[FicEXO-Hunhan,Kaido,Chanbaek] I Don't Wanna Be Your Lil Bro

ลำดับตอนที่ #21 : I Don't Wanna Be Your Lil Bro - Chapter 16 (ชี้แจง+100%)

จริงๆ ไรเตอร์พล็อตหมดแล้วนะ การที่มาเปลี่ยนใจให้เทาโฮคู่กันในตอนที่จะจบแล้วทำให้ต้องยืดเรื่องให้ยาวขึ้นเพราะคู่นี้ยังไม่สมหวัง เลยเป็นเหตุให้คู่อื่น...

ดราม่า55555

แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะดราม่าทุกคู่นะคะ บางคู่ก็หวานหยด♥ คู่ไหนจะเป็นผู้โชคดีได้รับพล็อตดราม่าไปต้องติดตามๆ :D

หลายคนคิดว่า เอ..พล็อตมั่วไปหมดแล้วไม่สนุกแน่เลย ...ผิดค่ะ! ไรเตอร์ได้สรรหาพล็อตเสริมมาให้ทุกคนได้ร้องไห้น้ำตาท่วมจอและได้ยิ้มจนแก้มแตกกันแน่นอน:)

แต่การอัพจะต่างจากที่แล้วมานะคะ แชปนึงจะไม่ได้มีครบทุกคู่แบบที่แล้วๆ มา...บางแชปอาจมี3, 4, 5, 6 ก็ว่ากันไปตามเนื้อเรื่อง

บางแชปอาจมีการรวมตัวอันนี้ก็ยังไม่แน่ใจ(บอกแล้วว่าพล็อตหมด) อันนี้ก็ต้องรอลุ้นกัน คึคึ

-----------------------------------------------------------------------

[Special intro: Luhan]

[เสี่ยวลู่ลูกรัก~♥ ทำไมวันก่อนถึงวางสายไปซะดื้อๆ หา?? แม่ใจหายใจคว่ำหมด]

"เซฮุน..อ่า..น้องข้างบ้านที่มาเล่นบ้านผมเค้าตกโซฟาครับ ผมเลยไปช่วย..เอ่อ-//- อ้อ! แม่บอกว่าจะกลับมาเกาหลีใช่มั้ย? แล้วจะมาเมื่อไหร่อะครับ?"

[ไม่นานเกินรอจ้า เดี๋ยวแม่ไปถึงก็เจอเองแหละ คิกคิก~♥]

[Taoho]

[Tao]
 

กุกกักๆ

ผมพยายามสู้รบปรบมือ(?)กับผักกองโตที่ให้แม่บ้านไปซื้อมาให้ วันนี้ผมตื่นมาทำกับข้าวตั้งแต่สายๆ เลยครับ(ตื่นมาทำมื้อเช้าไม่ทัน เอาเป็นมือกลางวันละกัน ฮาาาา) เมื่อคืนผมเผลอหลับข้างเตียงตัวเองที่พี่ซูโฮนอนอยู่พอตื่นมาปวดหลังแทบแย่...เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วครับ พี่ซูโฮนอนร้องไห้ไม่ยอมกินอะไรมาหลายวัน ผมทำข้าวต้มไปให้ก็ไม่ยอมกินจนผมต้องป้อนแต่ก็กินได้นิดเดียว

โอเค...ยอมรับว่ารู้สึกอึดอัดแปลกๆ ทุกครั้งที่เห็นพี่ซูโฮร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้น ความรู้สึกเสียใจ น้อยใจและหลายๆ อย่างสับสนวุ่นวายไปหมด...ช่างเถอะ

พี่ซูโฮไม่ได้กินอะไรมาหลายวันผมเลยอยากทำผัดผักรวมที่เต็มไปด้วยวิตามินกับต้มซุปหัวไชเท้าร้อนๆ ให้พี่เขาได้รับสารอาหารบ้าง ถ้าไม่ยอมกินก็ต้องป้อนกันอีกล่ะนะ

ซ่า~~~

"เฮ้ย!!"

ผมอุทานออกมาเพราะเผลอทำน้ำล้างผักหก ดีที่หกในอ่างล้างจาน...ผมบอกรึยังว่าผมทำอาหารไม่เป็น? ผมเป็นลูกคุณหนูนะครับ บ้านมีอันจะกินพอที่จะจ้างแม่บ้านมาทำกับข้าวให้กินทุกวัน...แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงอยากเป็นคนทำกับข้าวให้พี่ซูโฮกินเองมากกว่า?

แสบแผลจังTT ตอนนี้มือผมเต็มไปด้วยแผลมีดบาดจนจะไม่เหลือที่ให้บาดแล้วเนี่ย...ทำกับข้าวไม่เป็น...แต่ก็อยากทำให้พี่ซูโฮ...

ผมใส่หัวไชเท้าที่หั่นขนาดเล็กใหญ่ไม่เท่ากันลงไปในหม้อซุปหัวไชเท้า บางชิ้นบางจนมองทะลุได้แต่บางชิ้นก็หนาจนปาหัวหมาตายได้...บอกแล้วว่าทำกับข้าวไม่เป็...

"โอ๊ย!!!"

เคร้ง!

ผมปล่อยจานที่ยังเหลือหัวไชเท้ากว่าครึ่งลงพื้นเพราะมือดันไปแตะโดนหม้อน้ำเดือดร้อนๆ ดีที่จานไม่แตก(เพราะหลังจากที่ผมทำชามแตกไปหลายใบตอนทำข้าวต้มให้พี่ซูโฮในวันแรกแม่บ้านก็เก็บจานกระเบื้องเข้าตู้แล้วไปหาซื้อจานพลาสติกมาให้ผมแทน5555) ผมสะบัดมือไปมาแล้วกระโดดโหยงเหยงเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี

"เอามือไปล้างน้ำเย็นสิเจ้าบื้อ!"

ผมเดินเซไปตามร่างเล็กที่ลากแขนผมไปที่อ่างล้างจานหลังจากเดินเข้ามาปิดเตาที่ตั้งไว้ เหลือบไปเห็นแม่บ้านโค้งให้ช้าๆ แล้วเดินอมยิ้มออกไปด้วยสีหน้าอยากเม้าท์มอยกับผองเพื่อนแม่บ้านด้วยกันที่ยืนเรียงแถวรออยู่ในห้องอาหาร(ตามคำสั่งของผม...ก็ไม่อยากให้ใครมากวนตอนทำกับข้าวนี่นา อยากทำให้พี่ซูโฮคนเดียว เข้าใจมะ!)

ซ่าาาา~

"กระโดดโหยงๆ แบบนั้นแล้วมือจะหายร้อนมั้ยหา?!! ถ้าโดนอะไรลวกก็ต้องเอามาล้างน้ำเย็นสิ!"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างดุๆ แล้วก็เงียบลง สายตาเริ่มเหม่อลอยเหมือนกำลังนึกถึงอะไรบางอย่าง...อะไรที่ผมไม่อยากให้เขานึกถึงเลย...

ผมจ้องมองใบหน้าสวยหวานราวเทพธิดาที่อยู่ใกล้แค่คืบ ความใกล้ชิดที่เจ้าตัวไม่รู้ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ 'อีกแล้ว'...ทำไมหัวใจผมเต้นแรงกว่าตอนอยู่ใกล้พี่คริสอีกนะ? ...มันไม่เหมือนตอนอยู่กับพี่คริส...เหมือนมีบางอย่างที่พิเศษกว่านั้น...

"หือ?"

พี่ซูโฮหันมาส่งเสียงอุทานปลุกผมให้ตื่นจากพวังค์ ไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้หน้าผมถึงเข้าไปใกล้หน้าพี่ซูโฮจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน เหมือนผมถูกดึงดูดให้เข้าหาริมฝีปากบางโดยไม่รู้ตัว ผมกระพริบตาปริบๆ มองพี่ซูโฮที่มองผมด้วยสายตาเหม่อลอย เหมือนผมจะเข้าไปใกล้เรื่อยๆ จนริมฝีปากสัมผัสกันอย่างห้ามใจไม่อยู่ แต่เมื่อจ้องเข้าไปในดวงตาเรียวของพี่ซูโฮกลับมีหยาดน้ำตาใสคลออยู่ที่หน่วยตาก่อนจะไหลอาบแก้ม ริมฝีปากบางขยับพูดแผ่วเบา...

