เรื่องเล่า ที่ไม่เข้าใจ

ตอนที่1

เวลา 01.00นาที          ณ.โรงแรมโฮเทล

        “ตึก....ตัก...ตึก..ตัก” คุณว่าในยามวิกาลขนาดนี้.....จะมีใครมั้ยที่จะมาเดินไปเดินมา....ซอกตึกนี้ มันอยู่ติดกับห้องฉัน ในเวลาตี1ของทุกๆคืน....ฉันจะได้ยินเสียงฝีเท้านี้เป็นประจำ.....มันทำให้ฉันคิดอยู่ทุกครั้ง.....มันทำให้ฉันแปลกใจว่าทำไม...มันถึงมาเดินอยู่แถวนี้ ...... “ตึก...ตัก...”

        เสียงฝีเท้ายังคงเดินวนไปวนมาอยู่บริเวณนั้น ซึ่งฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันเดินอยู่ตรงไหนกันแน่..... “ตึก....!!” เสียงนั่นหยุดอยู่กับที่.....ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะเดินไปตรงไหนอีก ฉันรู้สึกเหมือนเหงื่ออาบไปทั้งตัว มันรู้สึกเหนียวไปหมด .....นี่ฉันนอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อไรกันแล้วนะ....ฉันเปิดไฟ มองไปที่นาฬิกาเป็นอย่างแรก .....นี่มันจะตี2แล้ว  เฮ้ยยย......เมื่อไรมันจะมาหยุดกวนซะที....

คนห้องอื่นๆจะได้ยินเหมือนที่ฉันได้ยินมั้ยนะ....ถ้าเป็นแบบฉันละก็....ที่นี่คงจะไม่มีคนอยู่ ฉันก็เริ่มจะเหนือยแล้ว “ตึก....ตัก...ตึก...ตัก” เหมือนฝีเท้านั่นจะเดินมาที่ห้องฉัน....หรือไม่ใช่อาจจะเดินไปห้องอื่น.... ฉันรู้สึกว่าเริ่มขนลุก “ตึกตักๆๆ” เสียงฝีเท้าเริ่มเร็วขึ้น....นี่มันจะทำอะไรกัน...ฉันไม่รู้ว่าคนหรือผี แต่ที่ฉันแน่ใจเราไม่ได้เกี่ยวอะไรกันเลยย อย่ามายุ่งกับฉัน....ฉันภาวนาในใจ รู้สึกเนื้อตัวเกรงไปหมดเหงื่อแตกออกเหมือนน้ำไหล “.........ตึก” เสียงนั่นหยุดไปแล้ว แต่ใจฉันยังเต้นเร็วและแรงอย่างเดิม ..... “เฮ้ยๆ ตกใจไปหมด”

    เวลา 08.23 นาที

“กร๊งๆๆๆ” .......ฉันได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกดัง แต่เหมือนฉันจะไม่ยอมตื่น......  “กริ๊งๆๆๆ” เสียงนาฬิกาดังขึ้นอีกครั้ง เพราะฉันไม่ได้ปิดมันนิ “โอยยยย” มันน่าเบื่อมากกก ทำไมฉันต้องตื่นเช้าด้วยนะ....ทั้งๆที่เมื่อคืน..........

   เมื่อคืนนี้.......ฉันไม่แน่ใจว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความฝันหรือเรื่องจริงกันแน่   วันนี้ต้องออกไปถามให้ได้ว่ามันคืออะไร สองวันแล้วที่ฉันต้องได้ยินเสียงแปลกๆนี่ทั้งคืน..........เอาละขอตัวไปอาบน้ำก่อน  ..........

  ผ่านไป30นาที  

เอาละ....ฉันต้องไปถามพนักงานกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเสียงประหลาดๆนั่น ......ฉันเดินลงบันไดพร้อมมองไปรอบๆทั้งซอกตึก ทั้งเพดาน จนถึงเคาน์เตอร์ “เออ ขอโทษนะค๊ะ” “ครับ...มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” “มีค่ะ....” “ว่ามาเลยครับ” “คือ...เมื่อคืนกับคืนก่อนน่ะค่ะ ฉันได้ยินเสียงคนเดินไปเดินมา ทั้งคืนเลยน่ะค่ะ ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น” “ผมว่า...คุณผู้หญิงจะดูเครียดไปหน่อยนะครับ อาจเป็นเพราะว่าคุณผักผ่อนน้อยก็เป็นไปได้นะครับ” “แต่ฉันได้ยินติดต่อมาเป็นสองวันแล้วนะ” “คุณได้ยินเวลากี่โมงละครับ” “ตีหนึ่ง....จากนั้นก็ทั้งคืนเลย” “เออ....ผมว่าคุณ ....คุณคงคิดไปเอง” “นี่....ฉันไม่ได้คิดไปเองแล้วก็ไม่ได้นอนน้อยด้วยนะ ถ้าคุณไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะขนของออกวันนี้แหละ” “ผมว่า ใจเย็นก่อนนะครับ....คืออย่างนี้ครับ.........”