มินะ : "เพราะพี่ หลานถึงได้สับสน ฉันเป็นน้าทำไมน้องแชงถึงเรียก "มินะ" ล่ะคะ T^T"
"จองยอนอาาาาา ฉันอยากกิน ราฟูเต้(หมูตุ๋นโอกินาว่า) เรากลับญี่ปุ่นกันเถอะ"
"เค้าอ่ะตามใจที่รักอยู่แล้ว แต่น้องแชงลูกสาวเรายืนกรานว่าจะอยู่ที่นี่ เพราะไม่อยากขาดเรียน"
"งื้อ แม่แพ้ท้องขนาดนี้ ทำไมลูกแชงไม่เข้าใจแม่กับน้อง T^T"
"ที่รัก ใจเย็นๆนะจ๊ะ เดี๋ยวพ่อจองหาทางออกให้เอง โอ๋ๆๆ ตอนนี้ก็แทะขาหมูไปพลางๆก่อนเน๊าะ"
"เรื่องก็เป็นอย่างที่พี่เล่านั่นแหละ" จองยอนเล่าเหตุการณ์พลางนวดไหล่ให้ภรรยาที่กำลังเคลิ้มหลับ
"เพราะงั้นสองอาทิตย์ที่พี่ไม่อยู่...พี่ฝากหลานทีนะ"
"จื่อไม่มีปัญหาอยู่แล้ว หลานคนเดียวจื่อเลี้ยงได้ กลัวแต่อีกคนจะไม่สะดวกน่ะสิ" จื่อวีชำเลืองมองคนตรงข้ามอย่างลุ้นๆ กับคำตอบของอีกฝ่าย
"ทำไมไม่ให้หลานกลับไปอยู่บ้านเราล่ะพี่โมโมะ มินะจะได้ช่วยดูอีกแรง"
"บ้านเราอยู่ใกล้โรงเรียนหลานซะที่ไหนกันล่ะซานะ อีกอย่างน้องแชงติดบ้านจะตาย มีรึจะยอม"
"งั้นให้ฉันกับมินะ รึไม่ก็พี่นายอนมาอยู่กับหลานก็ได้ ทำไมต้องเป็น..."
"มินะกับพี่นายอนติดไปดูงานอาทิตย์หน้าน่ะสิ แถมช่วงนี้งานยุ่งกันทั้งคู่" จองยอนอธิบายให้น้องเมียเข้าใจ อันที่จริงก็ไม่ค่อยจะมั่นใจในตัวพี่นายอนของเขาสักเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าจะเลี้ยงน้องแชงรึให้น้องแชงเลี้ยงกันแน่
"ฉันคิดว่า...ฉันอยู่กับหลานแค่สองคนได้ค่ะ ไม่รบกวนคุณจื่อวีดีกว่า"
"นี่เกรงใจ.... รึกลัวว่าอยู่ใกล้แล้วจะตกหลุมรักฉันกันแน่คะ" จื่อวีส่งสายตาหวานไปให้คนตรงหน้าอย่างเปิดเผย จนจองยอนต้องสะกิดน้องรักเป็นการห้ามปราม
"นี่คุณ!" ซานะหันไปค้อนให้อีกฝ่าย
'เก็บสายตาแบบนั้นไปมองผู้หญิงในสต๊อกของคุณเถอะ ซานะคนนี้เกลียดคนเจ้าชู้ย่ะ'
"ผู้หญิงตัวคนเดียว อยู่บ้านกับเด็กสี่ขวบกันแค่สองคนจะบ้ารึไง อีกอย่างแกขับรถไม่ค่อยจะเป็น เกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมาจะทำไง ให้จื่อวีมาช่วยแหละ"
"แต่.."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เป็นอันตกลงตามนี้"
"=.=" ซานะรู้สึกผิดหวังหน่อยๆกับบทสรุปของเรื่อง ผิดกับจื่อวีที่ยิ้มหน้าระรื่นอย่างพอใจ
"พี่ๆไม่ต้องเป็นห่วง จื่อจะดูแลอย่างดี ทั้งหลานทั้ง 'น้า' เลยค่ะ ^^ "
///////////////////////////////////////////////////////
มาแอบเปิดเรื่องใหม่คร้าาาาา ฝากติดตามกันด้วนน๊าาา
ความคิดเห็น