"ชานยอล...ฮึก.."

ขวับ!

ผมถอยหน้าออกมาแล้วบีบไหล่เล็กนั่นเพื่อเรียกสติคนตัวเล็ก รู้สึกเหมือนมันวูบไปแล้วอารมณ์โกรธมันพุ่งพล่านจนควบคุมแทบไม่อยู่เมื่อได้ยินชื่อผู้ชายคนนั้น

"ผมเทานะ!! พี่มองหน้าผมสิ ผมคือเทา ช่วยอย่านึกถึงคนอื่นตอนอยู่กับผมได้มั้ย?!"

ผมเขย่าไหล่เล็กอย่างลืมตัวด้วยความโมโหปนเปกับความน้อยใจที่ไม่เข้าใจว่ารู้สึกแบบนี้ไปทำไม รู้แค่ว่าไม่อยากให้พี่ซูโฮนึกถึงใครอื่นนอกจากผม

ตุ้บ!

"ฮึก...พี่ขอโทษเทา..ฮึก..ทุกๆ ที่..ฮึก..ทุกการเคลื่อนไหว..ทุกสัมผัส...พี่เห็นเขาทุกที่เลย พี่ลืมเขาไม่ได้ ฮือออออออ"

พี่ซูโฮทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ด้วยแรงทิ้งตัวทำให้ไหล่เล็กหลุดจากมือผมไปง่ายดาย ใบหน้าสวยหวานก้มลงแล้วปล่อยโฮอย่างหนัก ผมได้สติแล้วดึงร่างบางเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด หยาดน้ำตาจากคนตัวเล็กที่ไหลไม่หยุดทำให้หัวใจผมรู้สึกเจ็บแปลบไปหมด ผมลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างปลอบโยนแม้ในใจจะรู้สึกอึดอัดจากอะไรบางอย่างอยู่ก็ตาม...ทำไมจะต้องเป็นผู้ชายคนนั้น?!






"ฮึก...ขอบใจนะเทา พี่ไม่เป็นไร"

พี่ซูโฮผละออกจากอกผมพลางสะอื้นเบาๆ ผมประคองร่างเล็กให้ยืนขึ้นแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาเรียวสวยที่ปวมเป่งและคล้ำเพราะเอาแต่ร้องไห้มาหลายวัน

"พี่ยังมีผมอยู่นะครับ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมก็จะอยู่ตรงนี้เสมอนะ"

ผมพูดแล้วอุ้มร่างเล็กให้ขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ข้างๆ เตาที่ผมทำอาหารค้างไว้อยู่ เพราะความสูงของเคาน์เตอร์ทำให้ใบหน้าสวยหวานของพี่ซูโฮอยู่ในระดับเดียวกับหน้าผมที่ยืนอยู่ตรงหน้า

จุ๊บ

ผมยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มขาวเนียนของพี่ซูโฮเร็วๆ...โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำไปทำไม...พี่ซูโฮที่นั่งเหม่ออยู่เบิกตากว้างแล้วมองมาอย่างอึ้งๆ

"เอ่อ...ผมไปทำกับข้าวต่อดีกว่า วันนี้ทำผัดผักกับซุปหัวไชเท้าด้วย พี่ต้องชอบแน่ๆ :)"

ผมหันซ้ายหันขวาไม่รู้จะทำหน้ายังไงแต่ก็เปลี่ยนน้ำเสียงและท่าทางก่อนจะหันกลับมาทำกับข้าวต่อ

"ทำไมเป็นแล้วยังจะดื้ออีก ไปนั่งรอไป เดี๋ยวพี่ทำเอง..ฮึบ!"

ตุ้บ

พี่ซูโฮบ่นแล้วกระโดดลงจากเคาน์เตอร์มายืนข้างๆ ผม ผมส่ายหน้าไม่ยอมเพราะอยากทำอาหารให้พี่ซูโฮกิน

"ไม่อะ ผมทำข้าวต้มมาตั้งหลายวัน แค่ผัดผักกับซุปแค่นี้ผมทำได้น่า"

"โดนลวกเมื่อกี้ยังไม่เข็ดสินะ ไปนั่งไป๊เด็กดื้อ~!"

พี่ซูโฮดันหลังผมไปทางประตูห้องครัว ผมหันหลังกลับเข้ามาใหม่แล้วส่งสายตาวิ้งๆ ไปให้คนตัวเล็กอย่างอ้อนๆ

"ให้ผมช่วยทำก็ได้ น้าาาาาา นะๆๆ นะครับ ปุอิ๊งๆ~♥"

ผมเกาะแขนเล็กแล้วเขย่าเบาๆ ก่อนจะทำท่าปุอิ๊งๆ ให้ คนตัวเล็กหัวเราะออกมาแล้วพยักหน้ายอมแพ้ ...อย่างน้อยผมก็ทำให้พี่ซูโฮหัวเราะได้แล้วล่ะนะ♥

"ฮ่าๆๆๆๆ ก็ได้ๆ มาช่วยจัดจานหั่นผักละกัน ดูซิเนี่ย หัวไชเท้าตกพื้นหมดเลย...อ๊ะ! ทำไมมือเทามีแต่แผลแบบนั้นล่ะ?!"

คนตัวเล็กถามเสียงดังเมื่อเหลือบมาเห็นมือที่เต็มไปด้วยรอยมีดบาดของผมก่อนจะเอื้อมมือมาดึงมือผมไปพลิกดู

"ก็ข้าวต้มหมูสับมันต้องสับหมูนี่นา แล้วผมก็สับหมูไม่ค่อยเป็น หั่นต้นหอมก็ไม่ค่อยได้ ก็เลยพลาดนิดหน่อย"

ผมตอบไปตามความจริง ข้าวต้มที่ผมทำให้พี่ซูโฮทุกวันนั้นผมทำเองกับมือหมดเลย ภูมิใจนะ

"เด็กโง่ ไม่รู้รึไงว่าเค้ามีหมูบดขายด้วยน่ะ? แต่ยังไงก็...ขอบใจนะ:)"

คนตัวเล็กบ่นอุบแล้วช้อนตาขึ้นมายิ้มหวานขอบคุณผมทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจพองโตขึ้นมาเลยแฮะ...คงไม่ใช่ว่าผมชอบ....ไม่หรอกมั้ง?






"อ่ะ กินแครอทเยอะๆ นะครับ"

ผมตักแครอทวางบนจานที่ข้าวยังไม่พร่องของพี่ซูโฮ หลังจากทำกับข้าวเสร็จพี่ซูโฮก็เริ่มซึมอีกแล้ว น้ำตาที่คลอเบ้าเหมือนพร้อมจะไหลตลอดเวลา ผมได้แต่ทำเป็นไม่เห็นแล้วคอยตักอาหารไห้ตลอด อยากให้พี่ซูโฮได้กินอาหารที่มีประโยชน์จะได้แข็งแรง

"..."

คนตัวเล็กยังไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งเขี่ยข้าวในจานเล่นเหมือนคนกินอะไรไม่ลง ผมรู้ว่าพี่เขาพยายามที่จะคุยกับผมและไม่นึกถึงชานยอล แต่ดูเหมือนพี่ซูโฮจะทำได้แค่เลิกเหม่อแต่ก็ไม่ยอมยิ้มซักที

อึดอัด...ทำไมทุกอย่างจะต้องเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นด้วยนะ?

