บันทึกความแปรปรวน
ฤดูหนาว : ความเหงาเข้ามาเยือน
มองออกไปนอกหน้าต่างพลางครุ่นคิด
ดูพินิจมองผู้คนที่ล้นหลาม
ตามสองทางแถบถนนศิวิไลซ์
มีใครใครหลายหลากปลายต้นสาย
วนเวียนคล้ายแลว้าวุ่นในจิตใจ
แต่เหตุใดในฝูงชนที่พ้นผ่าน
พานมาพบพูดและคุยมิช้านาน
ก็ลาปานมิเคยผ่านมาพบกัน
สิ่งละอันพันละน้อยที่เคยจาก
ใจแห้งผากแล้งซึ่งใจพึงหาย
กลับกลายเป็นเหงาซึ่งในทรวงเรา
ฤดูร้อน : ความสุขเข้ามาความเหงาจากไป
ในวันหนึ่งที่ซึ่งเหมันต์เยือน
ดั่งเจอเพื่อนที่เคยจากนิราศสถาน
มาพบพานเต็มอิ่มปริ่มหัวใจ
ให้ทรวงในหวั่นและไหวดั่งใครคลอน
ใจรอนรอนยามสบตาผู้มาไกล
เธอมาเติมหัวใจที่เคยว่าง
เธอมาขวางเส้นทางของความเหงา
ขอสองเราอยู่คู่ไปมิไคลคลา
ดั่งนภาท้องฟ้าใสไร้เมฆหม่น
ราวดอกผลของไม้ใหญ่ผลิใบสอง
เหมือนนกน้อยคอยคู่และลู่ลม
ฤดูฝน : เมื่อความเศร้ามาเคาะประตู
คำโอคำ..น้ำคำเจ้าเป็นไฉน
สู้ไว้ใจมากลับกลอกย้อนยอกจิต
ข้าผิดใดใยเจ้าจึงมาจาก
มาพลัดพรากดวงใจข้าให้ล้ายิ่ง
ไร้ที่พิงยึดเหนี่ยวเลี้ยวลดไป
ไหนโอ้ไหน...ไหนเจ้าว่ารักข้า
แล้วกลับมาบอกกลับในคำนิ่ง
บอกความจริงอันเจ็บปวดรวดร้าวใจ
เหตุใดหนาเจ้าหนาเจ้าจึงบอกมิเคยรัก
แล้วข้าจักทำเช่นไรเมื่อไร้ใจ
ฤดูหนาวอีกครา : เพื่อนเก่ามาเยือน
นานโอ้นาน..นานนักใจข้า
ลมหนาวมาพัดพาใจให้เหน็บแสน
ใจหวงแหนภาพเก่าเฝ้าจดจำ
ด้วยน้ำคำใครคนหนึ่งยังฝังจิตต์
ให้มาคิดถึงคืนและวันที่ผันผ่าน
ทั้งสุขพานเศร้าพบบรรจบยิ่ง
เป็นทุกสิ่งจริงเที่ยงในชีวิต
โอบรับมิตรความเหงาเศร้าอีกครา..
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น