ! ฉันขอกระเป๋าตังฉันคืน ขอโทษด้วยนะฮะพี่ฮีชอลที่ทำให้วุ่นวายแต่พี่ควรจะดูแลคนของพี่ให้ดีกว่านะฮะ”
พูดจบร่างบางก็กระชากกระเป๋าจากมือร่างสูงอย่างแรงและเดินออกจากร้านไป
ทำให้ร่างสูงไม่พอดีใจเหมือนกันเพราะไม่เคยมีใครงี่เง่าไม่ฟังเหตุผลเลยสักอย่างมาถึงก็ใส่เอาๆ
“จุนฮยองนายขโมยจริงหรอ?”
“เฮ้ย..พี่อย่ามาบ้าจี้ตามเขาสิ ผมก็มีเงินของผมตั้งเยอะจะไปขโมยตังในกระเป๋าของเขาทำไมอีกอย่างผมไม่ใช่หัวขโมยด้วยนะผมกำลังจะเอาไปคืนให้ต่างหากล่ะ”
“แล้วนายรู้หรอว่าเขาอยู่ไหน”
“ผมเห็นมาเขาเดินไปทางป้ายรถเมย์น่ะ”
“นายแอบมองเขางั้นหรอ?”
“เปล่าสักหน่อยพี่อย่ามาเข้าใจผิดหน่อยน่า”
ฮีชอลกระตุกยิ้มมุมปากนิดหน่อยเหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบ้างอย่างเขาสงสัยว่าจุนฮยองอาจจะถูกใจ
“โอเค เดี๋ยวฉันจะไปบอกฮยอนซึงให้นะว่าเขาเข้าใจผิดเรื่องที่นายไปขโมยกระเป๋าเขา”
“ไม่ต้องหรอกพี่ งี่เง่าขนาดนั้นใครมันจะไปเชื่อเผื่อเขาหาว่าพี่เข้าข้างผมอีกพี่จะเสียลูกค้านะ
งั้นผมกลับก่อนนะ”
จุนฮยองพูดจบก็เดินออกมาจากนอกร้านเลย
เป็นวันที่เขาอารมณ์เสียมาก
เฮ้ย..นายนี่มันงี่เง่าจริงๆเลย จางฮยอนซึง
!
BEAST♥BEAUTY
ความคิดเห็น