"พี่ซูโฮๆ ดูนี่สิ"

ผมหยิบต้นหอมสีเขียวสดที่เอาไว้แต่งจานขึ้นมาวางไว้ระหว่างปากกับจมูกให้เหมือนหนวดแล้วสะกิดให้พี่ซูโฮหันมามอง

"หือ?...อุ๊บ..ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ทำอะไรน่ะเทา? ตลกจัง ฮ่าๆๆๆ"

พี่ซูโฮหัวเราะทันทีที่เห็นหนวดสวยๆ (?)ของผม อา...หัวเราะแล้วสินะ:D

"ตลกมั้ยๆ พี่เติมหนวดด้วยสิ เดี๋ยวผมทำให้ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

ผมหัวเราะตามและพยายามทำหนวดให้พี่ซูโฮมั่งแต่เจ้าตัวกลับวิ่งหนีทำให้ผมต้องวิ่งไล่รอบโต๊ะอาหารท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ของแม่บ้านที่ยืนเรียงแถวอยู่ข้างประตูห้องอาหาร เสียงหัวเราะและรอยยิ้มสดใสของพี่ซูโฮกลับมาแล้ว♥

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

บ้านที่เคยเงียบเหงาของผมเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเราสองคนและรอยยิ้มแห่งความสุขของแม่บ้านที่พลอยยิ้มและหัวเราะไปกับการกระทำของพวกเราด้วย

เหมือนว่าพี่ซูโฮเป็นคนนำเสียงหัวเราะและความสุขกลับมาให้ผมอีกครั้ง ผมที่เคยคิดว่าบ้านหลังนี้ไม่น่าอยู่และโดดเดี่ยวกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม...

เหมือนว่าผมก็ทำให้พี่ซูโฮยิ้มได้แม้จะเป็นช่วงเวลาที่เขาเสียใจ

และต่อไปนี้เราคงจะช่วยเติมเต็มความสุขให้กันและกันแน่นอน...ผมจะไม่เหงาและพี่ซูโฮจะไม่เศร้าอีกต่อไป♥








 

[Hunhan/Chanbaek/Kaido/Chenmin]

ณ ร้าน Lulu's Sweetie

"ลากฉันมาทำไมแต่เช้าฮะไอ้ลูกหมา ง่วงนะเว้ยTT"

เซฮุนบ่นอิดออดเป็นภาษาไทยที่โดนแบคฮยอนลากออกมาช่วยกันเปิดร้านแต่เช้า เนื่องจากว่าเป็นวันหยุดทางร้านเลยเปิดตอนเช้าด้วย ส่วนวันจันทร์-ศุกร์ก็เปิดหลังบ่ายสามเนื่องจากเจ้าของร้านหน้าหวานก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน

"จ่มอะหยังบ่า เดวก่อน เดวฮาจะฟ้องปี้ลู่หาน"
(บ่นอะไรฮะ เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวฉันจะฟ้องพี่ลู่หาน)

แบคฮยอนเอาชื่อแฟนสุดที่รักของเจ้าเพื่อนจอมอิดออดมาขู่ทำให้คนตัวสูงลืมตาตื่นทันที ก็ที่เขายอมมาก็เพราะไม่อยากให้แฟนสุดที่รักทำงานเหนื่อยนั่นแหละ

มือเรียวสวยของแบคฮยอนหยิบจับดอกไม้จัดในแจกันเล็กๆ เพื่อเอาไปวางประดับโต๊ะอย่างคล่องมือ

"ตื่นก็ได้ อย่าจี้จุดอ่อนสิไอ้ลูกหมา"

เซฮุนพูดทั้งๆ ที่ตาเริ่มปิดอีกครั้ง จะไม่ให้ง่วงได้ไง ในเมื่อเมื่อคืนเขานอนกับลู่หานทั้งคืน...นอนกับคนน่ารักแบบนั้นแล้วจะอดใจไม่ให้จ้องหน้าหวานๆ นั่นทั้งคืนได้ยังไง♥ มือหนาหยิบกรรไกรมาตัดดอกไม้เล่นอย่างเซ็งๆ แต่กลับทำให้คนตัวเล็กจ้องเขม็งไปที่มือของเซฮุนพร้อมกับประกายไฟสายฟ้าฟาดที่แทบจะเผามือซนๆ ของเซฮุนซะ

"ดอกไม้ไม่พอจนต้องให้ชานยอลออกไปซื้อมาเพิ่มแต่นายกลับตัดเล่นเนี่ยนะไอ้เด็กชานม?! กวนกันแบบนี้ซักกำบ๋อบ่า?"

แบคฮยอนพูดเกาหลีปนเหนือเพราะความโมโห นี่เขาทำงานได้เงินค่าจ้างนะ ต้องทำงานให้เต็มที่สิ มาทำแบบนี้สิ้นเปลืองมากกกก!

แต่ไหนๆ ก็เละแล้ว...ขอซักหน่อยละกัน หมั่นไส้~!

"แย้กกกก~~!!"

มือเล็กปัดเศษดอกไม้ใส่หน้าหล่อๆ ของเซฮุนเต็มๆ จนเศษกลีบดอกไม้หลากสีและก้านเขียวๆ ติดตามใบหน้าและเส้นผมของเด็กตัวสูงเต็มไปหมด เซฮุนทำท่าอมลมที่แก้มจนมันป่องๆ แล้วทำจมูกบานๆ หายใจเข้าออกฮึดฮัดอย่างแค้นเคือง

"ไอ้ลูกหมาาาา ตายซะเถอะ ว้ากกก~!!"

ผู้ชายตัวเล็กกับเด็กโข่งวิ่งไล่กันในร้านไม่นานประตูร้านก็เปิดขึ้นพร้อมกับหน้ามุ่ยๆ ของคนตัวสูงฉายา 'ตัวพ่อ' ของเกาหลีที่แปลงร่างจากตัวพ่อมาเป็นเด็กเอ๋อ...แต่แค่ตอนอยู่กับแบคฮยอนนะ♥

"หึงนะ"

ชานยอลวางดอกไม้ที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจแล้วคว้าคนตัวเล็กเข้ามาโอบเหมือนเด็กหวงของโดยที่มีเซฮุนยืนมองอย่างขำๆ ก่อนจะเดินไปหาลู่หานที่ห้องครัวปล่อยให้ทั้งคู่สวีทกันให้เต็มที่ ชานยอลโอบกอดร่างเล็กจากข้างหลังแล้ววางหน้าลงบนไหล่บางก่อนจะจุ๊บหนักๆ ลงไปบนแก้มนุ่มที่ขึั้นสีแดงระเรื่อเพราะความเขิน

"ปะ..ปล่อยได้แล้วมั้ง-///-"

แบคฮยอนพูดตะกุกตะกักพลางกระพริบตาปริบๆ เพราะตั้งตัวไม่ทัน แต่เมื่อรู้ตัว...นี่มันฉวยโอกาสกันชัดๆ เลยนี่นา!

"ไอ้-หู-กาง-ชาน-ยอล! เดี๋ยวนี้กล้าฉวยโอกาสกันซึ่งๆ หน้าแล้วใช่มั้ยหา?! ไอ้คนฉวยโอกาส!!"

เพี๊ยะๆๆ

แบคฮยอนตีคนรักที่วันนี้ดันใส่เสื้อแขนกุดตัวบางมาทำให้ได้ยินเสียงเพี๊ยะๆ ประกอบการวิ่งไล่กันรอบร้านของผู้ชายตัวโตและแม่สาวขาโหด

พลั่ก!

"โอ๊ย!"

