Time lapse.. สุดแล้วแต่กาลเวลา
.
ไอหนาวในเช้าวันคริสมาสแทรกเข้ามาในห้องนอนสีสว่าง สองร่างใต้ผ้าห่มขยับเข้าหากันกอบโกยไออุ่นเข้าสู่ร่างกาย กลีบปากเล็กร้องเรียกหาอีกคนด้วยความเคยชิน
"งือ.. ปะป๊า.."
ใบหน้าหวานซุกเข้าหาอกอุ่น ปลายจมูกเจือสีชมพูจากความเย็นถูไถกับชุดนอนลายคิตตี้ของอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน ร่างสูงที่นอนไม่หลับมาทั้งคืนตระกองกอดดวงใจของเขาที่กำลังหลับตาพริ้มเมื่อความหนาวเย็นถูกแทนที่ด้วยอ้อมกอดนี้
เซฮุนจดจ้องใบหน้าของคนในอ้อมกอดด้วยความหลงใหลชวนให้หวนนึกถึงอีกคนที่ใบหน้าคล้ายกับเจ้าตัวเล็กของเขาอย่างน่าประหลาด หากคนๆ นี้คือดวงใจของเขา.. อีกคนก็คือลมหายใจของเขาเช่นกัน
TBC..
หายไปนาน(มาก) เรียนหนักจริงๆจะบ้าตาย นี่ไม่ได้อ้าง55555555
ระหว่างที่ไม่ได้เข้ามาก็คิดพล็อตได้มากมาย วันนี้เลยหยิบมาแต่งซักเรื่อง-.-
ฟิคสั้นเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากการเห็นพ่อจูงลูกสาวลงรถเมล์.. แค่นั้น55555
อ่านฟิคโดเรม่อนแล้วเกิดอยากแต่งฟิคขึ้นมาด้วย ฟิคเรื่องนั้นมันดีจริงๆ
แต่แต่งแล้วจะมีคนอ่านป่ะเนี่ย ไม่จบด้วยนะประเด็น555555 เอาเป็นว่าจะหาเวลามาแต่งต่อไวๆ
ไว้แต่งเสร็จค่อยโปรโมทละกัน ไปละ55555555
[16/11/14]
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น