เพราะขาที่ยาวเกินไปทำให้การวิ่งในร้านที่เต็มไปด้วยโต๊ะเก้าอี้ลำบากสำหรับชานยอลจนเขาสะดุดกับขาเก้าอี้ล้มหน้าคมำพื้นไปในที่สุด เพราะล้มแบบไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้ใบหน้าหล่อๆ กระแทกกับพื้นอย่างจัง

"ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า แต๊ะอั๋งฉันดีนัก ฮ่าๆๆๆๆๆ"

แบคฮยอนยืนกอดอกมองร่างสูงที่ยังแน่นิ่งอยู่กับพื้นแล้วหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ ชานยอลค่อยๆ ยันตัวขึ้นมานั่งแล้วเอามือกุมจมูกตัวเองพลางโอดครวญเป็นเด็กๆ สิ้นลายเจ้าพ่อคาสโนว่ามาดเข้ม

"เจ็บอะแบค..แงๆๆๆ เจ็บๆๆๆ จมูกฉันนนน..เอ๊ะ?! เลือด!! เลือดกำเดาไหลด้วย งอแงงงงงงงTOT"

คนตัวโตโอดครวญไม่เลิก ขายาวๆ ถีบไปมาแล้วแหกปากร้องไห้แบบไร้น้ำตาซักหยด

"ไอ้สำออยเอ๊ย! นั่งแบบนั้นแล้วเลือดจะหยุดมั้ยหา? มานอนตักฉันก่อนมา"

แบคฮยอนหยิบทิชชู่บนโต๊ะแล้วนั่งลงบนพื้น มือเล็กจัดแจงให้คนตัวสูงนอนลงบนตักตัวเองแล้วค่อยๆ เช็ดเลือดออกจากใบหน้าคมอย่างตั้งใจ ชานยอลมองการกระทำของคนตัวเล็กแล้วยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี

"ยิ้มอะไรฮะ? ชอบรึไงที่เลือดออก"

แบคฮยอนทักขึ้นด้วยความหมั่นไส้

"เปล่า แค่ดีใจที่แฟนรัก♥"

ชานยอลพูดพลางสบตากับร่างเล็กอย่างสื่อความหมาย แบคฮยอนกระแอมเบาๆ แล้วเสหน้าไปทางอื่น ความรู้สึกร้อนผ่าวที่หน้ากับเสียงหัวใจตึกตักๆ จนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก...ถึงจะปากร้ายแต่เขินเป็นเหมือนกันนะ!

"แฟนเฟินไรกั๊น? เดือนนึงที่ตกลงกันไว้..ทำตัวดีๆ ละกัน"

แบคฮยอนบอกปัดเสียงสูง ให้เด็กอนุบาลทายก็รู้อะว่าเขาเขินขนาดไหน หวั่นไหวแล้วก็บอกมาเถอะแบคเอ๊ย~~







ทั้งชานยอลและแบคฮยอนไม่รู้เลยว่ากำลังถูกเซฮุนและลู่หานที่กำลังจัดคัพเค้กเข้าตู้ในเคาน์เตอร์จ้องมองอยู่อย่างยิ้มๆ

"อุ๊ย!"

เคร้ง~!

ลู่หานมองคู่รักกลางร้านจนเผลอทำถาดที่ใส่คัพเค้กมาหล่น ร่างบางรีบก้มลงไปเก็บถาดเป็นจังหวะเดียวกับเซฮุนที่ก้มลงหมายจะเก็บถาดให้คนรักส่งผลให้ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองแนบชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน

ราวกับเวลาหยุดนิ่ง สิ่งรอบตัวไร้การเคลื่อนไหวมีเพียงจังหวะการเต้นและเสียงหัวใจของทั้งคู่ที่เต้นดังตึกตักจนแทบจะทะลุอกออกมา ใบหน้าหวานของลู่หานเปลี่ยนเป็นสีแดงซ่านเพราะหัวใจกำลังทำงานหนัก สายตาของทั้งคู่จับจ้องกันอยู่เหมือนละสายตาออกจากกันไม่ได้ แต่เหมือนเด็กโข่งจอมทะลึ่งจะตั้งสติได้ก่อนแล้วยื่นมือหนาไปกุมใบหน้าหวานไว้ไม่ให้ถอยหนี

จุ๊บ~♥

ริมฝีปากเรียวแตะลงบนริมฝีปากนุ่มแผ่วเบา ดวงตากลมโตเบิกกว้างแล้วค่อยๆ หลับลงช้าๆ ตอบรับสัมผัสอุ่นจากริมฝีปากเรียวที่ไม่รุกล้ำหากแต่บางเบาและนุ่มนวลเหมือนขนนกทำให้ทั้งคู่รู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่...






"กดกันกลางร้านเลยมั้ย"

เสียงทุ้มของชานยอลที่ชะโงกหน้าผ่านเคาน์เตอร์เข้ามาทำให้ลู่หานและเซฮุนรีบผละออกจากกัน เขาไม่อยากปล่อยหรอกนะริมฝีปากนุ่มๆ หวานๆ แบบนี้น่ะ♥

เซฮุนอมยิ้มแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างเขินเล็กๆ แต่ร่างบางกลับนั่งปิดหน้าด้วยความอายอยู่บนพื้น เมื่อกี้โลกนี้ยังมีเพียงสองเราอยู่เลยแต่ไหงตอนนี้มีชานยอลกับแบคฮยอนมายืนร่วมโลกอยู่ล่ะ จูบโชว์น้องน่ะอายมั้ย อายมั้ยลู่หานอายมั้ยT///T

"ฮิ้วววววว~~ พี่ลู่หานเขินหน้าแดงแล้วคร้าบบบบ :D"

แบคฮยอนแซวพี่ชายหน้าหวานแล้วหันไปหัวเราะคิกคักกับชานยอลอย่างความสนุกสนานที่ได้แกล้งคนอื่น...ขี้แกล้งพอกันเลยคู่นี้

"อาลู่ไล่พวกนี้ไปสิ คนจะจู๋จี๋กัน ชิ่วๆๆ"

เซฮุนหันไปบอกลู่หานที่ยังนั่งปิดหน้าอยู่ มือหนาสะบัดไล่สองคนที่ยื่นอยู่แล้วยู่หน้าใส่อย่างหมั่นไส้ ท่าทางของไอ้เด็กโข่งนี่มันเหมือนเด็กซะไม่มี(ถึงมันจะเด็กสุดจริงๆ ก็เถอะนะ) ลู่หานอายหนักจนมุดหน้าลงกับไหล่กว้างของเซฮุนท่ามกลางเสียงแซวไม่ขาดปากจากแบคฮยอนและชานยอลที่เริ่มจะสนิทกันหลังจากที่เขามาช่วยแบคฮยอนทำงานที่ร้าน

"แบคๆ ปิดตาเร็ว เซฮุนจะกดพี่ลู่หานแล้ว><"

ชานยอลเอามือไปปิดตาของคนรักจากด้านหลัง(เนียน)แล้วพูดด้วยเสียงล้อเลียน

"โห่ๆๆๆๆ ตัวพ่ออย่างนายทำมากกว่านี้อีก บู่ๆๆ ....ป่ะอาลู่ ไปต่อกันในครัวดีกว่า เชอะ~!"

เซฮุนโห่ใส่แล้วตอกกลับก่อนจะดึงตัวลู่หานเดินสะบัดก้นไปทางห้องครัว(อย่างสะดีดสะดิ้ง) ร่างบางที่ถูกจูงใช้มือเล็กตีต้นแขนเจ้าเด็กหน้าไม่อายพลางบ่นอุบด้วยความเขินแต่ก็ยอมเดินตามไปโดยดี

"เด็กบ้า~! ฮยองก็เขินเป็นนะ>///<"






"แหมมมม~ นิ่งสนิทเลยนะไอ้หูกาง นี่มีโครงการจะให้ฉายาตัวพ่อรีเทิร์นรึไง?"

แบคฮยอนกอดอกหาเรื่องคนตัวสูงที่ยืนเงียบหลังจากที่เซฮุนวางระเบิดไว้ก่อนหนีเข้าไปในครัว ชานยอลทำหน้าหนักใจเล็กแต่ก็ยิ้มแล้วส่ายหัวเพื่อความสบายใจของคนรัก...ก็เขาเคยขึ้นเตียงทุกวันแต่ตอนนี้กลับต้องห้ามใจ จะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ ถึงตอนแรกจะทำตัวเสเพลเพราะเรียกร้องความสนใจจากพ่อแต่ตอนนี้เหมือนชานยอลชักจะติดมันเป็นนิสัยซะแล้ว...ไม่ใช่ว่าเขาไม่รักแบคฮยอน แต่เขาก็รักกิจกรรมบนเตียงเหมือนกัน อยู่ๆ จะให้เลิกคงยาก

...และเขา...ก็รักแบคฮยอนมากเกินกว่าจะรังแกคนตัวเล็กในตอนนี้...มันเร็วเกินไปสำหรับแบคฮยอน









อีกด้านหนึ่ง...

"ตัวสูงไม่ต้องป้อนก็ได้ เค้ากินเองได้นะ><"

ดีโอบอกร่างสูงที่กำลังป้อนสปาเก็ตตี้ครีมซอสฝีมือคนตัวเล็กแต่ก็อ้าปากรับสปาเก็ตตี้คำโตแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ แก้มใสๆ ป่องๆ ขยับไปมาอย่างน่ารักจนไคอดยิ้มตามไม่ได้

"ง่ำๆๆ ตัวสูงไม่กินหรอ?"

คนตัวเล็กเอ่ยถามเมื่อเห็นคนรักที่อ้อนจะกินสปาเก็ตตี้แต่เช้าเอาแต่นั่งอมยิ้มมองตัวเองกิน

"เดี๋ยวค่อยกิน มองตัวเตี้ยก่อน น่ารักกว่าสปาเก็ตตี้เยอะ♥"

ไคพูดตรงๆ จนคนตัวเล็กหน้าขึ้นสี แก้มใสๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

"อ้วกกกก~!! หวานได้อีกนะไอ้จงอิน หวานได้อีกกกกก แกก็เหมือนกันโด้ มาบ้านนี้ไม่เคยถามหาเพื่อนเก่าอะ หาวววว~~~"

ซิ่วหมินเดินเข้ามาในครัวพร้อมเสียงอ้วกลั่นบ้านพลางหาวหวอด ดวงตาเรียวสวยตอนนี้เริ่มกลายเป็นตาหมีแพนด้าไปซะแล้ว

"นอนไม่พอก็อย่ามาพาลสิพี่ ผมรู้นะว่าเมื่อคืนพี่คุยโทรศัพท์กับพ่อนักร้องสุดรักของพี่จนถึงเช้าน่ะ บู่ๆๆ"

ไคหันมาบ่นก่อนจะป้อนสปาเก็ตตี้ให้ดีโอต่อ จริงอย่างที่ไคพูด ซิ่วหมินเอาแต่คุยโทรศัพท์ทั้งคืน เฉินบอกให้ไปนอนก็ไม่ไป หาเรื่องทะเลาะง้องแง้งให้ได้คุยต่อจนได้...ถึงจะอยากคุยต่อแต่บอกอีกฝ่ายไปว่าคิดถึงไม่ได้สินะ ปากแข็งตลอดอะคนนี้

"ชิ~! แล้วนี่กินของหนักแต่เช้าเลยนะสองคนนี้ มื้อเช้ากินเบาๆ ก่อนก็ได้มั้ง"

ซิ่วหมินเบะปากอย่างหมั่นไส้แล้วหยิบนมกับซีเรียลเทใส่ชามใบโต

"ก็น้องนายมันอ้อนจะกินแต่เช้าเลยทำให้กิน แต่ยังไม่ได้กินซักคำเลยเนี่ย"

ดีโอได้ทีฟ้องคนเป็นพี่เผื่อจะทำให้น้องชายกินบ้างสักที

ตัวสูงหิวแล้วยังจะมาดื้อป้อนเขาอยู่อีก ตัวเตี้ยเป็นห่วงตัวสูงเหมือนกันนะ><

"มันก็อ้อนแฟนไปงั้นแหละ ทั้งปีทั้งชาติไม่เคยอ้อนพี่ ไอ้เด็กเห่อแฟนเอ๊ย~!"

ดีโอนั่งกินเงียบๆ ใบ้กิน พูดไม่ได้อีกต่อไป...ก็คนมันเขินอะ! >//<

"อ่า..ตัวสูง เค้าอยากกินเค้กอะ"

ดีโอหาเรื่องคุยเพื่อกลบความเขิน คนตัวสูงได้แต่นั่งยิ้มไม่ยอมพูด เพราะกลัวว่าถ้าพูดออกมาแล้วจะทำให้ตัวเตี้ยของเขาเขินม้วนกว่าเดิม แต่ซิ่วหมินกลับเงยหน้าขึ้นจากชามซีเรียลแล้วพูดอย่างนึกขึ้นได้

"อ้อใช่! เสี่ยวลู่กลับมาแล้วนะโด้ ง่ำๆๆ เปิดร้านเค้กด้วย ไปหากันป่ะ? แง่มๆๆ ง่ำๆๆๆ"

"จริงดิ?!! ป่ะๆๆ ไปๆๆ ตัวสูงรีบกินเลย เค้าอยากเจอเสี่ยวลู่><"

ดีโอเด้งตัวขึ้นแล้วกระโดดดึ๋งๆ อย่างดีใจเมื่อรู้ข่าวเพื่อนเก่าแล้วหันไปเร่งคนรักให้รีบกินจะได้รีบไปเจอเพื่อนซักที แต่ซิ่วหมินกลับนั่งกินอย่างใจเย็น

"ป่านนี้ร้านยังไม่เปิดหรอกมั้ง ลืมขอเบอร์ไว้ซะด้วยสิ ไว้ฉันกินเสร็จแล้วจะพาไปนะ ง่ำๆๆๆ"

ซิ่วหมินพูดแล้วเทซีเรียลลงในชามเพิ่มอีกท่วมชาม มือกดรับโทรศัพท์ที่สั่นครืดๆ อยู่บนโต๊ะพลางยิ้มอย่างดีใจเมื่อรู้ว่าปลายสายคือใคร

[ มอร์นิ่งครับอาเปา~~♥ ตื่นเมื่อไหร่เอ่ย กินไรยัง?]

"อื้อ เพิ่งตื่น...กินซีเรียลอยู่กับน้องชายแล้วก็แฟนมันอะ หวานกันตลอด หมั่นไส้~! :P"

ซิ่วหมินพูดกับเฉินที่โทรมากู๊ดมอร์นิ่งแล้วหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เพื่อนและน้องชาย ดีโอถลึงตากลับไปให้ซิ่วหมินเพราะความเขินโดยไม่ได้ตั้งใจ ไคมองปฏิกริยาของทั้งสองแล้วหัวเราะเบาๆ ทำให้ซิ่วหมินชี้หน้าแล้วทำปากขมุบขมิบเหมือนสาปแช่ง

[คู่เราก็หวานนะ หวานไม่พออ่อ? ฉันรักนายที่สุดฉะนั้นเลิกหมั่นไส้คนอื่นแล้วรับรู้ซะว่าฉันรักอาเปาของฉันแค่ไหน♥]

"เออๆ รู้แล้วว่ารัก จะย้ำทำไมเนี่ย>///<"

ซิ่วหมินทำปากแข็งตอบปลายสายแต่ก็โดนเจ้าน้องชายตัวแสบแซวเอา

"โหยพี่ ก่อนจะทำปากแข็งน่ะส่องกระจกก่อนมั้ยว่าตัวเองหน้าแดงดี๊ด๊าขนาดไหนน่ะ :P"

"ย๊าาา~!! เงียบไปเลยนะไอ้น้องทรยศ!"

[ฮั่นแน่~ รักฉันเหมือนกันใช่ม้า~]

"เออๆ ก็ตามที่ได้ยินนั่นแหละ"

[แหนะ ยังปากแข็งไม่ยอมพูดอีก ฉันบอกรักนายไปแล้วน้า นายบอกรักฉันมั่งสิ เป็นกำลังใจในการทำงาน นะๆๆๆ]

ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ แต่ยังไงก็อยากได้ยินอาเปาของเขาพูดมันออกมาไง อยากได้ยินคำว่ารักจากอาเปา♥

"ไม่เอาฉันไม่พูดหรอกนะ"

ซิ่วหมินมองหน้าน้องทรยศอย่างแค้นเคืองแล้วคุยกับปลายสายต่อ...โดนเฉินจับได้แล้วเห็นมั้ยเล่า~!

คนเป็นน้องได้แต่ทำหน้าทะเล้นหัวเราะคิกคักโดยที่มีดีโอคอยปรามในความแสบ..แต่มีหรือว่าเรื่องแบบนี้คนอย่างคิม จงอินจะพลาดได้ การได้แกล้งพี่คือลาภอันประเสิรฐ ฮ่าๆๆๆๆๆ

[พูดให้ฟังหน่อยสิ นะๆๆ นะคร้าบบบ~]

"อ่า...พูดก็ได้ รักๆๆ พอใจยัง?"

เพราะเสียงอ้อนๆ จากปลายสายทำให้ซิ่วหมินยอมพูดแต่เหมือนพูดส่งๆ ด้วยความปากแข็งไม่เลิก

[ง่ะ..พูดดีๆ สิ เอาแบบเต็มใจหน่อย...อาเปารักจงแดมั้ยครับ?♥]

"อ่ะ พูดดีๆ ก็ได้ รักจงแดม้ากมาก พอใจแล้วใช่ป่ะ-///-"

[ชื่นใจจัง~♥ ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะจับอาเปามากอดแน่นๆ เลย]

ซิ่วหมินเขี่ยซีเรียลในชามแล้วสับๆๆ จนนมหกกระเซ้นเต็มโต๊ะด้วยความเขิน ดีโอรีบยัดสปาเก็ตตี้เข้าปากไคแล้วพากันอพยพออกจากฉากไปโดยเร็ว อะไรแม่นางเปาจะเขินปานน้านนน~~~

"ป่ะ ไปนอนเล่นกันดีกว่า อย่างพี่น่ะกว่าจะกินเสร็จกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จคงบ่ายพอดี"

ร่างสูงพูดแล้วลากคนตัวเล็กขึ้นไปนอนเล่นบนห้องรอเวลาที่พี่ชายจะทำโน่นนี่เสร็จแล้วพาไปร้านของลู่หานซักที แต่ก็อย่างที่บอก...อย่างซิ่วหมินใช้เวลาครึ่งวันก็คงอาบน้ำแต่งตัวไม่เสร็จหรอก เหอะๆๆๆ









ร้าน Lulu's Sweetie

"ปล่อยมือโด้มั่งก็ได้มั้ง แค่เดินเข้าร้านสุดที่รักนายไม่หลงหรอกน่า~"

ซิ่วหมินแซวน้องชายที่จูงมือเล็กๆ ของดีโอตามซิ่วหมินเข้าไปในร้าน...ก็ตัวเตี้ยของเขาดันน่ารักเหมือนเด็กๆ แบบนี้เกิดหลงไปก็แย่น่ะสิ

"พี่ก็วางสายได้แล้วมั้ง คุยตั้งแต่เช้าจนสายแทบไหม้ยังไม่วางเลย คนบ้าอะไรเขินกับโทรศัพท์ก็เป็นด้วย...ไม่ซ้อมหรอครับพี่เขย~ โอ๊ย!!"

ไคแกล้งตะโกนเข้าไปในโทรศัพท์ทำให้โดนพี่ชายแพ่นกบาลไปฉาดใหญ่ คนตัวสูงยู่หน้าแล้วหันไปอ้อนให้แฟนตัวเตี้ยโอ๋ ซิ่วหมินแลบลิ้นใส่ทั้งคู่แล้วหันไปทักชานยอลและแบคฮยอนที่ออกมายืนต้อนรับ

"สวัสดีครับ พวกผมมาหาเสี่ยวลู่..เอ่อ..หมายถึงลู่หานน่ะครับ"

"อ้อ เพื่อนพี่ลู่หานใช่มั้ยครับ? ผมชื่อแบคฮยอนแล้วนี่ก็ชานยอล ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

แบคฮยอนเอ่ยทักทายพร้อมรอยยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวสวย ดวงตายิ้มเป็นเอกลักษณ์ทำให้ชานยอลที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มตามไปด้วย

"ไม่ต้องพูดเป็นทางการก็ได้ พี่ชื่อซิ่วหมิน ดำๆ นั่นน้องพี่ชื่อไคแล้วก็ตัวเล็กๆ นี่ชื่อดีโอ เป็นแฟนไคแล้วก็เพื่อนพี่กับลู่หานนี่แหละ...อื้อ ฟังอยู่ๆ ก็รู้แล้วว่ารัก ย้ำตลอดนี่คิดว่าฉันเขินไม่เป็นรึไง?"

ซิ่วหมินตอบอย่างเป็นมิตรแล้วคุยโทรศัพท์ต่อ ไคก็เอาแต่อ้อนตัวเตี้ยของเขาเรื่องที่โดนซิ่วหมินทำร้ายร่างกายมาเมื่อกี้

"ตัวเตี้ยอ่า เค้าเจ็บหัวมากๆ เลย พี่ซิ่วหมินมือหนักT^T"

ชายหนุ่มผิวสีแทนเบะปากทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้ว(แสร้ง)เอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆ

"โอ๋ๆๆ เจ็บตรงไหน? เดี๋ยวเค้าเป่าให้นะ..เพี้ยง~~! หายยัง"

ดีโอบ้าจี้อมลมจนแก้มใสๆ ป่องแล้วเป่าเพี้ยงเหมือนร่ายคาถาแล้วส่งยิ้มกว้างให้คนรักจนตาหยี ลูกค้าในร้านต่างมองมาที่กลุ่มคนพวกนี้อย่างยิ้มๆ ในความน่ารักและโดดเด่นของทั้งห้าคน

"เอ่อ..งั้นเดี๋ยวผมไปตามพี่ลู่หานให้นะครับ ชานยอล นายพาพวกพี่ๆ ไปนั่งที่โต๊ะที"

แบคฮยอนเรียกความสนใจจากทุกคนแล้วให้ชานยอลพาทุกคนไปนั่งที่โต๊ะก่อนจะเดินเข้าไปในครัว






"คิกๆ~ อย่าเพิ่งเล่นสิเซฮุน><"

ลู่หานหัวเราะคิกคักเสียงหวานเมื่อร่างสูงใช้จมูกไซร้เล่นไปตามแก้มนุ่มและลำคอขาวเนียน เซฮุนใช้วงแขนกว้างโอบรอบเอวบางของที่กำลังนวดแป้งสำหรับทำขนมปังจากด้านหลัง ใบหน้าวางอยู่บนบ่าของของลู่หานแล้วคอยซุกไซร้คอยกวนคนตัวเล็กอยู่ไม่ห่าง

"เราเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยเนอะอาลู่♥"

เซฮุนพูดทั้งที่ใบหน้ายังวางอยู่บนไหล่บาง อ้อมแขนแกร่งกระชับกอดแน่นๆ เหมือนกำลังกอดตุ๊กตาตัวนุ่มนิ่ม ริมฝีปากเรียวอมยิ้มอย่างมีความสุข ลู่หานหยุดนวดแป้งแล้วหันมาสบตากับดวงตาเรียว ริมฝีปากบางระบายยิ้มอ่อนโยน ความใกล้ชิดทำให้ริมฝีปากของทั้งสองแทบจะแนบติดกัน พวงแก้มเนียนของคนตัวเล็กซับสีเลือดจางๆ เพราะความเขินแต่ไม่ได้หลบหน้าออกจากอีกฝ่าย

"อย่ามาทำตัวน่ารักนะเซฮุน ฉันมีงานต้องทำนะ..อื้ออออ~ >//<"

ลู่หานส่งเสียงร้องในลำคอแล้วหลับตาปี๋เมื่อร่างสูงใช้จมูกโด่งๆ ถูไปมากับจมูกเล็กของเขาด้วยความหมั่นเขี้ยว

"อะแฮ่มๆ หลบมาหวานกันสองคนในครัวเลยน้าคู่นี้ กิ้วๆๆๆ~~"

แบคฮยอนเดินเข้ามาแซวเสียงดังลั่นร้าน ได้ยินเสียงหัวเราะจากพวกซิ่วหมินที่อยู่ข้างนอก...สงสัยได้ยินเสียงของแบคฮยอนแน่เลย อายมั้ยล่ะลู่หาน อายมั้ยT///T

"หลายรอบแล้วนะไอ้หมาน้อย"

เซฮุนบ่นแต่ก็ยังไม่ถอนกอดออกจากเอวบาง ส่วนลู่หานตอนนี้ก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหนแล้วเลยหันหน้ากลับมาหาร่างสูงแล้วซุกหน้าเข้ากับอกแกร่ง

"โดนเห็นทุกวันแซวทุกวันแล้วยังไม่ชินอีกหรอครับพี่ลู่หาน คิกๆ~ ...อ้อใช่ พี่ซิ่วหมินพาพี่ดีโอกับไคมาหาครับ นั่งรออยู่ในร้าน..."

"ดีโอกับซิ่วหมินมาหรอ?! เดี๋ยวฉันไปหาก่อนดีกว่า ตื่นเต้นๆ><"

ไม่ทันที่แบคฮยอนจะพูดจบลู่หานก็โผล่หน้าออกมาจากอกของคนรักแล้ววิ่งกระโดดโลดเต้นออกไปหน้าร้านอย่างตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนเก่าโดยไม่ลืมที่จะจูงมือเซฮุนให้ตามไปด้วย แบคฮยอนยิ้มให้กับความน่ารักของคู่นี้ก่อนจะช่วยเก็บโดขนมปังที่ลู่หานนวดทิ้งไว้แล้วเดินตามออกไปแต่ก็ต้องยืนกำหมัดแน่นเมื่อไปได้ยินเสียงของลูกค้าชาวต่างชาติที่คุยกันเสียงดังเพราะคิดว่าไม่มีคนเข้าใจ

"กรี๊ดดดด~!! พนักงานหล่อๆ คนนั้นฮื้อเบอร์มาตวย..จื้อชานยอลอี้ลุ๊ หล่อน่ากดขนาดดดด>.,<"
(กรี๊ดดดด~!! พนักงานหล่อๆ คนนั้นให้เบอร์มาด้วย...ชื่อชานยอลอ่ะ หล่อน่ากดมากกกกก>.,<)

"แม่นๆๆ คืนนี้เสร็จเฮาแน่ๆ ตั๋วสูงๆ หุ่นดีกล้ามเนื้อแน๊น~ แน่น! เดวจะปิ๊กแล้วโทรนัดเลยเน้อ เซาะโรงแรมดีๆ ไปม่วนกั๋นซักคืนสองคืน>,,<"
(ใช่ๆๆ คืนนี้เสร็จเราแน่ๆ ตัวสูงๆ หุ่นดีกล้ามเนื้อแน๊น~ แน่น! เดี๋ยวจะกลับแล้วโทรนัดเลยนะ หาโรงแรมดีๆ ไปมันส์กันซักคืนสองคืน>,,<)

แบคฮยอนหันขวับไปมองตัวต้นเหตุที่ยืนแจกยิ้มให้ลูกค้าไปทั่ว ชานยอลขยิบดวงตากลมแต่ดูหล่อคมให้สาวๆ อย่างเจ้าเล่ห์

ร่างเล็กเดินไปหาพี่ลู่หานพลางหายใจเข้าออกอย่างใจเย็นเพื่อระงับอารมณ์โกรธที่กำลังจะปะทุภายใต้ใบหน้าน่ารักนี่ แบคฮยอนกระซิบบางอย่างกับลู่หานซึ่งเป็นเจ้าของร้านก่อนจะได้รับคำอนุญาตอย่างแข็งขันจากคนเป็นพี่

"ล่อลวงออกไปนอกร้านแล้วจัดการเลย เดี๋ยวทางนี้พี่จัดการเอง!"

ลู่หานหันไปเตี๊ยมกับซิ่วหมินและดีโอ แต่ไคดันรั้งตัวแฟนสุดที่รักของเขาไว้แผนการนี้เลยมีแค่ซิ่วหมินและลู่หานที่ช่วยปฏิบัตการ ส่วนเซฮุน...กำลังนั่งตบมือยิ้มร่ามองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างตื่นเต้น=="

"ขอโทษนะครับ คือทางร้านจับฉลากชิงคูปองกินเค้กฟรีแล้วโต๊ะคุณคือผู้โชคดีครับ:D"

แบคฮยอนเดินไปหาผู้หญิงชาวต่างชาติสองคนที่นั่งดี๊ด๊ากันอยู่ด้วยท่าทางนอบน้อม ใบหน้ายิ้มแย้มและน้ำเสียงตื่นเต้นทำให้ผู้หญิงทั้งสองคนเชื่อสนิทใจว่าที่แบคฮยอนพูดคือเรื่องจริงอีกทั้งพนักงานตัวเล็กยังใส่ชุดพนักงานของร้านแล้วพูดภาษาเกาหลีอีก...คงคิดไม่ถึงสินะว่าแบคฮยอนจะเข้าใจที่พวกหล่อนพูดน่ะ หึ!

"จริงหรอคะ><"

"ครับ ยินดีด้วยนะครับ และทางร้านขอเวลาคุณผู้หญิงทั้งสองสักครู่ไปให้สัมพาษย์แล้วก็ถ่ายรูปเพื่อลงหนังสือพิมพ์และนิตยสารชื่อดังของเกาหลีได้มั้ยครับ:)"

แบคฮยอนยังคงแสดงท่าทีนอบน้อม...ที่แฝงไปด้วยยาพิษ!

"แม็กกาซีน*0* ได้ค่ะๆ><"

ลูกค้าทั้งสองตกหลุมพรางของแบคฮยอนเข้าอย่างจัง ทั้งสองเดินตามแบคฮยอนไปที่ด้านข้างร้านที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน

ลู่หานและซิ่วหมินลุกจากโต๊ะมายืนกลางร้านแล้วเรียกให้ทุกคนหันมาสนใจ

"ทุกคนคร้าบบบ~ วันนี้ทางร้านมีกิจกรรมพิเศษให้พวกคุณได้เอาเค้กมาปาหน้าพนักงานชายคนนี้ได้เลยครับ ใครปาเค้กจะได้รับคูปองทานเค้กที่ร้านนี้ฟรีสามก้อนส่วนคนที่ปาแรงที่สุดจะได้รับรางวัลเป็นเงินห้าล้านวอนจากทางร้านครับ:D"

ซิ่วหมินและลู่หานป่าวประกาศไปทั่วพลางชี้ไปที่ร่างสูงของชานยอลที่ยืนเด่นอยู่กลางร้าน กลุ่มคนที่ได้ยินคำว่า 'ฟรี' และ 'เงิน' ก็พากันหยิบเค้กในจานตัวเองมารุมปาใส่พนักงานตัวสูงไม่ยั้ง

"นี่มันอะไรกันครับพี่ลู่หาน!"

ชานยอลตะโกนฝ่าเสียงเฮของลูกค้าที่กรูไปหยิบเค้กที่ซิ่วหมินเอามาวางไว้ให้ วันนี้เค้กเกลี้ยงตู้เลย...มีกาแฟร้อน-เย็นแถมให้ปาเล่นด้วย:D

ซิ่วหมินแสยะยิ้มให้ชานยอลแล้วตะโกนกลับไปอย่างสะใจ

"คิดจะนอกใจแบคฮยอนก็จะเจอแบบนี้แหละ~!!"






แบคฮยอนจับเก้าอี้เหวี่ยงไปทางลูกค้าทั้งสองทำให้ลูกค้าที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซล้มลงไปกับพื้นทันทีที่มาถึง ...ไม่..เก้าอี้ไม่ได้โดนตัวพวกหล่อนแม้แต่น้อย ทำร้ายร่างกายมันแผนต่ำเกินไป พวกหล่อนอาจแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกายได้..

ระดับบยอนแบคฮยอนมันสูงกว่านั้น!!

"หยุด!! บะต้องลุกขึ้นมา!"
(หยุด!! ไม่ต้องลุกขึ้นมา!)

แบคฮยอนกรีดนิ้วเรียวสวยของตัวเองชี้หน้าลูกค้าหน้าหื่นสองนางนั่น ทั้งสองแปลกใจที่อยู่ๆ พนักงานหน้าตาเหมือนคนเกาหลีจะพูดไทยได้ชัดแจ๋วขนาดนี้ ...ไม่สิ ไม่ใช่แค่ภาษาไทยแต่เป็นภาษาถิ่นเหนือของไทยต่างหาก หล่อนประเมินคนอย่างบยอน แบคฮยอนน้อยไป รู้ไว้ซะ!!

"อะ..อ้าย..อู้กำเมืองได้โตยกะเจ้า?"
(พะ..พี่..พูดเหนือได้ด้วยหรอคะ?)

"บะต้องมาจ้งมาเจ้า!! ตะกี้ได้ยินหนาว่าตั๋วเขาจะปาชานยอลเข้าโรงแรม กึ๊ดจะยะอะหยังกั๋น?!!.."
(ไม่ต้องมาคงมาค่ะ!! เมื่อกี้ได้ยินนะว่าพวกเธอจะพาชานยอลเข้าโรงแรม คิดจะทำอะไรกัน?!!..)

"ก่ะไค่อยากได้คนหล่อ มีอะหยังก่อ? อ้ายชานยอลเป๋นคนหื้อเบอร์มาก่อนตวย แล้วอ้ายเป็นไผมาด่าเปิ้นเขา บะงามแล้วยังบะเจียมตั๊ว!!"
(ก็อยากได้คนหล่อ มีอะไรมะ? พี่ชานยอลเป็นคนให้เบอร์มาก่อนด้วย แล้วพี่เป็นใครมาด่าพวกเรา ไม่สวยแล้วยังไม่เจียมตัว!!)

ลูกค้าสองคนทำปากดีใส่แม้จะยังนั่งอยู่กับพื้น ตอนแรกแบคฮยอนกะว่าจะสั่งสอนนิดหน่อยที่ทำตัวไม่เหมาะสม เพราะยังไงก็เป็นความผิดของชานยอล แต่ถ้าปากดีแบบนี้...มันขึ้น!!!

"หน้าด้าน!! ตบมือข้างเดียวแล้วมันจะดังก่อ! หน้าหยั่งอีกัวน่าเฮืองแสงในต้งสะวันนายังมาว่าคนอื่น! ด่ามึงเขาไปก็เปลื๋องน้ำลายบ่า เป็นแม่ย่าแม่ยิงหยังมาแฮ่นขนาด!"
(หน้าด้าน!! ตบมือข้างเดียวมันจะดังมั้ย! หน้าเหมือนอีกัวน่าเรืองแสงในทุ่งสะวันนายังมาว่าคนอื่น! ด่าพวกแกไปก็เปลืองน้ำลายว่ะ เป็นผู้หญิงยิงเรือทำไมร่านแบบนี้!)

แบคฮยอนเท้าสะเอวก้มลงไปด่าลูกค้าสองคนดั่งคนที่อยู่เหนือกว่า...แต่เอ๊ะ?! ทำไมเขาจะต้องมาโมโหเรื่องนี้ด้วยล่ะ?!! ไอ้เอ๋อหูกางนั่นจะทำอะไรก็เรื่องของเขาสิ!!

"อะ..อ้ายเป๋นอะหยังกับอ้ายชานยอลหะ?!! ทำมาเป๋นปากดี เป๋นแฟนก่อล่ะ?! เฮอะ!!"
(พะ..พี่เป็นอะไรกับพี่ชานยอลฮะ?!! ทำมาเป็นปากดี เป็นแฟนรึเปล่าล่ะ?! เฮอะ!!)

คำพูดของหนึ่งในนั้นทำให้แบคฮยอนนิ่งไปชั่ววินาที...นั่นสิ..อีกตั้งเกือบเดือนกว่าจะครบกำหนด...แล้วตอนนี้เขากับชานยอลอยู่ในฐานะอะไรกันล่ะ?

"หึ!! มึงเขาบะเกยเจอดีแม่นก่อ?! ซักกำบ๋อบ่า!!"
(หึ!! พวกแกไม่เคยเจอดีใช่มั้ย?! ซักทีมั้ยวะ!!)

แบคฮยอนแสดงสีหน้าเกรี้ยวกราด น้ำเสียงน่ากลัวและตาเรียวสวยที่ตวัดมองทั้งคู่จนต้องคลานหนี ก้าวย่างที่ก้าวเข้าหาสองคนนั้นช้าๆ ทำให้ทั้งคู่ยกมือไหว้ขอโทษอย่างเกรงกลัว ความรู้สึกโกรธพุ่งพล่านกว่าเดิมหลังจากถูกถามเรื่องฐานะ...แต่ภายใต้ใบหน้าดุร้ายกลับซ่อนความเจ็บปวดไว้ข้างใน น้ำตากำลังจะไหล...เขาต้องไม่ให้ใครเห็นน้ำตาของเขา! เขาต้องไล่พวกหล่อนไปก่อน!!

"นับหนึ่งถึงสามแล้วไปให้พ้นหน้าฉันซะ..."

แบคฮยอนกดเสียงต่ำพูดเป็นภาษาไทยกลาง

"หนึ่ง!!!!"

ยังไม่ทันได้นับต่อทั้งสองก็รีบวิ่งหนีไปด้วยความกลัว

"ฮึก..."

หลังจากที่ทั้งสองลับตาไปแบคฮยอนก็ทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาที่กลั้นไว้ไหลลงมาไม่หยุด

"ฮึก...เราโดนเขาหลอก..ฮึก..อีกแล้วใช่มั้ย?..ฮึก..หนึ่งเดือนที่สัญญาไว้..ฮึก.."

แบคฮยอนคืออะไรสำหรับปาร์คชานยอล? เขาอยู่ในฐานะที่จะหึงหวงได้มั้ย? อยู่ในฐานะที่จะผูกมัดชานยอลได้มั้ย? ที่ชานยอลเคยสัญญาไว้...หนึ่งเดือน...ไม่ได้แปลว่าชานยอลจะมีแต่เขาคนเดียวอย่างนั้นหรอกหรอ?

"..เขาหลอกเราอีกแล้ว..ฮือๆๆๆ"
 

 

-----------------------------------------------------------------------

หือ? แม่ลู่จะมา? สนุกแน่งานนี้ คึคึ♥

คนที่เดาว่าแม่ลู่จะมาเป็นตัวมาร...แม่ลู่ดูใจดีออกนะ?

เอาน่า~ เอาเป็นว่าแม่ลู่กับแม่เน่เป็นตัวการหลักของคู่ฮุนฮานเลยเหอะ

...แต่สาวแก่สองนางจะมาดีมาร้าย...ต้องรออ่านกันค่ะ:P

ชานแบคอะไรกันอีกแล้ว? เอ๋อทำคนร้องไห้บ่อยไปนะ ทั้งแบคทั้งลีด เฮ้อออ

ว่าแต่ทำไมเหมือนชานแบคเป็นคู่หลักไปเลยแว้? เด่นเกิ๊นนนน

ดราม่าแล้วเด่นอ่อ? อยากให้ฮุนฮานเด่นมั่งT^T

ขอบคุณน้องปิ๋ม Pum_Pim ที่มาช่วยกันมั่วพล็อต♥





ไรเตอร์กำลังอยากเจอป้าตุ๊กTT

ป้าตุ๊กคือนางฟ้าของเอลฟ์ คือลีดเดอร์ของวงSUPER JUNIOR คือปาร์ค จองซู...

คือคนที่ไรเตอร์รักหมดใจ♥

ไปเจอโอป้าก่อนเข้ากรมไม่ได้...แต่หลังออกจากกรมแล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันนะคะ:D




ปล้ำลู่. เอ็นซีเก่า-ใหม่ขอได้ตลอดนะคะ ไรเตอร์กลัวไม่มีคนอ่านเอ็นซีT^T

ปล้ำลู่รอบสอง. รักรีดเดอร์♥ (จริงๆ ไม่มีอะไร แค่อยากปล้ำลู่♥)

B B